Την πρώτη εικόνα, την πρώτη στο σπίτι μετά την κατάκτηση του περυσινού πρωταθλήματος, την πρώτη στον δρόμο για το μόνο που ο ΠΑΟΚ δεν έχει πετύχει, την παρουσία δηλαδή στο Champions League από Σεπτέμβριο και μετά (ανεξαρτήτως πως θα αποκαλείται), δεν τη λες και θελκτική.

Κάτι ο αντίπαλος, που ούτε γέμισε (ακόμη και) από το τελικό αποτέλεσμα το μάτι, ούτε και γενικά το γέμιζε, κάτι τα λάθη, κάτι ο εκνευρισμός από δαύτα και από το ότι δόθηκαν δικαιώματα σε μια υποδεέστερη ομάδα, προκάλεσε – κακά τα ψέματα – μια κάποια αμφιβολία, έναν κάποιον εκνευρισμό.

Όχι γιατί αμφισβητήθηκε η δυναμική του συναπαντήματος με την Μπόρατς. Πρωταθλητές Βοσνίας, ναι, αντίπαλος με ποδοσφαιρικό dna και καταβολές, ναι, καλοκαίρι, που παραδοσιακά ψαλιδίζει αποστάσεις, ναι, αλλά στα δέκα που θα κοντραριστούν μαζί τους οι "ασπρόμαυροι", το καλύτερο που μπορούν – ρεαλιστικά – να ελπίζουν είναι σε αυτό που χτες το βράδυ είχαν στο δικό τους σπίτι.

Την ελπίδα δηλαδή πως θα μπορέσουν, για δεύτερο διαδοχικό ραντεβού, να μην παίξουν αλλά αυτή τη φορά όχι μόνο να πιστωθούν μια τιμητική ήττα, αλλά να κερδίσουν κιόλας για να διεκδικήσουν (τουλάχιστον) πρόκριση. Δύσκολα πράγματα.

Σε μια εβδομάδα μέσα, τέλη Ιουλίου, αρχές Αυγούστου, συγκλονιστικές αλλαγές δεν γίνονται. Αθλητικά, σε επίπεδο αντοχών, λειτουργίας και αυτοματισμών στο γήπεδο. Γίνονται όμως πνευματικά. Και αυτό το όριο, αυτή τη διαφορά, την ορίζει (σχεδόν) πάντα ο καλύτερος, ο ανώτερος.

Ο ΠΑΟΚ στην Μπάνια Λούκα δέχτηκε φάση πριν καν τη συμπλήρωση του πρώτου λεπτού, από μια εκτέλεση πλαγίου. Τελείωσε, έσβησε, πέρασε. Άλλη φορά που επέτρεψαν οι πρωταθλητές Ελλάδας τους αντιπάλους τους να πλησιάσουν έστω με την μπάλα την περιοχή τους, δεν υπήρξε σε όλο το παιχνίδι.

Παραμονές του, ο Ράζβαν Λουτσέσκου ξεκαθάριζε ουσιαστικά πως δεν θα άλλαζε πολλά στην ενδεκάδα του. Στην όχι και τόσο παραγωγική, συνεπή, σταθερή ενδεκάδα της φετινής αγωνιστικής πρεμιέρας. Το ‘πε και το ‘κανε. Άλλαξε μόνο τον δεξιό μπακ. Μια (αλλαγή δεξιού μπακ), ίσον καμία.

Θα μπορούσε, δεδομένης πάντα της εικόνας της πρώτης αναμέτρησης, να σκεφτεί για παράδειγμα, τον Κωνσταντέλια, τον Ζίβκοβιτς, τον Κεντζιόρα, τον (μοναδικό νιόφερτο που είχε στη διάθεσή του) Καμαρά. Διατήρησε αυτούς και όσους είχε μαζί του αδιάλειπτα από την πρώτη μέρα της προετοιμασίας.

Μήνυμα. Ξεκάθαρο. Με το καλημέρα. Εμπιστοσύνης πρωτίστως, ανεξαρτήτως της περιρέουσας ατμόσφαιρας, πίστης στο – καθαγιασμένο για τον Ρουμάνο – γκρουπ πως τίποτα δεν άλλαξε για τον ίδιο άρα και κατ’ επέκταση δεν θα πρέπει να αλλάξει και για την ομάδα του.

Το γκολ που απλοποίησε την κατάσταση και επέτρεψε στον "δικέφαλο" να επικρατήσει παίζοντας τόσο όσο, στο ρελαντί και χωρίς να νιώσει τον παραμικρό κίνδυνο, ήρθε με… περυσινό αυτοματισμό. Με σκόρερ τον (άφαντο στην Τούμπα) Μουργκ. Τον Μουργκ που «αναστήθηκε» πέρυσι. Από το πουθενά, από την ανάγκη, σημασία δεν έχει. Επέστρεψε, πήρε ευκαιρίες, έπεισε, βοήθησε, παρέμεινε και από βαρίδι, από… γαμπρός, έγινε χρήσιμος.

Κυρίως γιατί προσωποποιεί το παράδειγμα με το οποίο πορεύεται στη συνολική ποδοσφαιρική κοσμοθεωρία του ο τεχνικός του ΠΑΟΚ και με αυτό ακριβώς θέλει και η ομάδα του να συμπεριφέρεται. Προσπάθησε με δηλώσεις να το υπενθυμίσει μετά τις ήττες στα φιλικά της προετοιμασίας. Προσπάθησε να το επαναφέρει, πιο ηχηρά, μετά το πρώτο ραντεβού με την Μπόρατς.

Το υπογράμμισε παραμονές του επαναληπτικού, το τόνισε, με τις επιλογές του σε αυτόν. Ίσως εκ του ασφαλούς, αφού πραγματικά θα ήθελε προσπάθεια από τον έστω και… ιουλιανό ΠΑΟΚ να αποκλειστεί από έναν τέτοιο αντίπαλο, αλλά προφανώς η σκοπιμότητα, η λογική, το κέρδος, δεν είχε ορίζοντα ενός ενενηνταλέπτου στη Βοσνία για μια πρόκριση στον τρίτο προκριματικό του Champions League.

Ο σκοπός, ο πρώτος χρονικά της σεζόν, είναι το όνειρο της συμμετοχής στη LeaguePhase της διοργάνωσης. Η στόχευση είναι ο επόμενος – σαφώς πιο δυνατός – αντίπαλος. Η λογική είναι η υπενθύμιση και η οριοθέτηση του πλαισίου, της συνταγής από νωρίς. Σε όλους. Είτε σε όσους ήταν στο γήπεδο είτε σε αυτούς, τους καινούργιους, που έβλεπαν όλοι μαζί, παντελώς άγνωστοι μέχρι προχτές, το παιχνίδι από την τηλεόραση στη Θεσσαλονίκη.

Trust the process. Εμπιστοσύνη στη διαδικασία. Αυτό ήταν και αυτό (μπορεί να) είναι το κέρδος. Που θα βγει, πόσο θα αντέξει, αν θα είναι εκ νέου αποτελεσματική και λειτουργική σε μια τελείως διαφορετική πίστα – για παρουσία στο ChampionsLeague το φθινόπωρο και τον χειμώνα μιλάμε… - πριν καν ξεκινήσει αυτή της υπεράσπισης των εγχώριων πρωτείων, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει.

Άλλο τρόπο όμως, αυτό το γκρουπ ούτε έχει μάθει, ούτε και προβλέπεται να γνωρίσει. Και βάσει… δεδικασμένων, δεν είναι απλώς και μόνο ο τρόπος για να ξεπεράσει (μια) Μπόρατς, αλλά τρόπος που αποδεδειγμένα μπορεί να οδηγήσει σε υπερβάσεις. Τέτοιων που μέσα στον Αύγουστο – για αρχή – ακολουθούν.