Η ευκαιρία ζωής του Αλέξανδρου Ταμπάκη

Η Atlanta United FC σίγουρα δεν είναι η πιο γνωστή ποδοσφαιρική ομάδα του πλανήτη. Επίσης σίγουρο είναι πως δεν ανήκει σε κάποιες από τις λίστες του Forbes (με τις δημοφιλέστερες, τις πλουσιότερες, τις πιο επιτυχημένες ομάδες). Η λίστα στην οποία μπορείτε να τη βρείτε είναι αυτή με τους συλλόγους που αναμένεται να προστεθούν στη MLS (Major League Soccer) των ΗΠΑ, αρχής γενομένης από το 2017. Θα είναι τέσσερις (μια στην Atlanta, μια στο Los Angeles, μια στη Minnesota και μια στο Miami) και θα 'χουν μπει στο πρόγραμμα έως το 2020. Και τι σας νοιάζει; Ενδεχομένως να μην ενδιέφερε κανέναν η επέκταση της λίγκας, αν η Atlanta United FC δεν επέλεγε έναν Έλληνα, να γίνει η πρώτη μεταγραφή της ιστορίας της μετά τη συμφωνία για τη συμμετοχή στην MLS. Το όνομα αυτού είναι Αλέξανδρος Ταμπάκης .

Αν τυχόν δεν έχετε εικόνα για την συγκεκριμένη ποδοσφαιρική λίγκα, να σας πούμε κάποια από τα ονόματα που έχουν περάσει ή εξακολουθούν να εμφανίζονται στα γήπεδα της Αμερικής. Σημειώνετε; Landon Donovan, David Beckham, Thierry Henry, Robbie Keane, Kaka, Clint Dempsey, Steven Gerrard, Frank Lampard, Juan Pablo Angel, Michael Bradley, Marco Di Vaio, Tim Cahill, Robbie Keane, Andrea Pirlo και Jermain Defoe. Πάμε λοιπόν, παρακάτω. Η σημερινή "είδηση της ημέρας" ήταν πως κάποιος εκ των υπαρχόντων συλλόγων έχει καταθέσει πρόταση στην AC Milan, για τον Antonio Nocerino. Η χθεσινή, ήταν ο δικός μας άνθρωπος, με το ρεπορτάζ να αναφέρει πως έχει πάρει ήδη το πρόγραμμα που τον αφορά στα χέρια του. Βάσει αυτού, φέτος θα απασχολεί στην Charleston Battery, ομάδα που συνεργάζεται με την Atlanta United (έχει την έδρα της σε απόσταση μιας ώρας και 20 λεπτών -με το αεροπλάνο- από τη United) και αγωνίζεται στην τρίτη κατηγορία, ως δανεικός.

Μετά, θα επιστρέψει στο σύλλογο και θα ασχοληθεί με την προετοιμασία για την, ιστορικής σημασίας, συμμετοχή της νέας του ομάδας στην MLS. Ο Ελληνοαμερικανός τερματοφύλακας (η μητέρα του, Λιν είναι από τις ΗΠΑ) βρήκε μια ευκαιρία ζωής στην άλλη ακτή του Ατλαντικού και δίχως σκέψη αποφάσισε να την αποδεχθεί. Αν έπρεπε να ξέρετε λίγα πράγματα για τον γεννημένο στις 8 Δεκεμβρίου του 1992 "πορτιέρο", είναι πως δεν έχει καταγραφεί στο τερματικό του η λέξη (η έννοια, η αίσθηση κλπ) "άγχος" και όπου και αν βρίσκεται έχει ως προτεραιότητα να κάνει αυτό που του έλεγε ο πατέρας του, Δημήτρης από όταν ήταν παιδί: "να το διασκεδάζεις".

Αρχικά, έπαιζε ποδόσφαιρο με τον αδελφό του, μέσα στο σπίτι

Η πρώτη εικόνα που έχει με τον εαυτό του και μια μπάλα ποδοσφαίρου, είναι μέσα στο σπίτι του, στη Βούλα να παίζουν με τον -κατά τέσσερα χρόνια μεγαλύτερο- αδελφό του, Γιώργο, προς μεγάλο εκνευρισμό -έως και απελπισία- της μητέρας του, η οποία έβλεπε καθημερινά αγαπημένα της αντικείμενα να αποτελούν μια ευχάριστη ανάμνηση. Διότι τα παιδιά δεν περιορίζονταν στο δωμάτιο τους. Έκαναν τις ενέργειες τους και στους άλλους χώρους του σπιτιού. Για την ακρίβεια, ο Γιώργος ήταν αυτός που έκανε τα σουτ και ο Αλέξανδρος εκείνος που έπρεπε να τα πιάσει.

"Αρχικά, το έκανα γιατί με έβαζε ο αδελφός μου στο τέρμα. Γρήγορα όμως, διαπίστωσα πως μου αρέσει" έχει πει. Όταν συνειδητοποίησε ότι το να ασχολείται με το ποδόσφαιρο, ως τερματοφύλακας ήταν κάτι που τον ενδιέφερε, που τον διασκέδαζε, ζήτησε από τους γονείς του να τον "γράψουν" και εκείνον, στην ομάδα που έπαιζε ο αδελφός του: στον Εθνικό Αστέρα. Ήταν έξι χρόνων " και δεν με ενδιέφερε να παίξω μέσα. Ήθελα να είμαι στο τέρμα, να αποκρούω". Αυτό βέβαια, δεν συνέβαινε πάντοτε. Κάποιες φορές, η μπάλα κατέληγε στο πλεχτό. "Πείσμωνα και έλεγα από μέσα μου "αυτό δεν θα ξαναγίνει".

Στα 7 άρχισε να δουλεύει στην ακαδημία τερματοφυλάκων του Τάκη Οικονομόπουλου. "Δεν είχα θέμα χρόνου, γιατί στην ακαδημία πήγαινα τα σαββατοκύριακα και προλάβαινα να τα κάνω όλα -μαζί και τις προπονήσεις στην ομάδα. Ομολογώ βέβαια, πως δεν ήμουν καλός μαθητής. Από μικρός είχα κυρίως το ποδόσφαιρο στο μυαλό μου". Ο Οικονομόπουλος τον βοήθησε πάρα πολύ " ήταν και εκείνος που με πήγε στον Παναθηναϊκό. Με είχε ξεχωρίσει". Η πρόταση (στους "πράσινους") έγινε όταν ο Αλέξανδρος ήταν 10 χρόνων. "Είχε τύχει να με δουν άνθρωποι της ομάδας, σε προπονήσεις μου και να τους αρέσω. Όταν μου είπαν πως με θέλουν, είχα ξετρελαθεί, γιατί ήμουν Παναθηναϊκός από μικρός. Αλλά δεν ένιωσα φόβο ή άγχος. Γενικά, ποτέ δεν έχω νιώσει φόβο ή άγχος, τουλάχιστον όχι στο βαθμό που να μην μπορώ να το διαχειριστώ".

Στις Ακαδημίες του Παναθηναϊκού δούλεψε με τον Παναγιώτη Αγριογιάννη, για μια πενταετία. "Κάναμε ατομική προπόνηση, ειδική για τη θέση, είχαμε ειδικό πρόγραμμα για άλματα, για δύναμη στα πόδια και όσο μεγαλώναμε προσθέταμε πράγματα, όπως η εκγύμναση με τα βάρη". Αν ένιωσε ποτέ να βαριέται; "Όχι. Ποτέ. Είχα κάθε μέρα τον ίδιο ενθουσιασμό, την ίδια διάθεση. Μου άρεσε πολύ αυτό που έκανα, από την αρχή. Αλλιώς δεν θα το έκανα". Ναι. Τόσο απόλυτα. "Αυτό που ήθελα να κάνω πάντα, ήταν να το ευχαριστιέμαι. Ήταν κάτι που μου έλεγε ο πατέρας μου, απ' όταν ήμουν παιδί: να το διασκεδάζω, γιατί το ποδόσφαιρο είναι διασκέδαση". Σαφέστατα και αντιλαμβάνεται την ευλογία που έχει να κάνει τη διασκέδαση του, επάγγελμα. "Ναι, ξέρω πολύ καλά πόσο τυχερός είμαι".

Στα 15 είχε για προπονητή τον Βασίλη Αλεξούδη, τον οποίον έχει χαρακτηρίσει "δάσκαλο". Δούλεψε μαζί του τρία χρόνια και στη συνέχεια τον ανέλαβε πάλι ο Αγριογιάννης, αφού είχε πάρει το σχετικό πόστο -στη μεγάλη ομάδα των ακαδημιών. Ο Αγριογιάννης έδινε έμφαση στην προσωπικότητα των παιδιών, τη φυσική τους κατάσταση, την τεχνική, τη δύναμη. Αναζητούσε και δούλευε επί των τεχνικών ή άλλων χαρακτηριστικών που θα τους βοηθούσαν να ξεχωρίσουν, στη συνέχεια. "Ήξερα τι ήθελε και τι περίμενε, οπότε όλα κύλησαν ομαλά". Ομαλά ήταν όλα και στα παιχνίδια των τμημάτων υποδομής, αλλά και στην καθημερινότητα του διαρκούς ανταγωνισμού με τους Στέφανο Καπίνο και Γιώργο Κόλλια, projects που επίσης αφορούσαν τη δουλειά που έκαναν τότε οι "πράσινοι", ως προς την ανάδειξη των goalkeepers που θα προωθούνταν στην ανδρική ομάδα. "Ήμασταν φίλοι, κάναμε παρέα και περνούσαμε καλά, στο γήπεδο, αλλά και εκτός των τεσσάρων γραμμών. Έχω την αίσθηση πως αυτό ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να μας συμβεί: μολονότι δουλεύαμε για την ίδια θέση, δεν είχαμε ποτέ πρόβλημα μεταξύ μας. Αντιθέτως, βοηθούσαμε ο ένας τον άλλον".

Για πρώτη φορά πήρε μέρος στις διαδικασίες που αφορούσαν την ανδρική ομάδα, όταν ήταν 15. Ο Χενκ Τεν Κάτε τον είχε καλέσει στην προετοιμασία της ομάδας, στην Αυστρία. Αν αγχώθηκε; Σας παρακαλώ. Έκανε ό,τι πάντα: προσπάθησε να ευχαριστηθεί κάθε ώρα, κάθε προπόνηση, κάθε μέρα. Να "χορτάσει" την εμπειρία. Μετά, επέστρεψε στους νέους και μια, δυο φορές την εβδομάδα έκανε προπονήσεις με τους άνδρες. Αυτό το πέρα-δώθε σταμάτησε τον Μάιο του 2011, οπότε έγινε... άνδρας (υπέγραψε το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο και ήταν τετραετούς διάρκειας). Πριν πάει στα γραφεία της ΠΑΕ, για να υπογράψει τα έγγραφα, είχε ενημερωθεί πως τον θέλει η ιταλική Μπρέσια. Ο Παναθηναϊκός μπορεί να μη συναίνεσε, αλλά εκείνος είχε την ευκαιρία να δει πως... κάτι κάνει καλά "ήταν ωραίο το συναίσθημα του να γνωρίζω ότι με παρακολουθούν από το εξωτερικό και με έχουν ξεχωρίσει".

Δεν χρειάζεται να σας πούμε πώς ένιωθε πριν τη μεγάλη ημέρα, έτσι; Ε, το αυτό ισχύει και για την παραμονή της πρώτης επίσημης εμφάνισης (23/4/2012), εναντίον του Παναιτωλικού στο ΟΑΚΑ. Προπονητής της ομάδας ήταν τότε ο Ζεσουάλντο Φερέιρα. Έχει πει χαρακτηριστικά "γιατί να μπω στη διαδικασία να αγχωθώ; Ναι, ήταν κάτι το ιδιαίτερο και ήθελα να το απολαύσω. Αν αγχωνόμουν, αυτό δεν θα συνέβαινε. Γενικά, ωστόσο είμαι έτσι: ήρεμος". Στόχος του, τότε ήταν να καθιερωθεί στους "πράσινους" και μετά να αγωνιστεί στο εξωτερικό. Ιδανικά στην Premier League που είναι για εκείνον, το κορυφαίο πρωτάθλημα στον κόσμο. Παρεμπιπτόντως, αγαπημένη του ομάδα είναι η Manchester United (για φέτος δεν είχε να κάνει κάποιο σχόλιο, γιατί "δεν μπορείς να ξέρεις τι συμβαίνει, αν δεν είσαι εκεί, να τα ζεις"), το είδωλο του είναι ο Ίκερ Κασίγιας ("για την ηγετική φυσιογνωμία και την ηρεμία που έχει στο παιχνίδι του") και στο δίλημμα "Ρονάλντο ή Μέσι" απαντά "Ρονάλντο, γιατί θεωρώ πως είναι πιο ολοκληρωμένος ως ποδοσφαιριστής". Και ναι, έχει σκεφτεί να είναι απέναντι σε αυτούς τους τύπους. "Η εικόνα είναι τρομερή". Υπάρχει ωστόσο, μια κάποια μεγαλύτερη πίεση. Τι; Όχι; "Αν δεν παίξεις με τους καλύτερος, δεν μπορείς να ξέρεις ποιες είναι οι πραγματικές σου δυνατότητες", διευκρινίζει.

Το 2014 ("για το καλό όλων") πήγε ως δανεικός στη Νίκη Βόλου. Στην αρχή όλα ήταν όπως του τα είχαν περιγράψει οι άνθρωποι της ομάδας, στις συζητήσεις που είχαν μαζί του για να τον πείσουν πως τον θέλουν. Ήταν η πρώτη φορά που θα έφευγε από την Αθήνα και την οικογένεια του "αλλά ήμουν έτοιμος, πίστευα σε εμένα". Μετά, προέκυψαν τα οικονομικά προβλήματα, η κατάσταση έγινε δύσκολη για όλους ( "ακούγαμε πως η ομάδα θα διαλυθεί, όπως και έγινε και αυτό δεν μπορεί να είναι εύκολο για κανένα"), αλλά εκείνος δεν σταμάτησε μέρα να δουλεύει με ένταση και πρόγραμμα. Γιατί δούλευε για τον επόμενο εργοδότη. Αυτός ήταν η βελγική Venlo, την οποία επέλεξε στις 2/2 του 2015, παρ' ότι είχε προτάσεις και από την Ελλάδα. Αποφάσισε ότι το καλύτερο που είχε να κάνει ("δεδομένων των συνθηκών και του πώς είναι πια το ελληνικό ποδόσφαιρο σε όλους τους τομείς") και να φύγει από τη χώρα.

"Το ζητούμενο ήταν να πάρω χρόνο συμμετοχής και παιχνίδια, για να εξελιχθώ. Αυτό δεν έγινε, γιατί είχα "χάσει" την προετοιμασία και οι υπεύθυνοι της ομάδας είχαν καταλήξει σε ενδεκάδες και σχήματα. Αντιλήφθηκα σύντομα πως θα ήταν δύσκολο να πάρω ευκαιρίες". Προσπάθησε να 'βγάλει" ό,τι καλύτερο μπορούσε και από αυτήν την περιπέτεια, είχε κοντά του τους φίλους του και την οικογένεια του ("μέσω όσων προσφέρει η τεχνολογία"), ο καιρός πέρασε και τον Ιούνιο του 2015 επέστρεψε στην Αθήνα... για να ξαναφύγει τον Αύγουστο. Αυτή τη φορά με προορισμό την Αμερική.

Ο εκπρόσωπος του, του είχε εξασφαλίσει ένα "δοκιμαστικό", στην Sporting Kansas. Ο Παναθηναϊκός έδωσε άδεια (για την ακρίβεια, τον ενημέρωσε πως δεν υπολογίζεται στα πλάνα της σεζόν και μπορούσε να αναζητήσει άλλη ομάδα). Και αν στο Kansas δεν βρήκε συμβόλαιο, το βρήκε στην Atlanta. Πώς; Όταν έκανε τις προπονήσεις στο Kansas ο Αλέξανδρος, ήταν στις εξέδρες "κατάσκοπος" της United, που σύντομα επικοινώνησε με τον ατζέντη του παίκτη και "έκλεισε" η δουλειά -με τον ΠΑΟ να ανακοινώνει την κοινή συναινέσει λύση της συνεργασίας τους, στις 30/12 του 2015. Λίγο νωρίτερα, είχε αρραβωνιασθεί την Αντιγόνη, η οποία είναι δίπλα του και τον στηρίζει, αναγνωρίζοντας πως το ποδόσφαιρο είναι η πρώτη λατρεία του συντρόφου της.

Έτσι, έγινε η πρώτη μεταγραφή της Atlanta United, εν όψει της πρώτης της παρουσίας στην MLS. Έως τότε, εκείνος θα αποκτά εμπειρίες και εικόνες στη Charleston Battery, θα δουλεύει για να αξιοποιήσει κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο την ευκαιρία της ζωής του. Εν τω μεταξύ, έχει ήδη μπει στην ιστορία της λίγκας, καθώς τυγχάνει και ο πρώτος Έλληνας ποδοσφαιριστής του αμερικανικού πρωταθλήματος. Η επόμενη σημείωση θα είναι 100% στα χέρια του -κυριολεκτικά και μεταφορικά.