Η φωτοβολίδα του Τεν Τεν
Το SPORT 24 θυμάται την πορεία προς το 1ο Κύπελλο Πρωταθλητριών της Μπάρτσα το 1992
Το βράδυ της 20ης Μαΐου 1992 ο αρχηγός Αλεξάνκο ύψωσε την «κούπα με τα μεγάλα αυτιά» στον λονδρέζικο ουρανό, κάνοντας πραγματικότητα το μεγάλο όνειρο των «μπλαουγκράνα». Το SPORT 24 θυμάται την πορεία προς την κορυφαία στιγμή του ποδοσφαιρικού φαινόμενου που δημιούργησε ο Γιόχαν Κρόιφ, το Κύπελλο Πρωταθλητριών της «dream team».
Η Μπαρτσελόνα θα διεκδικήσει απόψε το βράδυ το 3ο Κύπελλο Πρωταθλητριών της ιστορίας της απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και αν το καταφέρει, θα κάνει διψήφιο τον αριθμό των ευρωπαϊκών της τροπαίων. Οι Καταλανοί έχουν κατακτήσει 2 φορές το Πρωταθλητριών (1992 & 2006), 4 φορές το Κυπελλούχων (1979, 1982, 1989 & 1997) και 3 φορές το ΟΥΕΦΑ (1958, 1960 & 1966), αριθμούν δηλαδή συνολικά 9 κούπες στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, κρατώντας μάλιστα ένα απίστευτο ρεκόρ που κανένας άλλος σύλλογος της ηπείρου μας δεν θα μπορέσει να σπάσει. Πρόκειται για τη μοναδική ομάδα που δεν έχει χάσει ούτε μια συμμετοχή στα ευρωπαϊκά Κύπελλα, από το 1955 μέχρι και σήμερα.
Αν υπάρχει όμως μια ημερομηνία, η οποία σημάδεψε την ιστορία των «μπλαουγκράνα» και ολοκλήρωσε την αίγλη ενός συλλόγου που αποτελεί το απόλυτο σύμβολο των Καταλανών, αυτή δεν είναι άλλη από την 20η Μαΐου του 1992, τη βραδιά δηλαδή που ο αρχηγός της Αλεξάνκο σήκωσε στον ουρανό του Γουέμπλεϊ το πολυπόθητο Κύπελλο Πρωταθλητριών, αναγκάζοντας ολόκληρο το ποδοσφαιρικό στερέωμα να υποκλιθεί στη μεγαλοσύνη της «dream team» του Γιόχαν Κρόιφ. Το SPORT 24 κάνει σήμερα ένα μικρό αφιέρωμα στη δημιουργία και τη μεγάλη πορεία εκείνης της Μπαρτσελόνα που έκανε ολόκληρη την Καταλονία να σειστεί από το σύνθημα «Ja la tenim» (πλέον την έχουμε).
«Πλέον την έχουμε». Πρωτοσέλιδο της «El Mundo Deportivo» την επόμενη του τελικού, 21-5-1992
Γιόχαν Κρόιφ
Ο τρομερός Ολλανδός διαδέχτηκε το καλοκαίρι του 1988 τον Λουίς Αραγονές στον πάγκο της Μπαρτσελόνα. Βέβαια είχε ήδη συνδέσει το όνομά του με τους «μπλαουγκράνα», αφού είχε αγωνιστεί για μια πενταετία (1973-1978) με τη φανέλα του συλλόγου ως παίκτης, κατακτώντας ένα πρωτάθλημα (1974) και ένα Κύπελλο (1978). Η κορυφαία όμως στιγμή του Κρόιφ ήταν το μαγικό 0-5 μέσα στο «Μπερναμπέου» επί της μισητής Ρεάλ Μαδρίτης. Στην πρώτη του κιόλας χρονιά στην Ισπανία, το βράδυ της 17ης Φεβρουαρίου του 1974, καθοδήγησε μαεστρικά τους «μπλαουγκράνα», σκόρπισε στους 4 ανέμους τη Ρεάλ και δημιούργησε ένα φοβερό ρεκόρ στα «clasicos» της Ισπανίας, ξεπλένοντας για πάντα τη ντροπή του 1-5 από τη γενιά των Πούσκας, Χέντο και Ντι Στέφανο. Εκείνη τη νύχτα η Καταλούνια λάτρεψε τον «ιπτάμενο Ολλανδό» και τον «υιοθέτησε» ως ένα από τα αξιότερα τέκνα της.
Χοσέπ Λουίς Νούνιεθ
Το 1978, τη χρονιά που ο Κρόιφ εγκατέλειψε τη Βαρκελώνη, ανέλαβε πρόεδρος ο Χοσέπ Λουίς Νούνιεθ, ο οποίος έθεσε ως βασικούς στόχους του συλλόγου, τόσο την καταξίωσή του στην παγκόσμια αθλητική ελίτ, όσο και την οικονομική του σταθερότητα και ευμάρεια. Ο Νούνιεθ έμεινε στην προεδρία για 22 χρόνια και θεωρείται ο αναμορφωτής της Μπαρτσελόνα, αφού επί των ημερών του κατακτήθηκαν 176 τίτλοι σε όλα τα τμήματα του συλλόγου, εκμοντερνίστηκε το «Καμπ Νόου» (μεγαλώνοντας παράλληλα τη χωρητικότητά του κατά 30.000 περίπου θέσεις, από 78.000 σε 106.000), αυξήθηκαν οι σύνδεσμοι φιλάθλων από 96 στην Ισπανία σε 1300 διεθνώς, κατασκευάστηκε το Mini Estadi (το 1982), το «Palau Blaugrana» έφτασε τις 8.500 θέσεις, δημιουργήθηκε το «FC Barcelona Museu» (το 1984) και χτίστηκε η «La Masia» (το 1979), η ακαδημία και εστία των νέων παικτών.
Ο Τζόρντι Πουγιόλ (πολιτικός ηγέτης της αυτόνομης Καταλονίας), ο Χοσέπ Λουίς Νούνιεθ και ο Γιόχαν Κρόιφ με το τρόπαιο.
Η «Ανταρσία της Εσπερίας»
Η διετία 1986-1988 υπήρξε ιδιαίτερα κρίσιμη για τον Νούνιεθ. Ο χαμένος τελικός του ’86 στη Σεβίλλη απέναντι στη Στεάουα Βουκουρεστίου και τον μεγάλο Ντουκαντάμ, είχε φέρει την απογοήτευση στις τάξεις των φίλων της Μπαρτσελόνα. Ήταν η δεύτερη αποτυχημένη προσπάθεια (μετά την ήττα με 3-2 από την Μπενφίκα το 1962) για τους Καταλανούς να μπουν στο κλαμπ των μεγάλων της ηπείρου, κατακτώντας ένα Πρωταθλητριών. Την ώρα που το αντίπαλο δέος, η Ρεάλ Μαδρίτης με την «Quinta del Buitre» στην ωριμότητά της, κατακτούσε το ένα πρωτάθλημα πίσω από το άλλο, ο Νούνιεθ αποφάσισε να απολύσει τον ιδιαίτερα αγαπητό στους παίκτες Τέρι Βέναμπλς και να δώσει τα ηνία της ομάδας στον Λουίς Αραγονές. Τα αποδυτήρια έβραζαν κυριολεκτικά και λίγο πριν τον τελικό του Κυπέλλου, στον οποίο είχε προκριθεί η Μπαρτσελόνα με αντίπαλο τη μεγάλη Ρεάλ Σοθιεδάδ του Τζον Τόσακ, του Μπακέρο και του Μπεγκιριστάιν, η κρίση χτύπησε κόκκινο.
Οι παίκτες, διαμαρτυρόμενοι για τις αποφάσεις της διοίκησης τόσο στα αγωνιστικά όσο και στα οικονομικά θέματα, συναντήθηκαν μυστικά στο ξενοδοχείο «Hesperia» της Βαρκελώνης και αποφάσισαν να απαιτήσουν την παραίτηση του Νούνιεθ και της υπόλοιπης διοίκησης, σε μια κίνηση που έμεινε γνωστή ως η «Ανταρσία της Εσπερίας» («el Motín de Hesperia»). Λίγες μέρες αργότερα, σε μια πρωτοφανή για τα χρονικά πράξη, οι τρεις αρχηγοί της ομάδας, Αλεξάνκο, (ο δικός μας) Βίκτορ Μουνιόθ και Χεράρδο Μιράντα, με την υποστήριξη του Αραγονές (που παραδοσιακά έπαιρνε το μέρος των παικτών του), βγήκαν στην τηλεόραση, ανακοίνωσαν τις θέσεις τους και επανέλαβαν ότι απαιτούν την παραίτηση του Νούνιεθ, διχάζοντας έτσι όλο τον κόσμο της ομάδας.
Το 1ο κύπελλο Πρωταθλητριών (1992) στο Μουσείο της FC Barcelona
Ξεκαθάρισμα: Κρόιφ αντί Κλεμέντε
Λίγες μέρες αργότερα και ενώ το μπλαουγκράνα καζάνι συνέχιζε να βράζει, η Μπαρτσελόνα νίκησε τη Ρεάλ Σοθιεδάδ 1-0 με γκολ του Αλεξάνκο και κατέκτησε το Κύπελλο. Στη συνέχεια ο Νούνιεθ άρχισε το μεγάλο ξεκαθάρισμα. Ξαπόστειλε τις «κεφαλές» της ανταρσίας (Μουνιόθ, Χεράρδο, Σούστερ) και ήρθε σε επαφή με τον Χαβιέρ Κλεμέντε, τον οποίο θαύμαζε, για να του αναθέσει τη θέση του προπονητή. Ο Κλεμέντε έκανε τις εισηγήσεις του και «νέο αίμα» έφτασε στη Βαρκελώνη, προερχόμενο στην πλειοψηφία του από τη Χώρα των Βάσκων: Χοσέ Μάρι Μπακέρο, Τσίκι Μπεγκιριστάιν, Χούλιο Σαλίνας και Εουσέμπιο Σακριστάν. Ο Νούνιεθ ήταν έτοιμος να ανακοινώσει την πρόσληψη του Βάσκου τεχνικού, όμως στο παρά πέντε άλλαξε γνώμη.
Ο σύλλογος βρισκόταν σε προεκλογική περίοδο και η αντιπολίτευση είχε έρθει σε επαφή με τον Γιόχαν Κρόιφ (προπονητή τότε του Άγιαξ). Ο Ολλανδός είχε συμφωνήσει να αναλάβει τον πάγκο της ομάδας, προκαλώντας κύματα ενθουσιασμού σε όλους τους φίλους της Μπαρτσελόνα, από τους οποίους – όπως είπαμε και πριν – λατρευόταν σχεδόν ως άγιος. Τότε λοιπόν ο Νούνιεθ έκανε την κίνηση ματ. Συναντήθηκε με τον Κρόιφ, τον πήρε με το μέρος του, αφού του υποσχέθηκε απεριόριστες εξουσίες στην τεχνική ηγεσία και στέρησε έτσι από τους αντιπάλους του το μεγαλύτερό τους όπλο. Κάπως έτσι ο τετραπέρατος πρόεδρος κράτησε τη θέση του και ανακοίνωσε τον Κρόιφ ως τον νέο προπονητή της ομάδας, αφήνοντας τον Κλεμέντε στα κρύα του λουτρού!
Η Μπαρτσελόνα βασιλιάς της Ευρώπης. Πρωτοσέλιδο της «As» την επόμενη του τελικού, 22-5-1992
Στα πρόθυρα της απόλυσης
Ο ερχομός του Γιόχαν στη Βαρκελώνη δεν διόρθωσε με μιας όλα τα κακώς κείμενα της Μπαρτσελόνα. Ο Ολλανδός καταρχήν έπεισε τον Νούνιεθ να δώσει «συγχωροχάρτι» στους Αλεξάνκο και Θουμπιθαρέτα, αφού θεωρούσε την παρουσία τους καταλυτική στα αποδυτήρια. Αμέσως μετά στράφηκε στις ακαδημίες, θέλοντας να προωθήσει Καταλανούς παίκτες στην πρώτη ομάδα και προσπάθησε να δημιουργήσει τον βασικό άξονα, πάνω στον οποίο θα στηριζόταν το παιχνίδι των «μπλαουγκράνα» τα επόμενα χρόνια. Τον άξονα αυτό αποτέλεσαν 4 παίκτες που έγραψαν τη δική τους μεγάλη ιστορία στο βιβλίο της FC Barcelona: Άντονι Θουμπιθαρέτα, Ρόναλντ Κούμαν, Μίκαελ Λάουντρουπ και Χρίστο Στόιτσκοφ.
Αυτή η φοβερή τετράδα πλαισιώθηκε ιδανικά από μια μικρή στρατιά ταλαντούχων και εργατών Ισπανών παικτών, που κάτω από την καθοδήγηση του Κρόιφ, δημιούργησαν την «dream team». Λίγο έλειψε όμως να μη γίνει τελικά τίποτα από όλα αυτά, αφού ο Νούνιεθ βρέθηκε πολύ κοντά στο να απολύσει τον Ολλανδό τη δεύτερη χρονιά του στη Μπαρτσελόνα. Ο Κρόιφ με το «καλημέρα» είχε κερδίσει στη Βέρνη της Ελβετίας το Κύπελλο Κυπελλούχων, νικώντας με 2-0 τη Σαμπντόρια στο ίδιο γήπεδο που οι «μπλαουγκράνα» είχαν αποτύχει το 1962 να κατακτήσουν το 1ο τους Πρωταθλητριών απέναντι στη Μπενφίκα. Την επόμενη χρονιά η παρουσία της Μπάρτσα στο πρωτάθλημα ήταν απογοητευτική και η διοίκηση είχε αρχίσει να σκέφτεται την απομάκρυνση του Ολλανδού, κυρίως επειδή κανείς δεν μπορούσε να χωνέψει το γεγονός ότι η Ρεάλ μόλις είχε πάρει τον πέμπτο της σερί τίτλο στην Πριμέρα Ντιβισιόν. Τον Κρόιφ έσωσε τελικά η νίκη στον τελικό του Κυπέλλου με 2-0 επί της Ρεάλ Μαδρίτης μέσα στο «Μεστάγια».
Σαλίνας, Λάουντρουπ, Θουμπιθαρέτα και Αλεξάνκο λίγο πριν το γύρο του θριάμβου
Η «dream team»
Η περίοδος 1990-91 σήμανε την αρχή της δόξας για την Μπαρτσελόνα του Κρόιφ. Η ομάδα κατέκτησε το πρωτάθλημα παίζοντας εκπληκτικό ποδόσφαιρο. Η δουλειά του Κρόιφ άρχισε να αποδίδει και ο ενθουσιασμός επέστρεψε στις τάξεις των φιλάθλων. Η ποδοσφαιρική Ισπανία άρχισε να ανακαλύπτει το ταλέντο, την ομαδικότητα και την εργατικότητα των παικτών της Μπάρτσα μέσα στον αγωνιστικό χώρο με εμφανίσεις που θύμιζαν το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο του μεγάλου Άγιαξ της δεκαετίας του ’70.
Ο Αλμπέρ Φερέρ, ο Πεπ Γουαρδιόλα, ο Γκιγιέρμο Αμόρ, ο Μιγκέλ Άνχελ Ναδάλ, ο Χοσέ Μάρι Μπακέρο, ο Τσίκι Μπεγκιριστάιν, ο Εουσέμπιο Σακριστάν, ο Χούλιο Σαλίνας, ο Λόπεθ Ρεκάρτε, ο Μιγκέλ Σολέρ, ο Νάντο Μουνιόθ, ο Αντόνιο Πινίγια, ο Ρικάρντο Σέρνα, ο Άντονι Γκοϊκοετσέα, ο Άντονι Θουμπιθαρέτα και βέβαια ο μεγάλος αρχηγός Χοσέ Ραμόν Αλεξάνκο πλαισίωσαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη μαγική τριάδα των ξένων, δημιουργώντας μια απροσπέλαστη «πολεμική μηχανή» ποδοσφαίρου που «έπνιγε» όποιον αντίπαλο έβρισκε μπροστά της. Το πρωτάθλημα βάφτηκε μπλε και γκρενά μετά από αρκετά χρόνια (θα ακολουθούσαν τρεις ακόμα συνεχόμενοι τίτλοι), όμως ο Κρόιφ ήθελε να ανεβάσει την ομάδα του στην κορυφή της Ευρώπης και η στιγμή είχε φτάσει.
Ο Κούμαν με την κούπα στην άφιξη της ομάδας στη Βαρκελώνη
The road to Wembley
Έχοντας κατακτήσει το πρωτάθλημα, η Μπαρτσελόνα επέστρεψε στο Κύπελλο Πρωταθλητριών την περίοδο 1991-92. Ήταν η τελευταία χρονιά πριν μετονομαστεί ο θεσμός σε Τσάμπιονς Λιγκ και η ΟΥΕΦΑ δοκίμαζε για πρώτη φορά τις φάσεις των ομίλων. Στον πρώτο γύρο οι «μπλαουγκράνα» απέκλεισαν εύκολα τη γερμανική Χάνσα Ροστόκ με συνολικό σκορ 3-1. Στον δεύτερο γύρο καρδιοχτύπησαν, αφού χρειάστηκαν το εκτός έδρας γκολ του Μπακέρο για να ξεπεράσουν το εμπόδιο της επίσης γερμανικής Καϊζερσλάουτερν (2-0 στο Καμπ Νόου και ήττα με 1-3 εκτός).
Στη συνέχεια, στη φάση των «8», η Μπαρτσελόνα κληρώθηκε στον β’ όμιλο μαζί με τις Μπενφίκα, Σπάρτα Πράγας και Δυναμό Κίεβο. Υπήρχαν δυο γκρουπ με 4 ομάδες το κάθε ένα και το σύστημα ήταν απλό. Οι πρώτοι κάθε ομίλου (με βαθμολογία 2-1-0) θα έπαιζαν στον τελικό. Στο πρώτο ματς οι Καταλανοί υποδέχτηκαν στο «Καμπ Νόου» την Σπάρτα Πράγας και επιβλήθηκαν με 3-2 (σκόραραν οι Αμόρ, Λάουντρουπ και Μπακέρο). Αφού απέσπασαν λευκή ισοπαλία στο «Ντα Λουζ» απέναντι στην Μπενφίκα, πήραν πολύτιμο «διπλό» στο Κίεβο, νικώντας 0-2 την Ντιναμό με τέρματα των Στόιτσκοφ και Χούλιο Σαλίνας. Δυο εβδομάδες αργότερα, η Ντιναμό διπλασίασε τις ήττες της, χάνοντας με 3-0 στη Βαρκελώνη (δυο γκολ του Βούλγαρου και ένα του Χούλιο Σαλίνας).
Τα λέμε στο Γουέμπλεϊ. Πρωτοσέλιδο της «El Mundo Deportivo» την επόμενη της πρόκρισης των «μπλαουγκράνα» στον τελικό
Στην Πράγα η Μπαρτσελόνα γνώρισε τη μοναδική της ήττα με 1-0 από την Σπάρτα, συνέχισε όμως να βρίσκεται στην κορυφή του ομίλου με 7 βαθμούς έναντι 6 των Τσέχων και η πρόκρισή της στον τελικό της 20ης Μαΐου εξαρτιόταν από την ίδια. Έφτανε η νίκη στην τελευταία αγωνιστική απέναντι στην αδιάφορη Μπενφίκα. Το βράδυ της 15ης Απριλίου, οι 85.000 που βρέθηκαν στις κερκίδες του «Καμπ Νόου», αποθέωσαν την ομάδα τους και τον αρχιτέκτονα της πρόκρισης Γιόχαν Κρόιφ. Η Μπαρτσελόνα νίκησε 2-1 τους Πορτογάλους με γκολ του Στόιτσκοφ και του Μπακέρο, κλείνοντας τη μια θέση για το Γουέμπλεϊ. Αντίπαλός της – για μια ακόμα φορά – η ιταλική Σαμπντόρια που έψαχνε ρεβάνς για το χαμένο Κυπελλούχων τρία χρόνια πριν.
Ο τελικός
Το βράδυ της 20ης Μαΐου οι δυο ομάδες παρατάχθηκαν στη σέντρα του κατάμεστου από 71.000 θεατές Γουέμπλεϊ, μπροστά στον Γερμανό διαιτητή Άρον Σμίντχουμπερ. Από τη μία η Μπαρτσελόνα με τους: Θουμπιθαρέτα, Νάντο, Φερέρ, Κούμαν, Χουάν Κάρλος, Μπακέρο, Σαλίνας, Στόιτσκοφ, Λάουντρουπ, Γουαρδιόλα και Εουσέμπιο. Στον πάγκο, δίπλα στον Γιόχαν Κρόιφ, κάθισαν οι Αλεξάνκο (αλλαγή στο 113’ στη θέση του Γουαρδιόλα), Μπουσκέτς, Μπεγκιριστάιν, Ναδάλ και Γκοικοετσέα (αλλαγή στο 64’ στη θέση του Σαλίνας).
Από την άλλη η Σαμπντόρια κατέβηκε με τους: Παλιούκα, Μανίνι, Κάτανετς, Πάρι, Βιέρκοβοντ, Λάνα, Λομπάρντο, Σερέζο, Βιάλι, Μαντσίνι και Ιβάνο Μπονέτι. Στον ιταλικό πάγκο, δίπλα στον Σέρβο Βουγιαντίν Μπόσκοφ, κάθισαν οι Ντάριο Μπονέτι, Νουκιάρι, Ινβερνίτσι (αλλαγή στο 72’ στη θέση του Μπονέτι), Σίλας και Μπούζο (αλλαγή στο 100’ στη θέση του Βιάλι).
Τα παπούτσια του Κούμαν στο μουσείο της FC Barcelona. Με αυτό που βλέπουμε μπροστά, ο Ολλανδός εξαπέλυσε τη φωτοβολίδα του στην παράταση
Η Μπαρτσελόνα ήταν καλύτερη στην κανονική διάρκεια του παιχνιδιού, όμως όπως και το ’62 στη Βέρνη, το δοκάρι στέρησε από τον Στόιτσκοφ το νικητήριο γκολ. Στην παράταση ξύπνησαν άλλα φαντάσματα, αυτά του «Σάντσεθ Πιθχουάν» με τα πέναλτι και τον Ντουκαντάμ, όμως η λύτρωση για τους «μπλαουγκράνα» ήρθε στο 112’. Η Μπαρτσελόνα κέρδισε φάουλ έξω από την ιταλική περιοχή και ο Κούμαν εξαπέλυσε ένα κεραυνό, αναγκάζοντας τον Παλιούκα να μαζέψει την μπάλα από τα δίχτυα του. 1-0. Ντελίριο. Τα 8 λεπτά μέχρι την λήξη έμοιαζαν με αιωνιότητα, όμως με το τελευταίο σφύριγμα του Γερμανού, όλη η Καταλονία βγήκε στους δρόμους για να πανηγυρίσει το τελευταίο, το σημαντικότερο ποδοσφαιρικό οχυρό που αντιστεκόταν ακόμα στην Μπαρτσελόνα.
«El Barca es campió d´Europa!», ήταν η κραυγή ενός ολόκληρου λαού, όλης της «gent blaugrana» που χρόνια ολόκληρα ονειρευόταν αυτό το τρόπαιο. Μοναδικές στιγμές, όταν οι παίκτες – έχοντας βγάλει τα πορτοκαλί και φορώντας, όπως θα έπρεπε άλλωστε, τις μπλε και γκρενά εμφανίσεις – ανέβηκαν τα 29 σκαλοπάτια μέχρι το πάλκο των επισήμων του Γουέμπλεϊ, κάτω από τις επευφημίες των οπαδών τους: «Visca el Barca!, Visca Catalunya!». Ο αντιπρόεδρος Ζοάν Γκασπάρ πρόλαβε να δέσει δυο κορδέλες με τα χρώματα του συλλόγου σε κάθε «αυτί» της κούπας, ενώ ο Στόιτσκοφ τυλίχτηκε με μια τεράστια «senyera» (η καταλανική σημαία). Και τη στιγμή που ο μεγάλος αρχηγός, ο Χοσέ Ραμόν Αλεξάνκο σήκωσε το τρόπαιο στον ουρανό του Λονδίνου, με 30.000 περίπου Καταλανούς να τραγουδούν εκστασιασμένοι τον ύμνο της ομάδας, όλη η ποδοσφαιρική Ευρώπη κατάλαβε ότι η Μπαρτσελόνα δεν είχε ανάγκη αυτόν τον τίτλο για να θεωρηθεί μεγάλη. Έτσι κι αλλιώς η FC Barcelona είναι κάτι περισσότερο από έναν σύλλογο. Είναι algo mes que un club…
Η υποδοχή των Πρωταθλητών Ευρώπης στη Βαρκελώνη. «As», 23-5-1992
Οι 5 τελικοί της Μπαρτσελόνα στο Πρωταθλητριών και στο Τσάμπιονς Λιγκ
1ος τελικός: περίοδος 1961-62
31 Μαΐου 1961, «Wankdorf Stadium», Βέρνη (Ελβετία)
Μπενφίκα – Μπαρτσελόνα 3-2
Σκόρερ: Aguas 30’, Ramallets 32’ (αυτογκόλ), Coluna 55’ / Kocsis 20’, Czibor 75’
Μπαρτσελόνα – Μπενφίκα 2-3. Τα γκολ από τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης 1960-61.
2ος τελικός: περίοδος 1985-86
7 Μαΐου 1986, «Estadio Ramon Sanchez Pizjuan», Σεβίλλη (Ισπανία)
Στεάουα – Μπαρτσελόνα 4-2 (πέναλτι)
Κανονική διάρκεια και παράταση 0-0
Τα πέναλτι από τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης 1985-86. Ο Ντουκαντάμ κατέβασε τα ρολά στη Σεβίλλη και έδωσε το τρόπαιο στη Στεάουα. Κανονικός αγώνας 0-0, πέναλτι 4-2 υπέρ των Ρουμάνων.
3ος τελικός: περίοδος 1991-92
20 Μαΐου 1992, «Wembley Stadium», Λονδίνο (Αγγλία)
Μπαρτσελόνα – Σαμπντόρια 1-0 (παράταση)
Σκόρερ: R. Koeman 112’
Στιγμιότυπα από τον τελικό και την απονομή του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Γουέμπλεϊ, στις 20 Μαΐου του 1992. Νικήτρια η Μπαρτσελόνα στην παράταση με το φάουλ – γκολ του Κούμαν επί της Σαμπντόρια.
4ος τελικός: περίοδος 1993-94
20 Μαΐου 1994, «ΟΑΚΑ», Αθήνα
Μίλαν – Μπαρτσελόνα 4-0
Σκόρερ: Massaro 22’ & 45’, Savicevic 47’, Desailly 59’
Η συντριβή των Καταλανών μέσα στο ΟΑΚΑ, στον τελικό της Αθήνας το 1994. Η μεγάλη βραδιά του Σαβίσεβιτς και το τέλος της «dream team» του Κρόιφ.
5ος τελικός: περίοδος 2005-06
17 Μαΐου 2006, «Stade de France», Παρίσι (Γαλλία)
Μπαρτσελόνα – Άρσεναλ 2-1
Σκόρερ: Eto’o 76’, Belletti 80’ / Campbell 37’
Η δεύτερη κούπα των «μπλαουγκράνα» στον τελικό του 2006. Η Μπαρτσελόνα έκανε την ανατροπή και νίκησε τελικά 2-1 την Άρσεναλ.
Η Μπαρτσελόνα θα διεκδικήσει απόψε το βράδυ το 3ο Κύπελλο Πρωταθλητριών της ιστορίας της απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και αν το καταφέρει, θα κάνει διψήφιο τον αριθμό των ευρωπαϊκών της τροπαίων. Οι Καταλανοί έχουν κατακτήσει 2 φορές το Πρωταθλητριών (1992 & 2006), 4 φορές το Κυπελλούχων (1979, 1982, 1989 & 1997) και 3 φορές το ΟΥΕΦΑ (1958, 1960 & 1966), αριθμούν δηλαδή συνολικά 9 κούπες στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, κρατώντας μάλιστα ένα απίστευτο ρεκόρ που κανένας άλλος σύλλογος της ηπείρου μας δεν θα μπορέσει να σπάσει. Πρόκειται για τη μοναδική ομάδα που δεν έχει χάσει ούτε μια συμμετοχή στα ευρωπαϊκά Κύπελλα, από το 1955 μέχρι και σήμερα.
Αν υπάρχει όμως μια ημερομηνία, η οποία σημάδεψε την ιστορία των «μπλαουγκράνα» και ολοκλήρωσε την αίγλη ενός συλλόγου που αποτελεί το απόλυτο σύμβολο των Καταλανών, αυτή δεν είναι άλλη από την 20η Μαΐου του 1992, τη βραδιά δηλαδή που ο αρχηγός της Αλεξάνκο σήκωσε στον ουρανό του Γουέμπλεϊ το πολυπόθητο Κύπελλο Πρωταθλητριών, αναγκάζοντας ολόκληρο το ποδοσφαιρικό στερέωμα να υποκλιθεί στη μεγαλοσύνη της «dream team» του Γιόχαν Κρόιφ. Το SPORT 24 κάνει σήμερα ένα μικρό αφιέρωμα στη δημιουργία και τη μεγάλη πορεία εκείνης της Μπαρτσελόνα που έκανε ολόκληρη την Καταλονία να σειστεί από το σύνθημα «Ja la tenim» (πλέον την έχουμε).
«Πλέον την έχουμε». Πρωτοσέλιδο της «El Mundo Deportivo» την επόμενη του τελικού, 21-5-1992
Γιόχαν Κρόιφ
Ο τρομερός Ολλανδός διαδέχτηκε το καλοκαίρι του 1988 τον Λουίς Αραγονές στον πάγκο της Μπαρτσελόνα. Βέβαια είχε ήδη συνδέσει το όνομά του με τους «μπλαουγκράνα», αφού είχε αγωνιστεί για μια πενταετία (1973-1978) με τη φανέλα του συλλόγου ως παίκτης, κατακτώντας ένα πρωτάθλημα (1974) και ένα Κύπελλο (1978). Η κορυφαία όμως στιγμή του Κρόιφ ήταν το μαγικό 0-5 μέσα στο «Μπερναμπέου» επί της μισητής Ρεάλ Μαδρίτης. Στην πρώτη του κιόλας χρονιά στην Ισπανία, το βράδυ της 17ης Φεβρουαρίου του 1974, καθοδήγησε μαεστρικά τους «μπλαουγκράνα», σκόρπισε στους 4 ανέμους τη Ρεάλ και δημιούργησε ένα φοβερό ρεκόρ στα «clasicos» της Ισπανίας, ξεπλένοντας για πάντα τη ντροπή του 1-5 από τη γενιά των Πούσκας, Χέντο και Ντι Στέφανο. Εκείνη τη νύχτα η Καταλούνια λάτρεψε τον «ιπτάμενο Ολλανδό» και τον «υιοθέτησε» ως ένα από τα αξιότερα τέκνα της.
Χοσέπ Λουίς Νούνιεθ
Το 1978, τη χρονιά που ο Κρόιφ εγκατέλειψε τη Βαρκελώνη, ανέλαβε πρόεδρος ο Χοσέπ Λουίς Νούνιεθ, ο οποίος έθεσε ως βασικούς στόχους του συλλόγου, τόσο την καταξίωσή του στην παγκόσμια αθλητική ελίτ, όσο και την οικονομική του σταθερότητα και ευμάρεια. Ο Νούνιεθ έμεινε στην προεδρία για 22 χρόνια και θεωρείται ο αναμορφωτής της Μπαρτσελόνα, αφού επί των ημερών του κατακτήθηκαν 176 τίτλοι σε όλα τα τμήματα του συλλόγου, εκμοντερνίστηκε το «Καμπ Νόου» (μεγαλώνοντας παράλληλα τη χωρητικότητά του κατά 30.000 περίπου θέσεις, από 78.000 σε 106.000), αυξήθηκαν οι σύνδεσμοι φιλάθλων από 96 στην Ισπανία σε 1300 διεθνώς, κατασκευάστηκε το Mini Estadi (το 1982), το «Palau Blaugrana» έφτασε τις 8.500 θέσεις, δημιουργήθηκε το «FC Barcelona Museu» (το 1984) και χτίστηκε η «La Masia» (το 1979), η ακαδημία και εστία των νέων παικτών.
Ο Τζόρντι Πουγιόλ (πολιτικός ηγέτης της αυτόνομης Καταλονίας), ο Χοσέπ Λουίς Νούνιεθ και ο Γιόχαν Κρόιφ με το τρόπαιο.
Η «Ανταρσία της Εσπερίας»
Η διετία 1986-1988 υπήρξε ιδιαίτερα κρίσιμη για τον Νούνιεθ. Ο χαμένος τελικός του ’86 στη Σεβίλλη απέναντι στη Στεάουα Βουκουρεστίου και τον μεγάλο Ντουκαντάμ, είχε φέρει την απογοήτευση στις τάξεις των φίλων της Μπαρτσελόνα. Ήταν η δεύτερη αποτυχημένη προσπάθεια (μετά την ήττα με 3-2 από την Μπενφίκα το 1962) για τους Καταλανούς να μπουν στο κλαμπ των μεγάλων της ηπείρου, κατακτώντας ένα Πρωταθλητριών. Την ώρα που το αντίπαλο δέος, η Ρεάλ Μαδρίτης με την «Quinta del Buitre» στην ωριμότητά της, κατακτούσε το ένα πρωτάθλημα πίσω από το άλλο, ο Νούνιεθ αποφάσισε να απολύσει τον ιδιαίτερα αγαπητό στους παίκτες Τέρι Βέναμπλς και να δώσει τα ηνία της ομάδας στον Λουίς Αραγονές. Τα αποδυτήρια έβραζαν κυριολεκτικά και λίγο πριν τον τελικό του Κυπέλλου, στον οποίο είχε προκριθεί η Μπαρτσελόνα με αντίπαλο τη μεγάλη Ρεάλ Σοθιεδάδ του Τζον Τόσακ, του Μπακέρο και του Μπεγκιριστάιν, η κρίση χτύπησε κόκκινο.
Οι παίκτες, διαμαρτυρόμενοι για τις αποφάσεις της διοίκησης τόσο στα αγωνιστικά όσο και στα οικονομικά θέματα, συναντήθηκαν μυστικά στο ξενοδοχείο «Hesperia» της Βαρκελώνης και αποφάσισαν να απαιτήσουν την παραίτηση του Νούνιεθ και της υπόλοιπης διοίκησης, σε μια κίνηση που έμεινε γνωστή ως η «Ανταρσία της Εσπερίας» («el Motín de Hesperia»). Λίγες μέρες αργότερα, σε μια πρωτοφανή για τα χρονικά πράξη, οι τρεις αρχηγοί της ομάδας, Αλεξάνκο, (ο δικός μας) Βίκτορ Μουνιόθ και Χεράρδο Μιράντα, με την υποστήριξη του Αραγονές (που παραδοσιακά έπαιρνε το μέρος των παικτών του), βγήκαν στην τηλεόραση, ανακοίνωσαν τις θέσεις τους και επανέλαβαν ότι απαιτούν την παραίτηση του Νούνιεθ, διχάζοντας έτσι όλο τον κόσμο της ομάδας.
Το 1ο κύπελλο Πρωταθλητριών (1992) στο Μουσείο της FC Barcelona
Ξεκαθάρισμα: Κρόιφ αντί Κλεμέντε
Λίγες μέρες αργότερα και ενώ το μπλαουγκράνα καζάνι συνέχιζε να βράζει, η Μπαρτσελόνα νίκησε τη Ρεάλ Σοθιεδάδ 1-0 με γκολ του Αλεξάνκο και κατέκτησε το Κύπελλο. Στη συνέχεια ο Νούνιεθ άρχισε το μεγάλο ξεκαθάρισμα. Ξαπόστειλε τις «κεφαλές» της ανταρσίας (Μουνιόθ, Χεράρδο, Σούστερ) και ήρθε σε επαφή με τον Χαβιέρ Κλεμέντε, τον οποίο θαύμαζε, για να του αναθέσει τη θέση του προπονητή. Ο Κλεμέντε έκανε τις εισηγήσεις του και «νέο αίμα» έφτασε στη Βαρκελώνη, προερχόμενο στην πλειοψηφία του από τη Χώρα των Βάσκων: Χοσέ Μάρι Μπακέρο, Τσίκι Μπεγκιριστάιν, Χούλιο Σαλίνας και Εουσέμπιο Σακριστάν. Ο Νούνιεθ ήταν έτοιμος να ανακοινώσει την πρόσληψη του Βάσκου τεχνικού, όμως στο παρά πέντε άλλαξε γνώμη.
Ο σύλλογος βρισκόταν σε προεκλογική περίοδο και η αντιπολίτευση είχε έρθει σε επαφή με τον Γιόχαν Κρόιφ (προπονητή τότε του Άγιαξ). Ο Ολλανδός είχε συμφωνήσει να αναλάβει τον πάγκο της ομάδας, προκαλώντας κύματα ενθουσιασμού σε όλους τους φίλους της Μπαρτσελόνα, από τους οποίους – όπως είπαμε και πριν – λατρευόταν σχεδόν ως άγιος. Τότε λοιπόν ο Νούνιεθ έκανε την κίνηση ματ. Συναντήθηκε με τον Κρόιφ, τον πήρε με το μέρος του, αφού του υποσχέθηκε απεριόριστες εξουσίες στην τεχνική ηγεσία και στέρησε έτσι από τους αντιπάλους του το μεγαλύτερό τους όπλο. Κάπως έτσι ο τετραπέρατος πρόεδρος κράτησε τη θέση του και ανακοίνωσε τον Κρόιφ ως τον νέο προπονητή της ομάδας, αφήνοντας τον Κλεμέντε στα κρύα του λουτρού!
Η Μπαρτσελόνα βασιλιάς της Ευρώπης. Πρωτοσέλιδο της «As» την επόμενη του τελικού, 22-5-1992
Στα πρόθυρα της απόλυσης
Ο ερχομός του Γιόχαν στη Βαρκελώνη δεν διόρθωσε με μιας όλα τα κακώς κείμενα της Μπαρτσελόνα. Ο Ολλανδός καταρχήν έπεισε τον Νούνιεθ να δώσει «συγχωροχάρτι» στους Αλεξάνκο και Θουμπιθαρέτα, αφού θεωρούσε την παρουσία τους καταλυτική στα αποδυτήρια. Αμέσως μετά στράφηκε στις ακαδημίες, θέλοντας να προωθήσει Καταλανούς παίκτες στην πρώτη ομάδα και προσπάθησε να δημιουργήσει τον βασικό άξονα, πάνω στον οποίο θα στηριζόταν το παιχνίδι των «μπλαουγκράνα» τα επόμενα χρόνια. Τον άξονα αυτό αποτέλεσαν 4 παίκτες που έγραψαν τη δική τους μεγάλη ιστορία στο βιβλίο της FC Barcelona: Άντονι Θουμπιθαρέτα, Ρόναλντ Κούμαν, Μίκαελ Λάουντρουπ και Χρίστο Στόιτσκοφ.
Αυτή η φοβερή τετράδα πλαισιώθηκε ιδανικά από μια μικρή στρατιά ταλαντούχων και εργατών Ισπανών παικτών, που κάτω από την καθοδήγηση του Κρόιφ, δημιούργησαν την «dream team». Λίγο έλειψε όμως να μη γίνει τελικά τίποτα από όλα αυτά, αφού ο Νούνιεθ βρέθηκε πολύ κοντά στο να απολύσει τον Ολλανδό τη δεύτερη χρονιά του στη Μπαρτσελόνα. Ο Κρόιφ με το «καλημέρα» είχε κερδίσει στη Βέρνη της Ελβετίας το Κύπελλο Κυπελλούχων, νικώντας με 2-0 τη Σαμπντόρια στο ίδιο γήπεδο που οι «μπλαουγκράνα» είχαν αποτύχει το 1962 να κατακτήσουν το 1ο τους Πρωταθλητριών απέναντι στη Μπενφίκα. Την επόμενη χρονιά η παρουσία της Μπάρτσα στο πρωτάθλημα ήταν απογοητευτική και η διοίκηση είχε αρχίσει να σκέφτεται την απομάκρυνση του Ολλανδού, κυρίως επειδή κανείς δεν μπορούσε να χωνέψει το γεγονός ότι η Ρεάλ μόλις είχε πάρει τον πέμπτο της σερί τίτλο στην Πριμέρα Ντιβισιόν. Τον Κρόιφ έσωσε τελικά η νίκη στον τελικό του Κυπέλλου με 2-0 επί της Ρεάλ Μαδρίτης μέσα στο «Μεστάγια».
Σαλίνας, Λάουντρουπ, Θουμπιθαρέτα και Αλεξάνκο λίγο πριν το γύρο του θριάμβου
Η «dream team»
Η περίοδος 1990-91 σήμανε την αρχή της δόξας για την Μπαρτσελόνα του Κρόιφ. Η ομάδα κατέκτησε το πρωτάθλημα παίζοντας εκπληκτικό ποδόσφαιρο. Η δουλειά του Κρόιφ άρχισε να αποδίδει και ο ενθουσιασμός επέστρεψε στις τάξεις των φιλάθλων. Η ποδοσφαιρική Ισπανία άρχισε να ανακαλύπτει το ταλέντο, την ομαδικότητα και την εργατικότητα των παικτών της Μπάρτσα μέσα στον αγωνιστικό χώρο με εμφανίσεις που θύμιζαν το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο του μεγάλου Άγιαξ της δεκαετίας του ’70.
Ο Αλμπέρ Φερέρ, ο Πεπ Γουαρδιόλα, ο Γκιγιέρμο Αμόρ, ο Μιγκέλ Άνχελ Ναδάλ, ο Χοσέ Μάρι Μπακέρο, ο Τσίκι Μπεγκιριστάιν, ο Εουσέμπιο Σακριστάν, ο Χούλιο Σαλίνας, ο Λόπεθ Ρεκάρτε, ο Μιγκέλ Σολέρ, ο Νάντο Μουνιόθ, ο Αντόνιο Πινίγια, ο Ρικάρντο Σέρνα, ο Άντονι Γκοϊκοετσέα, ο Άντονι Θουμπιθαρέτα και βέβαια ο μεγάλος αρχηγός Χοσέ Ραμόν Αλεξάνκο πλαισίωσαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη μαγική τριάδα των ξένων, δημιουργώντας μια απροσπέλαστη «πολεμική μηχανή» ποδοσφαίρου που «έπνιγε» όποιον αντίπαλο έβρισκε μπροστά της. Το πρωτάθλημα βάφτηκε μπλε και γκρενά μετά από αρκετά χρόνια (θα ακολουθούσαν τρεις ακόμα συνεχόμενοι τίτλοι), όμως ο Κρόιφ ήθελε να ανεβάσει την ομάδα του στην κορυφή της Ευρώπης και η στιγμή είχε φτάσει.
Ο Κούμαν με την κούπα στην άφιξη της ομάδας στη Βαρκελώνη
The road to Wembley
Έχοντας κατακτήσει το πρωτάθλημα, η Μπαρτσελόνα επέστρεψε στο Κύπελλο Πρωταθλητριών την περίοδο 1991-92. Ήταν η τελευταία χρονιά πριν μετονομαστεί ο θεσμός σε Τσάμπιονς Λιγκ και η ΟΥΕΦΑ δοκίμαζε για πρώτη φορά τις φάσεις των ομίλων. Στον πρώτο γύρο οι «μπλαουγκράνα» απέκλεισαν εύκολα τη γερμανική Χάνσα Ροστόκ με συνολικό σκορ 3-1. Στον δεύτερο γύρο καρδιοχτύπησαν, αφού χρειάστηκαν το εκτός έδρας γκολ του Μπακέρο για να ξεπεράσουν το εμπόδιο της επίσης γερμανικής Καϊζερσλάουτερν (2-0 στο Καμπ Νόου και ήττα με 1-3 εκτός).
Στη συνέχεια, στη φάση των «8», η Μπαρτσελόνα κληρώθηκε στον β’ όμιλο μαζί με τις Μπενφίκα, Σπάρτα Πράγας και Δυναμό Κίεβο. Υπήρχαν δυο γκρουπ με 4 ομάδες το κάθε ένα και το σύστημα ήταν απλό. Οι πρώτοι κάθε ομίλου (με βαθμολογία 2-1-0) θα έπαιζαν στον τελικό. Στο πρώτο ματς οι Καταλανοί υποδέχτηκαν στο «Καμπ Νόου» την Σπάρτα Πράγας και επιβλήθηκαν με 3-2 (σκόραραν οι Αμόρ, Λάουντρουπ και Μπακέρο). Αφού απέσπασαν λευκή ισοπαλία στο «Ντα Λουζ» απέναντι στην Μπενφίκα, πήραν πολύτιμο «διπλό» στο Κίεβο, νικώντας 0-2 την Ντιναμό με τέρματα των Στόιτσκοφ και Χούλιο Σαλίνας. Δυο εβδομάδες αργότερα, η Ντιναμό διπλασίασε τις ήττες της, χάνοντας με 3-0 στη Βαρκελώνη (δυο γκολ του Βούλγαρου και ένα του Χούλιο Σαλίνας).
Τα λέμε στο Γουέμπλεϊ. Πρωτοσέλιδο της «El Mundo Deportivo» την επόμενη της πρόκρισης των «μπλαουγκράνα» στον τελικό
Στην Πράγα η Μπαρτσελόνα γνώρισε τη μοναδική της ήττα με 1-0 από την Σπάρτα, συνέχισε όμως να βρίσκεται στην κορυφή του ομίλου με 7 βαθμούς έναντι 6 των Τσέχων και η πρόκρισή της στον τελικό της 20ης Μαΐου εξαρτιόταν από την ίδια. Έφτανε η νίκη στην τελευταία αγωνιστική απέναντι στην αδιάφορη Μπενφίκα. Το βράδυ της 15ης Απριλίου, οι 85.000 που βρέθηκαν στις κερκίδες του «Καμπ Νόου», αποθέωσαν την ομάδα τους και τον αρχιτέκτονα της πρόκρισης Γιόχαν Κρόιφ. Η Μπαρτσελόνα νίκησε 2-1 τους Πορτογάλους με γκολ του Στόιτσκοφ και του Μπακέρο, κλείνοντας τη μια θέση για το Γουέμπλεϊ. Αντίπαλός της – για μια ακόμα φορά – η ιταλική Σαμπντόρια που έψαχνε ρεβάνς για το χαμένο Κυπελλούχων τρία χρόνια πριν.
Ο τελικός
Το βράδυ της 20ης Μαΐου οι δυο ομάδες παρατάχθηκαν στη σέντρα του κατάμεστου από 71.000 θεατές Γουέμπλεϊ, μπροστά στον Γερμανό διαιτητή Άρον Σμίντχουμπερ. Από τη μία η Μπαρτσελόνα με τους: Θουμπιθαρέτα, Νάντο, Φερέρ, Κούμαν, Χουάν Κάρλος, Μπακέρο, Σαλίνας, Στόιτσκοφ, Λάουντρουπ, Γουαρδιόλα και Εουσέμπιο. Στον πάγκο, δίπλα στον Γιόχαν Κρόιφ, κάθισαν οι Αλεξάνκο (αλλαγή στο 113’ στη θέση του Γουαρδιόλα), Μπουσκέτς, Μπεγκιριστάιν, Ναδάλ και Γκοικοετσέα (αλλαγή στο 64’ στη θέση του Σαλίνας).
Από την άλλη η Σαμπντόρια κατέβηκε με τους: Παλιούκα, Μανίνι, Κάτανετς, Πάρι, Βιέρκοβοντ, Λάνα, Λομπάρντο, Σερέζο, Βιάλι, Μαντσίνι και Ιβάνο Μπονέτι. Στον ιταλικό πάγκο, δίπλα στον Σέρβο Βουγιαντίν Μπόσκοφ, κάθισαν οι Ντάριο Μπονέτι, Νουκιάρι, Ινβερνίτσι (αλλαγή στο 72’ στη θέση του Μπονέτι), Σίλας και Μπούζο (αλλαγή στο 100’ στη θέση του Βιάλι).
Τα παπούτσια του Κούμαν στο μουσείο της FC Barcelona. Με αυτό που βλέπουμε μπροστά, ο Ολλανδός εξαπέλυσε τη φωτοβολίδα του στην παράταση
Η Μπαρτσελόνα ήταν καλύτερη στην κανονική διάρκεια του παιχνιδιού, όμως όπως και το ’62 στη Βέρνη, το δοκάρι στέρησε από τον Στόιτσκοφ το νικητήριο γκολ. Στην παράταση ξύπνησαν άλλα φαντάσματα, αυτά του «Σάντσεθ Πιθχουάν» με τα πέναλτι και τον Ντουκαντάμ, όμως η λύτρωση για τους «μπλαουγκράνα» ήρθε στο 112’. Η Μπαρτσελόνα κέρδισε φάουλ έξω από την ιταλική περιοχή και ο Κούμαν εξαπέλυσε ένα κεραυνό, αναγκάζοντας τον Παλιούκα να μαζέψει την μπάλα από τα δίχτυα του. 1-0. Ντελίριο. Τα 8 λεπτά μέχρι την λήξη έμοιαζαν με αιωνιότητα, όμως με το τελευταίο σφύριγμα του Γερμανού, όλη η Καταλονία βγήκε στους δρόμους για να πανηγυρίσει το τελευταίο, το σημαντικότερο ποδοσφαιρικό οχυρό που αντιστεκόταν ακόμα στην Μπαρτσελόνα.
«El Barca es campió d´Europa!», ήταν η κραυγή ενός ολόκληρου λαού, όλης της «gent blaugrana» που χρόνια ολόκληρα ονειρευόταν αυτό το τρόπαιο. Μοναδικές στιγμές, όταν οι παίκτες – έχοντας βγάλει τα πορτοκαλί και φορώντας, όπως θα έπρεπε άλλωστε, τις μπλε και γκρενά εμφανίσεις – ανέβηκαν τα 29 σκαλοπάτια μέχρι το πάλκο των επισήμων του Γουέμπλεϊ, κάτω από τις επευφημίες των οπαδών τους: «Visca el Barca!, Visca Catalunya!». Ο αντιπρόεδρος Ζοάν Γκασπάρ πρόλαβε να δέσει δυο κορδέλες με τα χρώματα του συλλόγου σε κάθε «αυτί» της κούπας, ενώ ο Στόιτσκοφ τυλίχτηκε με μια τεράστια «senyera» (η καταλανική σημαία). Και τη στιγμή που ο μεγάλος αρχηγός, ο Χοσέ Ραμόν Αλεξάνκο σήκωσε το τρόπαιο στον ουρανό του Λονδίνου, με 30.000 περίπου Καταλανούς να τραγουδούν εκστασιασμένοι τον ύμνο της ομάδας, όλη η ποδοσφαιρική Ευρώπη κατάλαβε ότι η Μπαρτσελόνα δεν είχε ανάγκη αυτόν τον τίτλο για να θεωρηθεί μεγάλη. Έτσι κι αλλιώς η FC Barcelona είναι κάτι περισσότερο από έναν σύλλογο. Είναι algo mes que un club…
Η υποδοχή των Πρωταθλητών Ευρώπης στη Βαρκελώνη. «As», 23-5-1992
Οι 5 τελικοί της Μπαρτσελόνα στο Πρωταθλητριών και στο Τσάμπιονς Λιγκ
1ος τελικός: περίοδος 1961-62
31 Μαΐου 1961, «Wankdorf Stadium», Βέρνη (Ελβετία)
Μπενφίκα – Μπαρτσελόνα 3-2
Σκόρερ: Aguas 30’, Ramallets 32’ (αυτογκόλ), Coluna 55’ / Kocsis 20’, Czibor 75’
Μπαρτσελόνα – Μπενφίκα 2-3. Τα γκολ από τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης 1960-61.
2ος τελικός: περίοδος 1985-86
7 Μαΐου 1986, «Estadio Ramon Sanchez Pizjuan», Σεβίλλη (Ισπανία)
Στεάουα – Μπαρτσελόνα 4-2 (πέναλτι)
Κανονική διάρκεια και παράταση 0-0
Τα πέναλτι από τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης 1985-86. Ο Ντουκαντάμ κατέβασε τα ρολά στη Σεβίλλη και έδωσε το τρόπαιο στη Στεάουα. Κανονικός αγώνας 0-0, πέναλτι 4-2 υπέρ των Ρουμάνων.
3ος τελικός: περίοδος 1991-92
20 Μαΐου 1992, «Wembley Stadium», Λονδίνο (Αγγλία)
Μπαρτσελόνα – Σαμπντόρια 1-0 (παράταση)
Σκόρερ: R. Koeman 112’
Στιγμιότυπα από τον τελικό και την απονομή του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Γουέμπλεϊ, στις 20 Μαΐου του 1992. Νικήτρια η Μπαρτσελόνα στην παράταση με το φάουλ – γκολ του Κούμαν επί της Σαμπντόρια.
4ος τελικός: περίοδος 1993-94
20 Μαΐου 1994, «ΟΑΚΑ», Αθήνα
Μίλαν – Μπαρτσελόνα 4-0
Σκόρερ: Massaro 22’ & 45’, Savicevic 47’, Desailly 59’
Η συντριβή των Καταλανών μέσα στο ΟΑΚΑ, στον τελικό της Αθήνας το 1994. Η μεγάλη βραδιά του Σαβίσεβιτς και το τέλος της «dream team» του Κρόιφ.
5ος τελικός: περίοδος 2005-06
17 Μαΐου 2006, «Stade de France», Παρίσι (Γαλλία)
Μπαρτσελόνα – Άρσεναλ 2-1
Σκόρερ: Eto’o 76’, Belletti 80’ / Campbell 37’
Η δεύτερη κούπα των «μπλαουγκράνα» στον τελικό του 2006. Η Μπαρτσελόνα έκανε την ανατροπή και νίκησε τελικά 2-1 την Άρσεναλ.