Το ξεκίνημα της περασμένης σεζόν τις βρήκε στη δεύτερη κατηγορία όμως από αυτό το καλοκαίρι θα κάνουν διαφορετικά όνειρα καθώς ανήκουν στην "ελίτ", στην κατηγορία των "μεγάλων", των "δυνατών", των "εκλεκτών".

Οι ομάδες που πήραν το εισιτήριο για τη μεγάλη κατηγορία στα προηγμένα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα ήταν πολλές, όμως κάποιες από αυτές ξεχωρίζουν είτε για την μεγάλη ιστορία που κουβαλούν, είτε για ρεκόρ που έχουν να υπερηφανεύονται, είτε για το γεγονός πως έχουν αποκτήσει πολλές συμπάθειες στο ευρύ κοινό.

Το Sport24.gr σας παρουσιάζει τις 11 ομάδες της "γηραιάς ηπείρου" που πέτυχαν φέτος το στόχο της ανόδου και που φιλοδοξούν να ξαναμπούν για τα καλά στην (ποδοσφαιρική) ζωή μας...

Αυτές είναι οι...

Κάρντιφ

Μετά από τη "φοβερή και τρομερή" Σουόνσι την οποιά απολαμβάνουμε εδώ και δύο σεζόν, η Ουαλία θα έχει από εδώ και πέρα και δεύτερο εκπρόσωπο στην Premier. Αυτή είναι η Κάρντιφ, που πήρε το μαγικό εισιτήριο χάρη στην πορεία πρωταθλητισμού που έκανε στην Championship, και η οποιά επιστρέφει στα μεγάλα σαλόνια μετά από απουσία 51 ετών! Το εντυπωσιακό με αυτή την ομάδα έγγειται στο ότι είναι η μοναδική εκτός Αγγλίας που έχει κατακτήσει FA Cup (1927) καθώς και το ότι αποφάσισε πέρυσι να προχωρήσει σε αλλαγή των χρωμάτων που είχε από καταβολής της.

Έτσι ενώ ήταν συνδεδεμένη με το μπλε χρώμα από το 1908, μετά από έναν αιώνα και... κάτι και συγκεκριμένα το καλοκαίρι του 2012, ο Μαλαισιανός ιδιοκτήτης του ουαλικού συλλόγου, Βίνσεντ Ταν, έδωσε εντολή για κόκκινες εμφανίσεις. Οι οπαδοί τσαντίστηκαν, διαμαρτυρήθηκαν, σιχτίρησαν, ξεσπάθωσαν φραστικά μέσω των social media, όμως το κόκκινο είναι εδώ και ένα χρόνο το χρωμα της Κάρντιφ και αυτό με το οποίο γιόρτασε την επιστροφή...

Κρίσταλ Πάλας

Η Premier League αποχαιρέτησε φέτος την ΚΠΡ όμως οι λονδρέζικες ομάδες δεν μειώθηκαν, καθώς το εισιτήριο της ανόδου από την Τσάμπιονσιπ πήρε η Κρίσταλ Πάλας. Αυτό μάλιστα έγινε με εντυπωσιακό τρόπο καθώς μέσα σε ένα κατάμεστο "Γουέμπλεϊ", η ομάδα του Ανατολικού Λονδίνου επιβλήθηκε με 1-0 της Γουότφορντ στον τελικό των πλέι οφ, με το μοναδικό γκολ να προέρχεται από την άσπρη βούλα διά... ποδός Κέβιν Φίλιπς.

Του 39χρονου βετεράνου φορ ο οποιός μετράει σχεδόν 300 γκολ στην καριέρα του, και ο οποίος αγωνίστηκε πέρυσι ως δανεικός από τη Μπλάκπουλ, με τον προπονητή του Ίαν Χόλογουεϊ να δηλώνει πως "αν συνεχίσει να σκοράρει έτσι θα τον κρατήσω μέχρι τα 50 του"! Να σημειωθεί πως η ιστορική Πάλας (το "Σέλχαστ Παρκ" που έχει ως έδρα από το 1924 είναι από τα πλέον φημισμένα γήπεδα στο Νησί) ήταν ιδρυτικό μέλος της Premier League (1992-93) αλλά υποβιβάστηκε την ίδια σεζόν, ενώ φέτος επέστρεψε στους "Big" του αγγλικού ποδοσφαίρου μετά από οκτώ χρόνια απουσίας.

Χαλ

Σε αντίθεση με την Κρίσταλ Πάλας που έχει μεγάλη διαδρομή στην πρώτη κατηγορία, η Χαλ απέκτησε πριν μερικά χρόνια τον χαρακτήρα "σταχτοπούτα" καθώς τη σεζόν 2007-08 πανηγύρισε για πρώτη φορά στην ιστοριά της την συμμετοχή της στα μεγάλα σαλόνια. Απέκτησε πάντως γρήγορα αρκετούς "φίλους" λόγω των εντυπωσιακών της εμφανίσεων με το πορτοκαλί και μαύρο χρώμα αλλά και του προσωνύμιου της ομάδας που είναι "τίγρεις". Μέχρι στιγμής η πιο αξιοσημείωτη στιγμή της ήταν η παρουσία της στα ημιτελικά του Κυπέλλου Αγγλίας το 1930, με την ομάδα του Γιόρκσαϊρ να ευελπιστεί πως αυτή τη φορά θα καταφέρει να κρατηθεί για πολλά χρόνια στο "γκρουπ των ισχυρών".

Μονακό

Δύο χρόνια μακριά από τη Ligue 1 ήταν πάρα πολλά για μία ομάδα του ιστορικού βεληνεκούς, της οντότητας αλλά και της φινέτσας της Μονακό, η οποία φέτος κατάφερε με τον Κλαούντιο Ρανιέρι στον πάγκο της (και τον Έλληνα διεθνή άσο Γιώργο Τζαβέλλα στο ρόστερ της) να εξασφαλίσει την απευθείας άνοδο. Με την επιστροφή της, η ομάδα του Πριγκηπάτου δίνει ακόμα μεγαλύτερη αίγλη στο πρωτάθλημα αν αναλογιστεί κανείς τους τίτλους και τις διακρίσεις της: 7 Πρωταθλήματα Γαλλίας, 5 Κύπελλο Γαλλίας, φιναλίστ στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2004 και φιναλίστ του τελικού του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1992.

Δεν είναι όμως μόνο το ένδοξο παρελθόν που κουβαλάει η Μονακό αλλά και η απίστευτη δυναμική που φέρνει μαζί της, με τον Ρώσο δισεκατομμυριούχο ιδιοκτήτη της, Ντμίτρι Ριμπολόβλεβ, να έχει ήδη φέρει στην ομάδα τους Φαλκάο, Ζοάο Μουτίνιο, Χάμες Ροντρίγκες και Ρικάρντο Καρβάλιο και να εμφανίζεται αποφασισμένος για ακόμα μεγαλύτερα "μπαμ" το φετινό καλοκαίρι.

Ναντ

Η Μονακό δεν θα είναι η μοναδική γαλλική ομάδα με "βαριά φανέλα" που ανέβηκε φέτος στην πρώτη κατηγορία καθώς το μονοπάτι της επιτυχίας ακολούθησε και η Ναντ. Για τα "καναρίνια" η γεύση ήταν μάλιστα ακόμα πιο γλυκιά καθώς χρειάστηκε να περιμένουν τέσσερα ολόκληρα χρόνια "δοκιμασιών" για να βρεθούν στη φυσική τους θέση. Και δεν είναι καθόλου υπερβολή να ειπωθεί πως η Ναντ έλειπε από τη Ligue 1, από τη στιγμή που πρόκειται για έναν από τους επιτυχημένους γαλλικούς συλλόγους στη χώρα της.

Τα 8 Πρωταθλήματα Γαλλίας, τα 3 Κύπελλα και το 1 Λιγκ Καπ "μιλούν από μόνα τους", ενώ τα ευρωπαϊκά της παράσημα δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητα: Παρουσία στους "4" του Τσάμπιονς Λιγκ το 1996 και στους "4" του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1980. Επιπλέον, η Ναντ έχει να καυχιέται για τα τμήματα υποδομής της, από τα οποία έχουν βγει μεταξύ άλλων οι Μαρσέλ Ντεσαγί, Ντιντιέ Ντεσάμπ, Μικαέλ Λαντρό και Κριστιάν Καρεμπέ.

Λιβόρνο

Η Serie A θα έχει ως "μέλος" της τη σεζόν 2013-14 τη Λιβόρνο, μία ομάδα που δεν έχει τίτλους αλλά που έχει και αυτή ένα ξεχωριστό κομμάτι στην ιστορια του ιταλικού ποδοσφαίρου. Η ομάδα με έδρα το "Αρμάντο Πίκι" είχε το καλύτερο πλασάρισμά της στη βαθμολογία το 1942-43 όταν διεκδίκησε μέχρι τέλους το σκουντέτο μαζί με την μεγάλη Τορίνο της εποχής, ενώ το 1949 αποχαιρέτησε τη μεγάλη κατηγορία. Μετά από 55 ολόκληρα χρόνια κατάφερε να αναδυθεί στον αφρό και όχι μόνο κρατήθηκε στη Serie A τη σεζόν 2003-04 αλλά πανηγύρισε και έναν τίτλο: αυτόν του πρώτου σκόρερ τον οποίο κέρδισε ο Κριστιάνο Λουκαρέλι, αφήνοντας πίσω του τον Αντρέι Σεβτσένκο και τον Αντριάνο.

Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό πάντως των "αμαράντι" έχει να κάνει με τις πολιτικές πεποιθήσεις των οπαδών τους, με τους "αριστερούς" τιφόζι της Λιβόρνο θυμίζουν... ταύρους όταν βλέπουν απέναντί τους τους "δεξιούς" οπαδούς της Λάτσιο. Αξίζει να επισημανθεί πως μεταξύ των οργανωμένων οπαδών της Λιβόρνο, της ΑΕΚ και της Μαρέιγ έχει δημιουργηθεί ένα "τρίγωνο αδελφοσύνης" με κοινό παρονομαστή την πολιτική τους ιδεολογία.

Σασουόλο

Το νέο πρωτάθλημα στο Καμπιονάτο θα έχει 19 ομάδες και τη... Σασουόλο. Ναι, η "μικρούλα" Σασουόλο αποτελεί κάτι το εντελώς "παρθένο" στον χάρτη του ιταλικού ποδοσφαίρου καθώς μετά από μία πορεία-θαύμα που ξεκίνησε πριν μερικά χρόνια από την τέταρτη κατηγορία, έγινε τον Μάιο η μικρότερη πόλη της Ιταλίας (42.000 κάτοικοι) μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο που θα έχει εκπρόσωπο στη Serie A! Ο σύλλογος ιδρύθηκε το 1922 και αφού περιφέρθηκε για αρκετές δεκαετίες σε χαμηλότερες κατηγορίες έφτασε το 2006 στην Serie C1.

Δύο χρόνια αργότερα είχε ήδη επιτελέσει ένα μίνι-θαύμα καθώς υπό τις οδηγίες του Μασιμιλιάνο Αλέγκρι αναρριχήθηκε στη Serie B, ενώ τώρα στρογγυλοκάθεται στα μεγάλα σαλόνια. Η φυσική της έδρα είναι το "Enzo Ricci" όμως, λόγω της μικρής χωρητικότητάς του, αγωνίζεται στο "Alberto Braglia" της Μόντενα από το 2008-09, ενώ είναι πολύ πιθανό οι "νεροβέρντι" να χρησιμοποιούν ως έδρα τη νέα σεζόν το στάδιο "Città del Tricolore" της Ρέτζιο Αιμίλια.

Μπελενένσες

Το 2010 πήρε την... κάτω βόλτα για την Segunda Liga, όμως τον Μάρτιο του 2013 η Μπελενένσες δήλωσε και πάλι "παρούσα", εξασφαλίζοντας το εισιτήριο του προβιβασμού για την Primeira Liga. Μπορεί να απέχει παρασάγκας όσον αφορά σε επιτυχίες και δημοτικότητα στη χώρα της σε σύγκριση με τις Πόρτο, Μπενφίκα και Σπόρτινγκ Λισσαβώνας, όμως πρόκειται για έναν από τους ιστορικότερους αθλητικούς συλλόγους της Πορτογαλίας (έτος ίδρυσής της το 1919).

Το 1945-46 κατέκτησε το πρωτάθλημα στη μεγάλη κατηγορία, γεγονός που την έκανε την πρώτη από τις δύο μόλις ομάδες (η δεύτερη είναι η Μποαβίστα το 2001) που έχει πάρει πρωτάθλημα πέρα από τις "Big Three", ενώ έχει στην κατοχή της και 3 Κύπελλα Πορτογαλίας με το τελευταίο να είναι τη σεζόν 1988-89. Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ωστόσο της Μπελενένσες είναι πως πρόκειται για έναν σύλλογο με πολλά τμήματα που πρωταγωνιστούν καθώς εκτός από το ποδόσφαιρο, έχει πανηγυρίσει επιτυχίες και σε μπάσκετ, χάντμπολ, φούτσαλ, στίβο και ράγκμπι.

Ελλάς Βερόνα

Βερόνα δεν σημαίνει μόνο... Κιέβο. Αυτό είναι το μήνυμα που εκπέμπει εδώ και λίγο καιρό η Ελλάς Βερόνα, με την ομάδα με τις ελληνικές ρίζες (η ονομασία έχει δοθεί από τους σπουδαστές-ιδρυτές της προς την τιμήν της Ελλάδας) να ανήκει εδώ και λίγο καιρό στην κατηγορία των μεγάλων μετά από 11 χρόνια απουσίας. Μία απουσία που ήταν αρκετά αισθητη σε όσους ασχολούνται με το ιταλικό ποδόσφαιρο καθώς πρόκειται για μία λαοφιλή ομάδα η οποία έχει αφήσει έντονα το στίγμα της στο calcio τη δεκαετία του '80. Και τι δεν έκανε εκεινο το διάστημα...

Τη σεζόν 1982-83 τερμάτισε 4η στο πρωτάθλημα (κορυφαίο φίνις στην ιστορία της) και έφτασε μέχρι τον τελικό του Κόπα Ιτάλια όπου ηττήθηκε από τη Γιουβέντους, την επόμενη σεζόν έχασε το Κύπελλο από τη Ρόμα, ενώ τη σεζόν 1984-85 έκανε το... ακατόρθωτο: αναδείχτηκε πρωταθλήτρια Ιταλίας. Τρία χρόνια αργότερα έδειξε τα δόντια της και στην Ευρώπη όταν έφτασε μέχρι τα προημιτελικά του Κυπέλλου UEFA, όπου εκεί αποκλείστηκε από τη Βέρντερ Βρέμης. Πλέον, εν έτει 2013 οι άνθρωποι της ομάδας (στην οποία αγωνίζεται και ο "δικός μας" Βαγγέλης Μόρας) σκέφονται δύο πράγματα: πως θα δημιουργήσουν ένα ρόστερ που δεν θα κινδυνέψει να επιστρέψει στη Serie B αλλά και τα δύο ματς με τη συμπολίτισσα Κιέβο. Το περιβόητο "Derby della Scala" επιστρέφει στη ζωή των Ιταλών...

Χέρτα

Το Βερολίνο ήταν η μοναδική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που δεν είχε ομάδα στη μεγάλη κατηγορια τη σεζόν 2012-13, όμως η Χέρτα φρόντισε το συγκεκριμένο σενάριο να μην υφίσταται την νέα σεζόν. Με τη νίκη 1-0 επί της Σάντχαουζεν κατάφερε να επιστρέψει με το "καλημέρα" στα μεγάλα σαλόνια έναν μόλις χρόνο μετά τον υποβιβασμό της (συνολικά μέτρησε 2 υποβιβασμούς την τελευταία τριετία) και έτσι η Bundelsiga θα έχει πλέον στις τάξεις της ένα από τα πιο ιστορικά μέλη της.

Και αυτό γιατί οι "μπλε" έχουν να επιδείξουν 2 πρωταθλήματα Γερμανίας το 1930 και το 1931 , ενώ αγωνίζονται στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου (το δεύτερο μεγαλύτερο γήπεδο της χώρας μετά το "Βέστφαλεν") το οποίο έχει φιλοξενήσει από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 μέχρι τον τελικό του Μουντιάλ του 2006.

Βιγιαρεάλ

Έναν μόλις χρόνο κράτησε το "μαρτύριο" για τους οπαδούς της Βιγιαρεάλ, καθώς την περασμένη εβδομάδα είδαν το αγαπημένο τους "κίτρινο υποβρύχιο" να επικρατεί με 1-0 της Αλμερία στην τελευταία αγωνιστική της δεύτερης κατηγοριας και να παίρνει το εισιτήριο της απευθείας ανόδου (μαζί με την Έλτσε) για την αστραφτερή Primera Division. Και η αλήθεια είναι πως η απουσια της Βιγιαρεάλ από την κατηγορία των μεγάλων ήταν κάτι παραπάνω από αισθητή. Μπορεί να χρειάστηκαν 75 ολόκληρα χρόνια από την ίδρυση της (10 Μαρτίου 1923) για το παρθενικό της παιχνίδι στην Πριμέρα (31 Αυγούστου 1998, με Ρεάλ Μαδρίτης στο "Μπερναμπέου") ωστόσο ο νέος αιώνας τη βρήκε σε ρόλο πρωταγωνίστριας.

Η πρώτη "εκτόξευση" πραγματοποιήθηκε τη σεζόν 2004-05 όταν έφτασε μέχρι τα προημιτελικά του Κυπέλλου UEFA και τερμάτισε 3η στο πρωτάθλημα (πήρε το εισιτήριο για το Τσάμπιονς Λιγκ), με τον Ντιέγκο Φορλάν να κερδίζει το βραβείο του πρώτου σκόρερ με 25 γκολ. Η δεύτερη... απογείωση ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακή καθώς την έφερε στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα (αν δεν είχε αστοχήσει σε πέναλτι ο Ρικέλμε στη ρεβανς με την Άρσεναλ) να συνέθετε μαζί με τη Μπαρτσελόνα το ζευγάρι του τελικού εκείνης της χρονιάς. Όσο για την τρίτη υπέρβαση του "υποβρυχίου", αυτή έλαβε χώρα τη σεζόν 2007-08, όταν και τερμάτισε στη 2η θέση, πίσω από την πρωταθλήτρια Ρεάλ Μαδρίτης. Χρειάζεται και άλλους λόγους για να πειστεί κάποιος πως Βιγιαρεάλ και Segunda Division δεν συμβαδίζουν;