Η κατάρα των επτά μαυρόγατων της Ρασίνγκ

Στις αρχές του 20ου αιώνα ιδρύθηκε η Ρασίνγκ. Έδωσε άμεσα στίγμα δημιουργώντας το πρώτο μεγάλο σερί στην ιστορία του αργεντινικού ποδοσφαίρου, κατακτώντας επτά σερί πρωταθλήματα από το 1913 και μετά και έτσι, από τότε, μπαίνοντας στην πεντάδα των μεγαλύτερων (και λαοφιλέστερων) της χώρας.

Η κορυφαία της στιγμή ήρθε στο ξεκίνημα του δεύτερου μισού της δεκαετίας του 1960. Το 1966 κατέκτησε το 17ο πρωτάθλημα, φτιάχνοντας μάλιστα και το μεγαλύτερο αήττητο της ιστορίας της με 37 αγωνιστικές και έναν χρόνο αργότερα πανηγύρισε και το παρθενικό (και μοναδικό ως τώρα) Copa Libertadores.

Απάντησε έτσι στις δύο διαδοχικές κατακτήσεις της Ιντεπεντιέντε την προηγούμενη τριετία (1964, 1965), της αιώνιας δηλαδή αντιπάλου της Academia. Απύθμενο το μίσος των οπαδών των δυο ομάδων του νότιου Μπουένος Αϊρες, παρότι – για παράδειγμα – τα γήπεδα τους απέχουν μόνο μερικές δεκάδες μέτρα.

Αυτό που δεν είχε καταφέρει η Ιντεπεντιέντε, να κατακτήσει και το Διηπειρωτικό Κύπελλο – είχε ηττηθεί και στις δύο φορές από την Ίντερ – το πέτυχε η Ρασίνγκ, επικρατώντας της τότε πρωταθλήτριας Ευρώπης Σέλτικ και έτσι έγινε και η πρώτη ομάδα της Αργεντινής που κατέκτησε τον συγκεκριμένο τίτλο.

Αυτονόητα την ευφορία των οπαδών της Ρασίνγκ δεν τη συμμερίζονταν αυτοί της Ιντεπεντιέντε. Ένας νυχτοφύλακας του γηπέδου της πρώτης ήταν οπαδός της δεύτερης. Και έτσι, το βράδυ που ακολούθησε των πανηγυρισμών για την κατάκτηση του Διηπειρωτικού, άνοιξε την πόρτα του γηπέδου σε ομοϊδεάτες του, οι οποίοι για να προκαλέσουν κακοτυχία στην άσπονδη αντίπαλο, έθαψαν σε διάφορες γωνιές του γηπέδου επτά μαύρες γάτες.

Το μαντάτο δεν δημοσιοποιήθηκε, δεν πήρε διαστάσεις, δεν υπολογίστηκε άμεσα. Από εκείνη την στιγμή όμως ξεκίνησε η αγωνιστική (και όχι μόνο) κατηφόρα της Ρασίνγκ. Εν πολλοίς σε αρκετές περιπτώσεις έμοιαζε ανεξήγητη. Ή έστω ήταν τέτοια που άφηνε ολοένα και περισσότερα περιθώρια για ερμηνείες εκτός των ορίων της λογικής.

Τότε ήταν που άρχισε να κυκλοφορεί όλο και πιο περισσότερο, να επικρατεί ως βασική αιτία της αδυναμίας της ομάδας να κερδίσει το παραμικρό, η θεωρία της κατάρας με τις θαμμένες μαύρες γάτες.

Ενδεικτικό πως στις αρχές των 80s κιόλας, ο τότε τεχνικός της Ρασίνγκ, Τότο Λορένσο, έχοντας επηρεαστεί τόσο από τον συγκεκριμένο θρύλο – τον οποίο και χωρίς ποτέ να επιβεβαιώσουν οι υπεύθυνοι αντίπαλοι φρόντιζαν σε κάθε ευκαιρία να συντηρούν – ζήτησε να ψαχτεί όλο το γήπεδο, αγωνιστικός χώρος, εξέδρες, αποδυτήρια, ώστε να βρεθούν οι θαμμένες γάτες.

Βρέθηκαν οι έξι. Ελπίζοντας σε εξευμενισμό και σε – πλέον - καλοτυχία ο Λορένσο ζήτησε να θαφτούν ισάριθμοι φρύνοι. Δεν συνέβη. Το 1983 η Ρασίνγκ υποβιβάστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της. Το ακόμη χειρότερο; Την ίδια στιγμή η Ιντεπεντιέντε πανηγύριζε την κατάκτηση του πρωταθλήματος.

Η άμεση επιστροφή στα «σαλόνια» τον επόμενο χρόνο δεν άλλαξε το στάτους της Ρασίνγκ, η οποία δεν μπορούσε με τίποτα να ορθοποδήσει. Η διοίκηση του συλλόγου, έχοντας κατακλυστεί πλέον από την μανία της κατάρας, προέβαινε σε οτιδήποτε ελπίζων πως θα της έδινε τέλος και θα έδιωχνε, μια και καλή, το κακό.

Νέες, μαζικές αναζητήσεις της έβδομης γάτας, τελετές εξορκισμών, αγιασμοί, ραντισμοί του γηπέδου με (λογιών λογιών) καθαγιασμένο νερό, οτιδήποτε πίστευαν πως θα έδιναν λύση, γίνονταν.

Μάταια. Ακόμη και την χρονιά που φάνηκε να αλλάζει το ριζικό, με την κατάκτηση του (ταπεινού) Supercopa Sudamericana το 1988, την ίδια στιγμή ο σύλλογος αδυνατώντας να ξεπεράσει τα δυσβάσταχτα χρέη και οικονομικά προβλήματα, δήλωνε και επισήμως χρεοκοπία.

Τα όρια του φαύλου κύκλου του μύθου με τη ζοφερή αγωνιστική και οικονομική πραγματικότητα της Ρασίνγκ, δεν ξεχώριζαν πια. Στις αρχές του 21ου αιώνα, προπονητής ανέλαβε ο Ρεϊνάλντο Μέρλο. Ξεκαθάρισε πως δεν θα ξεκινούσε τίποτα στην ομάδα αν δεν βρίσκονταν που ήταν θαμμένη και η έβδομη γάτα. Μια ακόμη αναζήτηση άρχισε, στο γήπεδο δεν έμεινε τίποτα όρθιο, τελικά όμως, αυτή απέδωσε.

Ο ίδιος ο Μέρλο ταίριαξε απόλυτα στο κλίμα. Σε όλη εκείνη τη σεζόν φορούσε συνέχεια και μόνο δύο διαφορετικά πουκάμισα. Ένα για τα εντός έδρας παιχνίδια της Ρασίνγκ και ένα για τα εκτός έδρας. Δεν δίσταζε, δεν το έκρυβε, κάθε φορά που οι αντίπαλοι της Ρασίνγκ απειλούσαν, να σηκώνει τα χέρια και να σταυρώνει τα δάχτυλά του, κάνοντας (κάτι σαν) ξόρκια, προσπαθώντας να ορθώσει ένα αόρατο, μαγικό χτικιό στην περιοχή της ομάδας.

Μερικά μόνο από όσα επιστράτευσε. Όλα ταίριαξαν. Όλα, επιτέλους, λειτουργήσαν και έτσι, εκείνη την χρονιά λοιπόν, στην Apertura του 2001, η Ρασίνγκ κατέκτησε το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από 35 χρόνια, σπάζοντας έτσι την κατάρα των οπαδών της Ιντεπεντιέντε.

Και από τις θαμμένες μαύρες γάτες, στο προσκήνιο της δημόσιας συζήτησης ήρθαν τα πολλά και διάφορα γούρια του Μέρλο, με πρώτα πρώτα φυσικά τα πουκάμισά του, τα οποία τα έχει ακόμη στην γκαρνταρόμπά του, χωρίς όμως ποτέ από εκείνη την πρωταθληματική πορεία να τα έχει φορέσει.

Ποια είναι τα δικά σας γούρια; Ελπίζουμε να μην χρειάζεται να ψάχνεται και εσείς για γάτες κάθε φορά. Μπείτε στο post της Visa, ή στο Facebook ή στο Instagram και μοιραστείτε με τον υπόλοιπο κόσμο τι σας εξασφαλίζει τύχη στο ποδόσφαιρο. Έτσι, ίσως καταφέρετε να βρεθείτε σε ένα "γούρικο" premium Visa event στο House 24.