Γκαλίνοβιτς:



Δεν φέρει την παραμικρή ευθύνη στο γκολ του Μάξι Ροντρίγκες που ουσιαστικά τον «εκτέλεσε». Ενδεχομένως θα μπορούσε να βγάλει ένα από τα άλλα δύο γκολ των Μαδριλένων, αν και τα δύο ήταν εξαιρετικά δυνατά και τεχνικά σούτ.

Αντίθετα αντέδρασε εξαιρετικά τόσο αρχικά στο σουτ του Γκαρσία, όσο και σε αυτό (σαφώς πιο επικίνδυνο) του Φορλάν στο φινάλε του ημιχρόνου.

Μούν:



Είχε δύσκολο έργο, καθώς οι Ισπανοί πραγματοποιούσαν τις περισσότερες επιθέσεις τους από την αριστερή πλευρά. Έχασε εντελώς τον Αγκουέρο στη φάση του τρίτου γκολ,

Σιμάο:



Είχε το δύσκολο έργο να παίζει περισσότερο πάνω στον Φορλάν και ήταν λογικό να έχει προβλήματα.
Έδωσε μεγάλες μάχες και κέρδισε αρκετές, σε ένα ιδιαίτερα νευραλγικό πόστο όπως αυτό της άμυνας.

Ζιλμπέρτο Σίλβα:



Απέδειξε γιατί είναι βασικός και αναντικατάστατος στην εθνική Βραζιλίας. Μακράν ο κορυφαίος παίκτης του Παναθηναϊκού, έχοντας «εξαφανίσει» τον πιο επικίνδυνο παίκτη της Ατλέτικο (Αγκουέρο) ενώ ήταν πάντα ένα κλίκ μπροστά από τους αντιπάλους του και έκανε την προβολή εκεί που χρειαζόταν. Έκανε σαφώς πιο εύκολη τη ζωή του Μάριο Γκαλίνοβιτς. Για αυτά τα ματς τον πήρε ο Παναθηναϊκός και δικαιώθηκε.

Βύντρα:



Απέδειξε ότι του ταιριάζει περισσότερο όταν παίζει στο κέντρο της άμυνας. Από τις καλύτερες εμφανίσεις του, ενώ θα μπορούσε και να σκοράρει προς το φινάλε του αγώνα όταν δεν πρόλαβε να κάνει κεφαλιά

Μάτος:



Ο αδύναμος κρίκος στο «τριφύλλι» αν και έχει το ελαφρυντικό ότι έχει πολύ λίγα παιχνίδια στα πόδια του. Από το δικό του λάθος προήλθε το πρώτο γκολ των Μαδριλένων, ενώ γενικά δεν απέφυγε τα λάθη και δικαίως αντικαταστάθηκε στο ημίχρονο.

Κατσουράνης:



Ο Τεν Κάτε τον προτίμησε στο κέντρο, αντί στην άμυνα και είχε δίκιο. Πέρασε αρκετές φάσεις με κάθετες πάσες, αλλά στο δεύτερο ημίχρονο δεν ήταν το ίδιο δραστήριος.

Σπυρόπουλος:



Έκανε πολύ καλό παιχνίδι οργανωτικά καλύπτοντας πολλά χιλιόμετρα και ανέβαινε πολύ συχνά, ιδιαίτερα όταν η ομάδα του βρέθηκε πίσω στο σκορ. Απλά μαζί με τον Μουν βραχυκύκλωσαν στην αντεπίθεση της Ατλέτικο Μαδρίτης και κυρίως στην εξαιρετική ατομική ενέργεια του Αγκουέρο.

Καραγκούνης:



Ξεκίνησε εξαιρετικά και στο πρώτο ημίχρονο ήταν από τους καλύτερους παίκτες του Παναθηναϊκου. Πέρασε μπαλιές, έφτιαξε παιχνίδι, ενώ είναι δικό του το μισό γκολ της ισοφάρισης του Σαλπιγγίδη με την εξαιρετική μπαλιά που του έβγαλε. Όμως μετά από εκεί δεν είχε ανάλογη απόδοση.

Σαλπιγγίδης:



Για μια ακόμα φορά ήταν ιδιαίτερα δραστήριος και πέτυχε ένα πανέξυπνο γκολ, πλασάροντας άψογα τον νεαρό τερματοφύλακα της Ατλέτικο. Έτρεξε πολλά χιλιόμετρα, και θα μπορούσε να έχει άλλο ένα γκολ αλλά η ταχύτητά του τον έβγαλε (οριακά) οφσάιντ και το τέρμα που σημείωσε σωστά δεν μέτρησε.

Σισέ:



Με εξαίρεση το σουτ που έπιασε στο πρώτο ημίχρονο, αυτή τη φορά δεν μπόρεσε να κάνει τόσο αισθητή την παρουσία του. Ήταν καλά κλεισμένος, από δύο συνήθως αντιπάλους, πάλεψε αλλά δεν ήταν αρκετό για να κάνει διαφορά.

Οι αλλαγές:



Ουσιαστικά ο Λέτο έκανε τη διαφορά (ο Χριστοδουλόπουλος δεν μπόρεσε στα λίγα λεπτά να αλλάξει κάτι) και πέτυχε το καλύτερο γκολ της βραδιάς, που απλά διατήρησε λίγο τις ελπίδες του Παναθηναϊκού για να κυνηγήσει το θαύμα με μια μεγάλη νίκη στη Μαδρίτη. Έκανε αρκετή δουλειά από αριστερά, έστω και αν ήταν αρκετά ατομιστής σε κάποιες φάσεις. Δείχνει ότι δικαιούται θέση βασικού και ιδιαίτερα στο ΟΑΚΑ μπορεί να κάνει μεγάλα πράγματα.

Ο προπονητής:



Ο Τεν Κάτε δοκίμασε σε θέση στόπερ τον Ζιλμπέρτο Σίλβα και δικαιώθηκε. Ουσιαστικά έκανε μόνος του... εσωτερική μεταγραφή. Γενικά η ενδεκάδα ήταν λογική, και το σύστημα (δεδομένου ότι η Ατλέτικο δεν ήταν Σπάρτα Πράγας) καλό, με μόνη ίσως διαφορά ότι θα μπορούσε να είχε ξεκινήσει τον Λέτο από την αρχή. Απλά η διαφορά κλάσης, κάποιων παικτών ήταν εμφανής.

Δεν μπόρεσε απλά να δει στην πράξη αυτό που είχε ζητήσει από τους παίκτες του να κόψουν τις κάθετες μπαλιές των Ισπανών και αυτό πλήρωσε ακριβά ο Παναθηναϊκός.