Η λεγεώνα της ΑΕΚ
Το SPORT 24 βρήκε το... χαμένο γοβάκι της σταχτοπούτας και αναλύει τους πρωταγωνιστές της μεγάλης νίκης
Βρέθηκε μπροστά στο σκορ με γκολ του Τόνι Σαβέβσκι, όμως δύο τέρματα του Κριστιάν Πανούτσι στο δεύτερο ημίχρονο έκαναν άπαντες να αναρωτηθούν αν όντως έφτασαν τόσο κοντά σε ένα ιστορικό επίτευγμα ή απλώς είχαν μια (ποδοσφαιρική) ονείρωξη.
Τα χρόνια της υπομονής ήταν πολλά και ως επί το πλείστον επίπονα όσον αφορά στις ευρωπαϊκές εξορμήσεις στο Τσάμπιονς Λιγκ, ωστόσο η σταχτοπούτα βρήκε το γοβάκι της με δώδεκα χρόνια καθυστέρηση αλλά πριν το ρολόι δείξει 12 και την μεταμορφώσει σε κουρελιασμένη υπηρέτρια ξυπνώντας την από ακόμα μία φαντασίωση.
Δεν είναι πια όνειρο, είναι πραγματικότητα, ένας άθλος που (εντός του αγωνιστικού χώρου) έγραψαν οι 14 παίκτες που αγωνίστηκαν και ο προπονητής που τους καθοδήγησε στην ανεπανάληπτη (για το σύλλογο) επιτυχία. Επιλέξαμε να ασχοληθούμε ενδελεχώς με κάποιους από αυτούς. Οι υπόλοιποι ας μας συγχωρέσουν, δεν τους υποτιμούμε, άλλωστε σίγουρα θα έχουν κερδίσει (δικαίως) το χώρο τους στα ελληνικά Μ.Μ.Ε.
Ο Κολοσσός και ο μικρός
Ήταν ομολογουμένως σπάνια ως ποδοσφαιρική απεικόνιση στον καμβά του ΟΑΚΑ η συνεργασία ενός πρωταθλητή Ευρώπης και ενός 18χρονου πιτσιρικά με τεράστιο αθλητικό (καλώς εννοούμενο) θράσος και αυτοπεποίθηση που τρομάζει!
Ο πατέρας πήρε το παιδί από το χέρι για να του δείξει το δρόμο και το παιδί όχι απλώς δεν παρουσίασε ανασφάλειες ώστε να πετάει πίσω του ψίχουλα μήπως και χαθεί, αλλά αποδείχθηκε ισάξιος του "κηδεμόνα" του. Ο 31χρονος Τραϊανός Δέλλας και ο 18χρονος Σωκράτης Παπασταθόπουλος έμοιαζαν με κυματοθραύστες στις ατελείωτες ιταλικές επιθέσεις και δεν λύγισαν στιγμή! Κέρδισαν τόσες μάχες στον αέρα που σίγουρα επέστρεψαν σπίτια τους με πονοκέφαλο, ωστόσο άξιζε τον κόπο.
Το παρόν και το μέλλον της ΑΕΚ θύμισαν ότι στον ποδοσφαιρικό κόσμο δεν υπάρχουν θέσφατα, ότι οι ηλικίες είναι απλώς ένα στοιχείο για να πλάθουμε ιστορίες εμείς οι δημοσιογράφοι και ότι η δίψα για διάκριση δεν σβήνει όσο ψηλά κι αν φτάσεις.
Με απόλυτη ικανοποίηση διαπιστώσαμε την επιστροφή του Δέλλα στην ελίτ των ευρωπαίων αμυντικών και την ένταξη του Παπασταθόπουλου στο κορυφαίο γκρουπ της "generation next" του ελληνικού (ενδεχομένως και του ευρωπαϊκού) ποδοσφαίρου. Φανταστείτε πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει αυτό το παιδί όταν στα 18 χρόνια του αναγκάζει τον Αντσελότι να κάνει αλλαγή έναν ποδοσφαιριστή της κλάσης του Ολιβέιρα.
Οι Ιταλοί της διπλανής πόρτας
Αρκετές αναγνωρισμένες ποδοσφαιρικές προσωπικότητες από το εξωτερικό φόρεσαν τη φανέλα της ΑΕΚ, παίκτες όπως ο Μπάγεβιτς, ο Εστερχάζι, ο Οκόνσκι, ο Σαμπανάτζοβιτς… Αγαπήθηκαν προτού καν διαβούν την πόρτα των κιτρινόμαυρων αποδυτηρίων ακριβώς επειδή κουβαλούσαν στις πλάτες τους εμφατικές καριέρες και τα ονόματά τους έκαναν γκελ στην ψυχοσύνθεση της εξέδρας.
Ο Στέφανο Σορεντίνο και ο Μπρούνο Τσιρίλο είναι δύο εντελώς διαφορετικές περιπτώσεις. Από την Τορίνο, ομάδα της Serie B της Ιταλίας αποκτήθηκε ο πρώτος, από τα αζήτητα του Καμπιονάτο ο δεύτερος, ο οποίος βέβαια είχε φορέσει για ένα φεγγάρι τη φανέλα της Ίντερ. Το Τσάμπιονς Λιγκ δεν το είχαν φανταστεί ούτε στα πιο τρελά όνειρά τους, όμως όταν εισπράττεις αγάπη και εμπιστοσύνη γιγαντώνεσαι όσο μικρός ή "άγραφος" κι αν είσαι.
Οι δύο Ιταλοί αγαπήθηκαν από την κιτρινόμαυρη εξέδρα προτού ακόμα προλάβουν να αγωνιστούν. Γιατί από την πρώτη φορά που εμφανίστηκαν στον αγωνιστικό χώρο του ΟΑΚΑ φρόντισαν να επισημάνουν στον κόσμο ότι παίζουν για να του δώσουν χαρά, όσο καλοί ή κακοί κι αν είναι σε αυτό που επέλεξαν να κάνουν.
Ο "στάσιμος" Στέφανο όπως έγραψε η "Tuttosport" και ο "καβγατζής" Μπρούνο σύμφωνα με την "Gazzeta dello Sport" (σχόλια που δημοσιεύτηκαν το καλοκαίρι του 2005 όταν αμφότεροι αφίχθησαν στην Ελλάδα), αποδείχτηκαν εξαιρετικοί ποδοσφαιριστές βάζοντας τα γυαλιά στους συμπατριώτες τους, όμως εμείς δεν θα σταθούμε σε αυτό.
Αυτό που διδάσκουν καθημερινά οι δύο Ιταλοί είναι ότι το άθλημα που υπηρετούν παίζεται για να το απολαμβάνει ο κόσμος, για να παίρνει πίσω την αγάπη που τόσο απλόχερα προσφέρει στους ποδοσφαιριστές που μοχθούν και είναι μαχητές και όχι μόνο στους αρτίστες της μπάλας.
Ο "οικονομικός" Βραζιλιάνος
Ήταν ο αγώνας με την Άντερλεχτ, τότε που ορισμένοι φίλοι της ΑΕΚ τόσο βάναυσα και άδικα έκαναν ανελέητο πόλεμο νεύρων στον Ζούλιο Σέζαρ κάθε φορά που ερχόταν σε επαφή με την μπάλα. Δεν υπάρχει πιο αποτελεσματικός τρόπος να "τελειώσεις" ψυχολογικά έναν ποδοσφαιριστή, όμως ο Βραζιλιάνος έδειξε ότι έχει καρδιά και κότσια να αντεπεξέλθει.
Δεν είναι λίγες οι φορές που χαρακτηρίστηκε επιπόλαιος ή λιπόψυχος και δεν είναι ψέμα το ότι πέρασε από το μυαλό του να αποχωρίσει από την χώρα των (ποδοσφαοιρικά) αχάριστων. Αλήθεια πόσους ποδοσφαιριστές γνωρίζετε που να αμείβονται με μόλις 250.000 ευρώ ετησίως αλλά κάθε χρόνο να φιγουράρουν στην πρώτη θέση της λίστας με τις τελικές πάσες (ασίστ) και παράλληλα να σκοράρουν (συνολικά) 8-10 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις;
Ο Σέζαρ προσφέρει πολλά περισσότερα από όσα καταμαρτυρούν οι ετήσιες απολαβές του και όμως η καταλυτική παρουσία του σε πολλούς (και κυρίως κρίσιμους) αγώνες, πολλές φορές δεν εκτιμάται δεόντως. Δεν είναι δυνατόν να ζητάς από έναν ποδοσφαιριστή που εισπράττει ετησίως λιγότερα από το Ό των απολαβών του Ριβάλντο να προσφέρει περισσότερα από όσα ο σούπερ-σταρ του Ολυμπιακού. Ασχέτως αν ο εξαιρετικός Ζούλιο τα καταφέρνει εξίσου καλά στέλνοντας για… σπίρτα τερματοφύλακες όπως ο σπουδαίος Ντίντα.
Ο ακούραστος εργάτης
Η ώρα περνούσε και ο 35χρονος Έμερσον, λες και είχε φορτώσει τον οργανισμό του με μια ντουζίνα από τις περίφημες ανεξάντλητες μπαταρίες της σχετικής διαφήμισης. Ντούρος, τόσο πολύ που να τον βλέπει ο Πίρλο και να φοβάται να βάλει τα πόδια του στην κόντρα.
Ακαταπόνητος σε βαθμό να αναγκάζει τον τρομερό αθλητή Ζέεντορφ να σκύβει για να πιάσει τα γόνατά του λυγίζοντας από τις προσωπικές μονομαχίες με τον "βράχο" της κιτρινόμαυρης μεσαίας γραμμής. Αψεγάδιαστος στις μεταβιβάσεις του, θαρρείς και λειτουργούσε όπως ο υπολογιστής Deep Blue σε παρτίδα σκάκι με τον Κασπάροβ.
Ο Έμερσον ακόμα και στα 35 του αποτελεί λαχείο για την ΑΕΚ, το ελληνικό πρωτάθλημα, το ποδόσφαιρο γενικότερα, όχι γιατί θα τρελάνει κόσμο με περίτεχνες ενέργειες ή θα πετύχει θεαματικά γκολ. Αλλά ακριβώς επειδή θα κάνει όλα αυτά τα μικρά αλλά συνάμα και τόσο σπουδαία πράγματα μέσα στο γήπεδο που θα επιτρέψουν σε όλους τους υπόλοιπους (προπονητές, συμπαίκτες, θεατές) να αισθάνονται σιγουριά όταν είναι εκεί, ανάμεσά τους! Χάρη μας κάνει που καταδέχεται να παίζει εδώ, ακόμα και τώρα πολυτέλεια είναι για την Ελλάδα. Να ήταν και 5-6 χρόνια νεότερος; Συγνώμη αλλά τότε θα ερχόταν μόνο για διακοπές…
Τα χρόνια της υπομονής ήταν πολλά και ως επί το πλείστον επίπονα όσον αφορά στις ευρωπαϊκές εξορμήσεις στο Τσάμπιονς Λιγκ, ωστόσο η σταχτοπούτα βρήκε το γοβάκι της με δώδεκα χρόνια καθυστέρηση αλλά πριν το ρολόι δείξει 12 και την μεταμορφώσει σε κουρελιασμένη υπηρέτρια ξυπνώντας την από ακόμα μία φαντασίωση.
Δεν είναι πια όνειρο, είναι πραγματικότητα, ένας άθλος που (εντός του αγωνιστικού χώρου) έγραψαν οι 14 παίκτες που αγωνίστηκαν και ο προπονητής που τους καθοδήγησε στην ανεπανάληπτη (για το σύλλογο) επιτυχία. Επιλέξαμε να ασχοληθούμε ενδελεχώς με κάποιους από αυτούς. Οι υπόλοιποι ας μας συγχωρέσουν, δεν τους υποτιμούμε, άλλωστε σίγουρα θα έχουν κερδίσει (δικαίως) το χώρο τους στα ελληνικά Μ.Μ.Ε.
Ο Κολοσσός και ο μικρός
Ήταν ομολογουμένως σπάνια ως ποδοσφαιρική απεικόνιση στον καμβά του ΟΑΚΑ η συνεργασία ενός πρωταθλητή Ευρώπης και ενός 18χρονου πιτσιρικά με τεράστιο αθλητικό (καλώς εννοούμενο) θράσος και αυτοπεποίθηση που τρομάζει!
Ο πατέρας πήρε το παιδί από το χέρι για να του δείξει το δρόμο και το παιδί όχι απλώς δεν παρουσίασε ανασφάλειες ώστε να πετάει πίσω του ψίχουλα μήπως και χαθεί, αλλά αποδείχθηκε ισάξιος του "κηδεμόνα" του. Ο 31χρονος Τραϊανός Δέλλας και ο 18χρονος Σωκράτης Παπασταθόπουλος έμοιαζαν με κυματοθραύστες στις ατελείωτες ιταλικές επιθέσεις και δεν λύγισαν στιγμή! Κέρδισαν τόσες μάχες στον αέρα που σίγουρα επέστρεψαν σπίτια τους με πονοκέφαλο, ωστόσο άξιζε τον κόπο.
Το παρόν και το μέλλον της ΑΕΚ θύμισαν ότι στον ποδοσφαιρικό κόσμο δεν υπάρχουν θέσφατα, ότι οι ηλικίες είναι απλώς ένα στοιχείο για να πλάθουμε ιστορίες εμείς οι δημοσιογράφοι και ότι η δίψα για διάκριση δεν σβήνει όσο ψηλά κι αν φτάσεις.
Με απόλυτη ικανοποίηση διαπιστώσαμε την επιστροφή του Δέλλα στην ελίτ των ευρωπαίων αμυντικών και την ένταξη του Παπασταθόπουλου στο κορυφαίο γκρουπ της "generation next" του ελληνικού (ενδεχομένως και του ευρωπαϊκού) ποδοσφαίρου. Φανταστείτε πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει αυτό το παιδί όταν στα 18 χρόνια του αναγκάζει τον Αντσελότι να κάνει αλλαγή έναν ποδοσφαιριστή της κλάσης του Ολιβέιρα.
Οι Ιταλοί της διπλανής πόρτας
Αρκετές αναγνωρισμένες ποδοσφαιρικές προσωπικότητες από το εξωτερικό φόρεσαν τη φανέλα της ΑΕΚ, παίκτες όπως ο Μπάγεβιτς, ο Εστερχάζι, ο Οκόνσκι, ο Σαμπανάτζοβιτς… Αγαπήθηκαν προτού καν διαβούν την πόρτα των κιτρινόμαυρων αποδυτηρίων ακριβώς επειδή κουβαλούσαν στις πλάτες τους εμφατικές καριέρες και τα ονόματά τους έκαναν γκελ στην ψυχοσύνθεση της εξέδρας.
Ο Στέφανο Σορεντίνο και ο Μπρούνο Τσιρίλο είναι δύο εντελώς διαφορετικές περιπτώσεις. Από την Τορίνο, ομάδα της Serie B της Ιταλίας αποκτήθηκε ο πρώτος, από τα αζήτητα του Καμπιονάτο ο δεύτερος, ο οποίος βέβαια είχε φορέσει για ένα φεγγάρι τη φανέλα της Ίντερ. Το Τσάμπιονς Λιγκ δεν το είχαν φανταστεί ούτε στα πιο τρελά όνειρά τους, όμως όταν εισπράττεις αγάπη και εμπιστοσύνη γιγαντώνεσαι όσο μικρός ή "άγραφος" κι αν είσαι.
Οι δύο Ιταλοί αγαπήθηκαν από την κιτρινόμαυρη εξέδρα προτού ακόμα προλάβουν να αγωνιστούν. Γιατί από την πρώτη φορά που εμφανίστηκαν στον αγωνιστικό χώρο του ΟΑΚΑ φρόντισαν να επισημάνουν στον κόσμο ότι παίζουν για να του δώσουν χαρά, όσο καλοί ή κακοί κι αν είναι σε αυτό που επέλεξαν να κάνουν.
Ο "στάσιμος" Στέφανο όπως έγραψε η "Tuttosport" και ο "καβγατζής" Μπρούνο σύμφωνα με την "Gazzeta dello Sport" (σχόλια που δημοσιεύτηκαν το καλοκαίρι του 2005 όταν αμφότεροι αφίχθησαν στην Ελλάδα), αποδείχτηκαν εξαιρετικοί ποδοσφαιριστές βάζοντας τα γυαλιά στους συμπατριώτες τους, όμως εμείς δεν θα σταθούμε σε αυτό.
Αυτό που διδάσκουν καθημερινά οι δύο Ιταλοί είναι ότι το άθλημα που υπηρετούν παίζεται για να το απολαμβάνει ο κόσμος, για να παίρνει πίσω την αγάπη που τόσο απλόχερα προσφέρει στους ποδοσφαιριστές που μοχθούν και είναι μαχητές και όχι μόνο στους αρτίστες της μπάλας.
Ο "οικονομικός" Βραζιλιάνος
Ήταν ο αγώνας με την Άντερλεχτ, τότε που ορισμένοι φίλοι της ΑΕΚ τόσο βάναυσα και άδικα έκαναν ανελέητο πόλεμο νεύρων στον Ζούλιο Σέζαρ κάθε φορά που ερχόταν σε επαφή με την μπάλα. Δεν υπάρχει πιο αποτελεσματικός τρόπος να "τελειώσεις" ψυχολογικά έναν ποδοσφαιριστή, όμως ο Βραζιλιάνος έδειξε ότι έχει καρδιά και κότσια να αντεπεξέλθει.
Δεν είναι λίγες οι φορές που χαρακτηρίστηκε επιπόλαιος ή λιπόψυχος και δεν είναι ψέμα το ότι πέρασε από το μυαλό του να αποχωρίσει από την χώρα των (ποδοσφαοιρικά) αχάριστων. Αλήθεια πόσους ποδοσφαιριστές γνωρίζετε που να αμείβονται με μόλις 250.000 ευρώ ετησίως αλλά κάθε χρόνο να φιγουράρουν στην πρώτη θέση της λίστας με τις τελικές πάσες (ασίστ) και παράλληλα να σκοράρουν (συνολικά) 8-10 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις;
Ο Σέζαρ προσφέρει πολλά περισσότερα από όσα καταμαρτυρούν οι ετήσιες απολαβές του και όμως η καταλυτική παρουσία του σε πολλούς (και κυρίως κρίσιμους) αγώνες, πολλές φορές δεν εκτιμάται δεόντως. Δεν είναι δυνατόν να ζητάς από έναν ποδοσφαιριστή που εισπράττει ετησίως λιγότερα από το Ό των απολαβών του Ριβάλντο να προσφέρει περισσότερα από όσα ο σούπερ-σταρ του Ολυμπιακού. Ασχέτως αν ο εξαιρετικός Ζούλιο τα καταφέρνει εξίσου καλά στέλνοντας για… σπίρτα τερματοφύλακες όπως ο σπουδαίος Ντίντα.
Ο ακούραστος εργάτης
Η ώρα περνούσε και ο 35χρονος Έμερσον, λες και είχε φορτώσει τον οργανισμό του με μια ντουζίνα από τις περίφημες ανεξάντλητες μπαταρίες της σχετικής διαφήμισης. Ντούρος, τόσο πολύ που να τον βλέπει ο Πίρλο και να φοβάται να βάλει τα πόδια του στην κόντρα.
Ακαταπόνητος σε βαθμό να αναγκάζει τον τρομερό αθλητή Ζέεντορφ να σκύβει για να πιάσει τα γόνατά του λυγίζοντας από τις προσωπικές μονομαχίες με τον "βράχο" της κιτρινόμαυρης μεσαίας γραμμής. Αψεγάδιαστος στις μεταβιβάσεις του, θαρρείς και λειτουργούσε όπως ο υπολογιστής Deep Blue σε παρτίδα σκάκι με τον Κασπάροβ.
Ο Έμερσον ακόμα και στα 35 του αποτελεί λαχείο για την ΑΕΚ, το ελληνικό πρωτάθλημα, το ποδόσφαιρο γενικότερα, όχι γιατί θα τρελάνει κόσμο με περίτεχνες ενέργειες ή θα πετύχει θεαματικά γκολ. Αλλά ακριβώς επειδή θα κάνει όλα αυτά τα μικρά αλλά συνάμα και τόσο σπουδαία πράγματα μέσα στο γήπεδο που θα επιτρέψουν σε όλους τους υπόλοιπους (προπονητές, συμπαίκτες, θεατές) να αισθάνονται σιγουριά όταν είναι εκεί, ανάμεσά τους! Χάρη μας κάνει που καταδέχεται να παίζει εδώ, ακόμα και τώρα πολυτέλεια είναι για την Ελλάδα. Να ήταν και 5-6 χρόνια νεότερος; Συγνώμη αλλά τότε θα ερχόταν μόνο για διακοπές…