Δεν θα δουν (σχεδόν) ποτέ τα ονόματα τους σε "φανταχτερά" πρωτοσελίδα ή σε μεγάλους, "λαμπερούς" τίτλους στις αθλητικές ιστοσελίδες. Στον αντίποδα, είναι εκείνοι που πολλές φορές μπορεί και να τα... ακούσουν πρώτοι απ’ την εξέδρα εισπράττοντας την γκρίνια της για ένα λάθος, μία φάση που θα "φάνε" στην πλάτη τους, μία ντρίμπλα του αντιπάλου, μία συνολικά στραβή βραδιά.

Παντού υπάρχουν τέτοιοι παίκτες. Και στον Παναθηναϊκό... Μόνο που στο "τριφύλλι", ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς έχοντας δημιουργήσει εδώ και μία διετία ένα γκρουπ με τρομερές βάσεις, σωστή νοοτροπία βασισμένη στο "εμείς" κι όχι στο "εγώ" με συνοχή, αρχές κι αποδυτήρια "μπετόν-αρμέ" (όποιος το αμφισβητεί, ας ρωτήσει πως αντιμετώπισε όλη η ομάδα το χαμένο πέναλτι του Σπόραρ με τον Βόλο και πόσο ήταν άπαντες δίπλα στον Σλοβένο απ’ την πρώτη στιγμή), έχει πετύχει κάτι πραγματικά συναρπαστικό. Όσο κι αν για ορισμένους δεν μοιάζει αντίστοιχα... ελκυστικό ή δεν "πουλάει".

Έχει καταφέρει, με τον Παναθηναϊκό να κυνηγάει τον τίτλο για πρώτη φορά μετά από 13 χρόνια, με κάθε ματς στην κόψη του ξυραφιού και την πίεση στα ύψη, να βγάζει διαρκώς μέσα απ’ την ίδια την ομάδα "αθόρυβους ήρωες".

Κι όλοι (μα όλοι) έχουν κάτι σημαντικό να "δώσουν", όσο κι αν η εκτίμηση και η αντιμετώπιση "απ’ έξω" δεν είναι πάντα το ίδιο δίκαιη. Δεν είναι προσπάθεια να παρουσιαστεί κάτι "μεγαλύτερο" απ’ ότι πραγματικά μπορεί να είναι, αλλά είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Σέρβος τεχνικός έχει καταφέρει μέσα απ’ τη δουλειά και τη λειτουργία της ομάδας να κάνει τους πάντες να αισθάνονται σημαντικά και "κομμάτια" της. Και την στιγμή που θα χρειαστούν να είναι "εκεί" γιατί τους χρειάζεται πρώτα απ’ όλα η ομάδα κι ο συμπαίκτης τους. Τα παραδείγματα σ’ αυτή τη version του Παναθηναϊκού, είναι πάμπολλα...

Οι δύο ασίστ του Σάρλια στο "Βικελίδης"

Ο Ζβόνιμιρ Σάρλια, τον οποίο ένα κομμάτι της εξέδρας θεωρεί επιρρεπή στην "γκέλα" (διότι αρκετές φορές πληρώνει την υπερβολική αυτοπεποίθησή του και τα ρίσκα του στο παιχνίδι), ήταν εκείνος που μαζί με τον Πούγγουρα στην εκκίνηση της σεζόν προσέφεραν την απαιτούμενη ασφάλεια στα μετόπισθεν (έχοντας δεχθεί μόλις ένα γκολ ως δίδυμο), όταν είχαν τεθεί νοκ-άουτ ο Σένκεφελντ κι ο Μάγκνουσον λόγω τραυματισμών.

Όταν ήρθε η ώρα (ξανα)κάθισε στον πάγκο κι έμεινε ακόμα κι εκτός αποστολής (στο εκτός έδρας παιχνίδι με τον Λεβαδειακό). Όταν χτύπησε ξανά ο Ισλανδός, πήρε πάλι φανέλα βασικού δίπλα στον Σένκεφελντ και ήταν κάτι παραπάνω από... τίμιος (ο κατάλληλος back-up στόπερ), με την ιστορία να "γράφει" πως από δικές του κεφαλιές ασίστ -σε copy-paste- καταστάσεις ήρθαν και τα δύο νικητήρια γκολ του Παναθηναϊκού στο "Βικελίδης" σε κανονική περίοδο και playoffs, σε σημεία της σεζόν όπου οι "πράσινοι" καίγονταν για τη νίκη. Κι ο Κροάτης ήταν εκεί...

Το τάκλιν του Αχιλλέα στους "Ζωσιμάδες"

Ο Αχιλλέας Πούγγουρας, βοήθησε πολύ στην αρχή της σεζόν όπου ο Παναθηναϊκός μετρούσε "πληγές" στους στόπερ, έκανε να ξαναπαίξει 13 ματς (και λόγω τραυματισμού), αλλά το τάκλιν που έκανε στο 66’ στους "Ζωσιμάδες" στο σουτ-μισό γκολ του Καραχάλιου μετά το γλίστρημα του Σένκεφελντ και το δοκάρι του Μπάλαν (σε έναν αγώνα όπου το "τριφύλλι" είχε κυριαρχήσει, είχε χάσει μισό... τσουβάλι γκολ κι εντέλει λυτρώθηκε στο 95’ με το πέναλτι του Σπόραρ), ήταν κάτι παραπάνω από σωτήριο.

Και χάρισε στον Παναθηναϊκό ένα διπλό που αν δεν το έπαιρνε σ’ εκείνο το σημείο της σεζόν θα είχε πραγματικά πολύ μεγάλο βαθμολογικό πρόβλημα.

Ο Σάντσες που είχε παίξει μόλις 40 λεπτά

Ο Φακούντο Σάντσες είχε παίξει σ’ όλο το δεύτερο γύρο συνολικά 40’ λεπτά ως αλλαγές σε δύο ματς. Όμως ο Γιοβάνοβιτς τον προτίμησε και τον εμπιστεύτηκε αντί του πολύ πιο "άγουρου" Βαγιαννίδη στη "μάχη" του "Βικελίδης" κι ο Αργεντινός απέδειξε τι πραγματικά σημαίνει "στρατιώτης της ομάδας".

Μία φάση πήγε μόνο να "φάει" στις αρχές απ’ τον Ιτούρμπε, όμως κι εκεί... μίλησε το αργεντίνικο αίμα του και η λογική του "θα περάσει ή η μπάλα ή ο παίκτης, ποτέ και οι δύο μαζί". Πήρε την κίτρινη, αλλά ήταν εξαιρετικός και διαχειρίστηκε υποδειγματικά όλο το υπόλοιπο ματς κι ας βγήκε αίφνης απ’ τη ναφθαλίνη.

Ο Λοντίγκιν που έπαιξε σαν (μόνιμα) βασικός

Ο Γιούρι Λοντίγκιν έζησε σε όλη την κανονική περίοδο και στα δύο πρώτα παιχνίδια των playoffs στην "σκιά" του Μπρινιόλι. Μόλις σε 4 ματς, αυτά του Κυπέλλου, έπαιξε μέχρι τον αγώνα με τον Άρη, όμως στη Θεσσαλονίκη, αν και μπήκε στην ενδεκάδα την ύστατη ώρα λόγω του προβλήματος με τον Ιταλό γκολκίπερ, πάτησε στο γήπεδο κι έδωσε σ’ όλη την ομάδα τρομερή σιγουριά κι ασφάλεια, λες και ήταν εκείνος ο βασικός σ’ όλη την εφετινή διαδρομή.

Άλλου τύπου γκολκίπερ ο Ελληνορώσος, αλλά η ποιότητά του, η εμπειρία του και οι παραστάσεις του στο υψηλότερο επίπεδο με τη Ζενίτ και με την Εθνική Ρωσίας "μίλησαν" κι απλώθηκαν και στις δύο εστίες του "Βικελίδης".

Υπάρχουν κι άλλα αντίστοιχα παραδείγματα που δείχνουν το πώς λειτουργεί συνολικά ο Παναθηναϊκός και πόσο σημαντικό και βασισμένο στην ποδοσφαιρική δικαιοσύνη είναι αυτό που έχει δημιουργήσει ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς στο "τριφύλλι".

Κι αν στο τέλος της διαδρομής ο Παναθηναϊκός κόψει πρώτος το νήμα, θα το οφείλει σε πολύ μεγάλο βαθμό και σε τέτοιου είδους "αθόρυβους ήρωες" πολλών αγώνων του. Κι ας μην "γεμίζουν" το μάτι, κι ας μην είναι τόσο "λαμπεροί" για ορισμένους. Εκείνους δεν τους απασχολεί, αρκεί να κάνουν κάθε φορά όσο πιο σωστά μπορούν τη δουλειά τους και την αποστολή τους...