Ο Μίτσελ θα είναι ο διάδοχος του Κάρλος Κορμπεράν στην τεχνική ηγεσία του Ολυμπιακού, επιστρέφοντας στους "ερυθρολεύκους" ύστερα από επτά χρόνια. Ο 59χρονος τεχνικός αναμένεται το μεσημέρι στην Ελλάδα προκειμένου να ολοκληρώσει τη συμφωνία, ενώ την Τετάρτη (21/09) θα κάνει την πρώτη προπόνηση.

Ο Μίτσελ είχε μιλήσει τον Δεκέμβριο του 2020 στο Contra.gr και τον Θανάση Κρεκούκια (το έκανε για πρώτη φορά σε ελληνικό μέσο από τότε που έφυγε από την Ελλάδα) για να μοιραστεί μαζί μας τις αναμνήσεις του από εκείνα τα μαγικά, ξεχωριστά ευρωπαϊκά "ερυθρόλευκα" βράδια, στα οποία ο ίδιος καθοδήγησε τον Ολυμπιακό στον αγωνιστικό χώρο, τόσο εντός όσο και εκτός έδρας.

Θυμηθείτε τη μεγάλη συνέντευξη του Ισπανού:

Μίτσελ, στη διετία σου στον Ολυμπιακό, η ομάδα πραγματοποίησε πολλές και εντυπωσιακές νίκες στο Champions League, απέναντι σε πολύ μεγάλα ονόματα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται για την πιο πετυχημένη ευρωπαϊκή περίοδο στην ιστορία του συλλόγου.

Όταν ήρθα στην Ελλάδα, γνώριζα ότι ο Ολυμπιακός κυριαρχούσε ήδη στις εγχώριες διοργανώσεις. Ρώτησα λοιπόν τον πρόεδρο, τον κ. Μαρινάκη, ποιες ήταν οι προθέσεις του και πώς θα μπορούσαμε να κάνουμε τον σύλλογο καλύτερο, να τον ανεβάσουμε επίπεδο. Μου απάντησε ότι θα είχα όλη τη στήριξή του, κυρίως δε στην προσπάθεια να φέρουμε διακρίσεις στην Ευρώπη.

Ξεκίνησες λοιπόν έχοντας τη στήριξη της διοίκησης στην ευρωπαϊκή προοπτική που οραματιζόσουν.

Νομίζω ότι όλη αυτή η προσπάθεια στηρίχτηκε σε τρεις βασικούς άξονες. Ο πρώτος ναι, ήταν η στήριξη της διοίκησης, αφού ο πρόεδρος μου έδωσε την υπόσχεση ότι θα ήταν δίπλα μου όχι με λόγια, αλλά με έργα, κάτι πολύ σημαντικό όσο και καθοριστικό για όσα ακολούθησαν. Μπορώ να πω ότι συντονιστήκαμε άψογα τόσο στον σχεδιασμό όσο και στην εκτέλεση. Ο δεύτερος άξονας ήταν να εξασφαλίσω τη μέγιστη προσπάθεια από τους παίκτες, την αφοσίωσή τους στον στόχο μας και αυτό έπρεπε να ξεκινήσει από τους Έλληνες. Ο Μανωλάς, ο Μανιάτης, ο Χολέμπας, ο Μήτρογλου, ο Σιόβας, ο Φουστέρ, που μπορεί να ήταν Ισπανός, αλλά ένιωθε την ομάδα σα να ήταν Έλληνας. Και τέλος, ο τρίτος άξονας, ήταν να καταφέρουμε να ενθουσιάσουμε τον κόσμο, να πείσουμε τους φιλάθλους μας ότι άξιζε τον κόπο να μας στηρίξει. Ξέρεις, μπορεί να λένε εδώ στην Ελλάδα ότι οι οπαδοί είναι "τρελοί", αλλά πίστεψέ με, δεν είναι καθόλου χαζοί. Όταν δουν μια κοινή, σοβαρή προσπάθεια, με σχέδιο και προοπτική, είναι οι πρώτοι που θα την αγκαλιάσουν.

Το πρώτο ευρωπαϊκό ματς στους ομίλους του Champions League της σεζόν 2013/14, μπορεί να έληξε με ήττα 1-4 του Ολυμπιακού από την Παρί, όμως θυμάμαι ότι οι φίλαθλοι είχαν φύγει από το γήπεδο αρκετά ικανοποιημένοι με όσα είχαν δει από την ομάδα. Προφανώς έβλεπαν και αυτοί την προοπτική για την οποία μου μίλησες.

Ναι, όπως σου είπα, οι φίλαθλοι έχουν ένστικτο και εκτιμούν την προσπάθεια. Σε εκείνο το παιχνίδι, η ομάδα είχε παίξει ωραίο ποδόσφαιρο, κυρίως στο πρώτο ημίχρονο, αφήνοντας υποσχέσεις για το μέλλον. Το χειροκρότημα του κόσμου στο τέλος του αγώνα, ήταν η επιβράβευση.

Υπάρχει μια συγκεκριμένη στιγμή, μια φωτογραφία, που θα μπορούσε να πει κανείς ότι αποτελεί πλέον μέρος της ιστορίας του Ολυμπιακού. Αναφέρομαι φυσικά στην εικόνα σου μέσα στο "Ντα Λουζ", εκεί όπου ο πάντα καλοντυμένος και προσεγμένος στην εμφάνισή του, Μίτσελ, δείχνει να τα ξεχνάει όλα αυτά και επί 90 λεπτά βρίσκεται κάτω από την καταρρακτώδη βροχή, μουσκεμένος μέχρι το κόκκαλο, χωρίς αδιάβροχο, αλλά μόνο με το κουστούμι του, δίπλα στη γραμμή του πλαγίου, δίνοντας εντολές, ενθαρρύνοντας τους παίκτες του και ζώντας το παιχνίδι σα να βρίσκεται και ο ίδιος μέσα στον αγωνιστικό χώρο.

Εντάξει, είναι γνωστό ότι μου αρέσει να προσέχω πάντα την εμφάνισή μου (γελάει). Αλλά εκείνο το βράδυ, στο "Ντα Λουζ", τα ξέχασα όλα αυτά. Για μένα, εκείνος ήταν ο αγώνας ορόσημο, ο αγώνας που καθόρισε τον ευρωπαϊκό χαρακτήρα του Ολυμπιακού για τη συνέχεια. Εκείνο το 1-1 και ο τρόπος με τον οποίο ήρθε, μετά από την ηρωική υπερπροσπάθεια όλων των παικτών, μάς έδωσε τη σωστή αφετηρία για όσα ακολούθησαν. Για να είμαι ειλικρινής, η "φλόγα" όλων των παιδιών μέσα στο γήπεδο, με εξέπληξε. Η αφοσίωσή τους στο στόχο παρέσυρε κι εμένα. Σκεφτόμουν, ποιο αδιάβροχο τώρα και ποια προστασία από τον κατακλυσμό, εδώ είμαστε δώδεκα αποφασισμένοι, οι έντεκα μέσα στον αγωνιστικό χώρο κι εγώ δίπλα τους, μαζί τους, όλοι ενωμένοι για την επιτυχία. Ήταν το κάτι άλλο, το κάτι τελείως διαφορετικό εκείνο το βράδυ. Πήραμε την ισοπαλία και όλοι σκεφτόμασταν ότι ναι, μπορούμε να προχωρήσουμε, πατάμε σε γερά θεμέλια, στη Λισαβόνα είναι που το πιστέψαμε. Όσο για το κουστούμι, τι να σου πω. μετά το παιχνίδι, όταν άλλαξα στα αποδυτήρια, πετάχτηκε όπως ήταν στα σκουπίδια, ήταν όλα τα ρούχα σε άθλια κατάσταση!

Νομίζω ότι εκείνο το βράδυ, η παρουσία σου ήταν καταλυτική στους παίκτες του Ολυμπιακού, οι οποίοι δεν έπαιξαν μόνο για την ομάδα και τους εαυτούς τους, αλλά και για τον προπονητή τους.

Συνολικά ήταν ένα ιδιαίτερο παιχνίδι για όλους μας έτσι όπως εξελίχθηκε. Η σημασία του αγώνα, οι ουρανοί που είχαν ανοίξει, η "αυτοθυσία" όλων των παικτών που είχαν πιστέψει στο θετικό αποτέλεσμα, όλα μαζί οδήγησαν στο τελικό 1-1. Για να καταλάβεις, τη φωτογραφία αυτή που ανέφερες, εμένα δηλαδή με το μουσκεμένο κουστούμι, την έχω μέχρι σήμερα σε περίοπτη θέση στο γραφείο μου. Είναι σίγουρα μια από τις κορυφαίες στιγμές της καριέρας μου, ένα βράδυ πραγματικά αξέχαστο!

Μετά το 3-0 μέσα στο Βέλγιο επί της Άντερλεχτ και το 1-1 στη Λισαβόνα, η νίκη με την Μπενφίκα μέσα στο "Καραϊσκάκης" ήταν σχεδόν "υποχρεωτική" για να χτίσετε ακόμα περισσότερο μια πιθανή πρόκριση στους "16" του Champions League.

Ναι, έπρεπε να πάρουμε τους τρεις βαθμούς για να έχουμε από κάτω την Μπενφίκα σε πιθανή ισοβαθμία και βέβαια για να έχουν αξία τα δυο θετικά εκτός έδρας αποτελέσματα που είχαν προηγηθεί. Εκεί μπήκε πλέον στην εξίσωση και ο κόσμος, η ατμόσφαιρα στο 1-0 επί των Πορτογάλων ήταν φανταστική, εκπληκτική, οι φίλαθλοι στήριξαν την προσπάθειά μας στο 110%. Μετά από εκείνη τη νίκη ήξερα ότι μπορούσαμε να φτάσουμε στην πρόκριση, το είχαμε πιστέψει όλοι, οι παίκτες, εγώ, ο κόσμος, η διοίκηση. Ήταν ένας θρίαμβος για εμάς που στηρίχτηκε πάνω στην άριστη αμυντική λειτουργία της ομάδας, γι' αυτό και αμέσως μετά τη λήξη, είχα τρέξει για να αγκαλιάσω τους Ρομπέρτο και Μανωλά. Χάσαμε στη συνέχεια από την Παρί στη Γαλλία στο τελευταίο λεπτό, όμως γνωρίζαμε ότι για εμάς ο "τελικός" θα ήταν το ματς με την Άντερλεχτ στην Ελλάδα. Και τα καταφέραμε, μετά από πολλή αγωνία αλλά και πίστη για τη νίκη, χρειάστηκε να φτάσουμε στο 95' για να βάλει το πέναλτι ο Τσόρι, να γίνει το 3-1 και να ανασάνουμε όλοι, γνωρίζοντας ότι βρισκόμασταν πλέον στις 16 καλύτερες ομάδες της διοργάνωσης.

Και στη συνέχεια έρχεται μια πολύ δύσκολη κλήρωση, με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στην πρώτη φάση των νοκ-άουτ. Πώς ένιωσες μετά το τελικό 2-0 στο "Καραϊσκάκης";

Μεγάλο παιχνίδι από τους παίκτες μου, απίστευτη κερκίδα, τεράστια νίκη, από εκείνες που κάθε προπονητής ονειρεύεται στην καριέρα του. Ήταν νομίζω η αυτοπεποίθηση που είχαν αποκτήσει οι παίκτες από τα παιχνίδια του ομίλου, εκείνη που τους επέτρεψε να φτάσουν σε τέτοια επίπεδα απόδοσης. "Ξέχασαν" το όνομα του αντίπαλου που είχαν απέναντί τους και έκαναν τη δουλειά τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Βέβαια, σε καμία στιγμή δεν πρέπει να υποτιμάς τη δυναμική τέτοιων ομάδων όπως η Γιουνάιτεντ. Οι παίκτες της έχουν τέτοια αξία, τέτοιες παραστάσεις και τέτοια εμπειρία, που ξέρουν πώς να βρουν τις λύσεις, ακόμα και όταν είναι στριμωγμένοι στον τοίχο. Κάπως έτσι υποκύψαμε στο "Ολντ Τράφορντ", αλλά πέρα από τον αποκλεισμό, νομίζω ότι ο κόσμος της ομάδας, αλλά και η διοίκηση, έμειναν ικανοποιημένοι από την ευρωπαϊκή μας παρουσία.

Η επόμενη σεζόν ξεκίνησε ακόμα πιο εντυπωσιακά, αφού στο πρώτο ματς του ομίλου στο "Καραϊσκάκης", νικήσατε 3-2 την Ατλέτικο Μαδρίτης, φιναλίστ του Champions League της περασμένης περιόδου. Από μόνα τους, τα τρία γκολ που πέτυχε εκείνο το βράδυ ο Ολυμπιακός, λένε πολλά, αφού επιτεύχθηκαν απέναντι στην κορυφαία και πιο σκληροτράχηλη άμυνα της Ευρώπης.

M.: Πράγματι ήταν μια ακόμα μεγάλη νίκη στο Φάληρο, δείχνοντας ότι συνεχίζαμε να βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο. Θυμάμαι εκείνο το βράδυ, όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να γυρίσουμε στο σπίτι μας στη Γλυφάδα, περνώντας έξω από το γήπεδο όπου ακόμα υπήρχε κόσμος που πανηγύριζε το 3-2, η σύζυγός μου γύρισε και μου είπε: "αυτή πρέπει να είναι η αιώνια ευτυχία". Την κοίταξα, της χαμογέλασα και της απάντησα: "γλυκιά μου, αυτή είναι η αποψινή ευτυχία, όχι η αιώνια. Μην ξεχνάς ποτέ ότι στο ποδόσφαιρο υπάρχει μόνο το σήμερα και πως τίποτα δεν είναι αιώνιο. Τώρα σε αποθεώνουν, αύριο σε αποδοκιμάζουν".

Ακολούθησαν δυο μεγάλες εμφανίσεις με τη Γιουβέντους, μια εντός και μια εκτός έδρας. Μια νίκη με 1-0 και μια ήττα με 2-3.

Ναι, μεγάλα παιχνίδια και τα δυο. Στο πρώτο, στο "Καραϊσκάκης", δείξαμε και πάλι ότι μια νίκη μπορεί να έρθει από την άμυνα. Αν και σε εκείνο το ματς, η συνολική λειτουργία της ομάδας σε όλες τις γραμμές, ήταν υποδειγματική. Αλλά εξίσου μεγάλη ήταν και η εμφάνιση μέσα στο Τορίνο, ήμασταν μπροστά στο σκορ μέχρι το 65' και υποκύψαμε μόνο λόγω της απίστευτης ικανότητας που έχουν αυτές οι ομάδες να δημιουργούν φάσεις και γκολ από το πουθενά.

Και κλείνουμε με το τελευταίο παιχνίδι εκείνου του ομίλου, απέναντι στη Μάλμε, ένα ματς στο οποίο ο Ολυμπιακός ήθελε να φτάσει στη νίκη και να πανηγυρίσει την πρόκριση στις "32" ομάδες του Europa League.

Ματς γεμάτο ένταση και γκολ, δυο φορές προηγηθήκαμε, δυο φορές ισοφάρισαν, αλλά ήταν τέτοια η δίψα του κόσμου και των παικτών για νίκη, που φαινόταν ότι δε γινόταν να μας ξεφύγει το αποτέλεσμα, όπως και έγινε τελικά. Νομίζω ότι ήταν μια ακόμα μαγική βραδιά για όλους μας, αφού το εντυπωσιακό και χορταστικό 4-2 συνοδεύτηκε και από την πρόκριση στη φάση των νοκ-άουτ του Europa League.

Μετράμε συνολικά 14 παιχνίδια στο Champions League, 12 στους ομίλους και 2 στα νοκ άουτ με τη Γιουνάιτεντ. Ποιο από αυτά ξεχωρίζεις και για ποιο λόγο;

Στο είπα και πριν, μπορεί να πετύχαμε ιστορικές νίκες απέναντι σε ομάδες όπως η Γιούβε, η Ατλέτικο και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όμως για μένα το πλέον ξεχωριστό παιχνίδι ήταν η ισοπαλία στο "Ντα Λουζ". Το 1-1 με την Μπενφίκα κατά πρώτο λόγο και το 1-0 επί της ίδιας ομάδας αμέσως μετά κατά δεύτερο, ήταν τα πιο σημαντικά. Το 1-1 στην Πορτογαλία μας έκανε να πιστέψουμε ότι μπορούσαμε να σταθούμε επάξια ανάμεσα σε "γίγαντες" του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Και φυσικά, δεν είναι τυχαίο, ότι από εκείνο το παιχνίδι και μετά, ακολούθησαν έξι ματς μέσα στην έδρα μας, στα οποία σημειώσαμε ισάριθμες νίκες. Η Μπενφίκα μας έκανε να νιώσουμε ότι μπορούσαμε κι εμείς να είμαστε πρωταγωνιστές σε μια τόσο δύσκολη και απαιτητική διοργάνωση.

Όπως σου είπα και πιο πάνω, οι παίκτες έδειχναν ότι έπαιζαν και για τον προπονητή τους, πράγμα πολύ σημαντικό σε μια ομάδα.

Κοίταξε, για μένα ήταν προνόμιο να συνεργαστώ με όλους αυτούς τους ποδοσφαιριστές. Έδωσαν όλοι τον καλύτερο εαυτό τους, γι' αυτό και φτάσαμε σε αυτά τα αποτελέσματα. Ειδική μνεία φυσικά για τον Ρομπέρτο - για τον οποίο είχα επιμείνει να έρθει το καλοκαίρι του 2013 στην ομάδα - που με τις εκπληκτικές του εμφανίσεις έδωσε αυτοπεποίθηση στην ομάδα και βοήθησε τα μέγιστα ώστε να έρθουν αυτές οι επιτυχίες.

Στην αρχή της κουβέντας μας, όταν μιλούσες για τους Έλληνες παίκτες, είπες κάτι που μου έκανε εντύπωση. Συμπεριέλαβες σε αυτούς τον Φουστέρ, λέγοντας ότι αισθανόταν την ομάδα σα να ήταν Έλληνας.

Ακριβώς έτσι είναι, ο Νταβίδ αντιλαμβανόταν την ιστορία τιου συλλόγου, την αγάπη του κόσμου για την ομάδα, σα να ήταν Έλληνας. Ο Φουστέρ υπήρξε ένας πολύ μεγάλος πρεσβευτής του Ολυμπιακού στην Ισπανία, όπως φυσικά και ο Ερνέστο Βαλβέρδε. Έκαναν τον Ολυμπιακό δημοφιλή στην Ισπανία. Για μένα, ήταν "πολυτέλεια" να έχω τον Φουστέρ στην ομάδα μου, ένα προνόμιο το ότι συνεργάστηκα μαζί του!

Όσο καιρό ήσουν στον Ολυμπιακό, σε παρακολουθούσαν οι φίλοι και οι γνωστοί σου από την Ισπανία; Ερχόταν ας πούμε σε επαφή μαζί σου ο φίλος σου, Εμίλιο Μπουτραγκένιο για να τα πείτε και να σε ρωτήσει για την πορεία σου στην Ελλάδα;

Εννοείται! Υπήρχε ανοιχτή γραμμή όχι μόνο με τον Εμίλιο, αλλά με πολλούς άλλους ακόμα. Για να καταλάβεις πόσο "σημαντικός" είχε γίνει ο Ολυμπιακός για την Ισπανία, όταν παίξαμε με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η ισπανική τηλεόραση είχε επιλέξει να δείξει αυτό το παιχνίδι ως το κεντρικό εκείνης της ημέρας (δεν αγωνιζόταν κάποια ισπανική ομάδα εκείνο το βράδυ). Ήταν μεγάλο το ενδιαφέρον για τον Ολυμπιακό, τόσο η τηλεόραση όσο και ο Τύπος στην Ισπανία, τον παρακολουθούσαν και τον ανέλυαν σα να ήταν μια ακόμα ισπανική ομάδα. Και βέβαια, σε όλο αυτό, είχαν παίξει ρόλο το πέρασμα του Βαλβέρδε, η δική μου παρουσία, αλλά και μια σειρά ακόμα Ισπανών και ισπανόφωνων παικτών που αγωνίζονταν στην ομάδα.

Και τώρα που βρίσκεσαι μακριά από την Ελλάδα; Συνεχίζεις να παρακολουθείς τον Ολυμπιακό;

Φυσικά, βλέπω όλα τα ευρωπαϊκά παιχνίδια της ομάδας, ενημερώνομαι για την πορεία στην Ελλάδα, έχω διαρκή επαφή με τους φίλους που άφησα στην Ελλάδα. Να, για παράδειγμα, πριν λίγες μέρες μιλούσα τηλεφωνικά με τον γιατρό, τον Χρήστο Θέο, έναν από τους ανθρώπους που εκτίμησα περισσότερο στο πέρασμά μου από τον Ολυμπιακό.

Πες μου συνολικά τι κρατάς από τη διετία σου στον Ολυμπιακό;

Δεν υπάρχει ούτε μια τόσο δα κακή ανάμνηση, το πέρασμά μου από τον Ολυμπιακό υπήρξε μια αξέχαστη εμπειρία, υπέροχη, μοναδική. Ακόμα και όταν λύσαμε τη συνεργασία μας, δεν έμεινε πίσω ούτε στο ελάχιστο η παραμικρή πικρία. Η διοίκηση με εμπιστεύτηκε, με στήριξε, μαζί φτιάξαμε κάτι όμορφο και πετυχημένο. Μακάρι κάποια στιγμή στο μέλλον - και το λέω φυσικά με όλο το σεβασμό στον τωρινό προπονητή που κάνει μια πραγματικά εξαιρετική δουλειά - να μπορέσω να επιστρέψω για να ολοκληρώσω αυτό που ξεκινήσαμε τότε.

Κλείνοντας, θα ήθελες να στείλεις ένα μήνυμα στους φίλους του Ολυμπιακού;

M.: Φυσικά, τους στέλνω όλη μου την αγάπη και θέλω να τους πω ότι είμαι πάντα ευγνώμων για τη στήριξη που έδειξαν στο πρόσωπό μου. Έχουν περίοπτη θέση μέσα στην καρδιά μου. Ο κόσμος του Ολυμπιακού δεν γίνεται να ξεχαστεί, είναι ζωντανό μέρος του συλλόγου. Τους εύχομαι να είναι πάντα καλά και να απολαμβάνουν νίκες και τίτλους με την ομάδα τους!

Παρακολουθήστε την έκτακτη εκπομπή για την πρόσληψη του Μίτσελ: