Η προπονήτρια που εντυπωσιάζει στα Γιάννενα

Πόσο συχνά συναντά κανείς μία προπονήτρια σε αντρική ομάδα; Για πολλούς μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας κάτι τέτοιο, ειδικά στη χώρα μας. Ωστόσο, η Χριστίνα Ιεροπούλου είναι εκείνη που βάλθηκε να αποδείξει πως και μία γυναίκα μπορεί να κάνει τη συγκεκριμένη δουλειά.

Η 23χρονη φοιτήτρια του ΤΕΙ Βρεφονηπιοκομίας έκανε τα πρώτα της βήματα τον Ιανουάριο αναλαμβάνοντας τους Κραψήτες Καππαδόκες, μία ερασιτεχνική ομάδα ενός χωριού λίγο έξω από τα Γιάννενα. Η πρώτη της εμπειρία, όπως λέει στο Sport24.gr ήταν άκρως ενθαρρυντική και θα υπάρξει και συνέχεια.

"Εγώ ανέλαβα την ομάδα τον Ιανουάριο, στον δεύτερο γύρο ουσιαστικά. Αυτή είναι η πρώτη χρονιά της ομάδας και δεν είχαν συγκεντρώσει βαθμούς. Υπήρχαν παιδιά που είχαν χρόνια να παίξουν ποδόσφαιρο. Όταν ανέλαβα ήταν πολλά αυτά που έπρεπε να βάλουμε σε μία σειρά. Στον δεύτερο γύρο συγκεντρώσαμε 11 βαθμούς και τερματίσαμε στη μέση της βαθμολογίας. Αυτό που μου έκανε εντύπωση δεδομένου ότι αναφερόμαστε στο συγκεκριμένο επίπεδο είναι ότι όλοι έρχονταν στις προπονήσεις, ακόμα και όταν κάποιοι ήταν τραυματίες. Αυτό ήταν πολύ θετικό. Για μένα ήταν η πρώτη φορά, δεν περίμενα να είναι τόσο ωραία. Μόνο θετικά κρατάω. Δεν είχα κανένα πρόβλημα, ό,τι έλεγα το άκουγαν".

Επόμενος σταθμός της πιθανότατα θα είναι μία ομάδα στις Σέρρες, καθώς το καλοκαίρι θα αποχωριστεί τα Γιάννενα μια και ολοκληρώνει τις σπουδές της. "Τον Ιούλιο φεύγω από τα Γιάννενα και πάω στις Σέρρες να κάνω την πρακτική μου για τη σχολή. Θα προσπαθήσω να κάνω κάτι εκεί. Ήδη έχω κάποιες προτάσεις. Με ενδιαφέρει και το κομμάτι των ακαδημιών και αυτό του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου. Ίσως θα ήταν ωραίο και το να είμαι βοηθός σε μία ομάδα μεγαλύτερης κατηγορίας".

Πώς ήταν η πρώτη της μέρα στην προπόνηση και τι φοβόταν η φιλόδοξη Ιεροπούλου όταν αποφάσισε να αναλάβει τα ηνία στους Κραψήτες Καππαδόκες; "Είχα πολύ άγχος και αυτό που φοβόμουν περισσότερο ήταν μήπως δεν κερδίσω τον σεβασμό των παικτών. Σκεφτόμουν ότι θα δουν μία νεαρή γυναίκα και μάλιστα σε μία ερασιτεχνική ομάδα μίας επαρχιακής πόλης. Τα περίμενα πιο δύσκολα τα πράγματα γιατί είχαμε ηλικίες από 16-17 ως 35-36. Με υποδέχτηκαν πολύ καλά και με βοήθησαν από την πρώτη στιγμή. Ήταν όλοι πολύ καλοί μαζί μου. Γενικότερα νομίζω πως ήταν η καλύτερη ομάδα που θα μπορούσα να έχω. Το κλίμα ήταν εξαιρετικό και τα παιδιά έβλεπαν πόσο δουλεύω. Το "ευχαριστώ" τους ήταν να έρχονται στις προπονήσεις. Δεν είχα δυσκολίες... Μόνο το άγχος στην πρώτη προπόνηση, το οποίο δεν το έδειξα".

Η Ιεροπούλου είχε το μικρόβιο του ποδοσφαίρου από μικρή. Καθόταν και έβλεπε αγώνες μαζί με τον αδερφό της, ενώ στο περιβάλλον της είχε ανθρώπους που ασχολούνται με το άθλημα. Αυτός ήταν και ο λόγος που αποφάσισε να πάρει μέρος σε σεμινάριο προπονητικής, στο οποίο μάλιστα έκλεψε τις εντυπώσεις με τις ικανότητές της. Κάνοντας τα σεμινάρια αντιλήφθηκε πως της άρεσε όλο αυτό και πως θα ήθελε να εργαστεί στη συνέχεια στον χώρο.

"Κάνοντας το σεμινάριο συνειδητοποίησα πως με ενδιέφερε να ασχοληθώ επαγγελματικά. Δε μου είχε περάσει πιο πριν από το μυαλό να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο. Βέβαια στον κύκλο μου έχω άτομα που είναι ήδη προπονητές και μου άρεσε η δουλειά τους. Πάντα ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό και να σχετίζεται με τον χώρο του ποδοσφαίρου. Μου έκατσε κουτί. Πήγα στη σχολή, πήρα το δίπλωμα και μετά πήγα στην ομάδα.

Πιστεύω ότι έπαιξε και αυτό ρόλο. Είχα κι ένα χαρτί, δεν πήγα έτσι. Θεωρώ πως το σεβάστηκαν και αυτό. Όταν πήγα στη σχολή και άρχισα να κοουτσάρω είπα πως αν μου κάνουν μία πρόταση θα πάω. Δεν ψάχτηκα. Πίστευα πως μέχρι να φύγω από τα Γιάννενα δε θα έχω κάτι, αλλά μου έγινε η πρόταση και άρπαξα την ευκαιρία. Ήταν μία νέα ομάδα και με κάλυπτε αυτό γιατί δεν υπήρχαν απαιτήσεις. Μιλάμε για μία νέα ομάδα, η οποία δεν είχε τον κίνδυνο να πέσει κατηγορία".

Μπορεί το ποδόσφαιρο να είναι ένα ανδροκρατούμενο άθλημα, όμως, η Ιεροπούλου πιστεύει ότι οι γυναίκες έχουν την ικανότητα να προσφέρουν και ευελπιστεί με τη δική της προσπάθεια να βρει μιμητές. "Εγώ το πιστεύω αυτό γιατί έχω πάρει αρκετά μηνύματα από κοπέλες στο Facebook, οι οποίες με συγχαίρουν γι' αυτό που κάνουν. Και άντρες και γυναίκες μου λένε ότι είναι καλό αυτό που κάνω και ότι θα πρέπει να γίνω παράδειγμα και για άλλες κοπέλες που αγαπούν το ποδόσφαιρο αλλά διστάζουν και πηγαίνουν ίσως προς το κομμάτι της διαιτησίας. Ίσως φοβούνται τι θα πει ο κόσμος. Εγώ γενικά είμαι άνθρωπος που δε με νοιάζει ο κόσμος τι λέει.

Όταν βλέπεις κάτι που δεν το έχει κάνει κανένας σίγουρα είναι δύσκολο γι' αυτόν που θα το επιχειρήσει πρώτος. Από εκεί και πέρα ανοίγει ο δρόμος. Νομίζω πως τα επόμενα χρόνια δύο χρόνια θα δούμε κι άλλες γυναίκες. Δεν ξέρω αν τελικά θα δουλέψουν, αλλά σίγουρα θα παρακολουθήσουν σεμινάρια. Γιατί και το γυναικείο ποδόσφαιρο εξελίσσεται. Τώρα που βγαίνει νόμος και υποχρεώνει όλες τις ομάδες να έχουν και μία γυναικεία θα αρχίσουν να το σκέφτονται. Θα λένε "ας ξεκινήσω τώρα από μία γυναικεία ομάδα και στην πορεία ίσως πάω και σε αντρική".

Παρόλα αυτά είναι προσγειωμένη και έχει δηλώσει πως δε θα γινόταν προπονήτρια σε επαγγελματικό επίπεδο χωρίς να αποκλείει, όμως, το να είναι μέλος ενός τεχνικού επιτελείου ομάδας της Football League. " Το είχα πει αυτό γιατί μακροπρόθεσμα δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει αλλά τώρα δεν είμαι έτοιμη. Συν τοις άλλοις είναι δύσκολο στην Ελλάδα".

Το μεγάλο της όνειρο είναι να κάνει δικές της ακαδημίες στις Σέρρες και ήδη έχει αρχίσει να το ψάχνει. Μέσω του Sport24.gr εξηγεί και την ιδιαίτερη αγάπη προς τις ακαδημίες: "Λατρεύω τα παιδιά και αυτό που σπουδάζω με τα παιδιά σχετίζεται. Είναι οι τρυφερές ηλικίες που μπορείς να πλάσεις τα παιδιά. Εκείνα είναι σαν τα σφουγγάρια, ό,τι τους πεις θα το κρατήσουν. Μπορείς να τα βοηθήσεις να εξελιχθούν. Αυτό που βλέπω είναι ότι στις περισσότερες ακαδημίες δεν τους ενδιαφέρει να εξελίξουν ένα παιδί. Εμένα δε με ενδιαφέρει το οικονομικό κομμάτι τόσο όσο το να βοηθήσω να βγουν παιδιά. Το πρόβλημα είναι ότι δε φτάνουν το ταλέντο τους στο 100%. Βλέπουμε παιδιά σε μεγάλες ομάδες να φτάνουν τα 17 και να μην ξέρουν βασικά πράγματα. Αυτό με στενοχωρεί. Εγώ θα προσπαθήσω να τους φτάσω στο 100%".

Πολύς κόσμος είναι πεπεισμένος πως ταλέντο υπάρχει στην Ελλάδα. Αυτό φαίνεται και από τις διακρίσεις που κατά καιρούς έχουν οι μικρές Εθνικές μας ομάδες. Το πρόβλημα είναι ότι αρκετά παιδιά χάνονται στην πορεία ή δεν έχουν την εξέλιξη που θα έπρεπε. "Οι μεγάλες ομάδες έχουν πολύ καλές υποδομές, αλλά τα παιδιά που παραμένουν στην Ελλάδα ξεφεύγουν αρκετές φορές. Κοιτούν πιο πολύ το φαίνεσθαι. Δεν είναι συγκεντρωμένοι σε αυτό που κάνουν. Όταν γίνεσαι γνωστός σε μικρή ηλικία δεν μπορείς να το διαχειριστείς. Εκεί θέλω να σταθώ στους μάνατζερ. Ο ρόλος του μάνατζερ δεν είναι μόνο να βρίσκει ομάδα στον εκάστοτε παίκτη, αλλά να τον στηρίξει και να του πει τι πρέπει να κάνει. Ένα παιδί ξεφεύγει εύκολα από τον δρόμο του. Ειδικά αν ζεις σε μεγάλη πόλη οι προκλήσεις είναι πολλές. Εκεί πιστεύω ότι οφείλεται. Γιατί η αγορά της Ελλάδας μετράει ακόμα και τώρα, υπάρχει ταλέντο".

Όσον αφορά τη φιλοσοφία της η Ιεροπούλου δεν έχει κρύψει πως είναι λάτρης του αμυντικού ποδοσφαίρου έχοντας ως πρότυπο τον Φερνάντο Σάντος. "Πάντα το σύστημα ενός προπονητή πρέπει να είναι ανάλογο με τους παίκτες που διαθέτει. Μπορεί να μην έχεις κάποιους παίκτες στη διάθεσή σου και γι' αυτό να αλλάξεις όλο το σύστημά σου. Εμένα μου αρέσει το αμυντικό ποδόσφαιρο. Τα τελευταία χρόνια πολλές ομάδες δίνουν έμφαση στο επιθετικό ποδόσφαιρο. Ωστόσο, εκεί κάνεις τη διαφορά. Αν παίζεις προσεκτικά και έχεις μπροστά δύο παίκτες, οι οποίοι μπορούν να σου δώσουν γκολ, τότε έρχονται και τα αποτελέσματα".

Πολλοί μπορούν να απορούν γιατί επέλεξε να ξεκινήσει με μία αντρική ομάδα, ενώ ίσως αναρωτιούνται και ποια θα είναι τα επόμενα βήματά της. "Στα Γιάννενα θα μπορούσα να πάω σε μία γυναικεία ομάδα που έχουμε. Ωστόσο, θεωρώ πως όταν είσαι στην αρχή καλό είναι να πηγαίνεις μέχρι εκεί που μπορείς. Εγώ πιστεύω ότι αν ήμουν σε μία γυναικεία ομάδα δε θα μπορούσα να δώσω πολλά πράγματα γιατί είμαι στα πρώτα μου βήματα. Κάποια πράγματα δεν τα γνωρίζω ούτε εγώ. Οι άντρες ξέρουν ούτως ή άλλως κάποια βασικά πράγματα. Στο μέλλον θα ήθελα να βοηθήσω το γυναικείο ποδόσφαιρο.

Από εκεί και πέρα, σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να μείνω στον χώρο του ποδοσφαίρου είτε ως μάνατζερ, είτε ως βοηθός προπονητή είτε ως μεταφράστρια λόγω των τριών ξένων γλωσσών που μιλάω. Πιο πολύ, όμως, θα με ενδιέφερε να ασχοληθώ με τις ακαδημίες".

Η αγάπη της για τον ΠΑΟΚ δεν κρύβεται, αλλά η ομάδα που της έκανε εντύπωση φέτος στην Ελλάδα ήταν ο Παναθηναϊκός, που κατάφερε με μεθοδικότητα και πολλή δουλειά να πάρει το κύπελλο και την πρώτη θέση στα πλέι οφ. "Όταν ξεκίνησε το πρωτάθλημα και είδα κάποιες μεταγραφές, εκτιμούσα ότι θα έχουμε ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Έπεσα πολύ έξω. Το επίπεδο ήταν χαμηλό. Υπήρχαν ομάδες που θα μπορούσαν να έχουν επενδύσει περισσότερα και δεν το έκαναν γιατί προέβλεψαν ότι δε θα χρειαστεί. Αυτό που παρατήρησα ήταν ότι ο Αστέρας και ο Ατρόμητος ήταν και φέτος πολύ καλοί.

Αυτό που κάνει εντύπωση ως έναν βαθμό είναι ότι υπήρξαν ομάδες που τα προηγούμενα χρόνια αντιμετώπισαν οικονομικά προβλήματα και ήταν παρόλα αυτά καλύτερες από τώρα γιατί δεν έκαναν σωστές κινήσεις. Γενικά πιστεύω ότι μία ομάδα όταν έχει χρήματα δεν κάνει σωστές επιλογές γιατί μπαίνουν διάφοροι μέσα και επηρεάζουν. Αυτό που κρατάω από το φετινό πρωτάθλημα είναι η πορεία του Παναθηναϊκού. Είναι κάτι αντίστοιχο με την περσινή πορεία του ΠΑΣ Γιάννινα. Φυσικά και δε συγκρίνεται η ιστορία των δύο ομάδων, αλλά κι εκείνοι με έναν νέο προπονητή και νεαρούς παίκτες κατάφερε να εντυπωσιάσει".

Τέλος, όπως κάθε ποδοσφαιρόφιλος έτσι κι εκείνη θα παρακολουθήσει το Μουντιάλ και δηλώνει αισιόδοξη για την Εθνική μας. "Είναι δύσκολο να πάμε πολύ καλά, αλλά όχι ακατόρθωτο. Πιστεύω ότι θα μπορούσαν να γίνουν καλύτερες επιλογές για την αποστολή. Υπάρχουν παίκτες και από μικρότερες ομάδες που θα μπορούσαν να βοηθήσουν. Το θετικό είναι ότι έχουμε ξεπεράσει την εμμονή του να δίνονται ευκαιρίες μόνο σε παίκτες του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Ωστόσο, είμαι αισιόδοξη".

Η Ιεροπούλου μιλάει για τα όνειρά της