Ο Τζόνι Κόκμποργκ είναι αθλητικός ρεπόρτερ. Δανός. Στα 32 του χρόνια. Το περασμένο Σάββατο, μαζί με τρεις συναδέλφους του από την κορυφαία εφημερίδα της χώρας, την ΒΤ, είχε αναλάβει την κάλυψη του παιχνιδιού της εθνικής του ομάδας με τη Φινλανδία.

Δύο μέρες αργότερα δεν θυμάται τίποτα από το παιχνίδι. Σε μια συγκλονιστική εξομολόγηση, σε μια άκρως προσωπική διαδικασία ενσυναίσθησης εξιστορεί στο SPORT24 τα όσα πρωτόγνωρα έζησε και βίωσε από την στιγμή της κατάρρευσης του Κρίστιαν Ερικσεν και έπειτα, κάνοντας το πρώτο βήμα για την ψυχολογική του αποθεραπεία και αποκατάσταση, ετοιμάζεται – όπως όλοι οι συμπατριώτες του – για την επόμενη φορά που θα πατήσει ξανά στο γήπεδο.

Πάρτε ανάσα. Θα χρειαστεί…

"To περιμέναμε ανυπόμονα. Μετά την πανδημία. Διψούσαμε για μια γιορτή. Του ποδοσφαίρου, της ζωής, της ανεμελιάς. Το χρειαζόμασταν όλοι για να ξεπεράσουμε, να ξεκινήσουμε τουλάχιστον να ξεπερνάμε όσα άφησε η πανδημία. Ημασταν ολοι ενθουσιασμένοι.

Και οι λίγοι που ήμασταν στο γήπεδο και οι πολλοί που ήταν έξω από αυτό. Ακόμη και ο κόσμος στις εξέδρες, ο τόσος κόσμος, μου φαίνονταν πρωτόγνωρος. Κάτι κανονικό, συνηθισμένο πριν, αλλά κάτι που έλειψε τόσο και έμοιαζε να είναι τόσο σπουδαίο τώρα.

Την ώρα που Ερικσεν κατέρρευσε, έγραφα. Δεν είδα το πως έπεσε. Είδα την κίνηση του Κιάερ να τρέξει πάνω του και κατάλαβα πως ήταν κάτι σοβαρό. Υπέθεσα πως είχε χτυπήσει, είχε σπάσει ένα πόδι, κάτι παρόμοιο, αλλά δεν σκέφτηκα χειρότερα από αυτό.

Σε κάθε περίπτωση το μυαλό μου πήγε σε κάτι που είχα ξαναδεί σε γήπεδο. Όχι κάτι αδιανόητο. Δεν μπορούσα ούτε να φανταστώ πως πάλευε για τη ζωή του. Δεν γνωρίζαμε τι συμβαίνει, αλλά εκείνες οι στιγμές, εκείνα τα λεπτά, εκείνες οι εικόνες...

Οι εικόνες που θα στοιχειώνουν για πάντα την μνήμη μου.

Ο οδυρμός της γυναίκας του και η παρηγοριά των συμπαικτών του. Ο κλοιός που έκαναν οι υπόλοιποι γύρω από τον Ερικσεν. Τώρα, γνωρίζοντας την κατάληξη το βλέπουμε και το θεωρούμε κάτι ηρωικό. Ηταν όντως. Τότε όμως δεν είχαμε ιδέα τι γίνονταν, γιατί το έκαναν, τι φοβόντουσαν. Και πάγωνα. Όπως όλοι.

Ως δημοσιογράφος πάντα προσπαθώ να κάνω τη δουλειά μου. Να μεταδίδω ό,τι συμβαίνει σ’ ένα παιχνίδι όσο έντονο και αν είναι. Ρουτίνα πλέον. Να γράφεις ό,τι βλέπεις. Ποτέ όμως, μα ποτέ δεν γίνεται να προετοιμαστείς για να βλέπεις κάτι τέτοιο. Τη μάχη ενός ανθρώπου να μείνει ζωντανός ενώ έπαιζε ποδόσφαιρο.

Είχα το κεφάλι στα χέρια μου. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Δεν μπορούσα να κοιτάω, αλλά δεν γίνονταν να ξεκολλήσω τα μάτια μου από το σημείο της ασπίδας, εκεί που ήταν πεσμένος ο Ερικσεν. Δεν ήθελα να είμαι εκεί, μα έπρεπε να είμαι εκεί για να κάνω τη δουλειά μου.

Και η ησυχία. Αυτή η ησυχία. Ανατριχιαστική. Ακουγες τα πάντα και τίποτα μαζί. Σαν να περιμέναμε όλοι να ακούσουμε την καρδιά του Ερικσεν να χτυπάει. Ως τότε, ναι, το είχαμε καταλάβει. Δεν είχαμε καμία ενημέρωση, αλλά δεν χρειάζονταν. Το βλέπαμε. Το ζούσαμε.

Αποφασίσαμε με τους συναδέλφους μου να είμαστε όσο πιο προσεκτικοί γίνεται στο τι μεταδίδουμε. Όταν είδα τη μεταφορά του Ερικσεν έξω από το γήπεδο, μέσα από τον προστατευτικό κλοιό των συμπαικτών του και με τα λινά άσπρα υφάσματα να τον καλύπτουν, σκέφτηκα πως βλέπω να μεταφέρουν έναν νεκρό άνθρωπο.

Ετρεξα γρήγορα έξω από το στάδιο προσπαθώντας να φτάσω το ασθενοφόρο, αναζητώντας κάτι που θα μπορούσε να δώσει ενημέρωση. Ελπίδα ή όχι. Αλλά να είναι σίγουρο.

Το νοσοκομείο μπορούσες να το δεις στο τέλος του πάρκου που βρίσκεται το γήπεδο, είναι πολύ κοντά. Υπήρχαν δίπλα στο ασθενοφόρο δύο μηχανάκια της αστυνομίας. Όταν έφτασα όμως δεν ακούγονταν σειρήνες. Ούτε από τα μηχανάκια, ούτε από το ασθενοφόρο, το οποίο ούτε καν τα φωτά έκτακτης ανάγκης δεν είχε αναμμένα.

Δεν υπήρχε καμία αίσθηση επείγοντος. Σε τίποτα. Όλα κυλούσαν αργά, πολύ αργά. Το θεώρησα ως ξεκάθαρη ένδειξη πως ο Κρίστιαν Ερικσεν είχε πεθάνει.

Δεν μπορούσα να ελέγξω το σώμα μου. Δεν μπορούσα να ελέγξω τον σφυγμό μου. Το τηλέφωνο μου χτυπούσε συνέχεια. Από τους συναδέλφους, από το γραφείο, από την οικογένεια του, από γνωστούς και φίλους. Ολοι ρωτούσαν τι συμβαίνει.

Και δεν μπορούσα να απαντήσω. Τι να έλεγα; Πως πέθανε; Με κάποιον τρόπο επέστρεψα στο γήπεδο. Συνάντησα έναν από τους συναδέλφους μου στα σκαλιά. Πήγαινε για live κάλυψη από το νοσοκομείο. Του ψέλλισα για να προετοιμαστεί. Νόμιζα, νομίζαμε όλοι πως είναι νεκρός.

Εκείνη την στιγμή, δεν είχαμε ιδέα για τις φωτογραφίες που λίγο μετά κυκλοφορήσαν στα social media. Επέστρεψα στη θέση μου. Σε κατάσταση απόλυτου σοκ. Αλλά έπρεπε να συνεχίσω, όπως όλοι, τη δουλειά μου. Όχι μεταδίδοντας έναν αγώνα ποδοσφαίρου όμως. Αυτό το ξέρουμε, συνήθεια πλέον. Το διάβα ενός ανθρώπου μεταξύ ζωής και θανάτου έπρεπε να καλύψω.

Σιγά σιγά έρχονταν οι φωτογραφίες που τον έδειχναν ζωντανό. Ελπίδα. Αγωνία για αν είναι αυθεντικές. Ηταν. Τα πρώτα ανακοινωθέντα, λιτά, αλλά θετικά. Μόνο όμως για το ότι ζούσε. Ηταν σταθερός. Τι θα πει αυτό;

Και πριν καταλάβω, πριν καταλάβουμε, ακόμη ένα σοκ. Το παιχνίδι θα συνεχίζονταν. Ενας άνθρωπος πάλευε για τη ζωή του και οι διοργανωτές έστελναν αυτούς που τον είδαν να πεθαίνει παίζοντας ποδόσφαιρο, να συνεχίσουν να παίζουν ποδόσφαιρο;

Πως στο καλό το ζητάς αυτό; Πως στο καλό μας ζητάς να το δούμε αυτό, ενώ καλά καλά δεν ξέρουμε αν ο άνθρωπος που σωριάστηκε στο γήπεδο θα ζήσει και πως θα ζήσει;

Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Κανείς δεν μπορούσε. Φυσικά δεν είδα ούτε λεπτό από το παιχνίδι. Το παιχνίδι. Ποιο παιχνίδι. Δεν με ένοιαζε. Κανέναν δεν ένοιαζε.

Αποφασίσαμε να βαθμολογήσουμε όλους τους διεθνείς με 6 (σ.σ. το μεγαλύτερο στο σύστημα βαθμολόγησης της BT). Και αυτό πριν καν ξεκινήσει πάλι. Για να τους τιμήσουμε για την στάση τους, την ανθρωπιά τους. Να δείξουμε, στο λιγότερο που μπορούσαμε, τον σεβασμό μας.

Σήμερα, μόλις γύρισα από την pressday της εθνικής. Ολοι είναι ακόμη σε κατάσταση σοκ. Τώρα που περνάνε οι μέρες, τώρα που τα νέα για την υγεία του Ερικσεν είναι καλά, καλύτερα, όλοι είναι εξοργισμένοι από το τελεσίγραφο που τους δόθηκε από την ΟΥΕΦΑ: είτε το Σάββατο συνεχίζεται το παιχνίδι είτε την Κυριακή το μεσημέρι.

Απάνθρωπο. Κανείς δεν σκέφτηκε τα συναισθήματα αυτών των ανθρώπων που έβλεπαν τον συναθλητή τους να χαροπαλεύει. Δεν με απασχολεί τι θα μπορούσαν να κάνουν. Ας έκαναν ό,τι ήθελαν. Το παιχνίδι δεν έπρεπε να συνεχιστεί. Ας μην ακολουθούσαν τα γ…να πρωτόκολλα. Για τη ζωή ενός ανθρώπου και τα τραύματα χιλιάδων άλλων επρόκειτο.

Ο,τι ήταν αυτό που αποφασίστηκε να γίνει, τελείωσε και γυρίσαμε στο γραφείο. Ανοίξαμε μπύρες και προσπαθήσαμε να συζητήσουμε, να μοιραστούμε τι είχαμε ζήσει. Να το συνειδητοποιήσουμε. Να πάρουμε αποστάσεις. Να βγάλουμε συναισθήματα.

Εκείνη την ώρα, χωρίς την πίεση του να μεταφέρεις τα νέα, να κάνεις τη δουλειά – δουλειά… ένας άνθρωπος πέθαινε… - σκέφτηκα τη δική μου γυναίκα. Την οικογένειά μου. Οσους κοντινούς μου είχα χάσει στο παρελθόν.

Ακόμη και τώρα, μαγκώνομαι. Πήγα στο γραφείο την επομένη, πήγα στο γραφείο σήμερα και νιώθω λες και είμαι σε μόνιμο hangover. Δεν έχω κοιμηθεί, δεν έχω ξεπεράσει το σοκ και νιώθω πως κανείς μας δεν το έχει ξεπεράσει.

Πόσο μάλλον οι συμπαίκτες του. Το είδα και τώρα, επιστρέφοντας από το προπονητικό κέντρο. Τους μιλάς και είναι αλλού. Σίγουρα δεν θέλουν να είναι εδώ.

Κανείς δεν ξέρει αν ο Ερικσεν θα παίξει ξανά ποδόσφαιρο. Ποιος νοιάζεται; Είναι ζωντανός και αυτό είναι το μόνο σημαντικό. Κανέναν Δανό δεν απασχολεί πλέον το Euro. Κανέναν Δανό δεν νοιάζει αν η ομάδα χάσει όλα της τα παιχνίδια. Κανέναν δεν νοιάζει αν την Πέμπτη το Βέλγιο πετύχει τρία, τέσσερα, πέντε γκολ.

Η αίσθηση, αυτό που νιώθουμε όλοι είναι πως αυτό το παιχνίδι θα είναι ένα προσκύνημα. Ένα προσκύνημα στον Ερικσεν. Ένα προσκύνημα στους συμπαίκτες του. Ένα προσκύνημα στη ζωή.

Και το περασμένο Σάββατο θέλαμε να γιορτάσουμε, να ξεσπάσουμε. Πλέον, έχουμε μπροστά μας μια άλλη γιορτή, ένα άλλο ξέσπασμα. Για τη ζωή και την υγεία του Ερικσεν.

Για να ξεσπάσουμε ξεκινώντας τη δική μας θεραπεία, την εθνική θεραπεία από το τραύμα εκείνων των στιγμών που η καρδιά του σταμάτησε. Που οι καρδιές μας σταμάτησαν.

Το έχουμε ανάγκη. Το θέλουμε. Για εμάς τους Δανούς, αυτό το Euro δεν έχει καμία σημασία. Εχει ήδη περάσει στην μνήμη μας ως αυτό που ο Κρίστιαν Ερικσεν πήγε στον άλλον κόσμο.

Γύρισε όμως. Και αυτό αρκεί, μας φτάνει. Αυτό το περιστατικό έβαλε στις καρδιές όλου του κόσμου την εθνική Δανίας. Τόση αδερφοσύνη. Χαρακτήρας. Γενναιότητα. Ανθρωπιά. Δύναμη.

Γι’ αυτά λοιπόν, για το ότι ο Κρίστιαν ζει, για τους απαράμιλλους συμπαίκτες του, θα ξαναπάω την Πέμπτη στο γήπεδο. Θα ξαναπάμε στο γήπεδο. Και όσοι δεν είναι εκεί, θα κάτσουν πάλι να δουν ποδόσφαιρο. Την Εθνική τους. Τους δικούς τους ανθρώπους.

Νιώθωντας ευγνωμοσύνη που παρότι θα λείπει ένας, είναι καλά. Νιώθοντας περηφάνια. Νιώθοντας ελπίδα. Νιώθοντας ζωντάνια».