Η συγκλονιστική εξομολόγηση του Τζέραρντ για το γλίστρημα με την Τσέλσι

Στα 17 χρόνια παρουσίας του στην πρώτη ομαδα της Λίβερπουλ (τα 12 ως αρχηγός) ο Στίβεν Τζέραρντ φόρεσε πάνω από 700 φορές την κόκκινη φανέλα και κατέκτησε όλους τους τίτλους που θα μπορούσε να διεκδικήσει με εξαίρεση φυσικά αυτόν της Premier League.

Σε αυτόν έφτασε μία ανάσα το 2014 μετά από ένα απίστευτο σερί νικών της Λίβερπουλ όμως η ασπρόμαυρη Θεά τα έφερε έτσι ώστε από ήρωας εκείνης της σεζόν να μείνει στην ιστορία ως ο μοιραίος: στο κομβικό ματς με την Τσέλσι στο "Anfield" όπου ακόμα και η ισοπαλία την κρατούσε στην κορυφή ο αρχηγός των "κόκκινων" γλίστρησε λίγα δευτερόλεπτα πριν το τέλος του πρώτου μέρους και επέτρεψε στον Ντεμπά Μπα να σκοράρει, ανοίγοντας το δρόμο για τη νίκη της Τσέλσι (2-0) και το γκρέμισμα των ονείρων για την ομάδα του Μέρσεϊσαϊντ.

Οι στιγμές μάλιστα εκείνες του έχουν μείνει τόσο χαραγμένες στο μυαλό που στην αυτοβιογραφία του με τίτλο "Steven Gerrard, My Story", αποσπάσμα της οποίας εξασφάλισε και δημοσίευσε η "Daily Mail" δεν έκρυψε το πόσο συντετριμμένος ένιωσε μετά από αυτό το ματς.

"Έκατσα στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου και ένιωσα τα δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό μου. Δεν είχα κλάψει για πολλά χρόνια αλλά στο δρόμο της επιστροφής για το σπίτι δεν μπορούσα να σταματήσω. Δεν μπορώ καν να σας πω αν οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από κίνηση ή άδειοι την ώρα που ήμουν μέσα στο αμάξι. Ήταν κάτι που με σκότωνε", αναφέρει ο Τζέραρντ σε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα της αυτοβιογραφίας του, και συνεχίζει:

"Αισθανόμουν μουδιασμένος, σαν να είχα χάσει κάποιο μέλος της οικογένειάς μου. Ένιωθα σαν να χανόταν από μέσα μου ένα τέταρτο αιώνα που είχα περάσει σε αυτό το σύλλογο. Δεν είχαν καν προσπαθήσω να σταματήσω τα δάκρυα καθώς τα γεγονότα του αγώνα έπαιζαν ξανά και ξανά στο κεφάλι μου.

27 Απριλίου 2014: μία ακόμα νίκη και ήμασταν σχεδόν σίγουροι πρωταθλητές για πρώτη φορά από τον Μάιο του 1990. Όμως στο τελευταίο λεπτό του πρώτου μέρους απέναντι σε μία κλεισμένη Τσέλσι, που είχε παραταχθεί από τον Μουρίνιο για να κόψει την πορεία μας προς τη δόξα, συνέβη.

Μία απλή πάσα ήρθε προς το μέρος μου στη μεσαία γραμμή. Ήταν η στιγμή μηδέν.. Πήγα να βρω τη μπάλα αλλά γλίστρησε κάτω από το πόδι μου και εγώ έπεσα στο έδαφος. Η Τσέλσι έβγαινε ξαφνικά στην κόντρα και εγώ σηκωνόμουν γρήγορα και έτρεχα με όλη μου την καρδιά.

Κυνηγούσα τον Ντεμπά Μπα λες και η ζωή μου εξαρτιόταν από αυτό. Ήξερα το αποτέλεσμα σε περίπτωση που δεν τον προλάβαινα. Ήταν όμως ανώφελο. Δεν μπορούσα να τον σταματήσω. Ο Ντεμπά Μπα σκόραρε και είχαν τελειώσει όλα.

Χάσαμε 2-0 και η Μάντσεστερ Σίτι πήρε έπειτα τον τίτλο. Ήθελα για τόσα πολλά χρόνια να πάρω αυτόν τον τίτλο με τη Λίβερπουλ και τώρα αυτός απομακρυνόταν. Είχα δώσει τα πάντα στη Λίβερπουλ: στις προπονήσεις, σε σχεδόν 700 παιχνίδια, δεν μπορούσα να προσφέρω περισσότερα. Αντί όμως να διώξω τη μπάλα μακριά ή να κάνω το τάκλιν ή να τη γυρίσω πίσω, εγώ έπεσα.

Η "Kop" και όλο το "Anfield" τραγουδούσαν φυσικά το "You'll Never Walk Alone" αλλά εγώ ένιωθα απομονωμένος, πολύ μόνος. Ο ύμνος της Λίβερπουλ σου υπενθυμίζει να κρατάς ψηλά το κεφάλι όταν περνάς μέσα από την καταιγίδα.

Σου υπενθυμίζει να μην φοβάσαι το σκοτάδι. Σου υπενθυμίζει να περπατάς μέσα από τον αέρα και τη βροχή μέχρι να πεταχτούν και να καούν τα όνειρά σου και να περπατάς με ελπίδα στην καρδιά. Δεν αισθανόμουν όμως ότι μου είχε μείνει άλλη ελπίδα. Αντίθετα έψαχνα να βρω έναν τρόπο για να κρατηθώ στη ζωή και να μην αυτοκτονήσω".

"Εμαθα να σιχαίνομαι την Μάντσεστερ"

Ο Στίβεν Τζέραρντ μίλησε μέσω της αυτοβιογραφίας του για την αποβολή του στο περσινό ματς με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στα 38'' από την είσοδό του στον αγωνιστικό χώρο, τονίζοντας παράλληλα την αντιπάθειά του απέναντι στην αιώνια αντίπαλο της Λίβερπουλ.

Η απώλεια του τίτλου της Premier League τη σεζόν 2013-14 ήταν αναμφίβολα η πιο μελανή στιγμή στα 17 χρόνια σπουδαίας καριέρας στη Λίβερπουλ, εξαιτίας του λάθους που χρεώθηκε αποκλειστικά ο ίδιος στο ματς με την Τσέλσι στις 27 Απριλίου 2014, ωστόσο υπάρχει ένα ακόμα παιχνίδι που τριβελίζει το μυαλό του ιστορικού αρχηγού των "κόκκινων".

Αυτό ήταν το περσινό κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο "Anfield" για το πρωτάθλημα, όταν μπήκε ως αλλαγή στο παιχνίδι στο δεύτερο μέρος και έπαιξε μόλις 38 δευτερόλεπτα (!) καθώς αποβλήθηκε με απευθείας κόκκινη κάρτα για πολύ σκληρό μαρκάρισμα πάνω στον Άντερ Ερέρα.

Ιδού πώς θυμάται εκείνο το παιχνίδι ο 35χρονος Άγγλος άσος μέσω της αυτοβιογραφίας του, αποσπάσματα της οποίας δημοσιεύει το Σάββατο (12/9) η "Daily Mail":

"Το πρωί του αγώνα, αισθανόμουν σαν θηρίο στο κλουβί. Καθώς έκανα προθέρμανση εκείνο το απόγευμα του Μαρτίου, ο οπαδοί της Γιουνάιτεντ άνοιξαν το στόμα τους. Το αγαπημένο τους σύνθημα στο πέταλο ήταν "Ο Στίβεν Τζέραρντ γλίστρησε πάνω στον γαμ@@@@@@ του κώ@@, και έδωσε τη μπάλα στον Ντεμπά Μπα" ("Steve Gerrard, Gerrard... he slipped on his f****** arse, he gave it to Demba Ba... Steve Gerrard, Gerrard...").

Μετά από λίγο, αφού βαρέθηκαν, άλλαξαν τραγούδι και φώναζαν: "Παραλίγο να κερδίσεις το πρωτάθλημα, παραλίγο να κερδίσεις το πρωτάθλημα, και τώρα πρέπει να το πιστέψεις, παραλίγο να κερδίσεις το πρωτάθλημα ("You nearly won the league, you nearly won the league... and now you better believe it, now you better believe it, now you better believe it, you nearly won the league').

Ο θυμός στο φυλακισμένο θηρίο μεγάλωνε συνεχώς. Η Γιουνάιτεντ είχε τον έλεγχο και το Anfield ήταν πολύ ήσυχο. Ήταν προφανώς πως θα έμπαινα αλλαγή στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου. Στο πρώτο μέρος είχαμε κάνει ελάχιστα τάκλιν.

Όλα αυτά ήταν αντίθετα με όσα είχα χτίσει στο δικό μου dna. Τα τάκλιν και οι συγκρούσεις ήταν αυτά που είχαν σημασία απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ... Όταν μπήκα στον αγωνιστικό χώρο πήγα δυνατά με τάκλιν πάνω στον Μάτα και κέρδισα τη μπάλα.

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα πρωταγωνίστησα σε νέα φάση, με τον Ερέρα να έρχεται κατά πάνω μου για να μου κλείσει το οπτικό πεδίο. Ήμουν πολύ γρήγορος για αυτόν. Έκανα την πάσα και ο Ερέρα σήκωσε το πόδι του για να με κόψει. Τότε το δεξί του πόδι τεντώθηκε πάνω στο χορτάρι του Anfield και δεν μπορούσα να συγκρατηθώ.

Χωρίς καν να δώσω στον εαυτό μου χρόνο για να το σκεφτεί, έβαλα τις τάπες του αριστερού μου παπουτσιού πάνω στο πόδι του Ερέρα. Ένιωσα τις τάπες να βυθίζονται μέσα στη σάρκα του λίγο πάνω από τον αστράγαλο. Πρέπει να του είχα κάνει ζημιά.

Ο Ερέρα κράτησε τον αστράγαλό του σπαρταρώντας στο έδαφος. Εγώ σήκωσα το χέρι μου πάνω από το κεφάλι μου και έκανα μία θυμωμένη χειρονομία. Προσπαθούσα να στρέψω την προσοχή μακριά από εμένα. Ήξερα ότι ήμουν σε μπελάδες. Όμως λειτούργησα ως ποδοσφαιριστής και έδειξα τον εαυτό μου, σαν να τον υπερασπίζομαι, λέγοντας: "Τι; Εγώ;"

"Ναι εσύ", μου είπε ο Μάρτιν Άτκινσον. Δεν μου άρεσε ο τρόπος που ερχόταν προς το μέρος μου και το βλέμμα στο πρόσωπό του. Ο Γούειν Ρούνεϊ ήταν δίπλα και με κοίταξε, ήξερε πως είχα τελειώσει. Καθώς αποχωρούσα από τον αγωνιστικό χώρο, μονολογούσα: "Τι έκανες μόλις τώρα; Είσαι τόσο... ηλίθιος; (Are you f****** stupid?)

Μου πήρε μόλις 38 δευτερόλεπτα για να αποβληθώ απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Τριανταοκτώ δευτερόλεπτα οργής και τρέλας. Είχα διδαχτεί να σιχαίνομαι τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Αυτό είχε περάσει στο μυαλό μας, στην καρδιά και στις ψυχές μας, ως οπαδοί της Λίβερπουλ.

Ήταν κάτι σαν τατουάζ στο κεφάλι κάθε οπαδού της Λίβερπουλ. Ανέκαθεν δεν συμπαθούσε η μία την αλλη ομάδα, ως σύλλογοι και ως πόλεις, όμως η εχθρότητα είχε μεγαλώσει ακόμα περισσότερο. Η Λίβερπουλ ήταν κυρίαρχος για πάρα πολλά χρόνια και έπειτα η Γιουνάιτεντ ανέτρεψε την κατάσταση με τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον".