Η ταυτότητα της Ατλέτικο
Έντεκα ιστορίες της Ατλέτικο by SPORT 24, λίγες ώρες πριν από τη μάχη του ΟΑΚΑ (pics+vids)
Από τον τωρινό προπονητή των "Ινδιάνων" της Μαδρίτης, Αμπέλ Ρεσίνο και το παγκόσμιο ρεκόρ του, στα εφηβικά χρόνια του Ραούλ, από τον Λουίς Αραγονές, απόλυτο σύμβολο της Ατλέτικο, στους σημαντικότερους τίτλους του συλλόγου, από την Αθλέτικ Μπιλμπάο στο Διηπειρωτικό Κύπελλο και από τις μεγάλες μορφές που κόσμησαν με την παρουσία τους τον πάγκο και το χορτάρι του "Βιθέντε Καλντερόν", μέχρι και το τελευταίο νταμπλ του Χεσούς Χιλ, η ιστορία της Ατλέτικο Μαδρίτης είναι γεμάτη με ποδοσφαιρική ομορφιά και φίλαθλο συναίσθημα που όμοιό του δύσκολα μπορείς να συναντήσεις αλλού στην Ισπανία. Ας αρχίσουμε λοιπόν το "τρίβιαλ Ατλέτικο":
Ο Αμπέλ Ρεσίνο, σημερινός προπονητής της αντιπάλου του ΠΑΟ, αγωνίστηκε στην Ατλέτικο Μαδρίτης στη θέση του τερματοφύλακα από το 1986 έως το 1995. Την περίοδο 1990-91 δημιούργησε το απόλυτο ρεκόρ απαραβίαστης εστίας στην ιστορία του ισπανικού πρωταθλήματος. Όλα άρχισαν στις 25 Νοεμβρίου του 1990 στο παιχνίδι Μαγιόρκα – Ατλέτικο, όταν ο Κλαούντιο των γηπεδούχων σκόραρε στο 31ο λεπτό το νικητήριο τέρμα της συνάντησης.
Πρωτοσέλιδο της "As" (18-3-1991) με τίτλο: "Ο Αμπέλ νικήθηκε! Ο Λουίς Ενρίκε κατάφερε να σταματήσει το ρεκόρ στα 1275 λεπτά".
Από εκείνο το γκολ και μετά, ο Αμπέλ κράτησε ανέπαφη την εστία του για 14 συνεχόμενους αγώνες της Πριμέρα Ντιβισιόν. Τελικά, στις 17 Μαρτίου 1991, στο ματς Ατλέτικο – Σπόρτινγκ Χιχόν, στις καθυστερήσεις του α’ ημιχρόνου, ο Λουίς Ενρίκε κατάφερε να σπρώξει την μπάλα στα δίχτυα του Αμπέλ, σταματώντας έτσι την επίδοση του γκολκίπερ της Ατλέτικο στα 1275 λεπτά, παγκόσμιο ρεκόρ για την εποχή.
Η ενδεκάδα της Ατλέτικο την περίοδο 1990-91: Όρθιοι: Φερέιρα, Αμπέλ, Σούστερ, Φούτρε, Μπιθκαΐνο, Σολοθάμπαλ. Καθιστοί: Τομάς, Ντονάτο, Τόνι, Μανόλο, Χουανίτο.
Ο Ρεσίνο, εκτός από ρέκορντμαν του ισπανικού πρωταθλήματος, κατέχει και την πέμπτη θέση στην σχετική λίστα όλων των πρωταθλημάτων πρώτης κατηγορίας παγκοσμίως. Το 90-91 κέρδισε το βραβείο "Zamora" που απονέμεται στο τέλος κάθε περιόδου στον καλύτερο τερματοφύλακα της Λίγκας, δεχόμενος μόλις 17 γκολ σε 33 ματς, έναν μέσο όρο δηλαδή 0,51 τερμάτων ανά αγώνα, που αποτελεί και την δεύτερη καλύτερη επίδοση στην ιστορία της Πριμέρα Ντιβισιόν.
Λίγοι γνωρίζουν πως ο μεγάλος σταρ της Ρεάλ Μαδρίτης και της Εθνικής Ισπανίας, Ραούλ, ξεκίνησε από τα τσικό της Ατλέτικο. Ο μικρός Ραούλ έζησε τα παιδικά του χρόνια στην υποβαθμισμένη περιοχή της Μαδρίτης, Σαν Κριστόμπαλ ντε λος Άνχελες και ο πατέρας του – φανατικός οπαδός της Ατλέτικο – τον έγραψε στα παιδικά τμήματα των "ροχιμπλάνκος" σε ηλικία 13 χρόνων.
Εκεί ο πιτσιρικάς ξεδίπλωσε το ταλέντο του και γρήγορα έγινε αρχηγός της ομάδας των Under-15 (κάτω των 15 ετών) η οποία κατέκτησε τον τίτλο στο αντίστοιχο πρωτάθλημα Ισπανίας του 1992 με – κρατηθείτε – 22 νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια (συντελεστής τερμάτων 264 υπέρ και μόλις ένα κατά).
Ο Ραούλ ανακηρύχτηκε πρώτος σκόρερ με 55 γκολ και όλα έδειχναν πως πολύ σύντομα θα περνούσε στην πρώτη ομάδα της Ατλέτικο (δείτε το σχετικό βίντεο). Η απόφαση όμως του προέδρου του συλλόγου Χεσούς Χιλ να καταργήσει την επόμενη χρονιά τις ακαδημίες για να εξοικονομήσει χρήματα, άφησε τον νεαρό επιθετικό χωρίς ομάδα και τα λαγωνικά της Ρεάλ τον άρπαξαν και τον έντυσαν αμέσως στα λευκά.
Από τότε ο Ραούλ έγινε το μαύρο πρόβατο για τους οπαδούς της Ατλέτικο και κάθε φορά που πατάει το πόδι του στο "Βιθέντε Καλντερόν", το ξεφώνημα είναι δεδομένο. Πολλές φορές μάλιστα στο παρελθόν, όποτε σκοράρει, ο αρχηγός της Ρεάλ δείχνει να απολαμβάνει τον διάλογο με την κερκίδα των "ροχιμπλάνκος".
Ο πρώην εκλέκτορας της Εθνικής Ισπανίας και πρωταθλητής Ευρώπης με τη "furia roja" είναι ο άνθρωπος που έχει συνδέσει την καριέρα του – είτε ως προπονητής είτε ως παίκτης – περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο με την Ατλέτικο Μαδρίτης, τουλάχιστον μεταπολεμικά. Ο "sabio de Hortaleza", όπως είναι το παρατσούκλι του, έχει καθοδηγήσει τους "ροχιμπλάνκος" από τον πάγκο σε 407 παιχνίδια (σε τρεις διαφορετικές περιόδους) κατέχοντας το απόλυτο ρεκόρ στον μαδριλένικο σύλλογο. Σε αυτά τα 407 ματς η Ατλέτικο έχει πετύχει 194 νίκες, 96 ισοπαλίες και 117 ήττες, έχοντας συνολικό συντελεστή τερμάτων 645 υπέρ και 477 κατά.
Αυτό που ίσως δεν γνωρίζετε, είναι πως ο Αραγονές, στη δεκαετία που αγωνίστηκε ως παίκτης με τα χρώματα της Ατλέτικο στη θέση του επιθετικού (1964-1975), σημείωσε 123 γκολ, επίδοση που τον φέρνει στη δεύτερη θέση των σκόρερ του συλλόγου, πίσω μόνο από τον Εσκουδέρο (δεκαετίες ’40 και ’50 με 150 τέρματα). Ο "σοφός της Ορταλέθα" κέρδισε σχεδόν όλους τους τίτλους της πλούσιας καριέρας του με τους "ροχιμπλάνκος": 3 πρωταθλήματα (1966, 1970, 1973) και 2 κύπελλα Ισπανίας (1965 & 1972) ως παίκτης και 1 πρωτάθλημα (1977), 3 κύπελλα (1976, 1985, 1992), ένα Σούπερ Κύπελλο Ισπανίας (1985) και το Διηπειρωτικό Κύπελλο (1974) ως προπονητής.
Όποιον οπαδό της Ατλέτικο και αν ρωτήσετε να σας πει ποιός είναι ο πιο μεγάλος τίτλος που έχει κατακτήσει η ομάδα του σε όλη της την ιστορία, δεν θα αναφερθεί ούτε στο κύπελλο Κυπελλούχων, ούτε στο Διηπειρωτικό, ούτε καν στο μοναδικό νταμπλ που κερδήθηκε το 1996. Όλοι οι "Ατλέτικος" με μια φωνή θα σας μιλήσουν για τα δυο συνεχόμενα κύπελλα Ισπανίας που κατέκτησε η ομάδα τους το 1960 και το 1961 απέναντι στην μισητή Ρεάλ Μαδρίτης. Στον τελικό του 1960 οι "ροχιμπλάνκος" επιβλήθηκαν των "μερένγκες" 3-1, ενώ την επόμενη χρονιά το τελικό αποτέλεσμα ήταν 3-2.
Η αποστολή της Ατλέτικο που κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης το 1962.
Οι δυο αυτές κούπες όπως ήταν φυσικό ξεσήκωσαν θύελλα ενθουσιασμού στις τάξεις των φίλων της Ατλέτι και ονομάστηκαν "sagradas", δηλαδή άγιες! Ένα χρόνο αργότερα, οι "ροχιμπλάνκος" έφτασαν μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Εκεί, στις 10 Μαΐου του 1962 η Ατλέτικο αντιμετώπισε την Φιορεντίνα και το ματς έληξε ισόπαλο 1-1. Λίγους μήνες αργότερα, στον επαναληπτικό τελικό, οι Ισπανοί διέλυσαν τους Ιταλούς με 3-0 και κατέκτησαν το πρώτο ευρωπαϊκό τους τρόπαιο.
Στις 26 Απριλίου του 1903 μια παρέα Μαδριλένων και Βάσκων φοιτητών αποφάσισαν να ιδρύσουν μια θυγατρική ομάδα της Αθλέτικ του Μπιλμπάο, την οποία ονόμασαν Αθλέτικ της Μαδρίτης. Οι δυο σύλλογοι δεν μπορούσαν – σύμφωνα με το επίσημο καταστατικό – να τεθούν αντιμέτωπες, αφού θεωρούνταν στην ουσία ένα κλαμπ. Στις 2 Μαΐου της ίδιας χρονιάς, η Αθλέτικ Μαδρίτης έδωσε το πρώτο της παιχνίδι με αντιπάλους τα μέλη της, ενώ διαιτήτευσε ο ταμίας του συλλόγου.
Ποδοσφαιριστές της Ατλέτικο Μαδρίτης το 1927.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο πρόεδρος της ομάδας Εδουάρδο ντε Άτσα, συνέταξε ένα καινούργιο καταστατικό, με σκοπό την "απελευθέρωση" της Αθλέτικ Μαδρίτης από την σχέση εξάρτησης που υπήρχε με την Μπιλμπάο. Έτσι, στις 20 Φεβρουαρίου του 1907 η Αθλέτικ Μαδρίτης ανακυρήχθηκε νόμιμα για πρώτη φορά ανεξάρτητη αθλητική ένωση και γύρισε σελίδα στην ποδοσφαιρική της ιστορία. Χρειάστηκε να περάσουν άλλα 40 χρόνια για να φύγει και το "Θ" από το όνομα του συλλόγου, ο οποίος από τον Ιανουάριο του 1947 και μετά, ονομάζεται πλέον Ατλέτικο και όχι Αθλέτικ.
Αρχικά οι φανέλες της Ατλέτικο ήταν μπλέ άσπρες (με κάθετες πλατιές ρίγες) με μαύρα σορτσάκια και κάλτσες, ίδιες με τις αντίστοιχες της Μπιλμπάο (η οποία αγόραζε τις εμφανίσεις από την ομάδα της Μπλάκμπερν Ρόβερς στη Βρετανία). Σε ένα από τα ταξίδια που έκανε ένας αντιπρόσωπος της Αθλέτικ Μπιλμπάο με το καράβι στο νότιο μέρος της Αγγλίας για να αγοράσει καινούργιες εμφανίσεις, δεν κατάφερε να βρει τις συνηθισμένες της Μπλάκμπερν και έτσι γύρισε πίσω στο Μπιλμπάο φέρνοντας μαζί του αυτές της Σαουθάμπτον, εμφανίσεις που τελικά υιοθέτησε η Αθλέτικ Μπιλμπάο εξ ολοκλήρου. Από τους Βάσκους τις αγόρασε με τη σειρά του για λογαριασμό της Ατλέτικο Μαδρίτης λίγο καιρό αργότερα ο Χουάν Ελορδούι, παίκτης και διοικητικός παράγοντας των Μαδριλένων και έτσι φτάσαμε στα σημερινά χρώματα της ομάδας, το κόκκινο δηλαδή και το μπλε.
Η εξέλιξη της φανέλας της Ατλέτικο Μαδρίτης από το 1903 μέχρι και σήμερα.
Στις 15 Μαΐου του 1974 η Ατλέτικο αντιμετώπισε στον τελικό του κυπέλλου Πρωταθλητριών την Μπάγερν Μονάχου. Το παιχνίδι τελείωσε στην κανονική του διάρκεια ισόπαλο χωρίς τέρματα. Στην παράταση ο Λουίς Αραγονές με απ’ευθείας εκτέλεση φάουλ έβαλε μπροστά στο σκορ τους "ροχιμπλάνκος", αλλά εκεί που τα πανηγύρια στον ισπανικό πάγκο είχαν ήδη αρχίσει, τριάντα μόλις δευτερόλεπτα πριν τη λήξη του έξτρα χρόνου, ο Σβάρτσενμπεκ με ένα μακρινό σουτ ισοφάρισε και έφερε το ματς στα ίσια. Σύμφωνα με τον κανονισμό της εποχής ο τίτλος κρίθηκε δυο μέρες αργότερα σε επαναληπτικό παιχνίδι, όπου οι Ισπανοί τελείως απογοητευμένοι από την αναπάντεχη εξέλιξη του πρώτου τελικού παραδόθηκαν άνευ όρων στη γερμανική μηχανή χάνοντας 4-0.
Η Ατλέτικο πανηγυρίζει την κατάκτηση του Διηπειρωτικού Κυπέλλου το 1975.
Η Μπάγερν αρνήθηκε στη συνέχεια να παίξει το Διηπειρωτικό κύπελλο και τη θέση της πήρε η φιναλίστ Ατλέτικο αντιμετωπίζοντας την αργεντίνικη Ιντεπεντιέντε σε διπλά παιχνίδια. Στο πρώτο, στο Μπουένος Άιρες, οι γηπεδούχοι νίκησαν με 1-0, στον επαναληπτικό όμως (στις 10 Απριλίου του 1975) στη Μαδρίτη, οι "ροχιμπλάνκος" νίκησαν 2-0 και κράτησαν το βαρύτιμο έπαθλο στο μουσείο τους. Έτσι η Ατλέτικο Μαδρίτης είναι η μοναδική ευρωπαϊκή ομάδα στην ιστορία που έχει κατακτήσει το Διηπειρωτικό κύπελλο χωρίς να έχει κατακτήσει πριν το κύπελλο Πρωταθλητριών.
Δέκα φορές παίκτες της Ατλέτικο Μαδρίτης έχουν κατακτήσει το βραβείο "Pichichi" (Πιτσίτσι) που απονέμεται στο τέλος κάθε περιόδου στον πρώτο σκόρερ του Ισπανικού πρωταθλήματος. Τα πιο γνωστά "πολυβόλα" στην ιστορία των "ροχιμπλάνκος" είναι οι:
- Jose Eulogio Garate (Χοσέ Εουλόχιο Γκάρατε). Ο Ισπανοαργεντίνος στράικερ κατέκτησε τρεις συνεχόμενες φορές (1969, 1970 και 1971) τον τίτλο του πρώτου σκόρερ, ποτέ όμως μόνος του. Την πρώτη χρονιά είχε τον ίδιο αριθμό τερμάτων (14) με τον Αμάνθιο της Ρεάλ, την επόμενη χρονιά (16 γκολ) μοιράστηκε το τρόπαιο πάλι με τον Αμάνθιο αλλά και με τον συμπαίκτη του Λουίς Αραγονές και την τρίτη φορά (17 γκολ) με τον Ρεσάκ της Μπαρτσελόνα.
- Luis Aragones (Λουίς Αραγονές). Ο σημερινός προπονητής της Ισπανίας πήρε το βραβείο το 1970 σημειώνοντας 16 γκολ, όσα και οι Γκάρατε και Ρεσάκ όπως είδαμε πιο πάνω.
- Hugo Sanchez (Ούγκο Σάντσες). Ο Μεξικάνος σταρ που δοξάστηκε στη Ρεάλ Μαδρίτης, πρόλαβε στο σύντομο πέρασμά του από τον Μανθανάρες να χριστεί πρώτος σκόρερ το 1985 με 19 γκολ.
Ο Κριστιάν "Μπόμπο" Βιέρι με το κασκόλ των φανατικών φίλων της Ατλέτικο.
- Christian Vieri (Κριστιάν Βιέρι). Ο Ιταλός στράικερ είναι ο προτελευταίος παίκτης της Ατλέτικο που αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ στην Πριμέρα Ντιβισιόν. Το πέτυχε το 1998 με 24 τέρματα.
- Diego Forlan (Ντιέγκο Φορλάν). Ο Αργεντίνος ξεπέρασε τον Σαμουέλ Ετό στην τελική ευθεία του περσινού πρωταθλήματος και με 32 τέρματα πήρε τον τίτλο του "Pichichi" για την περίοδο 2008-09.
Η ποδοσφαιρική ιστορία της Ατλέτικο είναι μια διαρκής παρέλαση αστέρων, τόσο μέσα στο γήπεδο όσο και έξω από αυτό. Μεγάλοι παίκτες και εξίσου φημισμένοι προπονητές συνθέτουν ένα αθλητικό μωσαϊκό αντάξιο ενός μεγάλου συλλόγου όπως η Ατλέτικο Μαδρίτης. Σας δίνουμε ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα:
Προπονητές: Ρικάρντο Θαμόρα (1939-1946), Ελένιο Ερέρα (1949-1953), Λουίς Αραγονές (1974-1980, 1982-1987, 1991-1993, 2001-2003), Σέζαρ Λουίς Μενότι (1987-1988), Ρον Άτκινσον (1988-1989), Χαβιέρ Κλεμέντε (1989-1990), Τόμισλαβ Ίβιτς (1990-1991), Ράντομιρ Άντιτς (1996-1998, 1999, 2000), Αρίγκο Σάκι (1998-1999), Κλαούντιο Ρανιέρι (1999-2000), Κάρλος Μπιάνκι (2005).
Ο Χεσούς Χιλ μαζί με τον Πάουλο Φούτρε.
Παίκτες: Ντιέγκο Σιμεόνε, Αλεμάο, Ντιρσέου, Βαβά, Λούμπο Πένεφ, Μπερντ Σούστερ, Ντεμέτριο Αλμπερτίνι, Κριστιάν Βιέρι, Ούγκο Σάντσες, Πάουλο Φούτρε, Ιγκόρ Ντομπροβόλσκι, Ματέγια Κέζμαν, Μιλίνκο Πάντιτς, Σέρτζι Μπαρχουάν, Μάρκος Αλόνσο, Κίκο Ναρβάεθ, Ρομπέρτο Λόπεθ Ουφάρτε, Χούλιο Σαλίνας, Χαβιέρ Ιρουρέτα, Χοσέ Λουίς Καμινέρο, Λουίς Αραγονές, Βλαντιμίρ Γιούγκοβιτς, Φερνάντο Τόρες, Ντιέγκο Φορλάν, Σέρχιο Αγκουέρο.
Όπως κάθε ομάδα, έτσι και η Ατλέτικο έχει τα παρατσούκλια της. Τέσσερα είναι τα γνωστότερα:
- Atleti (Ατλέτι). Πρόκειται για απλό υποκοριστικό του Ατλέτικο.
- Rojiblancos (Ροχιμπλάνκος). Από τα χρώματα της φανέλας που στα ισπανικά είναι ρόχο (κόκκινο) και μπλάνκο (λευκό).
- Colchoneros (Κολτσονέρος). Κολτσόν στα ισπανικά είναι το στρώμα. Στην προπολεμική Ισπανία τα στρώματα ήταν καλυμμένα με ένα ύφασμα που στην άκρη του είχε κόκκινη και λευκή μπορντούρα. Έτσι το 1911, όταν υιοθετήθηκε για πρώτη φορά η ερυθρόλευκη εμφάνιση στις φανέλες της Ατλέτικο, οι αντίπαλοι φώναζαν κοροϊδευτικά στους παίκτες "κολτσονέρος", δηλαδή στρωματάδες.
- Indios (Ίντιος). Σημαίνει Ινδιάνοι. Όταν χτιζόταν το Βιθέντε Καλντερόν, όσοι περνούσαν έξω από το εργοτάξιο το οποίο βρισκόταν ακριβώς δίπλα στον ποταμό Μανθανάρες, έκαναν πλάκα στους εργάτες αποκαλώντας τους Ίντιος, ακριβώς λόγω της συνήθειας των Ινδιάνων να χτίζουν τα χωριά τους δίπλα σε ποτάμια. Από κει η καζούρα πέρασε στους φίλους της Ατλέτικο, οι οποίοι την υιοθέτησαν και σήμερα είναι το πιο αγαπημένο τους παρατσούκλι.
Η περίοδος 1995-96 είναι χωρίς αμφιβολία μια από τις πλέον σημαντικές στην ιστορία της Ατλέτικο, αφού η ομάδα της Μαδρίτης κατάφερε για πρώτη φορά (και μοναδική μέχρι σήμερα) να κατακτήσει το νταμπλ στην Ισπανία. Με πρόεδρο τον εκκεντρικό Χεσούς Χιλ και προπονητή τον Ράντομιρ Άντιτς, οι "ροχιμπλάνκος" πραγματοποίησαν μια ονειρεμένη χρονιά. Στις 10 Απριλίου του ’96 στην "Ρομαρέδα" της Σαραγόσα, ο «δικός μας» Πάντιτς έκρινε την κυπελλούχο Ισπανίας, αφού σημείωσε με κεφαλιά το μοναδικό γκολ του τελικού απέναντι στην Μπαρτσελόνα.
Ο Χεσούς Χιλ και ο Ράντομιρ Άντιτς πάνω στην άμαξα πανηγυρίζουν το νταμπλ του 1996
Ενάμιση μήνα αργότερα, στις 25 Μαΐου, η Ατλέτικο νίκησε 2-0 την Αλμπαθέτε στην τελευταία αγωνιστική και στέφθηκε πρωταθλήτρια στέλνοντας δεκάδες χιλιάδες φίλους της στο συντριβάνι του Ποσειδώνα (Neptuno), εκεί όπου παραδοσιακά εορτάζονται οι επιτυχίες των "ροχιμπλάνκος". Ήταν τόσο μεγάλη η χαρά του Χεσούς Χιλ για τον διπλό θρίαμβο της ομάδας του, που σχεδίασε κάτι μοναδικό. Μια μεγαλειώδη παρέλαση στο κέντρο της Μαδρίτης για να εορταστεί η κατάκτηση του "Doblete" από όλους τους φίλους της Ατλέτικο.
Και επειδή η τρέλα δεν πάει στα βουνά, ο αθεόφοβος Χιλ ήρθε σε μυστική συμφωνία με τον Ζωολογικό κήπο της Μαδρίτης για να νοικιάσει (και φυσικά να πάρουν μέρος στην παρέλαση) τους ελέφαντες. Κάποιος όμως υπάλληλος του Ζωολογικού πήρε χαμπάρι τι ετοιμαζόταν να παιχτεί και προειδοποίησε την αστυνομία για τον – προφανή – κίνδυνο που θα αποτελούσαν τα συμπαθή παχύδερμα στους δρόμους της Μαδρίτης. Οι αστυνομικοί επανέφεραν τον Χιλ στα λογικά του και τοποθέτησαν 24ωρες φρουρές έξω από τον Κήπο γιατί δεν είχαν την παραμικρή εμπιστοσύνη στον πρόεδρο της Ατλέτικο.
Από το φωτορεπορτάζ της "As" (28-5-1996): Η ομάδα του νταμπλ στο συντριβάνι του Νεπτούνο.
Ο Χιλ τελείως αμάσητος, δεν το έβαλε κάτω. Αφού δεν μπόρεσε να κάνει την παρέλαση με άγρια ζώα, νοίκιασε άμαξες με άλογα για όλη την ομάδα και πήρε σβάρνα το κέντρο της ισπανικής πρωτεύουσας μέσα από ένα τεράστιο πλήθος που παραληρούσε και αποθέωνε αυτόν και τους παίκτες. Η τεράστια πομπή πέρασε από τον Ποσειδώνα, συνέχισε μέχρι τον Καθεδρικό ναό της Μαδρίτης, όπου ο Χιλ παρέδωσε τα δυο τρόπαια στην Θεοτόκο Παρθένο με αντάλλαγμα την ευλογία του αρχιεπισκόπου (μεταξύ μας τη χρειαζόταν!) και τερμάτισε σε ένα κατάμεστο "Βιθέντε Καλντερόν" με μια είσοδο που θύμισε επιστροφή του Καίσαρα από κατακτητικούς πολέμους.
Η ομάδα που κατέκτησε το νταμπλ την περίοδο 1995-96. Κάτω δεξιά ο δικός μας Μιλίνκο Πάντιτς.
Για την ιστορία, την ομάδα του νταμπλ αποτέλεσαν οι:
Μολίνα, Χέλι, Λόπεθ, Σάντι, Σολοθάμπαλ, Τόνι, Τομάς, Σιμεόνε, Πάντιτς, Φρεσνεδόσο, Μπιθκαΐνο, Καμινέρο, Ντάνι, Πίρι, Μπιατζίνι, Κίκο, Πένεφ, Κορέα και Χουάν Κάρλος, υπό την καθοδήγηση του Ράντομιρ Άντιτς.
Η κατάκτηση του πρωταθλήματος την περίοδο 1995-96. Απολαύστε τον Χεσούς Χιλ και υποκλιθείτε στο συναίσθημα του φίλαθλου στο τέλος του βίντεο.
Η παραλίγο μεγαλύτερη στιγμή στην ιστορία της Ατλέτικο. Τελικός Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1974 στο Χέυζελ των Βρυξελλών. Ο Λουίς Αραγονές δίνει προβάδισμα στους Μαδριλένιους στην παράταση, όμως η Μπάγερν ισοφαρίζει στις καθυστερήσεις. Δυο μέρες αργότερα, στον επαναληπτικό αγώνα, οι Βαυαροί με 2 γκολ του Χένες και άλλα 2 του Γκερντ Μίλερ, βάζουν τέλος στα όνειρα των "ροχιμπλάνκος".
Η κατάκτηση του Διηπειρωτικού Κυπέλλου το 1974
Ο Χεσούς Χιλ και ο πιτσιρικάς Ραούλ σε εκπομπή της ισπανικής τηλεόρασης. Πραγματικό ντοκουμέντο.
Ένα γκολ ποίημα από απευθείας εκτέλεση φάουλ του σπεσιαλίστα Μιλίνκο Πάντιτς εναντίον της Μπορούσια Ντόρτμουντ. Τσάμπιονς Λιγκ, περίοδος 1996-97.
Ο Αμπέλ Ρεσίνο, σημερινός προπονητής της αντιπάλου του ΠΑΟ, αγωνίστηκε στην Ατλέτικο Μαδρίτης στη θέση του τερματοφύλακα από το 1986 έως το 1995. Την περίοδο 1990-91 δημιούργησε το απόλυτο ρεκόρ απαραβίαστης εστίας στην ιστορία του ισπανικού πρωταθλήματος. Όλα άρχισαν στις 25 Νοεμβρίου του 1990 στο παιχνίδι Μαγιόρκα – Ατλέτικο, όταν ο Κλαούντιο των γηπεδούχων σκόραρε στο 31ο λεπτό το νικητήριο τέρμα της συνάντησης.
Πρωτοσέλιδο της "As" (18-3-1991) με τίτλο: "Ο Αμπέλ νικήθηκε! Ο Λουίς Ενρίκε κατάφερε να σταματήσει το ρεκόρ στα 1275 λεπτά".
Από εκείνο το γκολ και μετά, ο Αμπέλ κράτησε ανέπαφη την εστία του για 14 συνεχόμενους αγώνες της Πριμέρα Ντιβισιόν. Τελικά, στις 17 Μαρτίου 1991, στο ματς Ατλέτικο – Σπόρτινγκ Χιχόν, στις καθυστερήσεις του α’ ημιχρόνου, ο Λουίς Ενρίκε κατάφερε να σπρώξει την μπάλα στα δίχτυα του Αμπέλ, σταματώντας έτσι την επίδοση του γκολκίπερ της Ατλέτικο στα 1275 λεπτά, παγκόσμιο ρεκόρ για την εποχή.
Η ενδεκάδα της Ατλέτικο την περίοδο 1990-91: Όρθιοι: Φερέιρα, Αμπέλ, Σούστερ, Φούτρε, Μπιθκαΐνο, Σολοθάμπαλ. Καθιστοί: Τομάς, Ντονάτο, Τόνι, Μανόλο, Χουανίτο.
Ο Ρεσίνο, εκτός από ρέκορντμαν του ισπανικού πρωταθλήματος, κατέχει και την πέμπτη θέση στην σχετική λίστα όλων των πρωταθλημάτων πρώτης κατηγορίας παγκοσμίως. Το 90-91 κέρδισε το βραβείο "Zamora" που απονέμεται στο τέλος κάθε περιόδου στον καλύτερο τερματοφύλακα της Λίγκας, δεχόμενος μόλις 17 γκολ σε 33 ματς, έναν μέσο όρο δηλαδή 0,51 τερμάτων ανά αγώνα, που αποτελεί και την δεύτερη καλύτερη επίδοση στην ιστορία της Πριμέρα Ντιβισιόν.
Λίγοι γνωρίζουν πως ο μεγάλος σταρ της Ρεάλ Μαδρίτης και της Εθνικής Ισπανίας, Ραούλ, ξεκίνησε από τα τσικό της Ατλέτικο. Ο μικρός Ραούλ έζησε τα παιδικά του χρόνια στην υποβαθμισμένη περιοχή της Μαδρίτης, Σαν Κριστόμπαλ ντε λος Άνχελες και ο πατέρας του – φανατικός οπαδός της Ατλέτικο – τον έγραψε στα παιδικά τμήματα των "ροχιμπλάνκος" σε ηλικία 13 χρόνων.
Εκεί ο πιτσιρικάς ξεδίπλωσε το ταλέντο του και γρήγορα έγινε αρχηγός της ομάδας των Under-15 (κάτω των 15 ετών) η οποία κατέκτησε τον τίτλο στο αντίστοιχο πρωτάθλημα Ισπανίας του 1992 με – κρατηθείτε – 22 νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια (συντελεστής τερμάτων 264 υπέρ και μόλις ένα κατά).
Ο Ραούλ ανακηρύχτηκε πρώτος σκόρερ με 55 γκολ και όλα έδειχναν πως πολύ σύντομα θα περνούσε στην πρώτη ομάδα της Ατλέτικο (δείτε το σχετικό βίντεο). Η απόφαση όμως του προέδρου του συλλόγου Χεσούς Χιλ να καταργήσει την επόμενη χρονιά τις ακαδημίες για να εξοικονομήσει χρήματα, άφησε τον νεαρό επιθετικό χωρίς ομάδα και τα λαγωνικά της Ρεάλ τον άρπαξαν και τον έντυσαν αμέσως στα λευκά.
Από τότε ο Ραούλ έγινε το μαύρο πρόβατο για τους οπαδούς της Ατλέτικο και κάθε φορά που πατάει το πόδι του στο "Βιθέντε Καλντερόν", το ξεφώνημα είναι δεδομένο. Πολλές φορές μάλιστα στο παρελθόν, όποτε σκοράρει, ο αρχηγός της Ρεάλ δείχνει να απολαμβάνει τον διάλογο με την κερκίδα των "ροχιμπλάνκος".
Ο πρώην εκλέκτορας της Εθνικής Ισπανίας και πρωταθλητής Ευρώπης με τη "furia roja" είναι ο άνθρωπος που έχει συνδέσει την καριέρα του – είτε ως προπονητής είτε ως παίκτης – περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο με την Ατλέτικο Μαδρίτης, τουλάχιστον μεταπολεμικά. Ο "sabio de Hortaleza", όπως είναι το παρατσούκλι του, έχει καθοδηγήσει τους "ροχιμπλάνκος" από τον πάγκο σε 407 παιχνίδια (σε τρεις διαφορετικές περιόδους) κατέχοντας το απόλυτο ρεκόρ στον μαδριλένικο σύλλογο. Σε αυτά τα 407 ματς η Ατλέτικο έχει πετύχει 194 νίκες, 96 ισοπαλίες και 117 ήττες, έχοντας συνολικό συντελεστή τερμάτων 645 υπέρ και 477 κατά.
Αυτό που ίσως δεν γνωρίζετε, είναι πως ο Αραγονές, στη δεκαετία που αγωνίστηκε ως παίκτης με τα χρώματα της Ατλέτικο στη θέση του επιθετικού (1964-1975), σημείωσε 123 γκολ, επίδοση που τον φέρνει στη δεύτερη θέση των σκόρερ του συλλόγου, πίσω μόνο από τον Εσκουδέρο (δεκαετίες ’40 και ’50 με 150 τέρματα). Ο "σοφός της Ορταλέθα" κέρδισε σχεδόν όλους τους τίτλους της πλούσιας καριέρας του με τους "ροχιμπλάνκος": 3 πρωταθλήματα (1966, 1970, 1973) και 2 κύπελλα Ισπανίας (1965 & 1972) ως παίκτης και 1 πρωτάθλημα (1977), 3 κύπελλα (1976, 1985, 1992), ένα Σούπερ Κύπελλο Ισπανίας (1985) και το Διηπειρωτικό Κύπελλο (1974) ως προπονητής.
Όποιον οπαδό της Ατλέτικο και αν ρωτήσετε να σας πει ποιός είναι ο πιο μεγάλος τίτλος που έχει κατακτήσει η ομάδα του σε όλη της την ιστορία, δεν θα αναφερθεί ούτε στο κύπελλο Κυπελλούχων, ούτε στο Διηπειρωτικό, ούτε καν στο μοναδικό νταμπλ που κερδήθηκε το 1996. Όλοι οι "Ατλέτικος" με μια φωνή θα σας μιλήσουν για τα δυο συνεχόμενα κύπελλα Ισπανίας που κατέκτησε η ομάδα τους το 1960 και το 1961 απέναντι στην μισητή Ρεάλ Μαδρίτης. Στον τελικό του 1960 οι "ροχιμπλάνκος" επιβλήθηκαν των "μερένγκες" 3-1, ενώ την επόμενη χρονιά το τελικό αποτέλεσμα ήταν 3-2.
Η αποστολή της Ατλέτικο που κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης το 1962.
Οι δυο αυτές κούπες όπως ήταν φυσικό ξεσήκωσαν θύελλα ενθουσιασμού στις τάξεις των φίλων της Ατλέτι και ονομάστηκαν "sagradas", δηλαδή άγιες! Ένα χρόνο αργότερα, οι "ροχιμπλάνκος" έφτασαν μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Εκεί, στις 10 Μαΐου του 1962 η Ατλέτικο αντιμετώπισε την Φιορεντίνα και το ματς έληξε ισόπαλο 1-1. Λίγους μήνες αργότερα, στον επαναληπτικό τελικό, οι Ισπανοί διέλυσαν τους Ιταλούς με 3-0 και κατέκτησαν το πρώτο ευρωπαϊκό τους τρόπαιο.
Στις 26 Απριλίου του 1903 μια παρέα Μαδριλένων και Βάσκων φοιτητών αποφάσισαν να ιδρύσουν μια θυγατρική ομάδα της Αθλέτικ του Μπιλμπάο, την οποία ονόμασαν Αθλέτικ της Μαδρίτης. Οι δυο σύλλογοι δεν μπορούσαν – σύμφωνα με το επίσημο καταστατικό – να τεθούν αντιμέτωπες, αφού θεωρούνταν στην ουσία ένα κλαμπ. Στις 2 Μαΐου της ίδιας χρονιάς, η Αθλέτικ Μαδρίτης έδωσε το πρώτο της παιχνίδι με αντιπάλους τα μέλη της, ενώ διαιτήτευσε ο ταμίας του συλλόγου.
Ποδοσφαιριστές της Ατλέτικο Μαδρίτης το 1927.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο πρόεδρος της ομάδας Εδουάρδο ντε Άτσα, συνέταξε ένα καινούργιο καταστατικό, με σκοπό την "απελευθέρωση" της Αθλέτικ Μαδρίτης από την σχέση εξάρτησης που υπήρχε με την Μπιλμπάο. Έτσι, στις 20 Φεβρουαρίου του 1907 η Αθλέτικ Μαδρίτης ανακυρήχθηκε νόμιμα για πρώτη φορά ανεξάρτητη αθλητική ένωση και γύρισε σελίδα στην ποδοσφαιρική της ιστορία. Χρειάστηκε να περάσουν άλλα 40 χρόνια για να φύγει και το "Θ" από το όνομα του συλλόγου, ο οποίος από τον Ιανουάριο του 1947 και μετά, ονομάζεται πλέον Ατλέτικο και όχι Αθλέτικ.
Αρχικά οι φανέλες της Ατλέτικο ήταν μπλέ άσπρες (με κάθετες πλατιές ρίγες) με μαύρα σορτσάκια και κάλτσες, ίδιες με τις αντίστοιχες της Μπιλμπάο (η οποία αγόραζε τις εμφανίσεις από την ομάδα της Μπλάκμπερν Ρόβερς στη Βρετανία). Σε ένα από τα ταξίδια που έκανε ένας αντιπρόσωπος της Αθλέτικ Μπιλμπάο με το καράβι στο νότιο μέρος της Αγγλίας για να αγοράσει καινούργιες εμφανίσεις, δεν κατάφερε να βρει τις συνηθισμένες της Μπλάκμπερν και έτσι γύρισε πίσω στο Μπιλμπάο φέρνοντας μαζί του αυτές της Σαουθάμπτον, εμφανίσεις που τελικά υιοθέτησε η Αθλέτικ Μπιλμπάο εξ ολοκλήρου. Από τους Βάσκους τις αγόρασε με τη σειρά του για λογαριασμό της Ατλέτικο Μαδρίτης λίγο καιρό αργότερα ο Χουάν Ελορδούι, παίκτης και διοικητικός παράγοντας των Μαδριλένων και έτσι φτάσαμε στα σημερινά χρώματα της ομάδας, το κόκκινο δηλαδή και το μπλε.
Η εξέλιξη της φανέλας της Ατλέτικο Μαδρίτης από το 1903 μέχρι και σήμερα.
Στις 15 Μαΐου του 1974 η Ατλέτικο αντιμετώπισε στον τελικό του κυπέλλου Πρωταθλητριών την Μπάγερν Μονάχου. Το παιχνίδι τελείωσε στην κανονική του διάρκεια ισόπαλο χωρίς τέρματα. Στην παράταση ο Λουίς Αραγονές με απ’ευθείας εκτέλεση φάουλ έβαλε μπροστά στο σκορ τους "ροχιμπλάνκος", αλλά εκεί που τα πανηγύρια στον ισπανικό πάγκο είχαν ήδη αρχίσει, τριάντα μόλις δευτερόλεπτα πριν τη λήξη του έξτρα χρόνου, ο Σβάρτσενμπεκ με ένα μακρινό σουτ ισοφάρισε και έφερε το ματς στα ίσια. Σύμφωνα με τον κανονισμό της εποχής ο τίτλος κρίθηκε δυο μέρες αργότερα σε επαναληπτικό παιχνίδι, όπου οι Ισπανοί τελείως απογοητευμένοι από την αναπάντεχη εξέλιξη του πρώτου τελικού παραδόθηκαν άνευ όρων στη γερμανική μηχανή χάνοντας 4-0.
Η Ατλέτικο πανηγυρίζει την κατάκτηση του Διηπειρωτικού Κυπέλλου το 1975.
Η Μπάγερν αρνήθηκε στη συνέχεια να παίξει το Διηπειρωτικό κύπελλο και τη θέση της πήρε η φιναλίστ Ατλέτικο αντιμετωπίζοντας την αργεντίνικη Ιντεπεντιέντε σε διπλά παιχνίδια. Στο πρώτο, στο Μπουένος Άιρες, οι γηπεδούχοι νίκησαν με 1-0, στον επαναληπτικό όμως (στις 10 Απριλίου του 1975) στη Μαδρίτη, οι "ροχιμπλάνκος" νίκησαν 2-0 και κράτησαν το βαρύτιμο έπαθλο στο μουσείο τους. Έτσι η Ατλέτικο Μαδρίτης είναι η μοναδική ευρωπαϊκή ομάδα στην ιστορία που έχει κατακτήσει το Διηπειρωτικό κύπελλο χωρίς να έχει κατακτήσει πριν το κύπελλο Πρωταθλητριών.
Δέκα φορές παίκτες της Ατλέτικο Μαδρίτης έχουν κατακτήσει το βραβείο "Pichichi" (Πιτσίτσι) που απονέμεται στο τέλος κάθε περιόδου στον πρώτο σκόρερ του Ισπανικού πρωταθλήματος. Τα πιο γνωστά "πολυβόλα" στην ιστορία των "ροχιμπλάνκος" είναι οι:
- Jose Eulogio Garate (Χοσέ Εουλόχιο Γκάρατε). Ο Ισπανοαργεντίνος στράικερ κατέκτησε τρεις συνεχόμενες φορές (1969, 1970 και 1971) τον τίτλο του πρώτου σκόρερ, ποτέ όμως μόνος του. Την πρώτη χρονιά είχε τον ίδιο αριθμό τερμάτων (14) με τον Αμάνθιο της Ρεάλ, την επόμενη χρονιά (16 γκολ) μοιράστηκε το τρόπαιο πάλι με τον Αμάνθιο αλλά και με τον συμπαίκτη του Λουίς Αραγονές και την τρίτη φορά (17 γκολ) με τον Ρεσάκ της Μπαρτσελόνα.
- Luis Aragones (Λουίς Αραγονές). Ο σημερινός προπονητής της Ισπανίας πήρε το βραβείο το 1970 σημειώνοντας 16 γκολ, όσα και οι Γκάρατε και Ρεσάκ όπως είδαμε πιο πάνω.
- Hugo Sanchez (Ούγκο Σάντσες). Ο Μεξικάνος σταρ που δοξάστηκε στη Ρεάλ Μαδρίτης, πρόλαβε στο σύντομο πέρασμά του από τον Μανθανάρες να χριστεί πρώτος σκόρερ το 1985 με 19 γκολ.
Ο Κριστιάν "Μπόμπο" Βιέρι με το κασκόλ των φανατικών φίλων της Ατλέτικο.
- Christian Vieri (Κριστιάν Βιέρι). Ο Ιταλός στράικερ είναι ο προτελευταίος παίκτης της Ατλέτικο που αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ στην Πριμέρα Ντιβισιόν. Το πέτυχε το 1998 με 24 τέρματα.
- Diego Forlan (Ντιέγκο Φορλάν). Ο Αργεντίνος ξεπέρασε τον Σαμουέλ Ετό στην τελική ευθεία του περσινού πρωταθλήματος και με 32 τέρματα πήρε τον τίτλο του "Pichichi" για την περίοδο 2008-09.
Η ποδοσφαιρική ιστορία της Ατλέτικο είναι μια διαρκής παρέλαση αστέρων, τόσο μέσα στο γήπεδο όσο και έξω από αυτό. Μεγάλοι παίκτες και εξίσου φημισμένοι προπονητές συνθέτουν ένα αθλητικό μωσαϊκό αντάξιο ενός μεγάλου συλλόγου όπως η Ατλέτικο Μαδρίτης. Σας δίνουμε ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα:
Προπονητές: Ρικάρντο Θαμόρα (1939-1946), Ελένιο Ερέρα (1949-1953), Λουίς Αραγονές (1974-1980, 1982-1987, 1991-1993, 2001-2003), Σέζαρ Λουίς Μενότι (1987-1988), Ρον Άτκινσον (1988-1989), Χαβιέρ Κλεμέντε (1989-1990), Τόμισλαβ Ίβιτς (1990-1991), Ράντομιρ Άντιτς (1996-1998, 1999, 2000), Αρίγκο Σάκι (1998-1999), Κλαούντιο Ρανιέρι (1999-2000), Κάρλος Μπιάνκι (2005).
Ο Χεσούς Χιλ μαζί με τον Πάουλο Φούτρε.
Παίκτες: Ντιέγκο Σιμεόνε, Αλεμάο, Ντιρσέου, Βαβά, Λούμπο Πένεφ, Μπερντ Σούστερ, Ντεμέτριο Αλμπερτίνι, Κριστιάν Βιέρι, Ούγκο Σάντσες, Πάουλο Φούτρε, Ιγκόρ Ντομπροβόλσκι, Ματέγια Κέζμαν, Μιλίνκο Πάντιτς, Σέρτζι Μπαρχουάν, Μάρκος Αλόνσο, Κίκο Ναρβάεθ, Ρομπέρτο Λόπεθ Ουφάρτε, Χούλιο Σαλίνας, Χαβιέρ Ιρουρέτα, Χοσέ Λουίς Καμινέρο, Λουίς Αραγονές, Βλαντιμίρ Γιούγκοβιτς, Φερνάντο Τόρες, Ντιέγκο Φορλάν, Σέρχιο Αγκουέρο.
Όπως κάθε ομάδα, έτσι και η Ατλέτικο έχει τα παρατσούκλια της. Τέσσερα είναι τα γνωστότερα:
- Atleti (Ατλέτι). Πρόκειται για απλό υποκοριστικό του Ατλέτικο.
- Rojiblancos (Ροχιμπλάνκος). Από τα χρώματα της φανέλας που στα ισπανικά είναι ρόχο (κόκκινο) και μπλάνκο (λευκό).
- Colchoneros (Κολτσονέρος). Κολτσόν στα ισπανικά είναι το στρώμα. Στην προπολεμική Ισπανία τα στρώματα ήταν καλυμμένα με ένα ύφασμα που στην άκρη του είχε κόκκινη και λευκή μπορντούρα. Έτσι το 1911, όταν υιοθετήθηκε για πρώτη φορά η ερυθρόλευκη εμφάνιση στις φανέλες της Ατλέτικο, οι αντίπαλοι φώναζαν κοροϊδευτικά στους παίκτες "κολτσονέρος", δηλαδή στρωματάδες.
- Indios (Ίντιος). Σημαίνει Ινδιάνοι. Όταν χτιζόταν το Βιθέντε Καλντερόν, όσοι περνούσαν έξω από το εργοτάξιο το οποίο βρισκόταν ακριβώς δίπλα στον ποταμό Μανθανάρες, έκαναν πλάκα στους εργάτες αποκαλώντας τους Ίντιος, ακριβώς λόγω της συνήθειας των Ινδιάνων να χτίζουν τα χωριά τους δίπλα σε ποτάμια. Από κει η καζούρα πέρασε στους φίλους της Ατλέτικο, οι οποίοι την υιοθέτησαν και σήμερα είναι το πιο αγαπημένο τους παρατσούκλι.
Η περίοδος 1995-96 είναι χωρίς αμφιβολία μια από τις πλέον σημαντικές στην ιστορία της Ατλέτικο, αφού η ομάδα της Μαδρίτης κατάφερε για πρώτη φορά (και μοναδική μέχρι σήμερα) να κατακτήσει το νταμπλ στην Ισπανία. Με πρόεδρο τον εκκεντρικό Χεσούς Χιλ και προπονητή τον Ράντομιρ Άντιτς, οι "ροχιμπλάνκος" πραγματοποίησαν μια ονειρεμένη χρονιά. Στις 10 Απριλίου του ’96 στην "Ρομαρέδα" της Σαραγόσα, ο «δικός μας» Πάντιτς έκρινε την κυπελλούχο Ισπανίας, αφού σημείωσε με κεφαλιά το μοναδικό γκολ του τελικού απέναντι στην Μπαρτσελόνα.
Ο Χεσούς Χιλ και ο Ράντομιρ Άντιτς πάνω στην άμαξα πανηγυρίζουν το νταμπλ του 1996
Ενάμιση μήνα αργότερα, στις 25 Μαΐου, η Ατλέτικο νίκησε 2-0 την Αλμπαθέτε στην τελευταία αγωνιστική και στέφθηκε πρωταθλήτρια στέλνοντας δεκάδες χιλιάδες φίλους της στο συντριβάνι του Ποσειδώνα (Neptuno), εκεί όπου παραδοσιακά εορτάζονται οι επιτυχίες των "ροχιμπλάνκος". Ήταν τόσο μεγάλη η χαρά του Χεσούς Χιλ για τον διπλό θρίαμβο της ομάδας του, που σχεδίασε κάτι μοναδικό. Μια μεγαλειώδη παρέλαση στο κέντρο της Μαδρίτης για να εορταστεί η κατάκτηση του "Doblete" από όλους τους φίλους της Ατλέτικο.
Και επειδή η τρέλα δεν πάει στα βουνά, ο αθεόφοβος Χιλ ήρθε σε μυστική συμφωνία με τον Ζωολογικό κήπο της Μαδρίτης για να νοικιάσει (και φυσικά να πάρουν μέρος στην παρέλαση) τους ελέφαντες. Κάποιος όμως υπάλληλος του Ζωολογικού πήρε χαμπάρι τι ετοιμαζόταν να παιχτεί και προειδοποίησε την αστυνομία για τον – προφανή – κίνδυνο που θα αποτελούσαν τα συμπαθή παχύδερμα στους δρόμους της Μαδρίτης. Οι αστυνομικοί επανέφεραν τον Χιλ στα λογικά του και τοποθέτησαν 24ωρες φρουρές έξω από τον Κήπο γιατί δεν είχαν την παραμικρή εμπιστοσύνη στον πρόεδρο της Ατλέτικο.
Από το φωτορεπορτάζ της "As" (28-5-1996): Η ομάδα του νταμπλ στο συντριβάνι του Νεπτούνο.
Ο Χιλ τελείως αμάσητος, δεν το έβαλε κάτω. Αφού δεν μπόρεσε να κάνει την παρέλαση με άγρια ζώα, νοίκιασε άμαξες με άλογα για όλη την ομάδα και πήρε σβάρνα το κέντρο της ισπανικής πρωτεύουσας μέσα από ένα τεράστιο πλήθος που παραληρούσε και αποθέωνε αυτόν και τους παίκτες. Η τεράστια πομπή πέρασε από τον Ποσειδώνα, συνέχισε μέχρι τον Καθεδρικό ναό της Μαδρίτης, όπου ο Χιλ παρέδωσε τα δυο τρόπαια στην Θεοτόκο Παρθένο με αντάλλαγμα την ευλογία του αρχιεπισκόπου (μεταξύ μας τη χρειαζόταν!) και τερμάτισε σε ένα κατάμεστο "Βιθέντε Καλντερόν" με μια είσοδο που θύμισε επιστροφή του Καίσαρα από κατακτητικούς πολέμους.
Η ομάδα που κατέκτησε το νταμπλ την περίοδο 1995-96. Κάτω δεξιά ο δικός μας Μιλίνκο Πάντιτς.
Για την ιστορία, την ομάδα του νταμπλ αποτέλεσαν οι:
Μολίνα, Χέλι, Λόπεθ, Σάντι, Σολοθάμπαλ, Τόνι, Τομάς, Σιμεόνε, Πάντιτς, Φρεσνεδόσο, Μπιθκαΐνο, Καμινέρο, Ντάνι, Πίρι, Μπιατζίνι, Κίκο, Πένεφ, Κορέα και Χουάν Κάρλος, υπό την καθοδήγηση του Ράντομιρ Άντιτς.
Η κατάκτηση του πρωταθλήματος την περίοδο 1995-96. Απολαύστε τον Χεσούς Χιλ και υποκλιθείτε στο συναίσθημα του φίλαθλου στο τέλος του βίντεο.
Η παραλίγο μεγαλύτερη στιγμή στην ιστορία της Ατλέτικο. Τελικός Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1974 στο Χέυζελ των Βρυξελλών. Ο Λουίς Αραγονές δίνει προβάδισμα στους Μαδριλένιους στην παράταση, όμως η Μπάγερν ισοφαρίζει στις καθυστερήσεις. Δυο μέρες αργότερα, στον επαναληπτικό αγώνα, οι Βαυαροί με 2 γκολ του Χένες και άλλα 2 του Γκερντ Μίλερ, βάζουν τέλος στα όνειρα των "ροχιμπλάνκος".
Η κατάκτηση του Διηπειρωτικού Κυπέλλου το 1974
Ο Χεσούς Χιλ και ο πιτσιρικάς Ραούλ σε εκπομπή της ισπανικής τηλεόρασης. Πραγματικό ντοκουμέντο.
Ένα γκολ ποίημα από απευθείας εκτέλεση φάουλ του σπεσιαλίστα Μιλίνκο Πάντιτς εναντίον της Μπορούσια Ντόρτμουντ. Τσάμπιονς Λιγκ, περίοδος 1996-97.