Όσα χρόνια και αν περάσουν η αναδρομή στα γεγονότα της 8ης Φεβρουαρίου του 1981 θα είναι πάντα οδυνηρή. Για όσους τα έζησαν, για όσους οι ζωές στιγματίστηκαν από εκείνο το απόγευμα αλλά και γι αυτούς που διαβάζουν, θυμούνται και κάθε χρόνο τιμούν με τον δικό τους τρόπο.

Οι ιστορίες με το ρολόι σταματημένο στις 17.00 το απόγευμα εκείνης της Κυριακής, είναι πάρα πολλές και όλες κρύβουν το μέγεθος της τραγωδίας. Αυτή της "Θύρα 7".

Εκείνο το μεσημέρι της Κυριακής ήταν όλα έτοιμα για γιορτή. Ο κόσμος θα γέμιζε ασφυκτικά τις εξέδρες του "Γεώργιος Καραϊσκάκης" για να παρακολουθήσει το μεγάλο ντέρμπι του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ. Σύγκρουση γιγάντων, όπως την αποκαλεί η εφημερίδα ΦΩΣ ανήμερα του αγώνα.

Η σημασία του αγώνα και ο ενθουσιασμός που υπάρχει για το παιχνίδι φαίνεται από τον τρόπο που περίμενε ο Τύπος την αναμέτρηση, χαρακτηρίζοντας την ημέρα, ως "την πιο σπουδαία της χρονιάς". Ένας απρόσκλητος επισκέπτης όμως θα χάλαγε τη γιορτή. Ο χάρος περίμενε πίσω από τις κλειστές πόρτες της "Θύρα 7" για να πάρει άμεσα 19 ψυχές.

Έστησε καρτέρι, εκεί που η χαρά για να δουν οι οπαδοί του Ολυμπιακού τον Γαλάκο μετά το επιβλητικό 6-0 επί της ΑΕΚ, νικήθηκε από την αμέλεια και τον θρήνο. Το επιβλητικό σκορ επί της Ένωσης που διεκδικούσε τον τίτλο εκείνη την χρονιά, επισκιάστηκε από τον βαρύ τίτλο σε μαύρο χρώμα "19 ΝΕΚΡΟΙ". Μόνο σοκ μπορεί να σου προκαλέσει αυτή η λέξη.

Οι μεθυσμένοι από το νέκταρ της χαράς και της περηφάνιας, οπαδοί των Πειραιωτών θέλουν να φύγουν γρήγορα και να βγουν στους δρόμους να φωνάξουν για την επιτυχία της ομάδας τους, να αγκαλιάσουν του ήρωες τους. Η πόρτα της θύρας 7 όμως είναι κλειστή ή μισάνοιχτη. Παράλληλα τα τουρνικέ δυσκολεύουν την έξοδο. Η μοίρα έχει αποφασίσει και τίποτα δεν φαίνεται ικανό να σταματήσει τη ροή της. Παιδιά πέφτουν και καταπλακώνονται μεταξύ τους και η τραγωδία παίρνει σάρκα και οστά. Η πεσμένη μάζα όλο και μεγαλώνει. Φωνές απελπισίας και πανηγυρισμών αναμειγνύονται.

Το Καραϊσκάκη μετατρέπεται σε "νεκροταφείο" με το πρώτο ερώτημα στο άκουσμα της είδησης να είναι αν η πόρτα ήταν ανοικτή και αν τα τουρνικέ ξεχάστηκαν στη θέση τους, εμποδίζοντας την διαφυγή από την παγίδα θανάτου. Οι αυτόπτες μάρτυρες και τραυματίες της τραγωδίας είναι κατηγορηματικοί πως η πόρτα δεν ήταν ανοικτή.

Αντίθετα ο συνδιευθυντής του σταδίου, Οδυσσέας Σούτσος δηλώνει στο ΦΩΣ της επόμενης ημέρας: " Το κακό πρέπει να έγινε στις σκάλες. Εκεί βρέθηκαν τα πρώτα αίματα. Γλίστρησαν οι πρώτοι έπεσαν οι άλλοι από πάνω τους. Η πόρτα ήταν κανονικά ανοικτή". Εκείνο το απόγευμα, στα σκαλοπάτια του "Γ. Καραϊσκάκης" χάθηκαν 19 ζωές και η πρώτη επίσημη εκτίμηση ήταν πως επρόκειτο για ατύχημα. Ίδια και η άποψη του πρωθυπουργού, Γ. Ράλλη, ο οποίος τόνισε πως "δεν ευθύνεται κανείς", για τις ψυχές που χάθηκαν. Ακόμα βέβαια, 32 χρόνια μετά και κανείς δεν ξέρει ποιος ευθύνεται.

Τα φέρετρα και τα στεφάνια δεν έχουν θέση σε αθλητικά εξώφυλλα γι αυτό το συγκεκριμένο θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη όλων. Η φωτογραφία της μητέρας του Μιχάλη Μάρκου στο εξώφυλλο της 10η Φεβρουαρίου, αντικατοπτρίζει τον πόνο και το παράπονο των συγγενών. Οι ιστορίες που γράφονται κάτω από τις φωτογραφίες σαν λεζάντες είναι σπαραχτικές και δυστυχώς αληθινές.

Όπως αυτή για τον φίλο του Νίκου Αναστόπουλου, Μιχάλης Μάρκου, που πέθανε στα σκαλιά μαζί με την μνηστή του. Ο 27χρονος είχε προμηθευτεί τα μαγικά χαρτάκια από τον επιθετικό του Ολυμπιακού ο οποίος δήλωνε μετά το τέλος της κηδείας: " Με τον Μιχάλη μα συνέδεε μεγάλη φιλία από τότε που έπαιζα στον Πανιώνιο. Την Πέμπτη το πρωί του πήγα τα εισιτήρια. Ποιος μπορούσε τότε να ξέρει τι παιχνίδι του έπαιζε η τύχη".

Τις επόμενες ημέρες το ρεπορτάζ περιστρέφεται γύρω από τους τραυματίες, τους αυτόπτες μάρτυρες, τις έρευνες της αστυνομίας και τις καταθέσεις όσων εμπλέκονταν στο τραγικό συμβάν. Στο ΦΩΣ φιλοξενούνται τα 8 παιδιά που νοσηλεύονταν στο Τζάνειο, ηλικίας 13 και 14 ετών. Κανείς τους δεν κατάλαβε τι έγινε. Ένα σπρώξιμο, δεύτερο σπρώξιμο και μετά σχεδόν ασφυξία. Γι αυτά τα παιδιά ευτυχώς υπήρχε ένα χέρι που τους τράβηξε από του χάρου τα χέρια. Άλλοι δεν ήταν τόσο τυχεροί.

Στην εφημερίδα φιλοξενούνται δηλώσεις του πορτιέρη της θύρας 7: " Όταν τελείωσε το ματς ήμασταν έξω από την θύρα 7, η οποία ήταν ανοικτή. Η θύρα 7 ήταν οπωσδήποτε ανοιχτή. Εκείνη που ήταν μισάνοιχτη ήταν η διπλανή πόρτα που πάντοτε βρίσκεται σε αυτή τη κατάσταση. Συγκεκριμένα εκεί βρίσκεται ένα τουρνικέ που βέβαια εμποδίζει την είσοδο πολλών μαζί".

Οι κηδείες διαδέχονται η μία την άλλη με τον πόνο να πλανάται πάνω από την αθλητική οικογένεια και τον πόνο να μοιάζει αβάσταχτος για τους ανθρώπους των αδικοχαμένων οπαδών.

Μοναδικά χαμόγελα αυτά των διασωθέντων που βλέπουν τα ινδάλματά τους να τους επισκέπτονται στα νοσοκομεία και τους ζητούν να κερδίζουν στη Λάρισα και να πάρουν πρωτάθλημα και Κύπελλο! Στον Μάικ Γαλάκο είπαν πως θα μπορούσε να βάλει κι άλλα γκολ στην ΑΕΚ εκείνο το απόγευμα ενώ όλοι έδειχναν πως το τραγικό συμβάν δεν ήταν ικανό να τους κρατήσει μακριά από τον Ολυμπιακό: "Θα ξαναπάμε στην Θύρα 7", λένε οι τραυματίες στα νοσοκομεία. " Μάικ καλώς ήρθες. Μπράβο τους έσκισες. Μάικ μπορούσες κι άλλα γκολ ήσουν ο καλύτερος". Ο Γαλάκος αφού ξεπέρασε το πρώτο σοκ ρώτησε: "Πονάς πουθενά" Για να πάρει την απάντηση: Όχι, δεν πονάω. Ήμουν πολύ τυχερός. Ευχαριστούμε για τη χαρά που μας δώσατε στο παιχνίδι. Ήσασταν πολύ καλοί. Θα βρεθούμε σύντομα ξανά στην 7".

Παράλληλα ο Παναθηναϊκός ζητά να γίνει φιλικό μεταξύ των τριών του ΠΟΚ και τα έσοδα να δοθούν στις οικογένειες των θυμάτων. Οι εποχές είναι άλλες και ο πρόεδρος του αιωνίου αντιπάλου βρίσκεται την Τετάρτη στο "Γ. Καραϊσκάκης" για να αφήσει στεφάνι στον τόπο του δυστυχήματος. Ο ίδιος ο Γιώργος Βαρδινογιάννης κι όχι κάποιος εκπρόσωπος, όπως φαίνεται από το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας "ΦΩΣ".

Νομίζει κανείς πως 32 χρόνια μετά τίποτα δεν έχει αλλάξει. Υπάρχουν πολλά άλυτα ερωτήματα για το τι έγινε εκείνο το μοιραίο απόγευμα. Κανείς από τότε μέχρι σήμερα δεν προσπάθησε να διαφυλάξει την μνήμη 21 ανθρώπων που πέθαναν με το χαμόγελο στα χείλη.

Τα τουρνικέ που δυσκόλεψαν την έξοδο από την παγίδα θανάτου στις 8-2-1981, στέκουν έξω από το γήπεδο "Γ. Καραίσκάκης" για να θυμίζουν την ημέρα που η Ελλάδα έζησε μία από τις μεγαλύτερες αθλητικές τραγωδίες. Πέρασαν 32 χρόνια αλλά τίποτα δεν έδωσε ένα διαφορετικό χρώμα, στο μαύρο εκείνης της ημέρας...

Η αλήθεια όμως θα είναι πάντα εκεί. Στο μνημείο απέναντι από το γήπεδο, στα τουρνικέ, στις μνήμες και στην αθλητική ιστορία του Ολυμπιακού και της Ελλάδας: Ο χάρος παραμόνευε απρόσκλητος σε μία γιορτή που εξελίχθηκε σε τραγωδία. Οι αστυνομικοί ξερίζωσαν την πόρτα για να βγουν όσοι περισσότεροι μπορούν. Δεκαεννιά άτομα δεν τα κατάφεραν, πέθαναν από ασφυξία στα σκαλοπάτια του... σπιτιού τους. Οι τραυματίες ακόμα περισσότεροι. Τα νοσοκομειακά έσπευσαν στο χώρο και μετέφεραν μικρά παιδιά βαμμένα στο χρώμα της καρδιάς τους. Στο Τζάνειο Νοσοκομείο Πειραιά δύο βαριά τραυματίες δεν τα κατάφεραν και ξεψύχησαν.

Τελικός απολογισμός 21 θύματα. Τα θύματα της θύρας 7...

"Ήταν πέντε και κάτι σαν έπεφτες και φώναζες πεθαίνω, κι αλαλαγμοί δονούσαν τα πάντα... Νίκη, θρίαμβος, νίκη, θρίαμβος, θρίαμβος νίκη... χωρίς ανάσα ο θάνατος.. "

Τουμανίδης Παναγιώτης 14 ετών Σκλαβούνης Κώστας 16 ετών Παναγούλης Ηλίας 17 ετών Λεωνιδάκης Σπύρος 18 ετών Αμίτσης Γεράσιμος 18 ετών. Κανελλόπουλος Γιάννης 18 ετών Σπυλιόπουλος Γιάννης 19 ετών Φίλος Νίκος 19 ετών Πούπος Ευστράτιος 20 ετών Μάχας Βασίλειος 20 ετών Διαλυνάς Γιάννης 20 ετών Κωστόπουλος Μιχάλης 21 ετών Χαϊρατίδου Ζωγραφούλα 23 ετών Ανδριώτης Σπύρος 24 ετών Καρανικόλας Κώστας 26 ετών Μάρκου Μιχάλης 27 ετών Μπίλας Κώστας 28 ετών Κουτσόλης Αναστάσιος 30 ετών Κουρουπάκης Αντώνης 34 ετών Χατζηγεωργίου Χρήστος 34 ετών Αδαμόπουλος Δημήτριος 40 ετών

Πηγή: Αρχείο εφημερίδας "Το ΦΩΣ των ΣΠΟΡ"