Ο Yuri Mamute ανακοινώθηκε από τον Παναθηναϊκό και το Sport24.gr σας παρουσιάζει όλη του τη διαδρομή, από τη Rubem Berta του Porto Alegre, στην Grêmio, τη Botafogo, την U20 της Βραζιλίας, μαζί και το σημείο -αλλά και το λόγο- που άλλαξε άρδην η ζωή του.

Ο Yuri Souza Almeida γεννήθηκε (7/5/95) στη Rubem Berta, γειτονιά του Porto Alegre, στα βόρεια της πόλης, ανάμεσα σε 87.000 κατοίκους. Στη ληξιαρχική πράξη δεν αναφέρεται όνομα πατρός. Μόνο μητρός (η Valdirene είναι σήμερα 45 χρόνων). Αυτή τη ζωή έμαθε, με αυτή πορεύθηκε. Την ημέρα που η μητέρα του επέστρεψε στο σπίτι (από τη γέννα), με το μωρό στην αγκαλιά, μόλις κατέβηκε από το ταξί και την είδε ο γείτονας, αναφώνησε " είναι σαν μαμούθ". Γιατί κρατούσε ένα βρέφος, βάρους 5 κιλών και 300 γραμμαρίων! Το "μαμούθ" του έμεινε και για αυτό τώρα είναι γνωστός ως Yuri Mamute. Αν τον ενοχλεί πού παραπέμπει;

Όχι, γιατί από πολύ νωρίς διεγνώσθη με γενετικό πρόβλημα που τον ανάγκαζε να προσέχει τη διατροφή του, αν ήθελε να ελέγχει το βάρος του. "Είναι κάτι που κληρονόμησα από τη μητέρα μου. Τι να πω; Είναι... οικογενειακό το θέμα", είχε πει δίκην αστείου σε συνέντευξη του στην UOL Esporte, πριν ξεκαθαρίσει πως " δεν με ενοχλεί που όλοι με αποκαλούν "μαμούθ". Είναι κάτι που βρίσκει σύμφωνη και τη μητέρα μου, οπότε δεν βλέπω πως υπάρχει κάποιο πρόβλημα".

Οι οικείου του, τον θυμούνται να σκοντάφτει παντού, να πέφτει, να ξανασηκώνεται και φτου και από την αρχή -με το νόμο της βαρύτητας να νικά τη διάθεση που είχε ως μικρό παιδί να περπατήσει. Η Valdirene είχε πει πως το παιδί θα γίνει χορευτής " γιατί ζούσε για να χορεύει". Η εξέλιξη ήταν κάπως διαφορετική και τα πρώτα σημάδια του τι θα γινόταν αυτό το παιδί, φάνηκαν από το νηπιαγωγείο. Όταν άρχισε να βάζει γκολ, με τη μητέρα του να τον πηγαίνει σε ομάδα και κάπως έτσι να ξεκινά η ιστορία που τον έφερε στον Παναθηναϊκό.

Χωρίζει τη ζωή του σε δυο κεφάλαια. Τι πρώτο αφορά το διάστημα από τη γέννηση του έως τα 16 του χρόνια, οπότε έπαιξε στο πρώτο επαγγελματικό παιχνίδι. Το δεύτερο, από τα 16 και μετά. " Δεν ήταν το πρόβλημα με το βάρος μου που μου έκανε κακό. Εγώ ο ίδιος έκανα κακό στον εαυτό μου, μέχρι να συναντήσω το Θεό". Κάποια στιγμή, όταν πια ήταν στη Grêmio, o Matheus Biteco -αμυντικός μέσος της ομάδας- και η σύζυγος του, τον κάλεσαν να τους συνοδεύσει στην εκκλησία. Η εμπειρία ήταν τέτοια που λίγο αργότερα βαφτίστηκε ευαγγελιστής. Έκτοτε η θρησκεία έγινε κάτι πολύ σημαντικό για εκείνον. " Δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά, πριν αποφασίσω ότι ήθελα να βαφτιστώ και να απολαύσω την εμπειρία", έχει πει, "με το που μπήκα στην εκκλησία έλεγα στον εαυτό πως αυτή θα είναι η αρχή για μια καλύτερη ζωή".

Με τον Biteco σε προπόνηση

Μια άλλη ιδιαίτερη στιγμή στη ζωή του ήταν όταν απέκτησε τον Joaquim. Ήταν 19, ο ίδιος ακόμα παιδί και από τις πρώτες ημέρες του ως πατέρας αντιλήφθηκε πως οι ευθύνες του είχαν αλλάξει. Έγινε πιο ταπεινός, πιο αποφασιστικός. Από "αναλώσιμος" (από παίκτης που έδιναν δεξιά και αριστερά ως δανεικό) έγινε βασικός στην Grêmio. " Όλα τα χρωστώ στο Θεό. Όταν συνάντησα το Θεό και τον έβαλα στην καρδιά μου, μετά τη βάπτιση η ζωή μου άλλαξε άρδην προς το καλύτερο. Μετά, ήλθε ο γιος μου και όλα άλλαξαν προς το καλύτερο. Μπορώ να πω ότι έγινα ένας νέος άνθρωπος. Νιώθω ευλογημένος και πολύ χαρούμενος που πια όταν επιστρέφω στο σπίτι μπορώ να αγκαλιάσω το παιδί μου και τη γυναίκα μου. Ξεκουράζομαι λίγο και επιστρέφω στη δουλειά".

Πέραν αυτών, υπήρχε και ένας ακόμα παράγοντας που ευνόησε την εξέλιξη του, ως ανθρώπου και ως παίκτη. " Οι προπονητές μου και δη ο Scolari που μου έδωσε όλες τις ευκαιρίες, με καλωσόρισε με αγάπη και είχα τη δυνατότητα να "βγάλω" ό,τι περισσότερο μπορούσα από αυτή τη διαδικασία". Δεν παραλείπει να προσθέσει πως "β έβαια, αν δεν είχα συναντήσει το Θεό, δεν θα μπορούσα να απολαύσω αυτό που μου συνέβαινε, να εκτιμήσω τις ευκαιρίες που είχα. Η πίστη μου είναι αυτή που πια δεν με αφήνει να αφήνω ευκαιρίες να με προσπεράσουν. Είμαι υποχρεωμένος να τις εκμεταλλεύομαι στο έπακρο. Ήμουν ο τύπος που δεν αξιοποιούσε ό,τι είχε, αλλά όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν".

είναι εξαιρετική περίπτωση, που χρειάζεται βοήθεια". Έως τα 11 είχε ήδη γίνει σημείο αναφοράς, σε όποια κατηγορία και αν μετείχε. Είχε ήδη ξεχωρίσει, για το ταλέντο και το δυνατό χαρακτήρα που είχε, μαζί και το τεράστιο θράσος που έδειχνε κάθε φορά που πατούσε το πόδι του σε αγωνιστικό χώρο. Όσοι τον είχαν δει να παίζει τότε, δεν είχαν την παραμικρή αμφιβολία πως θα γίνει καλός επαγγελματίας.

Έγινε μια απόπειρα από την Pedrabranca Futebol Clube να τον "κλέψει", αλλά όταν πήγε να προπονηθεί εκεί (στο Morada dos Quero-Quero) μπήκε στη μέση ο Rodrigo Caetano, εκτελεστικός διευθυντής της Grêmio και σταμάτησε την όποια διαδικασία. Πήγε λοιπόν, στους Tricolor, οι οποίοι του έδωσαν μισθό 125 ευρώ το μήνα, του ενοικίασαν διαμέρισμα κοντά στο γήπεδο -ικανό να φιλοξενήσει τη μητέρα του και τα τρία αδέλφια του (Robson, Robert και Natan). Σημειωτέον, όλα έγιναν μέλη του συλλόγου. Παράλληλα, ανέλαβαν τα έξοδα για να τον παρακολουθεί διατροφολόγος. To Δεκέμβριο του 2007 είχε οδηγήσει την ομάδα στο πρωτάθλημα της περιφέρειας. Σε 14 ματς, είχε σκοράρει 33 γκολ (2.3 ανά αγώνα) και αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ. Ο προπονητής του, Luiz Gabardo είχε πει ότι "διαφέρει πολύ από τους άλλους. Έχει τεράστιες ικανότητες".

Τότε είχε ενημερώσει πως "η μητέρα μου είναι χαρούμενη εδώ. Όλοι είμαστε χαρούμενοι. Θέλω να γίνω επαγγελματίας και να γίνω σαν τον Cristiano Ronaldo". Ναι, είχε ταπεινούς στόχους. Δήλωσε ευγνώμων στο σύλλογο που έδωσε σε εκείνον και την οικογένεια του τα πάντα, ενώ το αυτό έκανε και η μαμά του που πια μπορούσε να αφοσιωθεί στην ανατροφή των παιδιών της. Το 2011 τον κάλεσαν να κάνει προπονήσεις με την πρώτη ομάδα -μαζί με έναν ακόμα έφηβο, τον Rodrigo Sabiá. Εκείνη τη σεζόν, έπαιξε και για πρώτη φορά ως επαγγελματίας, όταν ο προπονητής του Renato Gaúcho τον χρησιμοποίησε ως αλλαγή, στο ματς με την Caxias.

Εκεί τον εντόπισε το 2012 ο Alexandre Gallo, προπονητής της εθνικής Βραζιλίας U20. Ήταν η περίοδος που αναζητούσε παίκτες, για το τουρνουά στην Toulon της Γαλλίας του 2013. Διοργάνωση που είναι γνωστή ως μια εξ αυτών που συστήνουν στον κόσμο τα επόμενα μεγάλα ταλέντα του ποδοσφαίρου. Κάποια χαρακτηριστικά ονόματα που έγιναν γνωστά από εκεί είναι αυτά των Cafu, Kaka, Marcio Santos, Taffarel, Mozer, Juninho Pernambucano, Zidane, Barthez, Blanc, Thuram, Henry, Trezeguet, Deschamps, Catwalk, Ruggeri, Cristiano Ronaldo, David Beckham και Lampard.

Ο Gallo, που λέτε, κάλεσε τον Mamute και η ομάδα αυτή έφτασε έως την κατάκτηση του τίτλου, μετά το 1-0 επί της Κολομβίας στον τελικό. Ήταν η έβδομη φορά, στην ιστορία του έθνους, που κατακτούσε αυτό το τρόπαιο. O Μamute αναδείχθηκε δεύτερος σκόρερ και κέρδισε τον τίτλο του καλύτερου παίκτη της διοργάνωσης. Ακολούθησε το τουρνουά Valais Cup, στην Ελβετία, όπου η παρέα του επίσης θριάμβευσε και εκείνος κέρδισε το παρατσούκλι "Mamutelli" -γιατί οι ειδικοί εκτίμησαν πως είχαν πολλά κοινά χαρακτηριστικά στο παιχνίδι τους. Του άρεσε η σύγκριση " αλλά μόνο σε ό,τι αφορά το παιχνίδι. Εκτός γηπέδου, δεν έχουμε καμία σχέση αν και ο όποιος ποδοσφαιριστής πρέπει να κρίνεται μόνο για ό,τι κάνει στη δουλειά του", είχε σχολιάσει.

Την επόμενη σεζόν (2012-13), αντιμετώπισε πρόβλημα με το βάρος του (είχε πάρει 11 κιλά σε ένα καλοκαίρι -και έπειτα από πολλά κιλά φαγητού που μαγείρευε η μητέρα του), με τον Vanderlei Luxemburgo να μιλά ανοιχτά για αυτό και να εξηγεί πως η αδιαφορία που έδειχνε ο παίκτης ήταν ο λόγος που δεν του έδωσε τη δυνατότητα να αγωνιστεί στην πρώτη ομάδα. Τι είχε να σχολιάσει ο ίδιος ο Mamute; " Ο Luxemburgo ήταν δάσκαλος για εμένα. Με βοήθησε πολύ, όχι μόνο στο παιχνίδι, αλλά στη ζωή μου, με τις συμβουλές που μου έδωσε και ιδιαίτερα με ό,τι μου είπε για τα κιλά μου. Ένεκα αυτού άρχισα να δουλεύω σκληρά, για να μπορώ να διατηρούμε σε ένα συγκεκριμένο βάρος. ΟΚ, δεν υπάρχει μαμούθ που να είναι αδύνατο (γελάει) και ναι, παίρνω κιλά πολύ εύκολα, αλλά όταν κάνεις ό,τι χρειάζεται τα πράγματα μπορούν να γίνουν πιο απλά". Παρεμπιπτόντως, είχε προσλάβει διατροφολόγο (τον Joseane Oliveira) και λίαν συντόμως, είχε "πέσει" στα 84 κιλά που ήταν το ιδανικό βάρος.

Το 2014 δόθηκε ως δανεικός στη Botafogo (έως τις 30/6 του 2015) αλλά δεν εξάντλησε τη διάρκεια. Σε 19 εμφανίσεις, σκόραρε μια φορά, στο δεύτερο γύρο του βραζιλιάνικου κυπέλλου, εναντίον της Ceará, με τον Jorge Machado (" δεν είναι μόνο εκπρόσωπος του, είναι σαν πατέρας του, ο πατέρας που δεν είχε" έχει πει η μητέρα του παίκτη) να λέει πως " είναι μόνο 19 χρόνων. Δεν συνέβη να κάνει το ξέσπασμα στη Botafogo, αλλά θα το κάνει σύντομα. Στην Grêmio θα μπορέσουν να τον βοηθήσουν. Ο στόχος είναι να εξαντλήσει το συμβόλαιο που έχει με την ομάδα (το 2014 υπέγραψε για άλλα πέντε χρόνια), εκτός και αν συμβεί κάτι το ιδιαίτερο στο Copa America Νέων" που επρόκειτο να διεξαχθεί από τις 14 Γενάρη έως τις 7 Φλεβάρη, στην Ουρουγουάη. Σκόραρε μια φορά, στο 2-0 επί της Παραγουάης, με τη χώρα του να τερματίζει τέταρτη - στο ρόστερ άνηκε και ο Lucas Evangelista, όνομα που επίσης, απασχόλησε τους "πράσινους" .

Ένα μήνα μετά, έπαιξε υπό τις οδηγίες του Scolari και βρήκε το δρόμο προς τα δίχτυα, στο 37ο λεπτό του αγώνα με την Caxias. " Ήλθε η ώρα που ωρίμασα" σχολίασε, πριν τονίσει πως " τώρα έχω επικεντρωθεί στο πώς θα σκοράρω". Αναγνώρισε πως "η εθνική μου άνοιξε το δρόμο για να βρεθώ εδώ που είμαι τώρα και δεν μπορώ παρά να ευχαριστήσω τον δάσκαλο Luiz Felipe Scolari για την ευκαιρία. Ό,τι κάνω σήμερα, δεν αντανακλά εμένα, αλλά το γιο μου που είναι 21 ημερών. Νιώθω υπερήφανος". Ο "δάσκαλος" πρόσθεσε πως " όλοι στην ομάδα μου έλεγαν πως αυτό το παιδί δεν θα τα καταφέρει, αλλά σας διαβεβαιώ ότι δούλεψε πολύ σκληρά για να κερδίσει την ευκαιρία. Είναι πολύ δυνατός παίκτης και πλέον είναι χαρούμενος, όπως είμαστε και εμείς με την πρόοδο του και με το γεγονός ότι κερδίσαμε έναν παίκτη. Είναι ταπεινός και καλός".

Μετά το γκολ, πανηγύριζε... καθαρίζοντας το παπούτσι του Douglas. Μετά εξήγησε ότι " είναι πολύ έμπειρος και με βοήθησε πολύ. Μου είπε "μαύρε, απλά κάνε τη σωστή κίνηση και άσε όλα τα άλλα σε εμένα. την έκανα και με βρήκε εκεί που έπρεπε". Στην εξέλιξη της ιστορίας, αντιμετώπισε έναν τραυματισμό στον αριστερό αστράγαλο και υποχρεώθηκε να μείνει εκτός για ένα μήνα, χωρίς να μπορέσει να επανακτήσει τη θέση του.

Πριν την εκκίνηση της φετινής σεζόν, τον είχαν ρωτήσει ποιος είναι ο στόχος του για τη σεζόν που ακολουθούσε. Είχε πει " να εκμεταλλευτώ κάθε ευκαιρία με την ομάδα μου, να προσπαθήσω να γίνω μέλος της και να συνεχίσω να βελτιώνομαι. Αν κερδίσω και τίτλο, θα είναι κάτι το μοναδικό. Είμαι στην Grêmio δέκα χρόνια και δεν έχω πάρει επαγγελματικό τίτλο. Θα είναι μια ανταμοιβή, θα τιμήσω το Θεό με αυτόν τον τρόπο. Θα ευχαριστήσω τα αφεντικά μου, τους προπονητές μου. Ειδικά για τους φαν θα είναι κάτι το ασύλληπτο. Τους αγαπώ απ' όταν ήμουν παιδί".

Αυτό δεν θα γίνει, τουλάχιστον προς το παρόν, δεδομένου ότι από τις 6 Ιανουαρίου συμφώνησε να παίξει ως δανεικός στον Παναθηναϊκό -για 18 μήνες, με option εξαγοράς του συμβολαίου του, για 4 εκατομμύρια ευρώ. Αν οι "πράσινοι" ενδιαφερθούν να τον κάνουν 100% δικό τους, σε ένα χρόνο, θα πρέπει να πληρώσουν 7 εκατ. ευρώ. Ο Mamute διάλεξε τον Παναθηναϊκό ή καλύτερα τον προτίμησε από την Al Qadisiyah της Σαουδικής Αραβίας, με την οποία μιλούσε επίσης για να δοθεί ως δανεικός -πάλι για 18 μήνες-, παρ΄ότι η μητέρα του δυσκολεύτηκε να συμβιβαστεί έστω με την ιδέα πως δεν θα τον έχει δίπλα της ("γιατί είμαστε πολύ δεμένοι"). Αναγνώρισε την ανάγκη του παιδιού της να ζήσει την καριέρα που ονειρευόταν και υποχώρησε, για να τον δει να δικαιώνεται.