Όταν το 2010 η Ίντερ σήκωνε το σκουντέτο με τον Ζοζέ Μουρίνιο στον πάγκο και ολοκλήρωνε την κατάκτηση ενός μοναδικού και ανεπανάληπτου τρεμπλ στην ιστορία του calcio, ο κόσμος του ιταλικού ποδοσφαίρου ήταν ολότελα διαφορετικός σε σύγκριση με τον σημερινό. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι: ο Αντόνιο Κόντε είχε να επιδείξει στο προπονητικό βιογραφικό του μόνο μία άνοδο στην Serie A με την Μπάρι και κανένα πρωτάθλημα (τώρα έχει πέντε στη συλλογή του, σε τρεις διαφορετικές ομάδες), η Αταλάντα υποβιβαζόταν στην Serie B, η Σαμπντόρια έπαιρνε εισιτήριο για το Champions League και η Παλέρμο ήταν σημείο αναφοράς στη γειτονική χώρα έχοντας δίδυμο-φωτιά τους Καβάνι και Παστόρε.

Θέλετε και άλλες κραυγαλέες διαφορές μεταξύ 2010 και 2021; Η Μάντσεστερ Σίτι όχι μόνο δεν είχε αρχίσει να στήνει την αυτοκρατορία της στο Νησί αλλά είχε συμπληρώσει τέσσερις γεμάτες δεκαετίες χωρίς το δαχτυλίδι της πρωταθλήτριας, η Παρί Σεν Ζερμέν δεν μπορούσε να διεκδικήσει σε καμία περίπτωση πρωτάθλημα στη χώρα της και συμβιβαζόταν με πλασαρίσματα στη μέση της βαθμολογίας, ενώ Λιονέλ Μέσι και Κριστιάνο Ρονάλντο είχαν μόλις 1 Χρυσή Μπάλα ο καθένας (τώρα έχει 6 ο Αργεντινός και 5 ο Πορτογάλος).

Όλες οι παραπάνω καταστάσεις όμως ανήκουν στο παρελθόν, όπως και τα χρόνια υπομονής, φαγούρας και ξηρασίας της Ίντερ. Έντεκα χρόνια έμειναν μακριά από την πρώτη θέση οι νερατζούρι, βλεποντας μάλιστα την Γιουβέντους να σαρώνει τους εγχώριους τίτλους με 9 σερί σκουντέτι, και σε αυτό το διάστημα δεν άφησαν τίποτα όρθιο.

Τα άλλαξαν όλα στην προσπάθειά τους να βρουν το μυστικό της επιτυχίας, τη χρυσή συνταγή που θα τους οδηγούσε ξανά στον θρόνο. Αμέτρητοι παίκτες πήγαν και έφυγαν, διψήφιος αριθμός τεχνικών παρέλασε στον πάγκο, η ιδιοκτησία άλλαξε δύο φορές χέρια, με τους οπαδούς όλα αυτά τα χρόνια να ακολουθούν, να στηρίζουν, να βάζουν πλάτη και να ελπίζουν, πίνοντας ωστόσο και αρκετά αγωνιστικά φαρμάκια.

Μέχρι που αφίχθη το καλοκαίρι του 2019 ένας "εχθρός", ένας άνθρωπος της... Γιουβέντους (14 χρόνια παίκτης της και 3 προπονητής της) για να αλλάξει το ρου της ιστορίας, να ανακατέψει την τράπουλα, να ταράξει τα ήρεμα νερά, να χωρέσει την Ίντερ και πάλι στο κάδρο των διεκδικητών, μέχρι να την βάλει μια και καλή στο "μεγάλο κάδρο". Αυτό της νικήτριας, της πρωτοπόρου, της πρωταθλήτριας.

Το 2019-2020 έριξε προειδοποιητική βολή -έστω και εν μέσω κορονοϊού- όταν έφερε τη βέκια σινιόρα στα όριά της και έχασε το σκουντέτο για έναν βαθμό, ενώ φέτος βγήκαν τα... πολυβόλα και αλίμονο σε όποιον δυστυχή βρέθηκε στο δρόμο της και δοκίμασε την οργή της. Ο Κόντε έχτισε μία ομάδα όχι για να παλέψει απλά για τον τίτλο αλλά για να τον κατακτήσει με το δικό της τρόπο. Με δύναμη, με πλάνο, με θυσία, με θέαμα αλλά πάνω από όλα με ουσία που είναι και η... πεμπτουσία του ποδοσφαίρου.

Αποτέλεσμα; Το φινάλε της σεζόν την βρήκε να πανηγυρίζει τον τίτλο με 91 βαθμούς, 12 περισσότερους από την 2η Μίλαν, με τη δεύτερη καλύτερη επίθεση του πρωταθλήματος με 89 γκολ (90 η 3η της βαθμολογίας Αταλάντα), την καλύτερη άμυνα (35 γκολ παθητικό σε 38 ματς) και με τον απίστευτο συνολικό απολογισμό των 28 νικών, 7 ισοπαλιών και 3 ηττών.

Κάπως έτσι, το απόγευμα της 23ης Μαΐου επικράτησε ένα ντελίριο μέσα και έξω από το "Τζουζέπε Μεάτσα" (1.000 οπαδοί στις εξέδρες και 4.500 στον περιβάλλοντα χώρο), με τους νερατζούρι να στήνουν φιέστα μετά το 5-1 επί της Ουντινέζε και να σηκώνουν ψηλά το τρόπαιο που το άξιζαν κάτι παραπάνω από 100%. Όχι μόνο για την σκληρή δουλειά τους 12 τελευταίους μήνες αλλά για την αντοχή που έδειξε ο οργανισμός Ίντερ από το 2010 και έπειτα, όταν έβλεπε κάθε τρεις και λίγο να βυθίζεται σε μία κινούμενη άμμο που απειλούσε να τον κατασπαράξει.

Δεν τον κατάπιε όμως, με την Ίντερ να επιβιώνει και να έρχεται το πλήρωμα του χρόνου για να πανηγυρίσει το 19ο σκουντέτο στην ιστορία της χάρη σε πολλούς μεγάλους και μικρούς πρωταγωνιστές. Χάρη στην παρέα του Χαντάνοβιτς, του Ντε Φράι, του Σκρίνιαρ, του Μπαστόνι, του Χακίμι, του Μπαρέλα, του Μπρόζοβιτς, του Πέρισιτς, του Έρικσεν, του Λουκακού, του Μαρτίνες, του Σάντσες και των άλλων παιδιών του Αντόνιο Κόντε.

Του Κόντε που ναι μεν δεν θα συνεχίσει για τρίτη σεζόν στον πάγκο (έλαβε αποζημίωση για να τερματιστεί το συμβόλαιό του, αρνούμενος να αποδεχτεί τη σφιχτή οικονομική πολιτική της διοίκησης ελέω των οικονομικών θεμάτων που την ταλανίζουν εδώ και μήνες) αλλά που πρόλαβε μέσα σε μία διετία να πετύχει τόσα που ούτε οι πιο ακραιφνείς φίλοι της ομάδας είχαν φανταστεί.

Η αναμονή μέσα από τη ματιά της ρεπόρτερ

Όσο για το πώς έζησε ένας τιφόζο της Ίντερ μία γεμάτη δεκαετία χωρίς το σκουντέτο και με σαρωτικές αλλαγές σε παίκτες, προπονητές αλλά και ιδιοκτήτες, δώσαμε το λόγο σε ένα άτομο που γνωρίζει πολύ καλύτερα τα πράγματα παρακολουθώντας από κοντά την καθημερινότητα της Ίντερ.

Ιδού η καταγραφή μίας ανηφορικής και κακοτράχαλης διαδρομής μέσα από τη διεισδυτική ματιά της Έβα Προβεντσάνο, ρεπόρτερ της ιστοσελίδας "FC Inter 1908":

"Έντεκα χρόνια μακριά και έντονα. Μετά τη δόξα του τρεμπλ η Ίντερ έζησε δύσκολες στιγμές κυρίως σε εταιρικό επίπεδο με δύο αλλαγές ιδιοκτησίας.

Όταν ο Μοράτι, που για δεύτερη φορά με την οικογένειά του έφερε την ομάδα στην κορυφή της Ευρώπης, άφησε την πλειοψηφία των μετοχών στα χέρια του Τοχίρ, η νερατζούρα πλευρά του Μιλάνου ένιωσε να εκτοπίζεται.

Μπροστά σε μία κοσμογονική αλλαγή, με χίλιες σκέψεις στο μυαλό και άλλες τόσες ανησυχίες για το μέλλον της Ίντερ. Ήταν πράγματι χρόνια χωρίς πολλές χαρές και ικανοποιήσεις.

Ακολούθησε μία ακόμη επανάσταση με το αντίο του Ινδονήσιου κροίσου και την έλευση της Suning. Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια στον κινεζικό όμιλο για να ξαναφέρει την ομάδα στην κορυφή της Ιταλίας.

Είχαν δώσει όμως υπόσχεση στην αρχή της νερατζούρα διαδρομής τους και την τήρησαν, για να μπορεί να μιλάει τώρα κάποιος για όμορφη διαδρομή. Γεμάτη από εμπόδια και κατεστραμμένες βραδιές.

Μέχρι την άφιξη του Κόντε. Όταν έφτασε στον πάγκο της Ίντερ, το μήνυμα δόθηκε σε όλους και ήταν κρυστάλλινο. Η Ίντερ είχε διαλέξει τον καλύτερο στην ποδοσφαιρική πιάτσα για να επιστρέψει στις επιτυχίες. Και ήταν έτσι ακριβώς.

Επειδή ο προπονητής κατάφερε να αποκτήσει με τη βοήθεια της διοίκησης τον Λουκακού και τον Μπαρέλα, έφερε πίσω τον Μπαστόνι μετά τους δανεισμούς του σε Αταλάντα και Πάρμα, σχημάτισε την ραχοκοκαλιά της πρωταθλήτριας Ιταλίας.

Τα δύο ματς που έκαναν τη διαφορά

Δούλευε πάνω σε αυτή για δύο χρόνια, φτάνοντας έναν πόντο πίσω από την Γιουβέντους του Σάρι και οδηγώντας την ομάδα του μέχρι τον τελικό του Europa League.

Δύο τα κομβικά σημεία σε αυτή τη νικηφόρα σεζόν. Το παιχνίδι με την Γιουβέντους που νίκησε η Ίντερ με 2-0 στο Μεάτσα στις 17 Ιανουαρίου. Μία πειστική νίκη. Όπως και εκείνη στο ντέρμπι του δεύτερου γύρου με την Μίλαν έναν μήνα μετά με 3-0.

Το προσπέρασμα στη βαθμολογία έγινε την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, κόντρα στην Λάτσιο, ενώ οι τρεις πόντους στο ντέρμπι της πόλης σφράγισαν την νερατζούρα φόρμα. H Ίντερ έμοιαζε πλέον με παλίρροια που δεν μπορούσε να ανακοπεί.

Έδωσε έτσι μία χαρά στους οπαδούς της που δεν ήταν εύκολο να συγκρατηθούν, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει έκρηξη συναισθημάτων. Επειδή περίμεναν όπως μόνο εκείνοι ξέρουν να το κάνουν. Ξέροντας ότι αξίζει τον κόπο. Επειδή το να νικάς με την Ίντερ είναι διαφορετικό. Επειδή η Ίντερ δεν είναι για όλους".

Πως κύλησαν όμως σχεδόν 4.000 ημέρες με την Ίντερ μακριά από τον τίτλο της πρωταθλήτριας; Το SPORT24 σας ξεφυλλίζει το άλμπουμ των αρκετών δύσκολων στιγμών που πέρασε για μία ολόκληρη δεκαετία η ομάδα του Μιλάνου, χρονιά προς χρονιά...

Η πρώτη σεζόν (2010-11)

Όσο και αν αν φαντάζει σουρεάλ το σκηνικό, η αρχή του... τέλους καθώς και η αποδόμηση της κραταιάς Ίντερ των πέντε σερί πρωταθλημάτων και του ιστορικού τρεμπλ του 2010 έλαβε χώρα σε ένα γκαράζ του "Σαντιάγο Μπερναμπέου". Εκεί όπου ο Ζοζέ Μουρίνιο αποχαιρετούσε εν μέσω αγκαλιών και δακρύων τον Μάρκο Ματεράτσι ενόψει της επικείμενης μετακίνησής του στην Ρεάλ Μαδρίτης και ουσιαστικά αφαιρούσε από την αγαπημένη του Ίντερ όλη τη θετική αύρα που της είχε δώσει την περασμένη διετία μαζί με κάθε κόκκο από τη χρυσόσκονη της επιτυχίας.

Ο Μάσιμο Μοράτι δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια και αντικατέστησε τον "special one" με τον Ράφα Μπενίτεθ, που μετά από έξι χρόνια παρουσίας στην Λίβερπουλ με δύο συμμετοχές σε τελικούς Champions League και μία κατάκτηση (2005) αναζητούσε το νέο ποδοσφαιρικό λιμάνι που θα έριχνε άγκυρα για μεγάλο διάστημα.

Αυτό αποδείχτηκε περίτρανα πως... δεν ήταν η Ίντερ, με τους νερατζούρι να διατηρούν στο ρόστερ τους περισσότερους από τους παίκτες που είχαν φτάσει στο peak τους με τον προκάτοχό του (Ζούλιο Σέζαρ, Λούσιο, Μάικον, Σάμουελ, Καμπιάσο, Σανέτι, Μιλίτο, Ετό, Πάντεφ) με ελάχιστες προσθαφαιρέσεις (αποχώρησαν πχ Μπαλοτέλι και Κουαρέσμα, επέστρεψε μετά το δανεισμό του ο Κουτίνιο), αλλά να μη θυμίζουν σε τίποτα το δυσκολοκατάβλητο σύνολο και τη μηχανή παραγωγής θετικών αποτελεσμάτων της περασμένης σεζόν.

Ο Ισπανός είχε ζητήσει έξτρα προσθήκες αλλά το αίτημά του δεν εισακούστηκε και παρά το γεγονός πως πρόλαβε να κατακτήσει δύο τίτλους μέσα σε λίγους μήνες (Super Cup Ιταλίας, Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων), τον Δεκέμβριο του 2010 "σκουπίστηκε" από τη διοίκηση της Ίντερ, πληρώνοντας κυρίως το μάρμαρο για το -13 από την πρωτοπόρο Μίλαν αλλά και την αδυναμία του να χτίσει σχέση εμπιστοσύνης με αρκετά από τα "παιδιά του Μουρίνιο".

Τον αντικατέστησε άμεσα ο Λεονάρντο, έχοντας παρελθόν τόσο ως παίκτης όσο και ως προπονητής στη συμπολίτισσα Μίλαν, ο οποίος τα πήγε μάλιστα περίφημα στους πρώτους μήνες του στο "Μεάτσα" συγκεντρώνοντας 33 πόντους στα πρώτα 13 παιχνίδια του στην τεχνική ηγεσία των νερατζούρι.

Ο Βραζιλιάνος κατάφερε ένα μίνι θαύμα βάζοντας ξανά στη διεκδίκηση του σκουντέτο την Ίντερ, με τον τίτλο να καταλήγει πάντως στην ενισχυμένη εκείνη τη σεζόν Μίλαν (των Ιμπραχίμοβιτς, Ρομπίνιο, Κασάνο, Φαν Μπόμελ) και τους νερατζούρι να αντισταθμίζουν μερικώς την απώλεια των σκήπτρων (τερμάτισαν 2οι) με την κατάκτηση του Coppa Italia (3-1 την Παλέρμο).

Αυτός ήταν και ο τελευταίος τους τίτλος πριν το φετινό σκουντέτο, τίτλος που δεν στάθηκε ωστόσο ικανός να κρατήσει στο πόστο του τον Λεονάρντο που υπέβαλε την παραίτησή του τον Ιούνιο του 2011 για να αναλάβει σε λιγότερο από ένα μήνα θέση ποδοσφαιρικού διευθυντή στην Παρί Σεν Ζερμέν.

Η δεύτερη σεζόν (2011-12)

Αν η πρώτη σεζόν στη μετά Μουρίνιο εποχή θύμιζε κάτι από μετατραυματικό ποδοσφαιρικό σοκ, τότε η δεύτερη ήταν χωρίς αμφιβολία εντελώς τραυματική για την Ίντερ, με τον Μάσιμο Μοράτι να ανακατεύει την τράπουλα αλλά να μη δικαιώνεται από τις επιλογές του και να τις καίει, τη μία μετά την άλλη και χωρίς διάθεση να δώσει πίστωση χρόνου και να δείξει υπομονή.

Το πρώτο στοίχημα που πήρε ήταν αυτό της πρόσληψης του Τζαν Πιέρο Γκασπερίνι μετά τη φυγή Λεονάρντο, με τον Ιταλό να κουβαλάει ως προίκα στην Λομβαρδία την επιτυχία του να επαναφέρει την Τζένοα σε ευρωπαϊκά μονοπάτια μετά από 20 χρόνια αλλά να αδυνατεί να κουμαντάρει το μεγαλύτερο πλοίο της Ίντερ, που δεν είχε πλέον και τον Σαμουέλ Ετό στη γραμμή κρούσης (πουλήθηκε στην Ανζί, με τους Ρώσους να του προσφέρουν τριετές συμβόλαιο και να κάνουν τον Καμερουνέζο στράικερ τον πλέον ακριβοπληρωμένο παίκτη στον κόσμο εκείνη την εποχή με 20.000.000 ευρώ ως ετήσιες απολαβές).

Το σύστημα 3-4-3 που προσπάθησε να εφαρμόσει (από τους πιο ένθερμους και πρεσβύτερους θιασώτες της διάταξης με τριάδα στην άμυνα και πλάγιους φουλ μπακ) δεν κόλλησε ποτέ με τους νερατζούρι και τα πρώτα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά για όλους.

Τόσο για την ομάδα που μέτρησε 1 ισοπαλία και 4 ήττες στα πρώτα πέντε παιχνίδια της σε όλες τις διοργανώσεις (μεταξύ των οποίων από τις Παλέρμο και Νοβάρα στην Serie A) όσο και για τον ίδιο που έφυγε κακήν-κακώς λίγο μετά το άνοιγμα των... σχολείων, το δεύτερο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου!

Ο επόμενος που κλήθηκε να κάτσει στην ηλεκτρική καρέκλα ήταν ο Κλαούντιο Ρανιέρι και χρειάστηκε να μπει ο Οκτώβριος για να πανηγυρίσουν οι νερατζούρι το πρώτο τρίποντο στο σπίτι τους. Οι επτά σερί νίκες μέσα στον Δεκέμβριο του 2011 και τον Ιανουάριο του 2012 ανέβασαν το ηθικό της ταλαιπωρημένης Ίντερ όμως δεν έφεραν τίποτα άλλο από πρόσκαιρη χαρά και προσωρινή ανακούφιση στον πόνο που επανήλθε, μέσω της αποτυχίας της να πάρει έστω μία νίκη μέσα σε διάστημα 40 ημερών (25 Ιανουαρίου - 4 Μαρτίου).

Κάπως έτσι, στα τέλη Μαρτίου κρίθηκε επιβεβλημένη νέα αλλαγή στον πάγκο, με τον Ρανιέρι να αποχωρεί και τη θέση του να παίρνει ο 36χρονος τότε Αντρέα Στραματσόνι, που είχε μέχρι πρότινος προυπηρεσία στα τμήματα υποδομής της Ρόμα και στην Primavera της Ίντερ.

Στα 9 ματς που έκατσε στον πάγκο μάζεψε 17 βαθμούς, με τη νίκη επί της συμπολίτισσας Μίλαν (κόστισε τον τίτλο στους ροσονέρι και άνοιξε το δρόμο για την κυριαρχία της Γιουβέντους) και την κατάκτηση της 6ης θέσης στην Serie A (έδωσε εισιτήριο για τα προκριματικά του Europa League) να πείθουν τον Μάσιμο Μοράτι να του παραδώσει τα κλειδιά των αποδυτηρίων και την επόμενη σεζόν.

Η τρίτη σεζόν (2012-13)

Η Ίντερ έκανε ελάχιστες αλλαγές στο ρόστερ της το καλοκαίρι του 2013 (η άφιξη του Ροντρίγκο Παλάσιο από την Τζένοα ήταν η πιο αξιοσημείωτη προσθήκη), με τους πρώτους τρεις μήνες της σεζόν να συνδυάζονται με φανταστικά αποτελέσματα, ειδικά στα ντέρμπι με τους μεγάλους αντιπάλους της.

Τον Οκτώβριο επικράτησε 1-0 της Μίλαν και στο φινάλε του "Derby della Madonnina" οι τηλεοπτικές κάμερες συνέλαβαν τον συγκινησιακά φορτισμένο Στραματσόνι να φωνάζει το ιστορικό "e vostro, questo derby e vostro" ("είναι δικό σας, αυτό το ντέρμπι είναι δικό σας") δείχνοντας τους οπαδούς των νερατζούρι στην Curva Nord.

Έναν μήνα αργότερα, στην κορύφωση της αγωνιστικης φόρμας της, η Ίντερ έκανε ένα καταπληκτικό παιχνίδι και υπέταξε με 3-1 εκτός έδρας την Γιουβέντους (με ανατροπή και ενώ είχε βρεθεί πίσω στο σκορ από τα πρώτα λεπτά με γκολ-οφσάιντ), για να πανηγυρίσει την πρώτη της νίκη στο "Juventus Stadium" -υποχρεώνοντας ταυτόχρονα τους Τορινέζους στην πρώτη τους ήττα μετά από 49 ματς πρωταθλήματος- και να πατήσει κορυφή.

Δεν έμεινε όμως για πολύ εκεί αφού χτυπήθηκε ανελέητα από τραυματισμούς (χαρακτηριστικά παραδείγματα οι μακροχρόνιοι τραυματισμοί των Χαβιέρ Σανέτι και Ντιέγκο Μιλίτο), δεν βρήκε τις λύσεις που προσδοκούσε από τον πάγκο, και απόρροια όλων αυτών το φινάλε της σεζόν την βρήκε στην 9η θέση και εκτός Ευρώπης.

Αυτή ήταν η πρώτη φορά μετά από το 1999-2000 που απέτυχε να πάρει ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο ενώ συνάμα έκανε το χειρότερο πλασάρισμά της στο βαθμολογικό πίνακα της Serie A από τη σεζόν 1993-94. Υπό το βάρος των άσχημων αποτελεσμάτων (έμεινε 33 πόντους πίσω από την πρωταθλήτρια Γιουβέντους) ο "Στράμα" δεν μπόρεσε να κρατήσει τη θέση του, με τον Μάσιμο Μοράτι να του δείχνει την πόρτα της εξόδου και να προσλαμβάνει στη θέση του τον εμπειρότερο Βάλτερ Ματσάρι.

Η τέταρτη σεζόν (2013-14)

H σεζόν 2013-14 ήταν ιστορική για την Ίντερ καθώς έγινε μία τεράστια αλλαγή σε διοικητικό επίπεδο τον Νοέμβριο του 2013, με τον Μάσιμο Μοράτι να παραδίδει τα ηνία στην "International Sports Capital" που απέκτησε το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών του συλλόγου και τον Ινδονήσιο επιχειρηματία, Έρικ Τοχίρ, να τον διαδέχεται στην προεδρία, παραχωρώντας του τον τίτλο του επίτιμου προέδρου.

Με αυτή την παράδοση-παραλαβή ολοκληρώθηκε ένας κύκλος διάρκειας 18 ετών με ηγέτη τον Μοράτι, διάστημα στο οποίο η Ίντερ κατέκτησε 5 σερί πρωταθλήματα από το 2006 μέχρι το 2010, τέσσερα Κύπελλα (2005, 2006, 2010, 2011), τέσσερα Super Cup (2005, 2006, 2008, 2010) ένα Champions League (2010), ένα Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων (2010) και ένα Κύπελλο UEFA (1998), ενώ έγινε η πρώτη και η μοναδική ως τώρα ιταλική ομάδα με τρεμπλ μέσα σε μία σεζόν.

Σε αυτό το διάστημα εκτιμάται πως ο Μοράτι ξόδεψε γύρω στο 1,5 δισεκατομμύριο ευρώ ενισχύοντας την ομάδα του Μιλάνου με παίκτες κλάσης όπως οι Ρονάλντο, Βιέρι, Ρομπέρτο Κάρλος, Κρέσπο, Αντριάνο, Σαμοράνο, Μπάτζο, Ιμπραχίμοβιτς, Φίγκο, Βιεϊρά, Ετό, Ρεκόμπα και Σνάιντερ, με τους επικριτές του να στέκονται στο γεγονός πως είχε την τάση να αντικαθιστά προπονητές με τη συχνότητα που άλλαζε τα πουκάμισά του και μόνο τους Ρομπέρτο Μαντσίνι και Ζοζέ Μουρίνιο να επιβιώνουν για 2+ σεζόν.

Στο αγωνιστικό κομμάτι, οι νερατζούρι πέτυχαν κάποια εντυπωσιακά ρεκόρ εκείνη τη σεζόν όπως για παράδειγμα τα περισσότερα γκολ σε εκτός έδρας ματς (35) και γκολ αμυντικών (16), όμως οι εννέα εντός έδρας ισοπαλίες όχι απλά αποδείχτηκαν τροχοπέδη στα όνειρα για σπάσιμο της κυριαρχίας της Γιουβέντους (πήρε τρίτο σερί τίτλο με τον Κόντε στον πάγκο της) αλλά άφησαν τους Μιλανέζους στην 5η θέση με μόλις 60 βαθμούς μετά από 38 ματς: 42 λιγότερους από την βέκια σινιόρα και 25 λιγότερους από την 2η Ρόμα.

Το φινάλε της σεζόν συνέπεσε επίσης με την αποχώρηση από την Ίντερ πέντε παικτών που είχαν συνδέσει το όνομά τους με αυτή: του Χαβιέρ Σανέτι (ντεμπούτο το 1995, αρχηγός από το 2001), του Εστέμπαν Καμπιάσο (μέλος της από το 2004), του Βάλτερ Σάμουελ (υπέγραψε το 2005), του Κρίστιαν Κίβου (μεταγραφή από την Ρόμα το 2007) και του Ντιέγκο Μιλίτο (είχε προσγειωθεί στο "Μεάτσα" το 2009, για να παίξει καθοριστικό ρόλο στη χρονιά του τρεμπλ, σκοράροντας μεταξύ άλλων στον τελικό του Champions League, στον τελικό του Coppa Italia και στο τελευταίο και καθοριστικό ματς πρωταθλήματος στην έδρα της Σιένα).

Η πέμπτη σεζόν (2014-15)

O Βάλτερ Ματσάρι διατήρησε το καλοκαίρι του 2014 τη θέση του στον πάγκο (ανανέωσε μάλιστα ως το 2016) όμως το τέλος εποχής για αρκετούς από τους πρωταγωνιστές της ομάδας του τρεμπλ και η έλευση παικτών που δεν κατάφεραν να προσφέρουν τα αναμενόμενα (Βίντιτς, Οσβάλντο, Μεδέλ, Εμβιλά) έβαλαν την Ίντερ κάτω από το μικροσκόπιο έντονης κριτικής από ιταλικά μίντια και τιφόζι με το... καλημέρα, με την καρέκλα του προπονητή να πριονίζεται καθημερινά και να μένει χωρίς στήριγμα από τον Νοέμβριο.

Οι οκτώ κερδισμένοι βαθμοί στα τέσσερα πρώτα ματς των ομίλων του Champions League δεν μπόρεσαν να λειτουργήσουν ως αποτελεσματικός κυματοθραύστης στην γκρίνια και στη μουρμούρα για τα άσχημα αποτελέσματα εντός συνόρων και έτσι ο Ματσάρι κούνησε μαντήλι, μετά από την ισοπαλία 2-2 με την Βερόνα που άφηνε τους Λομβαρδούς στην 9η θέση.

Τότε η λύση που προκρίθηκε από τον Τοχίρ ήταν ο Ρομπέρτο Μαντσίνι, που είχε κοουτσάρει την Ίντερ από το 2004 μέχρι το 2008 κατακτώντας τρία σερί σκουντέτι, και ο οποίος στο ενδιάμεσο είχε αποκτήσει ακόμα πιο πολλές ποδοσφαιρικές παραστάσεις και εμπειρίες από την τριβή του στην Premier League στο πηδάλιο της Μάντσεστερ Σίτι (πήρε μαζί της τόσο πρωτάθλημα όσο και Κύπελλο).

Ο "Μάντσιο" επιχείρησε να γεφυρώσει το σεβαστό βαθμολογικό χάσμα της Ίντερ από τις ομάδες που ήταν μπροστά από εκείνη στη βαθμολογία κάνοντας μεταγραφές στη χειμερινή περίοδο (Ποντόλσκι, Σακίρι και Μπρόζοβιτς τα νέα πρόσωπα) και ποντάροντας σε νεαρούς παίκτες, ωστόσο τα αποτελέσματα δεν τον δικαίωσαν.

Τουναντίον, τα αγωνιστικά χαστούκια ήταν αρκετά, με τους αποκλεισμούς στο Coppa Italia και στο Europa League να τους διαδέχεται η εκπαραθύρωση από την Ευρώπη για την επόμενη σεζόν.

Το φινάλε βρήκε τους νερατζούρι να τερματίζουν... καταιδρωμένοι στην 8η θέση και για μία ακόμα χρονιά να απέχουν έτη φωτός από την πρωταθλήτρια Γιουβέντους (έμειναν 32 πόντους πίσω από την κορυφή), με μοναδική παρηγοριά (στον άρρωστο) να είναι η εξαιρετική σεζόν του Μάουρο Ικάρντι (στο δεύτερο χρόνο του στο Μεάτσα) όπου μοιράστηκε με τον Λούκα Τόνι τον τίτλο του αρχικανονιέρη της Serie A, με 22 γκολ έκαστος.

Η έκτη σεζόν (2015-16)

Η λογική της μετάγγισης μπόλικου φρέσκου αίματος κυριάρχησε στο χτίσιμο της Ίντερ της σεζόν 2015-16, με την διοίκηση να δίνει σχετικά μεγάλη ελευθερία κινήσεων στον Ρομπέρτο Μαντσίνι και εκείνον να φέρνει πολλά νέα πρόσωπα στο Απιάνο Τζεντίλε (Φελίπε Μέλο, Γιόβετιτς, Λιάιτς, Μιράντα, Κοντογκμπιά, Μουρίγιο, Πέρισιτς και Τέλες).

Το υλικό ήταν καλό όμως ταυτόχρονα ανομοιογενές, με τη συνοχή να παραμένει άγνωστη λέξη για αρκετό διάστημα ελέω και της αδυναμίας του Μαντσίνι να καταληξει σε ένα βασικό σχήμα (εξού και οι 19 διαφορετικές ενδεκάδες στα ισάριθμα πρώτα ματς της σεζόν).

Παρόλα αυτά οι νερατζούρι μπόρεσαν, εκμεταλλευόμενοι και το πολύ άσχημο ξεκίνημα της Γιουβέντους (ασυνήθιστο για τα δεδομένα της μέσα στην περασμένη δεκαετία), να πατήσουν κορυφή στο φινάλε του 2015, που τους βρήκε μάλιστα να σημειώνουν ένα σπάνιο ρεκόρ, με όλα τα γκολ τους σε εκείνο το ημερολογιακό έτος να έχουν την υπογραφή μόνο ξένων παικτών και ούτε ενός Ιταλού!

Δυστυχώς για την Ίντερ, οι δύο πρώτοι μήνες του 2016 την βρήκαν να κάνει αρκετές γκέλες και από τη στιγμή που έπεσε από την κορυφή (τελευταία φορά που βρέθηκε σε αυτήν ήταν την 18η αγωνιστική) δεν επέστρεψε ποτέ, με την Νάπολι να παίρνει κεφάλι από την 19η ως την 24η αγωνιστική λίγο πριν ξυπνήσει το... θηρίο.

Όπου θηρίο βάλτε δίπλα το όνομα της Γιουβέντους, με την βέκια σινιόρα να έχει βρεθεί μέχρι και 15η στην 6η αγωνιστική (!) αλλά να σκαρφαλώνει για πρώτη φορά στην 1η θέση μέσα στη σεζόν στην 25η αγωνιστική και να μην την εγκαταλείπει ποτέ.

Το "know how", η νοοτροπία του νικητή και το "fino alla fine" είχαν μεταλαμπαδευτεί τέλεια από τον Κόντε στον Αλέγκρι και το πέμπτο σερί σκουντέτο των Τορινέζων (και δεύτερο σερί νταμπλ) ήταν γεγονός, με την Ίντερ από την πλευρά της να τερματίζει 4η (24 πόντους πίσω από την κορυφή), το καλύτερο πλασάρισμά της μετά από μία πενταετία.

Η έβδομη σεζόν (2016-17)

Η δράση στο νερατζούρο στρατόπεδο για τη σεζόν 2016-17 άρχισε πριν καν αρχίσει η προετοιμασία και αφορούσε έντονες διοικητικές ζυμώσεις που κατέληξαν σε αλλαγή ιδιοκτησίας. Ο Έρικ Τοχίρ πούλησε σημαντικό μέρος των μετοχών του (μέσω της "International Sports Capital") και το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών πέρασε σε κινεζικά χέρια. Συγκεκριμένα στην "Suning Holdings Group" που τη διοικεί ο Κινέζος δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας, Ζανγκ Ζίντονγκ.

Τον Αύγουστο, λίγες μάλιστα ημέρες πριν την έναρξη της σεζόν, χώρισαν οι δρόμοι της Ίντερ και του Ρομπέρτο Μαντσίνι μέσω ενός συναινετικού διαζυγίου, με τον πρώτο προπονητή επί εποχής "Suning" στους Μιλανέζους να είναι ο Φρανκ Ντε Μπουρ.

O Ολλανδός μετακόμισε στην Ιταλία μετά από μία γεμάτη εξαετία στον πάγκο του Άγιαξ (2010-2016) όπου είχε πανηγυρίσει την κατάκτηση τεσσάρων πρωταθλημάτων Ολλανδίας και είδε τη διοίκηση να προσθέτει στο ρόστερ αρκετούς ποιοτικούς παίκτες (Καντρέβα, Μπανέγα, Ζοάο Μάριο, Γκαμπικόλ, Ανσάλντι), με τα αποτελέσματα όμως να μην είναι σύμμαχος της δουλειάς του και να προσφέρουν διαδοχικά "σκωτσέζικα ντους" στους τιφόζι της ομάδας, με νίκες να διαδέχονται ήττες και τούμπαλιν.

Ο Ντε Μπουρ ζητούσε υπομονή από τη νέα -απαιτητική- διοίκηση για να φανούν τα αποτελέσματα της δουλειάς, την οποία όμως δεν είχε. Έχοντας μάλιστα τέσσερις ήττες μέσα σε πέντε ματς πρωταθλήματος τον Οκτώβριο του 2016 που έφεραν την Ίντερ στην 12η θέση της Serie A, υπέγραψε την ποδοσφαιρική του καταδίκη, με την πρώτη ημέρα του Νοεμβρίου να σηματοδοτεί την απόλυσή του μετά από 85 ημέρες στον πάγκο.

Μία ακριβώς εβδομάδα αργότερα οι Μιλανέζοι ανακοίνωσαν τον αντικαταστάτη του, τον Στέφανο Πιόλι, που έγινε ούτε λίγο ούτε πολύ ο 9ος κατά σειρά τεχνικός που προσλάμβανε η Ίντερ μετά από το τρεμπλ του Μουρίνιο του 2010. Το αέναο κυνήγι της επιτυχίας από πλευράς νερατζούρι που δυστυχώς για εκείνους δεν συνδυαζόταν και με ευτυχία...

Όσον αφορά στον Πιόλι, πάλεψε για να βγάλει την ομάδα στον αφρό και κάποια στιγμή φάνηκε να το πετυχαίνει με επτά διαδοχικές νίκες στο πρωτάθλημα που την έφεραν 4η και μία ανάσα από το Champions League, ωστόσο όχι μόνο δεν έγινε το βήμα προς τα πάνω αλλά έμεινε ταπί στο φινάλε της παρτίδας.

Και αυτό γιατί τερμάτισε 7η με 62 βαθμούς και έμεινε εκτός Ευρώπης, την ίδια ώρα που η Γιουβέντους (με τον Αλέγκρι στον πάγκο για τρίτη διαδοχική σεζόν) μάζευε 29 περισσότερους, έπαιρνε το τρίτο σερί νταμπλ και έπαιζε σε δεύτερο τελικό Champions League μέσα σε μία τριετία...

Η όγδοη σεζόν (2017-18)

Η απώλεια της εξόδου στους ομίλους του Champions League για τη σεζόν 2017-18 πλήγωσε την υπερηφάνεια των οπαδών και ακόμα περισσότερο την τσέπη των διοικούντων που αποφάσισαν να στραφούν σε άλλη λύση για τον πάγκο. Ο Πιόλι δεν πήρε την ευκαιρία να αναλάβει από την αρχή της σεζόν την ομάδα και να τη φτιάξει όπως ο ίδιος επιθυμούσε και προστέθηκε στη μεγάλη λίστα των αναλώσιμων τεχνικών των Μιλανέζων την περασμένη δεκαετία.

Τη θέση του πήρε ο Λουτσιάνο Σπαλέτι, που ταξίδεψε μάλιστα στην Κίνα, προκειμένου να δει από κοντά τον ιδιοκτήτη της ομάδας, Ζανγκ Ζίντονγκ, και να κλείσει το deal. Ο έμπειρος τεχνικός είχε επιστρέψει στην Ιταλία το 2016 μετά από μία πενταετία στην Ρωσία με την Ζενίτ και μέσα σε 1,5 χρόνο στην τεχνική ηγεσία της Ρόμα την είχε οδηγήσει δύο φορές στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση, κάτι που καλούταν ουσιαστικά να κάνει και στην Ίντερ για να θεωρηθεί επιτυχημένος.

Το πρώτο μισό της σεζόν βρήκε την ομάδα του Μιλάνου να είναι κάτι παραπάνω από σκληρό καρύδι για κάθε αντίπαλο εντός συνόρων και με απολογισμό 12 νίκες και 4 ισοπαλίες έγινε η πρώτη ομάδα στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου που έμενε αήττητη στις πρώτες 16 αγωνιστικές.

Δεν μπόρεσε ωστόσο να ακολουθήσει το πολύ υψηλό τέμπο που όρισαν Γιουβέντους και Νάπολι, που ξεπέρασαν αμφότερες τους 90 πόντους στο μπρα ντε φερ τους για το σκουντέτο (95 οι μπιανκονέρι του Αλέγκρι που κατέκτησαν το 7ο σερί πρωτάθλημα, 91 οι παρτενοπέι του Σάρι) και βρέθηκε να κυνηγάει με νύχια και με δόντια την 4η θέση που μετά από αρκετά χρόνια έδινε και αυτή εισιτήριο για τα προκριματικά του Champions League.

H μοίρα τα έφερε έτσι ώστε την τελευταία αγωνιστική, στις 20 Μαΐου 2018, να αναμετρηθούν στην Ρώμη η 4η Λάτσιο και η 5η Ίντερ, με τις δύο ομάδες να τις χωρίζει ένα τρίποντο. Οι πρωτευουσιάνοι έπαιζαν για δύο αποτελέσματα, οι νερατζούρι μόνο για ένα και το φινάλε έσπασε καρδιές στο "Ολίμπικο".

Οι Μιλανέζοι έμειναν πίσω στο σκορ με 2-1 στο 41ο λεπτό όμως ένα ολιγόλεπτο ξέσπασμα έφερε την ανατροπή. Ο Ικάρντι στο 78' και ο Βεσίνο στο 81' έκαναν το 2-3 και οι Μιλανέζοι έκαναν επιτέλους μία ηχηρή δήλωση, με την πρόκρισή τους στο Champions League μετά από έξι χρόνια απουσίας...

Η ένατη σεζόν (2018-19)

Τον Αύγουστο του 2018 η διοίκηση της Ίντερ επέκτεινε το συμβόλαιο του Λουτσιάνο Σπαλέτι μέχρι το 2021 θέλοντας να τον ανταμείψει που επαναφέρε την ομάδα στους ομίλους του Champions League ενώ φρόντισε να ισχυροποιήσει το ρόστερ, αγοράζοντας μεταξύ άλλων τον Λαουτάρο Μαρτίνες από την Ράσινγκ Κλουμπ και τον Ρατζά Ναϊνγκολάν από την Ρόμα αλλά και αποκτώντας τους Στέφαν Ντε Φράι και Κουάντουο Ασαμόα ως ελεύθερους.

Η αρχή της σεζόν βρήκε τους νερατζούρι να είναι αρκετά ανταγωνιστικοί και να δείχνουν ικανοί να κοντράρουν την Γιουβέντους ή τουλάχιστον να σπάσουν το δίπολο των προηγούμενων ετών Γιουβέντους - Νάπολι όμως η ανατολή του 2019 τους βρήκε να ξεμένουν από δυνάμεις (τον Φεβρουάριο ήρθε το πρώτο τρίποντο) και να αποσύρονται νωρίς -για μία ακόμα φορά μετά από το χρυσό για αυτούς 2010- από την κούρσα του σκουντέτο.

Το νταμπλ νικών επί της Μίλαν στο κλασικό "Derby della Madonnina" τόνωσε το ποδοσφαιρικό φρόνημα των φίλων της (ειδικά αυτή του πρώτου γύρου που ήρθε χάρη σε νικητήριο γκολ του Ικάρντι στις καθυστερήσεις) ενώ το φινάλε βρήκε την ομάδα του Σπαλέτι να παίζει ξανά σε ένα 90λεπτο τους κόπους μίας χρονιάς, διεκδικώντας την προνομιούχο 4η θέση μαζί με τις Μίλαν και Αταλάντα.

Παρτενέρ των νερατζούρι ήταν η Έμπολι που κατέβηκε στο "Μεάτσα" για να παίξει για την επιβίωσή της, με ένα γκολ του Ναϊνγκολάν να στέλνει στον έβδομο ουρανό τους Μιλανέζους (4οι για δεύτερη στη σειρά σεζόν) και στην Serie B την ομάδα της Τοσκάνης, για να χρυσώσει το χάπι μίας συνολικά πικρής σεζόν για την Ίντερ που την βρήκε να αποκλείεται νωρίς σε Champions League, Europa League και Coppa Italia.

Σε διοικητικό επίπεδο, ο Έρικ Τοχίρ παραχώρησε τις μετοχές του και συμπαίκτης της Suning στην κεφαλή της Ίντερ έγινε η "LionRock Capital" από το Χονγκ Κονγκ, με τον γιο του ιδιοκτήτη των Μιλανέζων Στίβεν Ζανγκ, να αναλαμβάνει θέση προέδρου.

Στις 30 Μαΐου του 2019 χώρισαν οι δρόμοι της ομάδας και του Λουτσιάνο Σπαλέτι, με τους διοικούντες να κρίνουν πως είχε έρθει η ώρα για το επόμενο βήμα και να δίνουν τα κλειδιά του μαγαζιού στον Αντόνιο Κόντε. Μετά από την Γιουβέντους, την εθνική Ιταλίας και την Τσέλσι, o τεχνικός από το Λέτσε ήταν έτοιμος για την επόμενη πρόκληση, τη μεγαλύτερη ως τώρα στην προπονητική καριέρα του...

Η δέκατη σεζόν (2019-20)

Έχοντας πανηγυρίσει τρία σερί σκουντέτι στις ισάριθμες σεζόν του στον πάγκο της Γιουβέντους (2011-12, 2012-13, 2013-14) και έναν τίτλο πρωταθλητή στην Premier League με την Τσέλσι (2017) αλλά και οδηγώντας την εθνική Ιταλίας μέχρι τους "8" του Euro 2016, ο Αντόνιο Κόντε δέχτηκε το καλοκαίρι του 2019 μία πολύ δύσκολη αποστολη.

Αρχικά να κερδίσει τον κόσμο της Ίντερ που ήταν αρκετά επιφυλακτικός έως και αρνητικός ελέω του έντονου παρελθόντος του με την "εχθρό" Γιουβέντους (η ποδοσφαιρική καριέρα του είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την βέκια σινιόρα έχοντας φορέσει για 13 ολόκληρα χρόνια τη φανέλα της, από το 1991 που τον πήρε από την Λέτσε ως το 2004) και αφετέρου να δώσει στην ομάδα χαρακτηριστικά στα οποία υστερούσε και τα οποία τα είχε απωλέσει μέσα στη δεκαετία όπως για παράδειγμα το physical game, η οργάνωση της άμυνας, η νοοτροπία του μαχητή και του νικητή, η ψυχή.

Η διοίκηση άναψε το πράσινο φως για να προχωρήσει στις ριζικές αλλαγές που επιθυμούσε και το καλοκαίρι του 2019 συντελέστηκε μία ειρηνική ποδοσφαιρική επανάσταση στη μπλε και μαύρη πλευρά του Μιλάνου, με πολλούς παίκτες να φεύγουν και άλλους τόσους να προσγειώνονται στο Απιάνο Τζεντίλε.

Η Ίντερ έδωσε μεταξύ άλλων 65 εκατομμύρια ευρώ για τον Ρομελού Λουκακού και 20 εκατομμύρια για τον Ματέο Πολιτάνο, απέκτησε με δανεισμό (με οψιόν υποχρεωτικής αγοράς) τους Μπαρέλα, Σένσι, Μπιράγκι, τα βρήκε με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για να κάνει δικό της τον Αλέξις Σάντσες, ενώ στη χειμερική περίοδο ήταν και πάλι δραστήρια, αποκτώντας τους Κρίστιαν Έρικσεν, Άσλεϊ Γιανγκ και Βίκτορ Μόουζες.

Παρά τα αρκετά νέα πρόσωπα, οι νερατζούρι μπόρεσαν να βρουν, γρήγορα, σωστή χημεία υπό την καθοδήγηση του Κόντε και "δήλωσαν" από τις πρώτες κιόλας αγωνιστικές πως εκείνη θα ήταν το αντίπαλο δέος της Γιουβέντους, που από την πλευρά της είχε προχωρήσει σε αλλαγή στον πάγκο μετά από πέντε χρόνια, με τον Αλέγκρι να έχει λύσει κοινή συναινέσει τη συνεργασία του και τον Μαουρίτσιο Σάρι να τον διαδέχεται.

Με τον Λουκακού να αποδεικνύεται "λίρα εκατό" και να αποτελεί το βαρύ χαρτί στην επίθεσή της, η Ίντερ πάλεψε με νύχια και με δόντια για τον τίτλο σε μία δύσκολη σεζόν όπου σημαδεύτηκε από την εμφάνιση του κορονοϊού, για να τερματίσει δεύτερη, έναν βαθμό πίσω από την πρωταθλήτρια για ένατη στη σειρά σεζόν Γιουβέντους, ενώ την ίδια ώρα ήταν φιναλίστ στον τελικό του Europa League απέναντι στην Σεβίλλη στο Final-8 που έλαβε χώρα στην Γερμανία.

Το σκουντέτο δεν ήρθε, ήταν όμως εμφανές πως η Ίντερ είχε μεγαλώσει, είχε σκληρύνει, είχε ανέβει επίπεδο, με το νερό να μπαίνει σιγά - σιγά στο αυλάκι. Και όταν έγινε ποτάμι και ξεχείλισε, η Ίντερ παρέσυρε τα πάντα στο διάβα της, για να προσθέσει τρεις μαγικές λέξη δίπλα σε αυτήν για τη σεζόν 2020-21. Campione d'Italia!