Ίντερ: Μία χρεοκοπημένη ομάδα αντιθέσεων που διεκδικεί το Champions League για επιβίωση

Η Ίντερ διατρέχει τον κίνδυνο να... κατασχεθεί σε λιγότερο από έναν χρόνο, ως περιουσιακό στοιχείο της Grand Tower με έδρα το Λουξεμβούργο, υπέρ της Oaktree Capital Management. Αυτό θα συμβεί ακόμα κι αν θα κατέχει τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης, σε περίπτωση που νικήσει τη Μάντσεστερ Σίτι στον φετινό τελικό του Champions League στην Κωνσταντινούπολη (22:00, Cosmote Sports 1HD + Mega, live από το SPORT24).

Η οικονομική κατάσταση των "νερατζούρι" είναι τέτοια που στις 10 Ιουνίου 2023 θα έπρεπε να ψάχνουν αγοραστές για τους παίκτες τους, χορηγό φανέλας ή έστω νέα χρηματοδότηση για να αποφύγουν την αθέτηση των όρων του δανείου τους. Αντ' αυτού, αναζητούν το τέταρτο Κύπελλο Πρωταθλητριών/Champions League της ιστορίας τους και ένα μίνι τρεμπλ.

Μία ομάδα ανάγκης, η οποία κατάφερε να μείνει ενωμένη μέχρι τέλους, είναι η τελευταία ελπίδα της... ανθρωπότητας για να αποτρέψει την απόλυτη ποδοσφαιρική μηχανή του Πεπ Γκουαρδιόλα να εγκαθιδρύσει την κυριαρχία της και στο διεθνές προσκήνιο, αφού πρώτα υποδούλωσε την Αγγλία.

Ομόλογα, δάνεια, επιτόκια και μία Κίνα ανήμπορη να βοηθήσει

Τα πραγματικά προβλήματα της Ίντερ εμφανίστηκαν τη στιγμή που παραδοσιακά αρχίζουν οι μεγάλες φουρτούνες για έναν ιταλικό σύλλογο, δηλαδή όταν αποχωρεί για οποιονδήποτε λόγο ο padrone. Το γνώριμο ιδιοκτησιακό μοντέλο του παρελθόντος περιλαμβάνει έναν "λεφτά" στην εξουσία, να τα σπαταλάει χωρίς να τα παίρνει πίσω από τον σύλλογο. Η αποχώρηση του Μάσιμο Μοράτι άφησε μία ομάδα χωρίς ενέσεις ρευστού κάθε χρόνο και με πολλά χρέη.

Η λύση σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η εξεύρεση νέου padrone από το εξωτερικό. Η Ίντερ τον βρήκε μέσω του κολοσσού Suning, όμως ξαφνικά οι "νερατζούρι" βρέθηκαν εκτεθειμένοι, όταν η Κίνα έκλεισε την κάνουλα στο ποδόσφαιρο και τους επιχειρηματίες της που επένδυσαν σε αυτό βγάζοντας δισεκατομμύρια εκτός συνόρων.

Τα σενάρια πώλησης πολλά, όμως η Μίλαν πρόλαβε και βρήκε νέους επενδυτές και μάλιστα με ποσό ρεκόρ για την Ιταλία ύψους 1.200.000.000 ευρώ, ουσιαστικά απομακρύνοντας το ενδεχόμενο ολοκληρωτικής πώλησης των "ξαδερφών" της.

Η οικογένεια Ζανγκ, ο Ζανγκ Τζιντόνγκ και ο 31χρονος γιος του, Στίβεν Ζανγκ, ο οποίος είναι αυτός που ουσιαστικά τρέχει τον σύλλογο ως πρόεδρος, βρέθηκε σε αδιέξοδο κι αποφάσισε να καταφύγει σε δανεισμό.

Η δαμόκλειος σπάθη των υποχρεώσεων σε συνδυασμό με τη συρρίκνωση των εσόδων λόγω κορονοϊού ουσιαστικά οδήγησε τους Ζανγκ να υποθηκεύσουν το δικό τους μέλλον στον σύλλογο, για τον οποίο έχουν δαπανήσει πάνω από 800.000.000, εκ των οποίων τα 270.000.000 για να τον εξαγοράσουν το 2016.

Ένα ομόλογο ύψους 415.000.000 που αντικατέστησε δύο προηγούμενα επιστρατεύτηκε τον Ιανουάριο του 2022 για να επουλώσει πληγές μέχρι το 2027, ωστόσο με το επιτόκιο να εκτοξεύεται από 4,875% σε 6,75% και να κινδυνεύει να αυξηθεί κι άλλο αν η αξιολόγηση της Fitch πέσει κάτω από το B+, οι ιδιοκτήτες δεν κατάφεραν πολλά.

Στα λογιστικά βιβλία, το ομόλογο μεγάλωσε το άνοιγμα της εταιρίας σε 871.000.000, με συνέπεια ο σύλλογος να αποτελεί τον πιο υπερχρεωμένο στη χώρα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι νέες άμεσες ανάγκες οδήγησαν την Grand Tower, θυγατρική της Suning, να δανειστεί 275.000.000 από την Oaktree Capital Management με επιτόκιο στο 12% και ημερομηνία αποπληρωμής την 20ή Μαΐου 2024.

Διαλύθηκε για να διασωθεί

Οι αδυσώπητες εξελίξεις στα άνω στρώματα της ομάδας επηρέαζαν αναπόφευκτα και τα αγωνιστικά. Οι εποχές των δαπανηρών μεταγραφών ανήκαν στο παρελθόν και το αναπάντεχο πρωτάθλημα του 2021 αποδείχθηκε σημαντικό όχι για να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο η ομάδα και να σχηματιστεί μια νέα αυτοκρατορία όπως το 2006-2010, αλλά για να διαλυθεί με το μέγιστο δυνατό κέρδος.

Ο Μάουρο Ικάρντι πωλήθηκε για 50.000.000 στην Παρί πριν από το σκουντέτο, ο Ασράφ Χακιμί για 68.000.000 στον ίδιο σύλλογο μετά από τον τίτλο. Ο δε Ρόμελου Λουκάκου γέμισε τα ταμεία της ομάδας με 113.000.000, σε ένα καλοκαίρι που η Ίντερ έβγαλε 205.050.000 από πωλήσεις παικτών (όταν το ρεκόρ ήταν 115.320.000 από το 2015) και δαπάνησε μόλις 42.550.000 για αποκτήσεις.

Κι όμως, το αποδεκατισμένο ρόστερ διεκδίκησε και το περσινό πρωτάθλημα, το οποίο χάθηκε ουσιαστικά από ένα τραγικό λάθος του αναπληρωματικού τερματοφύλακα Αντρέι Ράντου, στην ήττα από την Μπολόνια, που συνέβαλε ώστε η Μίλαν να προσπεράσει και να κατακτήσει τον τίτλο.

Ο Ρουμάνος τερματοφύλακας έφυγε ως δανεικός το περασμένο καλοκαίρι, ο Λουκάκου επέστρεψε ως δανεικός για μόλις 7.800.000 και με τον ίδιο τρόπο αποκτήθηκαν οι Κριστιάν Ασλάνι και Ραούλ Μπελανόβα. Η μοναδική μεταγραφή ήταν του Χοακίν Κορέα απ' τη Λάτσιο για 27.300.000 και μαζί υπέγραψαν οι Χένρικ Μικίταριαν (όπως... επέτρεψε να του αλλάξουν το όνομα κατά την παρουσίασή του) και Αντρέ Ονανά, ενώ ο Φραντσέσκο Ατσέρμπι αποκτήθηκε με δανεισμό χωρίς χρήματα. Η αποδυνάμωση συνεχίστηκε, αλλά αυτήν τη φορά χωρίς οικονομικό αντάλλαγμα. Έφυγαν οι Ίβαν Πέρισιτς, Ματίας Βεσίνο, Αλέξις Σάντσες και Αρτούρο Βιδάλ, όλοι ως ελεύθεροι.

Το ρόστερ ανάγκης και τα αλλοπρόσαλλα αποτελέσματα

Ο Σιμόνε Ιντζάγκι είχε παραλάβει την μπαγκέτα από τον Αντόνιο Κόντε που άνοιξε την πόρτα κι εγκατέλειψε πρώτος το καράβι το 2021. Στη διάθεσή του είχε παίκτες που δεν ήθελαν πλέον άλλες ομάδες, παίκτες με ταλέντο και μία ιταλική βάση.

Ο κορυφαίος αθλητικός διευθυντής της χώρας τα τελευταία χρόνια, Μπέπε Μαρότα, ύστερα από μια οκταετία επιτυχιών στη Γιουβέντους, είχε καταφέρει από το 2018 να διαχειριστεί μία Ίντερ με διαφορετικά μπάτζετ. Στην προκειμένη περίπτωση τα κατάφερε περίφημα.

Το ρόστερ απαρτίζεται από τιφόζι που παίζουν για τη φανέλα και στον ελεύθερο χρόνο τους θα μπορούσαν κάλλιστα να βρίσκονται στην Curva Nord, όπως ο Φεντερίκο Ντιμάρκο, ο Ματέο Νταρμιάν και ο Αλεσάντρο Μπαστόνι. Από έναν φανατικό φίλο της Μίλαν, που έγινε αλκοόλικός όταν πέθανε ο φανατικός φίλος της Ίντερ πατέρας του και ο καρκίνος των όρχεων τον ανάγκασε να κόψει το ποτό και να κάνει restart (δύο φορές) στην καριέρα του, τον Ατσέρμπι.

Από έναν επιθετικό με περισσότερα restart στην καριέρα του, δύο εκ των οποίων στην Τσέλσι, ο οποίος στην αρχή της σεζόν είχε γίνει εβδομαδιαίο κουίζ για τα κιλά και τους τραυματισμούς του, τον Λουκάκου. Από έναν τερματοφύλακα που είχε τιμωρηθεί για ντόπινγκ, είχε αποκτηθεί για βασικός όταν έληξε η τιμωρία του, όμως άρχισε τη σεζόν ως αναπληρωματικός ενός 38χρονου, τον Ονανά. Από έναν κεντρικό αμυντικό που επιχείρησε να φύγει με μεταγραφή για την Παρί το καλοκαίρι του 2022, δεν τα κατάφερε και τελικά συμφώνησε μεσούσης της σεζόν με τους Γάλλους, μιας και μένει ελεύθερος το καλοκαίρι του 2023, τον Μίλαν Σκρίνιαρ.

Από έναν μέσο που έχασε τη θέση του στην ενδεκάδα και εμφανίζεται εκνευρισμένος στις προπονήσεις, σε σημείο να έρθει στα χέρια με τον Ονανά όταν ο Καμερουνέζος έπεσε δυνατά στα πόδια του σε μια άσκηση, τον Μαρτσέλο Μπρόζοβιτς. Από έναν άλλον μέσο που σε κάθε φάση που χάνεται η μπάλα ή σε κάθε σφύριγμα του διαιτητή που δεν του αρέσει σηκώνει τα χέρια και διαμαρτύρεται, με τον Λουκάκου να αναγκάζεται να του φωνάζει εν ώρα αγώνα "σκάσε", τον Νικολό Μπαρέλα.

Αυτά και άλλα πολλά προϊδέαζαν για μια αλλοπρόσαλλη σεζόν και η εκκίνηση στη Serie A απέδειξε του λόγου το αληθές. Στις πρώτες οκτώ αγωνιστικές η Ίντερ είχε τέσσερις νίκες αλλά και τέσσερις ήττες από Λάτσιο, Μίλαν, Ουντινέζε και Ρόμα. Στους επόμενους οκτώ αγώνες είχε επτά νίκες και μία ήττα (από τη Γιουβέντους). Στον όγδοο αγώνα εξ αυτών πήρε την πρώτη νίκη της σε ντέρμπι, έχοντας χάσει από όλες τις άλλες ομάδες που τελικά τερμάτισαν ψηλά. Θύμα της η ομάδα που είχε ξεφύγει στη βαθμολογία, Νάπολι. Για να μείνει στην ισοπαλία την επόμενη αγωνιστική κόντρα στη Μόντσα.

Το Champions League ήταν διαφορετική υπόθεση. Βρέθηκε στο "γκρουπ του θανάτου" κι επιβίωσε, με εξαίρεση την πρώτη και την τελευταία αγωνιστική, όπου ηττήθηκε απ' την Μπάγερν. Η ισοπαλία 3-3 στο "Καμπ Νόου" με την Μπαρτσελόνα (κι ενώ προηγήθηκε δύο φορές) άφησε τους Καταλανούς στην 3η θέση κι έστειλε τους Ιταλούς στο θεωρητικά πιο εύκολο μέρος του ταμπλό του τουρνουά, αυτό που κατά βάση περιελάμβανε συμπατριώτες και Πορτογάλους.

Επιστροφή στα βασικά

Ο Ιντζάγκι είναι ένας παραδοσιακά καλός προπονητής σε νοκ άουτ φάσεις, ειδικά όταν αποδέχεται τη φύση της ομάδας του. Σε 32 τέτοιους αγώνες η Ίντερ του έχει 21 νίκες και μόλις πέντε ήττες, με 52-25 τέρματα και 17 αγώνες με μηδενικό παθητικό.

Αυτό μεταφράστηκε σε δύο τρόπαια μέσα στο 2023, στο Supercoppa απέναντι στη Μίλαν και στο Coppa Italia απέναντι στη Φιορεντίνα (έχοντας προηγουμένως αποκλείσει τη Γιουβέντους), αφού η αγωνιστική αλλαγή ήρθε την κατάλληλη στιγμή.

Όταν βρέθηκε κοντά στο να χαθεί η σεζόν σε κάθε επίπεδο, επέστρεψε στις... εργοστασιακές ρυθμίσεις του, με την ευλογία και των παικτών. Τέλος το ποδόσφαιρο κατοχής, οι υπομονετικές προσπάθειες για δημιουργία και οι φαντεζί ενέργειες. Η Ίντερ κατέφυγε στις βάσεις της κι άρχισε να σεντράρει χωρίς τέλος.

Ο Ντιμάρκο από αριστερά εξελίχθηκε σε καλύτερη έκδοση του Πέρισιτς επιθετικά και δη στα μεγάλα παιχνίδια, όπου σχεδόν πάντα έγραφε το όνομά του στον πίνακα των σκόρερ ή των παικτών με ασίστ. Ο Ντένζελ Ντάμφρις από την απέναντι πλευρά ακολουθούσε σαν ατμομηχανή τον συμπαίκτη του στην επίθεση, αλλά όχι πάνω στη γραμμή, αφού προτιμούσε να συγκλίνει για να μπαίνει στην αντίπαλη περιοχή. Από εκεί πολλές φορές έβγαινε ο Έντιν Τζέκο για να τραβήξει αμυντικούς και ακριβώς σε τέτοια κενά σημεία χτυπούσε ο Λαουτάρο Μαρτίνες. Εναλλακτικά, ο Λουκάκου έπαιζε με τα αντίπαλα στόπερ και το κενό ανάμεσά τους, φεύγοντας στην κόντρα χωρίς να τον πάρουν χαμπάρι.

Οι βάσεις για όλο αυτό αποδείχθηκαν αρκετά στιβαρές. Μπαστόνι και Ατσέρμπι ήταν δύο παίκτες που σχημάτιζαν την τριπλέτα των κεντρικών αμυντικών, με τους Στέφαν ντε Φράι, Σκρίνιαρ, Νταρμιάν και Ντανίλο ντ' Αμπρόζιο να εναλλάσσονται δίπλα τους. Όσο για την καρδιά του 3-5-2, ο μαέστρος Μπαρέλα με τον Χακάν Τσαλχάνογλου και τον Μικίταριαν πήραν τις περισσότερες ευκαιρίες και τους Μπρόζοβιτς και Ρομπέρτο Γκαλιαρντίνι να ακολουθούν.

Δύο εποχές σε δύο μήνες

Μία συμπαγής ομάδα, με ταχύτητα στα άκρα και τον Μαρτίνες να ξεμπλοκάρει ύστερα από το Παγκόσμιο Κύπελλο που κατέκτησε με την Αργεντινή τον Δεκέμβριο επειδή... βγήκε από την ενδεκάδα (κι ενώ παίζει με πρόβλημα στον αστράγαλο όλη τη σεζόν) ήταν ιδανική για τις νοκ άουτ φάσεις και στο Champions League.

Την ώρα που τα ΜΜΕ αναζητούσαν τον διάδοχο του Ιντζάγκι, αυτός νικούσε την Πόρτο με 1-0 στο "Τζιουζέπε Μεάτσα" (αν και το αποτέλεσμα ήταν μαγική εικόνα) και αποσπούσε 0-0 στο "Ντραγκάο" για να προκριθεί στα προημιτελικά. Ο Ιντζάγκι δεν αισθανόταν ασφαλής, ακόμα κι αν η νίκη 2-0 στην Πορτογαλία κόντρα στην Μπενφίκα ουσιαστικά τον έστελνε πρόωρα στα ημιτελικά.

Η Ίντερ περνούσε μια άσχημη περίοδο κι αυτή η νίκη στη Λισαβόνα ήταν η μοναδική σε εννέα παιχνίδια όλων των διοργανώσεων από τα μέσα Μαρτίου μέχρι τα μέσα Απριλίου. Τελευταία μη νίκη στο κακό σερί, το 3-3 του δεύτερου προημιτελικού που τελικά δεν είχε κόστος.

Ακολούθησε ένα εντυπωσιακό σερί οκτώ νικών, δύο εκ των οποίων επί της Μίλαν στα ημιτελικά, σε μία εκδίκηση για τους προηγούμενους αποκλεισμούς στην ίδια διοργάνωση από τη συμπολίτισσα. Δεύτερη νίκη επί της Γιουβέντους, νίκη κόντρα σε Λάτσιο και Ρόμα, ακόμα και κόντρα σε Φιορεντίνα (στον τελικό κυπέλλου) και Αταλάντα. Η Ίντερ πλέον μπορούσε να πάρει και ντέρμπι. Το μοναδικό που δεν πήρε σε αυτό το χρονικό διάστημα ήταν αυτό κόντρα στην... αδιάφορη Νάπολι που είχε κατακτήσει το σκουντέτο ήδη.

Το ντεμαράζ στο τέλος έστειλε την Ίντερ στην 3η θέση της Serie A, δύο βαθμούς πίσω από τη 2η Λάτσιο και στους ομίλους του Champions League για το 2023-2024. Επανέφερε τον Λουκάκου σε θετικές συζητήσεις, αφού από τον Φεβρουάριο κι έπειτα είχε δώδεκα γκολ και έξι ασίστ. Βελτίωσε τη φήμη του Μαρτίνες που από "χασογκόλης" έγινε "killer" με 28 γκολ (και 11 ασίστ) και φυσικά διατήρησε τον Ιντζάγκι στον πάγκο του, παρότι ο Μοράτι παραδέχθηκε πως αν είχε παραμείνει πρόεδρος, θα είχε πολλές ευκαιρίες να απολύσει τον Ιταλό τεχνικό.

Ζήτημα επιβίωσης

Τα χρήματα που χρειάστηκε η Ίντερ για να αποκτήσει τους παίκτες της βασικής ενδεκάδας του δεύτερου ημιτελικού ανέρχονται σε 114.000.000. Το αντίστοιχο κόστος της ενδεκάδας της Μάντσεστερ Σίτι κόντρα στη Ρεάλ είναι 638.000.000. Ένας παίκτης μόνο, ο Τζακ Γκρίλις, κόστισε τρία εκατομμύρια παραπάνω από την ενδεκάδα των Ιταλών. Η μοίρα τα έφερε έτσι που είναι διαφορετικά τα χρήματα που απασχολούν την Ίντερ.

Μία ομάδα που καθυστερεί τις πληρωμές σε αρχιτέκτονες για τα σχέδια του νέου "Τζιουζέπε Μεάτσα" που θέλει να κατασκευάσει. Μία ομάδα που στα ημιτελικά αγωνίστηκε χωρίς χορηγό φανέλας, διότι δεν καταβλήθηκε εγκαίρως μια δόση από την DigitalBits κι έτσι οι Ιταλοί αναγκάστηκαν να κάνουν μια συμφωνία εξπρές με την Paramount+ για τον τελικό ύψους 4.300.000 (κι ενώ τους είχε προσεγγίσει μέχρι και εταιρία πορνό γι' αυτό το ματς). Μία ομάδα που θα εισπράξει περίπου 100.000.000 για τη φετινή πορεία της στη διοργάνωση, όμως χρειάζεται περίπου άλλες τρεις φορές αυτά τα χρήματα για να μην αλλάξει ιδιοκτησιακό καθεστώς τον επόμενο Μάιο.

Μία χρεοκοπημένη ομάδα αντιθέσεων, που διεκδικεί τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης.