Καραγκούνης: "Δεν υπάρχουν δικαιολογίες"
Για την επιστροφή και το όραμα του με τα πράσινα, μίλησε ο Γιώργος Καραγκούνης
Ακολουθεί απόσπασμα απ' όσα τόνισε ο "τυπάρας" στο νέο "Παναθηναϊκό Τριφύλλι":
- Τι διαφορετικό μπορούμε φέτος να περιμένουμε από τον Giorgio Karagouni, σε σχέση με τον Γιώργο Καραγκούνη, τον οποίον χρόνια είχαμε γνωρίσει;
" Όταν έχεις ζήσει από τα μέσα την εμπειρία ενός πρωταθλήματος σαν το Καμπιονάτο, όταν έχεις παίξει σε παιχνίδια τύπου Ίντερ-Μίλαν,Ίντερ-Γιουβέντους ή Μπενφίκα-Πόρτο είναι φυσικό να έχεις αποκτήσει μεγάλες εμπειρίες. Ως παίκτης και ως άνθρωπος. Πράγματα που συχνά είναι δύσκολο να εκφράσεις με λόγια, μα υπάρχουν. Εγώ... έπαιρνα απ όλους.
Ό,τι μπορούσα. Όχι ως... κλέφτης, μα ως συλλέκτης εμπειριών. Θυμάμαι, ας πούμε, πως όταν ήμουν νεότερος, εμείς οι παίκτες συνηθίζαμε να λέμε από μέσα μας κάτι σαν «άντε να τελειώνουμε» κάθε φορά που το πρόγραμμα περιλάμβανε τακτική -διψούσαμε να αρχίσει η μπάλα να κυλάει στο χορτάρι.
Όταν όμως πηγαίνεις π.χ. στην Ίντερ και βλέπεις διεθνούς εμβέλειας παίκτες να παρακολουθούν με προσήλωση την τακτική και μετά στην προπόνηση να φωνάζουν ο ένας στον άλλον «έλα, να κάνουμε αυτό ή εκείνο που μάθαμε»... προβληματίζεσαι. Κι από μέσα σου λες πως δεν μπορεί, κάτι θα ξέρουν κι αυτοί!"
- Την εποχή που ο Παναθηναϊκός αποκλειόταν από την -μετέπειτα Κυπελλούχο ΟΥΕΦΑ-Πόρτο του Μουρίνιο στην παράταση, υπήρχε μία έντονη συζήτηση σχετικά με το αν η ομάδα μας έπρεπε να ρίξει το βάρος της στο κυνήγι της ευρωπαϊκής διάκρισης ή το ελληνικό Πρωτάθλημα. Ήσουν από τους λίγους παίκτες που διάλεγες Ευρώπη, θυμάμαι.
" Όχι από τους λίγους, ο μόνος! Προφανώς, με άλλα λόγια, ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να διαλέγει στόχους και οφείλει να είναι παντού και πάντα ανταγωνιστικός, μα από την άλλη σκεφτόμουν το εξής: Πρωταθλήματα ο Παναθηναϊκός έχει πάρει πολλά και θα πάρει κι ακόμη περισσότερα στο μέλλον. Ευρωπαϊκές διακρίσεις όμως πόσες έχει; Αν αποκλείαμε την Πόρτο τότε -που μόνο εμείς, από όλες τις ευρωπαϊκές ομάδες είχαμε νικήσει μέσα στο Ντραγκάο με το γκολ του Ολιζαντέμπε- θα γινόμασταν αυτόματα το φαβορί. Ακόμη λοιπόν και αν ήταν επί ίσοις όροις εκείνη την εποχή τα πρωταθλήματα στην Ελλάδα, θα έλεγα να δώσουμε προτεραιότητα στο εξαιρετικό, την Ευρώπη".
- Όταν ξεκινούσες να παίζεις ποδόσφαιρο στην Παιανία, ως πού έφταναν οι φιλοδοξίες σου; Τι ονειρευόσουν, όταν-όπως υποστηρίζει ο μύθος- κοιμόσουν παιδάκι, αγκαλιά με μια μπάλα;
" Μπάλες είναι αλήθεια πως είχαμε πολλές στο σπίτι, μα όχι, δεν κοιμόμουν με καμιά τους. Όσο για το τι ονειρευόμουν... .τι άλλο από το να φορέσω τις φανέλες του Παναθηναϊκού και της Εθνικής. Τα κατάφερα και τα δύο. Έγινα αρχηγός στην Εθνική Παίδων, στην Εθνική Νέων, στην Εθνική Ελπίδων που έφτασε ως τον τελικό του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος και ο Σλοβάκος διαιτητής Μίχελ της έκλεψε το χρυσό-δεν πειράζει, ο Θεός μας το ξεπλήρωσε στο πολλαπλάσιο στο EURO της Πορτογαλίας...".
- Πώς είναι να αλήθεια είναι κανείς 13-14 ετών και να προπονείται δίπλα στα ποδοσφαιρικά είδωλα του; Να ζει στον ίδιο με αυτούς χώρο;
" Είδωλο μου από τους Έλληνες ποδοσφαιριστές ήταν ο Δημήτρης Σαραβάκος. Φαντάσου λοιπόν πώς ένιωσα όταν τη δεύτερη κιόλας μέρα που ήμουν στην Παιανία, έτυχε να έρθει να καθίσει δίπλα μου στην τραπεζαρία...".
-Του ζήτησες αυτόγραφο;
" Όχι, το να προπονούμαι στον ίδιο χώρο με αυτόν μου φάνηκε καλύτερο. Άσε που ήμουν και λίγο ντροπαλός".
- Σε τι θα ήθελες να είσαι καλύτερος απ' ό,τι είσαι;
" Στις κεφαλιές -αν και για να είμαι ειλικρινής αν μου ζητήσεις να ξεχωρίσω κάποιο από τα γκολ που έχω βάλει με τη φανέλα του Παναθηναϊκού, σίγουρα ένα από τα πρώτα θα είναι αυτό εναντίον της Άρσεναλ στη Λεωφόρο. Με κεφαλιά!".
- Οι Αμερικανοί λένε ότι μία ασίστ κάνει δύο παίκτες ευτυχισμένους. Συμφωνείς;
" Το γκολ είναι γκολ, τι να λέμε. Το μόνο που μπορεί να θεωρηθεί συγκρίσιμο είναι να κάνεις μία μαγική προσπάθεια και να βγάλεις τον επιθετικό μόνο του σε κενή εστία. Και πάλι όμως....".
-Μέσα στο γήπεδο λειτουργείς περισσότερο με το ένστικτο ή τη λογική; Το ρωτάω έχοντας στο νου μου τόσο το ότι συνέχισες να παίζεις με κομμένο χιαστό στο Καμπ Νου κόντρα στην Μπαρτσελόνα όσο και την κίτρινη κάρτα που δέχεσαι δύο λεπτά πριν τη λήξη του ημιτελικού του EURO, η οποία σου στερεί το δικαίωμα συμμετοχής στον τελικό.
" Με το ένστικτο περισσότερο. Αν λειτουργούσα με τη λογική ίσως και να μην το έκανα εκείνο το φάουλ στο 88', στο κέντρο του γηπέδου. Κι ο Κολίνα από την άλλη θα μπορούσε ίσως και να μην μου δείξει την κάρτα σε εκείνο το σημείο αλλά...χαλάλι. Όποτε τον συναντούσαμε στον δρόμο μας ως Εθνική, μας έφερνε γούρι.
Όσο για τη φάση του τραυματισμού μου στο Καμπ Νου, απέμεναν, θυμάμαι, μερικά λεπτά για να λήξει το ημίχρονο. Το είχα ακούσει το κρακ στο γόνατο μου αλλά από την άλλη Μπαρτσελόνα είναι αυτή. Ήλπιζα πως κάπως θα μπορούσαν να μου το περιποιηθούν στο ημίχρονο και να συνεχίσω...
".
-Θεωρείσαι ένας από τους παίκτες που «ζουν για το παιχνίδι». Πόσο η πίεση του αποτελέσματος αλλοιώνει την απόλαυση που αντλεί κανείς από αυτό;
" Αρκετά. Μεγαλώνοντας αποκτάς συναίσθηση πως τα πάντα κρίνονται έκτου αποτελέσματος. Και κρέμονται σε μία κλωστή. Καταλήγεις ως εκ τούτου να το βλέπεις κι εσύ διαφορετικά".
-Νίκη με κακή απόδοση ή ήττα με μπαλάρα;
" Το συζητάς; Νίκη με άθλια απόδοση!".
-Ελλάδα, Ιταλία ή Πορτογαλία;
" Από άποψη τρόπου ζωής, καιρικών συνθηκών και φυσικής ομορφιάς, ασυζητητί Ελλάδα. Υπερτερούμε σε πολλά. Ποδοσφαιρικά μιλώντας βέβαια, δε νομίζω πως υπάρχει Έλληνας παίκτης που δε θα ήθελε να παίξει στις ομάδες που αγωνίστηκα εγώ".
-Στις φετινές καλοκαιρινές διακοπές σου -λίγο πριν το ξεκίνημα μίας σημαδιακής για σένα και την ομάδα σεζόν- άγγιξες μπάλα;
" Καθόλου. Μόνο θάλασσα. Αν μπορούσα να μη βγαίνω καθόλου από αυτήν ή να μετακινούμαι μόνο από το δωμάτιο στην παραλία θα το έκανα».
- Σε απασχολεί το τι θα κάνεις μετά το ποδόσφαιρο; Ασχολείσαι με επενδύσεις, business;
" Δεν έχω μυαλό για τέτοια! Ως τώρα που μιλάμε τουλάχιστον. Και μάλλον το έχω πάρει απόφαση πως όσα βγάλω θα μου...τα φάει ο γιος μου".
- Πόσο διαφορετικά σε κάνει να βλέπεις τα πράγματα αντίστοιχα το πρώτο σου παιδί;
" Το παιδί αλλάζει τη ζωή σου συνολικά. Προσωπικά το θεωρώ μεγάλη βοήθεια-και δεν είναι, νομίζω, τυχαίο πως η περσινή μου χρονιά ήταν η καλύτερη. Γυρίζεις σπίτι και με το που το βλέπεις παύεις να σκέφτεσαι τον αγώνα που έπαιξες ή εκείνον που θα παίξεις μεθαύριο. Παίζεις μαζί του, σε γεμίζει θετική ενέργεια, τα ξεχνάς όλα, χαμογελάς".
- Με τη φετινή επιστροφή σου πάντως στον Παναθηναϊκό μοιάζει να έχεις αποκτήσει και μία ολόκληρη σειρά ...ποδοσφαιρικά παιδιά. Εννοώ φυσικά τους-αρκετούς-νέους παίκτες της ομάδας, που είναι φυσικό να σε βλέπουν κατά μία έννοια ως πρότυπο.
" Στον Παναθηναϊκό υπάρχουν πολλοί καλοί παίκτες, οι οποίοι βρίσκονται σε καλή ποδοσφαιρική ηλικία. Εκείνο όμως που αξίζει να προσέξει κανείς –κι οι ίδιοι πριν απ' όλους-είναι πως είναι ήδη δύο ή τρία χρόνια στην ομάδα του Παναθηναϊκού. Δεν υπάρχουν ως εκ τούτου δικαιολογίες, ούτε γι' αυτούς, ούτε για κανέναν.
Είναι ώρα να πάρει ο καθένας τις ευθύνες του, να εκμεταλλευτούν το ότι έχουν την τιμή να φορούν τη φανέλα του Παναθηναϊκού, να μάθουν να αντέχουν την πίεση
".
- Τι διαφορετικό μπορούμε φέτος να περιμένουμε από τον Giorgio Karagouni, σε σχέση με τον Γιώργο Καραγκούνη, τον οποίον χρόνια είχαμε γνωρίσει;
" Όταν έχεις ζήσει από τα μέσα την εμπειρία ενός πρωταθλήματος σαν το Καμπιονάτο, όταν έχεις παίξει σε παιχνίδια τύπου Ίντερ-Μίλαν,Ίντερ-Γιουβέντους ή Μπενφίκα-Πόρτο είναι φυσικό να έχεις αποκτήσει μεγάλες εμπειρίες. Ως παίκτης και ως άνθρωπος. Πράγματα που συχνά είναι δύσκολο να εκφράσεις με λόγια, μα υπάρχουν. Εγώ... έπαιρνα απ όλους.
Ό,τι μπορούσα. Όχι ως... κλέφτης, μα ως συλλέκτης εμπειριών. Θυμάμαι, ας πούμε, πως όταν ήμουν νεότερος, εμείς οι παίκτες συνηθίζαμε να λέμε από μέσα μας κάτι σαν «άντε να τελειώνουμε» κάθε φορά που το πρόγραμμα περιλάμβανε τακτική -διψούσαμε να αρχίσει η μπάλα να κυλάει στο χορτάρι.
Όταν όμως πηγαίνεις π.χ. στην Ίντερ και βλέπεις διεθνούς εμβέλειας παίκτες να παρακολουθούν με προσήλωση την τακτική και μετά στην προπόνηση να φωνάζουν ο ένας στον άλλον «έλα, να κάνουμε αυτό ή εκείνο που μάθαμε»... προβληματίζεσαι. Κι από μέσα σου λες πως δεν μπορεί, κάτι θα ξέρουν κι αυτοί!"
- Την εποχή που ο Παναθηναϊκός αποκλειόταν από την -μετέπειτα Κυπελλούχο ΟΥΕΦΑ-Πόρτο του Μουρίνιο στην παράταση, υπήρχε μία έντονη συζήτηση σχετικά με το αν η ομάδα μας έπρεπε να ρίξει το βάρος της στο κυνήγι της ευρωπαϊκής διάκρισης ή το ελληνικό Πρωτάθλημα. Ήσουν από τους λίγους παίκτες που διάλεγες Ευρώπη, θυμάμαι.
" Όχι από τους λίγους, ο μόνος! Προφανώς, με άλλα λόγια, ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να διαλέγει στόχους και οφείλει να είναι παντού και πάντα ανταγωνιστικός, μα από την άλλη σκεφτόμουν το εξής: Πρωταθλήματα ο Παναθηναϊκός έχει πάρει πολλά και θα πάρει κι ακόμη περισσότερα στο μέλλον. Ευρωπαϊκές διακρίσεις όμως πόσες έχει; Αν αποκλείαμε την Πόρτο τότε -που μόνο εμείς, από όλες τις ευρωπαϊκές ομάδες είχαμε νικήσει μέσα στο Ντραγκάο με το γκολ του Ολιζαντέμπε- θα γινόμασταν αυτόματα το φαβορί. Ακόμη λοιπόν και αν ήταν επί ίσοις όροις εκείνη την εποχή τα πρωταθλήματα στην Ελλάδα, θα έλεγα να δώσουμε προτεραιότητα στο εξαιρετικό, την Ευρώπη".
- Όταν ξεκινούσες να παίζεις ποδόσφαιρο στην Παιανία, ως πού έφταναν οι φιλοδοξίες σου; Τι ονειρευόσουν, όταν-όπως υποστηρίζει ο μύθος- κοιμόσουν παιδάκι, αγκαλιά με μια μπάλα;
" Μπάλες είναι αλήθεια πως είχαμε πολλές στο σπίτι, μα όχι, δεν κοιμόμουν με καμιά τους. Όσο για το τι ονειρευόμουν... .τι άλλο από το να φορέσω τις φανέλες του Παναθηναϊκού και της Εθνικής. Τα κατάφερα και τα δύο. Έγινα αρχηγός στην Εθνική Παίδων, στην Εθνική Νέων, στην Εθνική Ελπίδων που έφτασε ως τον τελικό του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος και ο Σλοβάκος διαιτητής Μίχελ της έκλεψε το χρυσό-δεν πειράζει, ο Θεός μας το ξεπλήρωσε στο πολλαπλάσιο στο EURO της Πορτογαλίας...".
- Πώς είναι να αλήθεια είναι κανείς 13-14 ετών και να προπονείται δίπλα στα ποδοσφαιρικά είδωλα του; Να ζει στον ίδιο με αυτούς χώρο;
" Είδωλο μου από τους Έλληνες ποδοσφαιριστές ήταν ο Δημήτρης Σαραβάκος. Φαντάσου λοιπόν πώς ένιωσα όταν τη δεύτερη κιόλας μέρα που ήμουν στην Παιανία, έτυχε να έρθει να καθίσει δίπλα μου στην τραπεζαρία...".
-Του ζήτησες αυτόγραφο;
" Όχι, το να προπονούμαι στον ίδιο χώρο με αυτόν μου φάνηκε καλύτερο. Άσε που ήμουν και λίγο ντροπαλός".
- Σε τι θα ήθελες να είσαι καλύτερος απ' ό,τι είσαι;
" Στις κεφαλιές -αν και για να είμαι ειλικρινής αν μου ζητήσεις να ξεχωρίσω κάποιο από τα γκολ που έχω βάλει με τη φανέλα του Παναθηναϊκού, σίγουρα ένα από τα πρώτα θα είναι αυτό εναντίον της Άρσεναλ στη Λεωφόρο. Με κεφαλιά!".
- Οι Αμερικανοί λένε ότι μία ασίστ κάνει δύο παίκτες ευτυχισμένους. Συμφωνείς;
" Το γκολ είναι γκολ, τι να λέμε. Το μόνο που μπορεί να θεωρηθεί συγκρίσιμο είναι να κάνεις μία μαγική προσπάθεια και να βγάλεις τον επιθετικό μόνο του σε κενή εστία. Και πάλι όμως....".
-Μέσα στο γήπεδο λειτουργείς περισσότερο με το ένστικτο ή τη λογική; Το ρωτάω έχοντας στο νου μου τόσο το ότι συνέχισες να παίζεις με κομμένο χιαστό στο Καμπ Νου κόντρα στην Μπαρτσελόνα όσο και την κίτρινη κάρτα που δέχεσαι δύο λεπτά πριν τη λήξη του ημιτελικού του EURO, η οποία σου στερεί το δικαίωμα συμμετοχής στον τελικό.
" Με το ένστικτο περισσότερο. Αν λειτουργούσα με τη λογική ίσως και να μην το έκανα εκείνο το φάουλ στο 88', στο κέντρο του γηπέδου. Κι ο Κολίνα από την άλλη θα μπορούσε ίσως και να μην μου δείξει την κάρτα σε εκείνο το σημείο αλλά...χαλάλι. Όποτε τον συναντούσαμε στον δρόμο μας ως Εθνική, μας έφερνε γούρι.
Όσο για τη φάση του τραυματισμού μου στο Καμπ Νου, απέμεναν, θυμάμαι, μερικά λεπτά για να λήξει το ημίχρονο. Το είχα ακούσει το κρακ στο γόνατο μου αλλά από την άλλη Μπαρτσελόνα είναι αυτή. Ήλπιζα πως κάπως θα μπορούσαν να μου το περιποιηθούν στο ημίχρονο και να συνεχίσω...
".
-Θεωρείσαι ένας από τους παίκτες που «ζουν για το παιχνίδι». Πόσο η πίεση του αποτελέσματος αλλοιώνει την απόλαυση που αντλεί κανείς από αυτό;
" Αρκετά. Μεγαλώνοντας αποκτάς συναίσθηση πως τα πάντα κρίνονται έκτου αποτελέσματος. Και κρέμονται σε μία κλωστή. Καταλήγεις ως εκ τούτου να το βλέπεις κι εσύ διαφορετικά".
-Νίκη με κακή απόδοση ή ήττα με μπαλάρα;
" Το συζητάς; Νίκη με άθλια απόδοση!".
-Ελλάδα, Ιταλία ή Πορτογαλία;
" Από άποψη τρόπου ζωής, καιρικών συνθηκών και φυσικής ομορφιάς, ασυζητητί Ελλάδα. Υπερτερούμε σε πολλά. Ποδοσφαιρικά μιλώντας βέβαια, δε νομίζω πως υπάρχει Έλληνας παίκτης που δε θα ήθελε να παίξει στις ομάδες που αγωνίστηκα εγώ".
-Στις φετινές καλοκαιρινές διακοπές σου -λίγο πριν το ξεκίνημα μίας σημαδιακής για σένα και την ομάδα σεζόν- άγγιξες μπάλα;
" Καθόλου. Μόνο θάλασσα. Αν μπορούσα να μη βγαίνω καθόλου από αυτήν ή να μετακινούμαι μόνο από το δωμάτιο στην παραλία θα το έκανα».
- Σε απασχολεί το τι θα κάνεις μετά το ποδόσφαιρο; Ασχολείσαι με επενδύσεις, business;
" Δεν έχω μυαλό για τέτοια! Ως τώρα που μιλάμε τουλάχιστον. Και μάλλον το έχω πάρει απόφαση πως όσα βγάλω θα μου...τα φάει ο γιος μου".
- Πόσο διαφορετικά σε κάνει να βλέπεις τα πράγματα αντίστοιχα το πρώτο σου παιδί;
" Το παιδί αλλάζει τη ζωή σου συνολικά. Προσωπικά το θεωρώ μεγάλη βοήθεια-και δεν είναι, νομίζω, τυχαίο πως η περσινή μου χρονιά ήταν η καλύτερη. Γυρίζεις σπίτι και με το που το βλέπεις παύεις να σκέφτεσαι τον αγώνα που έπαιξες ή εκείνον που θα παίξεις μεθαύριο. Παίζεις μαζί του, σε γεμίζει θετική ενέργεια, τα ξεχνάς όλα, χαμογελάς".
- Με τη φετινή επιστροφή σου πάντως στον Παναθηναϊκό μοιάζει να έχεις αποκτήσει και μία ολόκληρη σειρά ...ποδοσφαιρικά παιδιά. Εννοώ φυσικά τους-αρκετούς-νέους παίκτες της ομάδας, που είναι φυσικό να σε βλέπουν κατά μία έννοια ως πρότυπο.
" Στον Παναθηναϊκό υπάρχουν πολλοί καλοί παίκτες, οι οποίοι βρίσκονται σε καλή ποδοσφαιρική ηλικία. Εκείνο όμως που αξίζει να προσέξει κανείς –κι οι ίδιοι πριν απ' όλους-είναι πως είναι ήδη δύο ή τρία χρόνια στην ομάδα του Παναθηναϊκού. Δεν υπάρχουν ως εκ τούτου δικαιολογίες, ούτε γι' αυτούς, ούτε για κανέναν.
Είναι ώρα να πάρει ο καθένας τις ευθύνες του, να εκμεταλλευτούν το ότι έχουν την τιμή να φορούν τη φανέλα του Παναθηναϊκού, να μάθουν να αντέχουν την πίεση
".