Καραταΐδης: "Θα μου πείτε εσείς για αδικία;"

Διαβάστε αποσπάσματα από τη συνέντευξη που έδωσε ο Κυριάκος Καραταΐδης στο Contra.gr, 15 χρόνια μετά το τελευταίο του παιχνίδι.

Είχα κλείσει στην ΑΕΚ, έτοιμος να μπω στο ταξί και μπούκαρε ο Τερζανίδης, σχεδόν κλαίγοντας

Πάμε πάλι στην Καστοριά.

«Εμφανίζεται, λοιπόν, τις δύο τελευταίες χρονιές ο Χρήστος Τερζανίδης, έχουμε τρομερή φουρνιά παικτών, κάνουμε πρωταθλητισμό στη Β' Εθνική και χάνουμε το πρωτάθλημα και τις δύο χρονιές στην τελευταία αγωνιστική. Μία μέσα στις Σέρρες με Ηλία Σαββίδη, Σοφιανόπουλο. Πολύ δυνατή ομάδα τότε και ο Πανσερραϊκός».

Πως και δεν σε είχε δει κανένας από καμιά μεγαλύτερη ομάδα μέχρι τότε;

«Το ’86, επειδή ο Χρήστος Τερζανίδης είχε σχέσεις με ΠΑΟΚ και με Παναθηναϊκό, με πρότεινε στον καπετάνιο (σ.σ. Γιώργος Βαρδινογιάννης). Τελικά, είχε κλείσει τον Χατζηαθανασίου εκείνος και του είπε "άσ’ τον για αργότερα". Το ’87-’88 είχε πει στους ανθρώπους του ΠΑΟΚ, ελάτε να δείτε έναν καλό παίκτη. Είχε έρθει να με δει ο μεγάλος ο Σαράφης σε ένα ματς που παίζαμε στην έδρα μας. Ο Σαράφης είπε του Χρήστου ότι ήθελαν έναν πιο ανασταλτικό παίκτη και πήραν τελικά στον ΠΑΟΚ τον Μαυρέα. Ο Τερζανίδης είχε στείλει μέχρι χαρτί στον ΠΑΟΚ στο οποίο έγραφε “πάρτε τον, θα παίξει Εθνική”. Τόσο πολύ πίστευε σε μένα. Μετά ξεκινάει ένα αλισβερίσι με τον Τυροβολά της ΑΕΚ. Στα τηλέφωνα κάθε μέρα με τον πεθερό μου, γιατί ο πατέρας μου είχε φύγει τότε...».

Με τη γυναίκα σου πόσα χρόνια είστε μαζί;

«Από 14 ετών! Μαζί μεγαλώσαμε. Στην Καστοριά, λοιπόν, η ομάδα πήγαινε για πρωταθλητισμό, έχωνε λεφτά μόνο ο πρόεδρος, οι άλλοι δεν έβαζαν τίποτε και τους λέει “εάν δεν βάλετε λεφτά, θα πουλήσω τον Κούλη. Έχω προτάσεις και θα τον πουλήσω”. Τα έχει βρει ο Τυροβολάς με τον πεθερό μου στην τιμή, τα έχει βρει και με την ομάδα και λέει μια μέρα “ο Κούλης πάει στην ΑΕΚ”».

Σε εκπροσωπούσε σαν να λέμε δηλαδή;

«Ακριβώς. Ο πεθερός μου ήταν σαν πατέρας μου. Είχα την τύχη αυτόν τον ρόλο να τον παίξει ο κύριος Γιώργος. Είμαστε 30 χρόνια μαζί. Έχουν κλείσει ραντεβού και θα πηγαίναμε με ταξί από την Καστοριά στο Βόλο, όπου θα ήταν και ο Τυροβολάς, για να υπογράψουμε. Θυμάμαι, μάλιστα, ότι η συμφωνία ήταν να παίρνω ένα εκατομμύριο το χρόνο για πέντε χρόνια, δηλαδή πέντε εκατομμύρια συνολικά και η ομάδα θα έπαιρνε 25 εκατομμύρια μέσα σε αυτήν την πενταετία».

Πολλά λεφτά για την εποχή.

«Άκου τώρα. Εκεί που γίνεται το συμβούλιο και περιμένω σε μία γωνίτσα να με βάλουν στο ταξί να φύγουμε, μπουκάρει μέσα ο Τερζανίδης, σχεδόν κλαίγοντας και λέει “ο Κούλης δεν θα πάει στην ΑΕΚ. Θα πάει στον Ολυμπιακό”! Πρόσεξε, ένας άνθρωπος που ήταν συνδεδεμένος με ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκό, δεν με άφησε να πάω στην ΑΕΚ! Τόσο πολύ με αγαπούσε. Και στον Ολυμπιακό, επί Κοσκωτά τότε, γινόταν το σάρωμα. Σκέψου είχε κάνει 98 συμβόλαια! Λένε, λοιπόν, οι άνθρωποι της Καστοριάς “με τα λεφτά τι γίνεται;”. Τους λέει «θα πάρετε 25, για πέντε χρόνια και θα τα πάρετε όλα αύριο». Πήγα στο Βόλο, μπήκα σε μία Mercedes κατέβηκα Πειραιά και αμέσως υπέγραψα στον Ολυμπιακό».

Με τα ίδια λεφτά που σου έδινε και η ΑΕΚ;

«Ακριβώς τα ίδια. Ήρθαμε εδώ Πειραιά, βρήκαμε τον αδερφό του κυρ Γιώργη, τον Σταύρο Κοσκωτά και μου δίνει -θυμάμαι- ένα βιβλιάριο με πέντε εκατομμύρια δραχμές. Ξέχασα να σου πω, ότι τα λεφτά μου τα έδιναν κι εμένα μπροστά, κλειστά όμως, για τους έξι μήνες που απέμεναν μέχρι το καλοκαίρι που θα πήγαινα στον Ολυμπιακό γιατί έπρεπε να τελειώσω τη χρονιά με την Καστοριά, με την οποία κάναμε πρωταθλητισμό».

«Φεύγουμε με το ταξί, είχα τότε μαζί μου και έναν σύμβουλο της Καστοριάς, πάμε στην Πτολεμαΐδα που είχε μία τράπεζα “Κρήτης” και βλέπουμε δύο σακούλες μαύρες, με όλα τα λεφτά μέσα».

Περίμενε, δεν στα είχαν δώσει σε βιβλιάριο;

«Αυτά στις σακούλες, ήταν τα λεφτά της ομάδας! Τα 25 εκατομμύρια. Φτάνουμε, λοιπόν, στο ιστορικό, χωμάτινο γήπεδο της Καστοριάς, με τους παιχταράδες τότε που ήταν όμως έξι μήνες απλήρωτοι και οι περισσότεροι από αυτούς οικογενειάρχες και με το που είδαν τα λεφτά, με έπιασαν και με πετούσαν στον αέρα! Σου μιλάω, τώρα, για κάτι σκηνές...

ΤΟ ΓΚΟΛ ΣΤΟ ΝΤΕΜΠΟΥΤΟ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ

Πόσο ήσουν εκείνη τη χρονιά;

«Δεν είχα κλείσει τα 23. Άρχισε να ασχολείται με 'μας τους μικρούς λίγο παραπάνω, γιατί ήταν καλός προπονητής και γενικά υπήρχε καλό κλίμα μαζί του. Δεν μας είχε μακριά του και ήταν σημαντικό αυτό. Ο Γκμοχ έλεγε πολύ συχνά τη λέξη “κούρβα”».

Η οποία τι σημαίνει;

«Νομίζω βρισιά πρέπει να είναι (σ.σ. πόρνη). Πως έχουμε εμείς το μαλάκα, αυτοί έχουν το “κούρβα”. Το χρησιμοποιούσε συχνά και ο Μπλαχίν. Πήγαινα λοιπόν, στον Γκμοχ και του έλεγα “δεν θα με βάλεις μια φορά να παίξω κούρβα; Δεν θα ξαναβγώ ρε” κι εκείνος γελούσε γιατί του άρεσαν αυτά. Πρώτη, δεύτερη, τρίτη αγωνιστική. Στην τέταρτη, γίνεται όλο αυτό το σκηνικό και με βάζει. Μου λέει μέσα στην εβδομάδα ότι θα με βάλει να παίξω! Του λέω “αλήθεια;”. Παίζουμε, λοιπόν, τέταρτη αγωνιστική Πανιώνιος – Ολυμπιακός, ο Πανιώνιος είναι τιμωρημένος κι έρχεται να παίξει στο Καραϊσκάκη που είναι τίγκα. Είναι η εποχή που έχει γυρίσει ο Αναστόπουλος από Ιταλία κι έχει πάει στον Πανιώνιο με παιχταράδες τότε.Με βάζει βασικό, αριστερό μπακ. Αυτή είναι η πρώτη μου συμμετοχή στον Ολυμπιακό. Η πρώτη μου επαφή με τη μπάλα είναι στο 2ο λεπτό και βάζω γκολ! 0-1 με γκολ δικό μου και το ματς τελείωσε έτσι. Ο Γκμοχ, επειδή είχε εικόνα από μένα όταν ήταν στη Λάρισα, ήξερε ότι στην Καστοριά κατέβαινα πάντα στα στημένα. Παρότι οι περισσότεροι προπονητές στον Ολυμπιακό έλεγαν “μην κατεβαίνεις γιατί δεν θα προλάβεις μετά τις αντεπιθέσεις”, εγώ κατέβαινα. Στα 13 χρόνια, δηλαδή, εάν κατέβαινα σε όλα τα κόρνερ θα είχα βάλει και 15-20 γκολ».

Αυτό το γκολ σε καθιέρωσε και στην ενδεκάδα. Στην πρώτη σου επαφή, στο πρώτο παιχνίδι, να βάλεις γκολ. Συνολικά, είχες τρία γκολ στον Ολυμπιακό εάν δεν κάνω λάθος;

«Τρία στο πρωτάθλημα. Τα δύο τα είχα βάλει εκείνη τη χρονιά με Γκμοχ. Το δεύτερο ήταν πάλι από στημένη φάση, μέσα στον Πιερικό, έβαλα γκολ με κεφαλιά».

Το πρώτο σου γκολ ήταν με σουτ θυμάμαι.

«Ναι, με σουτ από κόρνερ, τη βρήκα με το αριστερό. Μετά το άλλο με τον Πιερικό που χάσαμε 2-1, έγιναν πολλά σ’ε εκείνο το ματς και το τρίτο με τον Απόλλωνα στο Καραϊσκάκη. Φίλε, αυτό που έλεγα στον δάσκαλο τον Γκμοχ έγινε πραγματικότητα. Μπήκα 9 Οκτωβρίου του '88 και βγήκα Μάιο του 2001 από την ενδεκάδα του Ολυμπιακού!».

Έγραψες δηλαδή, 13 χρόνια γεμάτα.

«Ακριβώς. Κατάφερα σε αυτά τα χρόνια να έχω τις περισσότερες συμμετοχές από κάθε άλλο ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού. Βαρύ το φορτίο και πολλή η κούραση, αλλά άξιζε».

Το αλλάζεις αυτό;

«Με τίποτα! Ούτε για όλα τα λεφτά. Και ήμουν από τους ποδοσφαιριστές που έζησαν και τις δύο όψεις του νομίσματος. Και τα πέτρινα χρόνια και τα πέντε καλά χρόνια, αλλά μετά κουράστηκα είπα σταματάω, δεν μπορώ άλλο. Δεν μπορούσα σωματικά».

Μη μου μιλάτε εμένα, γιατί σας έχω ζήσει! Θα μου πείτε εσείς για αδικία;

Εσύ που έχεις ζήσει τις καλές και τις κακές εποχές, όταν ακούς σήμερα οπαδούς άλλων ομάδων να επικαλούνται διαιτησία, αδικίες και διάφορα άλλα πως αντιδράς;

«Θα σου απαντήσω. Στο καφενείο τους λέω αυτό ακριβώς: “Μη μου μιλάτε εμένα, γιατί σας έχω ζήσει! Θα μου πείτε εσείς για αδικία;”. Εννέα χρόνια! Και μετά μπαίνω σε κάποιες λεπτομέρειες. Τι να πρωτοθυμηθώ. Να έρχεται ο διαιτητής και να σου μιλάει όπως μας μιλούσε μέσα στο Καραϊσκάκη; Άσε τώρα... Δηλαδή, εκείνοι έρχονταν με το σταυρό στο χέρι. Είναι αυτοί οι εξυγιαντές του ελληνικού ποδοσφαίρου; Εκεί θυμώνω και δεν θυμώνω εύκολα. Και τους λέω, ρε παιδιά, δεν είμαι Τζόρτζεβιτς –με την καλή έννοια τον αναφέρω- που πήρε στα 13 χρόνια 12 πρωταθλήματα. Εγώ σας έχω ζήσει. Ξέρω τι θα πει αδικία κατά της ομάδας.

Σκέψου πως όταν ήρθε ο Κόκκαλης το 1992 ήταν ο πέμπτος μου πρόεδρος στον Ολυμπιακό. Κοσκωτάς, Σαλιαρέλης, Μπανασάκηδες, οικουμενική και μετά ο Κόκκαλης. Αυτά που έχω ζήσει εγώ... Τα πέτρινα χρόνια έκαναν απεργία οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού! Έχει ξαναγίνει αυτό ποτέ; Ιστορικά, ποτέ. Ήμασταν 7-8 μήνες απλήρωτοι. Να έρχονται οπαδοί στην προπόνηση εκεί που κάναμε ζέσταμα και να λένε: "εσείς, τα πέντε άτομα να πάτε να πείτε του... μπιπ προέδρου να σηκωθεί να φύγει"! Να πάμε δηλαδή, εμείς οι ποδοσφαιριστές να πούμε στον Σαλιαρέλη να φύγει! Γίνονται αυτά; Να πάμε οι αρχηγοί, Μητρόπουλος, Αναστόπουλος, Κωφίδης, Τσαλουχίδης κι εγώ...».

Ο Ολυμπιακός είναι η ηρωίνη μου

Ως πιτσιρικάς και Καστοριανός ποια ομάδα συμπαθούσες;

«Στο χωριό μου οι περισσότεροι είναι ΑΕΚτσήδες και ΠΑΟΚτσήδες. Υπήρχαν δυο-τρεις Ολυμπιακοί και δυο-τρεις Παναθηναϊκοί. Ένας απ’ αυτούς τους Παναθηναϊκούς ήταν ο αδερφός μου, 10 χρόνια πιο μεγάλος από ‘μένα. Ο θείος μου, Ολυμπιακάκιας. Όταν έπαιζε Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός, όποιος από τους δύο μου έδινε πέντε δραχμές για να πάω να πάρω ένα παγωτό, έλεγα είμαι Ολυμπιακός ή είμαι Παναθηναϊκός. Έπαιζα μαζί τους. Είναι αυτό που λέμε, η πουτανιά στο μεγαλείο της. Όταν έφτασα 12 ετών κατέβηκα από το χωριό για να πάω Γυμνάσιο στην Καστοριά. Θυμάμαι ότι είχε τέτοια τρέλα με τη μπάλα που τελειώνοντας το σχολείο, αντί να πάω στο σπίτι πήγαινα στο γήπεδο και μάζευα τις μπάλες στην προπόνηση της Καστοριάς, επί εποχής Σαργκάνη. Έρχεται το Κύπελλο που κατακτήσαμε το 1980 και θεωρώ πραγματικά ότι τότε ήμουν αρρωστάκι με την ομάδα μου, την Καστοριά.

Μετά τα έφερε έτσι η ζωή που έπαιξα κιόλας εκεί. Μετά που ήρθα στον Ολυμπιακό, το έχω ξαναπεί, ότι ο Ολυμπιακός είναι η ηρωίνη μου. Τέλος! Όταν έχεις φορέσει αυτή τη φανέλα, δεν γίνεται να μην την αγαπήσεις. Έρχεται ο άλλος και με ρωτάει “τι ομάδα είσαι;” και του λέω “ρε φιλαράκι, ανιστόρητος είσαι; Τι να σου απαντήσω;”. Δεκατρία χρόνια σ’ αυτήν την ομάδα, δεν μπορείς να μην έχεις έντονα συναισθήματα».

Κατ' αρχήν υπάρχουν πολλά παιδιά που έχουν περάσει από τον Ολυμπιακό και υποστήριζαν άλλες ομάδες πριν...«Ναι και μετά έγιναν άρρωστοι με τον Ολυμπιακό! Δεν γίνεται διαφορετικά».

Πως προκύπτει όμως αυτό; Είναι η φανέλα; Το δέσιμο με τον κόσμο;

«Είναι όλο αυτό το πακέτο, αλλά το πιο σημαντικό ξέρεις ποιο είναι; Αυτά τα έντονα συναισθήματα που νιώθεις, με τα πάνω και τα κάτω κι εγώ ίσως επειδή έζησα και τα πέτρινα χρόνια. Όταν κερδίζαμε αισθανόσουν ότι είσαι ο Θεός και όταν χάναμε, ο τελευταίος. Θυμάμαι χάναμε από τον Παναθηναϊκό και τρεις μέρες δεν μπορούσα να βγω από το σπίτι μου να πάω στο περίπτερο. Δεν μπορούσα να βγω από την ντροπή μου. Δεν μπορούσες να πεις «δεν γαμιέται και τι έγινε». Αυτό δεν υπήρχε τότε. Όλα αυτά, σε επηρέαζαν ως άνθρωπο πάρα πολύ».

Ο Βενγκέρ θα σκέφτηκε "αυτοί είναι μαλάκες"

«Θα σου πω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα; Τον Βενγκέρ. Τον έφερε ο Κόκκαλης και ήρθε ο άνθρωπος στου Ρέντη να δει την προπόνηση. Εμείς τρέχαμε γύρω γύρω και έφευγαν απ’ έξω αυγά! Σκέψου, μας πετούσαν αυγά. Θα σκέφτηκε, λοιπόν, με το που το είδε αυτό “ότι εδώ, αυτοί είναι μαλάκες!”. Είπε “όχι” κι έφυγε...».

Αυγά σας πετούσαν; Γιατί;

«Ε, εντάξει γιατί υπήρχαν οπαδοί που θεωρούσαν ότι τους κάναμε ρεζίλι. Έφερε ο Κόκκαλης τον Βενγκέρ να του δείξει το αθλητικό κέντρο κι εκείνος είδε να μας πετάνε αυγά την ώρα που τρέχαμε! Να σου πω ένα άλλο σκηνικό; Παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό. Πετάει τη μπάλα ο Κρεμενλίεφ, μετά από φάουλ, στον Αποστολάκη για να τη στήσει και να ξεκινήσει ξανά το ματς κι εκείνος πασάρει όσο η μπάλα κυλούσε, δεν την έστησε καν και μπαίνει γκολ. Γίνεται της πουτάνας και ο διαιτητής δείχνει σέντρα! Δεν ήταν μόνο το θέμα της διοίκησης».

Ήταν συνολικό το πρόβλημα;

«Φαντάσου ότι οι οπαδοί κυνηγούσαν κι εμάς. Μας έλεγαν άχρηστους, να φύγουμε όλοι. Το επιθετικό δίδυμο ήταν Ίβιτς-Γιουσκόβιακ και τους κυνηγούσαν νύχτα μέσα στο γήπεδο επειδή, ως δια μαγείας, άνοιξαν οι πόρτες στο Ρέντη. Κλειστές οι πόρτες, έχουμε πάει να πάρουμε τα αυτοκίνητά μας. Ξαφνικά άνοιξαν και μπήκαν μέσα οπαδοί. Και πέφτει τέτοιο ξύλο... Μετά πάλι, το 2000 επί Μπιγκόν, ήταν που έσπασαν τα αυτοκίνητα. Ως δια μαγείας πάλι άνοιξαν οι πόρτες, μπήκαν μέσα και έσπασαν όλα τα αυτοκίνητα των ποδοσφαιριστών. Ήταν μετά το 3-0 με την ΑΕΚ στη Ν. Φιλαδέλφεια, σ’ εκείνο το ματς που έβαλε ο Μπιγκόν 10άρι τον Σάββα Πουρσαϊτίδη».

Ποιο μαλάκα δεν ψήφισε τον Κούλη;

Κανένα περιστατικό από προετοιμασία, τότε που μαζευόσασταν στα δωμάτια, θυμάσαι να μου πεις;

«Οι στιγμές που μαζευόμασταν στο δωμάτιό μου, ήταν πολύ ιδιαίτερες. Κάτι είχε αντιληφθεί ο Μπάγεβιτς κι εκεί του βγάζω το καπέλο, γιατί όταν ήρθε θα μπορούσε να μου πει “έλα τελείωνε”, αλλά το πρώτο πράγμα που είπε στον Κόκκαλη ήταν “θέλω τον Κούλη”. Κι αυτό το ξέρω και από τον ίδιο τον πρόεδρο, αλλά και από τον Μπάγεβιτς. Τις πρώτες μέρες, μας περνάει όλους από ραντεβού και όταν φτάνει η σειρά μου, μου λέει “για πες...”. Του απαντάω “τι να πω;”. “Πες μου τι γίνεται εδώ μέσα...” και μένω μαλάκας. Στην πιο απλή ερώτηση. “Πες μου ποια είναι τα προβλήματα να τα λύσουμε...” συνεχίζει. Του λέω “είμαι οκτώ χρόνια στην ομάδα και πρώτη φορά με ρωτάει άνθρωπος τι γίνεται εδώ μέσα”. Δεν είχε ξαναγίνει. Και μου λέει “η δική σου γνώμη έχει βαρύνουσα σημασία, εγώ σε πιστεύω”.

Περνάνε 10 μέρες περίπου και έρχεται η στιγμή να ψηφίσουμε για αρχηγούς. Μην κοιτάς τώρα που τους βάζουν, τότε τους βγάζαμε εμείς. Κάνουμε, λοιπόν, τις εκλογές, ψηφίζουν 25 άτομα, παίρνω 24 ψήφους! Τρελαίνεται ο Μπάγεβιτς και ρωτάει με τη γνωστή προφορά “ποιο μαλάκα δεν ψήφισε τον Κούλη;”. Του λέω “εγώ, δεν ψήφισα τον εαυτό μου”. Μου λέει, “άκου, στα αποδυτήρια, πάρε τα κλειδιά, αρχηγός είσαι εσύ. Κι εγώ στο γήπεδο”. Ξεκαθαρίσαμε λοιπόν, τους ρόλους κι έτσι δουλέψαμε».

Η ΠΡΩΤΗ ΚΟΥΠΑ ΚΑΙ ΤΑ ΦΤΩΧΑ ΑΡΧ..ΙΑ

Λίγο κλισέ ερώτηση, αλλά θα την κάνω. Όταν σήκωσες την πρώτη κούπα πως ένιωσες;

«Δεν περιγράφεται αυτό που έζησα εκείνη τη στιγμή».

Σκέφτηκες κάτι ή σου βγήκαν όλα μαζί και ξέσπασες έτσι;

«Εκείνη τη στιγμή πέρασαν φλας μπακ όλα αυτά που είχα ζήσει στην ομάδα τα πρώτα δύσκολα χρόνια. Μου βγήκε μία κραυγή τόσο δυνατή που ακούστηκε μέσα σε τόσες χιλιάδες κόσμου. Ήταν απίστευτο».

Ήταν ένα ξέσπασμα και μία απάντηση σε όλους για όλα αυτά που είχες περάσει;

«Ξέρεις τι ένιωσα; Το πιο απλό. Επιβεβαίωσα τον εαυτό μου. Δεν είχα να αποδείξω τίποτα σε κανέναν. Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο εαυτός μας. Να μπορούμε να διαχειριζόμαστε τα πάνω και τα κάτω μας. Να διαλογιζόμαστε την ποιότητα των ανθρώπων που έχουμε απέναντί μας, γιατί δεν γίνεται να τα έχουμε με όλους καλά. Απλά, μέσα από το χαρακτήρα σου κι ενώ δεν είσαι κοντά να δείχνεις στον άλλον πόσο πολύ τον σέβεσαι. Με δυο λέξεις, δεν χρειάζεται να γίνουμε κολλητοί.

Ό,τι έκανα, το έκανα μέσα από το ποδόσφαιρο και τον Ολυμπιακό. Γίνεται τώρα να γυρίζω την πλάτη στον κόσμο;

«Για παράδειγμα, νομίζω ότι όλοι εμείς εισπράττουμε την αγάπη του κόσμου όταν σταματάμε το ποδόσφαιρο. Μου λένε κάποια παιδιά, παλαίμαχοι κι αυτοί αλλά της επόμενης γενιάς απ’ τη δική μου, πως μπορώ και είμαι τόσο προσιτός. Γιατί να μην είμαι; Από πού βγήκα; Απ’ τα πιο φτωχά αρχ..ια που υπάρχουν. Τιμή μου και καμάρι μου. Ό,τι έκανα, το έκανα μέσα από το ποδόσφαιρο και τον Ολυμπιακό. Ούτε που το σκεφτόμουν ποτέ όταν ήμουν πιο μικρός. Τη δύναμη, λοιπόν, αυτή από πού θα την πάρεις; Από τον κόσμο. Γίνεται να του γυρίζω τώρα την πλάτη;».

Ο Βαζέχα ερχόταν στον Ολυμπιακό

Από άλλες ομάδες ποιον γούσταρες και ήθελες να τον έχεις συμπαίκτη;

«Κοίτα από τότε που έπαιζα αμυντικός και είχα το δύσκολο έργο να αντιμετωπίζω τους πρωταγωνιστές των αντιπάλων, νομίζω ότι ο Βαζέχα ήταν αντικειμενικά από τους κορυφαίους σέντερ φορ που πέρασαν. Απ’ ό,τι έχω ακούσει κι αυτός για τον Ολυμπιακό ερχόταν επί Σαλιαρέλη αλλά βρέθηκε στον Παναθηναϊκό...».

Πλάκα κάνεις;

«Όχι, έτσι έμαθα. Ότι ερχόταν για μας, αλλά κάτι έγινε στο αεροδρόμιο κι άλλαξε προορισμό τελευταία στιγμή...»

Άφησαν εκτεθειμένο τον Φορτούνη

Για Φορτούνη τι εκτιμάς; Θα γίνει ηγέτης του Ολυμπιακού;

«Εάν πρώτα ο ίδιος και μετά η ομάδα, το διαχειριστούν σωστά, έχει πολλές πιθανότητες. Είναι το πιο χαρακτηριστικό -ελληνικό- παράδειγμα, ο άνθρωπος που άφησε στην άκρη τον Τσόρι, έναν τεράστιο ποδοσφαιριστή και το κατάφερε με την παρουσία του. Κι όμως, μέσα σε τρεις μήνες γύρισε ο κόσμος. Ποιος Φορτούνης και ποιος Φορτούνης. Έγιναν κάποιες κακές εμφανίσεις από τον ίδιο, αλλά και η ομάδα πρέπει να προστατέψει το προϊόν της. Τον άφησαν εκτεθειμένο. Έκανε μία κοιλιά, αλλά μετά ακολούθησαν δυο-τρία ματσάκια και είπαμε “να τος πάλι”. Αυτό, λοιπόν, είναι θέμα διαχείρισης. Ο ποδοσφαιριστής δεν είναι μηχάνημα για να πατήσεις ένα κουμπί ή να πεις “σε πληρώνω παίξε μπάλα”. Όταν υπάρχει μία δυσκολία δεν είναι εύκολο να πάρεις το 100% από έναν παίκτη. Αλλά μπορείς ρε φίλε να πάρεις το 60-70%;

Δεν μπορώ να σου απαντήσω λοιπόν, για τον Φορτούνη. Μπορεί και να γίνει ηγέτης, αλλά παίζουν ρόλο κι άλλα πράγματα. Δεν είναι μόνο το οικονομικό και οι συνθήκες εργασίες, είναι και το συναισθηματικό κομμάτι που είναι το βασικότερο. Και ρωτάω, γιατί δεν ξέρω τώρα που είμαι απ’ έξω, στα δύσκολα είχε προστασία; Περίμεναν όλοι οι τριγύρω κι εννοώ τις άλλες ομάδες, στη γωνία. Αυτή τη στιγμή είναι το μεγαλύτερο περιουσιακό στοιχείο της ομάδας ο Φορτούνης και οφείλουν να το προστατέψουν».

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη που έδωσε στον Σταύρο Γεωργακόπουλο για το Contra.gr