Σε λιγότερο από μια εβδομάδα, την Παρασκευή συγκεκριμένα συμπληρώνονται εννέα χρόνια, από τις 29 Μαϊου 2000, όταν και έκλεισε για τον Παναθηναϊκό το κεφάλαιο «Γιώργος Βαρδινογιάννης».
Ο «Καπετάνιος», ο μακροβιότερος πρόεδρος στην ιστορία του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου, είχε επιλέξει τότε να αποχωρήσει, κάτι που είχε γίνει γνωστό μέσω του καλού συναδέλφου στα «ΝΕΑ» και (τότε) στην ΕΡΑ ΣΠΟΡ, Μανώλη Σαριδάκη.

Ανήμερα Κωνσταντίνου και Ελένης, ο διάδοχος του θείου του στο «τριφύλλι» ο Γιάννης Βαρδινογιάννης ανακοίνωνε την παραίτησή του από το ΔΣ της ομάδας, με στόχο την ηρεμία της.

Αν και ουσιαστικά δεν άλλαξε τίποτε, διότι η οικογένεια κρατάει στην κατοχή της το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών, είναι η πρώτη φορά μετά από 30 χρόνια (αν και το είχε κάνει προσωρινά και ο «Καπετάνιος» το 1982 για την υπόθεση «Μπουμπλής»), όπου δεν θα υπάρχει μέλος της οικογένειας Βαρδινογιάννη στο ΔΣ των «πρασίνων» !

Μια οικογένεια (είπαμε ότι ουσιαστικά δεν φεύγει) που «σημάδεψε» μια εκ των κορυφαίων ελληνικών ομάδων και άφησε το στίγμα της, κυρίως με τον «Καπετάνιο».

Εκεί στο μακρινό παρελθόν, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, είχαν ωριμάσει οι συνθήκες για να ιδρυθεί το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Στις 19 Ιανουαρίου του 1979 είχε κατατεθεί στη βουλή το νομοσχέδιο που προέβλεπε τον πλήρη επαγγελματισμό του ελληνικού ποδοσφαίρου και τη μετατροπή των ομάδων σε ΠΑΕ με διοργανώτρια αρχή (ΕΠΑΕ). Στις 15 Μαρτίου του 1979, ψηφίστηκε το νομοσχέδιο και όλα ήταν έτοιμα.



Ο Παναθηναϊκός βρισκόταν σε μια μεταβατική περίοδο (δύο χρόνια εβλεπε την ΑΕΚ να παίρνει τον τίτλο) όταν βρέθηκαν άνθρωποι από τον ερασιτέχνη που ήθελαν να αναλάβουν την νεοσύστατη ΠΑΕ Παναθηναϊκός και μάλιστα ο Παύλος Γιαννακόπουλος ειχε καταθέσει και επίσημη πρόταση.

To τάβλι και η... κόντρα

Σε μια παρτίδα τάβλι με τον κουμπάρο του Σταύρο Νταϊφά (που είχε ήδη «κλείσει» με άλλους εφοπλιστές την αγορά του Ολυμπιακού) με πράσινα και κόκκινα πούλια όπως λέγεται, ο πρώτος του πρότεινε να αγοράσει τον Παναθηναϊκό για να έχουν και μια πιο δυνατή κόντρα από το τάβλι.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που λένε ότι ο Βαρδινογιάννης ενδιαφερόταν και για τον Ολυμπιακό και είχε προτείνει πρώτος αυτός στον Νταϊφά να πάρει τους «ερυθρόλευκους». Ο ίδιος πάντως έχει διαψεύσει αρκετές φορές τις φήμες ότι αρχικά ήταν φίλος των Πειραιωτών, έστω και αν είχε θεαθεί πριν από λίγα χρόνια στα μπουζούκια) να τραγουδάει το γνωστό: «Περαία μου, Περαία μου με τον Σαρωνικό σου, που έχεις για καμάρι σου τον Ολυμπιακό σου» !

Εκείνο το μεσημέρι πάντως στην ναυτιλιακή λέσχη του Πειραιά, μπήκε η ιδέα στον «Καπετάνιο» και όπως συνήθιζε, όταν ήθελε κάτι, το αποκτούσε. Αφού πήρε την έγκριση από το (απαραίτητο) οικογενειακό συμβούλιο έκανε τη δική του πρόταση, προσφέροντας 60 εκατομμύρια δραχμές.

Οταν του είπαν ότι δεν γίνεται μόνο ένας άνθρωπος να πάρει πάνω από το 20%, ο Γιωργος Βαρδινογιάννης είπε το αμίμητο: «Εντάξει βάλε άλλα 20% στον αδελφό μου και 14% στον κουμπάρο μου» και κάπως έτσι στις 16 Ιουλίου του 1979 ο «Καπετάνιος» (το παρατσούκλι είχε βγει επειδή είχε οδηγήσει κάποιες φορές πλοία της εταιρίας σε διάφορα μέρη) έγινε το αφεντικό του Παναθηναϊκού. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος έπεσε από τα σύννεφα όταν το έμαθε και δεν έκρυψε την πικρία του, με αποτέλεσμα από τότε να αρχίσει μια άτυπη κόντρα μέσα στα χρόνια των δύο οικογενειών περισσότερο μάλιστα από τότε που οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι ανέλαβαν το μπάσκετ και μετά από μια δεκαετία άρχισαν να μεγαλουργούν.

Πάντως και ο Γιώργος Βαρδινογιάννης που πήρε το χρίσμα από τα άλλα μέλη της οικογένειας (ο Παύλος ασχολιόταν με την πολιτική και ο Βαρδής με τον Θόδωρο με τις επιχειρήσεις και δεν είχαν τον ελεύθερο χρόνο που χρειαζόταν) μεταμόρφωσε τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό.

Σάρωμα τίτλων

Δεν ήταν μόνο οι 15 τίτλοι που πήρε στη θητεία του (6 πρωταθλήματα και 9 κύπελλα), αλλά το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός έζησε (σχεδόν) δύο νέα «Γουέμπλεϊ, το 1985 και το 1996, φτάνοντας μέχρι τα ημιτελικά του κυπέλλου πρωταθλητριών, όπου όμως αποκλείστηκαν φυσιολογικά από τις μεγάλες ομάδες της Λίβερπουλ και του Αγιαξ αντίστοιχα.

Έφερε μεγάλους παίκτες, με αποκορύφωμα τους Ζάετς, Βαζεχα, Μπορέλι, Σαραβάκο, Βάντσικ και Ρότσα. Ο Αργεντίνος Χουάν Ρότσα ήταν και το αποκορύφωμα της κόντρας του με τον κουμπάρο του Σταύρο Νταϊφά, αφού αποτελούσε την περίφημη υπόθεση «Μπουμπλής».

Επίσης τον είχε ήδη...τσιγκλίσει παίρνοντάς του το καλοκαίρι του 1981 τους σούπερ στάρ του, τον Μάικ Γαλάκο και τον Γιάννη Κυράστα. Τη σεζόν 1981-82, οι δύο ομάδες κληρώνονται σε νοκ άουτ αγώνα κυπέλλου στη Λεωφόρο και η ανεπανάληπτη διαιτησία των Δέδε-Βουράκη-Ζλατάνου (με τρία πέναλτι υπέρ του Παναθηναϊκού και ακύρωση κανονικού γκολ του Ολυμπιακού που θα έκανε το 0-3) με τον Παναθηναϊκό να παίρνει την πρόκριση στην παράταση (3-2) ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Ο Ολυμπιακός είχε ζητήσει την παρέμβαση εισαγγελέα, ο Σταύρος Νταϊφάς τα είχε «χώσει» δημόσια στον γενικό γραμματέα αθλητισμού Κίμωνα Κουλούρη («κατάρα του αθλητισμού» τον αποκάλεσε) και στον κουμπάρο του (τον οποίο είπε ασόβαρο).

Τότε ο Γιώργος Βαρδινογιάννης για να βοηθήσει την δικαιοσύνη να λειτουργήσει απρόσκοπτα είχε παραιτηθεί και στην προεδρία είχε αναλάβει ο αείμνηστος (και εξαιρετικός άνθρωπος) Γιάννης Κασιμάτης.

Ο «Καπετάνιος» είχε απειλήσει ότι η ομάδα του δεν θα κατέβει και στο μπαράζ τίτλου με τον Ολυμπιακό στο Βόλο (1982) αν δεν δικαιωθεί για τον «Μπουμπλή» και όταν η απόφαση βγήκε υπέρ του ΠΑΟ, η ομάδα πήγε κανονικά στο μπαράζ. αλλά έχασε με 2-1 από τον «αιώνιο».

Η υπόθεση Χάτζι

Το κόλπο «Γκρόσο» απάντηση στον Ντέταρι του Κοσκωτά, πήγε να το πετύχει το 1987, όταν σε γνωστή ταβέρνα στην περιοχή του Μέτς, είχε σχεδόν «κλείσει»τη μεταγραφή του Γκιόργκι Χάτζι (!) δίνοντας τα χέρια με τον Ντίνο Τσαουσέσκου, γιό του δικτάτορα Νικολάι που ουσιαστικά έλυναν και έδεναν και στο ρουμανικό ποδόσφαιρο.

Στον παίκτη είχαν βγάλει και ελληνικό δελτίο (με καταγωγή από τις Σέρρες !) ενώ έπαιξε και φιλικό κόντρα στον Παναθηναϊκό με την εθνική Ρουμανίας.

Η συμφωνία ήταν για 50.000.000 δραχμές, αλλά μετά οι Ρουμάνοι, ακούγοντας και τα φλέρτ από το εξωτερικό, ζήτησαν περισσότερα. Ο πρόεδρος δεν ενέδωσε (οι φίλοι του Παναθηναϊκού του είχαν βγάλει το παρατσούκλι «Καβουρογιάννης») και οι Ρουμάνοι μετά και τις εξαιρετικές εμφανίσεις του στο μουντιάλ του 1990 τον μοσχοπούλησαν (έναντι 4.5 εκατ. δολαρίων) στην Ρεαλ Μαδρίτης.

Ένα χρόνο μετά τον Χάτζι, λίγο έλειψε να πάρει τον κορυφαίο Βούλγαρο Χρίστο Στόιτσκοφ, που σχεδόν τον απέκλεισε μόνος του στα παιχνίδια με την Σρέντετς. Οι Βούλγαροι του είχαν ήδη πουλήσει τον Κόλεφ και ο Βαρδινογιάννης δίστασε. Δεν το έκανε και η Μπαρτσελόνα του Κρόιφ, μόλις τον είδαν στον επόμενο γύρο και τον «έκλεισαν» αμέσως δίνοντας σχεδόν 1.000.000 δολάρια !

Τρίτη και...φαρμακερή όταν δεν άκουσε τον Βόσνιο Ιβιτσα Οσιμ που τον πίεζε να πάρουν με 1.5 εκατ. δολάρια τον καλύτερο παίκτη της Σερβίας που είχε καθιερώσει ο Οσιμ. Ο πρόεδρος όπως συνήθιζε το σκέφτηκε αρκετές μέρες και η Βαλένθια δεν έχασε την ευκαιρία να πάρει με 2 εκατ. δολάρια τον μεγάλο Πρέντραγκ Μιγιάτοβιτς (τον οποίο πούλησε σχεδόν σε τριπλή τιμή αργότερα στην Ρεάλ Μαδρίτης !)

Επίτευγμά του «Καπετάνιου» είναι η κατασκευή του προπονητικού κέντρου στην Παιανία (1980) μετά και την ιδέα που του είχε δώσει ο παγκόσμιος πρωταθλητής με την Αγγλία το 1966, Σερ Αλφ Ράμσεϊ, τον οποίο είχε φέρει ως τεχνικό σύμβουλο. Στην Παιανία φιλοξενήθηκαν κορυφαίες ομάδες όπως η Μίλαν, ο Αγιαξ, η εθνική Ολλανδίας και άλλες.

Η σχέση με τους προπονητές

Οι σχέσεις του με τους προπονητές, αμίμητες, αφού σε 21 χρόνια θητείας είχε πετύχει...μπλάκ τζάκ αλλάζοντας ισάριθμους τεχνικούς. Είχε φέρει μεγάλα ονόματα, όπως ο Ιβιτσα Οσιμ, ο Γιάτσεκ Γκμόχ, ο Γκίντερ Μπενγκστον, ο Λάκης Πετρόπουλος, ο Χελμούτ Σενέκοβιτς ο Κάζιμιρ Γκόρσκι, ο Μπρούνο Πεζάολα, με το ανέκδοτο να λέει (όπως τώρα το ακούμε για τον Σωκράτη Κόκκαλη) πως απλά αυτοί ήταν οι...βοηθοί του και έδινε χαρτάκι με την σύνθεση. Ο Πεζάολα είχε απολυθεί όταν άφησε υπονοούμενα ότι δέχτηκε παρεμβάσεις για τη σύνθεση πριν από ένα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, ενώ ο Άγγλος Ρόνι Αλεν, ήταν ίσως ο μόνος τεχνικός που είχε παρουσιάσει (το 1980) στο Τορίνο σε αγώνα με την Γιουβέντους (ήττα με 4-0), άλλο σχήμα και ενδεκάδα από αυτήν που είχε ανακοινώσει στον πρόεδρο !

Σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής ο Άγγλος κατέβηκε μόνος του από το πούλμαν προς την επιστροφή στο ξενοδοχείο και δεν αποχώρησε !

Ο Σενέκοβιτς λένε ότι τον είχε βγάλει σε ένα παιχνίδι με την ΑΕΚ έξω από τα αποδυτήρια στο ημίχρονο (δεν άργησε να αφήσει την ομάδα ο Αυστριακός), ενώ η ιστορία με τον Γιάτσεκ Γκμόχ, από τους πλέον αγαπημένους προπονητές του «Καπετάνιου» αξέχαστη, ιδιαίτερα όταν τη διηγείται ο Μανώλης Σαριδάκης.

Κάθε Παρασκευή, την περίοδο 1983-84 πριν τα παιχνίδια γινόταν μία σύσκεψη των δύο ανδρών στην «Αρματολών και Κλεφτών».

Από την μία πλευρά ο Γιώργος Βαρδινογιάννης και από την άλλη ο Γιάτσεκ Γκμόχ. Ο πρόεδρος ακουμπούσε το κουμπούρι του στο τραπέζι (φανταζόμαστε άδειο...) με την κάννη στραμμένη προς τον Γιάτσεκ και ρωτούσε πως θα παίξει η ομάδα.

«Τερματοφύλακας ο Λαφτσής» έλεγε ο Πολωνός και γυρνούσε την κάννη προς τον πρόεδρο. Νούμερο 2 ρωτούσε ο «Καπετάνιος» και γυρνούσε και πάλι την κάννη. Καρούλιας, έλεγε ο Γιάτσεκ και η ρώσικη ρουλέτα συνεχιζόταν με πολύ κέφι μέχρι να κλείσει η ενδεκάδα.

Πιστόλι είχε βγάλει και στο γήπεδο αρκετές φορές ο Γιώργος Βαρδινογιάννη, όπως σε ένα ματς με την Κόρινθο το 1992 όπου τον αποδοκίμαζαν έντονα και δεν δίστασε να ανέβει και στα συρματοπλέγματα κόντρα σε χιλιάδες οπαδούς.

Τα είχε βάλει με τους οργανωμένους, τους οποίους και είχε διαλύσει, ενώ πιστόλι είχε βγάλει και σε ευρωπαϊκό ματς, στο αξέχαστο ματς με την Τορίνο (και την κατάφωρη αδικία από τον Γάλλο ρέφερι Μισέλ Βοτρό) μπαίνοντας στα αποδυτήρια, αλλά «έφαγε» δύο χρόνια αποκλεισμό από τους αγωνιστικούς χώρους από την ΟΥΕΦΑ. Δεν καταλάβαινε τίποτε και μάλιστα ένα χρόνο μετά ήταν μέσα στο «Σάντσεθ Πινχουάν» της Σεβίλλης για να πανηγυρίσει μαζί με τους φίλους του τους Ρουμάνους τον θρίαμβο της Στεάουα επι της Μπαρτσελόνα στον αξέχαστο τελικό πρωταθλητριών με τις αποκρούσεις του Ντουκαντάμ στη διαδικασία των πέναλτι.

Συνέχισε να παίρνει τους καλύτερους Ελληνες παίκτες, ακόμα και μέσα από τα χέρια του Ολυμπιακού (Χρήστος Δημόπουλος) είτε όταν τελείωνε το συμβόλαιό τους στους «ερυθρόλευκους» (Στράτος Αποστολάκης), αλλά δεν του κάθισε η δήλωση ότι «Θα φυλακίσω το πρωτάθλημα στην Παιανία» μετά το θριαμβευτικό 1996 με την πρόκριση και στους «4» του Τσαμπίονς Λίγκ.

Αλλαγή σκήπτρων

Από την επόμενη σεζόν άρχισε η αυτοκρατορία του Σωκράτη Κόκκαλη (με 12/13 πρωταθλήματα ως τώρα !) και σιγά σιγά ο «Καπετάνιος» ένιωθε πως έφτανε στο τέλος, το οποίο προανήγγειλε από τις ΗΠΑ στον καλό του φίλο και από τους καλύτερους ρεπόρτερ Παναθηναϊκού Μανώλη Σαριδάκη.

" Αποχωρώ από την ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Αυτή είναι η τελευταία μας συνάντηση. Ερχόμενος εδώ δεν το είπα σε κανέναν, ούτε στο ευρύτερο περιβάλλον μου. Το είχα προαναγγείλει από τη Νέα Υόρκη σε έναν συνάδελφό σας. Ήταν ένα λογοπαίγνιο. Είπα ότι θα φύγω μαζί με τον Κυράστα. Και αυτό κάνω. Αρκετά σάς κούρασα είκοσι χρόνια. Είκοσι ένα χρόνια βρισκόμουν στο μικροσκόπιο. Κάποιοι με χρησιμοποίησαν ως άλλοθι για τις δικές τους αδυναμίες. Ίσως η αποχώρησή μου προβληματίσει κάποιους να αλλάξουν τη στάση τους. Τώρα θα ασχοληθώ με την οικογένειά μου. Όπως ήρθαν τα πράγματα, είτε έπρεπε να συμβιβαστώ είτε να αποχωρήσω. Δεν δέχομαι να κάνω συμβιβασμούς. Δεν είχα στόχο την κατάκτηση τροπαίων με οιονδήποτε τρόπο. Και ποτέ μου δεν χρησιμοποίησα τον Παναθηναϊκό ως μέσον πίεσης ή εμπορευματοποίησης.

Πιστεύω ότι θα έχω τη θέση μου, στη θύρα 3 του γηπέδου της Λεωφόρου, από εκεί που ξεκίνησα. Δεν ξεχνώ εγώ τα πρώτα σκαλοπάτια. Με στενοχωρεί ο τρόπος που αναγκάστηκα να φύγω. Δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Εν πάση περιπτώσει, η παρουσία μου στον Παναθηναϊκό δεν είχε ποτέ στόχο το όφελος. Τα έργα που βλέπετε (η Παιανία) δεν έγιναν με κλεμμένα λεφτά. Θα κριθώ από την ιστορία. Θα βρω χρόνο να πάω για ψάρεμα και στο βουνό. Και θα γράψω κάποτε τα απομνημονεύματά μου. Η διάδοχη κατάσταση; Πιστεύω ότι θα συνεχίσει τον δρόμο που έχω χαράξει. Ο Παναθηναϊκός μαζί μου ξέφυγε από τα Ελληνικά σύνορα. Ειλικρινά δεν ξέρω τι θα γίνει στο εξής" ήταν οι δηλώσεις του, λίγο πριν παραδώσει τη σκυτάλη στον ανηψιό του Γιάννη Βαρδινογιάννη, ο οποίος απογοητευμένος από τις αποδοκιμασίες ανακοίνωσε προχθές την παραίτηση του, λίγες μέρες πριν την ημερομηνία που είχε φύγει ο «Καπετάνιος».

Ο οποίος κράτησε τον Παναθηναϊκό, χωρίς ποτέ να έχει προβλήματα με χρέη (όπως ο Ολυμπιακός,η ΑΕΚ , ο ΠΑΟΚ κ.λπ.) και δημιούργησε φίλους και εχθρούς.

Εποχή Τζίγκερ

Μεγάλο πλήγμα για τον ίδιο, την οικογένεια και φυσικά την ομάδα η απώλεια του αγαπημένου του Θόδωρου Βαρδινογιάννη, ίσως του πιο ικανού ανθρώπου στην οικογένεια με τον οποίο ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερα. Ο αιφνίδιος θάνατος του Θόδωρου ήταν ένα σόκ για τον «Καπετάνιο» που είχε ήδη αρχίσει να σκέφτεται την αποχώρηση.

Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης («Τζίγκερ» τον φώναζαν από το όνομα του σκύλου του που τον ακολουθούσε στα ράλι) ποτέ δεν μπήκε στην προεδρία, βάζοντας αρχικά τον συμμαθητή του Αγγελο Φιλιππίδη, στη συνέχεια τον Αργύρη Μήτσου κ.λπ.

Το λάθος του Γιάννη Βαρδινογιάννη ήταν που διέλυσε την ομάδα της Ριζούπολης, ουσιαστικά τον κορμό της εθνικής ομάδας που θριάμβευσε έναν χρόνο αργότερα κατακτώντας το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στην Πορτογαλία (2004). Παίκτες που είχαν βγει είτε από την Παιανία, είτε τους είχε φέρει στην ομάδα ο «Καπετάνιος».

Ο «Τζίγκερ» δεν κατάφερε ποτέ να κερδίσει τη μεγάλη μάζα του κόσμου και προτίμησε τη λύση της παραίτησης μόνο από το ΔΣ, έτσι ώστε τουλάχιστον να μην τον χρησιμοποιούν ως εξιλαστήριο θύμα. Η οικογένεια πάντως έχει ακόμα τον Παναθηναϊκό υπό την κατοχή