Ανατριχιάζω ακόμα όταν φέρνω στο μυαλό μου εκείνο το βροχερό, χειμωνιάτικο βράδυ. Ήταν τέτοια εποχή, πριν από δέκα χρόνια, όταν είχα το προνόμιο (γιατί τέτοιο το θεωρώ) να βρεθώ στο «Άνφιλντ» για πρώτη και, προς το παρόν, μοναδική φορά στην ζωή μου.

Με δύο καλούς φίλους, τον Κώστα και τον Πέτρο (ο πρώτος μετανάστευσε στην Αυστραλία και, δόξα τω Θεώ, βρήκε εκεί την καλύτερη ζωή που του αξίζει), καθίσαμε στην εξέδρα των φιλοξενούμενων, απέναντι από το θρυλικό «Kop». Και, λίγο πριν Λίβερπουλ και Μπαρτσελόνα μπουν στον αγωνιστικό χώρο, ηacapellaερμηνεία του «You'llneverwalkalone» με καθήλωσε.

Είμαι ευσυγκίνητος, τρία χρόνια πριν στην Πορτογαλία είχα βουρκώσει δύο φορές στο ίδιο παιχνίδι και με τους δύο ύμνους (Ελλάδας και Ισπανίας), αλλά εκείνη την στιγμή δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Μόνο όταν το ζεις από κοντά μπορείς πραγματικά να νιώσεις τι σημαίνει «Άνφιλντ». Τι σημαίνει Λίβερπουλ.

Οιstewardδεν κοιτούν τον αγωνιστικό χώρο για να κάνουν σωστά την δουλειά τους, αλλά νιώθεις πόσο το θέλουν, αφού έκρυβαν τα κασκόλ κάτω από το πέτο (!). Μετά τον αγώνα, όταν έχεις αποκλειστεί αλλά, ειλικρινά, δεν δίνεις δεκάρα για όσα μόλις έζησες, να βλέπεις τους Άγγλους φιλάθλους (με όλη την σημασία της λέξης) να έρχονται προς το μέρος σου και να σε παρηγορούν, να σε συγχαίρουν που έκανες ένα τόσο μακρινό ταξίδι για να βρεθείς στο πλευρό της ομάδας σου.

Όλες αυτές οι εικόνες με πλημμύρισαν και πάλι το βράδυ της Πέμπτης (10/03), βλέποντας το πρώτο ευρώ - ντέρμπι της ιστορίας μεταξύ Λίβερπουλ και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Και με οδήγησε στο να ευχηθώ το «You'llneverwalkalone» να ακουστεί από ΟΛΟ το «Ζανκτ Γιάκομπ» της Βασιλείας, στον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ στις 18 Μαΐου. Πως θα γίνει αυτό; Με πρόκριση της Λίβερπουλ, αλλά και της Μπορούσια Ντόρτμουντ, οι (συγκλονιστικοί) φίλαθλοι της οποίας επίσης τραγουδούν τον συγκεκριμένο ύμνο (γιατί τέτοιος είναι) πριν από τα παιχνίδια της ομάδας τους.

Τους «κόκκινους» και τους Βεστφαλούς συνδέει ένας άνθρωπος που ζει με πάθος κάθε δευτερόλεπτο της ζωής του. Που λατρεύει το ποδόσφαιρο, όχι γιατί εξαιτίας του έχει λογαριασμούς με εφταψήφια ποσά στην τράπεζα, αλλά γιατί ζει και αναπνέει, ξυπνάει και κοιμάται με την μια μπάλα στο μυαλό του.

Δεν ξέρω αν ο Γιούργκεν Κλοπ θα καταφέρει να οδηγήσει την Λίβερπουλ στο πολυπόθητο πρωτάθλημα ύστερα από δύο δεκαετίες (και βάλε). Προσωπικά, το εύχομαι. Με τον Γερμανό στο τιμόνι, όμως, η ευθεία γραμμή του κλινικά νεκρού έχει αρχίσει να κυματίζει, να «ξυπνάει».

Η εμφάνιση κόντρα στην (θλιβερή και απογοητευμένη, είναι η αλήθεια) Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν ήταν τέλεια, αλλά ήταν σχεδόν τέλεια, με βάση το υλικό που έχει στα χέρια του ο Κλοπ και το φυσιολογικό μεταβατικό διάστημα που χρειάζεται για να φτιάξει την ομάδα όπως εκείνος την ονειρεύεται. Πίεση ψηλά, εξαιρετικό τρανζίσιον άμυνας - επίθεσης και σκορ (2-0) που αδικεί την προσπάθεια των γηπεδούχων και επιβραβεύει τον κορυφαίο τερματοφύλακα στον κόσμο (εντάξει, μετά τον Μάνουελ Νόιερ), Νταβίδ δεΧέα.

Ειλικρινά, δεν βλέπω πως αυτή η ασύνδετη, άψυχη και άοσμη Γιουνάιτεντ θα μπορέσει να αποκλείσει, στην ρεβάνς του «Ολντ Τράφορντ», αυτή την Λίβερπουλ. Η παρουσία στα προημιτελικά πρέπει να θεωρείται σχεδόν δεδομένη, με τον βαθμό βεβαιότητας να αγγίζει το 100% στο ζευγάρια της πρώην ομάδας του Κλοπ, της Ντόρτμουντ, με την Τότεναμ.

Αυτή η Μπορούσια (που έχει και ως βασικότατο το πατριωτάκι μας, τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο, μην ξεχνιόμαστε!), όπως και στις καλές εποχές επί Γιούργκεν, πνίγει τον αντίπαλο με την πίεση και βγαίνει ιδανικά στην κόντρα για να τον σκοτώσει. Ταυτόχρονα, όμως, και αυτό είναι επίτευγμα του Τόμας Τούχελ, ξέρει να «διαβάζει» καλύτερα τα παιχνίδια. Έχει υπομονή, δεν πανικοβάλλεται αν βρει απέναντί της κλειστές άμυνες και αποδεικνύει ότι, χωρίς να τρέχει όπως πριν (δέκα χιλιόμετρα κατά μέσο όρο λιγότερα απ' ότι επί Κλοπ), μπορεί να είναι εξίσου ή και ακόμα πιο αποτελεσματική.

Το πρωτάθλημα, μετά και το πρόσφατο 0-0 με την Μπάγερν Μονάχου, είναι πλέον ουτοπία και η Ντόρτμουντ, έχοντας εξασφαλίσει και την συμμετοχή στο επόμενο Τσάμπιονς Λιγκ, μπορεί απερίσπαστη να ρίξει το βάρος στο Γιουρόπα Λιγκ, το οποίο άγγιξε δύο φορές στο παρελθόν (1993 και 2002), όταν ακόμα έφερε την ονομασία ΚύπελλοUEFA.

Ποιες ομάδες μπορούν να μας «χαλάσουν» το «Κλοπό - ζευγάρι», με επίκεντρο τον Γερμανό τεχνικό και το «You'llneverwalkalone»; Δύο νοικοκυρεμένες ισπανικές ομάδες, οι οποίες έχουν στο τιμόνι τους δύο εξαιρετικούς προπονητές που περνούν την φιλοσοφία τους χωρίς τυμπανοκρουσίες και φανφάρες, αλλά με δουλειά, δουλειά και δουλειά.

Τον έναν (Ερνέστο Βαλβέρδε), τον χαρήκαμε στην Ελλάδα, όπου υπό τις οδηγίες του ο Ολυμπιακός έπαιξε την καλύτερή του μπάλα από την πρώτη εποχή του Ντούσαν Μπάγεβιτς. Και, ως ποδοσφαιρόφιλοι, τον καμαρώνουμε για όσα πετυχαίνει με την Αθλέτικ Μπιλμπάο του πάθους, της μαγείας, του 35χρονου «νιάνιαρου» Αρίτς Αντούριθ.

Τον άλλο (Μαρθελίνο Γαρθία Τοράλ), τον παρακολουθούμε εδώ και πολλά χρόνια να κάνει πολύ καλή, αθόρυβη δουλειά σε μια Βιγιαρεάλ που δέχεται γκολ με αίτηση και βρίσκει τρόπο να σκοράρει με πολλούς διαφορετικούς παίκτες, έχει φτάσει δύο φορές σε ημιτελικά ευρωπαϊκής διοργάνωσης και φέτος δικαιούται να ελπίζει - πιστεύει ότι μπορεί να είναι η τρίτη και η τυχερή.

Αυτή η τετράδα, λίγες ημέρες πριν από την ρεβάνς των «16» και με κίνδυνο να εκτεθούμε (και αυτό μέσα στο παιχνίδι είναι!), φαντάζει ως η πιο αξιόπιστη για να διεκδικήσει δύο θέσεις στον τελικό του «Ζανκτ Γιάκομπ». Εκεί όπου, δεν το κρύβουμε, θέλουμε να ακούσουμε όλο το γήπεδο, παρ' ότι θα είναι γεμάτο από φιλάθλους δύο διαφορετικών ομάδων, να τραγουδούν το «You'llneverwalkalone».