Λαντισλάο Μαζουρκιέβιτς: Ο άνθρωπος που... μπλόκαρε τον αέρα και συνδέθηκε άμεσα με τον Πελέ και την προσποίηση του αιώνα

Ίσως αποτελεί ειρωνεία της μοίρας ή απλώς σημείο περασμένων καιρών , με περιορισμένα τεχνολογικά μέσα, αλλά το απόλυτο τηλεοπτικό highlight της μεγάλης καριέρας του Ουρουγουανού, Λαντισλάο Μαζουρκιέβιτς, ήταν η αδιανόητη (για οποιονδήποτε άλλο ποδοσφαιριστή) έμπνευση του Πελέ, στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1970, που δικαίως ονομάστηκε ως "η προσποίηση του αιώνα".

Στις 17 Ιουνίου του 1970, στο στάδιο "Τζαλίσκο", η Βραζιλία αντιμετώπιζε την Ουρουγουάη, για μια θέση στο μεγάλο τελικό του "Αζτέκα". Οι μνήμες του σοκ του Μαρακανά και της εθνικής τραγωδίας του 1950, ήταν ακόμα νωπές για τους Βραζιλιάνους και το γρήγορο γκολ του Λουίς Κουμπίγια, που έβαλε μπροστά στο σκορ τους Ουρουγουανούς, "ξύπνησε" τις εφιαλτικές μνήμες για τη «Σελεσάο».

Όμως, η Βραζιλίας του 1970, ήταν ενδεχομένως η καλύτερη ομάδα που εμφανίστηκε ποτέ στα Παγκόσμια Κύπελλα και κατάφερε να κάνει επιβλητικά τη μεγάλη ανατροπή, με τέρματα των Κλοντοάλντο, Ζαϊρζίνιο και Ριβελίνο (3-1) "σφραγίζοντας το εισιτήριο", για τον τελικό, όπου κυριάρχησε της Ιταλίας με 4-1.

Η φάση που σημάδεψε τον ημιτελικό και σ’ ένα μεγάλο βαθμό την υστεροφημία του Μαζουρκιέβιτς, ήρθε λίγο πριν το φινάλε, όταν ο ιδιοφυής Τοστάο, με εκπληκτική κάθετη πάσα, έβγαλε τον Πελέ φάτσα με τον Ουρουγουανό τερματοφύλακα.

Οποιοσδήποτε κοινός θνητός θα υποδεχόταν την ασίστ και θα τελείωνε άμεσα τη φάση. Ο Πελέ, βλέποντας την έξοδο του Μαζουρκιέβιτς, έκανε αντίθετη κίνηση, σαστίζοντας τον έμπειρο τερματοφύλακα που έπιασε αέρα και πλάσαρε πέφτοντας, σε δεύτερο χρόνο, προς τη δεξιά γωνία του τέρματος.

Το γκολ δεν μπήκε ποτέ, η μπάλα συμπεριφέρθηκε ως πόρνη, δικαιώνοντας τη διαχρονική ατάκα του Ίβιτσα Όσιμ, αλλά 53 χρόνια μετά, μπορούμε άνετα να συζητάμε για μια φάση που πέρασε στην αιωνιότητα!

Ο "Chiquito", όπως ήταν το παρατσούκλι του Μαζουρκιέβιτς, έμοιαζε με τον Γκούφυ στην προσωπική του αναμέτρηση με τον Πελέ, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε, αρκετό καιρό μετά, να σχολιάσει με αφοπλιστικό χιούμορ τη φάση: "Μιλάτε όλοι για τη μαγεία του Πελέ και καλά κάνετε, αλλά ξέρετε άλλον τερματοφύλακα που να μπλόκαρε τον αέρα;".

Ποιος ήταν ο σπουδαίος Λαντισλάο Μαζουρκιέβιτς

Η αλήθεια είναι ότι αυτό το highlight αδικεί πολύ, στις νεότερες γενιές ποδοσφαιρόφιλων, την υστεροφημία και το πραγματικό βεληνεκές της προσωπικότητας του Μαζουρκιέβιτς.

Γεννημένος στην Ουρουγουάη, στις 14 Φεβρουαρίου του 1945, από Πολωνό πατέρα (σ.σ. δεν επισκέφτηκε ποτέ την Πολωνία και δεν έμαθε ποτέ τη γλώσσα) και Ισπανίδα μητέρα, είχε μια αξιοθαύμαστη καριέρα στη χώρα του, κυρίως με την Πενιαρόλ, κατακτώντας τέσσερα πρωταθλήματα, το Κόπα Λιμπερταδόρες το 1966 και το Διηπειρωτικό, την ίδια χρονιά, κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης.

Μεταξύ άλλων διατήρησε για 987 συνεχόμενα λεπτά ανέπαφη την εστία του, ενώ μέχρι το 1981, όταν έβγαλε για πάντα, τα γάντια από τα χέρια του, αγωνίστηκε στην Ατλέτικο Μινέιρο (Βραζιλία), Γκρανάδα (Ισπανία), Κομπρελόα (Κολομβία) και Αμέρικα ντε Κάλι (Χιλή), πριν τον τελευταία σταθμό, που ήταν και πάλι η αγαπημένη του Πενιαρόλ.

Ήταν 37 φορές διεθνής με την εθνική ομάδα, κατακτώντας το Κόπα Αμέρικα το 1967 και ψηφίστηκε κορυφαίος τερματοφύλακας του Μουντιάλ του 1970, καθώς μέχρι την αναμέτρηση με τη Βραζιλία, είχε δεχθεί μόλις ένα τέρμα, οδηγώντας εκ του ασφαλούς την Ουρουγουάη στα ημιτελικά.

Τα σπουδαιότερα παράσημα της καριέρας του, όμως, ήταν άλλα… Όταν το 1971 ο μεγαλύτερος τερματοφύλακας όλων των εποχών, ο Λεβ Γιασίν, ανακοίνωσε ότι εγκαταλείπει την δράση, του ζητήθηκε να υποδείξει το διάδοχό του. Ο Σοβιετικός γίγαντας, χωρίς δεύτερη σκέψη, ανέφερε το όνομα του Μαζουρκιέβτς.

Αλλά και ο Πελέ, στην αυτοβιογραφία του, επιβεβαιώνει ότι η φάση του 1970, στοίχειωνε και τον ίδιο, εκθειάζοντας παράλληλα τον Ουρουγουανό: «Ακόμα βλέπω στον ύπνο μου τη μπάλα να καταλήγει στα δίχτυα. Δεν είχα σκοπό να εκθέσω τον Μαζουρκιέβιτς, ήταν ένας θαυμάσιος τερματοφύλακας και ένας ωραίος άνθρωπος. Ο μόνος μου στόχος ήταν να βάλω γκολ και να κερδίσει η Βραζιλία».

Ο Λαντισλάο Μαζουρκιέβιτς πέθανε στις 2 Ιανουαρίου του 2013, σε ηλικία 68 ετών. Μια δεκαετία, παρά τέσσερις ημέρες, πριν τον "συναντήσει" ξανά ο μυθικός Πελέ.