Για τους λάτρεις του φυτωριακού ποδοσφαίρου, ο Δημήτρης Λημνιός είχε φτάσει στα όρια του θρύλου. Ενας πιτσιρικάς στον οποίο αποδίδονταν υπερφυσικές δυνατότητες. Με συνοδευτικές ατάκες χαρακτηριστικές του ατίθασου, χωρίς το παραμικρό χαλινάρι παιχνιδιού του. Ποιος να του το βάλει άλλωστε, γιατί και πως;

"Δεν βλέπει κανέναν, στο πρώτο βήμα, δεν κόβεται, παίρνει την μπάλα από τη μία περιοχή, τους περνάει όλους, φτάνει στην άλλη και έτσι, επειδή μπορεί, γυρίζει για να τους περάσει ξανά". Μερικές μόνο και ίσως οι πλέον μετριοπαθείς των όσων φοβερών και τρομερών ακούγονταν, λέγονταν, κυκλοφορούσαν και γιγαντώνονταν για το τάλαντο αυτού του χαρισματικού πιτσιρικά.

Μεγάλωσε πλέον. Ωρίμασε. Χαλινάρι, ακόμη, δεν του έχει βάλει κανείς. Μόνο το ίδιο το παιχνίδι. Αλλιώς δεν γίνεται. Είναι η διαδικασία του επαγγελματισμού, η εξέλιξη, η πρόοδος. Όλα, βήμα-βήμα έρχονται. Εσπασε ρεκόρ, Πανηγύρισε τίτλους. Εγινε διεθνής. Γεύτηκε χαρές, βίωσε λύπες, έπεσε, σηκώθηκε, έμαθε, μαθαίνει, συνεχίζει.

Το μόνο που δεν άλλαξε, η σπίθα. Η ορμή. Η φλόγα. Τη νιώθεις, την αισθάνεσαι. Τη μοιράζεται. Και ναι, δεν είναι το πιτσιρίκι που γέννησε θρύλους και ιστορίες τα πρωινά των σαββατοκύριακων στα γήπεδα του λεκανοπεδίου, αλλά ακόμη ούτε καν τα 24 δεν έχει συμπληρώσει.

Σημαντικός ο δρόμος που έχει ήδη διανύσει, όμως ο περισσότερος μπροστά του απλώνεται. Και για τον Δημήτρη Λημνιό, αυτός θα είναι και ο καλύτερος, ο λαμπρότερος, ο πλέον επιτυχημένος. Μέχρι τότε, ο διεθνής Ελληνας εξτρέμ στην πρώτη μεγάλη συνέντευξη της ζωής του μοιράζεται στο SPORT24 όσα ήδη έχει περπατήσει…

Συνέντευξη στον Αντώνη Οικονομίδη

Οσο θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να παίξω ποδόσφαιρο! Με μια μπάλα ήμουν, από τα τέσσερά μου. Με κυνηγούσε η μητέρα μου στο σπίτι. Για να σταματήσω να σπάω τζάμια και βάζα, ο πατέρας μου με έγραψε στις ακαδημίες της Νίκης Βόλου και από εκεί και πέρα το ποδόσφαιρο έγινε ο τρόπος ζωής μου. Και θα παραμείνει μέχρι να σταματήσω.

Γενικά, ήμουν καλός σε όλα τ’ αθλήματα, συμμετείχα παντού στο σχολείο, αλλά πάντα το ποδόσφαιρο ήταν άλλη κατηγορία.

Έσπασα πάρα πολλά βάζα. Αυτό που θυμάμαι εντονότερα ήταν ένα αγαπημένο της μητέρας μου, δώρο από την Βραζιλία, από όπου κατάγεται. Το πέτυχα με μια μικρή μπαλίτσα που είχα, το έριξα και μετά έτρεχα να ξεφύγω…

Με είχαν δει οι άνθρωποι του Ατρόμητου στις Μεικτές. Επικοινώνησαν με τον τότε προπονητή μου, τον Κώστα Γρηγοριάδη και του ζήτησαν αν γίνεται να έπαιζα σ’ ένα τουρνουά δοκιμαστικά με τον Ατρόμητο. Τότε είχα σπάσει τον καρπό μου, δεν μπορούσα. Επέμειναν όμως και έτσι, μόλις έγινα καλά, έπαιξα σ’ ένα άλλο τουρνουά στα Τρίκαλα.

Πήγε καλά, τα πάντα συμφωνήθηκαν και έτσι ήρθα στην Αθήνα. Ηταν δύσκολο για τους γονείς μου. Επρεπε ν’ αφήσουν 14 χρονών παιδί να φύγει. Ο Ατρόμητος όμως ήταν μια εξαιρετική επιλογή. Φοβερή οργάνωση, άρτιες εγκαταστάσεις, προσοχή σε όλα, φροντίδα.

Μικρός δεν ένιωθα ότι ξεχώριζα, ούτε όταν έβαλα 60 γκολ σε μια σεζόν στην Κ-15

Η αλήθεια είναι πως δεν μου φάνηκε τόσο δύσκολο. Περισσότερο, τώρα που το σκέφτομαι, ήταν ένα ρίσκο. Στην αρχή μόνο, στις πρώτες μέρες στους κοιτώνες είχα το προβλεπόμενο άγχος, τον προβληματισμό του ασυνηθίστου. Γρήγορα όμως, όλα πήραν τον δρόμο τους και γρήγορα άρχισα να νιώθω πολύ άνετα.

Δεν ένιωθα ότι ξεχώριζα όταν ήμουν μικρός. Δεν μπορούσα να το αντιληφθώ και λόγω ηλικίας και λόγω εμπειρίας. Ούτε με τα 60 γκολ που έβαλα σε μια σεζόν στην Κ-15. Είχαμε μια πάρα πολύ καλή ομάδα τότε και ο ένας βοηθούσε τον άλλο να νιώσει καλά στο γήπεδο. Εγώ ήμουν επιθετικός, όποτε ένιωθα καλά σκοράροντας. Όχι όμως, δεν ένιωθα πως ξεχώριζα.

Πάντα έπαιζα επιθετικός και στα άκρα. Και η αλήθεια είναι πως νιώθω καλύτερα αριστερά, όπου παίζω τώρα στην Τβέντε.

Έκανα ντεμπούτο στα 16 μου, με τον Εργοτέλη. Μπήκα στο τέλος, στο 84’. Ονειρο, απλά. Με πίστευαν και με στήριζαν στον Ατρόμητο. Πάρα πολλοί. Ο προπονητής μου στις ακαδημίες, ο Γιώργος Κορακάκης, ο κόουτς Παράσχος που με ανέβασε στην πρώτη ομάδα, ο υπεύθυνος scouting Τόλης Αποστόλου, ο αείμνηστος Τάσος Μιχαλέτος, ακόμη και ο φροντιστής ο Βασίλης Κεχαγιάς, ο Γιάννης Αγγελόπουλος. Και άλλοι που σίγουρα ξεχνάω, πάρα πολλοί, από την πρώτη στιγμή. Με πίστεψαν, με βοήθησαν και τους ευχαριστώ.

Πολλά και ανάμεικτα συναισθήματα. Πολύ άγχος, αλλά και ενθουσιασμός, που ξεπερνούσε όλα τα υπόλοιπα. Το τελευταίο που μ’ ένοιαζε, ήταν πόσο θα παίξω. Ακόμη και ένα λεπτό να ήταν, θα μου φαίνονταν χρόνος. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Δεν φοβόμουν, γιατί να φοβηθώ; Το μόνο που δεν ένιωθα εκείνη την στιγμή ήταν φόβος.

Το πρώτο γκολ ήταν με την ΑΕΛ στη Λάρισα. Ωραίο γκολ. Είχε έρθει και ο πατέρας μου στο γήπεδο να με δει. Αλησμόνητο.

Ένα γκολ που δεν έχει καμία σχέση με τα 60 γκολ σε μια σεζόν με τους μικρούς, δεν υπάρχει σύγκριση. Το πανηγύρισα, το ευχαριστήθηκα, κερδίσαμε κιόλας. Πετούσα στα σύννεφα εκείνο το βράδυ, έβλεπα αστεράκια...

Θυμάμαι όλα τα γκολ, όχι βέβαια όλα με κάθε λεπτομέρεια. Και το συγκεκριμένο προφανώς δεν πρόκειται ποτέ να το ξεχάσω. Γκολάρα και βγήκε και καλύτερο γκολ της αγωνιστικής.

Δεν διάλεξα τον ΠΑΟΚ μόνο επειδή τον υποστήριζα, ήταν επαγγελματική επιλογή

Υπήρχε ενδιαφέρον από τον Ολυμπιακό, αλλά δεν ήταν κάτι που χειριζόμουν εγώ. Εγώ διάλεξα τον ΠΑΟΚ γιατί γνώριζα πως θα είχα περισσότερο χώρο απ’ οπουδήποτε άλλου για να εξελιχθώ, να βελτιωθώ και ν’ αγωνιστώ.

Ο πατέρας μου αγαπάει τον ΠΑΟΚ, οπότε και εγώ σε τέτοιο περιβάλλον μεγάλωσα, υποστηρίζοντας τον ΠΑΟΚ. Άλλο όμως αυτό και άλλο μια επαγγελματική επιλογή. Εκείνη την στιγμή το κριτήριο μου ήταν επαγγελματικό και βασίστηκε στο εξής απλό: που έχω τις περισσότερες πιθανότητες να παίξω τόσο ώστε να εξελιχτώ. Προφανής η απάντηση και δεν το μετάνιωσα ποτέ.

Είχα κάνει μια εβδομάδα προπονήσεις στη Σαμπντόρια. Ένα δοκιμαστικό με τη δεύτερη ομάδα. Είχε πάει καλά, τους άρεσα, ενδιαφέρθηκαν, αλλά δεν ξέρω τι έγινε μετά, λόγω οικονομικών διαφορών δεν προχώρησε. Δεν στενοχωρήθηκα, αφού έτσι κι αλλιώς το θεωρούσα ρίσκο να πάω στο εξωτερικό τόσο μικρός.

Γνώριζα τι είναι ο ΠΑΟΚ, αντιλαμβανόμουν απόλυτα την πίεση

Λόγω καταβολών εννοείται γνώριζα από πρώτο χέρι ότι ο ΠΑΟΚ μπαίνει σε mode τίτλου, ότι πλέον ζει μόνο για το πρωτάθλημα. Όταν συμφώνησα, ήμουν στην Αθήνα και παρακολουθούσα τον τελικό. Θα υπέγραφα και έβλεπα τον πρώτο τελικό, το πρώτο τρόπαιο. Γνώριζα τι είναι ο ΠΑΟΚ, γνώριζα την επιθυμία όλων για τίτλους, για την κορυφή, αντιλαμβανόμουν απόλυτα την πίεση.

Ηταν δύσκολο στα 18 μου να σταθώ σε τόσο απαιτητικό περιβάλλον, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Μαζί πάνε αυτά. Πρωταθλητισμός, πίεση, ευθύνη. Όταν πήγα στον ΠΑΟΚ το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να προσπαθήσω να δείξω στο γήπεδο τι αξίζω και έτσι πρώτα να κερδίσω μια θέση στην ενδεκάδα, να κερδίσω, να εξελιχτώ και μετά να πρωταγωνιστήσω,. Όλα βήμα-βήμα.

Το ξεκίνημα δεν ήταν εύκολο. Η κυριότερη δυσκολία που συνάντησα στον ΠΑΟΚ ήταν στην αρχή, με τον κόουτς Στανόγεβιτς, οπότε ουσιαστικά ήμουν εκτός επιλογών. Δεν εξετάζω γιατί και πως, αυτά συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο.

Είναι χάρισμα αυτό που έχει ο Λουτσέσκου

Ηταν όμως η πιο δύσκολη στιγμή, αφού καλά καλά δεν είχα πάει και έβλεπα πως ίσως έφευγα. Τα πάντα όμως άλλαξαν όταν ήρθε ο κόουτς Λουτσέσκου.

Το κυριότερο ότι με κράτησε στην ομάδα. Με γνώριζε, του άρεσα, με είδε και στις προπονήσεις. Από εκεί και πέρα με βοήθησε σε πολλά επίπεδα. Ποδοσφαιρικά και ανθρώπινα. Να βελτιωθώ, να ολοκληρωθώ, να αντιλαμβάνομαι καλύτερα.

Από εκεί και πέρα, συνολικά, το δικό του, ιδιαίτερο χαρακτηριστικό είναι οι εξαιρετικές σχέσεις που έχει με όλους τους ποδοσφαιριστές. Είναι χάρισμα. Είχε επαφή με όλους, ακόμη και με όσους δεν αγωνίζονταν πολύ. Ετσι, ήξερε πως όποιος έπαιζε, όποτε και όσο έπαιζε, θα του έδινε το 100%.

Δεν γίνεται να σταδιοδρομήσεις, να φτάσεις σε κορυφαίο επίπεδο, χωρίς να είσαι καλός, χρήσιμος, ανεξαρτήτως της θέσης σου, σε ό,τι χρειάζεται να κάνεις στο γήπεδο. Ενας προπονητής δεν θα ζητήσει μόνο επίθεση ή μόνο άμυνα, όπου και αν παίζεις. Ο κόσμος περιμένει γκολ από έναν επιθετικό. Αυτό που εγώ ήθελα πρωτίστως ήταν να ταιριάξω ό,τι χρειάζονταν να κάνω στο γήπεδο.

Ο Λουτσέσκου δεν μου είπε ποτέ να δοκιμάσω ως φουλ μπακ. Ηξερε ακριβώς τι μπορούσα να του δώσω στο γήπεδο. Αλλά και εγώ ποτέ δεν σκέφτηκα πως ίσως είναι καλύτερα να παίξω μπακ. Ούτε και το ήθελα.

Ως επιθετικός νιώθω καλά. Τώρα, το να ολοκληρωθώ στη θέση μου, βοηθώντας και αμυντικά, είναι κάτι άλλο. Πρέπει να γίνει, πρέπει να το κάνεις, πρέπει να το μάθεις, διαφορετικά υστερείς σε ένα σημαντικό κομμάτι του παιχνιδιού.

Τι να σου πω τώρα για τον Μάτος. Ασύλληπτα ποιοτικός, από τους καλύτερους που έχουν εμφανιστεί στην Ελλάδα. Πολύ καλός στο 1vs1, εξαιρετικός επιθετικά, ασφαλής αμυντικά. Εμαθα πολλά παίζοντας στην ίδια πλευρά μαζί του. Πιστεύω πως ήμασταν πολύ καλό δίδυμο.

Ημουν τυχερός γιατί και στον Ατρόμητο και στον ΠΑΟΚ συνυπήρξα με μεγάλους ποδοσφαιριστές, με σημαντικές προσωπικότητες. Δεν μιλούσα πολύ, ακόμη περισσότερο δεν αντιμιλούσα, όταν έπρεπε να ακούσω, άκουγα, έκανα τη δουλειά μου, προσπαθούσα να καταλάβω τι γίνεται, να προσαρμοστώ, να μάθω όλο και πιο πολλά.

Το 2017 το πήραμε στο γήπεδο και μας το στέρησαν, αλλά απαντήσαμε κατακτώντας αήττητοι το επόμενο πρωτάθλημα

Υπήρχε μεγάλη απογοήτευση το 2017, νεύρα, θυμός. Είχαμε πάρει το πρωτάθλημα στο γήπεδο, αλλά μας το στέρησαν. Η καλύτερη απάντηση όμως για μια ομάδα είναι ακριβώς το ποδόσφαιρο, στο γήπεδο. Εκεί εστιάσαμε και εκεί απαντήσαμε, κατακτώντας το επόμενο πρωτάθλημα αήττητοι.

Το νιώθαμε 100% ότι ήμασταν καλύτεροι. Είχαμε τόσο καλή ομάδα, τόσο γεμάτο σύνολο, τόσο ποιοτικό, που νιώθαμε πως δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε. Πουθενά και από κανέναν. Τέτοια ψυχολογία είχαμε, τέτοια αυτοπεποίθηση, τέτοια πίστη.

Ηταν ένα κομβικό παιχνίδι, αυτό στην Ξάνθη στην πρώτη χρονιά του Λουτσέσκου. Υπήρχε μια ανακατωσούρα στην ομάδα, αλλά εμείς νιώθαμε πως ήταν θέμα χρόνου να βγει όλο αυτό που είχαμε στα παιχνίδια. Και βγήκε τότε, σ’ εκείνο στην Ξάνθη. Από τότε μπαίναμε στο γήπεδο και πιστεύαμε ότι ήμασταν καλύτεροι όλων.

Τότε εισπράτταμε την τρέλα του κόσμου στο κάθε τι. Βγαίναμε για καφέ, κάναμε τη βόλτα μας και το νιώθαμε στον… αέρα. Ο κόσμος το ήθελε πολύ. Μας αντιμετώπιζε όμως θετικά, δεν μας φόρτωνε, μας βοηθούσε, μας ενίσχυε περισσότερο.

Ασύλληπτα αυτά που ζήσαμε τότε, ο πατέρας μου ήταν στον κόσμο του για μέρες

Αγχος και πίεση, εννοείται πως υπήρχαν, αλλά μόνο και μόνο γιατί θέλαμε να κερδίσουμε, θέλαμε να πάρουμε το πρωτάθλημα.

Ο τίτλος ήταν μεγάλη δικαίωση για όλους μας. Αυτά που τότε ζήσαμε, αυτά που τότε αισθανθήκαμε, ασύλληπτα. Δεχτήκαμε περηφάνια, τρέλα, χαρά, για τόσες μέρες, τόσες εβδομάδες, ήταν φοβερά, μοναδικά.

Ο πατέρας μου ήταν στον κόσμο του για μέρες. Κερνούσε όλον τον Βόλο, γλένταγε, έκλαιγε, έκανε απίθανα πράγματα.

Μετά έφυγε ο κόουτς. Οταν ένας προπονητής έχει αναπτύξει μια τέλεια σχέση, μια σχέση αγάπης, έχει πετύχει όλα όσα έχει και ξαφνικά αποχωρεί, τότε φυσιολογικά σαστίζεις, παγώνεις.

Δεν ξέρω πως ένιωθε ο κόουτς Φερέιρα. Γνώριζε τί είχε πετύχει η ομάδα με τον Λουτσέσκου, οπότε γνώριζε και τι ομάδα αναλάμβανε, τι βάρος τον περίμενε. Επαγγελματίας είναι, συνειδητές όλες οι επιλογές.

Ο Φερέιρα ήταν διαφορετικό στιλ, είχε διαφορετικό σύστημα. Αυτό πίστευε, αυτό μας δίδασκε. Ηταν πολύ καλός προπονητής. Σοβαρός, πειθαρχημένος, με συγκεκριμένη, ξεκάθαρη φιλοσοφία. Και με αυτόν είχαμε καλή σχέση.

Ο Φερέιρα ήταν πολύ καλός προπονητής, τότε επιδιώκαμε να έχω περισσότερο χώρο

Τότε έκανα την πιο παραγωγική σεζόν μου στον ΠΑΟΚ, αλλά δεν οφειλόταν μόνο στην αλλαγή διάταξης. Ήταν η συνεχής εξέλιξη, η διαδικασία. Μεγάλωνα, ωρίμαζα, βελτίωνα το παιχνίδι μου και αυτό πλέον και εμπειρικά και τακτικά με έφερνε πιο κοντά στην περιοχή, πιο απελευθερωμένο επιθετικά.

Με βοήθησε όμως στο ότι επιδιώκαμε να έχω όσο περισσότερο χώρο γίνεται. Αυτό θέλαμε να πετύχουμε τόσο στην πλευρά μυ, όσο και από την πλευρά του Γιαννούλη, επιδιώκαμε να φτιάξουμε καταστάσεις 1vs1, αλλά δεν ήταν μόνο αυτός ο λόγος της καλής μου σεζόν.

Η μεταγραφή στην Κολωνία και οι δυσκολίες

Η σεζόν αυτή ήρθε ακριβώς όταν μπορούσα να κάνω το επόμενο βήμα. Δεν είχα προτίμηση για το πρωτάθλημα που θα πήγαινα να παίξω έξω. Μου άρεσε η Ιταλία, αλλά μου έλεγαν πως μου ταιριάζει το γερμανικό ποδόσφαιρο.

Πριν το παιχνίδι της Εθνικής με το Κόσοβο μου έστειλε μήνυμα ο ατζέντης μου και μου έλεγε πως είχε καλά νέα. Ετσι κι αλλιώς εγώ δεν θέλω να μαθαίνω, δεν ρωτάω, παρά μόνο όταν είναι κάτι οριστικό. Τότε ακολουθούσε και το παιχνίδι, οπότε του απάντησα πως θα τα λέγαμε μετά.

Ποια Κολωνία, που πάω, τι συμβαίνει τώρα; Είχα μείνει άναυδος. Μου κόπηκαν τα πόδια

Δεν είχα την παραμικρή ιδέα, τίποτα απολύτως. Δεν μου είχε πει τίποτα νωρίτερα, δεν γνώριζα καν την ομάδα με την οποία υπήρχαν συζητήσεις. Τελείωσε λοιπόν το παιχνίδι, σκόραρα, κερδίσαμε. Μιλάμε στο τηλέφωνο και μου λέει έκλεισες στην Κολωνία, πηγαίνεις σε δύο μέρες.

Εγώ εκείνη την ώρα, ήμουν σε φάση: Ποια Κολωνία, που πάω, τι συμβαίνει τώρα; Είχα μείνει άναυδος. Μου κόπηκαν τα πόδια. Δεν σκεφτόμουν τίποτα. Δεν θυμάμαι τι έκανα. Από τη μία χαιρόμουν για τη μεταγραφή και από την άλλη, ξέρεις, η ανθρώπινη αντίδραση για το άγνωστο.

Γύρισα στην Ελλάδα για να… ξαναφύγω την επόμενη. Και πάνω που ετοιμαζόμουν, βγαίνω θετικός. Να φανταστείς είχα πάει να κουρευτώ και τότε μ’ ενημέρωσαν. Είχαν αρρωστήσει τότε και άλλα δύο παιδιά στην Εθνική, αλλά εκείνη την ώρα ούτε που πήγαινε το μυαλό μου πως θα είχα και εγώ ανάλογο πρόβλημα.

Και όπως φαντάζεσαι, τότε άρχισαν άλλες σκέψεις. Για ποιο λόγο συνέβη αυτό, τι έγινε, αν θα χαλάσει η μεταγραφή, ανησυχία, τελείως άλλο mode. Μίλησα όμως με τους ανθρώπους της Κολωνίας, με καθησύχασαν, ηρέμησα, αλλά όλο αυτό με πήγε πίσω, αφού κράτησε 16 μέρες.

Στην Κολωνία κατάλαβα ότι δεν έχουν καμία σχέση με το ελληνικό επίπεδο. Είναι πολλά σκαλοπάτια ανώτεροι στο κάθε τι. Δεν μιλάω για την οργάνωση σε επίπεδο clubs, αφού και στον ΠΑΟΚ η οργάνωση ήταν καταπληκτική, αλλά σε επίπεδο νοοτροπίας, γηπέδων, εγκαταστάσεων, τρόπο δουλειάς, ποιότητας, απαιτήσεων, στα πάντα και παντού.

Ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να καταλάβω τι δεν μου πήγε καλά την πρώτη σεζόν

Εννοείται πως ως ποδοσφαιριστής έπρεπε να δείξεις πολλά παραπάνω για να κερδίσεις τη θέση σου, σε απόλυτα ανταγωνιστικό και κορυφαίου επιπέδου περιβάλλον.

Ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να καταλάβω τι δεν μου πήγε καλά. Στην αρχή όλα ήταν όπως ήθελα. Η σεζόν όμως δεν κύλησε έτσι. Υπήρχε φοβερή πίεση στην ομάδα, άσχημα αποτελέσματα, εγώ ήμουν καινούργιος, σε νέο περιβάλλον, χωρίς να γνωρίζω την γλώσσα, γιατί τα μαθήματα σταμάτησαν με το ξέσπασμα της πανδημίας)και παρότι θεωρώ πως προσαρμόστηκα γρήγορα, εν τούτοις η κατάσταση δεν άλλαζε.

Χωρίς να αναζητώ ούτε άλλοθι ούτε δικαιολογίες, αλλά και χωρίς καμία διάθεση να καταλογίσω ευθύνες, θεωρώ πως μάλλον δεν με πίστεψαν όσο θα έπρεπε. Δεν ξέρω τι ακριβώς πήγε στραβά στην οπτική τους. Η αλήθεια είναι πως επηρεάστηκα αρκετά.

Και παρότι ξεκίνησα προετοιμασία το περασμένο καλοκαίρι με διάθεση να διεκδικήσω τη θέση μου, διαπίστωσα πως και πάλι δεν είχε αλλάξει κάτι στο στάτους μου, οπότε τότε, συνειδητοποίησα πως έπρεπε να φύγω, να πάω κάπου για να νιώσω πάλι άνετα.

Ξεκάθαρα πιστεύω ότι μπορώ να παίξω στην Μπουντεσλίγα, το έχω ως παίκτης

Δεν σκέφτομαι τι θα γίνει το καλοκαίρι κι αν θα επιστρέψω μετά το δανεισμό. Τώρα με απασχολεί η Τβέντε και το τι θα κάνω εδώ για να βοηθήσω και την ομάδα και εμένα. Θέλω να κάνω μια γεμάτη χρονιά, μια καλή χρονιά και το καλοκαίρι, με όλα τα δεδομένα στο τραπέζι, να δούμε τι θα γίνει.

Αλλά σε καμία περίπτωση, δεν είμαι αρνητικός. Ποιος δεν θέλει να παίξει στην Μπουντεσλίγκα, σοβαρά μιλάμε; Εννοείται λοιπόν πως το θέλω γιατί δεν έχω δείξει εκεί, δεν το ευχαριστήθηκα. Αλλά και πάλι σου λέω, είναι κάτι που σκέφτομαι τη δεδομένη στιγμή.

Ξεκάθαρα πιστεύω ότι μπορώ να παίξω στην Μπουντεσλίγα, το έχω ως παίκτης. Αν δεν το είχα, θα προσαρμοζόμουν, θα το δεχόμουν και θα συζητούσα άλλα πράγματα.

Εμπιστεύονται τους Ελληνες στην Ολλανδία

Υπάρχει μια αίσθηση πως το πρωτάθλημα στην Ολλανδία είναι χαμηλότερου επιπέδου, πως είναι ανοιχτό, πως βολεύει τους επιθετικούς. Καμία σχέση. Εδώ στην Τβέντε, κάνω στα παιχνίδια τα περισσότερα χιλιόμετρα που έχω κάνει ποτέ και οπουδήποτε στην καριέρα μου! Υπάρχει φοβερή ποιότητα, παντού σε όλες τις ομάδες και μια λίγκα που δίνει περιθώρια στους παίκτες να δείξουν τις ικανότητές τους.

Τους Έλληνες μας πιστεύουν περισσότερο εδώ. Εχουν ζήσει στο παρελθόν μεγάλους Ελληνες επιθετικούς και έτσι μας έχουν σε μεγάλη εκτίμηση, δίνουν ευκαιρίες.αλά

Η μεγαλύτερη διαφορά βέβαια είναι η νοοτροπία. Είναι η σημαντικότερη, στο οτιδήποτε.. Το πάντα είναι σε τάξη, οργανωμένα, όλοι, ποδοσφαιριστές, παράγοντες, ομάδες, φίλαθλοι, media, ξέρουν τη θέση και τον ρόλο τους, τον αντιλαμβάνονται και λειτουργούν για να βελτιωθούν και να βελτιώσουν.

Δεν είναι εύκολη βέβαια η ζωή εδώ. Είμαι μόνος μου, περιστασιακά με επισκέπτονται φίλοι και δικοί μου άνθρωποι. Με τον covid, οι συνθήκες είναι ακόμη πιο ιδιαίτερες. Η πόλη μικρή, παρότι δεν έχω πάει πουθενά. Μόνο μέχρι το Ντίσελντορφ, που είναι πιο κοντά.

Δεν είχα απολύτως καμία κρούση από Ελλάδα το καλοκαίρι, δεν είχα κι εγώ καμία πρόθεση να γυρίσω

Έχω επαφές κυρίως με τον Χατζηδιάκο και τον Παυλίδη, αλλά δεν έχει τύχει ως τώρα να βρεθούμε. Δεν έχει βολέψει το πρόγραμμα, αλλά και οι συνθήκες λόγω πανδημίας.

Όχι, δεν είχα απολύτως καμία κρούση από Ελλάδα το καλοκαίρι . Δεν υπήρξε το παραμικρό. Κανείς, από καμία ομάδα δεν μου έκανε έστω και νύξη. Ετσι κι αλλιώς, δεν είχα κι εγώ καμία πρόθεση να γυρίσω.

Οσο δύσκολος και αν ήταν ο πρώτος χρόνος στην Κολωνία, ήταν ακριβώς ο πρώτος μου χρόνος στο εξωτερικό. Και ούτε καν σκεφτόμουν πως τόσο νωρίς θα έμπαινα στη διαδικασία να επιστρέψω.

Αν γυρίζει από -9; Εννοείται πως γυρίζει!

Εννοείται ότι βλέπω τους αγώνες της Super League, έχω δει όλα τα παιχνίδια του ΠΑΟΚ. Ο Ολυμπιακός κάνει το σημαντικότερο, ξέρει να παίρνει αποτελέσματα είτε παίζει καλά είτε όχι, ενώ η ΑΕΚ μεσοεπιθετικά έχει ποιότητα. Αν γυρίζει από -9; Εννοείται πως γυρίζει!

Όλα και όλοι χρειάζονται σε μια ομάδα. Και οι μεγάλοι και οι ξένοι και όλοι. Χρειάζεται ισορροπία. Σε ποιότητα, σε εμπειρία, σε ενθουσιασμό, σε όλα. Και αυτό επιτυγχάνεται μόνο όταν έχεις τα πάντα σε μια ομάδα.

Το μόνο που έχω να πω είναι πως όταν υπάρχει αξία και ποιότητα, τότε δεν χρειάζεται κανείς να κοιτάει κανείς την ηλικία. Είσαι 18 και παίρνεις την ευκαιρία σου; Αν αποδείξεις πως την αξίζεις, τότε στηρίζεσαι και παίζεις.

Το κεφάλαιο της Εθνικής, ο Ρονάλντο και ο Σαλάχ

Ξεκάθαρα κάναμε βήματα μπροστά. Με όλους τους ποδοσφαιριστές ο κόουτς είχε εξαιρετική σχέση. Πίστεψε σε μας, συνέβαλλε στο να δημιουργηθεί μια καταπληκτική ατμόσφαιρα στα αποδυτήρια και υπήρξαν παιχνίδια που παρουσιάσαμε εξαιρετικό πρόσωπο.

Ναι, δεν ήταν σε όλα, δεν κερδίσαμε κάποια καθοριστικά όπως αποδείχτηκε, αλλά συνολικά πιστεύω πως έκανε πάρα πολύ καλή δουλειά.

Εννοείται πως αυτό που μένει στον τελικό λογαριασμό είναι ότι δεν πήγαμε σε μια μεγάλη διοργάνωση. Αυτό όμως είναι το ένα μόνο σκέλος. Ο δρόμος που διανύσαμε, η βελτίωση που παρουσιάσαμε νομίζω πως είναι οι εγγυήσεις που θα μας φέρουν πιο κοντά στις επόμενες διοργανώσεις.

Έχουμε πολύ καλή ομάδα. Επειδή είμαστε νεανικό σύνολο, δεν ξέρω αν μας λείπει προσωπικότητα και ικανότητα διαχείρισης όταν μπαίνει το πρέπει στα παιχνίδια που χρειάζεται να κερδίσουμε. Και αυτό παρότι ο καθένας μας έχει πολλές παραστάσεις διεθνώς, στην ομάδα του.

Δεν ξέρω, μπορεί ακόμη να μην μας βγαίνει συλλογικά ακόμη. Αυτό όμως που δεν αμφισβητείται είναι ότι αυτή η ομάδα έχει πολλές δυνατότητες, πολλή θέληση για να πετύχει.

Πρώτα απ’ όλα εμείς στενοχωριόμαστε όταν δεν κερδίζουμε, όταν δεν πετυχαίνουμε. Προσπαθούμε, δίνουμε και την ψυχή μας, αλλά τώρα δεν έγινε. Και πρώτοι εμείς πονάμε και απογοητευόμαστε, γιατί είναι όνειρο όλων μας να πάμε σε μια μεγάλη διοργάνωση.

Το τρίπτυχο εκτός γηπέδου είναι ταινίες/σειρές, online gaming με φίλους – όχι μάνατζερ όμως – και… ποδόσφαιρο. Playstation δεν έχω καν. Μόνο αν μαζευόμασταν π.χ. με τον Πέλκα στη Θεσσαλονίκη για να παίξουμε μαζί FIFA, αλλά ως εκεί.

Από σειρές αυτόν τον καιρό βλέπω τον Γητευτή. Αγαπημένη μου σειρά ήταν το Prison Break. Από ταινίες, η τριλογία του "Lord of the Rings". Παίζει να την έχω δει 20 φορές και εύκολα μπορεί να την ξαναδώ ανά πάσα ώρα και στιγμή. Όχι συνεχόμενα…

Από ποδόσφαιρο βλέπω πάντα Champions League, Μπουντεσλίγκα κυρίως για την Κολωνία, Premier League για τον Γιαννούλη, φυσικά το ελληνικό πρωτάθλημα.

Το ερώτημα για την καλύτερη πόλη να ζεις δεν θέλει σκέψη, Θεσσαλονίκη.

Ο δυσκολότερος αντίπαλος που έχω συναντήσει ήταν ο Γκριμάλντο της Μπενφίκα. Οπου και αν γυρνούσα, όπου και αν ήμουν στο γήπεδο πάντα πίσω μου βρίσκονταν. Φοβερή ενέργεια, πολλή ποιότητα, συνεχή ανεβοκαταβέσματα στο γήπεδο, ισορροπημένος επιθετικά και αμυντικά.

Αγαπημένη ομάδα εκτός του ΠΑΟΚ είναι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Πιο μικρός είχα μια προτίμηση στην Μπαρτσελόνα κυρίως γιατί… αρρώσταινα με τον Ροναλντίνιο. Μετά όμως, έβλεπα πολύ Γιουνάιτεντ, στην πρώτη εποχή του Ρονάλντο και έτσι κόλλησα.

Βέβαια ο καλύτερος στον κόσμο αυτή τη στιγμή στη θέση μου είναι ο Σαλάχ.