Λίβερπουλ: ένα όνομα, ένας μύθος!

Έχοντας κατακτήσει 32 μεγάλους εγχώριους τίτλους (18 Πρωταθλήματα Αγγλίας, 7 Κύπελλα Αγγλίας, 7 Λιγκ Καπ) και 11 Ευρωπαϊκούς (5 Κύπελλα Πρωταθλητριών/Τσάμπιονς Λιγκ, 3 Κύπελλα UEFA, 3 Ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ), η Λίβερπουλ έχει κατακτήσει με το σπαθί της μία θέση στην ελίτ των κορυφαίων ομάδων στην ιστορία της "στρογγυλής Θεάς", με την συμπλήρωση 119 χρόνων από την ίδρυσή της να δίνουν μία ακόμα ευκαιρία στους φίλους της να γιορτάσουν για την αγαπημένη τους ομάδα.

Και η αλήθεια είναι πως οι οπαδοί της είναι πάρα πολλοί, όλοι τους άνθρωποι που έζησαν τρομερές και μοναδικές χαρές στις χρυσές εποχές της δεκαετίας του '70 και του '80, που έσφιξε η καρδιά τους μετά την τραγωδία του Χέιζελ το 1985 αλλά και αυτήν του Χίλσμπορο του 1989, που ζουν και αναπνέουν για να δουν την ομάδα τους να σπάει την κατάρα που τη θέλει πλέον εδώ και 21 ολόκληρα χρόνια μακριά από τον τίτλο του πρωταθλητή.

Με αφορμή λοιπόν την σημαντική αυτή επέτειο για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, το Sport24.gr σας παρουσιάζει 10 ιστορίες που θα πρέπει να ξέρετε για τους κόκκινους του μεγάλου λιμανιού, οι οποίοι μαζί με τους διάσημους Μπιτλς φροντίζουν να διαφημίζουν την πόλη του Λίβερπουλ σε κάθε γωνιά της γης.

Η ίδρυση

Ακούγεται παράξενο όμως η πρώτη ομάδα που χρησιμοποίησε ως έδρα το "Άνφιλντ Ρόουντ" ήταν η άσπονδη συμπολίτισσα της Λίβερπουλ, Έβερτον.

Οι μπλε του Μέρσισαϊντ, οι οποίοι ιδρύθηκαν το 1878, ξεκίνησαν να νοικιάζουν το συγκεκριμένο γήπεδο από το 1884 καταβάλλοντας ενοίκιο 100 λιρών, όμως όταν ο πρόεδρος του συλλόγου και ιδιοκτήτης της γης, Τζον Χόουλντινγκ, ανέβασε το ενοίκιο σε 250 λίρες το 1889-1890, επήλθε η ρήξη.

Στις 12 Μαρτίου 1892 η επιτροπή της Έβερτον μαζί με τους περισσότερους παίκτες αποχώρησαν από το γήπεδο προς αναζήτηση νέας ποδοσφαιριστής στέγης (αρνήθηκαν να πληρώσουν περισσότερα για το ενοίκιο), με τον Χόουλντινγκ από την πλευρά του να αποφασίζει ότι θα πρέπει να συνεχιστεί να παίζεται μπάλα σε αυτό το γήπεδο...

Έτσι, μετά από διαβουλεύσεις με τον καλό του φίλο, Μπάρκλεϊ, που ήταν ο πρώτος γραμματέας της Έβερτον, ίδρυσαν στις 15 Μαρτίου του 1892 μία νέα ομάδα, στην οποία έδωσαν το όνομα της πόλης, Λίβερπουλ.

Η πρώτη αίτηση της Λίβερπουλ να ενταχθεί στο εθνικό πρωτάθλημα απορρίφθηκε και έτσι ξεκίνησε την πορεία της από το τοπικό πρωτάθλημα του Λάνκασαϊρ.

Ο πρώτος αγώνας της χρονολογείται την 1η Σεπτεμβρίου 1892 με τη Ρόδεραμ, με τη Λίβερπουλ να επικρατεί με 7-1 μπροστά σε 200 θεατές και τον ΜακΒίαν να σκοράρει το πρώτο τέρμα στην ιστορία της ομάδας.

Την επόμενη σεζόν, η Λίβερπουλ παίρνει άδεια συμμετοχής για τη δεύτερη κατηγορία της Αγγλίας (Football League Second Division), και στο πρώτο παιχνίδι της στις 2 Σεπτεμβρίου 1893 είναι και πάλι νικήτρια.

Το εντυπωσιακό είναι πως στην πρώτη της μόλις σεζόν πήρε το πρωτάθλημα και έτσι ανέβηκε αυτόματα στη μεγάλη κατηγορία, κατακτώντας τον πρώτο τίτλο της ιστορίας της το 1901.

Αξίζει να σημειωθεί πως ο σύλλογος έβαλε τα χρώματα της πόλης (κόκκινο-άσπρο) στη φανέλα το 1894 ενώ υϊοθέτησε ως σήμα της τον κορμοράνο (σύμβολο της πόλης του Λίβερπουλ) το 1901.

Κόκκινο, το χρώμα του πάθος και του... φόβου

Για ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ιστορίας της, στην εμφάνιση της Λίβερπουλ κυριαρχεί το κόκκινο χρώμα (κόκκινη φανέλα, κόκκινο σορτ και κόκκινες κάλτσες), όμως παλαιότερα έχει φορέσει και άλλο χρώμα στη φανέλα.

Όταν μάλιστα ιδρύθηκε το 1892 η εμφάνισή της έμοιαζει πάρα πολύ με αυτή της συμπολίτισσας Έβερτον, με τα βασικά χρώματα να είναι το μπλε και το άσπρο. Αυτές οι φανέλες "άντεξαν" μέχρι το 1894, χρονιά που ο σύλλογος πήρε τα χρώματα της πόλης.

Όσο για το σύμβολο του κορμοράνου, μπορεί να έγινε το έμβλημα της ομάδας από το 1901 όμως εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη φανέλα το 1955.

Μέχρι το 1964 η Λίβερπουλ φορούσε κόκκινες φανέλες και λευκά σορτσάκια (κάτι που παραπέμπει περισσότερο σε Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ), όμως το 1965 ο πρώτος θρυλικός τεχνικός στην ιστορία της, ο Μπιλ Σάνκλι, αποφάσισε να αλλάξει την εμφάνιση και να την κάνει όλη κόκκινη.

Η πρώτη φορά που η Λίβερπουλ μπήκε στο γήπεδο φορώντας μόνο το κόκκινο χρώμα ήταν στο ευρωπαϊκό παιχνίδι της με την Άντερλεχτ για το Κύπελλο Πρωταθλητριών, όπως αναφέρει ο Ίαν Στ. Τζον στην αυτοβιογραφία του:

"Πίστευε ότι το συγκεκριμένο χρώμα υποδηλώνει δύναμη και προκαλεί φόβο στον αντίπαλο. Ήρθε στα αποδυτήρια μία ημέρα και πέταξε μερικά ζευγάρια κόκκινα σορτσάκια στον Ρόνι Γετς.

"Φορέστε αυτά τα σορτσάκια και να δούμε πως σας πηγαίνουν. Κριστ, Ρόνι, φαίνεστε επιβλητικοί, τρομακτικοί, πανήψυλοι", μας είπε και εγώ του απάντησα:

"Γιατί να μην φοράμε μόνο κόκκινα αφεντικό, γιατί να μην φοράμε και κόκκινε κάλτσες; Ας βγούμε μόνο με κόκκινα". Ο Σάνκλι συμφώνησε στην πρόταση του παίκτη του και μία από τις πιο αναγνωρίσιμες εμφανίσεις στην ιστορία του ποδοσφαίρου είχε γεννηθεί.

Το έμβλημα του συλλόγου και οι συμβολισμοί του

Το σήμα της Λίβερπουλ υπέστη αρκετές αλλαγές και προσαρμογές με το πέρασμα των χρόνων, ενώ από το 1992 και έπειτα διατηρεί τη μορφή που έχει μέχρι και σήμερα.

Φυσικά, το σήμα έχει ως κεντρικό άξονα τον κορμοράνο, που αποτελεί το σύμβολο της πόλης του Λίβερπουλ, με το πουλί να είναι τοποθετημένο μέσα σε ασπίδα.

Πάνω από την ασπίδα υπάρχει μία αναπαράσταση με τις "Πύλες του Σάνκλι" (η ανέγερσή του έξω από το θρυλικό Άνφιλντ έγινε προς τιμήν του σπουδαίου τεχνικού), ενώ ακριβώς από κάτω υπάρχει επιγραφή με το διάσημο ύμνο του συλλόγου, το "You'll Never Walk Alone".

Όσο για τους δίδυμους πυρσούς, που είναι τοποθετημένοι αριστερά και δεξιά από το σήμα, συμβολίζουν την τραγωδία του Χίλσμπορο, με την φλόγα να είναι αιώνια αναμμένη στη μνήμη των 96 οπαδών της ομάδας που έχασαν τη ζωή τους το 1989 από κατάρρευση εξέδρας εντός του γηπέδου της Σέφιλντ Γουένσντεϊ.

88 χρόνια Kop, 88 χρόνια λατρείας και ανατριχίλας...

Ο αγωνιστικός χώρος του "Άνφιλντ" περιβάλλεται από τέσσερις εξέδρες που είναι οι: "The Main Stand", "The Kop Stand", "The Anfield Road Stand", "The Centenary Stand". Όλες πλέον οι εξέδρες είναι σκεπαστές, με τις δύο πρώτες να έχουν ένα μόνο διάζωμα και τις άλλες δύο να αποτελούνται από δύο διαζώματα.

Φυσικά, η εξέδρα του Kop είναι αυτή που έχει συνδέσει το όνομά της με τη Λίβερπουλ, καθώς είναι αυτή που φιλοξενεί τους φανατικούς φίλους της ομάδας από το 1906 και μετά.

Όταν το γήπεδο μπορούσε να χωρέσει μέχρι και 60.000 θεατές, η εξέδρα των φανατικών φιλοξενούσε γύρω στους 30.000 (όλοι τους όρθιοι), με το νούμερο αυτό να είναι απλησίαστο για οποιαδήποτε άλλη ομάδα στην Ευρώπη και τη συγκεκριμένη κερκίδα να μετατρέπει το γήπεδο "κολαστήριο" για κάθε αντίπαλο σε Αγγλία και Ευρώπη.

Τα λόγια μάλιστα του Μπιλ Σάνκλι συμπυκνώνουν την σημασία του Kop για τους "κόκκινους". "Όποιος είναι μέλος του Kop είναι μέλος της κοινωνίας του Λίβερπουλ".

Μετά την τραγωδία του Χίλσμπορο και την απώλεια 96 ψυχών ελέω της κατάρρευσης της κερκίδας από υπεράριθμο πλήθος στις εξέδρες, οι Άγγλοι συγκλονίστηκαν και αποφάσισαν όλα τα γήπεδά τους να παρέχουν μάξιμουμ ασφάλεια στον κόσμο, κάτι που σήμαινε πως δεν θα υπήρχαν πλέον όρθιοι θεατές και όλα τα γήπεδα θα εξοπλίζονταν με καθίσματα.

Το τέλος εποχής για την περίφημη θύρα "Kop Stand" με την αυθεντική της μορφή, ήρθε το καλοκαίρι του 1994, με τις μπουλντόζες να πιάνουν δουλειά, γκρεμίζοντας την εξέδρα για να δημιουργηθεί νέα με πιο σύγχρονες ανέσεις για τον κόσμο.

Όσο για το τελευταίο ματς στο "Άνφιλντ" πριν την μεταμόρφωση του Kop, αυτό ήταν την 1η Μαΐου 1994 απέναντι στη Νόριτς, με τη συγκίνηση να ξεχειλίζει.

Να σημειωθεί πως η χωρητικότητα του γηπέδου της Λίβερπουλ είναι τώρα 45.276 θέσεις, με την εξέδρα των φανατικών να μπορεί να φιλοξενήσει 12.409 άτομα και να είναι ακόμα και τώρα η μεγαλύτερη σε χωρητικότητα θύρα οργανωμένων οπαδών στην Ευρώπη.

Το τελευταίο ματς πριν γκρεμιστεί η περίφημη εξέδρα Kop

H Kop με το πέρασμα των χρόνων

Ρεκόρ προσέλευσης

Οι περισσότεροι φίλαθλοι που έχουν συγκεντρωθεί ποτέ στο "Άνφιλντ" σε έναν αγώνα ήταν στις 2 Φεβρουαρίου 1992, με 61.905 άτομα να παρακολουθούν την αναμέτρηση με τη Γουλβς για τον 5ο γύρο του Κυπέλλου Αγγλίας.

Από το 1994 και μετά που μειώθηκε η χωρητικότητα του γηπέδου λόγω τοποθέτησης καθισμάτων σε όλες τις εξέδρες, το ρεκόρ προσέλευσης θεατών σε έναν μόνο αγώνα ήταν στις 14 Ιανουαρίου 2006 με αντίπαλο την Τότεναμ.

Ο μεγαλύτερος μέσος όρος προσέλευσης φιλάθλων σε μία ολόκληρη σεζόν για το πρωτάθλημα ήταν το 1972-73 (48.127 άτομα), ενώ τη σεζόν 2000-2001 το γήπεδο υποδέχτηκε συνολικά 1.328.482 θεατές, το υψηλότερο νούμερο για μία χρονιά συνολικά στην ιστορία της Λίβερπουλ.

Όσο για το παιχνίδι που στις εξέδρες του Άνφιλντ έχουν καθήσει οι περισσότεροι φίλαθλοι φιλοξενούμένης ομάδας, αυτοί ήταν της Πόρτσμουθ σε αγώνα Λιγκ Καπ στις αρχές της δεκαετίας του '90, που ήταν σχεδόν 19.000.

Τα ρεκόρ είναι στο dna της

Η Λίβερπουλ κράτησε το εντός έδρας αήττητο στο πρωτάθλημα συνολικά επτά σεζόν. Αυτές είναι οι: 1893–94, 1970–71, 1976–77, 1978–79, 1979–80, 1987–88 και 2008–09, ενώ τη σεζόν 1893-94 μάλιστα είχε μόνο νίκες στην δεύτερη κατηγορία του αγγλικού πρωταθλήματος.

Το μεγαλύτερο αήττητο σερί της στο "Άνφιλντ" είναι 85 παιχνίδια και κράτησε από τον Ιανουάριο του 1978 μέχρι τον Ιανουάριο του 1981, ενώ σε αυτά τα τρία χρόνια, η αρμάδα του Μπομπ Πέισλι σημείωσε 212 τέρματα και δέχτηκε μόλις 35.

Η σεζόν 1985-86 είναι ξεχωριστή για την ομάδα του Μέρσισαϊντ αφού έκανε το πρώτο και μοναδικό μέχρι στιγμής νταμπλ στην ιστορία της (παίκτης-προπονητής της ομάδας ο νυν τεχνικός της, Κένι Νταλγκλίς), ενώ η Λίβερπουλ έγινε το 1983-84 η πρώτη αγγλική ομάδα που κατέκτησε τρία τρόπαια μέσα σε μία σεζόν (Πρωτάθλημα Αγγλίας, Λιγκ Καπ, Κύπελλο Πρωταθλητριών, στην πρώτη σεζόν του Τζο Φάγκαν στο τιμόνι της).

Η μεγάλη νικήτρια στο ματς της δεκαετίας

Με τη συμπλήρωση 10 χρόνων από την ίδρυση της Πρέμιερ Λιγκ, η διοργανώτρια αρχή του πρωταθλήματος απένειμε μία σειρά από βραβεία για τους κορυφαίους των κορυφαίων από το 1992-93 μέχρι και το 2001-02, με τη Λίβερπουλ να έχει την τιμητική της, αφού η αναμέτρηση Λίβερπουλ-Νιούκαστλ τη σεζόν 1995-96 ανακηρύχθηκε ως το κορυφαίο ματς της δεκαετίας.

Μία αναμέτρηση που τα είχε όλα: επτά γκολ και από τις δύο ομάδες, ανατροπή στο σκορ από τη Νιούκαστλ αλλά και νέα ανατροπή από τη Λίβερπουλ, η οποία πήρε μία μεγάλη νίκη με 4-3 χάρη σε δύο γκολ του Σταν Κόλιμορ στα τελευταία λεπτά.

Το εντυπωσιακό είναι πως έναν χρόνο μετά τον "αγώνα της δεκαετίας", οι δύο ομάδες αναμετρήθηκαν στο ίδιο γήπεδο και πάλι για το πρωτάθλημα, με το τελικό σκορ να είναι και πάλι 4-3 και να διαμορφώνεται με δραματικό τρόπο.

Οι "κόκκινοι" προηγήθηκαν 3-0 στο ημίχρονο με τέρματα των ΜακΜάναμαν, Μπέργκερ και Φάουλερ, οι "καρακάξες" έφεραν το ματς στα ίσια με επική αντεπίθεση στο τελευταίο 20λεπτο (σκόρερς οι Γκιλέσπι, Ασπρίγια και Μπάρτον), για να έρθει τελικά η λύτρωση για τους γηπεδούχους στις καθυστερήσεις με κεφαλιά του Ρόμπι Φάουλερ!

Ένας ακόμα κοινός παρονομαστής σε αυτά τα δύο παιχνίδια είναι το γεγονός ότι στον πάγκο της Νιούκαστλ βρέθηκαν δύο θρυλικές μορφές του παρελθόντος για τη Λίβερπουλ.

Τη σεζόν 1995-96 γεύτηκε το πικρό ποτήρι της ήττας ο Κέβιν Κίγκαν, ενώ την επόμενη σεζόν ήταν η σειρά του Κένι Νταλγκλίς να πληγωθεί από την ομάδα τη καρδιάς του...

Λίβερπουλ-Νιούκαστλ 4-3 (1995-1996)

Λίβερπουλ-Νιούκαστλ 4-3 (1996-1997)

Κάραγκερ ο ρέκορντμαν

Η Λίβερπουλ έχει την τιμή να διαθέτει στο ρόστερ της τον παίκτη που κρατάει το βρετανικό ρεκόρ με τις περισσότερες συμμετοχές στην Ευρώπη. Αυτός δεν είναι άλλος από τον Τζέιμι Κάραγκερ, με τον 33χρονο κεντρικό αμυντικό να μετράει αυτή τη στιγμή 138 παρουσίες στα Ευρωπαϊκά Κύπελλα, έχοντας μία παραπάνω από τον Ράιαν Γκιγκς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Να σημειωθεί πως ο Κάραγκερ (φανατικός οπαδός της Έβερτον σε νεαρή ηλικία, κάτι που δεν διστάζει να αναφέρει όποτε τον ρωτούν σε συνεντεύξεις) εντάχτηκε στα τμήματα υποδομής της Λίβερπουλ το 1990, είναι μέλος της πρώτης ομάδας από το 1996, ενώ το Δεκέμβριο του 2009 έφτασε το φράγμα των 600 εμφανίσεων με την βαριά κόκκινη φανέλα σε όλες τις διοργανώσεις.

Πάνω από όλους ο προπονητής

Αν υπάρχουν ακόμα ομάδες στην Ευρώπη που να θεωρούν τον εκάστοτε προπονητή κάτι σαν "ιερό τοτέμ", τότε μία από αυτές είναι σίγουρα η Λίβερπουλ.

Τί άλλη εξήγηση να δώσει κανείς για το γεγονός ότι έχουν περάσει μόλις 17 προπονητές και ένας υπηρεσιακός τεχνικός εδώ και 119 χρόνια από το "Άνφιλντ", από τότε που οι Μπάρκλεϊ και ΜακΚένα ανέλαβαν αυτό το πόστο το 1892.

Ο μακροβιότερος τεχνικός στην ιστορία των "κόκκινων" ήταν ο Τομ Γουότσον, που καθοδήγησε την ομάδα από την άκρη του πάγκου για 19 χρόνια, από το 1896 μέχρι το 1915.

Ο Μπιλ Σάνκλι έκατσε περισσότερα παιχνίδια από κάθε άλλον στον πάγκο (783 στο σύνολο), ο Μπομπ Πέισλι ήταν ο πιο επιτυχημένος όσον αφορά σε συγκομιδή τροπαίων (20), ενώ ο νυν τεχνικός Κένι Νταλγκλίς ήταν ο πρώτος παίκτης-προπονητής στην ιστορία του συλλόγου, κατακτώντας μάλιστα και το μοναδικό αυθεντικό νταμπλ στα 119 χρόνια ζωής των "κόκκινων" (Πρωτάθλημα και Κύπελλο Αγγλίας).

Ντούντεκ ο κλώνος του... Γκρόμπελααρ

Όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται, η Λίβερπουλ ανεβαίνει στο ποδοσφαιρικό Έβερεστ. Το 1984 ήταν ο Μπρους Γκρόμπελααρ που κατάφερε να μπερδέψει τους παίκτες της Ρόμα στη διαδικασία των πέναλτι, τρεκλίζοντας πάνω στη γραμμή της εστίας, και να χαρίσει στην ομάδα του το 4ο Κύπελλο Πρωταθλητριών στην ιστορία της.

Είκοσι ένα χρόνια μετά, οι "κόκκινοι" έπαιξαν στον πρώτο τελικό Τσάμπιονς Λιγκ στην ιστορία τους και κατάφεραν να πάρουν το τρόπαιο με έναν παρεμφερή τρόπο. Αρχικά ήταν οι Τζέραρντ, Σμίτσερ και Τσάμπι Αλόνσο που έκαναν το 0-3 από τη Μίλαν στο πρώτο ημίχρονο 3-3 στην επανάληψη, στη συνέχεια όμως ανέλαβε δράση ο Γέρζι Ντούντεκ.

Ο Πολωνός κίπερ φρόντισε να στείλει το ματς στα πέναλτι με την εκπληκτική διπλή επέμβαση σε προσπάθεια του Σεβτσένκο στο 119' ενώ στη "ρωσική ρουλέτα" κατάφερε να νικήσει τον Ουκρανό φορ των "ροσονέρι" ξεπατικώνοντας το "τρικ" του Γκρόμπελααρ.

Τα "παραπατήματά" του πάνω στη γραμμή ώθησαν τον "Σέβα" να στείλει τη μπάλα πάνω του και το βαρύτιμο τρόπαιο στα χέρια της Λίβερπουλ, με τον Ντούντεκ να λέει για εκείνη τη στιγμή: "Ο Τζέιμι Κάραγκερ με φώναξε πριν τα πέναλτι και με ρώτησε αν θυμόμουν τον τελικό του 1984 και τον Γκρόμπελααρ. Ήταν η έμπνευσή μου".