Τριάντα χρόνια μακριά από την κορυφή, 11.024 ημέρες, αμέτρητοι ποδοσφαιριστές. Η Λίβερπουλ προσπάθησε ξανά και ξανά μέχρι να πετύχει και εκατοντάδεςπαίκτες πήγαν κι έφυγαν από το Άνφιλντ με τη στάμπα του αποτυχημένου, αυτού που δεν κατάφερε να την οδηγήσει στο πολυπόθητο 19ο πρωτάθλημα.

Αυτοί είναι οι έντεκα παίκτες και ο προπονητής που άξιζαν περισσότερο απ'όλους να έχουν φορέσει το μετάλλιο στο στήθος. Σε 4-4-2 φυσικά.

ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑΣ: ΠΕΠΕ ΡΕΪΝΑ

Και ποιον να βάλεις; Το ανέκδοτο που λεγόταν Ντέιβιντ Τζέιμς; Τον Βέστερφελντ; Ο Ντούντεκ έγινε ήρωας στην Πόλη, αλλά υπάρχει λόγο που κανείς δεν πίστευε αυτά που έκανε εκείνο το βράδυ: ήταν πιο εύκολα ικανός για το χειρότερο, παρά για το καλύτερο.

Ο Μινιολέ δεν ήταν ποτέ τίποτα το σπουδαίο και η θέση ανήκει δικαιωματικά στον Πέπε Ρέινα. Η δική του καλή τετραετία, από το 2005 μέχρι το 2010 ήταν το μοναδικό διάστημα που η Λίβερπουλ ένιωθε καλά για τον άνθρωπο που είχε κάτω από τα γκολπόστ.

Η αποχώρηση του Μπενίτεθ ήταν η αρχή της κατηφόρας για τον Ρέινα και η μέτρια εικόνα του έκτοτε έκανε να ξεχαστεί το γεγονός πως ο Ισπανός πήρε τρεις φορές το βραβείο του καλύτερου τερματοφύλακα της Premier League.

ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΜΠΑΚ: ΓΙΟΝ-ΑΡΝΕ ΡΙΣΕ

Και τι δεν είδαμε σ'αυτή τη θέση. Τον Τζίμι τον Τραορέ, τον Κοντσέσκι που έφερε ο Χόγκσον το 2010, τον Ινσούα με ύψος 1.50, τον Ενρίκε που έτρεχε πανικόβλητος πάνω-κάτω, τον Μορένο που δεν μπορούσε να αμυνθεί ακόμα και αν είχαν απαγάγει την οικογένειά του. Τον Φλάναγκαν να παίζει με ανάποδο πόδι, τον Σισοκό που δεν έκανε ούτε για τον Ολυμπιακό.

Ο πιο κλασάτος μέχρι να έρθει ο Ρόμπερτσον ήταν ο Φάμπιο Αουρέλιο. Όμως, ήταν γυάλινος, είχε συνεχώς τραυματισμιούς δεν έκανε ποτέ δικιά του τη θέση. Αυτή ανήκει στον Ρίσε, που ήταν επτά χρόνια βασικός.

ΔΕΞΙΟΣ ΜΠΑΚ: ΓΚΛΕΝ ΤΖΟΝΣΟΝ

Ο Φίναν ήταν τίμιος και παραγνωρισμένος, ο Ιρλανδός ήταν σταθερός και κομβικός στην πορεία προς την Πόλη το 2005. Ο Κλάιν ξεκίνησε ελπιδοφόρα, αλλά ο τραυματισμός στην πλάτη τον τελείωσε άπαξ και διαπαντός.

Ο Γκλεν Τζόνσον είχε πάντα στιγμές απώλειας συγκέντρωσης, αλλά στη φόρμα του ήταν αξιόπιστος και προσέφερε λύσεις από τη μέση και μπροστά.

ΣΤΟΠΕΡ: ΣΑΜΙ ΧΙΠΙΑ - ΤΖΕΪΜΙ ΚΑΡΑΓΚΕΡ

Ο Σκρτελ είχε όλα τα προσόντα, εκτός από μυαλό που θα του επέτρεπε να παίρνει σωστές αποφάσεις. Ο Άγκερ ήταν πραγματική κλάση, αλλά κι αυτός ήταν γυάλινος, κομματιάστηκε από τους τραυματισμούς. Ο Σακό είχε την ευκαιρία να γίνει μέρος κάτι σπουδαίου, αλλά τον τελείωσε ο Κλοπ για πειθαρχικά παραπτώματα.

Ο Νο1 στόπερ της Λίβερπουλ όλα αυτά τα χρόνια ήταν φυσικά ο Σάμι Χίπια. Η ανακάλυψη των σκάουτ στη Νορβηγία, την εποχή που οι ομάδες ανακάλυπταν έτσι την κρυμένη αξία και όχι μπροστά σε οθόνη υπολογιστή κοιτώντας στατιστικά.

Δίπλα του δεν μπορεί να μπει άλλος εκτός από τον Κάραγκερ. Όχι γιατί ήταν σπουδαίος, αλλά γιατί κι αυτός έδωσε τη ζωή του για τη Λίβερπουλ, έγινε ρέκορντμαν συμμετοχών. Του έλειπε η κλάση και το καθαρό μυαλό, αλλά κανείς δεν άξιζε περισσότερο το μετάλλιο της Premier League περισσότερο από τον Τζέιμι.

ΑΜΥΝΤΙΚΟΣ ΧΑΦ: ΛΟΥΚΑΣ ΛΕΪΒΑ

Ναι, προφανώς ο Μασεράνο είναι ο παίκτης με το μεγαλύτερο όνομα, την καλύτερη καριέρα μετά τη Λίβερπουλ, απολύτως κομβικός στην κούρσα του 2009. Όμως, εδώ θα κρίνουμε με το συναίσθημα. Αυτός που θα πάρει τη θέση είναι ο Λούκας Λέιβα.

Ποτέ δεν ήταν καλύτερος του Μασεράνο, αλλά ο Βραζιλιάνος είναι μια φιγούρα που πέρασε από χίλια κύματα. Έφτασε ακόμα και να αποδοκιμαστεί από το κοινό του Άνφιλντ, κάτι που συμβαίνει πολύ σπάνια, κατάφερε να το γυρίσει, να γίνει αγαπητός, πολύτιμος.

Ο Λούκας έπαιξε δέκα χρόνια στη Λίβερπουλ, τα έζησε όλα εκτός από το νέκταρ στο τέλος της διαδρομής.

ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΧΑΦ: ΤΣΑΜΠΙ ΑΛΟΝΣΟ

Ο Χάμαν ήταν σπουδαίος, ο Μέρφι είχε τις στιγμές του, αλλά κανείς δεν είχε την κλάση του Αλόνσο. Ο Τσάμπι αναδείχθηκε και έγινε μεγάλος στο Άνφιλντ, μέχρι που τα έσπασε με τον Μπενίτεθ και έφυγε το 2010, χωρίς να βγάλει ποτέ τη Λίβερπουλ από την καρδιά του.

Ήταν η καρδιά της ομάδας το 2009, πήρε το Champions League του 2005, έδωσε ηρεμία, μυαλό και κλάση στο κέντρο που η Λίβερπουλ έκανε πολλά χρόνια για να ξαναβρεί. Και ποτέ δεν σταμάτησε να λέει πως το μοναδικό που τον στεναχωρεί στην καριέρα του είναι ότι δεν πήρε το πρωτάθλημα με τους Κόκκινους, εκείνες οι χαζές ισοπαλίες στο Άνφιλντ το 2009.

ΔΕΞΙΟΣ ΕΞΤΡΕΜ: ΣΤΙΒΕΝ ΤΖΕΡΑΡΝΤ

Ναι, δεξί εξτρέμ. Ο Μπενίτεθ είχε δίκιο, η Λίβερπουλ δεν θα πετύχαινε ποτέ με τον Τζέραρντ στο 8, γι'αυτό και ο Ισπανός έφερε αμέσως τον Αλόνσο, μετά τον Λούκας, τον Μασεράνο, κτλ. Οτιδήποτε από το να παίζει ο Τζέραρντ στο κέντρο. Το 2006 τον έστειλε στο δεξί άκρο και ο Στίβι έβαλε 23 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις. Μετά τον έστειλε πίσω από τον φορ και το Τζέραρντ-Τόρες ήταν όνειρο.

Κανείς ποτέ δεν άξιζε περισσότερο αυτό το μετάλιο από τον Τζέραρντ. Η Λίβερπουλ ήταν αυτή που τον απογοήτευε σε αυτήν την προσπάθεια, όχι το αντίστροφο. Η ομάδα ήταν αυτή που τον κράτησε στη μετριότητα. Κι αυτό που έγινε το 2014 είναι απλώς το πιο άδικο πράγμα που έχει συμβεί στο χορτάρι.

Για εκείνον, όχι για τη Λίβερπουλ. Δεν ήταν άδικο που το πήρε η Σίτι, ήταν άδικο που Τζέραρντ έζησε κάτι τέτοιο.

ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΕΞΤΡΕΜ: ΝΤΕΡΚ ΚΑΪΤ

Κανονικά η θέση στα αριστερά ανήκει στον Κουτίνιο, τον Μικρό Μάγο που ήταν ο,τι πιο κλασάτο έχει έρθει από τα άκρα της Λίβερπουλ μέχρι την εποχή των Μανέ-Σαλάχ. Όμως, ο Βραζιλιάνος πήδηξε από το καράβι, δεν κατάλαβε τι χτίζεται γύρω του, πίστεψε πως αλλού θα είναι καλύτερα.

Η Λίβερπουλ εκεί δεν πήρε ποτέ όσα ήθελε από τον Μπάμπελ ή τον Ριέρα, ενώ έφτασε να βλέπει ληστές σαν τον Γιοβάνοβιτς. Η τρύπα ήταν τέτοια που τελικά η λύση για αρκετό διάστημα ήταν το δίδυμο Αουρέλιο-Ρίσε στα αριστερά. Εμείς θα δώσουμε τη θέση στον Κάιτ.

Δεν έπαιξε ποτέ εκεί, δεν κατάφερε ποτέ να γίνει ο φορ της ομάδας, αλλά ο Ολλανδός έπαιζε πάντα περιφερειακά και προσέφερε τα πάντα, έβρισκε τρόπο να πετυχαίνει καθοριστικά γκολ.

ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΙ: ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΤΟΡΕΣ - ΛΟΥΙΣ ΣΟΥΑΡΕΣ

Μπορεί να αδικούνται ο Όουεν με τον Φάλουερ, αλλά τα πράγματα είναι απλά. Η Λίβερπουλ ήθελε να τους κάνει δίδυμο στην επίθεση, αλλά οι δυο τους δεν συναντήθηκαν ποτέ, ακολούθησαν αντίθετους δρόμους στην περιστρεφόμενη πόρτα. Την ημέρα που ήρθε ο Σουάρες, ο Τόρες έφυγε για την Τσέλσι.

Δεν μάθαμε ποτέ τι θα πετύχαιναν οι δυο τους, αλλά ξέρουμε τι έκανε ο καθένας ξεχωριστά. Ο Τόρες ήταν φόβος και τρόμος μέχρι να τον προδώσει το γόνατό του, ο Σουάρες κατάφερε να τον ξεπεράσει όταν το 2014 έκανε μια σεζόν που είναι δύσκολο να την πιστέψει κανείς. Έβαλε 31 σε 33 ματς, χωρίς πέναλτι.

Εκείνο το βράδυ του Μαϊου του 2014 ανέβασε την μπλούζα πάνω από το κεφάλι γιατί δεν ήθελε να τον δει κανείς που έκλαιγε σε μικρό παιδί μετά το 3-3 με την Κρίσταλ Πάλας.

ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ: ΡΑΦΑ ΜΠΕΝΙΤΕΣ

Ο Ρότζερς ήταν αυτός που έφτασε πιο κοντά απ'όλους, ο Ουγιέ ήταν αυτός έφερε τους πέντε τίτλους το 2001, ο Σούνες με τον Έβανς αυτοί που στα χέρια τους η Λίβερπουλ μίκρυνε. Ο Χόντγκσον είναι η παρένθεση που κανείς δεν θέλει να θυμάται και ο Ράφα αυτός που έκανε την καλύτερη δουλειά.

Ανέβασε τον πήχη της ομάδας, αγόρασε από την Ισπανία την εποχή που στην Αγγλία δεν πίστευαν σε τέτοιους ποδοσφαιριστές. Έδωσε στιλ παιχνιδιού, δικαίωμα στο όνειρο. Με άλλους ιδιοκτήτες ίσως και να τα είχε καταφέρει, το άξιζε περισσότερο απ'όλους και δεν θα πάψει ποτέ να ακούει τον κόσμο να τραγουδάει το όνομά του κάθε φορά που αντιμετωπίζει τη Λίβερπουλ.