Luciano Martin Galletti... "El Huesito"
"Την Κυριακή θα είμαι στο γήπεδο" δήλωσε ο Γκαλέτι. Διαβάστε το αφιέρωμα του Sport 24.gr (video-pics)
Ο Λουτσιάνο Γκαλέτι απασχόλησε έντονα τις τελευταίες μέρες τον ελληνικό – κυρίως αθλητικό – Τύπο με το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει. Τα πρωτοσέλιδα γέμισαν με τις φωτογραφίες του, ενώ τα κείμενα που γράφτηκαν – στις περισσότερες περιπτώσεις – χαρακτηρίστηκαν από τις συνηθισμένες υπερβολές. Οι φήμες και οι ψίθυροι ξέφυγαν από κάθε μέτρο, ενώ ο καθένας έφτασε να έχει σαφή άποψη για το τι ακριβώς συμβαίνει. Το χαμόγελο του Αργεντίνου, όταν βγήκε από την κλινική στην οποία παρέμεινε λίγες μέρες για να υποβληθεί σε εξετάσεις, ήταν η καλύτερη απάντηση στη γενικότερη αυθαίρετη κινδυνολογία.
Ήδη ο Αργεντίνος έχει ξεκινήσει θεραπεία, ώστε να αντιμετωπίσει μια μορφή νεφροσικού συνδρόμου, που βρίσκεται σε οξεία φάση. Όπως λένε, θα χρειαστεί ένα τρίμηνο, για να υπάρξουν ενδείξεις στο αν και πότε θα επιστρέψει στα γήπεδα.
Ο ίδιος πάντως κατά την έξοδό του από το νοσοκομείο δήλωσε αισιόδοξος: " Μην ανησυχείτε είμαι καλά. Για έναν μήνα θα συνεχίσω την φαρμακευτική αγωγή. Πάντως δεν θα λείπω από τις εκδηλώσεις της ομάδας. Θα πηγαίνω στις προπονήσεις, ενώ την Κυριακή θα πάω στο γήπεδο για να δω το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ".
Το SPORT 24 κάνει σήμερα μια αναδρομή στην πορεία του Γκαλέτι από τα παιδικά του χρόνια στην Αργεντινή μέχρι και την εξαετή του παρουσία στην Ισπανία (για το photostory πατήστε ), με την ευχή και τη σιγουριά ότι ο άσος του Ολυμπιακού πολύ σύντομα θα επανέλθει στην αγωνιστική δράση, προσφέροντας θέαμα και συγκινήσεις σε όλους τους φίλους του ποδοσφαίρου. Έτσι κι αλλιώς, ο «El Huesito» (το κοκαλάκι) είναι πολύ σκληρός για να σπάσει…
Ο Λουτσιάνο Μαρτίν Γκαλέτι γεννήθηκε στις 9 Απριλίου του 1980 στην παραθαλάσσια Mar de Plata, 400 χιλιόμετρα νότια του Μπουένος Άιρες. Από νωρίς έδειξε ότι θα ακολουθούσε το παράδειγμα του πατέρα του, Ruben Horacio, ο οποίος έχει γράψει τη δική του ιστορία στο ποδόσφαιρο της Αργεντινής. « Από μικρός ήθελα να παίζω μπάλα. Όταν ο μπαμπάς έκανε προπόνηση, έτρεχα από πίσω του. Στεκόμουν πίσω από το τέρμα και τον παρατηρούσα. Στα γενέθλια μου χάριζαν διάφορα δώρα, όμως εγώ τα άλλαζα όλα με τον αδερφό μου για μια μπάλα. Σε καμία στιγμή δε σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να γίνω κάτι άλλο, εκτός από ποδοσφαιριστής», θυμάται ο Λουτσιάνο (από συνέντευξή του στην ισπανική «El Mundo Deportivo», 1-3-2005).
Και συνεχίζει: « Με τον αδερφό μου σουτάραμε συνεχώς μια μπάλα και σπάζαμε αμέτρητα τζάμια. Το ένα τέρμα ήταν το μπροστά μέρος της ψησταριάς – ολόκληρο από γυαλί – και το άλλο η ανοιχτή πόρτα του σπιτιού. Έτσι, πότε έσπαγε το γυαλί και πότε η μπάλα έβγαινε στο δρόμο και έσκαγε από τα περαστικά αυτοκίνητα!». Τον λόγο παίρνει στη συνέχεια ο πατέρας Οράσιο: « Με το ποδόσφαιρο όλα ήταν χαρές. Αντίθετα, στο σχολείο όλα ήταν λύπες. Από πολύ μικρός ο Λουτσιάνο ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής. Δεν τον ενδιέφερε κανένα άλλο επάγγελμα. Για να πω την αλήθεια, ήθελα τα παιδιά μου να ακολουθήσουν τον δικό μου δρόμο. Το ποδόσφαιρο είναι υπέροχο, αν τα καταφέρεις, έχεις σίγουρο μέλλον. Ο Εμιλιάνο (ο αδερφός του Γκαλέτι) το προσπάθησε, αλλά σύντομα το άφησε και στράφηκε αλλού. Αντίθετα ο Λουτσιάνο το αγάπησε πολύ. Αφιερώσαμε πολύ χρόνο στο να του μάθω τα βασικά. Χρειάστηκε να κάνει θυσίες, να αφήσει πολλά πράγματα, όπως τις βραδινές εξόδους. Δεν είναι εύκολο στα 16 σου να μένεις σπίτι, όταν η παρέα σου πηγαίνει για διασκέδαση».
Η επιρροή του πατρός Γκαλέτι υπήρξε καταλυτική στην καριέρα του Λουτσιάνο. Ο Οράσιο διέθετε ένα αξιοθαύμαστο βιογραφικό. Στην ποδοσφαιρική του πορεία φόρεσε τις φανέλες της Boca, της River (με την οποία κατέκτησε 3 πρωταθλήματα), της Estudiantes και της Argentinos Juniors. Έπαιξε με την Εθνική Αργεντινής και στις αρχές της δεκαετίας του ’80 η μεξικάνικη Autonoma de Guadalajara τον αγόρασε πληρώνοντας 9 εκατομμύρια δολάρια, ποσό ρεκόρ για την εποχή. Αγωνίστηκε στη θέση του επιθετικού, ενώ μπορούσε να καλύψει και τις δυο πλευρές ως εξτρέμ, αφού διέθετε και τα δυο πόδια.
Τα ξεχωριστά του σημεία ήταν η ταχύτητα και το δυνατό σουτ, στοιχεία που κληρονόμησε και ο Λουτσιάνο. Με 115 γκολ στην καριέρα του, ο Οράσιο συνεχίζει να φιγουράρει στην πρώτη 20άδα των κορυφαίων σκόρερ του αργεντίνικου πρωταθλήματος, ξεπερνώντας «μύθους» όπως ο Μάριο Κέμπες. Το παρουσιαστικό του – ψηλός, με πολύ αδύνατα πόδια και λευκή επιδερμίδα – του έδωσε το παρατσούκλι «El Hueso», δηλαδή κόκαλο, κάτι που στη συνέχεια «κληρονόμησε» και ο Λουτσιάνο, τον οποίο από μικρό στις ακαδημίες της Estudiantes, φώναζαν «El Huesito», δηλαδή το κοκαλάκι!
Στην ομάδα της πόλης του, την Estudiantes de la Plata, εκεί όπου ο Λουτσιάνο έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα, ήρθε και η πρώτη αναγνώριση: η κλήση στις μικρές Εθνικές ομάδες της Αργεντινής. Ο τότε προπονητής των U17 και U20, Jose Pekerman, εντυπωσιάστηκε από το ταλέντο του νεαρού Γκαλέτι και τον έκανε μόνιμο μέλος της «αλμπισελέστε». Η κορυφαία στιγμή για τον Λουτσιάνο ήρθε τον Ιανουάριο του 1999, στη διοργάνωση του Πρωταθλήματος της Νοτίου Αμερικής U20, που φιλοξενήθηκε στην Mar de Plata. Ο «El Huesito» – μια μικρογραφία του πατέρα του – πήρε από το χέρι την ομάδα του και σκοράροντας 9 γκολ σε 8 παιχνίδια την οδήγησε για τρίτη φορά στην κατάκτηση του τίτλου.
Με συμπαίκτες – ανάμεσα σε άλλους – τον δικό μας Σεμπάστιαν Σάχα (ΑΕΚ), τον Γκαμπριέλ Μιλίτο, τον Εστέμπαν Καμπιάσο, τον Παμπλίτο Αϊμάρ, τον Λούκας Καστρομάν και τον Άλντο Ντούσερ, ο Γκαλέτι ανακηρύχθηκε πολυτιμότερος παίκτης του τουρνουά, γνωρίζοντας την αποθέωση από το δικό του κοινό με αποκορύφωμα την 21η Ιανουαρίου, όταν άνοιξε το σκορ στον αγώνα της ομάδας του με τη Βραζιλία (τελικό σκορ 2-1 υπέρ της Αργεντινής). Με τα 9 γκολ του – εναντίον της Βενεζουέλας, του Εκουαδόρ (2), της Χιλής (2), του Περού (2), της Βραζιλίας και της Παραγουάης – κέρδισε και τον τίτλο του κορυφαίου σκόρερ, ξεπερνώντας ονόματα όπως οι Ροναλντίνιο, Εντού, Τσεβαντόν, Πιζάρο και Ρόκε Σάντα Κρουζ.
Οι εμφανίσεις του στο Πρωτάθλημα της Νοτίου Αμερικής U20 τράβηξαν την προσοχή των Ιταλών σκάουτ που παρακολούθησαν το τουρνουά και έτσι έφτασαν οι πρώτες προτάσεις. Έχοντας ήδη παίξει δυο σεζόν με την πρώτη ομάδα της Estudiantes, είχε φτάσει η στιγμή για το πρώτο μεγάλο βήμα στην καριέρα του. Το καλοκαίρι του 1999 ο Λουτσιάνο Γκαλέτι πέρασε τον Ατλαντικό και προσπάθησε να υπογράψει συμβόλαιο με την ιταλική Πάρμα του Αλμπέρτο Μαλεζάνι που προερχόταν ίσως από την πλέον επιτυχημένη χρονιά της ιστορίας της, έχοντας κατακτήσει το ΟΥΕΦΑ, το Κύπελλο Ιταλίας και το ιταλικό Σούπερ Καπ. Εκεί αγωνίζονταν δυο συμπατριώτες του, ο Ερνάν Κρέσπο και ο Αριέλ Ορτέγκα, ωστόσο ο Λουτσιάνο δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τα γραφειοκρατικά εμπόδια και την άρνηση της Estudiantes να τον αποδεσμεύσει, με αποτέλεσμα να μην φορέσει ποτέ την φανέλα των Gialloblu.
Λίγους μήνες αργότερα, τον Δεκέμβριο του 1999, η Estudiantes αποφάσισε να τον παραχωρήσει δανεικό στη Νάπολι, που τότε αγωνιζόταν στη Β’ κατηγορία της Ιταλίας. Η συμφωνία έδινε στους Ναπολιτάνους τη δυνατότητα αγοράς του παίκτη το καλοκαίρι του 2000, έναντι του ποσού των 5 εκατομμυρίων δολαρίων. Εκεί ο Γκαλέτι αγωνίστηκε σε 11 παιχνίδια σκοράροντας δυο γκολ, όμως η ομάδα του – που στο τέλος της σεζόν τερμάτισε 4η και κέρδισε την άνοδο στη Serie A – αποφάσισε να μην κάνει χρήση της οψιόν αγοράς και έτσι ο «Λούτσο» επέστρεψε στην Mar la Plata και την Estudiantes.
Ξεπερνώντας τα προβλήματα που είχαν δημιουργηθεί με την ομάδα του όταν θέλησε να αγωνιστεί στην Πάρμα, ο Λουτσιάνο έγινε και πάλι πρωταγωνιστής στην Estudiantes, ολοκληρώνοντας μια πολύ καλή σεζόν με 9 γκολ σε 28 παιχνίδια. Και τότε ήρθε η δεύτερη ευκαιρία για την πραγματοποίηση του ευρωπαϊκού ονείρου. Τον Ιούλιο του 2001 η Σαραγόσα κατέθεσε επίσημη πρόταση για την αγορά του και η συμφωνία έκλεισε στα 900 εκατομμύρια πεσέτες (περίπου 5 εκατομμύρια ευρώ), μια από τις ακριβότερες μεταγραφές στην ιστορία της ομάδας της Αραγονίας. Ο Γκαλέτι έφτασε στην Ισπανία στις 7 Αυγούστου και την επόμενη μέρα υπέγραψε 5ετές συμβόλαιο και παρουσιάστηκε επίσημα στην «La Romareda». Στα 21 του χρόνια ο Λουτσιάνο Γκαλέτι έκανε το όνειρό του πραγματικότητα: ο υπέροχος κόσμος της Primera Division ανοιγόταν μπροστά του.
Το ντεμπούτο του έγινε στις 25 Αυγούστου του 2001, στην ήττα της Σαραγόσα με 2-1 από την Εσπανιόλ, ενώ το πρώτο του γκολ το πέτυχε στις 20 Ιανουαρίου του 2002 σε μια ακόμα ήττα της ομάδας του, αυτή τη φορά με 4-2 από τη Σεβίγια. Η πρώτη χρονιά πάντως δεν εξελίχθηκε έτσι όπως θα ήθελε ο Λουτσιάνο, αφού στο τέλος της σεζόν η Σαραγόσα τερμάτισε τελευταία (στην 20η θέση) και υποβιβάστηκε στην Segunda Division. Η ομάδα του αποφάσισε να μην τον παραχωρήσει, ο ίδιος αποδέχτηκε τον ρόλο του ηγέτη στην προσπάθεια της επιστροφής στην πρώτη κατηγορία και αμφότεροι δικαιώθηκαν, αφού οι «Μάνιος» τερμάτισαν στη 2η θέση – πίσω από την Μούρθια – και το καλοκαίρι του 2003 έκλεισαν τη δυσάρεστη παρένθεση, εξασφαλίζοντας την άνοδο. Στη Σαραγόσα ο Γκαλέτι συνεργάστηκε με αρκετούς προπονητές, τον Txetxu Rojo, τον Luis Costa, τον Marcos Alonso, τον Paco Flores, όμως ήταν ο «δικός μας» Βίκτορ Μουνιόθ αυτός με τον οποίο έγραψε την πιο χρυσή του σελίδα στο ισπανικό ποδόσφαιρο και ο μοναδικός με τον οποίο κατέκτησε τίτλους.
Το Κύπελλο Ισπανίας της περιόδου 2003-04 ξεκίνησε με μια δύσκολη πρόκριση της Σαραγόσα στην έδρα της Μιραντές (3η Κατηγορία) με τους φιλοξενούμενους να πετυχαίνουν το νικητήριο γκολ (1-2) στο τελευταίο λεπτό του αγώνα. Στον επόμενο γύρο ο Γκαλέτι και οι δικοί του αντιμετώπισαν την Σαλαμάνκα (2η Κατηγορία) και πάλι εκτός έδρας. Αν και προηγήθηκαν 0-2, ισοφαρίστηκαν στο β’ ημίχρονο και το ματς πήγε στην παράταση. Και ενώ όλα έδειχναν ότι η πρόκριση θα παιζόταν στα πέναλτι, ο Λουτσιάνο έγραψε στο 119’ το τελικό 2-3 με ένα απίστευτο ψηλοκρεμαστό σουτ από τα 40 μέτρα, δίπλα στη γραμμή του πλαγίου άουτ. Στην επόμενη φάση, των «16», η Σαραγόσα κληρώθηκε με την Μπέτις. Στο πρώτο ματς οι «Μάνιος» κέρδισαν 3-1 με όλα τα γκολ να σημειώνονται στο 2ο ημίχρονο. Στη ρεβάνς της Σεβίλλης οι «βερδιμπλάνκος» προηγήθηκαν πολύ νωρίς, όμως η Σαραγόσα δεν δέχτηκε το 2ο γκολ που θα την άφηνε έξω από τη συνέχεια, αντίθετα κατάφερε να ισοφαρίσει στις καθυστερήσεις του παιχνιδιού και να πάρει πανηγυρικά την πρόκριση στους «8».
Μόλις λίγα 24ωρα μετά το επιτυχημένο πέρασμα από τη Σεβίλλη, η διοίκηση της Σαραγόσα απέλυσε τον Paco Flores (πλήρωσε τα άσχημα αποτελέσματα στο πρωτάθλημα) και στη θέση του προσέλαβε μια μεγάλη δόξα του παρελθόντος, τον Βίκτορ Μουνιόθ. Ο πρώην προπονητής του ΠΑΟ, γέννημα θρέμμα της πόλης, είχε ξεκινήσει από την τοπική ομάδα την μεγάλη του ποδοσφαιρική καριέρα και επέστρεφε 14 χρόνια αργότερα για να την οδηγήσει πλέον από τον πάγκο. Στον πρώτο του αγώνα ο Μουνιόθ είχε να φέρει σε πέρας μια πολύ δύσκολη αποστολή. Η κλήρωση της φάσης των «8» έφερε απέναντι στη νέα του ομάδα την άλλη μεγάλη του αγάπη, την Μπαρτσελόνα. Στο Camp Nou ήταν τελικά η Σαραγόσα αυτή που σημείωσε το μοναδικό τέρμα της συνάντησης και με το 0-1 πήρε το προβάδισμα για την πρόκριση. Ο επαναληπτικός στην «La Romareda» έληξε χωρίς τέρματα και η Σαραγόσα βρέθηκε στα ημιτελικά.
Τελευταίο εμπόδιο στον δρόμο προς τον μεγάλο τελικό του Ολυμπιακού Σταδίου «Lluis Companys» της Βαρκελώνης ήταν η Ντεπορτίβο Αλαβές. Στο «Mendizorroza» της Βιτόρια οι Βάσκοι προηγήθηκαν 1-0, όμως η Σαραγόσα κατάφερε και πάλι να κάνει τη ζημιά στο τέλος (1-1 με τον Βίγια στο 89’). Στη ρεβάνς της 12ης Φεβρουαρίου στην κατάμεστη από 35.000 φιλάθλους «Romareda», η Σαραγόσα κράτησε το 0-0 και με το εκτός έδρας γκολ πήρε την πρόκριση στον τελικό. Ο Γκαλέτι βρισκόταν μόνο 90 λεπτά μακριά από τον πρώτο τίτλο της καριέρας του σε συλλογικό επίπεδο. Ο αντίπαλος προκαλούσε δέος: οι «galacticos» της Ρεάλ Μαδρίτης.
Το βράδυ της 17ης Μαρτίου του 2004, στο Ολυμπιακό Στάδιο «Lluis Companys» της Βαρκελώνης, μπροστά σε 55.000 θεατές, ανάμεσα στους οποίους και ο μονάρχης Χουάν Κάρλος, παρατάχθηκαν οι δυο διεκδικήτριες της Copa del Rey. Ο Βίκτορ Μουνιόθ κατέβασε τους: Λαΐνεθ, Κουαρτέρο, Άλβαρο, Μιλίτο, Τολέδο, Μοβίγια, Πόνθιο (69’ Χενερέλο), Κάνι, Σάβιο (96’ Χουανέλε), Ντάνι (61’ Γκαλέτι) και Βίγια. Από την άλλη μεριά, ο Κάρλος Κεϊρός επέλεξε τους: Θέσαρ, Σαλγάδο, Ελγκέρα, Ραούλ Μπράβο, Ρομπέρτο Κάρλος, Μπέκαμ, Γκούτι, Φίγκο, Ζιντάν, Σολάρι (83’ Πορτίγιο) και Ραούλ. Ο Γκαλέτι είχε καταλάβει από την προηγούμενη μέρα ότι δεν θα ξεκινούσε στη βασική ενδεκάδα (ο Μουνιόθ τον είχε χρησιμοποιήσει στην τελευταία προπόνηση με τους αναπληρωματικούς) και ήταν απαρηγόρητος. Όμως η Πιλάρ (προστάτιδα της Σαραγόσα) του επιφύλασσε την πιο μεγάλη στιγμή της καριέρας του.
Το παιχνίδι ξεκίνησε με το μεγάλο φαβορί, τη Ρεάλ, να παίρνει προβάδισμα στο 23ο λεπτό με τον Μπέκαμ, ύστερα από εκπληκτική απευθείας εκτέλεση φάουλ. Μόλις 6 λεπτά αργότερα, στο 29’, ο Σάβιο σέντραρε από αριστερά, ο Ντάνι Γκαρθία Λάρα την στόπαρε και με σουτ μέσα από την περιοχή ισοφάρισε 1-1. Λίγο πριν τελειώσει το ημίχρονο, η Σαραγόσα κέρδισε πέναλτι ύστερα από ανατροπή του Βίγια από τον Γκούτι. Την εκτέλεση ανέλαβε ο ίδιος ο Βίγια, πλάσαρε εύστοχα και έγραψε στο 44’ το 2-1. Στην επανάληψη η Ρεάλ μπήκε αποφασισμένη να ανατρέψει την σε βάρος της κατάσταση και στο 49’ ήταν η σειρά του Ρομπέρτο Κάρλος να «πυροβολήσει» την εστία του Λαΐνεθ. Ο Βραζιλιάνος εξαπέλυσε έναν τρομερό κεραυνό φέρνοντας και πάλι το σκορ στα ίσια.
Στο 61ο λεπτό ο Μουνιόθ απέσυρε τον κουρασμένο Ντάνι και έριξε στον αγωνιστικό χώρο τον Γκαλέτι. Μόλις 5 λεπτά αργότερα η Σαραγόσα έμεινε με 10 παίκτες ύστερα από την αποβολή του Κάνι και η Ρεάλ αύξησε την πίεση χωρίς όμως αποτέλεσμα. Το 90λεπτο βρήκε τις δυο ομάδες ισόπαλες και ακολούθησε η παράταση, στο 5ο λεπτό της οποίας αποβλήθηκε ο Γκούτι με 2η κίτρινη κάρτα. Οι 20 ποδοσφαιριστές ήταν κουρασμένοι και όλα έδειχναν ότι οι διαφορές θα ξεκαθάριζαν στα πέναλτι. Όταν… Όταν τελείως ξαφνικά και ενώ το ρολόι του σταδίου σημάδευε το 112ο λεπτό, ο Μοβίγια έστρωσε στον Γκαλέτι έξω από την περιοχή. Ο Αργεντίνος έπιασε ένα άπιαστο δεξί σουτ, η μπάλα πήρε απίστευτα φάλτσα (δείτε το στο τελευταίο ριπλέι του βίντεο), έσκασε μπροστά στον Θέσαρ, τον ξεγέλασε και κατέληξε στα δίχτυα της Ρεάλ γράφοντας το τελικό 3-2 και δίνοντας το 6ο Κύπελλο Ισπανίας στην ομάδα της Αραγονίας.
Οι στιγμές που ακολούθησαν το σφύριγμα της λήξης από τον Καρμόνα Μέντεθ δύσκολα περιγράφονται. Ο Γκαλέτι έζησε μοναδικές στιγμές αποθέωσης από τους συμπαίκτες του και τον κόσμο της Σαραγόσα, φόρεσε περούκα στην απονομή και σήκωσε την κούπα στον ουρανό της Βαρκελώνης πανηγυρίζοντας σα μικρό παιδί. Ήταν τέτοια η ένταση, ώστε όταν γύρισε η αποστολή στο ξενοδοχείο, ζήτησε και πήρε άδεια από τον Μουνιόθ να βγει έξω και να κάνει μια βόλτα για να ηρεμήσει. Λίγο αργότερα κατέληξε σε ένα χαμπουργκεράδικο που διανυκτέρευε και μπαίνοντας μέσα, αντίκρισε όλους τους δημοσιογράφους που κάλυπταν το ρεπορτάζ της Σαραγόσα να τρώνε. Επακολούθησε πανδαιμόνιο με τους εκπροσώπους του Τύπου να τον σηκώνουν στα χέρια, τραγουδώντας συνθήματα και φωνάζοντας ρυθμικά το όνομά του!
Ο Γκαλέτι έμεινε έναν ακόμα χρόνο στη Σαραγόσα και κατέκτησε το ισπανικό Σούπερ Καπ λίγους μήνες μετά τον τελικό της Βαρκελώνης. Η Βαλένθια του Κλαούντιο Ρανιέρι, πρωταθλήτρια στην Πριμέρα Ντιβισιόν την περίοδο 2003-04, έδειξε να «καθαρίζει» τον τίτλο, όταν στον πρώτο αγώνα του Σούπερ Καπ κέρδισε τη Σαραγόσα μέσα στην «Romareda» 0-1 με το γκολ του Βιθέντε. Στον επαναληπτικό όμως της 24ης Αυγούστου στο «Mestalla», η Σαραγόσα προηγήθηκε στο 11ο λεπτό με τον Άλβαρο και διπλασίασε στο 33’ τα τέρματά της με τον Γκαλέτι. Οι «νυχτερίδες» μείωσαν στο 53’ με τον Κοράντι, όμως ο Χάβι Μορένο έδωσε στις καθυστερήσεις τη χαριστική βολή στη Βαλένθια και ο Μουνιόθ με τους παίκτες του επέστρεψαν στην Αραγονία με μια ακόμα κούπα.
Από την άνοιξη του 2005 διάφορες ομάδες άρχισαν να βολιδοσκοπούν τον Οράσιο Γκαλέτι σχετικά με το μέλλον του γιού του. Οι καλές εμφανίσεις του Λουτσιάνο, οι συμμετοχές του στην Εθνική Αργεντινής του μέντορά του Χοσέ Πέκερμαν και το γεγονός ότι ήταν μόνο 25 ετών, αύξησαν τους πιθανούς μνηστήρες. Ο ερχομός του Αργεντίνου Κάρλος Μπιάνκι το καλοκαίρι του 2005 στην Ατλέτικο Μαδρίτης, ενεργοποίησε αμέσως τις κινήσεις της διοίκησης των Μαδριλένων που κατέθεσαν επίσημη πρόταση στη Σαραγόσα για την αγορά του Γκαλέτι. Έτσι, μετά τις μεταγραφές των Μάξι Ροντρίγκες, Μαρτίν Πετρόφ και Ματέια Κέζμαν, οι «ροχιμπλάνκος» ολοκλήρωσαν την ενίσχυση της ομάδας τους με την υπογραφή του Λουτσιάνο που κόστισε 4 εκατομμύρια ευρώ.
Τα δυο χρόνια που ο «Huesito» έμεινε στη Μαδρίτη, η αλήθεια είναι ότι δεν κατάφερε πολλά πράγματα. Αναγκασμένος να βρίσκεται στη σκιά παικτών όπως ο Κέζμαν, ο Τόρες, ο Πετρόφ, ο Μάξι Ροντρίγκες και ο Ιμπαγάσα, δεν πήρε πολλές ευκαιρίες από τους προπονητές του. Η καλύτερη περίοδός του ήταν η δεύτερη, το 2006-07, που αγωνίστηκε σε 36 παιχνίδια, 28 εκ των οποίων στην αρχική ενδεκάδα. Το πρώτο γκολ του με την ερυθρόλευκη φανέλα το πέτυχε την 9η αγωνιστική της σεζόν 2005-06 στον αγώνα της ομάδας του με την Κάντιθ. Μπήκε στο 78’ ως αλλαγή του Τόρες και εννιά λεπτά αργότερα σκόραρε το τελικό 3-0. Συνολικά στην Ατλέτικο σκόραρε 5 φορές, αλλά συνέχισε να «πυροβολεί» τα αντίπαλα δίχτυα με μια άλλη ερυθρόλευκη εμφάνιση, αυτή του Ολυμπιακού, στον οποίο ήρθε το καλοκαίρι του 2007, κοσμώντας με την παρουσία του, τον χαρακτήρα του και το ταλέντο του ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο.
• Περίοδος 2001-02 (Real Zaragoza, Primera Division)
27 ματς (17 στο αρχικό σχήμα) – 1486 λεπτά – 1 κίτρινη – 2 γκολ
• Περίοδος 2002-03 (Real Zaragoza, Segunda Division)
37 ματς (30 στο αρχικό σχήμα) – 2415 λεπτά – 6 κίτρινες – 8 γκολ
• Περίοδος 2003-04 (Real Zaragoza, Primera Division)
34 ματς (29 στο αρχικό σχήμα) – 2460 λεπτά – 11 κίτρινες – 3 γκολ
• Περίοδος 2004-05 (Real Zaragoza, Primera Division)
37 ματς (25 στο αρχικό σχήμα) – 2523 λεπτά – 7 κίτρινες – 2 γκολ
• Περίοδος 2005-06 (Atletico Madrid, Primera Division)
26 ματς (15 στο αρχικό σχήμα) – 1371 λεπτά – 5 κίτρινες – 1 γκολ
• Περίοδος 2006-07 (Atletico Madrid, Primera Division)
36 ματς (28 στο αρχικό σχήμα) – 2486 λεπτά – 9 κίτρινες – 4 γκολ
Πηγές: elmundodeportivo.es, marca.com, as.com, bdfa.com.ar, conmebol.com, lfp.es
Το φωτογραφικό υλικό προέρχεται από το αρχείο των ισπανικών εφημερίδων «El Mundo Deportivo», «Estadio Deportivo», «As», «El Heraldo de Aragon» και από το intime.gr.
Βίντεο: Highlights από τον τελικό Κυπέλλου του 2004 ανάμεσα στη Σαραγόσα και τη Ρεάλ Μαδρίτης. Θαυμάστε το εκπληκτικό – νικητήριο – γκολ του Λουτσιάνο Γκαλέτι στην παράταση.
Βίντεο: 16 γκολ του Λουτσιάνο Γκαλέτι με τη φανέλα της Σαραγόσα. Αν μη τι άλλο, απολαύστε το γκολ ποίημα με ανάποδο ψαλίδι εναντίον της Εσπανιόλ (1:58) και το απίστευτο γκολ πρόκριση στον αγώνα Κυπέλλου εναντίον της Σαλαμάνκα (2:23)
Ήδη ο Αργεντίνος έχει ξεκινήσει θεραπεία, ώστε να αντιμετωπίσει μια μορφή νεφροσικού συνδρόμου, που βρίσκεται σε οξεία φάση. Όπως λένε, θα χρειαστεί ένα τρίμηνο, για να υπάρξουν ενδείξεις στο αν και πότε θα επιστρέψει στα γήπεδα.
Ο ίδιος πάντως κατά την έξοδό του από το νοσοκομείο δήλωσε αισιόδοξος: " Μην ανησυχείτε είμαι καλά. Για έναν μήνα θα συνεχίσω την φαρμακευτική αγωγή. Πάντως δεν θα λείπω από τις εκδηλώσεις της ομάδας. Θα πηγαίνω στις προπονήσεις, ενώ την Κυριακή θα πάω στο γήπεδο για να δω το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ".
Το SPORT 24 κάνει σήμερα μια αναδρομή στην πορεία του Γκαλέτι από τα παιδικά του χρόνια στην Αργεντινή μέχρι και την εξαετή του παρουσία στην Ισπανία (για το photostory πατήστε ), με την ευχή και τη σιγουριά ότι ο άσος του Ολυμπιακού πολύ σύντομα θα επανέλθει στην αγωνιστική δράση, προσφέροντας θέαμα και συγκινήσεις σε όλους τους φίλους του ποδοσφαίρου. Έτσι κι αλλιώς, ο «El Huesito» (το κοκαλάκι) είναι πολύ σκληρός για να σπάσει…
Ο Λουτσιάνο Μαρτίν Γκαλέτι γεννήθηκε στις 9 Απριλίου του 1980 στην παραθαλάσσια Mar de Plata, 400 χιλιόμετρα νότια του Μπουένος Άιρες. Από νωρίς έδειξε ότι θα ακολουθούσε το παράδειγμα του πατέρα του, Ruben Horacio, ο οποίος έχει γράψει τη δική του ιστορία στο ποδόσφαιρο της Αργεντινής. « Από μικρός ήθελα να παίζω μπάλα. Όταν ο μπαμπάς έκανε προπόνηση, έτρεχα από πίσω του. Στεκόμουν πίσω από το τέρμα και τον παρατηρούσα. Στα γενέθλια μου χάριζαν διάφορα δώρα, όμως εγώ τα άλλαζα όλα με τον αδερφό μου για μια μπάλα. Σε καμία στιγμή δε σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να γίνω κάτι άλλο, εκτός από ποδοσφαιριστής», θυμάται ο Λουτσιάνο (από συνέντευξή του στην ισπανική «El Mundo Deportivo», 1-3-2005).
Και συνεχίζει: « Με τον αδερφό μου σουτάραμε συνεχώς μια μπάλα και σπάζαμε αμέτρητα τζάμια. Το ένα τέρμα ήταν το μπροστά μέρος της ψησταριάς – ολόκληρο από γυαλί – και το άλλο η ανοιχτή πόρτα του σπιτιού. Έτσι, πότε έσπαγε το γυαλί και πότε η μπάλα έβγαινε στο δρόμο και έσκαγε από τα περαστικά αυτοκίνητα!». Τον λόγο παίρνει στη συνέχεια ο πατέρας Οράσιο: « Με το ποδόσφαιρο όλα ήταν χαρές. Αντίθετα, στο σχολείο όλα ήταν λύπες. Από πολύ μικρός ο Λουτσιάνο ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής. Δεν τον ενδιέφερε κανένα άλλο επάγγελμα. Για να πω την αλήθεια, ήθελα τα παιδιά μου να ακολουθήσουν τον δικό μου δρόμο. Το ποδόσφαιρο είναι υπέροχο, αν τα καταφέρεις, έχεις σίγουρο μέλλον. Ο Εμιλιάνο (ο αδερφός του Γκαλέτι) το προσπάθησε, αλλά σύντομα το άφησε και στράφηκε αλλού. Αντίθετα ο Λουτσιάνο το αγάπησε πολύ. Αφιερώσαμε πολύ χρόνο στο να του μάθω τα βασικά. Χρειάστηκε να κάνει θυσίες, να αφήσει πολλά πράγματα, όπως τις βραδινές εξόδους. Δεν είναι εύκολο στα 16 σου να μένεις σπίτι, όταν η παρέα σου πηγαίνει για διασκέδαση».
Η επιρροή του πατρός Γκαλέτι υπήρξε καταλυτική στην καριέρα του Λουτσιάνο. Ο Οράσιο διέθετε ένα αξιοθαύμαστο βιογραφικό. Στην ποδοσφαιρική του πορεία φόρεσε τις φανέλες της Boca, της River (με την οποία κατέκτησε 3 πρωταθλήματα), της Estudiantes και της Argentinos Juniors. Έπαιξε με την Εθνική Αργεντινής και στις αρχές της δεκαετίας του ’80 η μεξικάνικη Autonoma de Guadalajara τον αγόρασε πληρώνοντας 9 εκατομμύρια δολάρια, ποσό ρεκόρ για την εποχή. Αγωνίστηκε στη θέση του επιθετικού, ενώ μπορούσε να καλύψει και τις δυο πλευρές ως εξτρέμ, αφού διέθετε και τα δυο πόδια.
Τα ξεχωριστά του σημεία ήταν η ταχύτητα και το δυνατό σουτ, στοιχεία που κληρονόμησε και ο Λουτσιάνο. Με 115 γκολ στην καριέρα του, ο Οράσιο συνεχίζει να φιγουράρει στην πρώτη 20άδα των κορυφαίων σκόρερ του αργεντίνικου πρωταθλήματος, ξεπερνώντας «μύθους» όπως ο Μάριο Κέμπες. Το παρουσιαστικό του – ψηλός, με πολύ αδύνατα πόδια και λευκή επιδερμίδα – του έδωσε το παρατσούκλι «El Hueso», δηλαδή κόκαλο, κάτι που στη συνέχεια «κληρονόμησε» και ο Λουτσιάνο, τον οποίο από μικρό στις ακαδημίες της Estudiantes, φώναζαν «El Huesito», δηλαδή το κοκαλάκι!
Στην ομάδα της πόλης του, την Estudiantes de la Plata, εκεί όπου ο Λουτσιάνο έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα, ήρθε και η πρώτη αναγνώριση: η κλήση στις μικρές Εθνικές ομάδες της Αργεντινής. Ο τότε προπονητής των U17 και U20, Jose Pekerman, εντυπωσιάστηκε από το ταλέντο του νεαρού Γκαλέτι και τον έκανε μόνιμο μέλος της «αλμπισελέστε». Η κορυφαία στιγμή για τον Λουτσιάνο ήρθε τον Ιανουάριο του 1999, στη διοργάνωση του Πρωταθλήματος της Νοτίου Αμερικής U20, που φιλοξενήθηκε στην Mar de Plata. Ο «El Huesito» – μια μικρογραφία του πατέρα του – πήρε από το χέρι την ομάδα του και σκοράροντας 9 γκολ σε 8 παιχνίδια την οδήγησε για τρίτη φορά στην κατάκτηση του τίτλου.
Με συμπαίκτες – ανάμεσα σε άλλους – τον δικό μας Σεμπάστιαν Σάχα (ΑΕΚ), τον Γκαμπριέλ Μιλίτο, τον Εστέμπαν Καμπιάσο, τον Παμπλίτο Αϊμάρ, τον Λούκας Καστρομάν και τον Άλντο Ντούσερ, ο Γκαλέτι ανακηρύχθηκε πολυτιμότερος παίκτης του τουρνουά, γνωρίζοντας την αποθέωση από το δικό του κοινό με αποκορύφωμα την 21η Ιανουαρίου, όταν άνοιξε το σκορ στον αγώνα της ομάδας του με τη Βραζιλία (τελικό σκορ 2-1 υπέρ της Αργεντινής). Με τα 9 γκολ του – εναντίον της Βενεζουέλας, του Εκουαδόρ (2), της Χιλής (2), του Περού (2), της Βραζιλίας και της Παραγουάης – κέρδισε και τον τίτλο του κορυφαίου σκόρερ, ξεπερνώντας ονόματα όπως οι Ροναλντίνιο, Εντού, Τσεβαντόν, Πιζάρο και Ρόκε Σάντα Κρουζ.
Οι εμφανίσεις του στο Πρωτάθλημα της Νοτίου Αμερικής U20 τράβηξαν την προσοχή των Ιταλών σκάουτ που παρακολούθησαν το τουρνουά και έτσι έφτασαν οι πρώτες προτάσεις. Έχοντας ήδη παίξει δυο σεζόν με την πρώτη ομάδα της Estudiantes, είχε φτάσει η στιγμή για το πρώτο μεγάλο βήμα στην καριέρα του. Το καλοκαίρι του 1999 ο Λουτσιάνο Γκαλέτι πέρασε τον Ατλαντικό και προσπάθησε να υπογράψει συμβόλαιο με την ιταλική Πάρμα του Αλμπέρτο Μαλεζάνι που προερχόταν ίσως από την πλέον επιτυχημένη χρονιά της ιστορίας της, έχοντας κατακτήσει το ΟΥΕΦΑ, το Κύπελλο Ιταλίας και το ιταλικό Σούπερ Καπ. Εκεί αγωνίζονταν δυο συμπατριώτες του, ο Ερνάν Κρέσπο και ο Αριέλ Ορτέγκα, ωστόσο ο Λουτσιάνο δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τα γραφειοκρατικά εμπόδια και την άρνηση της Estudiantes να τον αποδεσμεύσει, με αποτέλεσμα να μην φορέσει ποτέ την φανέλα των Gialloblu.
Λίγους μήνες αργότερα, τον Δεκέμβριο του 1999, η Estudiantes αποφάσισε να τον παραχωρήσει δανεικό στη Νάπολι, που τότε αγωνιζόταν στη Β’ κατηγορία της Ιταλίας. Η συμφωνία έδινε στους Ναπολιτάνους τη δυνατότητα αγοράς του παίκτη το καλοκαίρι του 2000, έναντι του ποσού των 5 εκατομμυρίων δολαρίων. Εκεί ο Γκαλέτι αγωνίστηκε σε 11 παιχνίδια σκοράροντας δυο γκολ, όμως η ομάδα του – που στο τέλος της σεζόν τερμάτισε 4η και κέρδισε την άνοδο στη Serie A – αποφάσισε να μην κάνει χρήση της οψιόν αγοράς και έτσι ο «Λούτσο» επέστρεψε στην Mar la Plata και την Estudiantes.
Ξεπερνώντας τα προβλήματα που είχαν δημιουργηθεί με την ομάδα του όταν θέλησε να αγωνιστεί στην Πάρμα, ο Λουτσιάνο έγινε και πάλι πρωταγωνιστής στην Estudiantes, ολοκληρώνοντας μια πολύ καλή σεζόν με 9 γκολ σε 28 παιχνίδια. Και τότε ήρθε η δεύτερη ευκαιρία για την πραγματοποίηση του ευρωπαϊκού ονείρου. Τον Ιούλιο του 2001 η Σαραγόσα κατέθεσε επίσημη πρόταση για την αγορά του και η συμφωνία έκλεισε στα 900 εκατομμύρια πεσέτες (περίπου 5 εκατομμύρια ευρώ), μια από τις ακριβότερες μεταγραφές στην ιστορία της ομάδας της Αραγονίας. Ο Γκαλέτι έφτασε στην Ισπανία στις 7 Αυγούστου και την επόμενη μέρα υπέγραψε 5ετές συμβόλαιο και παρουσιάστηκε επίσημα στην «La Romareda». Στα 21 του χρόνια ο Λουτσιάνο Γκαλέτι έκανε το όνειρό του πραγματικότητα: ο υπέροχος κόσμος της Primera Division ανοιγόταν μπροστά του.
Το ντεμπούτο του έγινε στις 25 Αυγούστου του 2001, στην ήττα της Σαραγόσα με 2-1 από την Εσπανιόλ, ενώ το πρώτο του γκολ το πέτυχε στις 20 Ιανουαρίου του 2002 σε μια ακόμα ήττα της ομάδας του, αυτή τη φορά με 4-2 από τη Σεβίγια. Η πρώτη χρονιά πάντως δεν εξελίχθηκε έτσι όπως θα ήθελε ο Λουτσιάνο, αφού στο τέλος της σεζόν η Σαραγόσα τερμάτισε τελευταία (στην 20η θέση) και υποβιβάστηκε στην Segunda Division. Η ομάδα του αποφάσισε να μην τον παραχωρήσει, ο ίδιος αποδέχτηκε τον ρόλο του ηγέτη στην προσπάθεια της επιστροφής στην πρώτη κατηγορία και αμφότεροι δικαιώθηκαν, αφού οι «Μάνιος» τερμάτισαν στη 2η θέση – πίσω από την Μούρθια – και το καλοκαίρι του 2003 έκλεισαν τη δυσάρεστη παρένθεση, εξασφαλίζοντας την άνοδο. Στη Σαραγόσα ο Γκαλέτι συνεργάστηκε με αρκετούς προπονητές, τον Txetxu Rojo, τον Luis Costa, τον Marcos Alonso, τον Paco Flores, όμως ήταν ο «δικός μας» Βίκτορ Μουνιόθ αυτός με τον οποίο έγραψε την πιο χρυσή του σελίδα στο ισπανικό ποδόσφαιρο και ο μοναδικός με τον οποίο κατέκτησε τίτλους.
Το Κύπελλο Ισπανίας της περιόδου 2003-04 ξεκίνησε με μια δύσκολη πρόκριση της Σαραγόσα στην έδρα της Μιραντές (3η Κατηγορία) με τους φιλοξενούμενους να πετυχαίνουν το νικητήριο γκολ (1-2) στο τελευταίο λεπτό του αγώνα. Στον επόμενο γύρο ο Γκαλέτι και οι δικοί του αντιμετώπισαν την Σαλαμάνκα (2η Κατηγορία) και πάλι εκτός έδρας. Αν και προηγήθηκαν 0-2, ισοφαρίστηκαν στο β’ ημίχρονο και το ματς πήγε στην παράταση. Και ενώ όλα έδειχναν ότι η πρόκριση θα παιζόταν στα πέναλτι, ο Λουτσιάνο έγραψε στο 119’ το τελικό 2-3 με ένα απίστευτο ψηλοκρεμαστό σουτ από τα 40 μέτρα, δίπλα στη γραμμή του πλαγίου άουτ. Στην επόμενη φάση, των «16», η Σαραγόσα κληρώθηκε με την Μπέτις. Στο πρώτο ματς οι «Μάνιος» κέρδισαν 3-1 με όλα τα γκολ να σημειώνονται στο 2ο ημίχρονο. Στη ρεβάνς της Σεβίλλης οι «βερδιμπλάνκος» προηγήθηκαν πολύ νωρίς, όμως η Σαραγόσα δεν δέχτηκε το 2ο γκολ που θα την άφηνε έξω από τη συνέχεια, αντίθετα κατάφερε να ισοφαρίσει στις καθυστερήσεις του παιχνιδιού και να πάρει πανηγυρικά την πρόκριση στους «8».
Μόλις λίγα 24ωρα μετά το επιτυχημένο πέρασμα από τη Σεβίλλη, η διοίκηση της Σαραγόσα απέλυσε τον Paco Flores (πλήρωσε τα άσχημα αποτελέσματα στο πρωτάθλημα) και στη θέση του προσέλαβε μια μεγάλη δόξα του παρελθόντος, τον Βίκτορ Μουνιόθ. Ο πρώην προπονητής του ΠΑΟ, γέννημα θρέμμα της πόλης, είχε ξεκινήσει από την τοπική ομάδα την μεγάλη του ποδοσφαιρική καριέρα και επέστρεφε 14 χρόνια αργότερα για να την οδηγήσει πλέον από τον πάγκο. Στον πρώτο του αγώνα ο Μουνιόθ είχε να φέρει σε πέρας μια πολύ δύσκολη αποστολή. Η κλήρωση της φάσης των «8» έφερε απέναντι στη νέα του ομάδα την άλλη μεγάλη του αγάπη, την Μπαρτσελόνα. Στο Camp Nou ήταν τελικά η Σαραγόσα αυτή που σημείωσε το μοναδικό τέρμα της συνάντησης και με το 0-1 πήρε το προβάδισμα για την πρόκριση. Ο επαναληπτικός στην «La Romareda» έληξε χωρίς τέρματα και η Σαραγόσα βρέθηκε στα ημιτελικά.
Τελευταίο εμπόδιο στον δρόμο προς τον μεγάλο τελικό του Ολυμπιακού Σταδίου «Lluis Companys» της Βαρκελώνης ήταν η Ντεπορτίβο Αλαβές. Στο «Mendizorroza» της Βιτόρια οι Βάσκοι προηγήθηκαν 1-0, όμως η Σαραγόσα κατάφερε και πάλι να κάνει τη ζημιά στο τέλος (1-1 με τον Βίγια στο 89’). Στη ρεβάνς της 12ης Φεβρουαρίου στην κατάμεστη από 35.000 φιλάθλους «Romareda», η Σαραγόσα κράτησε το 0-0 και με το εκτός έδρας γκολ πήρε την πρόκριση στον τελικό. Ο Γκαλέτι βρισκόταν μόνο 90 λεπτά μακριά από τον πρώτο τίτλο της καριέρας του σε συλλογικό επίπεδο. Ο αντίπαλος προκαλούσε δέος: οι «galacticos» της Ρεάλ Μαδρίτης.
Το βράδυ της 17ης Μαρτίου του 2004, στο Ολυμπιακό Στάδιο «Lluis Companys» της Βαρκελώνης, μπροστά σε 55.000 θεατές, ανάμεσα στους οποίους και ο μονάρχης Χουάν Κάρλος, παρατάχθηκαν οι δυο διεκδικήτριες της Copa del Rey. Ο Βίκτορ Μουνιόθ κατέβασε τους: Λαΐνεθ, Κουαρτέρο, Άλβαρο, Μιλίτο, Τολέδο, Μοβίγια, Πόνθιο (69’ Χενερέλο), Κάνι, Σάβιο (96’ Χουανέλε), Ντάνι (61’ Γκαλέτι) και Βίγια. Από την άλλη μεριά, ο Κάρλος Κεϊρός επέλεξε τους: Θέσαρ, Σαλγάδο, Ελγκέρα, Ραούλ Μπράβο, Ρομπέρτο Κάρλος, Μπέκαμ, Γκούτι, Φίγκο, Ζιντάν, Σολάρι (83’ Πορτίγιο) και Ραούλ. Ο Γκαλέτι είχε καταλάβει από την προηγούμενη μέρα ότι δεν θα ξεκινούσε στη βασική ενδεκάδα (ο Μουνιόθ τον είχε χρησιμοποιήσει στην τελευταία προπόνηση με τους αναπληρωματικούς) και ήταν απαρηγόρητος. Όμως η Πιλάρ (προστάτιδα της Σαραγόσα) του επιφύλασσε την πιο μεγάλη στιγμή της καριέρας του.
Το παιχνίδι ξεκίνησε με το μεγάλο φαβορί, τη Ρεάλ, να παίρνει προβάδισμα στο 23ο λεπτό με τον Μπέκαμ, ύστερα από εκπληκτική απευθείας εκτέλεση φάουλ. Μόλις 6 λεπτά αργότερα, στο 29’, ο Σάβιο σέντραρε από αριστερά, ο Ντάνι Γκαρθία Λάρα την στόπαρε και με σουτ μέσα από την περιοχή ισοφάρισε 1-1. Λίγο πριν τελειώσει το ημίχρονο, η Σαραγόσα κέρδισε πέναλτι ύστερα από ανατροπή του Βίγια από τον Γκούτι. Την εκτέλεση ανέλαβε ο ίδιος ο Βίγια, πλάσαρε εύστοχα και έγραψε στο 44’ το 2-1. Στην επανάληψη η Ρεάλ μπήκε αποφασισμένη να ανατρέψει την σε βάρος της κατάσταση και στο 49’ ήταν η σειρά του Ρομπέρτο Κάρλος να «πυροβολήσει» την εστία του Λαΐνεθ. Ο Βραζιλιάνος εξαπέλυσε έναν τρομερό κεραυνό φέρνοντας και πάλι το σκορ στα ίσια.
Στο 61ο λεπτό ο Μουνιόθ απέσυρε τον κουρασμένο Ντάνι και έριξε στον αγωνιστικό χώρο τον Γκαλέτι. Μόλις 5 λεπτά αργότερα η Σαραγόσα έμεινε με 10 παίκτες ύστερα από την αποβολή του Κάνι και η Ρεάλ αύξησε την πίεση χωρίς όμως αποτέλεσμα. Το 90λεπτο βρήκε τις δυο ομάδες ισόπαλες και ακολούθησε η παράταση, στο 5ο λεπτό της οποίας αποβλήθηκε ο Γκούτι με 2η κίτρινη κάρτα. Οι 20 ποδοσφαιριστές ήταν κουρασμένοι και όλα έδειχναν ότι οι διαφορές θα ξεκαθάριζαν στα πέναλτι. Όταν… Όταν τελείως ξαφνικά και ενώ το ρολόι του σταδίου σημάδευε το 112ο λεπτό, ο Μοβίγια έστρωσε στον Γκαλέτι έξω από την περιοχή. Ο Αργεντίνος έπιασε ένα άπιαστο δεξί σουτ, η μπάλα πήρε απίστευτα φάλτσα (δείτε το στο τελευταίο ριπλέι του βίντεο), έσκασε μπροστά στον Θέσαρ, τον ξεγέλασε και κατέληξε στα δίχτυα της Ρεάλ γράφοντας το τελικό 3-2 και δίνοντας το 6ο Κύπελλο Ισπανίας στην ομάδα της Αραγονίας.
Οι στιγμές που ακολούθησαν το σφύριγμα της λήξης από τον Καρμόνα Μέντεθ δύσκολα περιγράφονται. Ο Γκαλέτι έζησε μοναδικές στιγμές αποθέωσης από τους συμπαίκτες του και τον κόσμο της Σαραγόσα, φόρεσε περούκα στην απονομή και σήκωσε την κούπα στον ουρανό της Βαρκελώνης πανηγυρίζοντας σα μικρό παιδί. Ήταν τέτοια η ένταση, ώστε όταν γύρισε η αποστολή στο ξενοδοχείο, ζήτησε και πήρε άδεια από τον Μουνιόθ να βγει έξω και να κάνει μια βόλτα για να ηρεμήσει. Λίγο αργότερα κατέληξε σε ένα χαμπουργκεράδικο που διανυκτέρευε και μπαίνοντας μέσα, αντίκρισε όλους τους δημοσιογράφους που κάλυπταν το ρεπορτάζ της Σαραγόσα να τρώνε. Επακολούθησε πανδαιμόνιο με τους εκπροσώπους του Τύπου να τον σηκώνουν στα χέρια, τραγουδώντας συνθήματα και φωνάζοντας ρυθμικά το όνομά του!
Ο Γκαλέτι έμεινε έναν ακόμα χρόνο στη Σαραγόσα και κατέκτησε το ισπανικό Σούπερ Καπ λίγους μήνες μετά τον τελικό της Βαρκελώνης. Η Βαλένθια του Κλαούντιο Ρανιέρι, πρωταθλήτρια στην Πριμέρα Ντιβισιόν την περίοδο 2003-04, έδειξε να «καθαρίζει» τον τίτλο, όταν στον πρώτο αγώνα του Σούπερ Καπ κέρδισε τη Σαραγόσα μέσα στην «Romareda» 0-1 με το γκολ του Βιθέντε. Στον επαναληπτικό όμως της 24ης Αυγούστου στο «Mestalla», η Σαραγόσα προηγήθηκε στο 11ο λεπτό με τον Άλβαρο και διπλασίασε στο 33’ τα τέρματά της με τον Γκαλέτι. Οι «νυχτερίδες» μείωσαν στο 53’ με τον Κοράντι, όμως ο Χάβι Μορένο έδωσε στις καθυστερήσεις τη χαριστική βολή στη Βαλένθια και ο Μουνιόθ με τους παίκτες του επέστρεψαν στην Αραγονία με μια ακόμα κούπα.
Από την άνοιξη του 2005 διάφορες ομάδες άρχισαν να βολιδοσκοπούν τον Οράσιο Γκαλέτι σχετικά με το μέλλον του γιού του. Οι καλές εμφανίσεις του Λουτσιάνο, οι συμμετοχές του στην Εθνική Αργεντινής του μέντορά του Χοσέ Πέκερμαν και το γεγονός ότι ήταν μόνο 25 ετών, αύξησαν τους πιθανούς μνηστήρες. Ο ερχομός του Αργεντίνου Κάρλος Μπιάνκι το καλοκαίρι του 2005 στην Ατλέτικο Μαδρίτης, ενεργοποίησε αμέσως τις κινήσεις της διοίκησης των Μαδριλένων που κατέθεσαν επίσημη πρόταση στη Σαραγόσα για την αγορά του Γκαλέτι. Έτσι, μετά τις μεταγραφές των Μάξι Ροντρίγκες, Μαρτίν Πετρόφ και Ματέια Κέζμαν, οι «ροχιμπλάνκος» ολοκλήρωσαν την ενίσχυση της ομάδας τους με την υπογραφή του Λουτσιάνο που κόστισε 4 εκατομμύρια ευρώ.
Τα δυο χρόνια που ο «Huesito» έμεινε στη Μαδρίτη, η αλήθεια είναι ότι δεν κατάφερε πολλά πράγματα. Αναγκασμένος να βρίσκεται στη σκιά παικτών όπως ο Κέζμαν, ο Τόρες, ο Πετρόφ, ο Μάξι Ροντρίγκες και ο Ιμπαγάσα, δεν πήρε πολλές ευκαιρίες από τους προπονητές του. Η καλύτερη περίοδός του ήταν η δεύτερη, το 2006-07, που αγωνίστηκε σε 36 παιχνίδια, 28 εκ των οποίων στην αρχική ενδεκάδα. Το πρώτο γκολ του με την ερυθρόλευκη φανέλα το πέτυχε την 9η αγωνιστική της σεζόν 2005-06 στον αγώνα της ομάδας του με την Κάντιθ. Μπήκε στο 78’ ως αλλαγή του Τόρες και εννιά λεπτά αργότερα σκόραρε το τελικό 3-0. Συνολικά στην Ατλέτικο σκόραρε 5 φορές, αλλά συνέχισε να «πυροβολεί» τα αντίπαλα δίχτυα με μια άλλη ερυθρόλευκη εμφάνιση, αυτή του Ολυμπιακού, στον οποίο ήρθε το καλοκαίρι του 2007, κοσμώντας με την παρουσία του, τον χαρακτήρα του και το ταλέντο του ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο.
• Περίοδος 2001-02 (Real Zaragoza, Primera Division)
27 ματς (17 στο αρχικό σχήμα) – 1486 λεπτά – 1 κίτρινη – 2 γκολ
• Περίοδος 2002-03 (Real Zaragoza, Segunda Division)
37 ματς (30 στο αρχικό σχήμα) – 2415 λεπτά – 6 κίτρινες – 8 γκολ
• Περίοδος 2003-04 (Real Zaragoza, Primera Division)
34 ματς (29 στο αρχικό σχήμα) – 2460 λεπτά – 11 κίτρινες – 3 γκολ
• Περίοδος 2004-05 (Real Zaragoza, Primera Division)
37 ματς (25 στο αρχικό σχήμα) – 2523 λεπτά – 7 κίτρινες – 2 γκολ
• Περίοδος 2005-06 (Atletico Madrid, Primera Division)
26 ματς (15 στο αρχικό σχήμα) – 1371 λεπτά – 5 κίτρινες – 1 γκολ
• Περίοδος 2006-07 (Atletico Madrid, Primera Division)
36 ματς (28 στο αρχικό σχήμα) – 2486 λεπτά – 9 κίτρινες – 4 γκολ
Πηγές: elmundodeportivo.es, marca.com, as.com, bdfa.com.ar, conmebol.com, lfp.es
Το φωτογραφικό υλικό προέρχεται από το αρχείο των ισπανικών εφημερίδων «El Mundo Deportivo», «Estadio Deportivo», «As», «El Heraldo de Aragon» και από το intime.gr.
Βίντεο: Highlights από τον τελικό Κυπέλλου του 2004 ανάμεσα στη Σαραγόσα και τη Ρεάλ Μαδρίτης. Θαυμάστε το εκπληκτικό – νικητήριο – γκολ του Λουτσιάνο Γκαλέτι στην παράταση.
Βίντεο: 16 γκολ του Λουτσιάνο Γκαλέτι με τη φανέλα της Σαραγόσα. Αν μη τι άλλο, απολαύστε το γκολ ποίημα με ανάποδο ψαλίδι εναντίον της Εσπανιόλ (1:58) και το απίστευτο γκολ πρόκριση στον αγώνα Κυπέλλου εναντίον της Σαλαμάνκα (2:23)