Και οι δυο έχουν κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Ο μεν ένας (Μαλντίνι) περιμένει πότε η Μίλαν θα του δώσει την ευκαιρία να προσφέρει στον σύλλογο. Ο μεν άλλος (Κάραχερ) ασχολείται με τη δημοσιογραφία και την σχολιογραφία.

Τι κοινό έχουν Μαλντίνι και Κάραχερ; Βρέθηκαν αντιμέτωποι στους τελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ το 2005 και το 2007.

Εκείνος της Κωνσταντινούπολης (2005), ωστόσο, είναι ιστορικός, αφού η Λίβερπουλ αν και έχανε με 3-0 στο ημίχρονο όχι μόνον ισοφάρισε, αλλά πήρε το τρόπαιο στα πέναλτι!

Αρκετά χρόνια αργότερα, οι δυο αυτοί σπουδαίοι ποδοσφαιριστές συναντήθηκαν για ένα διαφορετικό σκοπό. Ο Κάραχερ πήρε συνέντευξη από τον Μαλντίνι στο σπίτι του Ιταλού.

Ας δούμε αποσπάσματα από τις απολαυστικές απαντήσεις του πρώην αρχηγού της Μίλαν.

Ωραία, είσαι ΟΚ να μιλήσουμε για τον τελικό στην Κωνσταντινούπολη;

"Φυσικά! Δεν κοιμήθηκα τρεις μήνες μετά από αυτό το ματς, αλλά ΟΚ, πάμε! (γέλια). Βλέπω και ξαναβλέπω το ματς. Στο πρώτο ημίχρονο ήμασταν καλοί και δεν μπορώ να φανταστώ πως χάσαμε. Ήταν έξι τρελά λεπτά, μετά παίξαμε πάλι καλύτερα και χάσαμε ευκαιρίες. Ξέρεις, όμως, κάτι συνέβη στο δεύτερο μέρος, ήταν οι οπαδοί σας (της Λίβερπουλ). Άρχισαν να τραγουδούν και να τραγουδούν. Σε αυτά τα ματς το γήπεδο είναι 50-50, όμως ξαφνικά έγινε 75-25.

Άσε που μερικοί από τους οπαδούς μας πούλησαν τα εισιτήρια τους σε εκείνους της Λίβερπουλ! Θυμάμαι πάντως το πρώτο γκολ, είδα τον Τζέραρντ και τον Σταμ και ήμουν έτοιμος να φωνάξω "πρόσεχε! Έρχεται!", αλλά δεν το έκανα και ο Τζέραρντ σκόραρε. Τότε είπα στον εαυτό μου "Γαμ3$@, γιατί δεν είπες κάτι;".

Για την "εκδίκηση" που πήρε δυο χρόνια αργότερα στον τελικό του 2007:

"Το μόνο που θυμάμαι είναι να σηκώνω το Κύπελλο στον αέρα. Πανηγυρίζαμε για 36 ώρες! Μετά το πάρτι έφυγα κατευθείαν στο Βέλγιο για να κάνω εγχείρηση. Το γόνατο μου είχε διαλυθεί τελείως.

Όταν ξύπνησα από την αναισθησία, πιθανότατα 24 ώρες μετά, το πρώτο πρώτα που έκανα ήταν να ρωτήσω τον εαυτό μου "Τι έγινε; Κερδίσαμε; Κερδίσαμε; ΝΑΙ... ΚΕΡΔΙΣΑΜΕ!" Ήταν κάτι τρελό".

Για τη σχέση του με την Μίλαν και το πως βλέπει τον σύλλογο σήμερα, είπε:

"Πήγα εκεί όταν ήμουν δέκα ετών και έφυγα στα 41 μου χρόνια. Ο πατέρας μου υπήρξε αρχηγός της Μίλαν, το ίδιο κι εγώ. Τα παιδιά μου είναι τώρα στην ακαδημία του συλλόγου. Η Μίλαν δεν είναι απλά μία ομάδα για μένα. Είναι κομμάτι της ζωής μου. Η οικογένεια μου λατρεύει τα χώματα, αλλά ξέρεις κάτι;

Όταν τα βλέπω τώρα αισθάνομαι άσχημα. Μαζί με άλλους φανταστικούς παίκτες χτίσαμε κάτι μοναδικό που δυστυχώς κάποιοι δεν κατάλαβαν πως οι βάσεις του ήταν στους ανθρώπους. Και τώρα, τι;

Μόνο ο Φράνκο Μπαρέζι δουλεύει στην Μίλαν. Κανείς άλλος πρώην παίκτης. Είναι πραγματικά λυπηρό. Η Μίλαν έχει παράδοση και την αφήνει να χαθεί. Έτσι η νέα γενιά δεν μπορεί να καταλάβει".