Το Μάντσεστερ έχει την ευτυχία να φιλοξενεί δύο σημαντικούς ποδοσφαιρικούς εκπροσώπους που έχουν γράψει πολλές χρυσές σελίδες στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου, ωστόσο για αρκετές δεκαετίες επικρατούσε στην πόλη μία μεγάλη και ασύλληπτη ανισορροπία. Το ένα κομμάτι, το κόκκινο, ζούσε κατάσταση απόλυτης ευτυχίας και μέθης ζώντας ημέρες θριάμβων στα 27 χρόνια της παντοδυναμίας του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον και την ίδια ώρα το γαλάζιο μέρος της πόλης ασφυκτιούσε, υπέφερε, δεινοπαθούσε.

Οι οπαδοί της Μάντσεστερ Σίτι όχι απλά αδυνατούσαν να σηκώσουν κεφάλι αλλά έβλεπαν εκείνους της Γιουνάιτεντ να γιορτάζουν το ένα πρωτάθλημα μετά το άλλο και να βάζουν πλώρη για την πρώτη θέση στη σχετική λίστα των κατακτήσεων (κάτι που πέτυχαν), με τη σεζόν 1998-99 να είναι η πλέον χαρακτηριστική όσον αφορά στους δύο αντίθετους κόσμους στους οποίους ζούσαν τα δύο κλαμπ.

Όλοι την αναγνωρίζουν ως τη σεζόν της υπέρτατης επιτυχίας για τους κόκκινους διαβόλους αφού μέσα σε διάστημα δύο εβδομάδων σάρωσαν τα πάντα. Πήραν την Premier League νικώντας την τελευταία αγωνιστική (2-1 με ανατροπή) εντός έδρας την Τότεναμ, το Κύπελλο Αγγλίας επικρατώντας 2-0 της Νιούκαστλ του Νίκου Νταμπίζα και ολόκληρωσαν την... τριλογία με την κατάκτηση του Champions League με τη συγκλονιστική ανατροπή απέναντι στην Μπάγερν και τα δύο γκολ των "χρυσών αλλαγών", Σόλσκιερ και Σέριγχαμ, στις καθυστερήσεις.

Τρεμπλ λοιπόν, το πρώτο στην ιστορία του ποδοσφαίρου για κάποια αγγλική ομάδα, με τους πολίτες να βρίσκονται στην ίδια περίοδο στην τρίτη κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου (Division Two) και να σώζουν την παρτίδα στο... παρά ένα, κάνοντας ανατροπή στον τελικό των playoffs απέναντι στην Τζίλιγχαμ για να πάρουν το πολυπόθητο εισιτήριο για την πρώτη κατηγορία (την σημερινή Championship).

Διαβάζοντας κάποιος όλα τα παραπάνω, ειδικά αν είναι κάτω από 30 ετών, ίσως και να έχει ήδη υποστεί ένα... πολιτισμικό σοκ, αφού 24 χρόνια αργότερα η κατάσταση μοιάζει ολότελα διαφορετική. Αυτό ισχύει γιατί έχει μπει πάρα πολύ νερό στο αυλάκι, με τον χρόνο να φέρνει σιγά-σιγά την άνοδο της Μάντσεστερ Σίτι και την -νομοτελειακή- πτώση της συμπολίτισσάς της.

Η ιστορία άρχισε να γράφεται με μπλε χρώμα από το 2011

Το πρώτο λιθαράκι μπήκε τον Αύγουστο του 2008 όταν η Σίτι πέρασε στα χέρια της Abu Dhabi United Group ενώ η πρώτη ένδειξη πως οι γαλάζιοι του Μάντσεστερ άρχισαν να ξυπνούν από τον αγωνιστικό λίθαργο στον οποίο βρίσκονταν για δεκαετίες, εμφανίστηκε το 2011.

Τότε έφτασε για πρώτη φορά σε τελικό Κυπέλλου Αγγλίας μετά από 30 χρόνια, τότε απέκλεισε για πρώτη φορά την Γιουνάιτεντ σε κυπελλική διοργάνωση μετά από το 1975 (την νίκησε στον ημιτελικό), τότε πήρε το FA Cup (1-0 την Στόουκ με σκόρερ τον Γιαγιά Τουρέ) και έδωσε τέλος σε 35 χρόνια ανομβρίας (αμέσως προηγούμενος τίτλος της ήταν το League Cup του 1976), τότε ήταν που προκρίθηκε στο Champions League για πρώτη φορά μετά από το 1968.

Ο Ρομπέρτο Μαντσίνι ήταν εκείνος που είχε σημάνει το σύνθημα της αντεπίθεσης της Σίτι σε εγχώριο επίπεδο και αυτό διαφάνηκε ακόμα περισσότερο τη σεζόν 2011-12, με τους πολίτες να πανηγυρίζουν το ιστορικό 6-1 επί της Γιουνάιτεντ στο "Ολντ Τράφορντ" και το φινάλε να τους βρίσκει να εκτοξεύονται στον έβδομο ουρανό της ευτυχίας.

Και αυτό γιατί βρέθηκαν να διεκδικούν τον τίτλο απέναντι στη μισητή Γιουνάιτεντ σε ένα συγκλονιστικό μπρα ντε φερ, με τον τίτλο να φαίνεται να καταλήγει στη συμπολίτισσα την τελευταία αγωνιστική αλλά τον Σέρχιο Αγκουέρο να έχει διαφορετική άποψη, γράφοντας το τελικό 3-2 επί της ΚΠΡ στο φινάλε των καθυστερήσεων και χαρίζοντας το πρώτο πρωτάθλημα στην Σίτι ύστερα από 44 ολόκληρα χρόνια.

Εκείνο το γκολ όχι απλά "γκρέμισε" δεκαετίες όπου η ομάδα ζούσε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας αλλά ήταν το σημαντικότερο θεμέλιο στο οικοδόμημα που θα χτιζόταν και το οποίο είναι πλέον γιγάντιο. Οι τίτλοι, τα ρεκόρ, οι παίκτες παγκόσμιας κλάσης και η αγωνιστική πρόοδος της Σίτι είναι στοιχεία που μιλούν από μόνα τους.

Στο τρόπαιο πρωταθλήματος του 2012 προστέθηκε και αυτό του 2014 με τον Μανουέλ Πελεγκρίνι στον πάγκο (πάλι την τελευταία αγωνιστική κατακτήθηκε, με θύμα αυτή τη φορά την Λίβερπουλ που έμεινε 2η), για να στρωθεί έτσι κόκκινο χαλί στον Πεπ Γκουαρδιόλα, που πήρε τη μεγάλη απόφαση να μετακομίσει στην Premier League έπειτα από τις θητείες του σε Μπαρτσελόνα και Μπάγερν και έφερε... επανάσταση.

"Η Σίτι απογειώθηκε, δέστε τις ζώνες σας"

Η πρώτη του σεζόν (2016-17) ήταν αυτή της... προσαρμογής, με τον Καταλανό να έχει την άνεση ωστόσο να διαχειρίζεται έναν πακτωλό χρημάτων σε κάθε μεταγραφική περίοδο και το γεγονός αυτό να του επιτρέπει να χτίζει πολύ δυνατές ομάδες, που με τη δική του μαεστρική καθοδήγηση από τον πάγκο, απογειώθηκαν.

Απόδειξη η τελευταία εξαετία, με την Μάντσεστερ Σίτι να γίνεται... κράτος εν κράτει και να αποτελεί τον "μπαμπούλα" για όλες τις άλλες ομάδες, διαθέτοντας τον καλύτερο προπονητή, το καλύτερο ρόστερ και την πιο γαλαντόμα ιδιοκτησία.

Πέντε πρωταθλήματα κατακτήθηκαν αυτό το διάστημα από τους πολίτες (η διαστημική Λίβερπουλ το 2019-2020 αποτέλεσε την παρένθεση στην απόλυτη γαλάζια κυριαρχία), τα οποία μάλιστα συνδυάστηκαν με εντυπωσιακό, επιθετικό και κυριαρχικό ποδόσφαιρο, με τον Γκουαρδιόλα να διάγει δίχως αμφιβολία την καλύτερη φάση της προπονητικής καριέρας του και να έχει ανεβάσει τις μετοχές του σε δυσθεώρητα ύψη.

Φυσικά, σε κάθε όμορφη ιστορία υπάρχει συνήθως ένα "αλλά", ένα "αγκάθι" και αυτό ισχύει και στην περίπτωση της Σίτι, η οποία ναι μεν έχει κάνει τους οπαδούς της να ζουν μαγικές στιγμές που δεν τολμούσαν να ονειρευτούν πριν από 10 χρόνια και να διανοηθούν πριν από 20, αλλά εξακολουθεί να έχει ένα μεγάλο απωθημένο.

Αυτό που ακούει στο όνομα Champions League, με τους πολίτες να έχουν ως στόχο να ανέβουν στην κορυφή της Ευρώπης αλλά με κάποιον... μαγικό τρόπο να μην τον εκπληρώνουν κάθε σεζόν.

Τη μία η Μονακό του -19χρονου τότε- Εμπαπέ, την άλλη οι αγγλικοί εμφύλιοι και οι οδυνηροί αποκλεισμοί από Λίβερπουλ και Τότεναμ, πέρυσι η επτάψυχη Ρεάλ, με το αποτέλεσμα να είναι να έχει συμβιβαστεί με μόνο έναν τελικό σε μία χρυσή για αυτήν εποχή, και εκεί να πέφτει θύμα της ατσαλένιας Τσέλσι του Τόμας Τούχελ, που της είχε πάρει τον αέρα στο φινάλε της σεζόν 2020-21 με τρεις διαδοχικές νίκες.

Τώρα όμως, όλα μοιάζουν να είναι αλλιώς, με τα κομμάτια να έχουν μπει σχεδόν όλα στη θέση τους και να λείπει μόνο ένα για να ολοκληρωθεί το μεγάλο κάδρο, αυτό της κατάκτησης του τροπαίου. Ο Πεπ Γκουαρδιόλα δείχνει πιο ώριμος και σίγουρος από ποτέ στον πάγκο, έτοιμος να κατακτήσει το τρίτο Champions League της καριέρας του και πρώτο μετά από 12 χρόνια (για να πιάσει στη 2η θέση της σχετικής λίστας τον Ζιντάν και να έχει μπροστά του μόνο τον Αντσελότι των 4 τροπαίων) ενώ το ρόστερ -έχοντας πλέον τον εξωγήινο Χάλαντ επικεφαλής- είναι πιο γεμάτο από ποτέ και μοιάζει να μην έχει το παραμικρό τρωτό σημείο.

Τα στατιστικά της προκαλούν σοκ και δέος

Το έχει δείξει άλλωστε με πάρα πολλούς τρόπους τη φετινή σεζόν σε όλα τα μέτωπα. Με την κατάκτηση του νταμπλ, με τις 28 νίκες σε 38 ματς πρωταθλήματος, με τα 150 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις (μόλις η τέταρτη φορά που φτάνει σε αυτό το νούμερο αγγλική ομάδα, με τους γαλάζιους του Μάντσεστερ να το έχουν πετύχει και τις τρεις προηγούμενες φορές), με τον Έρλινγκ Χάλαντ να σκοράρει 36 γκολ στο πρωτάθλημα (πρώτος που φτάνει σε τέτοιο νούμερο σε μία σεζόν Premier League) και 12 στο Champions League (τα περισσότερα που έχει πετύχει σε μία σεζόν παίκτης αγγλικής ομάδας), με τον Κέβιν Ντε Μπρόινε να μετράει 28 ασίστ σε όλες τις διοργανώσεις.

Η ισχυρή θέλησή της να αναρριχηθεί στην κορυφή φάνηκε μάλιστα όλη τη φετινή σεζόν, αφού μετά από το κάζο στο "Σαντιάγο Μπερναμπέου" στον ημιτελικο της περασμένης σεζόν όχι μόνο δεν λύγισε αλλά έγινε πιο σκληρή, πιο ανθεκτική, πιο αμείλικτη. Αποτέλεσμα; Έκανε περίπατο στη φάση των ομίλων με 3 νίκες και ισάριθμες ισοπαλίες, ενώ στη συνέχεια διέλυσε την Λειψία στη φάση των "16" με το 7-0 στο "Έτιχαντ" με τα πέντε γκολ του Χάλαντ, για να φιλοδωρήσει κατόιπν με τρία γκολ εντός έδρας την Μπάγερν (στα προημιτελικά) και με τέσσερα γκολ εντός έδρας την Ρεάλ (στα ημιτελικά), ξορκίζοντας τα φαντάσματα του πρόσφατου παρελθόντος.

Ο απολογισμός της σε αυτά τα 12 ματς του φετινού Champions League είναι άκρως εντυπωσιακός, έχοντας 7 νίκες και 5 ισοπαλίες, και θέλει πλέον στο 13ο της παιχνίδι να μην δει την τύχη να της γυρίζει την πλάτη απέναντι στην Ίντερ. Ξέρει και νιώθει πως είναι πιο δυνατή από τους νερατζούρι και ότι υπερέχει στους περισσότερους τομείς, όμως αυτό δεν την εφησυχάζει, έχοντας πλέον και την άσχημη εμπειρία του 2021 όπου και τότε είχε τον τίτλο του φαβορί αλλά που δεν ήταν αρκετός.

"Θα προσπαθήσουμε για το καλύτερο, αυτό που μετράει στον τελικό είναι το πώς συμπεριφέρεσαι σε αυτό το παιχνίδι, όχι η ιστορία. Ιστορικά η Ίντερ είναι καλύτερη από εμάς, αλλά δεν μετράει αυτό στον τελικό. Θα παίξουμε 95 λεπτά όπου πρέπει να είμαστε καλύτεροι από τον αντίπαλο, μόνο αυτό μετράει, να είσαι καλύτερος σε αυτό το παιχνίδι", τόνισε ενόψει του τελικού ο Πεπ Γκουαρδιόλα και έχει απόλυτο δίκιο.

Τα τρία Champions League της Ίντερ, αυτά του 1964, του 1965 και του 2010 δεν θα παίξουν μπάλα το βράδυ του Σαββάτου στην Κωνσταντινούπολη (10/06, 22:00, COSMOTE SPORT 1 HD, MEGA), ούτε όμως και τα όσα (απίστευτα) έχει πετύχει μέχρι στιγμής τη φετινή σεζόν η φοβερή και τρομερή παρέα των Χάλαντ, Ντε Μπρόινε, Γκιντογκάν, Άλβαρες, Ρόδρι και τόσων άλλων.

Η τράπουλα μοιράζεται από την αρχή στους δύο μονομάχους και η Μάντσεστερ Σίτι είναι μεν φαβορί απέναντι στην Ίντερ, όμως ξέρει πως και τα αουτσάιντερ έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση και δεν θέλει με τίποτα να χύσει την καρδάρα με το γάλα. Το νταμπλ που πήρε ήταν ιστορικό όμως το τρεμπλ φαντάζει μεγαλειώδες αφού θα στερήσει από την Γιουνάιτεντ μία πρωτιά που κατέχει εδώ και 24 χρόνια και θα βάλει εκείνη στη θέση του οδηγού. Για να πατήσει ακόμη πιο πολύ το γκάζι και να αφήσει μίλια πίσω τους ανταγωνιστές της. Εντός και εκτός συνόρων.