Για τους περισσότερους είναι (μαζί ίσως με τον Κριστιάνο Ρονάλντο), ο καλύτερος ποδοσφαιριστής της εποχής του. Για κάποιους άλλους, είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών, καθώς τον τοποθετούν πάνω από τον Ντιέγκο Μαραντόνα και τον Πελέ. Όλοι θα συμφωνήσουν ότι το άγγιγμα της μπάλας από τον Λιονέλ Μέσι είναι μοναδικό.

Είναι ελάχιστοι, ωστόσο, εκείνοι που γνωρίζουν το παρασκήνιο για να φτάσει ο 34χρονος σήμερα Αργεντινός σούπερ σταρ να κατακτήσει 7 “χρυσές” μπάλες. Το χάρισμά του με τη μπάλα στα πόδια είχε φανεί από πολύ μικρή ηλικία, όταν ακόμη αγωνιζόταν στα τμήματα υποδομής της Νιούελς Όλντ Μπόις στην πατρίδα του.

Το -πολύ- κακό για τον λιπόσαρκο σε εκείνη την ηλικία ζογκλέρ ήταν το ύψος του. Λόγω μιας δυσλειτουργίας στο θυρεοειδή, η ανάπτυξή του γινόταν σε πολύ αργούς ρυθμούς και με το… σταγονόμετρο. Η αρχική πρόβλεψη των ανθρώπων της αργεντίνικης ομάδας που είδαν ότι διαθέτει ταλέντο από ατόφιο χρυσάφι, ήταν πως μετά βίας θα έφτανε το ενάμιση μέτρο, τους 150 πόντους. Όσο κι αν υπήρχαν και υπάρχουν κοντοί που έγραψαν ιστορία στο ποδόσφαιρο, το να μπορέσει ο Μέσι να κάνει μεγάλη καριέρα με τέτοιο μπόι φάνταζε περίπου αδύνατο.

Κάπου εκεί χρειάστηκε η βοήθεια της επιστήμης και δη των γιατρών που ξεκαθάρισαν πως αν δεν γίνουν ενέσεις με συγκεκριμένη ορμόνη που θα βοηθήσουν την ανάπτυξη του μικρού Λιονέλ, τότε το όποιο όνειρο για την περαιτέρω εξέλιξή του θα τελείωνε πολύ νωρίς. Η διάγνωση ήταν πολύ συγκεκριμένη. Έπρεπε να του γίνουν ενέσεις με την ουσία λεβοθυροξίνη. Χρησιμοποιείται για τη θεραπεία της ανεπάρκειας θυρεοειδικής ορμόνης και η χρήση της πρέπει να γίνεται υπό αυστηρή επίβλεψη, καθώς προκαλεί ένα κάρο παρενέργειες, με κορυφαία το έμφραγμα.

Με πατέρα εργάτη και μητέρα καθαρίστρια, το να δαπανούν περίπου χίλια δολάρια εκείνη την εποχή σε μηνιαία βάση για τη θεραπεία του Λίο, ήταν αδύνατο. Αυτό το κόστος κρίθηκε δυσβάστακτο και από τους ανθρώπους της Νιούελς, αλλά και από εκείνους των “millonarios” (εκατομμυριούχοι) της Ρίβερ Πλέιτ που ήθελαν να τον αποκτήσουν…

Κάπου εκεί εμφανίστηκε η Μπαρτσελόνα που έχει ενεργό δίκτυο σκάουτινγκ και στη Λατινική Αμερική για να προσεγγίσει όλα τα ενδιαφερόμενα μέλη και να εντάξει τον θαυματουργό πιτσιρικά στην περίφημη “Masia”. Την Ακαδημία της που εδώ και χρόνια αποτελεί μηχανή παραγωγής νέων παικτών με το πλέον εξελιγμένο ποδοσφαιρικό ISO.

Ο Λιονέλ Μέσι χρειάστηκε για μεγάλο διάστημα να κάνει περισσότερες από 900 ενέσεις λεβοθυροξίνης, υπό καθημερινή παρακολούθηση, προκειμένου να ελέγχονται οι τιμές θυρεοειδούς. Το παραμικρό λάθος θα μπορούσε να τα καταστρέψει όλα. Ευτυχώς για όλους όσους αγαπούν το ποδόσφαιρο, δεν έγινε. Ο Μέσι μέσα από αυτή την επίπονη, αλλά άκρως επιστημονική, διαδικασία, κατάφερε να ψηλώσει άλλους 19 πόντους, έφτασε στο 169, ξεπέρασε κατάτι (δύο εκατοστά) το μεγάλο του ίνδαλμα Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα και δικαίωσε τους πάντες για το ρίσκο που πήραν.

Τους μεροκαματιάρηδες γονείς, προσφέροντάς τους μια βασιλική ζωή. Τη Μπαρτσελόνα που χρηματοδότησε όλο αυτό το δύσκολο εγχείρημα με δέκα πρωταθλήματα, επτά Κύπελλα και τέσσερα Champions League, μα πάνω απ’ όλα τον εαυτό του. Αναδείχθηκε έως τώρα 7 φορές κορυφαίος παίκτης του πλανήτη και κάτοχος της “Χρυσής Μπάλας”, δέκα φορές παίκτης της χρονιάς και 22 φορές πρώτος σκόρερ στις διοργανώσεις που μετείχε σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο. Έχοντας βρει ως τώρα 678 φορές το δρόμο προς τα αντίπαλα δίχτυα, συνεχίζει ακάθεκτος με τη φανέλα της Παρί Σεν Ζερμέν, με στόχο τα γκολ μέχρι το τέλος της καριέρας του να ξεπεράσει τις 900 φορές που “τρυπήθηκε” για να φτάσει το κορμί του σε επίπεδο να αγωνιστεί επαγγελματικά.

Και κάτι ακόμη. Αν ο Λιονέλ Μέσι δεν είχε κάνει τη συγκεκριμένη θεραπεία ως παιδί και πριν υπογράψει το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο, απλά δεν θα μπορούσε να κάνει καριέρα, μιας και η συγκεκριμένη ουσία, σε επαγγελματίες αθλητές, ανήκει στις απαγορευμένες. Με άλλα λόγια, θα βρισκόταν ντοπαρισμένος με τα γνωστά επακόλουθα. Έκανε, ωστόσο, αυτό που έπρεπε όταν έπρεπε με την καθοδήγηση εκείνων που ξέρουν πως να υποστηρίξουν έναν αθλητή για να φτάσει στο pick τα προσόντα του και τα αποτελέσματα τον κάνουν μοναδικό ακόμη και σήμερα. Σε τέτοιο βαθμό που όλοι όσοι αγαπούν το ποδόσφαιρο να εύχονται να τον βλέπουν για πολλά ακόμη χρόνια να ζωγραφίζει πάνω στο χορτάρι.