Το κατάφερε και αυτό η ΑΕΚ. Η ΑΕΚ του Ματίας Αλμέιδα που ήταν ένα παράδειγμα προς μίμηση και γίνεται πλέον προς αποφυγήν. Που ακόμα και όταν είναι αυτή που δικαιούται το λιγότερο την ισοπαλία, καταφέρνει να χάσει άσχημα. Δίχως λογική υπεράσπισης του αποτελέσματος, χωρίς την αποτελεσματική καθοδήγηση που απαιτείται ώστε να πάρει τους βαθμούς που δεν προσφέρονται μόνο μέσα από νίκες.
Αυτές, οι νίκες δηλαδή, είναι οι ιδανικές, μα στα ντέρμπι το να παίρνεις εσύ κάτι και μαζί να στερείς από τους άλλους κάτι λιγότερο από αυτό που στο τέλος τους παραχωρείς, είναι πολύ πιο σοβαρό από το να προσπαθείς με όλα τα ρίσκα του κόσμου, να τα κάνεις όλα δικά σου.
Από το 2-0 με τον ΠΑΟΚ, στο 2-3. Από την ισοφάριση με την έναρξη του δεύτερου μέρους κόντρα στον Παναθηναϊκό στην ήττα με 1-3, έπειτα από σωρεία χαμένων ευκαιριών μα και άρνηση διαχείριση της κατάστασης ώστε να μην υποστεί η ομάδα μεγαλύτερη ζημιά.
Αυτές είναι οι ισορροπίες του Ματίας Αλμέιδα στην ΑΕΚ και λογικό είναι, μετά από τρία χρόνια σχέσης και με την όποια φθορά αυτή έχει υποστεί, να εγείρονται αμφιβολίες για το που μπορεί να οδηγηθεί η ομάδα αύριο. Την ώρα που η δεύτερη θέση αρχίζει να μοιάζει με ουτοπία.
Τα στατιστικά ασφαλώς και δείχνουν μια υπεροπλία αγωνιστική, μα δεν είναι και υπερόπλο. Ίσως κάποιες φορές μάλιστα, να δείχνουν αφέλεια. Σε μία κατάσταση βαθμοθηρίας, όταν παίζονται τόσο μεγάλα συμφέροντα που στο βάθος του χρόνου είναι κυρίως οικονομικά για μια ποδοσφαιρική εταιρεία, άρα κατ’ επέκταση και ακραίως σημαντικά για την εξέλιξή της, δεν γίνεται να μην αντιλαμβάνεσαι ότι το αποτέλεσμα θα καθορίσει την επόμενη μέρα.
Ο Αλμέιδα διαχείριζεται τα παιχνίδια με την ίδια ποδοσφαιρική λογική. Δεν θα γκρινιάξει επειδή η διοίκηση αποφάσισε να πουλήσει τον Λιβάι Γκαρσία Φεβρουάριο μήνα, δίχως πλέον να έχει το περιθώριο της αντικατάστασής του, αλλά δεν θα προσπαθήσει να αλλάξει και το παιχνίδι του επειδή ο Πιερό είναι πολύ λιγότερο αποδοτικός και συνάμα πολύ διαφορετικός από αυτό που μπορεί να υπηρετήσει η τακτική του.
Κι εγώ μπορώ εύκολα να πω ότι αν ο Γκαρσία ήταν διαθέσιμος, ή αν υπήρχε ο Πόνσε, η ΑΕΚ θα είχε νικήσει τον Παναθηναϊκό, όμως θα ήταν για εύκολη προσέγγιση για να αποφευχθούν οι ευθύνες. Δεν θα ανάγκαζε επίσης τόσο πολύ τον Βίντα να ψάξει το γκολ, μέσα από προφανώς δουλεμένες στην προπόνηση προσπάθειες, που όντως τον έφεραν σε τέτοια θέση.
Το ψάχνει ο Αλμέιδα πολύ, θέλει πάντα τη νίκη, όμως σε παιχνίδια ντέρμπι από τα οποία εξαρτάται η ευρωπαϊκή συνέχεια της ομάδας, πρέπει να παίζεις για τα αποτελέσματα. Μόνο για αυτά, χωρίς “και”. Πρώτα να θωρακίζεις τον τρόπο για να μη χάσεις και μετά να αναζητάς τη νίκη, ειδικά σε περιόδους που δεν είσαι πια υπέρτερος όπως δύο χρόνια πριν.
Εν κατακλείδι, ο προπονητής της ΑΕΚ είναι αυτός. Είναι ο τρίτος χρόνος στον πάγκο της, ο πρώτος με τη νέα ιδιοκτησία. Όμως όλοι ξέρουμε πια τι θέλει να παίξει και πώς μπορεί να το κάνει. Ποιους παίκτες χρειάζεται και πώς μπορεί να υποστηριχθεί ένα σοβαρό project γύρω του. Δεν είναι θέμα πια του Αλμέιδα, είναι θέμα της ιδιοκτησίας. Τι θέλει να κάνει με την ομάδα, πώς θέλει να το πάει το γράμμα και ποιος προπονητής μπορεί να γίνει ο αγγελιοφόρος της.
