Μίλαν: Οι έντεκα λόγοι που την έστεψαν ξανά πρωταθλήτρια μετά από το 2011

Τελικά, αυτές οι δύο μαζί δεν κάνουν και χώρια δεν μπορούν. Ο λόγος για τις Μίλαν και Ίντερ, τις δύο σπουδαίες ποδοσφαιρικές εκπροσώπους του Μιλάνου, που την τελευταία διετία πρωταγωνιστούν εντός των συνόρων, έχοντας πάρει τη σκυτάλη μετά από τα εννέα χρόνια (2011-2020) απόλυτης κυριαρχίας της Γιουβέντους.

Την σεζόν 2020-21 η Ίντερ έβαλε τέλος σε 11 χρόνια φαγούρας αφού επέστρεψε για πρώτη φορά στην κορυφή μετά από το τρεμπλ του 2010 κατακτώντας το 19ο πρωτάθλημα της ιστορίας της ενώ φέτος ήταν η σειρά της Μίλαν να γευτεί το νέκταρ του τίτλου, με τους ροσονέρι να παίρνουν και εκείνοι τον τίτλο έπειτα από 11 χρόνια (το αμέσως προηγούμενο ήταν το 2011) και να φτάνουν μάλιστα σε αριθμό πρωταθλημάτων τους συμπολίτες τους (19).

Πέρα μάλιστα από το σπάσιμο της κατάρας που τους ήθελε να μην παίρνουν το πρωτάθλημα τα τελευταία 11 χρόνια, οι παίκτες της Μίλαν οδήγησαν την ομάδα τους στον πρώτο της τίτλο γενικότερα μετά από 1.976 ημέρες και το ιταλικό Super Cup στην Ντόχα απέναντι στην Γιουβέντους στις 23 Δεκεμβρίου 2016, ενώ μπορούν να καμαρώνουν πως κλείδωσαν τον τίτλο με νίκη την τελευταία αγωνιστική, κάτι που είχε να συμβεί στην Serie Α από το 2010.

Η φετινή επιτυχία της Μίλαν έχει δίχως αμφιβολία πολλούς "πατέρες", υπάρχουν ωστόσο κάποιοι που ξεχώρισαν και έκαναν τη διαφορά, και το SPORT24 σάς απαριθμεί τους σημαντικότερους λόγους που έβαλαν φαρδιά-πλατιά την υπογραφή στην κούπα σταματώντας στο 11.

Όσα και τα χρόνια που είχαν μείνει μακριά από τον τίτλο οι διάβολοι, για τα οποία έπαψαν πλέον να μετρούν, θέτοντας από το βράδυ της Κυριακής (22/5) ένα νέο μεγάλο στόχο: τον back-to-back τίτλο που έχει να τους συμβεί από το three-peat στο πρώτο μισό της δεκαετίας του '90 (1991-92, 1992-93, 1993-94), ώστε να προλάβουν την Ίντερ και να ράψουν πρώτοι το δεύτερο αστέρι στη φανέλα, έχοντας 20 πρωταθλήματα.

Οι 11 λόγοι που την εκτόξευσαν στην κορυφή

1. Στέφανο Πιόλι

Όταν ανέλαβε τον Οκτώβριο του 2019 τις τύχες της Μίλαν διαδεχόμενος τον Μάρκο Τζαμπάολο ουδείς μπορούσε να φανταστεί πως θα μπορούσε να την οδηγήσει κάποια στιγμή στην ποδοσφαιρική Γη της Επαγγελίας. Και όμως, ο Στέφανο Πιόλι το πέτυχε με σκληρή δουλειά, οργάνωση, μεθοδικότητα και -το ακόμα πιο εντυπωσιακό- χωρίς να έχει στη διάθεσή του πολλά χρήματα για να ξοδέψει στις μεταγραφές. Τουναντίον, οι ροσονέρι έκαναν υπέρβαση (αρκετά ΜΜΕ στην Ιταλία έφτασαν να την συγκρίνουν και με εκείνη της Λέστερ του Ρανιέρι στην Premier League το 2016), αν αναλογιστεί κάποιος ότι από πλευράς οικονομικών απολαβών των παικτών της διαθέτουν μόλις το τέταρτο ακριβότερο ρόστερ της Serie A (100 εκατομμύρια ευρώ), πίσω από Γιουβέντους (180 εκατομμύρια), Ίντερ (130 εκατομμύρια) αλλά και Νάπολι. Μάλιστα, λίγο μετά τον πρώτο τίτλο της προπονητικής καριέρας του στην 14η κατά σειρά ομάδα του, η Gazzetta dello Sport έγραψε για τον 56χρονο προπονητή (και δηλωμένο φίλο της Ίντερ): "Δεν είσαι normal one, είσαι special one".

2. Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς

Αν υπάρχει ένας παίκτης που μπορεί κάλλιστα να αυτοαποκαλείται συλλέκτης τίτλων πρωταθλητή, αυτός είναι ο Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς, αφού μετράει συνολικά 12 πρωταθλήματα με πέντε διαφορετικές ομάδες (2 με τον Άγιαξ, 3 με την Ίντερ, 1 με την Μπαρτσελόνα, 2 με την Μίλαν και 4 με την Παρί). Ο τελευταίος πάντως που πήρε, και που τον πανηγύρισε σαν τρελός στο Mapei Stadium το βράδυ της Κυριακής, ήταν ο πιο γλυκός. Αφενός γιατί τον πήρε στα 40 του χρόνια και αφετέρου γιατί είναι ο συνδετικός κρίκος με την Μίλαν της σεζόν 2010-2011 που είχε πανηγυρίσει την αμέσως προηγούμενη φορά το σκουντέτο. "Όταν ήρθα εδώ έδωσα μία υπόσχεση, πως δεν θα σταματήσω αν δεν πάρω κάτι με την Μίλαν, και την κράτησα. Πολλοί γέλασαν όταν είπα πως θα κατακτούσαμε ξανά το πρωτάθλημα όμως δουλέψαμε σκληρά και υποφέραμε για να πάρουμε αποτελέσματα. Αφιερώνω το τρόπαιο στον Μίνο Ραϊόλα, ήταν ένας από εκείνους που με ήθελαν στην Μίλαν και μου είχε πει πως ήμουν ο μοναδικός που μπορούσα να την σώσω", δήλωσε ο εκστασιασμένος Σουηδός.

3. Κυριαρχία στα ντέρμπι

Αν τα αποτελέσματα στα ντέρμπι "φωτογραφίζουν" την προσωπικότητα μίας ομάδας, τότε οι παίκτες της φετινής Μίλαν διαθέτουν πανίσχυρη προσωπικότητα, αφού απέναντι στους παραδοσιακούς αντιπάλους τους έχασαν μόλις μία φορά στη φετινή κούρσα τίτλου, εντός έδρας από την Νάπολι τον περασμένο Δεκέμβριο (0-1). Οι διάβολοι ήταν αήττητοι απέναντι στην Ίντερ (1 νίκη και 1 ισοπαλία), στην Γιουβέντους (2 ισοπαλίες), στην Ρόμα (2 νίκες) και στην Λάτσιο (2 νίκες) και πλήρωσαν με το ίδιο νόμισμα τους παρτενοπέι επικρατώντας στο ματς του δεύτερου γύρου στο "Ντιέγκο Μαραντόνα", ενώ χαρακτηριστικό του μετάλλου νικητή που τους διέκρινε τη φετινή σεζόν ήταν το εντυπωσιακό ντεμαράζ τους, αφού μετά από την ήττα-σοκ από την Σπέτσια στις 17 Ιανουαρίου (1-2) είχαν τον εντυπωσιακό απολογισμό των 11 νικών και 5 ισοπαλιών.

4. Τεό Ερναντέζ

Τον Ιούλιο του 2019 η Μίλαν πραγματοποίησε μία μεταγραφή που έμελε να αποδειχτεί καθοριστική στο να αναδειχτεί πρωταθλήτρια Ιταλίας τρία χρόνια αργότερα και αυτή ήταν αναντίλεκτα του Τεό Ερναντέζ, για τον οποίο δαπανήθηκαν 20 εκατομμύρια ευρώ για την αγορά του από την Ρεάλ. Ο παράγοντας που πήρε πάνω του το συγκεκριμένο deal ήταν ο Πάολο Μαλντίνι, που έκανε μάλιστα και ταξίδι στην Ίμπιζα προκειμένου να συναντηθεί με τον παίκτη και να μιλήσει ο ίδιος μαζί του για να του αναλύσει το πρότζεκτ που είχε στο μυαλό του και να τον πείσει να γίνει κομμάτι του. Η τριετία που ακολούθησε βρήκε τον Γάλλο φουλ μπακ να μετράει σχεδόν 100 ματς στην Serie A (97 για την ακρίβεια), με τον ταχύτατο και προικισμένο τεχνικά αριστεροπόδαρο αμυντικό να επιδεικνύει αξιοθαύμαστη σταθερότητα και εκπληκτική ωριμότητα παρά το νεαρό της ηλικίας του (24) και να παίζει φέτος πρωταγωνιστικό ρόλο στην επιστροφή των Μιλανέζων στον ιταλικό θρόνο, φορώντας και το περιβραχιόνιο του αρχηγού για πρώτη φορά τον περασμένο Ιανουάριο. Φυσικά, highlight του ήταν η κούρσα του στο ματς με την Αταλάντα που ολοκληρώθηκε με γκολάρα.

5. Ολιβιέ Ζιρού

Από το καλοκαίρι του 2012 που ο Φιλίπο Ιντζάγκι κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, η φανέλα με το Νο 9 είχε γίνει καταραμένη για όποιον την φορούσε, αφού όσοι "τόλμησαν" να την βάλουν καταπλακώθηκαν από το βάρος της και απέτυχαν παταγωδώς. Οι Κρίστοφ Πιάτεκ, Γκονσάλο Ιγκουαΐν, Αντρέ Σίλβα, Τζανλούκα Λαπαντούλα, Λουίζ Αντριάνο, Φερνάντο Τόρες, Ματία Ντέστρο, Αλεσάντρο Μάτρι, Αλεσάντρο Πάτο και Μάριο Μάντζουκιτς είχαν δημιουργήσει μία μεγάλη και βαριά αλυσίδα που έκανε ακόμα πιο δύσκολο το έργο του Ολιβιέ Ζιρού το περασμένο καλοκαίρι, όμως ο Γάλλος φορ όχι μόνο διέλυσε την κατάρα αλλά είχε κομβικό ρόλο στο να βαφτεί κοκκινόμαυρη η πρωτεύουσα της Λομβαρδίας μετά από 11 ολόκληρα χρόνια. Ο έμπειρος στράικερ πέτυχε 11 γκολ σε 29 παιχνίδια στην Serie A, εκ των οποίων δύο στην ανατροπή επί της Ίντερ και άλλα δύο στο εκτός έδρας 3-0 επί της Σασουόλο που χάρισαν το σκουντέτο στην Μίλαν, για να γίνει σε ηλικία 35 ετών και 234 ημερών ο γηραιότερος παίκτης που φτάνει σε διψήφιο αριθμό γκολ στην παρθενική του σεζόν στη μεγάλη κατηγορία της Ιταλίας.

6. Μάικ Μενιάν

Το περασμένο καλοκαίρι ήταν δύσκολο για τους παράγοντες της Μίλαν αφού είδαν ένα δικό τους παιδί, τον Τζανλουίτζι Ντοναρούμα, να επιλέγει να μην ανανεώσει το συμβόλαιό του μαζί τους και να φύγει ως ελεύθερος, ενδίδοντας στις ηχηρές σειρήνες της Παρί. Ο Ιταλός πορτιέρε, αγαπήθηκε πολύ από τους τιφόζι των ροσονέρι όμως με τη στάση του "κατάφερε" να τους πληγώσει και να στραφούν εναντίον του, για να έρθει ωστόσο ένας ξένος τερματοφύλακας από άλλο πρωτάθλημα, για να ρίξει βάλσαμο στις πληγές τους. Αυτός ήταν ο Μάικ Μενιάν, με τους διοικούντες των ροσονέρι να επιλέγουν τον πρωταθλητή Γαλλίας με την Λιλ ως διάδοχο του Ντοναρούμα και τον Γάλλο να αποδεικνύεται "λίρα εκατό". Έπαιξε στα 31 από τα 38 ματς (έχασε επτά λόγω τραυματισμού στα μέσα της σεζόν) και σε αρκετά από αυτά έκλεψε την παράσταση με τις εντυπωσιακές επεμβάσεις του, με τον 26χρονο να εμπνέει σιγουριά και εγγύηση κάτω από την εστία και να βοηθάει αφάνταστα την εκάστοτε αμυντική τετράδα σε κάθε παιχνίδι.

7. Πάολο Μαλντίνι

Τίτλος χωρίς Μαλντίνι δεν γίνεται για την Μίλαν. Ο θρυλικός Πάολο Μαλντίνι έκλεισε τον ποδοσφαιρικό του κύκλο μετά από 25 σερί χρόνια στην Μίλαν (1984-2009) όμως ο ομφάλιος λώρος που τον συνδέει με τους ροσονέρι δεν κόπηκε ποτέ και πριν μερικά χρόνια επέστρεψε για να συνεχίσει να προσφέρει σε αυτούς από άλλο πόστο. Τον Αύγουστο του 2018, μετά από την ανάληψη του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών από την Elliott Management Corporation, αποδέχτηκε το ρόλο του διευθυντή ανάπτυξης και στρατηγικής με τον οποίο συνέδεσε το μεγάλο του comeback ενώ από τον Ιούνιο του 2019 προβιβάστηκε σε αυτόν του τεχνικού διευθυντή. Ρόλο που υπηρετεί υποδειγματικά, με τη συνεργασία του με τους Ιβάν Γκαζίδη (εκτελεστικός διευθυντής) και Φρέντερικ Μασάρα (ποδοσφαιρικός διευθυντής) να είναι αρμονική και τον Μαλντίνι να βρίσκεται ουσιαστικά πίσω από όλες τις "έξυπνες" (καλές αλλά όχι πολυδάπανες) μεταγραφές των τελευταίων ετών, που επέτρεψαν στην Μίλαν να επιστρέψει στο προσκήνιο χωρίς να... φαλιρίσει οικονομικά. H 22η Μαΐου ήταν μία σημαντική ημερομηνία για αυτόν αφού μετά από εκείνον και τον πατέρα του, Τσέζαρε, αναδείχτηκε πρωταθλητής με τους ροσονέρι και ο γιος του, Ντάνιελ.

8. Ραφαέλ Λεάο

Η τελευταία αγωνιστική, πέρα από την κατάκτηση του σκουντέτο που έδωσε το έναυσμα για ξέφρενους πανηγυρισμούς σε όλο τον οργανισμό της Μίλαν, συνδυάστηκε και με δύο ατομικές βραβεύσεις. Ο Στέφανο Πιόλι κατέκτησε τον τίτλο του κορυφαίου προπονητή της σεζόν ενώ ο τίτλος για τον καλύτερο παίκτη του πρωταθλήματος κατέληξε και αυτός στους ροσονέρι, με τον Ραφαέλ Λεάο να πηγαίνει με σπασμένα τα φρένα από την αρχή της σεζόν και να επιβραβεύεται διπλά στο φινάλε. O 22χρονος Πορτογάλος επιθετικός ήταν χάρμα ειδέσθαι στα περισσότερα ματς της ομάδας του, με την ταχύτητά του και την τεχνική του να "φωνάζουν" πως πρόκειται για ένα από τα "next best things" στο παγκόσμιο παλκοσένικο. Ολοκλήρωσε τη σεζόν με διψήφιο αριθμό γκολ (11) και ασίστ (10) στην Serie A, με το ματς κόντρα στην Σασουόλο να τον βρίσκει σε δαιμονιώδη φόρμα αφού και τα τρία γκολ της Μίλαν (όλα στο πρώτο μέρος) προήλθαν από δικές του ασίστ, οι δύο πρώτες για τον Ζιρού και η τρίτη για τον Κεσιέ.

9. Νεανικός κορμός

Η Μίλαν διέθετε στο φετινό ρόστερ της παίκτες μπαρουτοκαπνισμένους και προχωρημένης ποδοσφαιρικής ηλικίας όπως ο 40χρονος Ιμπραχίμοβιτς και ο 35άρης Ζιρού, ωστόσο ο Σουηδός και ο Γάλλος αποτέλεσαν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. Η πραγματικότητα είναι πως ο Στέφανο Πιόλι καθοδήγησε ένα νεανικό γκρουπ παικτών που έτρεχαν ακατάπαυστα στο χορτάρι και στα περισσότερα ματς "έβγαλαν τα πνευμόνια" των αντιπάλων τους, με την Opta να καταδεικνύει μάλιστα ένα εντυπωσιακό στατιστικό. Σύμφωνα με αυτό, η Μίλαν έγινε η νεαρότερη ομάδα που κατακτά τον τίτλο στην Serie A από την εποχή που έχει καθιερωθεί το 3-1-0 ως σύστημα βαθμολόγησης, με τον μέσο όρο ηλικίας των παικτών που χρησιμοποιήθηκαν από τον Πιόλι τη σεζόν 2021-22 να είναι 26 έτη και 97 ημέρες. Ενδεικτικά αναφέρουμε: 27 ο Καστιγέχο, 26 ο Μενιάν, 25 ετών οι Καλάμπρια και Κεσιέ, 24 οι Ερναντέζ, Μπενασέρ και Τομόρι, 22 οι Τονάλι, Λεάο, Μπραχίμ Ντίαθ και Σαλεμάκερς, 21 ο Καλούλου.

10. Μπραχίμ Ντίαθ

Μία από τις κινήσεις που βγήκαν στην Μίλαν τα τελευταία χρόνια και γέμισαν με κλάση και ποιότητα το ρόστερ της είναι αυτή του Μπραχίμ Ντίαθ, με τους ροσονέρι να τον αποκτούν με τη μορφή δανεισμού από την Ρεάλ τον Σεπτέμβριο του 2020 και τον 22χρονο Ισπανό να τους προσφέρει σημαντικότατη βοήθεια στο κομμάτι της ανάπτυξης και της δημιουργίας. Στην πρώτη του σεζόν στην Serie A είχε 27 συμμετοχές και 4 γκολ ενώ φέτος κινήθηκε σε ανάλογα στάνταρντ με 30 συμμετοχές και 3 γκολ, για να γράψει ιστορία το βράδυ της Κυριακής ως ο νεότερος ποδοσφαιριστής που έχει κατακτήσει τον τίτλο σε τρία εκ των κορυφαίων πρωταθλημάτων της Ευρώπης, μετά από αυτόν στην Premier League ως παίκτης της Μάντσεστερ Σίτι (2017-2018) και στην La Liga με την Ρεάλ (2019-2020).

11. Τρομερή υποστήριξη από τον κόσμο

Η Μίλαν είχε κεράσει φαρμάκι τους οπαδούς της τα προηγούμενα χρόνια αφού αδυνατούσε να διεκδικήσει τον τίτλο, ούσα στη σκιά της Γιουβέντους και έχοντας μείνει για επτά σερί σεζόν μακριά από το Champions League, όμως φέτος όχι μόνο επέστρεψε δυναμικά στην κορυφή της Ιταλίας αλλά είχε και εκπληκτική συμπαράσταση από τον κόσμο της. Το "Σαν Σίρο" ξανάγινε κάστρο που δύσκολα μπορούσε κάποιος να το εκπορθήσει, με πάνω από 60.000 οπαδούς να δηλώνουν "παρών" στην πλειονότητα των εντός έδρας αγώνων της, ενώ στα εκτός έδρας δεν αισθάνθηκαν ποτέ μόνοι οι παίκτες του Πιόλι, με τους φίλους της ομάδας να πραγματοποιούν εντυπωσιακές εξορμήσεις. Στα δε τρία τελευταία ματς πρωταθλήματος μακριά από το Μιλάνο, στήθηκε ένα τρελό πάρτι στις αντίπαλες έδρες, με τους ροσονέρι να κάνουν κατάληψη στο "Ολίμπικο" της Ρώμης με 12.000 οπαδούς απέναντι στην Λάτσιο, να είναι περισσότεροι από 15.000 στο "Μπεντεγκόντι" στον αγώνα με την Βερόνα και να κατακλύζουν το Mapei Stadium για το φινάλε της σεζόν απέναντι στην Σασουόλο, με 18.000 οπαδούς των διαβόλων να βάφουν κόκκινο και μαύρο ένα γήπεδο χωρητικότητας 21.525 θεατών.