Η δεύτερη αγωνιστική μέρα του Παγκοσμίου Κυπέλλου ήταν επί της ουσίας η πρώτη που μας προσέφερε (τόσο) μεγάλο όγκο αθλητικού περιεχομένου. Τρεις αγώνες που έδωσαν πολλά γκολ και στιγμές πανηγυρισμών από την πλευρά των φιλάθλων, αλλά και... γκρίνια. Όχι απ όλους, αλλά συγκεκριμένα από τους φίλους των ΗΠΑ, που είχαν αρκετά παράπονα από τις αποφάσεις του διαιτητή.

Η ατμόσφαιρα γύρω από το Ahmed bin Ali Stadium μετά από το τέλος του αγώνα με την Ουαλία αποτύπωνε ανάγλυφα αυτή την ενόχληση. Το έβλεπες στα πρόσωπα όλων, το άκουγες στις συζητήσεις καθ' οδόν για το μετρό και την επιστροφή στο ξενοδοχείο.

Χορηγός της μεγάλης αποστολής ο ΟΠΑΠ με το Πάμε Στοίχημα.

Ό,τι έγινε, έγινε βέβαια. Μικρή σημασία έχει το παρελθόν, δεδομένου πως το μέλλον κρύβει ακόμη μεγαλύτερης σημασίας αγώνες. Όχι μόνο για τις ΗΠΑ, αλλά συνολικά.

Παρεμπιπτόντως, μοιάζει περιττό να αναφέρουμε πώς υποδέχθηκαν οι φίλοι της Αγγλίας την εξάρα επί του Ιράν. Πριν καν ξεκινήσει η διοργάνωση, άρχισε να ακούγεται πάλι το "It's Coming Home" για να μας θυμίσει πως ένας ολόκληρος λαός ζει και αναπνέει για ένα μόνο πράγμα: την κατάκτηση ενός μεγάλου τροπαίου μετά από πεντέμισι δεκαετίες.

Έστω χωρίς μια μπύρα στο χέρι. Μικρή σημασία έχει αυτό άλλωστε, εφόσον η Αγγλία καταφέρει να φτάσει μέχρι το τέλος του δρόμου. Αλήθεια, μήπως θυμάστε πόσα χρόνια συζητάμε τα ίδια πράγματα για τα "τρία λιοντάρια" και την ευκαιρία (sic) που έχουν σε κάθε διοργάνωση να αποτινάξουν την ταμπέλα του loser από πάνω τους; Ρητορικό το ερώτημα προφανώς. Τα υπόλοιπα θα μας τα δείξει η ιστορία.

Η οποία, βεβαίως, επιφυλάσσει ένα συναπάντημα με τρομερό ενδιαφέρον. Αυτό ανάμεσα στην Αγγλία και την Ουαλία στην πορεία της φάσης των ομίλων. Μέχρι τότε βέβαια, έχουμε δρόμο.

Προς το παρόν, όλοι περιμένουν πώς και πώς την πρεμιέρα του Λιονέλ Μέσι.