Μουρίνιο: "Κατέκτησα τα πάντα, άλλους βραβεύουν"

Τα κυριότερα μέρη της συνέντευξης του Ζοσέ Μουρίνιο στην ιταλική εφημερίδα:

Το Τσάμπιονς Λιγκ ήταν μία ψύχωση για τους οπαδούς, το σύλλογο και τον πρόεδρο της Ίντερ.

Δεν μπορώ να ξεχάσω την πρώτη ημέρα στην ομάδα. Ο κόσμος τραγουδούσε "Θέλουμε το Τσάμπιονς Λιγκ", το ίδιο έλεγαν και μέσω πανό. Ήταν ο στόχος της γενιάς του Ρομπέρτο Μαντσίνι. Όλα πήγαν καλά, και ένας λόγος ήταν ότι ο πρόεδρος προστάτεψε την ομάδα.

Για να κατακτήσετε το Τσάμπιονς Λιγκ με την Ίντερ χρειάστηκε να περάσει χρόνος.

Ένας χρόνος και ο αποκλεισμός από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Εκείνη τη νύχτα αρκετοί ήθελαν να δραματοποιήσουν την κατάσταση, άλλοι ήθελαν αίμα, άλλοι είχαν κρυφτεί.

Εγώ βγήκα από τα αποδυτήρια μετά από ένα λεπτό για να εξηγήσω ότι το αποτέλεσμα ήταν λογική συνέπεια, ότι δεν μπορούσαμε να νικήσουμε, και έπρεπε να πω στον Μοράτι αυτό που έλειπε από την ομάδα. Και έτσι έναν χρόνο μετά...

Είχατε ποτέ τόση ποιότητα σε μία ομάδα, όπως σε αυτή που υπάρχει στη Ρεάλ;

Η Ρεάλ Μαδρίτης έχει ποιότητα, παίζει καλά, συγκέντρωσε 16 βαθμούς στον όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ. Αλλά και η Πόρτο, με το δικό της στιλ, έπαιζε πολύ καλά. Η Τσέλσι είχε προσαρμοστεί τέλεια στην Πρέμιερ Λιγκ.

Η Ίντερ είχε χαρίσματα όπως πνεύμα μαχητή και κουράγιο, που όλοι αναγνωρίζουν. Η Ρεάλ παίζει ωραία από τη μέση και μπροστά, με τον Κριστιάνο Ρονάλντο, τον Εζίλ και τον Ντι Μαρία, έχει σπουδαία οργάνωση στο χώρο του κέντρου με τον Τσάμπι Αλόνσο, αλλά και τις κούρσες του Μαρσέλο...

Η πραγματική της δύναμη είναι όμως άλλη, είναι η προοπτική που υπάρχει. Ο Ρικάρντο Καρβάλιο, ο πιο "παλιός", είναι 32 ετών. Μετά είναι οι Πέπε και ο Κασίγιας που είναι 29. Ο Αλόνσο είναι 27.

Οι υπόλοιποι είναι όλοι πολύ νέοι και έχουν ένα εκπληκτικό μέλλον. Οι άλλες ομάδες έχουν συγκεκριμένα όρια, αντίθετα η Ρεάλ μπορεί να ξεκινήσει έναν μακρύ κύκλο.

Το 5-0 με τη Μπαρτσελόνα σας πληγώνει ακόμα;

Όχι. Είναι καλύτερο να χάνεις μία φορά με 5-0 παρά πέντε φορές με 1-0. Το παιχνίδι με τη Μπαρτσελόνα ήταν περίεργο, δεχτήκαμε δύο γκολ σε δύο φάσεις, μετά όμως υπήρχε πέναλτι πάνω στον Κριστιάνο Ρονάλντο και αποβολή του Βαλντές.

Αν δίνονταν τότε θα μιλούσαμε για άλλο παιχνίδι. Δεν ψάχνω πάντως δικαιολογίες. Αν είχαμε παίξει άλλο ένα τέταρτο ίσως το τελικό σκορ να ήταν 7-0, 8-0.

Είμαι πάντως ικανοποιημένος από την αντίδρασή μας μετά, αφού τότε υπήρχαν κάποιοι που έκαναν λόγο για την αρχή του τέλους μας. Έχουμε μόλις μία ήττα όλη τη σεζόν ύστερα από 16 ματς πρωταθλήματος, 6 ματς Τσάμπιονς Λιγκ και 3 ματς Κυπέλλου Ισπανίας.

Έχετε θυμώσει με την τιμωρία που σας επέβαλε η UEFA για τις κατά παραγγελία αποβολές; Ακόμα και ο Πλατινί είπε ότι το κάνουν όλοι αυτό...

Ήταν μία ιστορική τιμωρία. Εδώ και πολλά χρόνια το κάνουν όλοι, αλλά είμαι ο πρώτος που τιμωρήθηκα. Εάν είμαι ο πρώτος αλλά όχι ο τελευταίος, όλα εντάξει, αλλά πιστεύω ότι θα παραμείνω ο πρώτος και τελευταίος.

Τσάμπιονς Λιγκ ή πρωτάθλημα;

Μία μεγάλη ομάδα δεν μπορεί να διαλέγει. Το Τσάμπιονς Λιγκ είναι η κορυφαία διοργάνωση που υπάρχει, έχει μεγαλύτερη ποιότητα και από το Παγκόσμιο Κύπελλο που έχει μία μοναδική πολιτικο-κοινωνική διάσταση, αλλά λιγότερη ποιότητα όσον αφορά στην τεχνική. Το πρωτάθλημα αντίθετα επιβραβεύει πάντα τον καλύτερο. Θα ήταν τέλειο να πάρουμε και τους δύο τίτλους.

Σίγουρα θα θέλετε να κατακτήσετε και έναν προσωπικό τίτλο. Είστε απογοητευμένος από την είδηση που έχει ακουστεί ότι ο Ντελ Μπόσκε θα πάρει τον τίτλο του κορυφαίου τεχνικού της χρονιάς;

Εγώ έκανα τη δουλειά μου. Έντεκα μήνες δουλειάς, 57 αγώνες, 3 τίτλοι μεταξύ των οποίων ο σημαντικότερος, το Τσάμπιονς Λιγκ, "η διοργάνωση". Πήρα τα πάντα, δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω. Το ίδιο ισχύει και για τους παίκτες.

Υποννοείτε τον Σνάιντερ;

"Ναι. Εάν νικήσει ο Ινιέστα ο οποίος λόγω τραυματισμού δεν έπαιξε στους πρώτους πέντε μήνες του 2010, αλλά μετά αγωνίστηκε σε 6 ματς και πέτυχε 1 γκολ στη Νότια Αφρική, αυτό σημαίνει ότι σε χρονιά Μουντιάλ όλα τα άλλα δεν μετρούν. Μπορώ να καταλάβω τη μάχη που γίνεται όταν απομένονται βραβεία αλλά όταν ένας κατακτά τα πάντα... Τί μπορώ να πω;

Φέτος στην Ιταλία δεν υπάρχει η κυριαρχία της Ίντερ. Στην κορυφή βρίσκεται η Μίλαν που έχει για ηγέτη τον Ιμπραχίμοβιτς.

Με λυπεί μόνο που στην Ισπανία δεν γνωρίσαν τον αληθινό Ίμπρα: αυτός της Μπάρτσα, δεν ξέρω γιατί, δεν ήταν ο πραγματικός. Αυτός όμως είναι φαινόμενο!

Δεν ξέρω αν το έχετε συνειδητοποιήσει: παίζοντας κατά σειρά σε Άγιαξ, Γιούβε, Ίντερ, Μπάρτσα και Μίλαν μπορεί να κατακτήσει το ένατο σερί πρωτάθλημα σε εννέα σεζόν, με πέντε ομάδες.

Α-πί-στευ-το. Θα φταίει πως είναι Σουηδός, που η ποδοσφαιρική διάσταση της χώρας του είναι μικρή, που δεν έχουν τόση επιρροή, που δεν έχει κατακτήσει ακόμα το Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά δεν αναγνωρίζουν την αξία του.

Είναι φαβορί η Μίλαν;

Όπως είναι σήμερα τα πράγματα, για να μην κατακτήσει το πρωτάθλημα θα πρέπει να το χαρίσει. Είναι σε πλεονεκτική θέση.