Μπήκαμε στο τελευταίο μαγαζί που πουλάει ρετρό φανέλες στην Αθήνα

Η ώρα είναι περίπου 12 το μεσημέρι και η Θεμιστοκλέους σφύζει από κόσμο που έχει βγει για να περπατήσει και να κάνει τα πρώτα του ψώνια μετά το πολύμηνο lockdown. Ο συγκεκριμένος δρόμος είναι ένα από τα πιο όμορφα και ιστορικά μονοπάτια της πόλης, καθώς σ’ αυτόν θα βρεις μια σειρά από εμπορικά καταστήματα τα οποία λειτουργούν στην περιοχή εδώ δεκαετίες, κρατώντας ακόμη ζωντανές τις βιτρίνες εκείνης της εποχής.

Ένα από αυτά τα μαγαζιά βρίσκουμε και στον αριθμό 13. Μια μεγάλη επιγραφή, ταλαιπωρημένη από το πέρασμα των χρόνων, ξεπροβάλλει μπροστά μας. Πάνω σ’ αυτή ίσα που φαίνονται τα φθαρμένα logo διάφορων εταιρειών αθλητικής ένδυσης που σημάδεψαν την παιδική μας ηλικία, όπως της Diadora, της Lotto και της Le Coq Sportif.

Με το που περνάς την είσοδο του καταστήματος, η νοσταλγική αυτή αίσθηση γίνεται ακόμη πιο έντονη, καθώς όπου κι αν κοιτάξεις γύρω σου, θα δεις ποδοσφαιρικές φανέλες από κάθε χώρα και εποχή. Βρισκόμαστε στο Iron Spor και έχουμε φτάσει για να συναντήσουμε ένα από τα τελευταία συνοικιακά μαγαζιά της Αθήνας που κρατούν ακόμη ζωντανή την ποδοσφαιρική παράδοση της πόλης.

Στο κατάστημα μάς υποδέχεται ο Παναγιώτης Ξουραφάς, ο οποίος έχει αναλάβει πια τα ηνία του μαγαζιού και κάθε μέρα, μαζί με τον πατέρα και τον θείο του, υποδέχονται τους πελάτες, οι οποίοι μπαίνουν για να θαυμάσουν τις φανέλες που είναι κρεμασμένες στους τοίχους και άμα λάχει να ψωνίσουν καμία.

Η συλλογή είναι πραγματικά εντυπωσιακή καθώς σε κάθε γωνιά του καταστήματος μπορείς να βρεις φανέλες της μεγάλης Μίλαν του 2007 που κατέκτησε το Champions League στην Αθήνα, της Λίβερπουλ, της Τσέλσι, της Ρεάλ Μαδρίτης και φυσικά όλων των μεγάλων εθνικών ομάδων που μεσουράνησαν στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο τις περασμένες δεκαετίες όπως της Ολλανδίας και της Πορτογαλίας του Figo και του Deco.

Το μάτι μας, ωστόσο, πέφτει πάνω σε μια φανέλα η οποία φαίνεται πολύ πιο παλιά απ’ όλες τις άλλες. Πρόκειται για μια εντυπωσιακή κίτρινη εκτός έδρας εμφάνιση της Μπλάκμπερν από τη σεζόν του 1996, τότε που στην ομάδα αγωνιζόταν ο Γιώργος Δώνης. Όπως υποστηρίζει ο Παναγιώτης Ξουραφάς, αυτή είναι μία από τις πιο σπάνιες φανέλες που έχουν περάσει από το μαγαζί και σίγουρα μία από τις πιο ιστορικές, καθώς πάνω στο ταμπελάκι της, η τιμή αναγράφεται σε δραχμές και όχι σε ευρώ.

Η ιστορία του καταστήματος ξεκινά 4 χρόνια πριν από τη δημιουργία της συγκεκριμένης εμφάνισης, το 1992. Η διακόσμηση του χώρου όλα αυτά χρόνια έχει μείνει ίδια κι απαράλλαχτη. Το μόνο που έκαναν, βέβαια, ήταν να σταματήσουν να κρεμάνε φανέλες έξω από την είσοδο του μαγαζιού, καθώς από τη σκόνη και τα καυσαέρια οι πιο πολλές απ’ αυτές ξεθώριαζαν και δεν μπορούσαν να πουληθούν έπειτα.

Οι φανέλες ήταν, είναι και θα είναι για πάντα το σήμα κατατεθέν του χώρου. "Όταν ξεκινήσαμε, όλοι φορούσαν μια φανέλα. Έβγαινες έξω και ήταν της μόδας να βλέπεις στο δρόμο κάποιον να είναι ντυμένος με μια εμφάνιση της εθνικής Ελλάδος, της Αργεντινής ή της Γιουβέντους. Σήμερα αυτό, όμως, έχει σταματήσει και τις περισσότερες απ’ αυτές τις ψωνίζουν συλλέκτες" σημειώνει ο ίδιος.

Τα τελευταία χρόνια έχει σημειωθεί μια ραγδαία αύξηση του ενδιαφέροντος και της ζήτησης ποδοσφαιρικών εμφανίσεων των ‘80s, των ‘90s και των ‘00s. Δεκάδες ομάδες έχουν αρχίσει να δημιουργούν φανέλες οι οποίες έχουν εμπνευστεί από παλιότερες - χαρακτηριστικό το παράδειγμα η φετινή τρίτη εμφάνιση της Ίντερ και η περσινή γαλάζια της Μπαρτσελόνα - ενώ έχουν δημιουργηθεί μεγάλα ηλεκτρονικά καταστήματα σ’ όλο τον κόσμο, όπως το Classic Football Shirts και το Cult Kits, που πουλάνε αυθεντικές ρετρό φανέλες ακόμη κι από 10 λίρες στους επίδοξους συλλέκτες, οι οποίοι κυνηγούν μετά μανίας να τις αποκτήσουν για να εμπλουτίσουν τις ντουλάπες τους.

Την τρέλα αυτή την έχει αντιμετωπίσει και ο ίδιος ο Παναγιώτης, καθώς υπάρχουν συλλέκτες ακόμη κι απ’ την Αγγλία, οι οποίοι περιμένουν να αρθούν τα περιοριστικά μέτρα για να έρθουν στην Αθήνα και να ψωνίσουν. "Πριν από μερικά χρόνια είχε φτάσει κάποιος και αγόρασε δεκάδες εμφανίσεις για να διακοσμήσει μια καφετέρια στο Λονδίνο. Είχε πάρει απ’ όλες τις αγγλικές ομάδες. Πολλές απ’ αυτές προσπαθούμε να τις ανανεώσουμε αλλά είναι πολύ δύσκολο να τις βρεις πια στην αγορά. Όσο πιο παλιά είναι, τόσο πιο γρήγορα φεύγει" συμπληρώνει.

Οι τιμές τους ξεκινούν από τα 30 ευρώ και μπορούν να φτάσουν έως τα 80, ενώ, όπως εξηγεί, πιο περιζήτητες είναι αυτές των εθνικών ομάδων, ιδιαίτερα εάν προέρχονται από σεζόν που σημείωσαν μια μεγάλη επιτυχία στο Euro ή στο Μουντιάλ.

Μία απ’ αυτές είναι φυσικά και η γαλανόλευκη από τον άθλο του 2004. "Τότε είχαμε φέρει πάρα πολλές γιατί υπήρχε εξωφρενική ζήτηση από τον κόσμο. Όλοι ήθελαν να έχουν μια φανέλα της εθνικής Ελλάδος από το Euro 2004. Να φανταστείς ακόμη μέχρι σήμερα έρχεται κόσμος και μας ζητάει αυτή τη φανέλα. Είναι πολύ δύσκολο, όμως, να τις βρεις. Έχουν τρομερή αξία. Καμία άλλη φανέλα της ομάδας αργότερα δεν κατάφερε να τη φτάσει".

Όσο συζητάμε, ο ίδιος ανεβοκατεβαίνει αρκετά συχνά τις σκάλες που οδηγεί στο πατάρι του μαγαζιού προκειμένου να κατεβάσει τις φανέλες οι οποίες είναι ψηλά στους τοίχους. Στο σπίτι του υπάρχει μια συλλογή από τις αγαπημένες του ομάδες, ωστόσο, έχει επιλέξει τις πιο πολλές να τις αφήσει στο μαγαζί για τους πελάτες.

Όλες οι αναμνήσεις του Παναγιώτη είναι ταυτισμένες μ’ αυτό το χώρο. "Το μαγαζί είναι όλη μου η ζωή. Το έχω ζήσει από μικρό παιδί. Από ‘δω είχα όλα τα αθλητικά μου παπούτσια. Μερικά απ’ αυτά κιόλας τα ‘χω κρατήσει για να τα θυμάμαι. Εδώ μεγαλώσαμε, εδώ παίζαμε όλη μέρα. Και τώρα περνάμε 12 ώρες σ’ αυτό και ακόμη κι όταν δεν είμαι εδώ, συνέχεια σκέφτομαι για κείνο. Το πονάω πολύ".

Το κατάστημα πέρα από φανέλες πουλάει επίσης αθλητικά παπούτσια, ρούχα, εξοπλισμό και ό,τι λογής μπορεί να φανταστεί κανείς. Ο ανταγωνισμός με τις μεγάλες αλυσίδες αθλητικής ένδυσης της Αθήνας είναι πολύ δύσκολος, ωστόσο, όπως εξηγεί, υπάρχει στήριξη από την τοπική οικονομία. "Δουλεύουμε πολύ με τον κόσμο που μένει στο Εξάρχεια. Προτιμά τα μικρά μαγαζιά και για την εξυπηρέτηση αλλά και για τη καλύτερη τιμή που μπορούμε να κάνουμε. Όσοι έρχονται, γίνονται μόνιμοι πελάτες".

Ο κορονοϊός, ωστόσο, άλλαξε τα δεδομένα. "Ήμασταν 4 μήνες κλειστά με εξαίρεση μερικά 15νθήμερα που ανοίξαμε στις γιορτές. Δυστυχώς κανείς δεν προτιμούσε ούτε το click-away ούτε ακόμη και το click in shop. Μας έλεγαν πως δεν είχαν μαζί τους κινητά τηλέφωνα και εμείς δεν ξέραμε τι να τους απαντήσουμε".

Ο ίδιος, ωστόσο, είναι αισιόδοξος για το μέλλον και θεωρεί πως τα δύσκολα είναι πια πίσω μας. Χαιρετιόμαστε και οδηγούμαστε στην έξοδο. Φεύγοντας, γυρνάμε και ρίχνουμε μια τελευταία ματιά στις φανέλες που βρίσκονται κρεμασμένες στους τοίχους. Ποιος ξέρει. Ίσως την επόμενη φορά που θα περάσουμε, να μη βρίσκονται πια εκεί.