Μπήκε all in ο Μπέντο
Ο Πάουλο Μπέντο αντιστέκεται στους συμβιβασμούς και τις πιέσεις από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, βαδίζοντας σε έναν δρόμο που είτε θα τον οδηγήσει σε αδιέξοδο, είτε στην απόλυτη δικαίωση.
Και εκεί που υπήρχε η αισιοδοξία ότι ο Ολυμπιακός θα κινηθεί δυναμικά στο μεταγραφικό παζάρι, τις τελευταίες μέρες υπήρξε μια μάλλον απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα. Σε μια προσέγγιση πιο ρεαλιστική και κοντά στα "θέλω" του προπονητή αλλά και της διοίκησης.
Ούτως ή άλλως από την στιγμή που μιλάμε για ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρίες, η εύρυθμη λειτουργία τους δεν συνεπάγεται μόνο στο επιθυμητό αγωνιστικό αποτέλεσμα αλλά εκ των πραγμάτων και στην ισορροπημένη οικονομική διαχείριση.
Για παράδειγμα, σαφώς και είναι επιθυμία του Πάουλο Μπέντο να δουλέψει με λιγότερους παίκτες στο δεύτερο μισό της σεζόν, τη μείωση του ρόστερ θέλει όμως -και ορθώς- η διοίκηση, αφού ο Ολυμπιακός δεν έχει την πολυτέλεια να πληρώνει μεγάλα συμβόλαια παικτών που παραμένουν ανενεργοί, όπως π.χ. οι Σιόβας, Μανιάτης.
Ένα ακόμη παράδειγμα της ισορροπίας που απαιτείται σε αγωνιστικό και εταιρικό επίπεδο, είναι και η υπόθεση Ανσαριφάρντ. O Μπέντο θεωρεί ότι με Ιντέγε και Καρντόσο θα μοιραστεί σωστά ο χρόνος συμμετοχής, χωρίς γκρίνιες και οριοθετεί την απόκτηση στράικερ μονάχα στην περίπτωση που προκύψει αποχώρηση ενός εκ των δύο.
Από την άλλη, η διοίκηση πληρώνει ένα ποσό άνω των 3 εκατομμυρίων ευρώ (χωρίς να υπολογίζεται η εφορία...) για τους ετήσιους μισθούς των Ιντέγε και Καρντόσο, επομένως δεν είναι ότι πιο απλό να προσθέσει στο payroll ένα ακόμη σεβαστό ποσό για έναν ακόμη φορ.
Γίνεται λοιπόν κατανοητό ότι σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, το πώς θα πορευθεί ο Ολυμπιακός στη χειμερινή μεταγραφική περίοδο εξαρτάται από έναν συνδυασμό πραγμάτων και όχι αποκλειστικά και μόνο από τα "θέλω" του προπονητή ή της διοίκησης.
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Η αλήθεια όμως είναι ότι στη χώρα μας ο προπονητής είναι κατά κανόνα το εξιλαστήριο θύμα. Δεν συμβαίνει μονάχα στον Ολυμπιακό, συμβαίνει σε όλες τις ομάδες, είναι ατυχές μέρος της ποδοσφαιρικής κουλτούρας μας.
Προφανώς και είναι ένας άγραφος -και ρεαλιστικός- κανόνας του αθλήματος ότι "δε γίνεται να φύγουν 20 (οι παίκτες), θα φύγει ο ένας (προπονητής)".
Ωστόσο στην Ελλάδα είθισται ένας τεχνικός να χρεώνεται και τις... καμένες λάμπες στα αποδυτήρια, πέρα από αυτά για τα οποία μπορεί πραγματικά να ευθύνεται. Και ο Μπέντο δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση...
ΤΟ ALL IN ΤΟΥ ΠΟΡΤΟΓΑΛΟΥ ΤΕΧΝΙΚΟΥ
Για τον προπονητή των "ερυθρολεύκων" πολύ γρήγορα ξεχάστηκαν όλες οι πραγματικές δικαιολογίες που είχε με το μέρος του, για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ανέλαβε την ομάδα.
Και ήδη δύο φορές έχει καταφέρει να τη σκαπουλάρει από τη... λαιμητόμο. Μία με την ΑΕΚ και μια δεύτερη με τα επιτυχή αποτελέσματα που ακολούθησαν την ήττα στην Κύπρο.
Αυτό που οφείλει κάποιος να του αναγνωρίσει, είτε τον γουστάρει είτε όχι, είναι ότι επιβίωσε τηρώντας τις δικές του αρχές. Χωρίς να συμβιβαστεί, δίχως να υποκύψει σε τίποτα.
Κάνοντας αυτό που πιστεύει ότι είναι καλύτερο για την ομάδα, αδιαφορώντας για το αν η εικόνα του ίδιου προς τα έξω μάλλον αλλοιώνεται και σίγουρα δεν καλυτερεύει. Ούτε μπήκε στον κόπο να κάνει κινήσεις για το θεαθήναι, ούτε έψαξε για επικοινωνιακά αποκούμπια.
Μπαίνοντας στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου παραμένοντας ακόμη στον πάγκο του Ολυμπιακού, ο Πάουλο Μπέντο είχε μια ανεπανάληπτη ευκαιρία να διώξει μπόλικο από το βάρος που κουβαλά στους ώμους του. Και μάλιστα με δύο τρόπους: είτε πρακτικά, είτε επικοινωνιακά.
Αυτή η ευκαιρία μεταφράζεται σε μια λέξη: μεταγραφές. Δεν είναι κουτός ο Πορτογάλος τεχνικός, αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα. Είχε όλη την άνεση λοιπόν να ζητήσει παίκτες τον Γενάρη.
Φυσικά καλύτερους από αυτούς που έχει. Άμα λάχει να διαρρεύσει και 2-3 "καλά" ονόματα προς τα έξω. Μην κρυβόμαστε, είναι κάτι που συνηθίζουν οι προπονητές σε ανάλογες καταστάσεις.
Μόνο κερδισμένος θα έβγαινε. Γιατί στο τέλος της ημέρας είτε θα είχε στα χέρια του έναν, δύο, τρεις καλύτερους (θεωρητικά τουλάχιστον) παίκτες (και σε θέσεις όπου και ο κόσμος ζητά κάτι καλύτερο - βλέπε στόπερ), είτε θα είχε διώξει πολύ από την πίεση που αντιμετωπίζει, μεταφέροντας την στις πλάτες της διοίκησης.
Δεν το έκανε και δεν δείχνει διάθεση να το κάνει. Προτιμά να τραβήξει έναν διαφορετικό δρόμο. Τον δικό του. Με τις δικές του αρχές, τους δικούς του νόμους. Επιλέγει να πορευτεί με τον 21χρονο Βιάνα και τον 18χρονο Ρέτσο. Δείχνει διατεθειμένος να στηρίξει έως το τέλος της διαδρομής τον Καρντόσο. Να τζογάρει με τον Ανδρούτσο και τον Μανθάτη.
Σε ένα φανταστικό παιχνίδι poker, ο Μπέντο κάθεται σε ένα τραπέζι με αδίστακτους αντιπάλους: την αφόρητη πίεση, τα μηδενικά περιθώρια λάθους, τον προπονητικό κανιβαλισμό, τον άνισο καταμερισμό ευθυνών και dealer μια λέξη αγαπημένη στο αθλητικό μας λεξιλόγιο. Την απόλυση.
Με το πέρας του πρώτου μισού της σεζόν, το flop έχει ανοίξει. Ο Μπέντο ξέρει πλέον τι αντιμετωπίζει. Τα blinds έχουν ανέβει και ο Πορτογάλος είναι το short stack του τραπεζιού. Το έπαθλο που διακυβεύεται, εξαιρετικά υψηλό. Το pot δεν του έχει αφήσει άλλο περιθώριο, μιλάει πρώτος αλλά αποφάσισε να πάει all in.
Με τα φύλλα που έχει στα χέρια του, είτε θα κάνει το μεγάλο κόλπο είτε θα αποχωρήσει από το τραπέζι. Αν έχει διαβάσει σωστά τους αντιπάλους του και έχει τοποθετήσει σε σωστό range τις πιθανότητες και τη δύναμη των φύλλων που κρατά στα χέρια του, τότε μένει να δούμε αν θα θριαμβεύσει στην παρτίδα όταν φτάσουμε στο river.
Ο Μπέντο από την πρώτη μέρα παίζει το παιχνίδι χωρίς να παρεκκλίνει από τον δικό του τρόπο αντιμετώπισης των καταστάσεων, βαδίζοντας σε έναν δρόμο που καταλήγει σε αδιέξοδο ή στην απόλυτη δικαίωση.
Photo credits: EUROKINISSI
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
