Δεν ήταν να συμβεί. Η αναβολή όμως του πρώτου clásico της ύστατης προ covid χρονιάς, στο τελευταίο σαββατοκύριακο του Οκτωβρίου του 2019, λόγω των φόβων εκείνων των ημερών να μεταβληθεί το ντέρμπι του "Καμπ Νου" σε πολιτική εκδήλωση διαμαρτυρίας από τους Καταλανούς, το επέτρεψε να συμβεί.

Ιστορικό, όπως και να ‘χει. Με την ολοκλήρωση της δέκατης αγωνιστικής της La Liga – και μόνο τους δύο αιωνίους, Μπαρτσελόνα και Ρεάλ να έχουν από ένα παιχνίδι λιγότερο – στην κορυφή της κατάταξης, μόνη με 20 βαθμούς, φιγουράριζε η Γρανάδα.

Η φοβερή και τρομερή νεοφώτιστη είχε επικρατήσει της Μπέτις με 1-0, πανηγυρίζοντας την έκτη της νίκη και με την τρίτη παραγωγικότερη επίθεση του πρωταθλήματος, έγινε μόλις η τρίτη νεοπροβιβασθείσα στην ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου που βρέθηκε πρωτοπόρος σε ανάλογο (ή και κατοπινό) χρονικό σημείο μιας σεζόν.

Από την ενδεκάδα που αγωνίστηκε σε εκείνο το παιχνίδι που την έφερε στην κορυφή για πρώτη φορά μετά από 46 χρόνια, μόνο ένας είχε αγωνιστεί στη La Liga την προηγούμενη χρονιά, κάνοντας κι αυτός όλες κι όλες πέντε συμμετοχές. Η αξία αυτών των αρχικών έντεκα ήταν μόλις 6 εκατομμύρια ευρώ, ενώ το μισθολόγιο οριακά ξεπερνούσε τα 35 εκατομμύρια, ποσό τοποθετούσε την Γρανάδα μόλις στην 18^η θέση της σχετικής κατάταξης.

Φτωχαδάκια. Παραμύθι.

Στον πάγκο τους, είχαν έναν επίσης πρωτόπειρο στα σαλόνια, τον 38χρονο τότε Ντιέγκο Μαρτίνεθ, ο οποίος ήταν ο νεότερος τεχνικός ολάκερου του πρωταθλήματος. "Οι ποδοσφαιριστές μου έχουν μάθει να κυλούνται στη λάσπη", έλεγε μετά το ιστορικό επίτευγμα της ομάδας του. Σάμπως είχε και ο ίδιος μάθει αλλιώς;

Επίτευγμα αναμενόμενα ανεπανάληπτο, μιας και μόλις μια εβδομάδα κράτησε. To Cármenes όμως το είχε ζήσει, οπότε ποιος νοιάζονταν αν ήταν για μια στιγμή, για ένα ματς, για μια μέρα, ή για μια εβδομάδα; Ειδικά συνυπολογίζοντας τα μύρια όσα που στα προηγούμενα χρόνια είχαν τραβήξει οι Ανδαλουσιάνοι.

Είχαν υποβιβαστεί κάνοντας μόλις τέσσερις νίκες σε όλη την χρονιά (2016-17), είχαν καραβιές από ξένους, καμία κατεύθυνση, νέο ιδιοκτήτη, τον Αμερικανό-κινέζο Τζον Γιανγκ, νοικιασμένο στάδιο και προπονητικό, ανύπαρκτη δομή σε επίπεδο ακαδημιών και τίποτα να έρχεται σε επίπεδο ρόστερ.

Το… ISO του Μόντσι, η εμπιστοσύνη του Κορδόν και η φοβερή τριετία στην Γρανάδα

Δεν έγινε αμέσως – δεν θα μπορούσε να γίνει -, παρά ταύτα, έγινε γρήγορα. Η πρόσληψη του Αντόνιο Κορδόν σε ρόλο γενικού κουμανταδόρου, ήταν το πρώτο λιθαράκι. Το δεύτερο, η επιλογή του να προσλάβει τον Μαρτίνεθ. Κίνηση που δεν συνοδεύτηκε από τυμπανοκρουσίες, φανφάρες και λοιπά κοσμητικά.

Γέννημα θρέμμα από το Βίγκο, υποστηρικτής από… κούνια της Θέλτα (το πρώτο παιχνίδι που θυμάται να παρακολουθεί στο "Μπαλαϊδος" ήταν ένα Θέλτα – Βαλένθια, που τον είχε πάει ο πατέρας του όταν ήταν πέντε χρονών), του μπήκε το σαράκι εκεί να ξεκινήσει και το ποδόσφαιρο, εντασσόμενος στις ακαδημίες της των Γαλιθιάνων, αλλά δεν του έμελλε να το γευτεί.

Από νωρίς στην εφηβεία αντιλήφθηκε πως δεν είχε τα φόντα όχι αξιόλογης, αλλά έστω μιας καριέρας που θα του εξασφάλιζε τα προς το ζην (δεν έφτασε ποτέ να παίξει ψηλότερα από την 4η κατηγορία). Γι’ αυτό και με πρόσχημα έναν τραυματισμό, στα 20 του μόλις, κρέμασε τα εξάταπα και το έριξε στο διάβασμα.

Για πέντε χρόνια σπούδασε Αθλητικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Γρανάδα. Απέναντι ακριβώς από την σχολή του ήταν το γήπεδο της Arenas de Armilla, της δεύτερης ομάδας που ανέλαβε ως προπονητής. Γειτονιάς, όπως και η πρώτη του, η Imperio Albolote.

Στην τρίτη, τη Motril CF, άρχισε να χτίζει ονοματάκι. Έστω ακριβώς σε επίπεδο τέτοιο, γειτονιάς. Ένας 25αρης προπονητής, καταρτισμένος, φρέσκος και φιλόδοξος, έγραψε στη διετία που έμεινε στη Motril ρεκόρ ιστορίας, φλερτάροντας με τον προβιβασμό στη Segunda B.

Δεν ήρθε για την ομάδα, ήρθε για τον ίδιο. Το άγρυπνο βλέμμα του Ραμόνο Ροντρίγκεθ Βερδέχο, του περίφημου Μόντσι, τον εντόπισε. Ήταν άλλωστε και αυτός στην ίδια, ανδαλουσιάνικη, γειτονιά. Τον πήρε στη Σεβίλλη, ως μέλος του επιτελείου, υπεύθυνο αρχικά για τον εκσυγχρονισμό της προπονητικής μεθοδολογίας, προτού στη συνέχεια περάσει όλο το προβλεπόμενο – εντός της φάμπρικας του "Πιθχουάν"- αγροτικό.

Προπονητής της Sevilla C, αναβάθμιση στο επιτελείο της πρώτης ομάδας, αρχικά υπό τον Μαρθελίνο, μετά (για λίγο) με τον Μίτσελ και στη συνέχεια (στο μεγαλύτερο διάστημα) με τον – μέντορά του – Ουνάι Έμερι, πανηγυρίζοντας ένα από τα Europa League που οι "ρόχας" κατέκτησαν (2014).

Πέρασε στη Sevilla Atletico, τη δεύτερη δηλαδή ομάδα της Σεβίλλης και για όσους γνωρίζουν το οικοσύστημα του οργανισμού, πιθανώς το σημαντικότερο κομμάτι του. Στην πρώτη σεζόν, η Atletico σώθηκε άνετα. Την επόμενη προβιβάστηκε στη Segunda, ούσα η μόνη δεύτερη ομάδα που συμμετείχε στο πρωτάθλημα της σεζόν 2016-17.

Τερμάτισε 13η, εξασφαλίζοντας άνετα την παραμονή της, δίνοντας και την ευκαιρία στον Μαρτίνεθ να βγει ύστερα από οκτώ χρόνια από τον ιστό της Σεβίλλης. Παρότι του προτάθηκε επέκταση συμβολαίου, την αρνήθηκε, επιλέγοντας να αναλάβει την Οσασούνα, η οποία αναζητούσε επιτακτικά την επιστροφή στη La Liga.

Για έναν βαθμό έχασε τα play off ανόδου της σεζόν 2017-18 και έτσι, έχοντας ουσιαστικά αποτύχει έλυσε κοινή συναινέσει το συμβόλαιό του, επιστρέφοντας στις… ρίζες, στη γειτονιά.

Τότε λοιπόν ο Αντόνιο Κορδόν ήταν που του εμπιστεύτηκε το project της αναδόμησης της Γρανάδα. Αξιοποίησε την πρότερη εμπειρία της Οσασούνα και χωρίς την πίεση που υπήρχε στην Παμπλόνα, αποδείχτηκε ικανότατος να το εξυπηρετήσει, ταχύτερα μάλιστα από το προσδοκώμενο.

Στην πρώτη του σεζόν στο Cármenes οι Ανδαλουσιάνοι με σήμα κατατεθέν την άμυνά τους – παθητικό μόλις 28 γκολ σε 42 αγωνιστικές – τερμάτισαν στη 2η θέση, πίσω από την… Οσασούνα και την ακολούθησαν στα σαλόνια (εξασφαλίζοντας στον Μαρτίνεθ και το βραβείο Miguel Muñoz, που δίνει η ισπανική Marca στους κορυφαίους προπονητές της κάθε σεζόν. Τότε, το μοιράστηκε με τον Πέπε Μπορδαλάς, έναν ακόμη από τους συνυποψηφίους του για τον πάγκο του Ολυμπιακού).

Έζησαν την στιγμή τους, εκείνο το τελευταίο σαββατοκύριακο του Οκτωβρίου του ’19, μα αποδείχτηκε πως δεν ήταν το αποκορύφωμα τους. Ίσα ίσα. Τερμάτισαν στην 7η θέση και έτσι εξασφάλισαν ευρωπαϊκό εισιτήριο. Πέρασαν τρεις γύρους καλοκαιριάτικα, ξεπέρασαν τον ΠΑΟΚ (δύο ισοπαλίες 0-0 τα μεταξύ τους παιχνίδια, αυτό στην Ισπανία ήταν το τελευταίο του Αμπέλ Φερέιρα στον πάγκο του «δικέφαλου») στον όμιλο του Europa League, ακολουθώντας στα νοκ-άουτ την PSV.

Εκεί ξεπέρασαν διαδοχικά Μόλντε και Νάπολι, προτού ζήσουν μια ακόμη ανεπανάληπτη εμπειρία, αντιμετωπίζοντας στα προημιτελικά τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Αυτό ήταν και το ταβάνι τους, μιας και οι "κόκκινοι διάβολοι" τους απέκλεισαν με δυο νίκες, αυτό ήταν ουσιαστικά και το τέλος της εποχής του Μαρτίνεθ στον πάγκο τους.

Περιοδεία από τον Πεπ στην… Biggleswade

Νέος, μόλις στα 41 του. "Ψημένος" πια και σε επίπεδο La Liga. Με έργο και αξιοπρόσεκτη – δεδομένων των συνθηκών και του πλαισίου – δουλειά και αποτελεσματικότητα. Και ελεύθερος. Είχε όλο τον κόσμο στα πόδια του, μπορούσε να επιλέξει ό,τι ήθελε.

Αυτό που έκανε, δεν του ήταν άγνωστο. Διάβασμα. Μελέτη. Επίλεξε να μείνει εκτός πάγκων για έναν χρόνο. Μόνο και μόνο για να μετεκπαιδευτεί, να εμπλουτίσει τις γνώσεις του. Στο κορυφαίο ποδοσφαιρικό επίπεδο.

Πήρε λοιπόν τη γυναίκα του (και αυτή από την Γρανάδα…) και την κορούλα τους και μετακόμισαν στην Αγγλία. Και από εκεί, όπου γης, πατρίς. Όπου παιχνίδι, εισιτήριο. Όπου ευκαιρία για δια ζώσης παρακολούθηση προπονήσεων, ήταν εκεί, αξιοποιώντας την παρουσία κορυφαίων συμπατριωτών του στους πάγκους της Premier League.

Πότε με τον Πεπ στη Σίτι – τον οποίο και λάτρεψε… -, πότε με τον Μπενίτεθ στην Εβερτον, πότε αναζητώντας άλλα κονέ με συμπατριώτες του ποδοσφαιριστές μόνο και μόνο για να ξεκλέψει ώρες διδασκαλίας, να πάρει ιδέες και να εμπνευστεί. Από τα πάντα.

Από την στιγμή που ξεθάρρεψε, ήταν και πήγαινε παντού. Χωρίς διακρίσεις. Όπου θεωρούσε πως είχε να πάρει. Στον Σίσκο Μουνιόθ στην Ουέσκα, στον Φρανκ Λάμπαρντ (εντάξει, ίσως αυτό να μην είναι και πολύ θετικό…) ως και στον Κρίστιαν Κολάς, συμπατριώτη του τεχνικό της Biggleswade, ομάδας της 9ης (!) κατηγορίας του αγγλικού ποδοσφαίρου.

Οπουδήποτε, οτιδήποτε, οποτεδήποτε. Από το απλούστερο (να τελειοποιήσει δηλαδή τα αγγλικά του) ως το πλέον εξειδικευμένο, σύγχρονο που αφορούσε τη δουλειά του. Και ενίοτε, όχι και μόνο. Δεν πρέπει να υπάρχει ποδοσφαιράνθρωπος που έχει διαβάσει περισσότερο τον Φιλ Τζάκσον και τον τρόπο που διαφέντευε τη δυναστεία των Bulls από τον Ντιέγκο Μαρτίνεθ.

Τόσο πολύ πάντως κόλλησε με την Premier League που ακόμη και μια εβδομάδα πριν την έναρξη της περυσινής La Liga, πέρασε ένα ολάκερο Σάββατο, βλέποντας διαδοχικά – από τις εξέδρες – παιχνίδια στο Λονδίνο.

Και αυτό παρότι είχε ολοκληρώσει την εκούσια αργία του, επιστρέφοντας στους πάγκους, αποδεχόμενος την πρόταση της Εσπανιόλ. Βορράς η Γρανάδα, Νότος η Εσπανιόλ. Όχι γεωγραφικά, αλλά σε επίπεδο συνθηκών. Το ρόστερ και το μπάτζετ των Καταλανών δημιουργούσαν απαιτήσεις για τερματισμό στο πάνω μισό της κατάταξης. Τουλάχιστον.

Δεν ικανοποιήθηκαν. Κακή εικόνα, πολυεπίπεδα και αδιόρθωτα προβληματική στο γήπεδο, τον έφερε αρχές του περασμένου Απριλίου να απολύεται – έχοντας ως τότε στηριχτεί όσο δεν γίνονταν, χωρίς πάντως να το δικαιώνει – αφήνοντας την Εσπανιόλ στην προτελευταία θέση (ψηλότερα μόνο από την ήδη καταδικασμένη Έλτσε), με μόλις 6 νίκες σε 31 αγωνιστικές και τη δεύτερη χειρότερη άμυνα του πρωταθλήματος.

Επιδόσεις που παρά την απομάκρυνσή του αποτέλεσαν βραχνά από τον οποίο οι Καταλανοί δεν μπόρεσαν να απαγκιστρωθούν καταλήγοντας τελικά στον υποβιβασμό, κάτι που αυτονόητα και σε μεγάλο ποσοστό χρεώθηκε ο Μαρτίνεθ, παρότι προφανώς δεν ήταν ο μόνος υπεύθυνος γι’ αυτόν.

Τα λεμόνια, ο χαμαιλέοντας και οι έξι λέξεις

Πισωγύρισμα, αναμφίβολα, όχι όμως ικανό να αλλάξει την γνώμη του Αντόνιο Κορδόν, ο οποίος από την πρώτη στιγμή του στον Ολυμπιακό, τον είχε πολύ, μα πάρα πολύ ψηλά στη λίστα του. Απλώς, χρειάζονταν – και γι’ αυτόν – να περιμένει και πλέον, φαίνεται πως του δίνει για δεύτερη φορά στην καριέρα τους τα κλειδιά μιας ομάδας, για πρώτη φορά στην καριέρα του Μαρτίνεθ εκτός ισπανικών συνόρων.

Μην ψάχνετε για σχήματα και διατάξεις. Δεν υπάρχουν νόρμες στη μεθοδολογία του 42χρονου προπονητή. Κατά καιρούς είχε υιοθετήσει τα πάντα. Και όχι μόνο κατά συνθήκη, αλλά σε βάθος χρόνου. 4-2-3-1, 4-3-3, 4-4-2, ακόμη και σχήματα με τρεις κεντρικούς αμυντικούς, όλα με κάθε πιθανή διαφοροποίηση σε ρόλους και χαρακτηριστικά των ποδοσφαιριστών.

"Αν έχω λεμόνια, θα φτιάξω λεμονάδα. Αν έχω πορτοκάλια, πορτοκαλάδα", μια από τις χαρακτηριστικές ατάκες του ακριβώς απαντώντας – στα χρόνια της θητείας του στην Γρανάδα – για το τι και πως αρέσκεται η ομάδα του να παρατάσσεται στο γήπεδο.

"Χαμαιλέοντας". Αυτή είναι η αγαπημένη του λέξη, ψέματα, η αγαπημένη του προσέγγιση για το τι και πως θέλει η ομάδα του να παρουσιάζεται. Και όχι μόνο σε σειρά παιχνιδιών, αλλά ακόμη και στο ίδιο: "Θέλω να μπορούμε να φοράμε διάφορα κοστούμια ακόμη και μέσα στο ίδιο ενενηντάλεπτο", τονίζει ενισχυτικά, προσθέτοντας πως ποτέ δεν θα ζητήσει κάτι που δεν έχει δουλέψει στην προπόνηση.

Γενικές αρχές, διακριτά στοιχειά, εννοείται πως υπάρχουν στη φιλοσοφία του. Αμυντική δομή και ανασταλτική σοβαρότητα, συνοχή, πολύ τρέξιμο για την κάλυψη και αξιοποίηση των χώρων, ελευθερία στους (ποιοτικούς) μεσοεπιθετικούς, αλλά υποχρεωτικά επιθετικό πρέσινγκ και κυνήγι της μπάλας παντού.

Εμπιστεύεται τους ποδοσφαιριστές του, γι’ αυτό και το βασικό του ζητούμενο είναι να χτιστούν καλά αποδυτήρια, με σεβασμό, επικοινωνία και καλή διάθεση. Στον Ολυμπιακό (εφόσον οριστικοποιηθεί ο ερχομός του) να περιμένουν μπάρμπεκιου, ομαδικές εξορμήσεις με ποδήλατα, ως και αναβάσεις σε βουνά και περιπάτους στη φύση.

(Τους) Μιλάει για δουλειά, αυτοθυσία και δύναμη, επιμένοντας στην έννοια της ομάδας και όχι στον ατομικισμό. Καμία μονάδα δεν είναι σταρ, το γκρουπ μόνο. Μπορεί να είναι κλισέ, σίγουρα δεν είναι καινοφανές, αλλά το πιστεύει και όπου και αν θήτευσε, αυτό αποτελεί το δομικό κομμάτι των ιδεών του.

Μαζί με έξι λέξεις, οι οποίες σχεδόν ποτέ δεν απουσιάζουν από τις ομιλίες του, σχεδόν πάντα αναγράφονται στον πίνακα των αναλύσεών του.

Συνοχή, ενότητα, εξυπνάδα, ωριμότητα, γενναιότητα, αποφασιστικότητα.

Βασικά ναι, αλλά ένας επιπλέον λόγος που δικαιολογεί και την προτίμηση του Αντόνιο Κορδόν στον Μαρτίνεθ είναι πως αρκετά εξ αυτών έλειψαν από τον Ολυμπιακό της περασμένης περιόδου.