Ήταν Κυριακή, 8 Φεβρουαρίου 1981, λίγα λεπτά πριν τις 17:00. Ο αγώνας του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ είχε ολοκληρωθεί με θριαμβευτές τους ερυθρόλευκους με σκορ 6-0. Η χαρά των φιλάθλων είχε φτάσει στα ουράνια και όλοι ήταν εκστασιασμένοι με το εκκωφαντικό αποτέλεσμα στο ντέρμπι. Ο ενθουσιασμός ήταν ακόμη μεγαλύτερος στη Θύρα 7, εκεί όπου συγκεντρώνονται οι πιο ένθερμοι οπαδοί των Πειραιωτών. Μια χαρά που όμως δεν θα κρατούσε για πολύ. Μια χαρά που έμελλε να μετατραπεί σε μια τραγωδία που όμοιά της δεν βίωσε ξανά ο ελληνικός αθλητισμός. Σοκ...

Λίγο πριν το τραγικό συμβάν, οι φίλαθλοι παραληρούσαν και ορισμένοι εξ αυτών ανυπομονούσαν να εγκαταλείψουν τις κερκίδες, ώστε να βρεθούν στην έξοδο των παικτών από τα αποδυτήρια, προκειμένου να τους αποθεώσουν. Σε λίγα λεπτά, οι σκάλες είχαν γεμίσει από κόσμο που δεν περίμενε αυτό που θα ακολουθούσε. Σε ελάχιστο χρόνο, κόσμος βρίσκεται εγκλωβισμένος, σωριάζεται και ποδοπατείται από τους επερχόμενους. Ένα ανθρώπινο τείχος έχει σταματήσει την έξοδο των υπολοίπων.

Όσοι δεν έχουν καταλάβει τι έχει συμβεί, αρχίζουν και πιέζουν, ώστε να βγουν όσο πιο γρήγορα γίνεται, χωρίς να αντιληφθούν ότι συνθλίβονται ανθρώπινα κορμιά. Αργότερα διαδίδεται η είδηση ότι υπάρχουν τραυματίες και νεκροί. Οι πανηγυρισμοί σύντομα μετατρέπονται σε θρήνο. Οι σκηνές είναι εφιαλτικές. Δεκάδες άνθρωποι εκλιπαρούν για βοήθεια. Κόσμος προσπαθεί να ανασύρει τους νεκρούς και να τραβήξει τους τραυματίες. Πολλοί ήταν αυτοί που είχαν χάσει τις αισθήσεις τους. " Ανοίξτε τις πόρτες", φώναζε ο κόσμος. Μέσα σε συνθήκες πανικού μεταφέρονται με φορεία στο Τζάνειο.

Όλοι οι θάνατοι οφείλονταν σε ασφυξία. Δεκαεννέα ψυχές έφυγαν εκείνη τη στιγμή και άλλες δύο θα ακολουθούσαν λίγο αργότερα. Το σύνολο: 21. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία παιδιά νεαρά. 14, 17, 20 ετών, ο μεγαλύτερος στα 40. Ανάμεσά τους και ένας φίλος της ΑΕΚ, ο Γεράσιμος Αμίτσης.

Εκείνη η μοιραία 8η Φλεβάρη του 1981 άλλαξε τις ζωές πολλών οικογενειών, τις σημάδεψε για πάντα. Πληγές που δεν επουλώθηκαν ποτέ. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε. Ο Στέλιος Κανελλόπουλος έχασε τον 18χρονο αδελφό του Γιάννη εκείνη της αποφράδα ημέρα. Μέσα σε μια στιγμή ο αγαπημένος του αδελφός είχε χαθεί για πάντα. Η δική του ζωή άλλαξε, δεν γινόταν να είναι η ίδια. Ακόμα και σήμερα μιλάει με κόμπο στο στομάχι, όταν θυμάται εκείνες τις στιγμές. Μπορεί να πέρασαν 41 χρόνια, αλλά ο πόνος παραμένει. Αλήθεια, φεύγει ποτέ; Σταματάς να πονάς; Ο χρόνος λένε πως είναι το καλύτερο γιατρικό, εντούτοις ορισμένα γεγονότα είναι τόσο δυνατά, που απλά μαθαίνεις να ζεις με αυτά, χωρίς ποτέ να τα ξεχνάς. Τα δέχεσαι, αλλά δεν τα αποδέχεσαι. Πώς θα μπορούσες άλλωστε.

"Εγώ εκείνη τη μέρα έχασα και τη μητέρα μου"

Μας έκανε την τιμή να μιλήσει στο SPORT24, σε μια συγκλονιστική εξομολόγηση καρδιάς. "Ήμουν 14 ετών όταν συνέβη. Ήμουν διαλυμένος, ακόμα και μέχρι τώρα έχει επηρεάσει τη ζωή μου. Δεν είναι τίποτα το ίδιο από εκείνη την στιγμή", λέει ο ίδιος. Οι λέξεις δεν βγαίνουν εύκολα από το στόμα του. Βγάζουν πόνο και ανείπωτη θλίψη. "Η μάνα μου, προ κορονοϊού ειδικά, πήγαινε σχεδόν καθημερινά στο νεκροταφείο. Τη Μεγάλη Παρασκευή ήταν από το πρωί εκεί και έφευγε όταν έβγαινε ο επιτάφιος. Τα πρώτα 2-3 χρόνια μάλιστα μετά την απώλεια του αδελφού μου, ήταν κάθε μέρα εκεί, για να βρίσκεται κοντά του. Εγώ εκείνη τη μέρα έχασα και τη μητέρα μου...".

Με τον αδελφό του ήταν φιλαράκια, ήταν ο ένας στην καθημερινότητα του άλλου, έκαναν πράγματα μαζί. Όλα χάθηκαν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. "Όταν πήρα το πρώτο μου αυτοκίνητο, πήγα στο νεκροταφείο και ακούμπησα τα κλειδιά στο μνήμα, στη φωτογραφία του. Είχα την ανάγκη να μοιραστώ κάτι μαζί του", μας είπε ο Στέλιος και η φωνή του ήταν τρεμάμενη. Του έλειπε πολύ, τον ήθελε κοντά του, στο πλάι του, να μοιράζεται μαζί του τις αγωνίες του, τις χαρές και τις λύπες του.

Ο Γιάννης χειροκροτούσε τον αντίπαλο μέσα στη Θύρα 7

Για τη μητέρα του, ο καιρός λίγο πριν το ετήσιο είναι πάντα δύσκολος. "Από τα Χριστούγεννα και μετά είναι στα... κάγκελα μέχρι να έρθει το μνημόσυνο. Άλλαξε όλη η ζωή μας", είπε ακόμα και συνέχισε: "Όλα αυτά τα χρόνια δεν το προβάλλω και πολλοί που με γνωρίζουν χρόνια, το μαθαίνουν καιρό μετά ότι έχασα τον αδελφό μου εκείνη την ημέρα. Με όποιον και αν το συζητάω, όλοι θυμούνται τι έκαναν εκείνη την ημέρα και πού βρίσκονταν. Αυτό το γεγονός, μέσα στην τραγικότητά του, μεγάλωσε την ιστορία του Ολυμπιακού".

Ο Στέλιος συνέχισε την εξιστόρηση, ενθυμούμενος ένα περιστατικό μέσα στη Θύρα 7, που για τον ίδιο καταδεικνύει την διαφορά του τότε με το σήμερα. "Πηγαίναμε μαζί στο γήπεδο με τον αδελφό μου. Θυμάμαι ότι ήμασταν σε έναν αγώνα στη Θύρα 7 και παίζαμε με την Καστοριά. Μπήκαν μέσα για το ζέσταμα και εκείνος τους χειροκρότησε. Αναρωτήθηκα μάλιστα 'γιατί χειροκροτάς;' και μου είπε 'ρε Στέλιο, άξιοι είναι και αυτοί, ήρθαν να παίξουν τον αγώνα τους, γιατί να μην τους χειροκροτήσω;'. Ήταν αξίες όλα αυτά τα παιδιά και γι' αυτό δεν ξεχνιούνται μέχρι σήμερα".

Η τραγωδία στα σκαλάκια της Θύρας 7 "διέλυσε πολλές οικογένειες. Κάποιοι μάλιστα είχαν ήδη δικά τους παιδιά", είπε ακόμα και σε ερώτησή μας αν το γεγονός αυτό τον απομάκρυνε ή τον έφερε πιο κοντά με τον Ολυμπιακό, απάντησε αφοπλιστικά πως "εμένα με έδεσε ακόμα περισσότερο με τον Ολυμπιακό".

Το λουλούδι που πήγε να αφήσει μόνος του ο Μάικ Γαλάκος

Η 8η Φεβρουαρίου για τον Στέλιο είναι μια μέρα ιδιαίτερη, έστω και αν έχουν περάσει πλέον πολλά χρόνια. "Κάθε χρόνο πηγαίνω ακριβώς στις 16:55 και αφήνω ένα τριαντάφυλλο. Μια φορά, πρέπει να ήταν τρία ή πέντε χρόνια μετά το γεγονός, σταματάει ένα άσπρο Golf και ήταν ο Μάικ Γαλάκος. Είχε έρθει να αφήσει ένα λουλούδι. Είχα συγκινηθεί πάρα πολύ. Με στενοχωρεί που δεν μπορεί να έρθει πλέον ο Γαλάκος για τους γνωστούς λόγους. Είχε μέσα του πράγματα αυτός ο άνθρωπος. Με συγκινεί κάθε φορά το σύνθημα 'αδέλφια ζείτε, εσείς μας οδηγείτε'. Θα ευχόμουν να τους οδηγούν όντως. Συγκινούμαι όταν βλέπω μικρά παιδιά να έρχονται και να αφήνουν ένα λουλούδι και ας μην το έζησαν. Μεγάλωσαν την ιστορία μας...".

Επανερχόμαστε στη μητέρα του, μια γυναίκα που ακόμα και σήμερα δεν μπορεί να ξεπεράσει την απώλεια του παιδιού της. "Μόλις μπεις στο σπίτι μας, υπάρχει μια μεγάλη φωτογραφία του αδελφού μου, είναι το πρώτο πράγμα που βλέπεις όταν μπαίνεις. Ανοίγεται πάντα αυτή η κουβέντα. Το παιδί της που έχασε, είναι το μόνιμο θέμα συζήτησής της".

Ο Στέλιος καταλαβαίνει απόλυτα αυτό που περνάει και η οικογένεια του αδικοχαμένου, Άλκη Καμπανού, η στυγερή δολοφονία του οποίου έχει συγκλονίσει το πανελλήνιο. "Το τι κλάμα έχω ρίξει με τον Άλκη, ξέροντας ειδικά το τι σημαίνει για τους γονείς του, το τι θα περάσουν από 'δω και πέρα αυτοί οι άνθρωποι". Πόνος αβάσταχτος, που μόνο όποιος τον έχει βιώσει στο πετσί του, μπορεί να τον νιώσει και να τον καταλάβει.

"Τον αναγνώρισε από τα ρούχα ο ξάδελφός μου στο Τζάνειο. Είχε υποστεί ρήξη σπλήνας..."

Πώς είχε κυλήσει η ημέρα για τον Στέλιο και τον αδικοχαμένο Γιάννη; "Σε εκείνο τον αγώνα, επειδή ήταν ντέρμπι, είχε βρει αρχικά εισιτήριο για την 10. Με τα πολλά, έψαξε και βρήκε στην 7. Στα μεγάλα ματς δεν με έπαιρνε μαζί του. Το σπίτι μας είναι κοντά στο γήπεδο και είχα βγει στον δρόμο και περίμενα να γυρίσει. Περίμενα, περίμενα... Πέρναγε η ώρα. Μας έπαιρναν μετά τηλέφωνα αν γύρισε ο Γιάννης. Ένα από τα επόμενα τηλέφωνα ήταν και το μοιραίο. Ένας ξάδελφός μου ήταν αυτός που έκανε την αναγνώριση στο Τζάνειο. Στο νοσοκομείο δεν τον γνώρισε, ήταν μελανιασμένος, είχε πάθει και ρήξη σπλήνας. Τον αναγνώρισε από τα ρούχα που φορούσε...".

Τι θα ήθελε πλέον ο ίδιος ο Στέλιος και το ρίχνει στο τραπέζι ως πρόταση; "Αυτό που θα ήθελα, είναι να γίνεται κάθε χρόνο τέτοια μέρα στις 15:00 ένα φιλικό μεταξύ των δύο ομάδων και να τελειώνει στις 16:55. Επειδή προφανώς είναι δύσκολο να γίνει από τις ανδρικές ομάδες, θα μπορούσε να γίνει από τις Κ18. Θα ήταν κάτι πολύ όμορφο".

"Το εξομολογητήριό μου είναι το νεκροταφείο"

Ένα μελανό σημείο στο συγκεκριμένο τραγικό συμβάν είναι η απονομή δικαιοσύνης. "Δόθηκαν τότε κάποιες αποζημιώσεις στις οικογένειες, αλλά οι υπαίτιοι δεν βρέθηκαν, ούτε θα βρεθούν ποτέ. Δεν θα αποδοθεί ποτέ δικαιοσύνη. Κάθε φορά που μιλάω, μπουκώνω, ακόμα και στα 54 μου. Άλλαξε η ζωή μου. Η ευτυχία μας περιορίστηκε πολύ από τότε. Ακόμα παλεύω μέσα μου. Μου πήρε χρόνια να το διαχειριστώ. Το εξομολογητήριό μου είναι το νεκροταφείο".

Κλείνοντας, ο Στέλιος Κανελλόπουλος θέλησε να εκφράσει τα δικά του συναισθήματα, τα δικά του βιώματα μέσα από 41 λέξεις, όσα και τα χρόνια που δεν έχει δίπλα του το στήριγμά του, τον αδελφό του. Λέξεις που φανερώνουν όλα εκείνα που κουβαλάει μέσα του...

"Κυριακή μεσημέρι

Έξι φορές φωνές

Κερδίζουμε

Σε περιμένω να πανηγυρίσουμε

Μόνος

Δεν έρχεσαι

Ειδήσεις

Δυστύχημα

Θύρα Επτά

Διαλυμένες οικογένειες

Πάλι ίδια μέρα

Πάλι μόνος

Τόσος κόσμος

Εγώ μόνος

Ποδόσφαιρο, κοινωνία

Μόνος ή μαζί;

Γιατί;

Ποιος επέλεξε για μένα τη μοναξιά;"

Τα ονόματα των 21 νεκρών

Παναγιώτης Τουμανίδης (14 ετών),

Κώστας Σκλαβούνης (16 ετών),

Ηλίας Παναγούλης (17 ετών),

Γεράσιμος Αμίτσης (18 ετών-οπαδός της ΑΕΚ),

Γιάννης Κανελλόπουλος (18 ετών),

Σπύρος Λεωνιδάκης (18 ετών),

Γιάννης Σπηλιόπουλος (19 ετών),

Νίκος Φίλος (19 ετών),

Γιάννης Διαλυνάς (20 ετών),

Βασίλης Μάχας (20 ετών),

Ευστράτιος Πούπος (20 ετών),

Μιχάλης Κωστόπουλος (21 ετών),

Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου (23 ετών),

Σπύρος Ανδριώτης (24 ετών),

Κώστας Καρανικόλας (26 ετών),

Μιχάλης Μάρκου (27 ετών),

Κώστας Μπίλας (28 ετών),

Αναστάσιος Πιτσόλης (30 ετών),

Αντώνης Κουρουπάκης (34 ετών),

Χρήστος Χατζηγεωργίου (34 ετών),

Δημήτριος Αδαμόπουλος (40 ετών).