Ο αφελληνισμός διαρκείας της ΑΕΚ
To Sport24.gr ανοίγει τον φάκελο "αποδυτήρια". Στα γραφεία ο Σκόκο αλλά δεν πωλείται. Ο... ύπνος του Ταχτσίδη
(Διαβάστε
για την... επίσκεψη του Σκόκο στα γραφεία της ΠΑΕ, για τον Ταχτσίδη που τον πήρε ο ύπνος, τους "4" του Σταύρου Αδαμίδη και τον Ισμαέλ Μπλάνκο που νιώθει χρόνο με το χρόνο λιγότερα καλά στην ΑΕΚ)
Η κατάσταση άρχισε να παγιώνεται: όποιος θέλει παίρνει το καπελάκι του και φεύγει αν δεν του γίνονται τα γούστα Έτσι έμαθε τους ποδοσφαιριστές η κιτρινόμαυρη διοίκηση από το 2004 κι εντεύθεν. Οι περιπτώσεις πολλές: Δέλλας, Λυμπερόπουλος, Ριβάλντο οι πιο χαρακτηριστικές και οδυνηρές. Διότι ήταν οι τελευταίοι (μαζί με τον αποχωρήσαντα από την ενεργό δράση Άκη Ζήκο) που μπορούσαν να βάλουν μια τάξη στα αποδυτήρια.
Η ΑΕΚ του 2010 είναι μια ομάδα δίχως ταυτότητα, δίχως μια ενιαία γραμμή εντός των αποδυτηρίων. Ποδοσφαιριστές έφτασαν στο σημείο να λογομαχούν ακόμα και για το αν το ρεπό θα είναι μονοήμερο ή διήμερο. Ασφαλώς ευθύνεται γι αυτό και ο Ντούσαν Μπάγεβιτς.
Είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί να ελέγξει αυτό που γίνεται, πολλές φορές επειδή δεν το περιμένει από που θα του έρθει. Ασφαλώς κι επειδή δεν έχει πλέον τα ελληνικά στηρίγματα του παρελθόντος, παίκτες που σε άλλες εποχές θα επέβαλαν τα αυτονόητα.
Ίσως διότι οι παίκτες (ειδικά κάποιοι ξένοι) βρίσκουν το πάτημα και στην πολυεπίπεδη ανυπαρξία της διοίκησης από τότε που ο Ντέμης Νικολαΐδης αποφάσισε να απόσχει της προσπάθειας που ο ίδιος εμπνεύστηκε το καλοκαίρι του 2004.
Κακά τα ψέμματα, ήταν εκείνος που διασφάλιζε την αρμονία των αποδυτηρίων σε ανάλογες περιπτώσεις εμφανούς χάσματος ανάμεσα στον προπονητή και σημαντική μερίδα ποδοσφαιριστών. Επί παραδείγματι, τον Λορένσο Σέρα Φερέρ τον αντιπαθούσε από το πρώτο δίμηνο παρουσίας του στην ΑΕΚ το 90% των παικτών. Ήταν όμως ο Ντέμης εκεί για να απορροφά τους κραδασμούς και να επιβάλει την πειθαρχία.
Ήταν κάποτε μια ελληνική ΑΕΚ
Τις εποχές που ο Μπάγεβιτς οσφρυζόταν ότι μια κατάσταση στα αποδυτήρια έτινε να ξεφύγει από τον έλεγχο, είχε τα μεγάλα μέσα να «πνίξει» το κακό προτού πετάξει ρίζες. Ο Μανωλάς, ο Ατματσίδης, ο Κασάπης, ο Μητρόπουλος, ο Σαραβάκος, ο Σαββίδης, ο Μήνου, ο Μπορμπόκης, ο Καραγκιοζόπουλος, ο Παπαιωάννου (κ.α.) ήταν εκεί.
Και αργότερα κατά τη δεύτερη θητεία του στην ΑΕΚ, οι Κατσουράνης και Λυμπερόπουλος. Ήταν μόνο κάποιοι από τους εγγυητές της οικογενειακής ατμόσφαιρας και αλληλεγγύης στα αποδυτήρια. Ποιος ξένος θα τολμούσε να πει «στα... μου η ΑΕΚ, εγώ τα λεφτά μου θέλω και δεν με νοιάζει τίποτε άλλο» και δεν θα έφευγε με πατσαβούρες από τα αποδυτήρια;
Τώρα οι Έλληνες αποτελούν τη μειοψηφία. Όχι μόνο σε αριθμό αλλά και σε φωνή, σε πυγμή, σε προσωπικότητα. Μια ματιά στο ρόστερ πείθει τον καθένα ότι σημείο αναφοράς της ΑΕΚ δεν αποτελούν οι Έλληνες αλλά οι ξένοι ποδοσφαιριστές της.
Κι όμως, θα θυμάστε όλοι ότι αυτή η προσπάθεια ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2004 με προοπτική «ύστερα από πέντε χρόνια να έχουμε μια ομάδα αποτελούμενη ως επί το πλείστον από εν ενεργεία έλληνες διεθνείς» όπως είχε εξαγγείλει ο Ντέμης.
Οι ξένοι το κουμάντο!
Οι εποχές άλλαξαν, αλλά ο Ολυμπιακός έχει ακόμα ως σημείο αναφοράς εντός των αποδυτηρίων τον Τοροσίδη, τον Στολτίδη, τον Αβραάμ, τον Νικοπολίδη. Και ο Παναθηναϊκός τον Κατσουράνη, τον Καραγκούνη, τον Σαλπιγγίδη, τον Βύντρα, τον Σπυρόπουλο. Και σύντομα θα αποκτήσουν φωνή και λόγο ο Νίνης, ο Τζόρβας και ο Σεϊταρίδης που προσπαθεί να επανέλθει. Όλοι τους έλληνες διεθνείς, εν ενεργεία ή μη.
Στην ΑΕΚ τέτοιες προσωπικότητες δεν ευδοκιμούν πλέον. Ο Καφές προσπαθεί να κρατήσει τα γκέμια των αποδυτηρίων αλλά του είναι δύσκολο. Ο Μάκος, ο Γεωργέας και ο Αλεξόπουλος για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, δεν είναι αυτοί που θα φωνάξουν, που θα απαιτήσουν, που θα επιβληθούν.
Καλώς η κακώς οι ξεχωριστοί - ακριβότεροι - σημαντικότεροι - ποιοτικότεροι παίκτες της ΑΕΚ είναι ξένοι ( Μαϊστόροβιτς, Σκόκο, Τζεμπούρ, Μπλάνκο, Αραούχο ακόμα και ο αδικημένος από τον Μπάγεβιτς Γκερέιρο) και πάνω από όλα ξεκάθαροι επαγγελματίες.
« Δεν πληρώνομαι. Δεν υπογράφω το χαρτί για την αδειοδότηση. Δεν με ενδιαφέρει η ΑΕΚ, με ενδιαφέρουν τα χρήματά μου». Δεν έχουν άδικο. Είναι κάτι που όμως δεν θα εκστόμιζαν ποτέ ο Καφές, ο Μάκος, Αλεξόπουλος, ο Γεωργέας, ο Παυλής, ο Αραμπατζής, ο Γκέντσογλου. (Ενδεχομένως να το έκανε ο Ταχτσίδης που δείχνει με τελευταίες του ότι δεν πολυκαίγεται για την ΑΕΚ).
Ορδές μισθοφόρων!
Την τελευταία εξαετία πέρασε από την ΑΕΚ κάθε καρυδιάς καρύδι. Από το «μινγκ» Βενγλίνσκι ως τον Τσάνκο το «τσακάλι» (για γέλια και για κλάματα μαζί). Και ακόμα, ο Αμπονσά, ο Παουτάσο, ο Ντελίμπασιτς, ο Μάλμπασα, ο απίθανος (σχεδιαστής ρούχων πλέον!) Ασκάρατε, ο Μανού, ο Μορέτο, ο εν δυνάμει παλαίμαχος Αρουαμπαρένα, ο Άρτσε, ο Γιαχάγια (για τον οποίο, αν είναι δυνατόν, γίνεται και θέμα επειδή δεν παίζει!), ο «πυραυλοκίνητος» Ουντέζε, ο (δήθεν) πολλά υποσχόμενος Χέτεμαϊ που υποτίθεται θα έπαιζε στη Γιουβέντους και δυσκολεύεται να βρει θέση στα δεύτερα της Τβέντε, ο Ενσαλίβα που συμπλήρωσε δυόμισι χρόνια στην ΑΕΚ κι ακόμα περιμένουμε να κάνει έστω ένα μεγάλο ματς.
Και ακόμα ο Ενσιαμπαμφούμου, ο νέος Χάρι Κιούελ ονόματι Νέιθαν Μπερνς και ο Ελ Χατζί Ντιουφ. Πόσα χαμένα συμβόλαια, πόσα πεταμένα λεφτά (λίγα ή πολλά δεν έχει σημασία) για ξένους ποδοσφαιριστές που πήραν ευκαιρίες που δεν της άξιζαν από έλληνες παίκτες, έστω μικρότερων κατηγοριών, που το λιγότερο θα «σκίζονταν» για την κιτρινόμαυρη φανέλα.
Η κατάσταση άρχισε να παγιώνεται: όποιος θέλει παίρνει το καπελάκι του και φεύγει αν δεν του γίνονται τα γούστα Έτσι έμαθε τους ποδοσφαιριστές η κιτρινόμαυρη διοίκηση από το 2004 κι εντεύθεν. Οι περιπτώσεις πολλές: Δέλλας, Λυμπερόπουλος, Ριβάλντο οι πιο χαρακτηριστικές και οδυνηρές. Διότι ήταν οι τελευταίοι (μαζί με τον αποχωρήσαντα από την ενεργό δράση Άκη Ζήκο) που μπορούσαν να βάλουν μια τάξη στα αποδυτήρια.
Η ΑΕΚ του 2010 είναι μια ομάδα δίχως ταυτότητα, δίχως μια ενιαία γραμμή εντός των αποδυτηρίων. Ποδοσφαιριστές έφτασαν στο σημείο να λογομαχούν ακόμα και για το αν το ρεπό θα είναι μονοήμερο ή διήμερο. Ασφαλώς ευθύνεται γι αυτό και ο Ντούσαν Μπάγεβιτς.
Είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί να ελέγξει αυτό που γίνεται, πολλές φορές επειδή δεν το περιμένει από που θα του έρθει. Ασφαλώς κι επειδή δεν έχει πλέον τα ελληνικά στηρίγματα του παρελθόντος, παίκτες που σε άλλες εποχές θα επέβαλαν τα αυτονόητα.
Ίσως διότι οι παίκτες (ειδικά κάποιοι ξένοι) βρίσκουν το πάτημα και στην πολυεπίπεδη ανυπαρξία της διοίκησης από τότε που ο Ντέμης Νικολαΐδης αποφάσισε να απόσχει της προσπάθειας που ο ίδιος εμπνεύστηκε το καλοκαίρι του 2004.
Κακά τα ψέμματα, ήταν εκείνος που διασφάλιζε την αρμονία των αποδυτηρίων σε ανάλογες περιπτώσεις εμφανούς χάσματος ανάμεσα στον προπονητή και σημαντική μερίδα ποδοσφαιριστών. Επί παραδείγματι, τον Λορένσο Σέρα Φερέρ τον αντιπαθούσε από το πρώτο δίμηνο παρουσίας του στην ΑΕΚ το 90% των παικτών. Ήταν όμως ο Ντέμης εκεί για να απορροφά τους κραδασμούς και να επιβάλει την πειθαρχία.
Ήταν κάποτε μια ελληνική ΑΕΚ
Τις εποχές που ο Μπάγεβιτς οσφρυζόταν ότι μια κατάσταση στα αποδυτήρια έτινε να ξεφύγει από τον έλεγχο, είχε τα μεγάλα μέσα να «πνίξει» το κακό προτού πετάξει ρίζες. Ο Μανωλάς, ο Ατματσίδης, ο Κασάπης, ο Μητρόπουλος, ο Σαραβάκος, ο Σαββίδης, ο Μήνου, ο Μπορμπόκης, ο Καραγκιοζόπουλος, ο Παπαιωάννου (κ.α.) ήταν εκεί.
Και αργότερα κατά τη δεύτερη θητεία του στην ΑΕΚ, οι Κατσουράνης και Λυμπερόπουλος. Ήταν μόνο κάποιοι από τους εγγυητές της οικογενειακής ατμόσφαιρας και αλληλεγγύης στα αποδυτήρια. Ποιος ξένος θα τολμούσε να πει «στα... μου η ΑΕΚ, εγώ τα λεφτά μου θέλω και δεν με νοιάζει τίποτε άλλο» και δεν θα έφευγε με πατσαβούρες από τα αποδυτήρια;
Τώρα οι Έλληνες αποτελούν τη μειοψηφία. Όχι μόνο σε αριθμό αλλά και σε φωνή, σε πυγμή, σε προσωπικότητα. Μια ματιά στο ρόστερ πείθει τον καθένα ότι σημείο αναφοράς της ΑΕΚ δεν αποτελούν οι Έλληνες αλλά οι ξένοι ποδοσφαιριστές της.
Κι όμως, θα θυμάστε όλοι ότι αυτή η προσπάθεια ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2004 με προοπτική «ύστερα από πέντε χρόνια να έχουμε μια ομάδα αποτελούμενη ως επί το πλείστον από εν ενεργεία έλληνες διεθνείς» όπως είχε εξαγγείλει ο Ντέμης.
Οι ξένοι το κουμάντο!
Οι εποχές άλλαξαν, αλλά ο Ολυμπιακός έχει ακόμα ως σημείο αναφοράς εντός των αποδυτηρίων τον Τοροσίδη, τον Στολτίδη, τον Αβραάμ, τον Νικοπολίδη. Και ο Παναθηναϊκός τον Κατσουράνη, τον Καραγκούνη, τον Σαλπιγγίδη, τον Βύντρα, τον Σπυρόπουλο. Και σύντομα θα αποκτήσουν φωνή και λόγο ο Νίνης, ο Τζόρβας και ο Σεϊταρίδης που προσπαθεί να επανέλθει. Όλοι τους έλληνες διεθνείς, εν ενεργεία ή μη.
Στην ΑΕΚ τέτοιες προσωπικότητες δεν ευδοκιμούν πλέον. Ο Καφές προσπαθεί να κρατήσει τα γκέμια των αποδυτηρίων αλλά του είναι δύσκολο. Ο Μάκος, ο Γεωργέας και ο Αλεξόπουλος για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, δεν είναι αυτοί που θα φωνάξουν, που θα απαιτήσουν, που θα επιβληθούν.
Καλώς η κακώς οι ξεχωριστοί - ακριβότεροι - σημαντικότεροι - ποιοτικότεροι παίκτες της ΑΕΚ είναι ξένοι ( Μαϊστόροβιτς, Σκόκο, Τζεμπούρ, Μπλάνκο, Αραούχο ακόμα και ο αδικημένος από τον Μπάγεβιτς Γκερέιρο) και πάνω από όλα ξεκάθαροι επαγγελματίες.
« Δεν πληρώνομαι. Δεν υπογράφω το χαρτί για την αδειοδότηση. Δεν με ενδιαφέρει η ΑΕΚ, με ενδιαφέρουν τα χρήματά μου». Δεν έχουν άδικο. Είναι κάτι που όμως δεν θα εκστόμιζαν ποτέ ο Καφές, ο Μάκος, Αλεξόπουλος, ο Γεωργέας, ο Παυλής, ο Αραμπατζής, ο Γκέντσογλου. (Ενδεχομένως να το έκανε ο Ταχτσίδης που δείχνει με τελευταίες του ότι δεν πολυκαίγεται για την ΑΕΚ).
Ορδές μισθοφόρων!
Την τελευταία εξαετία πέρασε από την ΑΕΚ κάθε καρυδιάς καρύδι. Από το «μινγκ» Βενγλίνσκι ως τον Τσάνκο το «τσακάλι» (για γέλια και για κλάματα μαζί). Και ακόμα, ο Αμπονσά, ο Παουτάσο, ο Ντελίμπασιτς, ο Μάλμπασα, ο απίθανος (σχεδιαστής ρούχων πλέον!) Ασκάρατε, ο Μανού, ο Μορέτο, ο εν δυνάμει παλαίμαχος Αρουαμπαρένα, ο Άρτσε, ο Γιαχάγια (για τον οποίο, αν είναι δυνατόν, γίνεται και θέμα επειδή δεν παίζει!), ο «πυραυλοκίνητος» Ουντέζε, ο (δήθεν) πολλά υποσχόμενος Χέτεμαϊ που υποτίθεται θα έπαιζε στη Γιουβέντους και δυσκολεύεται να βρει θέση στα δεύτερα της Τβέντε, ο Ενσαλίβα που συμπλήρωσε δυόμισι χρόνια στην ΑΕΚ κι ακόμα περιμένουμε να κάνει έστω ένα μεγάλο ματς.
Και ακόμα ο Ενσιαμπαμφούμου, ο νέος Χάρι Κιούελ ονόματι Νέιθαν Μπερνς και ο Ελ Χατζί Ντιουφ. Πόσα χαμένα συμβόλαια, πόσα πεταμένα λεφτά (λίγα ή πολλά δεν έχει σημασία) για ξένους ποδοσφαιριστές που πήραν ευκαιρίες που δεν της άξιζαν από έλληνες παίκτες, έστω μικρότερων κατηγοριών, που το λιγότερο θα «σκίζονταν» για την κιτρινόμαυρη φανέλα.