Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει τις δικές του παθογένειες. Ένα από τα σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει, έχει να κάνει με τη νοοτροπία των ανθρώπων που βρίσκονται γύρω από αυτό.

Το γεγονός πως δεν δέχονται την ήττα, σαν μέρος του παιχνιδιού και δεν μπορούν να κατανοήσουν πως για να δημιουργηθεί ένα καλό σύνολο χρειάζεται χρόνος.

Υπάρχουν περιπτώσεις που πρέπει να προλαβαίνεις το κακό

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που υποστηρίζουν πως αξίζουν χρόνο όλοι οι προπονητές. Υπάρχουν περιπτώσεις, που η δουλειά που γίνεται σε μία ομάδα είναι προβληματική και φωνάζει πως δεν οδηγεί πουθενά.

Έχουμε δει πολλές τέτοιες στην χώρα μας και σε αυτές τις συνθήκες οφείλει μία διοίκηση να δράσει γρήγορα, για να προλάβει το κακό. Δεν γινόταν, για παράδειγμα να παραμείνει πέρυσι στον Παναθηναϊκό ο Πογιάτος, ούτε πρόπερσι στην ΑΕΚ ο Καρντόσο, ούτε ακόμα παλιότερα ο Χάσι στον Ολυμπιακό.

Επίσης μπορεί ο Φερέιρα να έχει μία πετυχημένη δουλειά στην Παλμέιρας, αλλά το γεγονός πως στηρίχτηκε από την διοίκηση του ΠΑΟΚ, περισσότερο από ότι δικαιολογούσε η εικόνα της ομάδας στοίχησε όσον αφορά την ατομική κατάσταση των ποδοσφαιριστών.

Ο προπονητής που πέρυσι ισοφάρισε ρεκόρ 40 χρόνων, κρίθηκε ακατάλληλος τη δεύτερη αγωνιστική

Υπάρχουν όμως πολλές περιπτώσεις που στην χώρα μας, λειτουργούμε με υπερβολή. Πρόσφατο παράδειγμα αυτό που συνέβη στον Άρη με τον Άκη Μάντζιο.

Είναι απίστευτο και σε τόσο μεγάλη έκταση συμβαίνει μόνο στην δική μας χώρα. Ο προπονητής που την περσινή σεζόν έβγαλε τον Άρη, στην καλύτερη θέση της ιστορίας του τα τελευταία 40 χρόνια, βρέθηκε υπ ατμών τη δεύτερη αγωνιστική της Super League Interwetten.

Έφαγε πρόστιμο διάβασε πως αν δεν υπήρχε παιχνίδι μεσοβδόμαδα δεν θα είχε παραμείνει στην θέση του και στην πράξη, χρειάστηκε μία τυχερή, οριακή νίκη με τον Παναθηναϊκό για να κρατήσει την δουλειά του. Για την ίδια δουλειά, που έδωσε τα διαπιστευτήρια του, ολόκληρη την περσινή σεζόν, κρίθηκε σαν ακατάλληλος, μέσα σε δύο παιχνίδια.

Χρειαζόταν λίγο χρόνο για να συνθέσει την περσινή δουλειά με τις μεταγραφές

Στην θέση του, παραμένει κυρίως συγκυριακά. Μεοσβδόμαδο παιχνίδι, που του έδωσε το δικαίωμα να παίξει την τελευταία του ζαριά με τον Παναθηναϊκό και ένα γρήγορο γκολ, που του έδωσε αποτέλεσμα να διαχειριστεί.

Από την στιγμή που η πρώτη νίκη ήρθε, είδαμε στο Περιστέρι πως όλη αυτή η πίεση που υπήρχε γύρο από τον Μάντζιο, ήταν αδικαιολόγητη.

Ο ίδιος ο προπονητής ήταν φυσικό πως χρειάζεται λίγο χρόνο, ώστε να βρει έναν τρόπο να συνθέσει την περσινή ομάδα, με τη φετινή. Το δεύτερο ημίχρονο με τον Παναθηναϊκό, του έδωσε ένα αγωνιστικό στιλ, που κρατά την ασφάλεια στην περσινή αμυντική λειτουργία και ανεβάζει το επίπεδο της έντασης.

Η αλλαγή ρόλου του Εντιαγέ

Το περσινό δίδυμο των Σάσα και Τζέκο επέστρεψε, ο γεμάτος ενέργεια Εντιαγέ μπήκε μπροστά τους με αποτέλεσμα η συγκεκριμένη τριάδα στον άξονα να αυξάνει την πίεση και στο μεσαίο μπλοκ αλλά και ψηλά, στην αρχική ανάπτυξη του αντιπάλου.

Δημιουργεί επίσης συνθήκες για να οδηγεί σε πολλά λάθη του αντιπάλου και να χτίζει επιθέσεις στον χώρο, μετά από κερδισμένες μπάλες και ανακτήσεις κατοχής.

Πολλοί στάθηκαν στις λίγες τελικές που είχε ο Άρης στο Περιστέρι, όποιος είδε το παιχνίδι θα κατάλαβε, πως το διπλό ήρθε μέσα από την απόλυτη κυριαρχία που είχε ο άξονας του, σε συνδυασμό με τον τρόπο που παίζει την θέση του φορ ο Καμαρά. Ο Άρης κέρδισε, γιατί είχε τα διπλάσια επιτυχημένα τάκλιν, 25 έναντι 13 και 43 ανακτήσεις κατοχής, έναντι 25 του Ατρόμητου.

Είναι φυσιολογικό πως χρειαζόταν λίγος χρόνος ώστε να βρεθεί ένα αγωνιστικό σχέδιο, που θα φέρει μία σύνθεση της περσινής δουλειάς, με τις ποιοτικές προσθήκες που έχουν γίνει.

Προς το παρόν οι μεταγραφές που μπορούν να κάνουν την διαφορά, είναι το αμυντικό δίδυμο των Μπράμπετς, Φαμπιάνο, που δεδομένα μπορεί να επιτρέψει στον Άρη να παίξει σε πιο ψηλά μέτρα, από ότι πέρυσι και η ένταση, που βγάζουν οι Εντιαγέ, Καμαρά.

Ήταν εύλογο να χρειάζεται δύο, τρία παιχνίδια ένας προπονητής, για να βρει τον τρόπο που θα παντρέψει, τα νέα στοιχεία που βάζουν, στην ομάδα του οι μεταγραφές.

Η διαφορά με τις δύο πρώτες αγωνιστικές

Στα πρώτα δύο παιχνίδια ο Εντιαγέ πήγαινε στο δίδυμο του άξονα. Αποδείχτηκε πως χάλαγε την ισορροπία της ομάδας, καθώς έχει την τάση να φεύγει από τον χώρο του, να πιέζει ψηλά και δεν μπορούσε να έχει σκληράδα και να σταματά εκεί που ήθελε ο Μάντζιος τις επιθέσεις του αντιπάλου.

Επίσης η τάση του Καμαρά να βγαίνει από την περιοχή και να πηγαίνει στα πλάγια οδήγησε στο να ψάχνει ο Άρης το γκολ στα παιχνίδια με ΌΦΗ και Ιωνικός και η αντίπαλη περιοχή να είναι εντελώς άδεια.

Όλα αυτά είναι στοιχεία, που έχουν να κάνουν με τον τρόπο που αγωνίζονται τα νέα αποκτήματα και χρειάζεται ένας εύλογος χρόνος, ώστε να τα αποκωδικοποιήσει το τεχνικό τιμ και να βρεθούν λύσεις.

Προς το παρόν, ένα πλάνο βρέθηκε με τον Εντιαγέ πιο ψηλά από δύο αμυντικούς χαφ. Αυτό το σχέδιο εφαρμόστηκε στο δεύτερο ημίχρονο, με τον Παναθηναϊκό και στην πράξη κλείδωσε την νίκη στο συγκεκριμένο παιχνίδι και λίγες ημέρες αργότερα, έφερε μία καθαρή επικράτηση στο Περιστέρι.

Με συνταγή Μαρτίνς

Ασφαλώς δεν έχει τελειώσει εδώ η αποστολή του Μάντζιου. Βρήκε ένα σφιχτό σχήμα που μοιάζει αρκετά με την τριάδα που χρησιμοποιεί ο Μαρτίνς στα ανταγωνιστικά παιχνίδια, με τους Μπουχαλάκη, Εμβιλά και τον Καμαρά πιο ψηλά.

Υπάρχουν και οι αγώνες που θα χρειαστεί ο Άρης, να έχει έναν πιο δημιουργικό ποδοσφαιριστή, πιο ψηλά από το δίδυμο των αμυντικών χαφ και να χρησιμοποιήσει έναν παραπάνω επιθετικογενή ποδοσφαιριστή.

Χρειάζεται απλά χρόνος ώστε να δούμε πότε θα μπορεί ο Άρης να παρουσιάσει και ένα πιο επιθετικό, πιο δημιουργικό πλάνο, για τα παιχνίδια που δεν θα φθάνει η πίεση στην αρχική ανάπτυξη για να σκοτώσει τον αντίπαλο.

Η εικόνα που είχε ο Άρης στο Περιστέρι απέδειξε πως η πίεση που ασκήθηκε στον πιο πετυχημένο προπονητή της περσινής περιόδου από τη δεύτερη αγωνιστική, ήταν αδικαιολόγητη.