Συνιστά ομολογουμένως μια σημαντική μεταγραφική επιτυχία για την ΑΕΚ η απόκτηση του Νορντίν Αμραμπάτ. Από τη στιγμή μάλιστα που εξαφανίστηκαν τόσο γρήγορα οι σκιές για το πόσο δυνατός μπορεί να είναι σωματικά στα 34 του ή αν έχει ακόμα κίνητρο στην καριέρα του, δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας για την προσφορά του.

Ναι, αξίζουν τα εύσημα οι άνθρωποι της ομάδας διότι ο ανταγωνισμός υπήρξε διπλός: περισσότερα χρήματα (από Κατάρ και Εμιράτα) και καλύτερα πρωταθλήματα (πρόταση από Ισπανία, ενδιαφέρον από Ιταλία). Ταυτόχρονα όμως, αυτή η ευστοχία τους στη συγκεκριμένη υπόθεση ενισχύει τη συζήτηση για την κωλυσιεργία τους σε άλλες.

Δεν αναφέρομαι μόνο στη μεγάλη καθυστέρηση ενίσχυσης και την εμπιστοσύνη στον παλαιό κορμό των ηττοπαθών που εν πολλοίς επέφεραν τον ύψιστο ευρωπαϊκό εξευτελισμό στην ιστορία της ομάδας με τον αποκλεισμό από το χωριό του Μόσταρ. Αυτό είναι κάτι που συνέβη, οπότε οφείλουμε να κοιτάξουμε μπροστά. Εμείς το κάνουμε, στην ΑΕΚ ωστόσο εξακολουθούν να κυριαρχούνται από δεύτερες σκέψεις για το βαθμό της ενίσχυσης που απαιτείται.

Έχουμε 22 Αυγούστου σήμερα κι εντός των τειχών υφίστανται αμφιβολίες για το αν η ομάδα πρέπει (επιτέλους) να αποκτήσει στη μεσαία γραμμή της έναν παίκτη ανωτέρας ποιότητας που θα πάρει επάνω του το παιχνίδι, θα μοιράσει, θα οργανώσει, θα παίζει γρήγορα και θα σκοράρει. Εδώ και επτά σεζόν, η ομάδα ζει και πορεύεται με τη βεβαιότητα ότι η παρουσία του Πέτρου Μάνταλου είναι αρκετή, παρά το γεγονός ότι κάθε σεζόν -πλην εκείνης το 2017-18 που απείχε λόγω τραυματισμού- αυτοδιαψεύδεται. Το βρίσκει μπροστά της το πρόβλημα, αλλά αρνείται να το εμπεδώσει και να το διορθώσει. Προφανώς και είναι μια (κακή για την ομάδα) συνειδητή επιλογή, ως πότε όμως;

Λίγα αγγίγματα στη μπάλα και καταλάβαμε πόσα θέλει ακόμα

Πόσο δύσκολο είναι πραγματικά να καταλάβουν εντός της ΑΕΚ αυτό που όλος ο κόσμος πλέον βλέπει; Πόσο κόντρα στην ποδοσφαιρική αλήθεια θα συνεχίσει να πηγαίνει αυτή η ομάδα, αρνούμενη να αποκτήσει έναν παίκτη με την ποιότητα του Αμραμπάτ στη συγκεκριμένη θέση; Αλήθεια, πόσο καλό θα έκανε και στον ίδιο τον αρχηγό της Ένωσης, σωματικά και πνευματικά, να υπάρχει η ασφάλεια ενός ξεχωριστού παίκτη στο συγκεκριμένο ρόλο με τον οποίο θα μπορούν να παίζουν και μαζί;

Μερικές επαφές με το τόπι, τρεις φαρμακερές σέντρες, διαρκής αναζήτηση της μπάλας για να πάρει φάσεις επάνω του και όλα αυτά σε ένα σκάρτο 30λεπτο, όταν και διαπιστώσαμε πόσο μεγάλη είναι η διαφορά ποιότητας του συγκεκριμένου ποδοσφαιριστή από όλους τους υπόλοιπους με τις "κιτρινόμαυρες" φανέλες. Ακόμα και ο Λιβάι Γκαρσία, ο μοναδικός ίσως της περυσινής ομάδας που ο κόσμος της ΑΕΚ περίμενε να δει, είναι σημαντικά πίσω σε τεχνική και προσωπικότητα από τον Μαροκινό μεσοεπιθετικό.

Τέτοιες είναι οι προσθήκες που βοηθούν τις ομάδες να ανεβάσουν το επίπεδο της ποιότητάς τους, να ψηλώσουν λίγο και να αποκτήσουν ψυχολογία μέσα από νίκες. Οι οποίες θα έρχονται και πάλι με το σταγονόμετρο αν η ΑΕΚ δεν φροντίσει στο τελείωμα της μεταγραφικής σεζόν να πάρει ανάλογες αποφάσεις σε θέσεις που φωνάζουν από χιλιόμετρα ότι στερείται ποιότητας. Τι να τους πεις για τις πτέρυγες;

Ο Αλμπάνης δεν μπορεί να γυρίσει το φύλλο με τίποτα, βγάζει και τραυματισμούς. Ο Γκαρσία έχασε 14 ματς πέρυσι από τέτοιους. Ο Τάνκοβιτς ξέρει μπάλα, αλλά δείχνει πιο άνετα κεντρικά με τον τρόπο που ο Μιλόγεβιτς θέλει να παίζεται το παιχνίδι από τα άκρα. Προβλήματα παντού, αμφιβολίες για το αν οι συγκεκριμένοι στόπερ επαρκούν και μια ξεκάθαρη ανησυχία για το αριστερό άκρο της άμυνας.

Αν η ΑΕΚ θέλει να σηκώσει κεφάλι ώστε να παρουσιάσει μια ομάδα ανταγωνιστική και όχι για να πάρει το πρωτάθλημα -παραπέμπει σε επιστημονική φαντασία αυτή η συζήτηση με τα υπάρχοντα δεδομένα- θα πρέπει να κλείσει όλες τις τρύπες της με λύσεις επιπέδου Άμραμπατ και μετά να δουλέψει με υπομονή.

Ξέροντας ότι έχεις το υλικό, δεν θα διαλυθείς στο δύσκολο διάστημα γιατί θα έρθει η στιγμή που θα ισορροπήσεις. Εκκινώντας όμως με χτυπητές ελλείψεις, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα ανακάμψεις ποτέ.