Η φωνή του Μπενίτο Φλόρο μόλις που ακουγόταν όταν απάντησε στο τηλέφωνο. Είχε ήδη δεχτεί πολλές κλήσεις από τους Ισπανούς συναδέλφους στη διάρκεια της ημέρας. Στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του Ντε Νίγρις, όλοι ήθελαν να μιλήσουν μαζί του. Αυτός ήταν που τον ανακάλυψε πριν 9 χρόνια στη δεύτερη ομάδα της Μοντερέι και τον έκανε πρωταγωνιστή στα μεξικάνικα γήπεδα, ανοίγοντάς του διάπλατα την πόρτα για την Εθνική της χώρας του.
Αυτός ήταν που δυο περίπου χρόνια μετά την επιστροφή του στην Ισπανία και ενώ ήδη βρισκόταν στον πάγκο της Βιγιαρεάλ, αποφάσισε να τον φέρει στο Λεβάντε, ώστε να βρει τη λύση που έψαχνε στο επιθετικό πρόβλημα της ομάδας. Ο σύλλογος είχε δαπανήσει πολλά χρήματα για την απόκτηση του Μαρτίν Παλέρμο, όμως ο "τρελός" δεν είχε ανταποκριθεί στις απαιτήσεις. Ο Φλόρο δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά και αμέσως ζήτησε από τη διοίκηση να του φέρει τον Ντε Νίγρις.

Η μεταγραφή δεν ήταν εύκολη υπόθεση, γιατί ο "Tano" ανήκε μεν στην Μοντερέι, αλλά έπαιζε τότε δανεικός στην Club America. Τελικά τα εμπόδια ξεπεράστηκαν και με 200.000 δολάρια ο Ντε Νίγρις ήρθε στο τέλος του Φεβρουαρίου του 2003 στην Βιγιαρεάλ ως δανεικός για 4 μήνες και με οψιόν αγοράς του 50% των δικαιωμάτων του στο τέλος της περιόδου έναντι 1.5 εκατομμυρίου δολαρίων. Οι φίλοι του "κίτρινου υποβρύχιου" υποδέχτηκαν με κρύα καρδιά τον Μεξικάνο, αφού το όνομά του ήταν παντελώς άγνωστο στην ποδοσφαιρική Ισπανία.

Λίγες μέρες μετά την άφιξή του στο Βιγιαρεάλ, έκανε το ντεμπούτο του στην Ισπανία. Ήταν η 24η αγωνιστική της περιόδου 2002-03 και η ομάδα του αντιμετώπιζε στο "Μαδριγάλ" την Ράγιο Βαγεκάνο. Οι φιλοξενούμενοι ισοφάρισαν 1-1 στο 68’ με εύστοχο πέναλτι του Λουίς Θεμπράνος και ο Φλόρο σήκωσε αμέσως τον Ντε Νίγρις. Ο Μεξικάνος πέρασε στο παιχνίδι και δυο λεπτά πριν λήξει το ματς, στο 88’, έστειλε με κεφαλιά τη μπάλα στα δίχτυα του Σεγούρα δίνοντας τη νίκη στην ομάδα του. Ιδανικό ξεκίνημα σε μια πορεία όμως που δεν συνεχίστηκε με ανάλογη επιτυχία.

Ο Ντε Νίγρις έπαιξε συνολικά 15 παιχνίδια με τη φανέλα της Βιγιαρεάλ, σκοράροντας ένα ακόμα γκολ, στην 37η αγωνιστική, στο εκτός έδρας 2-2 με την Εσπανιόλ. Η Πριμέρα Ντιβισιόν αποδείχτηκε δύσκολη αποστολή για τον Μεξικανό, ο οποίος στο τέλος της περιόδου μετακινήθηκε – και πάλι ως δανεικός από την Μοντερέι – στην Αλμερία της Ανδαλουσίας και την τοπική Polideportivo Ejido που αγωνιζόταν στη δεύτερη κατηγορία. Ούτε εκεί μπόρεσε όμως να βρει την "Ιθάκη" του, αφού σε 31 επίσημα ματς έβαλε μόλις δυο γκολ.

Έτσι το 2004 η ποδοσφαιρική του «Οδύσσεια» συνεχίστηκε στην Κολομβία, μετά στο Μεξικό, τη Βραζιλία και τέλος στην Τουρκία, πριν καταλήξει το περασμένο καλοκαίρι στη Λάρισα. Στο προσωπικό του blog είχε γράψει ότι ήθελε να πάει καλά εδώ στην Ελλάδα, ώστε να μπορέσει να παίξει το επόμενο καλοκαίρι στο Μουντιάλ. Όμως δεν θα μπορέσει να ξαναφορέσει την πράσινη φανέλα του αγαπημένου του "El Tri", αυτή με την οποία είχε σκοράρει στο ντεμπούτο του εναντίον της Βραζιλίας. Ας δώσουμε όμως καλύτερα τον λόγο στον Μπενίτο Φλόρο, τον πλέον αρμόδιο για να τελειώσει αυτό το κείμενο.

" Ο Αντόνιο ήταν κάτι πολύτιμο για μένα και την οικογένειά μου. Ήταν ο θετός μου γιός. Μιλούσαμε κάθε μέρα, από το τηλέφωνο και το messenger. Είμαι συντετριμμένος, νιώθω ένα χαώδες κενό μέσα μου αυτή τη στιγμή που μιλάω. Η ανάμνησή του είναι τόσο μεγάλη και τόσο δυνατή… Από το Μοντερέι, όταν τον είδα στη δεύτερη ομάδα και τον πήρα μαζί μου στους επαγγελματίες. Από την πρώτη του εμφάνιση σε ένα φιλικό προετοιμασίας που σκόραρε τρεις φορές και ήρθε σε εμένα και τις τρεις αγκαλιάζοντάς με και αφιερώνοντάς μου κάθε ένα από αυτά. Από την πρώτη του χρονιά, που χάζεψε τους πάντες βάζοντας 30 γκολ.

Από την πρώτη του φορά με την Εθνική του Μεξικού, όταν σκόραρε εναντίον της Βραζιλίας και με πήρε τηλέφωνο κλαίγοντας από χαρά και συγκίνηση. Από τότε που τον σκέφτηκα για την Βιγιαρεάλ και έκλαψε ξανά ευχαριστώντας με για τη μεγάλη ευκαιρία που του έδινα. Από το ντεμπούτο του στο Μαδριγάλ, όταν σκόραρε το πρώτο του και νικητήριο για την ομάδα γκολ, τρέχοντας κατά πάνω μου και σχεδόν παρασέρνοντάς με από την ένταση του πανηγυρισμού του. Από κάθε στιγμή, κάθε επιτυχία του και κάθε του γκολ στις επόμενες ομάδες της καριέρας του.

Από τη χαρά του κάθε φορά που ερχόταν να μας δει στην Ισπανία και δε χόρταινε κανείς μας εκείνες τις λίγες ώρες που είχαμε για να τα πούμε. Από τον ενθουσιασμό του όταν υπέγραψε στην τελευταία του ομάδα στην Ελλάδα και την κρυφή του ελπίδα να ξαναπαίξει στην Εθνική και στο Μουντιάλ. Από την αγάπη που είχε στη Σόνια, τη γυναίκα του και στη Μιράντα, την κόρη του. Από όλα αυτά τα μικρά και μεγάλα της ζωής του που πάντα μοιράστηκε μαζί μου και με την οικογένειά μου. Από την ανθρώπινη πλευρά του, την τόσο όμορφη και αληθινή. Για όλα αυτά σου λέω, ο Αντόνιο ήταν για μένα ένας θετός γιός…



"

Que descanses en paz Antonio