Ο Γιάννης Αναστασίου περιέγραψε τον Μέντες ως έναν ποδοσφαιριστή με προσωπικότητα, εκτός των αγωνιστικών χαρακτηριστικών του. «Το έχει να είναι αρχηγός» είχε υποστηρίξει και πρόσθεσε ότι αυτός ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που οδηγήθηκε στην επιλογή του Ολλανδού χαφ για τη μεσαία γραμμή.

Με μόλις τρεις προπονήσεις στην ομάδα, ο Μέντες μοιάζει να έχει τη διάθεση να δικαιώσει την περιγραφή του Αναστασίου. Δίνει οδηγίες, κατευθύνει, ενθαρρύνει και βοηθάει τους νεαρούς συμπαίκτες του, παρότι καλά – καλά δεν έχει μάθει τα ονόματα τους. Έχει μπει στο πετσί του ρόλου και μπορεί να ανταποκριθεί.

Φυσικά, κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι κανείς δεν έγινε ηγέτης σε μία ομάδα επειδή μίλησε στους μικρούς σε δύο προπονήσεις. Ως προσέγγιση είναι απόλυτα ορθή.

Όμως, η προδιάθεση είναι φανερή και σε κάθε περίπτωση, εξετάζεται το παρελθόν του καθενός. Ο Μέντες ήταν αρχηγός στις περισσότερες ομάδες που αγωνίστηκε, είχε ηγετικό ρόλο και όσοι τον περιγράφουν, στέκονται στο ότι είναι leader.

Ο Μπαϊράμι δεν το έχει

Αντίθετη περίπτωση με τον Μέντες είναι ο Εμίρ Μπαϊράμι, ο οποίος βρίσκεται στην ομάδα από την αρχή της προετοιμασίας. Ο Σουηδός εξτρέμ εκτελεί σωστά τις ασκήσεις περιοριζόμενος αποκλειστικά στα δικά του καθήκοντα. Αποφεύγει τα πολλά – πολλά, δεν δίνει οδηγίες και δεν επιβραβεύει ή να επιπλήττει τους μικρούς.

Άλλωστε το δήλωσε και στη συνέντευξη του ότι μόνο εάν του ζητούσε ο Γιάννης Αναστασίου θα προσπαθούσε να λειτουργήσει ηγετικά. Αλλά μάλλον δεν θα συμβεί αυτό, αφού το καλώς εννοούμενο «αρχηγιλίκι» ενυπάρχει σε έναν ποδοσφαιριστή και δεν μπορεί να… φυτευτεί, όσες προσπάθειες και αν γίνουν.

Χρειάζονται και άλλοι

Ο Μπαϊράμι δεν έχει τη διάθεση να ηγηθεί, ο Ζέκα δεν έχει την εμπειρία, ο Καρνέζης είναι ένας χαρακτήρας χαμηλών τόνων, ο Μπεργκ είναι αίνιγμα ως προς αυτό το κομμάτι, οπότε απομένει ο Μέντες να αναλάβει το ρόλο. Ένας ποδοσφαιριστής όμως δεν αρκεί. Χρειάζονται και άλλοι με παρόμοια χαρακτηριστικά.