Ο Χοακίν επισκέφτηκε την Ελλάδα ως αντίπαλος με τη Βαλένθια, τη Μάλαγα και την Μπέτις. Μας τρόμαξε εκείνο το απόγευμα της 16ης Ιουνίου του 2004, ημέρα Τετάρτη, στο Πόρτο, αλλά η Εθνική ποδοσφαίρου έσκασε στο τέλος το πρώτο χαμόγελο, από τα επόμενα που θα ακολουθούσαν σε εκείνο το μυθικό Euro. Μπορεί να μην αγωνίστηκε ποτέ στη χώρα μας -αν και οι σειρήνες ήχησαν στα αυτιά του όπως παραδέχεται- αλλά η Ελλάδα πάντοτε τον "καταδίωκε".

Από τα γεννοφάσκια του, τη γενέτειρά του, το Puerto de Santa María, τη γη στην οποία μετανάστευσε ο Βασιλιάς των Αθηναίων στον Τρωικό Πόλεμο, Μενεσθέας, όταν κατά μία μυθική εκδοχή απέδρασε στις Στήλες του Ηρακλέως και έφτασε στον ποταμό Γκουανταλέτε. Από εκεί, κοντά στο Κάντιθ, έμαθε να κοιτάζει πάντα τον Ατλαντικό. Και δεν απαρνήθηκε -παρά μόνο με διαστήματα και για επαγγελματικούς μόνο λόγους- την λατρεμένη του Ανδαλουσία.

Ο πανδαμάτωρ χρόνος των 41 ετών δεν εμποδίζει τον Ισπανό να αγωνίζεται ακόμη στο πλέον υψηλό επίπεδο, στην Ισπανία και την Ευρώπη. Ακόμη και ο Μουρίνιο τον αγκάλιασε/θαύμασε. Με την ορμή του εφήβου εκείνου, λες και ο χρόνος σταμάτησε, στην Μπέτις, απ' όπου ξεκίνησε.

Μιλά στο SPORT24 για το ελιξίριο της νεότητάς του, τον Γκουστάβο Πογέτ, τον Μίτσελ, τον Θα-Θαγοράκη, την Ελλάδα του 2004, τον Παρθενώνα, τις αναμνήσεις του από τις επισκέψεις του στη χώρα μας. Οι επελάσεις που φόβιζαν κάθε αμυντικό, τα αστεία που δεν διστάζει να κάνει από τα social media, όπου είναι ιδιαίτερα ενεργός και η διάθεση να "τσαλακώσει" το προφίλ του χάριν της αυθεντικότητας του χαρακτήρα του.

Τρόπος ζωής η Μπέτις, στο μυαλό νιώθω ακόμη έφηβος

"Η Μπέτις για μένα, και πάντα το έλεγα, είναι τρόπος ζωής. Είναι η ομάδα στην οποία ανατράφηκα ως ποδοσφαιριστής, αλλά και ως άνθρωπος επίσης. Ήταν μια επαγγελματική ευκαιρία μου η Μπέτις. Εδώ μεγάλωσα, εδώ έγινα ποδοσφαιριστής.

Έτσι, νιώθω τρόπω τινά ταυτισμένος με την ομάδα. Με αγαπούν πολύ και νιώθω ως ακόμη ένα μέλος αυτής της οικογένειας. Τα χρόνια που έχω περάσει εδώ και αυτή η ιδιαίτερη σχέση δείχνουν τι σημαίνει η Μπέτις για μένα. Αυτό με έκανε να νιώθω πάντα ιδιαίτερος και -όπως προείπα- μέλος μιας τεράστιας οικογένειας. Έτσι το αισθάνομαι και έτσι το απολαμβάνω.

Νομίζω ότι το μυστικό που με κάνει να συνεχίζω να παίζω είναι ότι εξακολουθώ να αισθάνομαι ποδοσφαιριστής. Από πλευράς φυσικής κατάστασης και στην ηλικία των 41 ετών δεν είμαι εκείνο το παιδί που ξεκίνησε στα 20 του. Τα χρόνια περνούν και σε επίπεδο φυσικής κατάστασης δεν έχεις εκείνα τα δυνατά στοιχεία που σε συνοδεύουν στο μεγαλύτερο μέρος της επαγγελματικής καριέρας σου.

Κερδίζεις όμως σε κάποια άλλα. Η δουλειά δεν λείπει ποτέ, γιατί είναι αυτή που σε κρατάει ζωντανό και ανταγωνιστικό. Από πλευράς μυαλού νιώθω ακόμη ότι είμαι εκείνος ο έφηβος, από πλευράς αντοχών μου λείπει μέρος της φυσικής κατάστασης που είχα πριν κατά κάποιο τρόπο. Είναι ξεκάθαρο ότι έχω αλλάξει".

Η Ελλάδα, ο Φύσσας και η μεταγραφή που δεν έγινε

"Με γεμίζει υπερηφάνεια να αποτελώ ίνδαλμα για παιδιά στην Ελλάδα. Εάν θεωρείσαι προφήτης στον τόπο σου, φαντάσου πώς θα είναι στο εξωτερικό. Είναι η ανταμοιβή για όλα αυτά που έχεις κάνει αν στη χώρα σου αποτελείς παράδειγμα για τα παιδιά, σκέψου σε μια άλλη χώρα, όπως η Ελλάδα, να σε έχουν για παράδειγμα. Αποτελεί σίγουρα υπερηφάνεια και προνόμιο. Να μπορείς, δηλαδή, να εμπνεύσεις αυτά τα παιδιά. Να ταυτίζονται μαζί σου.

Τα δύο πρώτα πράγματα που φέρνω στο μυαλό από την Ελλάδα είναι η ιστορία και η αρχιτεκτονική. Νομίζω ότι οι περισσότεροι έχουμε επισκεφτεί κυρίως τον Παρθενώνα. Είναι από τα πιο όμορφα μνημεία που θα μπορούσαν να υπάρχουν σε αυτόν τον κόσμο. Είναι η ιστορία αυτού του τόπου που μας κάνει να ταυτιζόμαστε με τη χώρα σας".

Όντως ο μπακ υπέφερε μαζί μου

"Θυμάμαι εκείνο το πολύ δύσκολο ματς του Euro 2004 απέναντι στην Ελλάδα, είχαμε πολύ καλή ομάδα. Δεν ήμουν βασικός, με έβαλε αλλαγή ο Ινιάκι Σάεθ στη θέση του Ετσεμπερία. Ο αγώνας ήταν ισόπαλος 1-1. Μπήκα στο γήπεδο για να τους αναστατώσω, να κάνω σέντρες και να προσπαθήσουμε να νικήσουμε στο ματς.

Έκανα πολλές επελάσεις από την δεξιά πλευρά και όντως ο μπακ (σ.σ Τάκης Φύσας) υπέφερε μαζί μου. Σε εκείνο το τουρνουά δεν ήμουν βασικός, αλλά σε κάθε παιχνίδι προσπαθούσα να κερδίσω αυτά τα 45 λεπτά που μου αντιστοιχούσαν. Θυμάμαι ότι τους είχα αναστατώσει πολύ, αλλά δυστυχώς δεν μπορέσαμε να νικήσουμε.

Δεν σκέφτηκα a priori, δεν πίστευα ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να κατακτήσει αυτό το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στην Πορτογαλία. Το φαβορί, τουλάχιστον όταν άρχισε η διοργάνωση, ήμασταν εμείς και η οικοδέσποινα, Πορτογαλία. Έτυχε να είμαστε στον ίδιο όμιλο και τελικά πέρασαν οι Έλληνες μαζί με τους Πορτογάλους. Πίστευα ότι μπορούσε να το κατακτήσει η Πορτογαλία, βεβαίως. Αλλά η Ελλάδα έκανε ένα πολύ καλό Euro και ήταν δίκαια νικήτρια, άξιζε να σηκώσει το τρόπαιο".

"Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ η Ισπανία, ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι βρίσκεται σε άλλο στάδιο, είναι σταθερά το φαβορί. Παίζει ποδόσφαιρο με τη μία επαφή, ποδόσφαιρο που αναλύεται σε βάθος, πάντα θα έχει πολλές πιθανότητες και πάντα θα την συγκαταλέγουν στα φαβορί.

Είμαστε μία από τις προφανείς επιλογές, αλλά σε ένα Μουντιάλ υπάρχουν πολλές εθνικές που ενδεχομένως να υποφέρουν, αλλά να έχουν τις ίδιες πιθανότητες με εμάς".

Υπήρξε ενδιαφέρον από ελληνική ομάδα

"Από τα παιχνίδια που έχω παίξει στην Ελλάδα, πάντα θυμάμαι αυτά με την Εθνική, τους οπαδούς της. Ζουν το ποδόσφαιρο επίσης πολύ παθιασμένα, τραγουδούν επί 90 λεπτά. Αυτό θυμάμαι πάντα από την Ελλάδα, όπου κι αν έπαιξα στη χώρα σας.

Κυρίως βέβαια στην Αθήνα, διότι εκεί έπαιξα περισσότερο με την εθνική Ισπανίας. Θυμάμαι την αλεγρία με την οποία οι οπαδοί ζούσαν το παιχνίδι, με αυτήν την ευφορία. Πάντα οι Έλληνες οπαδοί έπαιζαν πολύ σημαντικό ρόλο κάθε φορά που παίζαμε εκεί.

Από τους ποδοσφαιριστές θυμάμαι καλά τον αρχηγό. Θα-Θαγοράκης. Ήταν βραχύσωμος, αλλά πολύ δυνατός. Ένας ποδοσφαιριστής που μου τραβούσε πάντα την προσοχή, γιατί ήταν αγκρέσιβ, δυνατός, πολύ καλός τεχνικός, είχε πολύ καλή τοποθέτηση, ήταν ένας ποδοσφαιριστής που πάντοτε μου τραβούσε την προσοχή γιατί είχε προσωπικότητα στο γήπεδο και αυτό μεταδίδεται. Τον θυμάμαι με αγάπη. Δεν έχανε καμία μπάλα. Ζαγοράκης.

Δεν θα πω συγκεκριμένα, αν υπήρξε ποτέ πρόταση συνεργασίας από ελληνική ομάδα. Η αλήθεια είναι, όμως, πως όταν ήμουν στην Μπέτις κατά την πρώτη μου θητεία και ακουγόταν ότι θα φύγω, το όνομά μου ήταν στη λίστα πολλών αθλητικών διευθυντών. Σίγουρα ήταν και αθλητικών διευθυντών στην Ελλάδα.

Φέρνω στη μνήμη μου το ενδιαφέρον μιας ομάδας που ήθελε να με αποκτήσει. Τη θυμάμαι ευχάριστα εκείνη την περίοδο γιατί το να ενδιαφέρεται η ομάδα μιας ή άλλης χώρας πάντα αποτελεί προνόμιο και υπερηφάνεια. Αλλά δεν θυμάμαι πολύ καλά ποια ομάδα ήταν, ποιες ακριβώς ήταν οι συνθήκες".

Ο Ρομπέρτο Κάρλος, ο Πογέτ, ο Μίτσελ

"Αυτός που μού έδινε περισσότερο κίνητρο να τον αντιμετωπίσω εξαιτίας της επιθετικότητας και της δυσκολίας που είχες να ελέγξεις ήταν ο Ρομπέρτο Κάρλος. Κάθε φορά που έπαιζε Μπέτις - Ρεάλ ή Ρεάλ - Μπέτις ήταν ανέκαθεν πρώτο θέμα η μεταξύ μας μονομαχία.

Ήταν πολύ όμορφο που το έζησα για το ποιος ήταν ο Ρομπέρτο Κάρλος, αλλά και για το ποδόσφαιρο που έπαιζα. Ήταν μονομαχία με πολλή ένταση. Εκείνος αμυνόταν, εγώ ήμουν στην επίθεση, πάντα προσπαθούσαμε να νικήσουμε στο παιχνίδι. Ήταν πολύ ωραία ματς και εγώ τα αντιμετώπιζα με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον διότι ήταν πάντα πιο δύσκολο να τον περάσω".

Ο Πογέτ είναι επαγγελματίας, μεγάλος ποδοσφαιριστής ο Μίτσελ

"Έχω καλές αναμνήσεις από τον Γκουστάβο Πογέτ. Δυστυχώς τα πράγματα δεν του πήγαν όπως θα ήθελε, αλλά πρόκειται για έναν πολύ καλό προπονητή με ξεκάθαρο σκεπτικό. Έναν προπονητή που είναι πολύ αγαπητός στα αποδυτήρια, με τον οποίον μπορείς να μιλήσεις, που σου μεταδίδει ειλικρίνεια και ηρεμία.

Είναι επαγγελματίας με όλη τη σημασία, αν ενώσεις τα κομμάτια της καριέρας του. Αν τον βοηθήσεις, είναι πολύ θετικός άνθρωπος. Εδώ, όπως είπα και πάλι, δεν του πήγαν καλά τα πράγματα. Αλλά, εάν τον αφήσουν να δουλέψει, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο και να είναι πάρα πολύ καλός ομοσπονδιακός για την Εθνική Ελλάδας.

Τον Μίτσελ, αντίθετα, τον γνωρίζω λιγότερο από τον Γκουστάβο, με την έννοια ότι δεν έχω δουλέψει μαζί του. Αλλά ο Μίτσελ είναι ένας προπονητής με μια μακρά καριέρα στο ισπανικό πρωτάθλημα, έχει δουλέψει σε πολλές ομάδες. Του εύχομαι να έχει κάθε τύχη στην Ελλάδα. Μεγάλος ποδοσφαιριστής χωρίς καμία αμφιβολία σε μια γενιά πριν από τη δική μου".

Τα δύο πρόσωπα του ίδιου Χοακίν

"Ζούμε σε μια εποχή που η ελευθερία έκφρασης βρίσκεται πάνω απ' όλα, φυσικά όταν υπάρχει σεβασμός και όταν κάποιος δεν βλάπτει τον άλλον. Για μένα, δεν μπορεί να με κρίνει κάποιος για ό,τι κάνω εκτός γηπέδου.

Ναι, μπορεί να με κριτικάρει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο για ό,τι κάνω εντός γηπέδου. Προσπαθώ να είμαι πάντα επαγγελματίας και να δίνω το μάξιμουμ. Ευλογώ τον Θεό που έχω πάνω από 20 χρόνια ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.

Στην προσωπική ζωή μου, έχω άλλο πρόσωπο, το οποίο απολαμβάνω. Είναι ένα πρόσωπο που δείχνει ακριβώς ποιος είμαι και το οποίο δεν βλάπτει κανέναν. Δεν είμαι ο μόνος, τουναντίον. Εκφράζομαι πολύ καθαρά όταν δείχνω πώς είναι η καθημερινότητά μου. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με την προσωπική ζωή μου, γιατί είμαι επαγγελματίας. Προσπαθώ να ζήσω για τη δουλειά μου, για το ποδόσφαιρο και να είμαι ακόμη ένα μέλος της ομάδας".