Δεν είναι ένα από τα νέα πρόσωπα της Super League. Είναι όμως, μια περίπτωση που αξίζει να αναλυθεί. Ο Αnthony Le Τallec σκόραρε το απόγευμα της Τετάρτης 20/7 δυο φορές στα δίχτυα του Ολυμπιακού , στο τελευταίο φιλικό προετοιμασίας του Ατρόμητου και μας έδωσε την αφορμή να ψάξουμε τη ζωή του και να βρούμε τι έχει μετανιώσει περισσότερο από κάθε τι, γιατί δεν έζησε την εκπληκτική καριέρα που μπορούσε να απολαύσει, αλλά και τι τον έκανε να θέλει να συνεχίσει να προσπαθεί.

Ο Le Tallec είναι το Νο7

Το 2001 κυκλοφορούσε στο Trinidad and Tobago ως "το επόμενο μεγάλο αστέρι". Μαζί με τον εξάδελφο του, Florent Sinama-Pongolle ηγήθηκαν της πορείας που έκανε η U17 της Γαλλίας, στο Παγκόσμιο Κύπελλο έως την κορυφή του κόσμου. Δεν υπήρχε κάποιος που να αμφισβητεί ότι το παιδί αυτό θα κάνει όνομα στο χώρο. Ο Sinama-Pongolle αναδείχθηκε πολυτιμότερος παίκτης της διοργάνωσης και ο Le Tallec δεύτερος καλύτερος.

Ο Sinama-Pongolle ήταν ένας ευπροσάρμοστος, γρήγορος επιθετικός, που ήξερε να θέτει ρυθμό και ο Le Τallec ένας playmaker που "διάβαζε" εξαιρετικά το παιχνίδι, που μοίραζε την μπάλα με υποδειγματικό τρόπο, που ήξερε από τοποθετήσεις, από αποστάσεις και να διαλύει τις αντίπαλες άμυνες, ενώ έπαιζε και ως δεύτερος επιθετικός. Εκείνη την εποχή, οι ειδήμονες τον είχαν χαρακτηρίσει ως "τον επόμενο Zinedine Zidane". Προφανώς και δεν άντεξε το βάρος.

Αμφότεροι κλήθηκαν από τον Gerard Houllier, τότε αφεντικό (βλ. προπονητής) στο Merseyside, να υπογράψουν με τους Reds. Η Havre κέρδισε από τις πωλήσεις 5.5 εκατ. ευρώ, ενώ τους είδε να μένουν στο ρόστερ της για την προσεχή διετία "για να κερδίσουν εμπειρίες και να αυξήσουν τις παραστάσεις τους".

" Η Havre με προσέγγισε όταν ήμουν παιδί. Έπαιζα αλλού, όταν με κάλεσε στο προπονητικό της κέντρο. Οι ιθύνοντες μου είχαν επιτρέψει να επιστρέφω σπίτι μου το βράδυ. Είχαμε πολύ καλούς δασκάλους. Ανθρώπους που μας έκαναν να νιώθουμε πως μπορούμε να πετύχουμε. Σκόραρα για πρώτη φορά εναντίον της Amiens. Έπαιξα το πρώτο μου παιχνίδι ως επαγγελματίας, όταν ήμουν 16 1/2. Όταν υπέγραψα στη Liverpool, στους δρόμους της πόλης οι άνθρωποι με έβριζαν. Δεν με άφηναν να ζήσω αυτό που μου είχε συμβεί".

Το 2003 τα ξαδέλφια μάζεψαν τα πράγματα τους και πήγαν στο Liverpool. Εκεί ο Sinama-Pongolle μέτρησε 23 συμμετοχές και 2 γκολ. Ο Le Tallec έπαιξε σε 28 ματς (έκανε ντεμπούτο στις 13/9 του 2003, στο 3-1 επί της Blackburn, σε ηλικία 18 χρόνων, 11 μηνών και 10 ημερών) και σκόραρε μια φορά: ήταν τον Οκτώβριο του 2003 εναντίον της NK Olimpija Ljublijana, για το UEFA Cup. Τον Μάιο του 2004 ο Houllier έδωσε την καρέκλα του στον Rafa Benitez, ο οποίος είχε το δικό του όραμα και σε αυτό μάλλον δεν υπολογίζονταν οι Γάλλοι. Είχε έλθει η ώρα της... ισπανικής επανάστασης.

Παρ' όλα αυτά, ο ένας αγωνίστηκε σε 26 παιχνίδια, για να σκοράρει 4 φορές. Ο άλλος πήρε πέντε ευκαιρίες, κυρίως λόγω των πολλών τραυματισμών που αντιμετώπιζε η ομάδα, αλλά γενικότερα αντιμετώπισε πολύ σκληρό ανταγωνισμό με τα άλλα παιδιά που έπαιζαν στο κέντρο. Για αυτό και έφυγε ως δανεικός για τη St Etienne.

" Στη Liverpool κατάλαβα πολλά πράγματα. Όταν υπέγραψα ζούσα ένα όνειρο, κάτι που ονειρευόμουν από παιδί. Πήγα στα 18, γιατί τότε ήταν η κατάλληλη στιγμή. Είχα περάσει μια σεζόν στη Ligue 2 και τη Ligue 1, ενώ έκανα το ταξίδι με τον Sinama Pongolle και προπονητής ήταν ο Houllier. Δεν φρόντισαν να μάθω αγγλικά από τον πρώτο χρόνο και αυτό ήταν λάθος. Βρέθηκα σε μια τελείως νέα πραγματικότητα, στην οποία όφειλα να προσαρμοστώ άνετα. Μετά την απόλυση του Ηοullier και την άφιξη του Benitez, ο εκπρόσωπος μου, μου είπε να φύγω. Πήγα στη St Etienne, αλλά τραυματίστηκα. Επέστρεψα στο Merseyside, έπαιξα σε όλα τα ματς, πλην του τελικού στο Champions League".

Αντιλαμβάνεσαι πως αυτός ήταν ο Le Tallec, ο οποίος είχε πει στην Equipe, το 2010 πως " η άφιξη του Benitez διέλυσε όλο το στρατηγικό πλάνο που είχα ετοιμάσει για την καριέρα μου. Μολονότι είχα την ευκαιρία να κερδίσω εμπειρίες, έχασα περίπου τέσσερα χρόνια από τη ζωή μου". Θα σου εξηγήσω ακριβώς τι εννοεί.

Πρώτα θα σου πω ότι στη St Etienne έμεινε τη μισή σεζόν 2004-05. Tην άλλη μισή την πέρασε στη Liverpool, όπου έζησε και την πιο μεγάλη στιγμή της καριέρας του: τη συμμετοχή στον προημιτελικό του Champions League με τη Juventus ή αν προτιμάς στο 2-1 των Reds. Ήταν μέλος της αρχικής 11αδας.

Ήταν η τελευταία του εμφάνιση με τους "κόκκινους", στο σύνολο των 7 υπό τις οδηγίες του Benitez. Φυσικά και πήρε μετάλλιο, στην απονομή του 2005 οπότε η Liverpool κατέκτησε την Ευρώπη στην Κωνσταντινούπολη "έπειτα από ένα παιχνίδι που επιβεβαίωσε ότι το ποδόσφαιρο είναι μαγικό. Ο προπονητής μας είχε βρει όλα τα κατάλληλα λόγια να μας πει, ώστε να ανατρέψουμε το εις βάρος μας σκορ". Ναι, μιλούσε για τον ίδιο Benitez... με εκείνον που είχε καταστρέψει την καριέρα του. Μη βιάζεσαι. Θα καταλάβεις. Προς το παρόν κράτα ότι το 2005 ξεκίνησε μια αλυσίδα δανεισμών. Κάθε φορά που τελείωνε ένας, ο Benitez θύμιζε πως δεν τον υπολογίζει και τον έστελνε αλλού.

Σεζόν	Ημερομηνία	Πήγε από...	...στην
2005-06	2/8/2005	Liverpool	Sunderland
2005-06	8/5/2006	Sunderland	Liverpool
2006-07	18/8/2006	Liverpool	FC Sochaux
2006-07	30/6/2007	FC Sochaux	Liverpool
2007-08	31/8/2007	Liverpool	Le Mans
2007-08	30/6/2005	Le Mans	Liverpool
2008-09	1/7/2007	Liverpool	Le Mans

Στη Sunderland δεν έκανε κακή δουλειά. Ήταν ο πρώτος σκόρερ (με έξι τεμάχια), αλλά η ομάδα του ήταν εκ των χειρότερων της κατηγορίας και δεν προσφερόταν ακριβώς για εξέλιξη -ή για ενίσχυση της αυτοπεποίθησης. Στη Sochaux αναδείχθηκε κυπελλούχος στον τελικό με την Olympique de Marseille. Από τα δικά του πόδια ήλθε η ισοφάριση στο φινάλε της κανονικής διάρκειας, με το αποτέλεσμα να κρίνεται στα πέναλτι.

" Με τη Sochaux κάναμε εκπληκτική χρονιά. Πήραμε και το Coupe de France. Ήθελα να μείνω, αλλά δεν ήταν στο χέρι μου. Είχα προσφορές", στις 31/8 του 2007 πήρε και μια από τη Heart "αλλά ο πατέρας μου μου είπε να μην πάω".

Έτσι, επέστρεψε στη Γαλλία, με νέο δανεισμό. Πήγε στη Le Mans, που τελικά τον αγόρασε για 1.500.000 ευρώ. Του έδωσε και τετραετές συμβόλαιο. " Πέρασα εκεί τρία μαγικά χρόνια, ώσπου ο πρόεδρος αποφάσισε να τους πουλήσει όλους και η ομάδα έπεσε".

Στη χρονιά της... απελευθέρωσης από τη Liverpool, αγωνίστηκε σε 38 παιχνίδια, πρόσφερε 6 γκολ και 4 ασίστ και έδειξε να αναγεννιέται. Ή κάπως έτσι, αν σκεφτείς ότι ζητούμενο για εκείνον ήταν να κληθεί και πάλι στην εθνική, αυτή τη φορά στην ανδρών, γεγονός που δεν κατέστη δυνατό. Την επόμενη αγωνιστική περίοδο (2009-10) η Le Mans υποβιβάστηκε και εκείνος έφυγε για την Auxerre, για ποσό που έφτανε τα 3 εκατ. ευρώ.

Η AJA βρισκόταν στην προκριματική φάση του Champions League " τη διοργάνωση στην οποία θέλουν να βρίσκονται όλοι. Ήμασταν σε ένα ιδιαίτερο γκρουπ, με τη Real Madrid, την AC Milan, τον Ajax. Είχαμε πολλούς τραυματισμούς. Εγώ χτύπησα στο San Siro, μετά έγινε σύνθετη η σχέση μου με τον Fernandez και τον Fournier. Είχα ανάγκη να νιώθω πως με αγαπούν, ώστε να 'χω αυτοπεποίθηση. Δεν το ένιωθα και κλείστηκα στον εαυτό μου".

Ο Le Tallec έπαθε κάταγμα στην κνήμη, στο San Siro και χρειάστηκε να μείνει τρεις μήνες εκτός γηπέδων ("μια από τις χειρότερες στιγμές της καριέρας μου, ήταν αυτή, που δεν μπορούσα να βοηθήσω την ομάδα μου στη μάχη για τους ομίλους του Champions League"). Όταν επέστρεψε, είχε χάσει τη θέση του.

Έως το καλοκαίρι του 2011 πρόσθεσε στο βιογραφικό του 27 παρουσίες και μόνο ένα γκολ. Ζήτησε να φύγει, το αίτημα δεν έγινε αποδεκτό από τον προπονητή Laurent Fournier, ο τελευταίος του πέταξε και ένα "δεν φάνηκες αντάξιος των προσδοκιών" και ξεκίνησε... νέο ρεσιτάλ αρνητικής συμπεριφοράς που είχε ως συνέπεια 12 συμμετοχές του ως βασικού και άλλες τόσες ως ρεζέρβας. Σκόραρε 3 γκολ, έδωσε 2 ασίστ και αποβλήθηκε δυο φορές με κόκκινη κάρτα.

"Έχασα μια μεγάλη καριέρα"

Τα νεύρα του δεν ήταν σε πολύ καλή κατάσταση, μετά το δεύτερο υποβιβασμό της καριέρας του, το καλοκαίρι του 2012. Στο συμβόλαιο δεν υπήρχε option να φύγει, αλλά όταν ήλθε η πρόταση από τη FC Valenciennes, στις 4/9 δεν αντιμετώπισε αντίσταση. Ήταν πια 27 χρόνων (" όσο είναι και ο Carlos Tevez, αλλά και ο Fernando Torres -είμαστε της ίδιας γενιάς-, οι οποίοι δεν έχασαν την ευκαιρία τους για να κάνουν εκπληκτική καριέρα. Εν αντιθέσει με εμένα", είχε παραδεχθεί στην Equipe), πολύ μακριά από το peak της καριέρας του. Κατάλαβε πως αυτή η μετακίνηση ή θα τον "έφτιαχνε" ή θα τον "σκότωνε", για πάντα.

Σκόραρε πέντε γκολ στα έξι πρώτα ματς με τη νέα ομάδα (δύο εναντίον της Marseille) και ενώ το μέλλον προοιωνιζόταν καλύτερο από ποτέ, τραυματίστηκε στον αχίλλειο, μπήκε στο χειρουργείο και έχασε το υπόλοιπο της περιόδου.

Το γεγονός ότι είχε ζήσει τα θέματα του και παρ' όλα αυτά συνέχιζε ακάθεκτος, τον βοήθησε να ξεπεράσει και αυτό το πρόβλημα. Για αυτό και όταν συνήλθε από την επέμβαση, ενημέρωσε ότι " παραμένω φιλόδοξος. Θέλω να παίξω ξανά για μια μεγάλη ομάδα. Να παίξω σε ευρωπαϊκή διοργάνωση. Αν δεν τα ήθελα αυτά, δεν θα υπήρχε λόγος να σηκώνομαι κάθε πρωί από το κρεβάτι και να προπονούμαι σαν το σκυλί".

"Δεν είμαι νεκρός"

Στη Valenciennes αισθάνθηκε άνετα και δεν τον ενοχλούσε που έπαιζε στη Ligue 2. Τουναντίον, το απολάμβανε και σκόραρε κατά ριπάς. Το 2015 είχε προτάσεις και από άλλες ομάδες " αλλά αν είναι να μείνω στη L2, δεν θέλω να πάω κάπου αλλού. Είμαι μια χαρά εδώ που είμαι. Το αυτό ισχύει και αν τυχόν έχω πρόταση από μικρή ομάδα της Ligue 1. Θα σκεφτόμουν σοβαρά μόνο προσφορά από το εξωτερικό. Το βέβαιο είναι ότι η τελευταία τριετία ήταν πολύ καλή.

Ένιωσα εξαιρετικά, ειδικά με την άφιξη του νέου προπονητή (David Le Frapper), ο οποίος με εμπιστεύτηκε. Ο σύλλογος πίστεψε σε εμένα, μου έδωσαν ευθύνες και εγώ τις ανέλαβα. Θέλω να κρατήσω αυτόν το ρόλο και στην επόμενη ομάδα μου. Πριν έλθω στη Valenciennes είχα διαλυθεί από προβλήματα που αφορούσαν και τραυματισμούς (έχασε ένα τρίμηνο, λόγω προσαγωγών τη σεζόν 2013-14 ). Δεν μπορούσα να "βγάλω" μια πλήρη σεζόν. Πέρυσι κατάφερα να δείξω τι μπορώ να κάνω. Εγώ ήξερα τις δυνατότητες μου. Ήξερα πως δεν έχω πρόβλημα με τη σκληρή δουλειά. Μέχρι που προσέλαβα και προσωπικό γυμναστή. Είχα όλα τα κίνητρα του κόσμου. Δεν είμαι νεκρός! Προέρχομαι από καλό πρωτάθλημα και είμαι αισιόδοξος".

Η αισιοδοξία του επιβραβεύτηκε, η πρόταση από το εξωτερικό ήλθε και ήταν του Ατρόμητου. " Είχα διάφορες ευκαιρίες στο παρελθόν, να έλθω στην Ελλάδα, αλλά αυτή του Ατρόμητου μου φάνηκε η πιο αρμόζουσα. Μίλησα με τον Agouazi και τον Djebbour και είχαν να μου πουν μόνο τα καλύτερα. Με βοήθησαν να πάρω την απόφαση που πήρα. Ο Ατρόμητος είναι μια καλή, σταθερή ομάδα που μετέχει κάθε χρόνο σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις".

Σαφέστατα και ένιωσε πως η επιμονή του, η άρνηση να παραδοθεί, να τα εγκαταλείψει τον είχε οδηγήσει κάπου. Γιατί μη ξεχνάς πως Valenciennes έγινε η πρώτη ομάδα της ζωής του, στην οποία πέρασε περισσότερες από 2 σεζόν. Μέχρι τότε δεν είχε μάθει πώς είναι να νιώθεις ότι ανήκεις κάπου.

Στο μεσοδιάστημα βέβαια, είχα καταλάβει, είχε παραδεχθεί τα λάθη του. " Αυτό που μετανιώνω περισσότερο από όλα είναι που είχα ζητήσει στον Benitez να με δώσει ως δανεικό τη δεύτερη σεζόν μου στο Merseyside (βλ. 2004)" είχε παραδεχθεί το 2013 στην "Parisien", " ήμουν νέος σε ηλικία και αναμφίβολα είχα κακούς συμβουλάτορες δίπλα μου. Ήμουν και οξύθυμος και τα έκανα όλα λάθος.

Θυμάμαι είχα πάει στον Benitez και του είπα "θέλω να παίξω". Ξέρετε ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Για τα επόμενα τέσσερα χρόνια δινόμουν ως δανεικός. Έπρεπε να κρατήσω το στόμα μου κλειστό, να δουλέψω σαν τρελός, όπως όλοι οι άλλοι και να προσπαθήσω να κερδίσω τα λεπτά μου. Ο Benitez μου είχε μάθει πολλά, στο θέμα της τακτικής και φυσικά απογοητεύτηκε όταν άκουσε αυτό που του είπα. Είχα πιστέψει πως με την άφιξη όλων εκείνων των Ισπανών παικτών, θα με ξεχνούσαν. Αυτή η στιγμή άλλαξε άρδην την καριέρα μου. Αλλά τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα".

Έμαθε και να ελέγχει τη ψυχολογία του. Γιατί όπως άλλαζε 8 ομάδες από τα 18 έως τα 27, κατάλαβε πως ήταν αρκετά εκείνα που έκανε ο ίδιος λάθος. " Παρασυρόμουν από το συναίσθημα. Αν δεν ένιωθα καλά κάπου, το "έχανα". Αντιδρούσα". Αυτό πια δεν είναι θέμα που τον απασχολεί. Έχει άλλες προτεραιότητες. Διόρθωση: έχει κανονικές προτεραιότητες.