Ο Ερνέστο Βαλβέρδε σε 24 παραγράφους

Από την Αλαβές του Μανέ και την Σεστάο του Ιρουρέτα, στην Εσπανιόλ του Κλεμέντε και την Μπαρτσελόνα του Κρόιφ. Από την εξαετία στην Αθλέτικ και τη Μαγιόρκα του Βίκτορ Μουνιόθ, στις ακαδημίες της Λεθάμα και στην καθιέρωση του «Σαν Μαμές». Από την Εσπανιόλ και το χαμένο ΟΥΕΦΑ, στον Ολυμπιακό του Κόκκαλη και από το σύντομο πέρασμα του Βιγιαρεάλ, στην επιστροφή στον Ολυμπιακό του Μαρινάκη.

Ο Ερνέστο Βαλβέρδε υπέγραψε χθες το νέο του συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό και παρουσιάστηκε από τον Βαγγέλη Μαρινάκη, ξεκινώντας έτσι και επίσημα την παρουσία του – για δεύτερη φορά – στον «ερυθρόλευκο» πάγκο. Ο Ισπανός που έγινε σύνθημα στα χείλη των φίλων του Ολυμπιακού ουκ ολίγες φορές στη διάρκεια της περσινής σεζόν, χαρακτηρίστηκε ως το απόλυτο αφεντικό της ομάδας από τον μεγαλομέτοχο του «Θρύλου» και θα ηγηθεί της προσπάθειας για τη δημιουργία ενός αξιόμαχου συνόλου, που στόχο θα έχει την επιστροφή στην κορυφή και την κατάκτηση των εγχώριων τίτλων.

Ο Βαλβέρδε στα 46 του χρόνια έχει τρεις επιτυχημένες παρουσίες στην Μπιλμπάο, στην Εσπανιόλ και στον Ολυμπιακό, αλλά και ένα αποτυχημένο πέρασμα από τη Βιγιαρεάλ που συνοδεύτηκε από την πρώτη απόλυση στην προπονητική του καριέρα. Θεωρείται ένας από τους καλύτερους τεχνικούς της γενιάς του στην Ισπανία και συγκεντρώνει όλα εκείνα τα στοιχεία που είναι απαραίτητα για να κουμαντάρει σωστά το δύσκολο έργο της δημιουργίας, της διαχείρισης και της διατήρησης των ισορροπιών μέσα σε μια ομάδα. Είναι σοβαρός, εργατικός, φιλόδοξος, ακριβοδίκαιος, αγαπητός. Και η παρουσία του σίγουρα κοσμεί την ελληνική Super League.

Πίσω του κουβαλάει σχεδόν 30 χρόνια συνεχούς ενασχόλησης με το ποδόσφαιρο, αρχικά σαν παίκτης και στη συνέχεια ως τεχνικός. Το Sport24.gr επιχειρεί μια μικρή παρουσίαση της πορείας του Ερνέστο Βαλβέρδε μέσα από ένα κείμενο 24 παραγράφων και ένα photostory με 80 φωτογραφίες και δημοσιεύματα ισπανικών εφημερίδων από την μέχρι σήμερα καριέρα του.

Για το photostory πατήστε εδώ .

1. Ο Ernesto Valverde Tejedor γεννήθηκε στις 9 Φεβρουαρίου του 1964 στο μικρό χωριό (250 περίπου κατοίκων) Viandar de la Vera, το οποίο βρίσκεται στο διαμέρισμα της Εξτρεμαδούρα, πολύ κοντά στα σύνορα με την Καστίγια ι Λεόν, δυτικά της Μαδρίτης και ανάμεσα στο Κάθερες και την Σαλαμάνκα. Η περιοχή θεωρείται η πιο φτωχή σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση και αυτός ήταν ο λόγος που η οικογένεια Βαλβέρδε αναζήτησε καλύτερη τύχη στη Χώρα των Βάσκων, όπου και εγκαταστάθηκε όταν ο Ερνέστο ήταν ακόμα σε μικρή ηλικία.

2. Οι Valverde εγκαταστάθηκαν στην πόλη Βιτόρια και ο Ερνέστο υπέγραψε δελτίο σε ηλικία 18 ετών στην τοπική Deportivo Alaves, η οποία τότε αγωνιζόταν στην 2B, δηλαδή στην τρίτη Εθνική κατηγορία της Ισπανίας. Ο Βαλβέρδε έπαιξε δυο σεζόν στην Αλαβές (1983-85) και την δεύτερη χρονιά είχε προπονητή τον Χοσέ Μανουέλ Εσνάλ, πιο γνωστό ως Μανέ (που το 2001 οδήγησε την Αλαβές στον τελικό του ΟΥΕΦΑ, χάνοντας σε έναν αξέχαστο τελικό 5-4 από τη Λίβερπουλ).

3. Το καλοκαίρι του 1985 ο Βαλβέρδε πήρε μεταγραφή στην Sestao Sport Club, την ομάδα του Σεστάο, μιας κωμόπολης που βρίσκεται χτισμένη στο δέλτα του Μπιλμπάο, εκεί που εκβάλλουν οι ποταμοί Νερβιόν και Ιμπαϊθάμπαλ. Στην «River», όπως είναι το παρατσούκλι της ομάδας λόγω της θέσης της πόλης, ο Ερνέστο συνάντησε τον Χαβιέρ Ιρουρέτα, που είχε ξεκινήσει στην Σεστάο δυο χρόνια πριν την προπονητική του καριέρα και είχε πετύχει την άνοδο στην Σεγούντα Ντιβισιόν.

Την ημέρα της παρουσίασής του στη Βιγιαρεάλ (2009)

4. Στην Σεστάο ο Βαλβέρδε έμεινε μόνο μια σεζόν, όμως εκεί γνώρισε τον μέχρι σήμερα καρδιακό φίλο και συνεργάτη του, Ασπιάθου. Ο Ερνέστο αγωνιζόταν στην επίθεση, ο Γιόν στο κέντρο του γηπέδου. Οι δρόμοι τους σύντομα χώρισαν (ο ένας πήγε στην Εσπανιόλ και ο άλλος στην Ντεπορτίβο), η φιλία τους όμως διατηρήθηκε στο πέρασμα των χρόνων και οι δυο τους θα συνεργαστούν και φέτος στον πάγκο του Ολυμπιακού. Εκείνη η ομάδα της Σεστάο έβγαλε ακόμα δυο μετέπειτα προπονητές, τον Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ (Αθλέτικ Μπιλμπάο, Βαγιαδολίδ) και τον Χαβιέρ «Μάνιξ» Μαντιόλα (Έιμπαρ, Αλαβές).

5. Το καλοκαίρι του 1986 ο Χαβιέρ Κλεμέντε άφησε την Αθλέτικ και το Μπιλμπάο μετά από μια εκπληκτική πενταετία, στην οποία οι Βάσκοι κέρδισαν δυο πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο Ισπανίας και κατηφόρισε στην Καταλούνια για να αναλάβει την τεχνική καθοδήγηση της Εσπανιόλ. Έχοντας παρακολουθήσει τον νεαρό Βαλβέρδε, ζήτησε από τη διοίκηση των «pericos» να τον φέρει στη Βαρκελώνη και έτσι ο 22χρονος Ερνέστο έκανε το μεγάλο βήμα στην καριέρα του, υπογράφοντας το πρώτο του συμβόλαιο σε ομάδα της Πριμέρα Ντιβισιόν.

6. Στην Εσπανιόλ ο Βαλβέρδε αγωνίστηκε δυο σεζόν, μέχρι το καλοκαίρι του 1988 και ήταν εκεί που απέκτησε το παρατσούκλι «Txingurri», δηλαδή μυρμήγκι στη βασκική γλώσσα. Πολλοί πιστεύουν ότι τον αποκαλούσαν έτσι λόγω της εργατικότητάς του μέσα στο γήπεδο, όμως η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική. Παραθέτω τα λόγια του ίδιου του Κλεμέντε από παλαιότερη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο Sport24.gr: «Εγώ είχα τότε μια βαρκούλα που το όνομά της ήταν «Txingurri». Τη χρησιμοποιούσα στις διακοπές για να πηγαίνω για ψάρεμα και την είχα ονομάσει έτσι επειδή ήταν τόσο μικρή που χωρούσε μόνο εμένα. Ε, και ο Ερνέστο φαινόταν τόσο μικροσκοπικός – συχνά όταν γινόταν κάποια φάση στην επίθεση, τον έχανα, δεν ξεχώριζε ανάμεσα στους υπόλοιπους – που μια μέρα τον είπα «τσινγκούρι» και από τότε του έμεινε!»

Πανηγυρίζοντας το γκολ του επί της Μένχενγκλαντμπαχ (ΟΥΕΦΑ, 1987-88)

7. Στην Εσπανιόλ ο Βαλβέρδε έπαιξε σε 72 επίσημα ματς Πρωταθλήματος φορώντας τη φανέλα με το «7» και πέτυχε 16 γκολ. Ο Κλεμέντε τον χρησιμοποιούσε κυρίως ως δεξί εξτρέμ, αλλά και ως σέντερ φορ. Ο ίδιος τον περιγράφει ως εξής: «Ο Ερνέστο ως παίκτης ήταν γρήγορος, πανέξυπνος και τεχνίτης. Ήταν απόλυτα κοντρολαρισμένος στο παιχνίδι του και το στιλ με το οποίο έπαιζε ποδόσφαιρο ήταν αλέγρο, φαινόταν ότι του άρεσε και το διασκέδαζε. Το πιο μεγάλο του προτέρημα ήταν ότι διέθετε και τα δυο πόδια, άρα ήταν απρόβλεπτος την ώρα της εκτέλεσης». Στην πρώτη του χρονιά η Εσπανιόλ τερμάτισε στην 3 θέση μένοντας πίσω μόνο από την πρωταθλήτρια Ρεάλ και την 2 Μπαρτσελόνα, σφραγίζοντας έτσι το εισιτήριο για το ΟΥΕΦΑ της επόμενης περιόδου, εκεί που θα ακολουθούσε η μεγαλύτερη στιγμή στην ιστορία των «pericos».

8. Πολλοί γνωρίζουν ότι ο Βαλβέρδε έχασε στα πέναλτι έναν τελικό ΟΥΕΦΑ ως προπονητής της Εσπανιόλ (το 2007), λίγοι όμως ξέρουν ότι έχασε έναν ακόμα – και αυτόν στα πέναλτι – ως παίκτης. Η ομάδα του Κλεμέντε με πρωταγωνιστές τους Βαλβέρδε (πρώτος σκόρερ της Εσπανιόλ στην Λίγκα εκείνη τη χρονιά με 9 γκολ), Πίτσι Αλόνσο, Πινέδα, Θούνιγα, Λοσάδα, Θουμπιγιάγα, Μίκελ Σολέρ, Τζον Λόριντσεν και βέβαια τον θρυλικό Ν’Κόνο πραγματοποίησε μια εκπληκτική πορεία στην Ευρώπη (1987-88), φτάνοντας μέχρι τον τελικό του ΟΥΕΦΑ με 6 νίκες, 3 ισοπαλίες και μόλις μια ήττα, αποκλείοντας διαδοχικά την Μπορούσια Μένχενγκλαντμπαχ, τη Μίλαν, την Ίντερ, την Βιτκοβίτσε και την Μπριζ (που στην φάση των «8» είχε αποκλείσει τον Παναθηναϊκό).

Στον τελικό του ΟΥΕΦΑ με την Μπάγερ Λεβερκούζεν (1988)

9. Στον διπλό τελικό αντίπαλος ήταν η Μπάγερ Λεβερκούζεν του Φάλκενμαγερ, του Τόιμπερ και του μεγάλου Κορεάτη Μπουμ Κουν Τσα. Στο πρώτο ματς στο «Σαριά», η Εσπανιόλ διέλυσε τους Γερμανούς με 3-0, όμως στον επαναληπτικό αγώνα η Λεβερκούζεν εκμεταλλεύτηκε τις απουσίες των Ισπανών (Βαλβέρδε και Σολέρ) πετυχαίνοντας 3 τέρματα, με αποτέλεσμα ο τίτλος να κριθεί στη διαδικασία των πέναλτι. Εκεί οι Καταλανοί, αν και βρέθηκαν μπροστά με 2-1, αστόχησαν σε 3 διαδοχικά πέναλτι με αποτέλεσμα να χάσουν το ματς και το τρόπαιο.

10. Το καλοκαίρι του 1988 ο Γιόχαν Κρόιφ άφησε τον Άγιαξ και ανέλαβε τον πάγκο της Μπαρτσελόνα. Δυο από τις πρώτες κινήσεις της διοίκησης ήταν η απόκτηση των Βαλβέρδε και Σολέρ από την Εσπανιόλ. Ο Ερνέστο είχε αφήσει άριστες εντυπώσεις με την απόδοσή του τη διετία που αγωνίστηκε στην Εσπανιόλ και έτσι έκανε το μεγαλύτερο άλμα στην καριέρα του, φορώντας την «μπλαουγκράνα» φανέλα. Εκεί όμως έκαναν για πρώτη φορά στην καριέρα του την εμφάνισή τους οι τραυματισμοί, στερώντας του έτσι τη δυνατότητα να καθιερωθεί σε μια ομάδα που ούτως ή άλλως ο ανταγωνισμός ήταν πολύ μεγάλος.

Μαζί με τους Μπεγκιριστάιν, Γκοϊκοετσέα, Αμόρ και Αλκόρτα στο ξενοδοχείο της Εθνικής Ισπανίας, την παραμονή της πρώτης του συμμετοχής με την Furia Roja (1990)

11. Στις δυο σεζόν που έμεινε στην Μπαρτσελόνα, ο Βαλβέρδε έπαιξε σε 21 ματς πρωταθλήματος και πέτυχε 8 γκολ, αγωνιζόμενος δίπλα σε άσους όπως ο Μπεγκιριστάιν, ο Σαλίνας, ο Εουσέμπιο, ο Λίνεκερ, ο Σέρτζι, ο Μπακέρο, ο Αμόρ, ο Θουμπιθαρέτα, ο Κούμαν και ο Λάουντρουπ. Ο Κρόιφ έγραψε αργότερα στο βιβλίο του «Οι ποδοσφαιριστές μου και εγώ» ότι ο Βαλβέρδε ήταν από τους παίκτες που του άρεσαν, μετανιώνοντας για το ότι είχε βιαστεί το 1988 να τον επαναφέρει μετά από έναν τραυματισμό, με αποτέλεσμα να πάθει υποτροπή και να μείνει αρκετά πίσω. Πάντως ο Txingurri πλούτισε το παλμαρέ του με ένα Κυπελλούχων (το 1989 εναντίον της Σαμπντόρια) και ένα Κύπελλο Ισπανίας (το 1990 εναντίον της Ρεάλ), αν και η αλήθεια είναι ότι είχε μικρή συμμετοχή και στις δυο κατακτήσεις.

12. Το καλοκαίρι του 1990 ο Βαλβέρδε έμεινε ελεύθερος από την Μπαρτσελόνα και δέχτηκε αμέσως την πρόσκληση του μέντορά του, Χαβιέρ Κλεμέντε, ο οποίος μόλις είχε επιστρέψει στο Μπιλμπάο και την αγαπημένη του Αθλέτικ. Στο Μπιλμπάο ο Ερνέστο πέρασε την περίοδο της ποδοσφαιρικής του «ωριμότητας», παραμένοντας στα «λιοντάρια» έξι ολόκληρα χρόνια. Καθιερώθηκε αμέσως ως βασικός και αγωνίστηκε συνολικά σε 167 ματς πρωταθλήματος, πετυχαίνοντας 37 γκολ. Εκτός από τον Κλεμέντε (που έφυγε στο τέλος της σεζόν 1990-91), συνεργάστηκε κατά σειρά με τους Ινιάκι Σάεθ, Γιούπ Χάινκες, Χαβιέρ Ιρουρέτα, Χοσέ Μαρία Αμορόρτου και Ντράγκο Στεπάνοβιτς.

Με την Αθλέτικ Μπιλμπάο τη σεζόν 1993-94

13. Τον Οκτώβριο του 1990, λίγες μόλις εβδομάδες μετά την μεταγραφή του στην Αθλέτικ, ήρθε η πρόσκληση από την Εθνική ομάδα της Ισπανίας. Ο τότε εκλέκτορας, Λουίς Σουάρεθ, τον συμπεριέλαβε στη λίστα της «φούρια ρόχα» για το πρώτο ματς της προκριματικής φάσης του EURO 1992 με αντίπαλο την Ισλανδία. Στις 10 Οκτωβρίου, στη Σεβίλλη, στο γήπεδο της Μπέτις, «Μπενίτο Βιγιαμαρίν», ο «μικρός διάβολος» (όπως ήταν το δεύτερο παρατσούκλι του όσο έπαιζε ποδόσφαιρο) έκανε το ντεμπούτο του με την Εθνική Ισπανίας, περνώντας ως αλλαγή στο 70 λεπτό του αγώνα, αντικαθιστώντας τον Κάρλος στη νίκη των Ιβήρων με 1-0. Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που αγωνίστηκε με τα χρώματα της Ισπανίας.

14. Στην Αθλέτικ ο Βαλβέρδε δημιούργησε μαζί με τον Κούκο Θιγάντα ένα τρομερό επιθετικό δίδυμο, κλείνοντας τον προσωπικό του λογαριασμό στα 50 γκολ (37 στο πρωτάθλημα και 13 σε Κύπελλο και Ευρώπη). Η καλύτερη χρονιά στην Πριμέρα ήταν το 1993-94, όταν η Μπιλμπάο τερμάτισε στην 5 θέση, παίρνοντας το εισιτήριο για το κύπελλο ΟΥΕΦΑ της επόμενης σεζόν. Εκεί τα «λιοντάρια» απέκλεισαν την Ανόρθωση και την Νιούκαστλ, αποκλείστηκαν όμως με τη σειρά τους από την Πάρμα στους «16». Το καλοκαίρι του 1996 η Αθλέτικ δεν του ανανέωσε το συμβόλαιο και ο Βαλβέρδε έμεινε ελεύθερος.

Την ημέρα της παρουσίασής του από τη Μαγιόρκα (Ιούλιος 1996)

15. Επόμενος και τελευταίος σταθμός στην καριέρα του ως ποδοσφαιριστής υπήρξε η Μαγιόρκα, στην οποία υπέγραψε συμβόλαιο ενός χρόνου και παρουσιάστηκε επίσημα στις 12 Ιουλίου του 1996. Οι «νησιώτες» που βρίσκονταν στη β’ Εθνική, είχαν σαν στόχο τους φυσικά την άνοδο και ο τεχνικός που ανέλαβε να οδηγήσει την ομάδα ξανά στην Πριμέρα Ντιβισιόν ήταν ο γνωστός μας Βίκτορ Μουνιόθ. Ο Βαλβέρδε αγωνίστηκε σε αυτή την τελευταία του σεζόν σε 18 ματς, σημείωσε 2 γκολ και η Μαγιόρκα κατάφερε να πάρει την τελευταία θέση που οδηγούσε στην πρώτη Κατηγορία, ξεπερνώντας το εμπόδιο της Ράγιο Βαγεκάνο στα μπαράζ. Το καλοκαίρι του 1997 ο 33χρονος Ερνέστο Βαλβέρδε «κρέμασε» τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, έχοντας αγωνιστεί σε περισσότερα από 350 επίσημα ματς στις 3 κατηγορίες του ισπανικού ποδοσφαίρου, στο ισπανικό Κύπελλο και στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

16. Αμέσως μετά την απόσυρσή του από την ενεργό δράση, ο Ερνέστο Βαλβέρδε έπιασε δουλειά στις ακαδημίες της Μπιλμπάο, αναλαμβάνοντας την ομάδα των Νέων, με τους οποίους την πρώτη κιόλας χρονιά κατέκτησε το πρωτάθλημα στην Ισπανία και το Nike Cup στο Παρίσι (το επίσημο Μουντιάλ συλλόγων σε επίπεδο Νέων). Την επόμενη χρονιά (1998-99) οδήγησε την ομάδα των Νέων στο πρωτάθλημα της Χώρας των Βάσκων, το οποίο και κατέκτησε με 30 νίκες σε ισάριθμους αγώνες. Τη σεζόν 1999-00 ανέλαβε τους Έφηβους και κατέκτησε τη 2 θέση στην Ισπανία, ενώ έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του Κυπέλλου όπου αποκλείστηκε από την Μαγιόρκα, έχοντας αποκλείσει πριν τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Προπόνηση στο χιονισμένο Μπιλμπάο (2004)

17. Η πολύ καλή δουλειά του στις ακαδημίες τον έφερε στην πρώτη ομάδα τη σεζόν 2000-01 ως βοηθό του πρώτου προπονητή, Τσέτσου Ρόχο, ενώ το 2001 ο Άντονι Θουμπιθαρέτα, τεχνικός διευθυντής της Μπιλμπάο, τον έκανε σύμβουλό του. Το καλοκαίρι του 2002 ήρθε η πρώτη μεγάλη πρόκληση για τον Βαλβέρδε, όταν ανέλαβε τον πάγκο της β’ ομάδας της Αθλέτικ, Bilbao Athletic, με βοηθό του τον Γιον Ασπιάθου. Εκεί ο Ερνέστο έφερε την ομάδα στην 4 θέση της Segunda B, χάνοντας την άνοδο στην Segunda A την τελευταία αγωνιστική για μόλις έναν βαθμό και έδειξε ότι ήταν έτοιμος πλέον για μεγαλύτερα πράγματα.

18. Ο Θουμπιθαρέτα ήταν αυτός που του έδωσε τη μεγάλη ευκαιρία τον Ιούνιο του 2003, προσφέροντάς του τον πάγκο της πρώτης ομάδας, μετά την αποχώρηση του Γιούπ Χάινκες. Ο βετεράνος τερματοφύλακας μίλησε για μια απόφαση γεμάτη ρίσκο, υποστήριξε όμως την επιλογή του, λέγοντας ότι ο Βαλβέρδε πρέσβευε με τον καλύτερο τρόπο «τη νέα γενιά που περίμενε υπομονετικά τη δική της σειρά». Ο Χαβιέρ Κλεμέντε στήριξε επίσης τον Βαλβέρδε, λέγοντας ότι όταν μια ομάδα θέλει να έχει αποκλειστικά Βάσκους ποδοσφαιριστές, τότε το σωστό είναι να έχει και Βάσκο προπονητή. Και συμπλήρωσε ότι ο Βαλβέρδε μπορεί να μην είναι Βάσκος στην καταγωγή, όμως έχει ριζώσει σε αυτόν τόπο και είναι άνθρωπος της Μπιλμπάο όσο και κάθε καθαρόαιμος Βάσκος. Έτσι, ο Txingurri ακολούθησε την παράδοση των προπονητών της Αθλέτικ που ξεκίνησαν από τις ακαδημίες του συλλόγου για να περάσουν μετά στην πρώτη ομάδα, όπως ο ίδιος ο Χαβιέρ Κλεμέντε το 1981-82 ή ο θρυλικός Txopo, ο παλιός τερματοφύλακας της Μπιλμπάο, Χοσέ Άνχελ Ιρίμπαρ το 1986-87.

Μαζί με τον Άλμπερτ Ριέρα σε προπόνηση της Εσπανιόλ (2007)

19. Στην πρώτη του χρονιά στον πάγκο της Μπιλμπάο (2003-04), ο Βαλβέρδε οδήγησε την Αθλέτικ στην 5 θέση (την καλύτερη της τελευταίας εξαετίας) παίρνοντας το εισιτήριο για το κύπελλο ΟΥΕΦΑ και δικαιώνοντας πανηγυρικά όσους τον είχαν πιστέψει. Η ομάδα έπαιξε ελκυστικό ποδόσφαιρο με μεγάλους πρωταγωνιστές τους Γέστε, Αρανθούμπια, Ντελ Όρνο, Ετσεμπερία, Εθκέρο, Ιραόλα, Καράνκα και Ουρθάιθ. Η δεύτερη χρονιά χαρακτηρίστηκε επίσης θετική με μια 8 θέση στο πρωτάθλημα, όμως οι διαφωνίες που προέκυψαν μεταξύ του Βαλβέρδε και του προέδρου Φερνάντο Λαμίκιθ (γνωστού ως του χειρότερου παράγοντα μεταπολεμικά στο Μπιλμπάο), ανάγκασαν τον Txingurri να μη δεχτεί την ανανέωση του συμβολαίου του και να αποχωρήσει από τον πάγκο της Αθλέτικ.

20. Τον επόμενο χρόνο ο Βαλβέρδε έμεινε μακριά από τους πάγκους, όμως το καλοκαίρι του 2006 η διοίκηση της Εσπανιόλ του πρότεινε να αναλάβει προπονητής στη θέση του ήδη απελθόντα Μιγκέλ Άνχελ Λοτίνα. Ο Βαλβέρδε υπέγραψε συμβόλαιο διετούς συνεργασίας, όμως ξεκίνησε την παρουσία του στους «pericos» με πολλά προβλήματα στη σχέση του με μερίδα παικτών, πράγμα που τον έφερε κοντά στην παραίτηση. Ο Ερνέστο δεν το έβαλε κάτω και πολύ σύντομα κατάφερε να μεταστρέψει το κλίμα στα αποδυτήρια και να παρουσιάσει θεαματικό ποδόσφαιρο μέσα στο γήπεδο. Η Εσπανιόλ εκείνη τη σεζόν είχε και ευρωπαϊκές υποχρεώσεις, αφού την προηγούμενη χρονιά είχε κατακτήσει το κύπελλο Ισπανίας. Ο Txingurri που ήδη είχε χάσει έναν ευρωπαϊκό τίτλο πριν 19 χρόνια στα πέναλτι, ξεκίνησε μια εκπληκτική πορεία στο ΟΥΕΦΑ του 2006-07 που έμελλε να τον στείλει ξανά στον τελικό, όπου όμως ήταν γραφτό να επαναληφθεί η κατάρα των πέναλτι.

Μπροστά ο Μαρέσκα, πίσω ο Βαλβέρδε, στη μέση το τρόπαιο. Τελικά το κέρδισε ο Ιταλός (Γλασκώβη, 2007)

21. Στον πρώτο γύρο οι Καταλανοί απέκλεισαν την Αρτμέντια και πέρασαν στον όμιλο, όπου πέτυχαν το απόλυτο: 4 νίκες σε ισάριθμα ματς (με Άγιαξ, Ζούλτε Βάρεγκεμ, Σπάρτα Πράγας και Αούστρια Βιέννης) και άνετη πρόκριση στους «32». Στη συνέχεια πέρασαν τη Λιβόρνο στους «32», τη Μακάμπι Χάιφα στους «16», τη Μπενφίκα στους «8» και τη Βέρντερ Βρέμης με δυο νίκες στα ημιτελικά, φτάνοντας στον μεγάλο τελικό της Γλασκώβης με αντίπαλο την κάτοχο Σεβίγια. Η πορεία ήταν πραγματικά απίστευτη, αφού η Εσπανιόλ πέτυχε 11 νίκες και 3 ισοπαλίες σε 14 ματς, φτάνοντας στο «Hampden Park» αήττητη. Ο Βαλβέρδε είχε μετατρέψει τους Ταμούδο, Ριέρα, Ντε Λα Πένια, Ρουφέτε, Παντιάνι, Χάρκε, Λουίς Γκαρθία, Ουρτάδο, Κορομίνας, Ιραϊθόθ και λοιπούς σε ανίκητη αρμάδα.

22. Στις 16 Μαΐου του 2007, μέσα στο κατάμεστο από 50.000 θεατές «Hampden Park», οι δυο ομάδες ξεκίνησαν τον τελικό με τους Σεβιγίστας να ανοίγουν νωρίς το σκορ (18’) με τον Αντριάνο. Ο Ριέρα ισοφάρισε στο 28’, είχε και δοκάρι στη συνέχεια, όμως το 1-1 παρέμεινε μέχρι το 90’ για να ακολουθήσει η παράταση. Η Εσπανιόλ είχε μείνει από το 68’ με 10 παίκτες λόγω αποβολής του Ουρτάδο και έτσι η πρωτοβουλία ανήκε στη Σεβίγια που προηγήθηκε στο 105’ με γκολ του Κανουτέ. Η Εσπανιόλ δεν το έβαλε κάτω και μπόρεσε να ισοφαρίσει ξανά με τον Τζόνατας στο 115’. Το 2-2 ήταν το τελικό σκορ και ο τίτλος θα κρινόταν στα πέναλτι. Ο Παλόπ βρέθηκε στη βραδιά της ζωής του, απέκρουσε 3 φορές τα σουτ των Γκαρθία, Τζόνατας και Τορεχόν και η κούπα ταξίδεψε ξανά στην Ανδαλουσία, αφήνοντας τον Βαλβέρδε για μια ακόμα φορά χωρίς ευρωπαϊκό τίτλο και την Εσπανιόλ με ένα ρεκόρ χωρίς αντίκρισμα: οι Καταλανοί είχαν χάσει το τρόπαιο χωρίς να χάσουν κανένα από τα 15 ματς που έπαιξαν, ούτε καν αυτό του τελικού…

Παρακολουθώντας με αγωνία τον τελικό στο Hampden Park της Γλασκώβης (2007)

23. Η δεύτερη σεζόν του Βαλβέρδε ξεκίνησε με τις καλύτερες προοπτικές. Η ομάδα έκανε πορεία πρωταθλητισμού, ευρισκόμενη μετά την 18 αγωνιστική στην 3 θέση, μόλις 1 βαθμό πίσω από την Μπαρτσελόνα και 4 από τη Ρεάλ. Η συνέχεια όμως δεν ήταν ανάλογη, με την Εσπανιόλ να τερματίζει τελικά στη 12 θέση και τον Βαλβέρδε να είναι ψυχικά κουρασμένος από τα προβλήματα που αντιμετώπισε με αρκετούς παίκτες του, ανάμεσά τους και τον Ριέρα. Η διοίκηση και ο κόσμος ήθελαν να συνεχίσει, όμως ο Txingurri ανακοίνωσε την αποχώρησή του. Κάπου εκεί έκανε την εμφάνισή του ο Ολυμπιακός και ξεκίνησε η ασφυκτική πολιορκία από τον Χρυσικόπουλο. Όπως περιγράφει χαρακτηριστικά και ο Ινιάκι Ιμπάνιεθ σε παλαιότερη συνομιλία που είχαμε: «Το βράδυ πριν το οριστικό ναι του Ερνέστο, συναντηθήκαμε και δειπνήσαμε σε ένα εστιατόριο της Βαρκελώνης. Ο κ. Χρυσικόπουλος, ο Βαλβέρδε κι εγώ. Στο διπλανό τραπέζι καθόταν ο Φρανκ Ράικαρντ, ο οποίος έκανε το αποχαιρετιστήριο τραπέζι στους συνεργάτες του, λόγω της αποχώρησής του από τη Μπαρτσελόνα. Σε εκείνο το εστιατόριο, ο Ράικαρντ έλεγε «Adios» στη Μπαρτσελόνα και ο Ερνέστο έλεγε «Hola» στον Ολυμπιακό, αφού είχε ήδη πάρει την απόφασή του να εργαστεί στην Ελλάδα».

Με άψογο στιλ μέσα στο Sanchez Pizjuan. Στο βάθος ο Μανόλο Χιμένεθ (Σεβίγια - Βιγιαρεάλ, 2009)

24. Η επίσημη συμφωνία του Ολυμπιακού με τον Ερνέστο Βαλβέρδε οριστικοποιήθηκε στις 28 Μαΐου του 2008. Τα υπόλοιπα φυσικά είναι γνωστά σε όλους. Ο αποκλεισμός από το Champions League, το πρωτάθλημα, η αγωνία στο Κύπελλο για το αν τα (34) πέναλτι θα του στερούσαν έναν ακόμα τίτλο, η ρήξη με τον Κόκκαλη και η ανακοίνωση της ΠΑΕ στις 8 Μαΐου του 2009 για τη λήξη της συνεργασίας. Στη συνέχεια ήρθε η πρόσληψη από τη Βιγιαρεάλ, εκεί όπου ο Βαλβέρδε πλήρωσε το ότι δεν συνειδητοποίησε πως ο κύκλος του Πελεγκρίνι είχε κλείσει και ότι ο ίδιος έπρεπε να «χτίσει» και όχι να «συντηρήσει». Τα αποτελέσματα δε βοήθησαν και η απόλυση ήταν αναπόφευκτη. Η πρώτη στην καριέρα του Ισπανού. Σίγουρα τον δίδαξε πολλά. Η ουσία όμως είναι ότι 459 ημέρες μετά την αναχώρησή του από την Ελλάδα, ο Ερνέστο Βαλβέρδε βρίσκεται και πάλι εδώ. Έτοιμος να προσφέρει έργο και να βοηθήσει τον Ολυμπιακό να ορθοποδήσει μετά την περσινή καταστροφική χρονιά. Το αν θα το καταφέρει, θα το δούμε στο μέλλον. Προς το παρόν το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι: Bienvenido Txingurri!

• Οι φωτογραφίες και τα δημοσιεύματα είναι από τα αρχεία των ισπανικών εφημερίδων «El Mundo Deportivo», «Marca», «Sport», «As», «Estadio Deportivo», «Las Provincias», «Superdeporte», «Deia» και «El Correo Vasco».