Ο φόβος έχει "ποτίσει" πλέον σε όλο τον οργανισμό του Παναθηναϊκού
Ο Κώστας Γουλής καταγράφει το μόνιμο έλλειμμα χαρακτήρα και προσωπικότητας του Παναθηναϊκού στα ματς που βρίσκεται πίσω στο σκορ, το θλιβερό "3 στα 56", τις λύσεις που αδυνατούν να βρουν οι πράσινοι στο επιθετικό τρίτο του αντιπάλου και το εφετινό υλικό που δεν πρέπει να "καεί".
Μπορείς να χάσεις... Δεν το συζητάμε, μέσα στο παιχνίδι είναι και η ήττα ακόμη κι αν ορισμένες φορές παίξεις καλά. Το να χάνεις ωστόσο, συνεχώς με τον ίδιο τρόπο, με το να δέχεσαι δηλαδή πρώτος ένα γκολ στα πρώτα πέντε-δέκα λεπτά, μετά να τρέχεις και να μην... φτάνεις και στο τέλος να μην παίρνεις ούτε βαθμό παίζοντας... μόνος σου, ε, από ένα σημείο και μετά ξεπερνάει τα όρια της αφέλειας κι εξελίσσεται σε "σύνδρομο".
Κατάντησε κουραστικά μονότονο αυτό το έργο με τον Παναθηναϊκό. Και προσοχή, τούτο δεν αποτελεί (μόνο) εφετινό "κουσούρι" που εμφανίστηκε στους "Ζωσιμάδες" ή στο "Βικελίδης", με τις copy-paste εμφανίσεις και ήττες των πράσινων από τον ΠΑΣ Γιάννινα και τον Άρη. Έχει γίνει πια κακό συνήθειο, ειδικά την τελευταία πενταετία. Όποτε ο Παναθηναϊκός "τρώει" πρώτος γκολ, μετά σβήνει ο... διακόπτης. Και δεν το γυρίζει το ματς, ούτε με αίτηση. Το πολύ να το πάει μέχρι το "Χ" κι αυτό με πολύ ζόρι. Δεν συζητάμε δε, να ανατρέψει πλήρως τα σε βάρος του δεδομένα.
Μόλις 3 φορές στα 56 παιχνίδια της Super League Interwetten που βρέθηκε πίσω στο σκορ από το 2016 και μετά, κατάφερε ο Παναθηναϊκός να φτάσει σε ολική ανατροπή (με αποκορύφωμα το 3-2 από 0-2 επί της ΑΕΚ τον Νοέμβριο του 2019). Άλλες 14 φορές το έφτασε μέχρι την ισοπαλία και στις 39 απ’ τις 56 περιπτώσεις (69,6%) ηττήθηκε. Εάν αυτό δεν είναι ποδοσφαιρικό "σύνδρομο", ειλικρινά δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι...
Η αίσθηση του φόβου έχει "ποτίσει" πλέον σε όλο τον Παναθηναϊκό. Και το θλιβερό για τους πράσινους είναι πως το συγκεκριμένο συναίσθημα εξακολουθεί να περνάει από φουρνιά σε φουρνιά, όποιος κι αν είναι ο προπονητής, όσοι παίκτες κι αν αλλάξουν στην πορεία (τουλάχιστον 60-65 ποδοσφαιριστές έπαιξαν με το "τριφύλλι" την τελευταία πενταετία). Σαν απόνερα της τεράστιας πίεσης που πολλαπλασιάζεται κάθε χρόνο και μοιάζει να μην μπορεί να σηκώσει κανείς τους. Ένα συνολικό έλλειμμα χαρακτήρα, ψυχολογίας και προσωπικότητας...
Του επέτρεψε να "επιστρέψει" με άλλο ένα φθηνό γκολ
Ο Παναθηναϊκός μπήκε στο "Βικελίδης" γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως δεν πήγαινε σε εκδρομή, αλλά σε ματς με χαρακτήρα "πολέμου", απέναντι σε έναν Άρη που βρισκόταν στα σχοινιά. Και είτε θα έτρωγε ακόμη ένα δυνατό χτύπημα και θα έπεφτε νοκ-άουτ, είτε θα έκανε τα πάντα για να αντιδράσει. Κι όμως... κατάφερε (διότι κατόρθωμα ήταν έτσι όπως πήγε το ματς) να του δώσει την ευκαιρία να "επιστρέψει".
Προσέφερε ακόμη ένα φθηνό γκολ μέσα στο πρώτο δεκάλεπτο -όπου απουσίαζε πάλι ο βαθμός συγκέντρωσης που απαιτεί η εκκίνηση τέτοιων αγώνων- με αποτέλεσμα να κάνει (από μόνος του) πολύ πιο εύκολη τη ζωή των παικτών του Άκη Μάντζιου.
Τι να την κάνεις μετά την κατοχή, την καλή κυκλοφορία σε μεγάλα κομμάτια του αγώνα, την πίεση στη δεύτερη πάσα και την άμεση ανάκτηση της μπάλας;
Όταν δεν πατάς περιοχή στο επιθετικό τρίτο του γηπέδου και πελαγοδρομείς έξω απ’ το αντίπαλο "κουτί", όταν δεν έχεις τρόπους και ιδέες για να συνδυαστείς και να απειλήσεις φτάνοντας σε θέση βολής, όταν τα κάνεις όλα τόσο εύκολα για την αντίπαλη άμυνα, τότε δεν έχεις καμία τύχη.
Η καθυστέρηση, τα κενά και οι λύσεις που δεν βρίσκει
Συμφωνώ ότι οι δείκτες "χημείας", ομοιογένειας και αυτοματισμών είναι ακόμη πολύ χαμηλοί στον Παναθηναϊκό με δεδομένο ότι όλα τα πιο ποιοτικά, ποδοσφαιρικά "κομμάτια" από τη μέση και μπροστά προστέθηκαν στο ρόστερ στο φινάλε της μεταγραφικής περιόδου.
Το θέμα όμως είναι:
α) Γιατί έπρεπε σαν οργανισμός να φτάσεις έως το τέλος Αυγούστου για να πάρεις όσους είχες ανάγκη από τον Μάιο;
β) Γιατί άφησες κενά σε θέσεις που φώναζαν ότι χρειαζόταν ενίσχυση, όπως π.χ. στην κορυφή της επίθεσης όπου από το 2017 και μετά -στη μετά-Μπεργκ εποχή- ΔΕΝ υπάρχει σημείο αναφοράς;
γ) Τι κάνεις σαν ομάδα για να βρεις λύσεις και να το "μακιγιάρεις" όλο αυτό, μέχρι την ώρα που θα μπορέσει να "δέσει" όλο το υλικό σου. Πόσω μάλλον δε, όταν στην εκκίνηση της σεζόν έχεις μπροστά σου ένα πρόγραμμα-φωτιά που δεν σου αφήνει περιθώρια για να ξοδεύεις με τόση αφέλεια βαθμούς δεξιά κι αριστερά.
Ζητείται επιτέλους αντίδραση κανονικού Παναθηναϊκού
Πριν βγει ακόμα ο Σεπτέμβρης, ο Παναθηναϊκός έχει ήδη μπει -με δική του ευθύνη- σε καθεστώς μεγάλης πίεσης και καλείται να βγάλει επιτέλους αντίδραση μεγάλης ομάδας στα δύο ματς που έρχονται ως την επόμενη διακοπή στις αρχές Οκτώβρη. Πρέπει να αρχίσει να το "γυρίζει" άμεσα το έργο, πρώτα στο ματς με τον (εξαιρετικό και πολύ επικίνδυνο, με πολλούς "μπαλάτους" ποδοσφαιριστές) Βόλο και μετά να δείξει επιτέλους χαρακτήρα και νοοτροπία ΚΑΝΟΝΙΚΟΥ Παναθηναϊκού στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο Φάληρο.
Και πάνω απ’ όλα πρέπει να καταλάβει κι ο ίδιος ο οργανισμός του τι θέλει να κάνει και τι στόχευση έχει την εφετινή χρονιά. Καμιά σεζόν δεν τελείωσε από την 3η αγωνιστική, όμως τα τελευταία χρόνια η ιστορία έχει δείξει πως όταν το πράγμα του στραβώνει από νωρίς, μετά δεν... ισιώνει με τίποτα. Και θα είναι αμαρτία, διότι η πλειοψηφία των παικτών που πήρε φέτος (έστω και αργά) είναι "κανονικοί". Θα είναι κρίμα να "καεί" κι αυτή η προσπάθεια...
