Συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης παραχώρησε στο SPORT24 ο Γιώργος Αμανατίδης. Ο πάλαι ποτέ ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού μίλησε για το “βάρος” της φανέλας, για το πως έζησε το Conference League, για το τι του έχει μείνει περισσότερο και για άλλα πολλά.
Πριν από λίγα 24ωρα και συγκεκριμένα τη Δευτέρα (10/3) ο Ολυμπιακός έγινε 100 χρονών. Στην πλούσια του ιστορία υπήρξαν ποδοσφαιριστές που πέρασαν σχεδόν ολόκληρη τη ζωή τους ντυμένοι στα “ερυθρόλευκα”. Ανάμεσα σε αυτούς και ο Γιώργος Αμανατίδης, ένας άνθρωπος που ζει και αναπνέει για τον δαφνοστεφανομένο έφηβο.
Ο πρώην παίκτης των ερυθρόλευκων παραχώρησε συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο SPORT24 και τα λεγόμενά του ήταν άκρως ενδιαφέροντα. Ο 54χρονος περιέγραψε όλα τα βιώματά του ως άνθρωπος του Ολυμπιακού. Μοιράστηκε το πως έζησε τον τελικό του Conference League, μίλησε για το πως παίκτες μεγαθήρια δεν άντεχαν το “βάρος” της φανέλας του κλαμπ και “λύγισε” όταν του ζητήθηκε να κάνει αναδρομή στην κορυφαία στιγμή με τον κόσμο του συλλόγου.
Ο Γιώργος Αμανατίδης με τον συντάκτη του SPORT24, Τζιοβάνι Ζάκαρι
Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography
Θα ήθελα να ξεκινήσω με το εξής ερώτημα. Τι σημαίνει για εσάς ο Ολυμπιακός και τι είναι αυτό που σας δένει πιο πολύ με την ομάδα;
“Είκοσι δύο χρόνια, 10 σαν ποδοσφαιριστής, 12 σαν επικεφαλής σχολών και επικεφαλής σκάουτινγκ των ακαδημιών, είναι η μισή μου ζωή. Με μία ομάδα που τα έχω ζήσει όλα. Είναι η οικογένειά μου, το σπίτι μου. Έχω ζήσει απίθανες στιγμές, όπου κάθε άνθρωπος ονειρεύεται να τις ζήσει. Έχει γεμίσει η ψυχή μου από συναισθήματα φορώντας αυτή τη φανέλα. Νιώθω ευλογημένος που έχω ζήσει κάτι τέτοιο. Όσοι ποδοσφαιριστές έχουν φορέσει την εν λόγω φανέλα, δέθηκαν με την ομάδα. Υπάρχει μία αμεσότητα με τον κόσμο και ένα τρομερό δέσιμο με τον σύλλογο. Νιώθω πραγματικά τόσο τυχερός που είμαι ένα κομμάτι αυτής της τεράστιας ομάδας. Πραγματικά και στα πιο τρελά μου όνειρα σαν πιτσιρικάς δεν θα πίστευα ότι θα είχα ζήσει τέτοιες στιγμές”.
Έχετε περάσει καλά και κακά χρόνια. Τι είναι αυτό που σας έχει μείνει περισσότερο από τον σύλλογο;
“Επειδή εγώ ήρθα το 1993 στον Ολυμπιακό, μέχρι το 1996 πέρασα τρία χρόνια πέτρινα. Αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο δύσκολα ήταν εκείνα τα χρόνια. Το τι πίεση δεχόμασταν ως ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού, όταν μία ομάδα τέτοια μεγέθους δεν έπαιρνε τίτλο και από τον Νοέμβριο έμενε εκτός στόχων. Σε κάθε παιχνίδι υπήρχε λαϊκό δικαστήριο. Μία κατάσταση πολύ δύσκολη. Για κάθε ποδοσφαιριστή και κάθε άνθρωπο. Ο κόσμος είχε μεγάλες απαιτήσεις και λογικό. Ο Ολυμπιακός είναι μία ομάδα που δεν έχει άλλο αποτέλεσμα πέρα από τη νίκη. Θα έλεγα ότι η μεγαλύτερη μου ‘νίκη’ ήταν ότι γύρισε όλο αυτό το κλίμα των πέτρινων χρόνων. Συναισθήματα χαράς και ευτυχίας. Γιατί στα ‘πέτρινα χρόνια’ ακούγαμε απίστευτα πράγματα. Από τη μία στα τρία χρόνια ο κόσμος δεν ήθελε να μας βλέπει και στα υπόλοιπα εφτά ήρθε ένα δέσιμο που μας έκανε ένα μαζί του. Αυτό πραγματικά είναι κάτι το οποίο θεωρώ μία σημαντική ‘νίκη’. Δική μας, όλης της ομάδας”.
Έπαιζα και εγώ στον τελικό του Conference League
Στη θητεία σας με τα ερυθρόλευκα πανηγυρίσατε πολλά τρόπαια. Σας έχει μείνει, όμως, κάποιο απωθημένο;
“Ναι εννοείται πως μου έχει μείνει απωθημένο. Αν έλεγα τώρα ότι κάτι μου λείπει θα θεωρούμουν αχάριστος. Έχω ζήσει απίθανα πράγματα. Όταν τα ζεις με τη φανέλα του Ολυμπιακού το κάνει απίστευτα εντυπωσιακό και πιο μεγάλο. Έχω πανηγυρίσει επτά συνεχόμενα πρωταθλήματα και ένα νταμπλ. Έχω ζήσει τρομερές καταστάσεις στα μεγαλύτερα γήπεδα του κόσμου με το Champion League. Πολύ ωραίες στιγμές. Κάτι το οποίο θα άλλαζα είναι αυτό το παιχνίδι με τη Γιουβέντους. Να μείνει εκείνο το 1-0 και να μη δεχτούμε εκείνο το γκολ, το οποίο ήταν θέμα τύχης. Θα έλεγα ότι ένα απωθημένο μου επίσης ήταν ότι έφτασα κοντά σε μία ευρωπαϊκή μεταγραφή, σε μία μεγάλη γαλλική ομάδα και λόγω του ατυχήματος που είχα δεν κατάφερα να κάνω τη μεταγραφή. Αυτό θα έλεγα ότι μου λείπε. Το να βρεθώ σε κάποιο άλλο πρωτάθλημα πέρα από το ελληνικό. Σε καμία περίπτωση, βέβαια, αυτά που έζησα και τα χάρηκε η ψυχή μου δεν θέλω να τα μειώσω. Είναι εντυπωσιακά. Αυτή είναι η προίκα κάθε αθλητή και η προίκα η δική μου”.
Πως νιώσατε το βράδυ που ο Ολυμπιακός κατέκτησε το Conference League και πως βιώσατε εκείνο το ματς;
“Έπαιζα και εγώ στον τελικό του Conference League. Είχα και εγώ τον δικό μου ρόλο. Ήμουν έξω από το γήπεδο και βοηθούσα την ομάδα. Πιστεύω πως και τα υπόλοιπα παιδιά που έχουν φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού, το χαρήκαμε σαν να παίζαμε εμείς. Ακριβώς έτσι το αισθάνομαι. Είχα τρομερή αγωνία και είναι διαφορετικά όταν παίζεις. Όλη αυτή την πίεση την ξεσπάς στο γήπεδο. Όταν είσαι απ’ έξω η αγωνία είναι τόση σε κυριεύει. Δεν μπορείς να τρέξεις να μαρκάρεις, να διορθώσεις το λάθος. Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι στηρίζεις όσο μπορείς. Είσαι θετικός σε αυτό που βλέπεις. Εγώ ήμουν σίγουρος ότι θα το πάρουμε το Conference. To είχα δηλώσει πολλές φορές πριν το παιχνίδι. Έλεγα ‘παιδιά το έχουμε πάρει, απλά εσείς δεν το ξέρετε’”.
“Το παιχνίδι της Ριζούπολης ήταν κάτω από τρομερή πίεση. Ήμασταν τρεις πόντους πίσω και έπρεπε να κερδίσουμε με πάνω από δύο γκολ. Ήταν μία τρομερά μεγάλη νίκη κόντρα σε μία εξαιρετική ομάδα του Παναθηναϊκού. Τόσο με τον τρόπο που ήρθε όσο και το γεγονός πως συνδυάστηκε με το 7ο συνεχόμενο πρωτάθλημα. Γράφαμε ιστορία. Διότι γινόμασταν επτά ποδοσφαιριστές με επτά συνεχόμενα. Υπάρχει όμως και ένα άλλο παιχνίδι. Πριν το παιχνίδι με τη Γιουβέντους στο ΟΑΚΑ, παίζαμε με την Προοδευτική. Ένα πολύ δύσκολο ματς. Στο 87’ σε μία φάση, διώχνει ένας ποδοσφαιριστής τους και έρχεται η μπάλα σε εμένα εκτός περιοχής. Κάνω ένα βολέ και πηγαίνει στο απέναντι παράθυρο. Επίσης μία μεγάλη νίκη. Δεν θέλαμε να πάμε σε ένα μεγάλο ματς με κακή ψυχολογία”.
Δεν ξεχνάω την ατάκα που μου είπε ο Καραπιάλης
Ποιος ήταν ο ποδοσφαιριστής με τον οποίο μπαίνατε στο γήπεδο και λέγατε: “Σήμερα δεν χάνω”;
“Η αλήθεια είναι ότι δεν θέλω να αδικήσω κανέναν. Παίκτες όπως ο Τζιοβάνι, ο Τζόλε, ο Γκόγκιτς, ο Γεωργάτος, ο Μαυρογενίδης, ο Γιανακόπουλος, ήταν μεγαθήρια. Μιλάμε για τρομερούς ποδοσφαιριστές. Ο Άντζας επίσης, ο Καραταΐδης, ο Ελευθερόπουλος. Θα πω κάτι επειδή το έχω ζήσει. Σε ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι, με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό, ένας ποδοσφαιριστής ήρθε και μου είπε ‘Γόγο, δώσε την μπάλα σε εμένα και ξέρω εγώ τι θα κάνω. Τη μπάλα δώσ’ τη σε εμένα’ Αυτό σε ματς ντέρμπι, σε ματς υψηλών προδιαγραφών που η πίεση είναι στο υπέρτατο σημείο. Δεν μου το έχει πει κανένας άλλος, μόνο ο Βασίλης Καραπιάλης. Ο κάθε ένας ποδοσφαιριστής εκείνης της φουρνιάς είχε το δικό του κομμάτι στο γήπεδο. Αν έλειπε ο Τζόλε ήμασταν γυμνοί, αν έλειπε ο Αλεξανδρής το ίδιο, αν έλειπε ο Γκόγκιτς το ίδιο. Αλλά ο Καραπιάλης μου είπε αυτό και για αυτό τον αναφέρω”.
Με ποιον προπονητή θεωρείτε ότι ταιριάζατε περισσότερο;
“Εγώ ταίριαζα τέλεια με τον Μπάγεβιτς και χρωστάω πολλά σε αυτόν. Ταίριαζα πολύ και με τον Γιάννη Μαντζουράκη. Ήταν ο προπονητής που μου έδειξε τρομερή εμπιστοσύνη. Και μέσα από αυτή προσπάθησα να κάνω ένα από τα όνειρά μου πραγματικότητα. Το να βρεθώ σε έναν μεγάλο ευρωπαϊκό σύλλογο. Αυτό έγινε με προπονητή τον κυρ Γιάννη”
Λέμε για “βαριές φανέλες”. Εσείς πως αισθανθήκατε ότι εκείνη του Ολυμπιακού είναι “βαριά”;
“Έζησα το βάρος της φανέλας του Ολυμπιακού. Σε όλο της το μεγαλείο. Είδα παίκτες μεγαθήρια σε αντίπαλους συλλόγους και όταν φορούσαν τη φανέλα του Ολυμπιακού έτρεμαν τα ποδαράκια. Δεν άντεχαν αυτή την πίεση. Επίσης, είχα ακούσει από πιο παλιούς ποδοσφαιριστές πως ‘έτσι και παίξεις στον Ολυμπιακό, παίζεις παντού’. Αυτό είναι αλήθεια. Από τη στιγμή που παίζεις στην ομάδα με όλη αυτή την πίεση, όπου δεν υπάρχει κάτι άλλο παρά μόνο η νίκη, μετά μπορείς να παίξεις παντού”.
Ποια είναι η στιγμή που σας έχει μείνει χαραγμένη από τον κόσμο του Ολυμπιακού;
“Πάμε να παίξουμε με τη Γιουβέντους στο Ντέλε Άλπι – το σκέφτομαι και ανατριχιάζω – και βγαίνουμε έξω στο γήπεδο για ζέσταμα. Στην κερκίδα έχει 10.000 ‘γαύρους’ οι οποίοι τραγουδούσαν. Μου λείπει πολύ. Τρομερό δέσιμο με τον κόσμο. Τρομερή αμεσότητα. Είμαι ένας από αυτούς. Όπως αγαπούν τον Ολυμπιακό έτσι τον αγαπώ και εγώ. Είναι μαγικό όλο αυτό. Να σου πω και κάτι. Όταν πήραμε το 7ο,που το σηκώσαμε στον Πειραιά και γίνεται η απονομή στο Δημοτικό Θέατρο, βγαίνω πρώτος γιατί ήμουν ο πιο παλιός ποδοσφαιριστής. Δεν το πίστευα αυτό που έβλεπα. Χιλιάδες κόσμος. Τι τρέλα ήταν αυτή. Τι έχουμε ζήσει”
Πως θα θέλατε να σας θυμάται ο κόσμος;
“Θα ήθελα ο κόσμος να με θυμάται ακριβώς όπως ήμουν. Έναν ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού που ήξερε να τιμά και ήξερε ποιον είχε αριστερά στο στήθος του”.
