Τα τελευταία δύο χρόνια ο Γιώργος Μπαντής είναι ο πρόεδρος του ΠΣΑΠΠ ή αλλιώς η "φωνή" και ο άνθρωπος των ποδοσφαιριστών. Ήταν Μάιος του 2019 όταν ο τότε τερματοφύλακας της Λαμίας πήρε την απόφαση να αναλάβει δράση και να δώσει τη δική του "μάχη", αυτή τη φόρα έξω από το γήπεδο, με γνώμονα πάντα το καλό του ποδοσφαίρου.

Συνέντευξη στη Μαρία Κουβέλη

Πράγματι, στο τούνελ το σκοτάδι είναι βαθύ. Αλλά όσο βαθύ κι αν είναι, όταν γνωρίζεις τον προορισμό σου και πλησιάζεις προς την έξοδο τόσο αρχίζει το φως να εισχωρεί σε αυτό. Το σημαντικότερο όλων είναι να γνωρίζεις που πας και γιατί. Κι ο Γιώργος εκτός από όραμα έχει και πλήρη γνώση του προβλήματος.

"Δεν με ενδιαφέρει μόνο να βελτιωθούν τα εργασιακά δικαιώματα του ποδοσφαιριστή, που είναι όντως σημαντικά, αλλά το όραμά μου είναι να βελτιώσουμε το ίδιο το άθλημα, με το οποίο μεγαλώσαμε μαζί και θέλουμε να το δούμε επιτέλους, όπως του αρμόζει. Μπορεί πλέον σε όλα τα σπίτια να έχει μπει η τηλεόραση, που μας βοηθά να βλέπουμε αγώνες του εξωτερικού, αλλά όταν μπαίνουμε σε ένα ελληνικό γήπεδο συμπεριφερόμαστε πολύ διαφορετικά".

Από την αρχή της κουβέντας μας κατάλαβα πως είχα μπροστά μου έναν άνθρωπο, ο οποίος είναι διατεθειμένος -με τη βοήθεια ασφαλώς όλων των ανθρώπων του Συνδέσμου- να παράσχει οποιαδήποτε μορφή στήριξης στον ποδοσφαιριστή εκείνον που το έχει ανάγκη, σε εκείνον που αναζητά δικαιοσύνη.

Η μεγαλύτερη ανησυχία των ποδοσφαιριστών είναι η οικονομική αστάθεια

"Η μεγαλύτερη ανησυχία των ποδοσφαιριστών είναι η οικονομική αστάθεια και το ότι δεν μπορούν να βασιστούν στους υπάρχοντες νόμους, ότι δεν είναι σίγουροι παρότι έχουν υπογεγραμμένη σύμβαση με τον εργοδότη τους ότι θα πληρωθούν", τόνισε χαρακτηριστικά, υπογραμμίζοντάς μου ευθύς εξαρχής το πρόβλημα.

Οι οφειλές των 25 εκατ. ευρώ, η ανυπαρξία της ΕΠΟ και ο ρόλος της Πολιτείας

Με μία νέα έρευνα ο ΠΣΑΠΠ έφερε ξανά στην επιφάνεια το διαρκές πρόβλημα των ελληνικών ομάδων, που δεν είναι άλλο από τα χρέη. Σύμφωνα με τα στοιχεία που προέκυψαν οι ελληνικοί σύλλογοι οφείλουν περισσότερα από 25 εκατ. ευρώ σε ποδοσφαιριστές που έχουν αγωνιστεί σε διάφορες κατηγορίες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ένα νούμερο τρομακτικό.

Ο αλλοδαπός ποδοσφαιριστής που πάει στη FIFA δικαιώνεται και πληρώνεται σε αντίθεση με τον Έλληνα που είναι στην ΕΠΟ

"Είναι πάνω από 1.500 οικογένειες ποδοσφαιριστών που έχοντας τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις δεν κατάφεραν ποτέ να εισπράξουν τα χρήματά τους. Το πιο τρομακτικό είναι ότι ένας πολίτης αυτής της χώρας δεν μπορεί να βρει δικαιοσύνη στην ίδια του τη χώρα. Αυτό είναι τρομακτικό αν κάτσουμε και αναλογιστούμε το τι σημαίνει. Με την ανοχή της Πολιτείας και την ανυπαρξία της ΕΠΟ η κάθε ομάδα, περίπου 60-65 ομάδες είναι, έβρισκε πατήματα και εκμεταλλευόταν τον εργαζόμενο ποδοσφαιριστή, τον οποίο δεν πλήρωνε ποτέ.

Όλοι αυτοί οι νόμοι εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα των ομάδων. Είναι αλληλένδετο για τους λόγους που λίγο πολύ όλοι γνωρίζουμε πώς η κάθε κυβέρνηση εκμεταλλεύεται ή χρησιμοποιεί τις ομάδες. Όπως έχει ευθύνη και η ΕΠΟ που άφησε να διαιωνίζεται και να υπάρχει αυτό το πρόβλημα, με τις αποφάσεις της πλέον να μην εκτελούνται.

Σημαντικό είναι επίσης, ότι ο αλλοδαπός ποδοσφαιριστής, που έχει δικαίωμα να πάει στη FIFA, δικαιώνεται και πληρώνεται κανονικά, ενώ ο Έλληνας που έχει δικαστικές αποφάσεις ή ο ξένος που έχει επιλέξει την ΕΠΟ ως δικαστικό σώμα δεν πληρώνεται".

Ο αντίκτυπος στη ψυχική υγεία – Η απόγνωση

Οι περίοδοι που διανύουμε σήμερα και σαν χώρα, αλλά και σαν ανθρωπότητα είναι δύσκολοι. Η οικονομική κρίση, σε συνδυασμό με την πανδημία του κορονοϊού εκτόξευσαν τον δείκτη των φαινομένων κατάθλιψης, κρίσεων και εν γένει ψυχολογικών προβλημάτων. Το πρόβλημα δε γίνεται ακόμα μεγαλύτερο για τους ανθρώπους που δεν μπορούν να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους, για εκείνους που ζουν σε ένα αβέβαιο εργασιακό περιβάλλον που κανείς δεν δύναται να τους εξασφαλίσει ότι θα πληρωθεί κανονικά.

Ο ποδοσφαιριστής που χάνει χρήματα από 2-3 ομάδες, χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του

"Έχω ζήσει κι εγώ την απόγνωση. Απλά το πέρασα σε μία ηλικία των 24 χρόνων και η παρηγοριά μου για να μην πάθω κι εγώ κατάθλιψη, όπως πολλοί άλλοι, ήταν ότι έχω άλλα 7-8 χρόνια ακόμα ποδόσφαιρο, όπου θα μπορούσα να αναπληρώσω το χαμένο έδαφος. Σκεφτείτε τι παθαίνει κάποιος που έχει χάσει χρήματα από 2-3 ομάδες, πλησιάζει τα 30 και βλέπει ότι το σώμα του δεν μπορεί να ανταποκριθεί πλέον, εκείνος ναι, χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του.

Και ας μην ξεχνάμε ότι Νο1 ψυχολογικό πρόβλημα είναι η οικονομική αστάθεια που έχουν οι άνθρωποι άσχετα από τον κλάδο του ποδοσφαίρου. Καταλαβαίνετε λοιπόν, ότι πολλοί ποδοσφαιριστές πέρασαν ψυχολογική κρίση, άλλοι πέρασαν και κατάθλιψη, άλλοι συνεχίζουν να περνούν, γιατί τελείωσε μία καριέρα, έχασαν δεδουλευμένα χρήματα.

Μιλάμε συχνά με ποδοσφαιριστές, έχουμε συναντήσει και πιο σοβαρά περιστατικά. Φυσικά εμείς στεκόμαστε στο πλευρό του καθενός ξεχωριστά. Τα πράγματα όντως, δεν είναι τόσο ρόδινα όσο φαίνονται προς τα έξω, γιατί ο κόσμος βλέπει τη βιτρίνα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, αλλά από πίσω υπάρχει πολύ μεγάλη αποθήκη ψυχών που αντιμετωπίζονται με σκληρό τρόπο από τους παράγοντες, από την κερκίδα ή και από την ίδια την κοινωνία. Είναι και στη σκέψη του Συνδέσμου μας να δημιουργήσουμε μία ομάδα από ψυχολόγους και ελπίζουμε να μπορέσουμε να το υλοποιήσουμε".

Η προσωπική εμπειρία, ο Νίκος Τσουμάνης και ο Άρης

Ο Γιώργος Μπαντής έχει βιώσει και ο ίδιος την εκμετάλλευση, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι και σε μικρή ηλικία πώς είναι να αρνούνται να πληρώσουν τα χρήματα που έχεις δουλέψει. Το ίδιο συνέβη και με τον αδικοχαμένο Νίκο Τσουμάνη, όπως και με περίπου 1.500 άλλους ποδοσφαιριστές.

"Έχω προσωπική εμπειρία. Έχασα χρήματα το 2011 από τον Ηρακλή, όταν υποβιβάστηκε σε ερασιτεχνική κατηγορία. Κάθε μέρα που περνάει για τον ποδοσφαιριστή δεν αναπληρώνεται. Κάθε χρόνος που χάνεις είναι ζημιά.

Ο Νίκος Τσουμάνης ήταν θύμα τριών ομάδων που εκμεταλλεύτηκαν την ανοχή της Πολιτείας και την ανυπαρξία της ΕΠΟ

Είναι αλήθεια πως και ο Νίκος είχε να πάρει χρήματα από τρεις ομάδες. Με τον Νίκο είχα επαφή όταν ήταν και στην Καλαμαριά. Μάλιστα, ήταν και ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην ομάδα και τον Σύνδεσμο για καλύτερη και γρηγορότερη επικοινωνία. Δεν είχαμε μιλήσει για κάτι άλλο, για κάτι πιο σοβαρό ή για τα προβλήματα που αντιμετώπιζε, όπως φάνηκε. Δεν ξέρω πραγματικά για ποιους λόγους ο Νίκος πήρε αυτή την απόφαση. Αυτό που γνωρίζω όμως, είναι ότι ήταν θύμα τριών ομάδων που εκμεταλλεύτηκαν την ανοχή της Πολιτείας και την ανυπαρξία της ΕΠΟ".

Τον περασμένο Νοέμβριο ο Άρης γνωστοποίησε πως ο πρόεδρος του συλλόγου, Θεόδωρος Καρυπίδης, θα αναλάβει να τακτοποιήσει την οφειλή της ομάδας στον αδικοχαμένο, Νίκου Τσουμάνη, ο οποίος βρέθηκε νεκρός στο αυτοκίνητό του τον Οκτώβριο, παρότι πρόκειται για χρέος της παλιάς ΠΑΕ.

"Ο Άρης αποδέχθηκε το χρέος του. Εγώ δεν βλέπω τον Άρη ως διαφορετική ομάδα. Θεωρώ ότι είναι η ομάδα που ιδρύθηκε το 1914 και συνεχίζει να υπάρχει. Και για να μην μείνουμε μόνο στον Άρη, είναι πολλές οι ομάδες. Μπορεί ένα μεγάλο μέρος των οπαδών να μην ενδιαφέρεται, αλλά αυτοί που πραγματικά πιστεύουν την ιδεολογία του συλλόγου που υποστηρίζουν είμαι σίγουρος πως δεν θέλουν να υπάρχουν εργαζόμενοι, είτε είναι ποδοσφαιριστές, είτε προμηθευτές, είτε φυσιοθεραπευτές απλήρωτοι από την ομάδα που πιστεύουν και ακολουθούν. Είμαι βέβαιος πως υπάρχει μία μερίδα οπαδών που γνωρίζει πραγματικά το χρέος και διαφωνεί στο ότι οι παράγοντες βρίσκουν πάντα ένα "παραθυράκι" να αφήσουν φέσια στους ποδοσφαιριστές".

Η αλληλεγγύη

Ακόμα και μέσα στο σκοτάδι ωστόσο και τη μουντάδα, από κάπου μία ηλιαχτίδα φωτός θα βρει τον τρόπο να ξεπροβάλει. Κι αν αρκετές ομάδες είναι σκληρές και άδικες προς του ποδοσφαιριστές, το κλίμα στα αποδυτήρια πολλές φορές είναι διαφορετικό, με τους παίκτες να δείχνουν το αλληλέγγυο πρόσωπό τους σε όσους το έχουν ανάγκη.

“Το έχω ζήσει. Μέσα στα αποδυτήρια οι ποδοσφαιριστές με τα μεγαλύτερα συμβόλαια βοηθούν εκείνους με τα μικρότερα. Εγώ ειδικά που έπαιξα σε μία μεγάλη ομάδα στη Θεσσαλονίκη, που αντιμετωπίζαμε οικονομικά προβλήματα όλοι, μπορώ να πω ότι διδάχθηκα τότε από τον συγκεκριμένο σύλλογο την αλληλεγγύη. Όχι μόνο μεταξύ των συναδέλφων μου, που οι μεγαλύτεροι στήριζαν τους μικρότερους, αλλά και στο κομμάτι των οπαδών.

Στον Ηρακλή έμπαιναν οι οπαδοί στα αποδυτήρια, άφηναν χρήματα στο τραπέζι και έφευγαν

Πολλές φορές οι ίδιοι οι φίλαθλοι εκείνη την εποχή μάζευαν μόνοι τους χρήματα, έμπαιναν στα αποδυτήρια, τα άφηναν σε ένα τραπέζι και έφευγαν. Έγινε δύο φορές στον συγκεκριμένο σύλλογο, στον Ηρακλή. Η ιδεολογία της ομάδας στήριζε τους εργαζόμενούς της, αλλά η εταιρεία-ομάδα όχι μόνο ήταν απούσα, αλλά έκανε και τα πάντα ώστε να μην αποπληρώσει ποτέ το χρέος απέναντι τους”.

Το χάος της ΕΠΟ, η άτακτη φυγή του Θοδωρή Ζαγοράκη και η θέση των Legends του 2004 στο ελληνικό ποδόσφαιρο

Δεν είναι λίγες οι φορές που στις ανακοινώσεις του ο ΠΣΑΠΠ κατηγόρησε την Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία για έλλειψη οργάνωσης, καθώς και ότι σε πολλά σημαντικά ζητήματα παραμένει ανύπαρκτη.

Η αποχώρηση του Ζαγοράκη μάς δείχνει ότι συνάντησε κάτι που δεν περίμενε, το ποδόσφαιρο χρειάζεται μία επιτροπή σωτηρίας από τα παιδιά του 2004

Η κατάσταση που επικρατεί άλλωστε, στο ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν και ο λόγος που ο Θοδωρής Ζαγοράκης αποφάσισε να παραιτηθεί από την προεδρία της ΕΠΟ σε λιγότερο από έξι μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του. Η διάθεση υπήρχε και η προσπάθεια έγινε, αλλά διακόπηκε πριν προλάβει να αρχίσει.

"Σίγουρα έπαιξε ρόλο η κατάσταση στην ΕΠΟ. Το ότι ο Ζαγοράκης επέλεξε να φύγει μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα μάς δείχνει ότι συνάντησε κάτι μάλλον δεν περίμενε, ότι δεν ήταν πολύ καλά προετοιμασμένος γι’ αυτό. Εμείς έχουμε πει και παλιότερα πως το ποδόσφαιρό μας νοσεί κι αυτό που χρειάζεται είναι μία επιτροπή σωτηρίας. Μάλιστα, τότε είχα πει και συγκεκριμένα ονόματα: ότι θα προτιμούσαμε μία επιτροπή από παιδιά του 2004, πολλά μαζί.

Είχα πει τον Ντέμη Νικολαΐδη, τον Κατσουράνη, τον Νταμπίζα, τον Δημήτρη Παπαδόπουλο, τον Καραγκούνη, παιδιά που έχουν την αποδοχή, τον σεβασμό όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλον τον κόσμο. Παιδιά που κατάφεραν να βγάλουν στον δρόμο τους Έλληνες φιλάθλους με τις επιτυχίες τους μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Οπότε, θα μπορούσαμε να τους ταυτίσουμε και με επιτυχίες εκτός γηπέδου, όπου αυτή τη στιγμή είναι περισσότερο αναγκαίο. Αυτό βέβαια, είναι κάτι που δεν μπορεί να γίνει, γιατί είναι τελείως διαφορετικά δομημένο το πώς θα εκλέγεται ο πρόεδρος της ΕΠΟ.

Έχουν γίνει έρευνες στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο ότι στις Ομοσπονδίες που ενεπλάκησαν πρώην ποδοσφαιριστές που είχαν διακρίσεις. Τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ καλύτερα σε σχέση με πριν. Υπήρχε η βελτίωση του ίδιου του αθλήματος. Ένας πρώην επαγγελματίας αθλητής, που έχει μεγαλώσει μέσα στα γήπεδα, γνωρίζει πολύ καλύτερα τις ανάγκες του αθλήματος. Και φυσικά, το "πονάει" περισσότερο, γιατί μεγάλωσε μαζί του και όσο το αγαπάει εκείνος δεν μπορεί να το κάνει κάποιος που ήταν παράγοντας, φίλαθλος ή έχει σπουδάσει κάτι άλλο, γιατί έχουμε δει ότι τα τελευταία χρόνια το ποδόσφαιρο το διοικούν νομικοί.

Υπάρχει ενδιαφέρον μεγάλες προσωπικότητες του ποδοσφαίρου. Το ότι μπορεί να τους αποθαρρύνει κάτι μάλλον είναι η όλη τοξική κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμή στον. Για το ενδεχόμενο του να μην τους θέλουν οι παράγοντες αυτό που εγώ έχω να πω είναι ότι δεν πρέπει να κοιτάξουμε τον κάθε παράγοντα ξεχωριστά. Αντίθετα, θα πρέπει όλοι μας να κοιτάξουμε με σεβασμό τη διαδικασία του παιχνιδιού και το ίδιο το άθλημα. Τα τελευταία χρόνια όχι μόνο είναι στάσιμη η εξέλιξη στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά κάνει συνεχώς βήματα προς τα πίσω".

Η συνάντηση με Αυγενάκη και το αίτημα να μπει ένα stop στην αδικία

Ο ΠΣΑΠΠ πραγματοποίησε ραντεβού με τον Υφυπουργό Αθλητισμού, τον κ. Λευτέρη Αυγενάκη, παρουσίασε τη νοσηρή πραγματικότητα που βιώνουν οι ποδοσφαιριστές και πλέον περιμένει την κίνηση της Πολιτείας, ξεκαθαρίζοντας κοφτά πως: "Αν η Πολιτεία θέλει να δώσει τη λύση και έχει τη διάθεση έχει και τη δυνατότητα.

Μιλήσαμε με τον κ. Αυγενάκη και τον Γενικό Γραμματέα Αθλητισμού, κ. Μαυρωτά. Τους δείξαμε όλη αυτή την εικόνα της πραγματικότητας, το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στον κλάδο των ποδοσφαιριστών. Εμείς προτείναμε συγκεκριμένες λύσεις για το πρόβλημα, για να λυθεί όχι μόνο από εδώ και πέρα, αλλά το τι συνέβη πριν.

Πρέπει αυτή η αδικία που έχουν εισπράξει αυτοί οι χιλιάδες ποδοσφαιριστές να αποκατασταθεί και είναι υπεύθυνη η Πολιτεία να το πράξει και να το δει με μεγάλη ζεστασιά. Δεσμεύτηκα απέναντι στον Υφυπουργό οι λύσεις που προτείναμε να μείνουν στο γραφείο. Δεν είναι κάτι εύκολο, δεν είναι κάτι που θα λυθεί μέσα σ’ ένα βράδυ. Ο κ. Αυγενάκης, όπως και ο κ. Μαυρωτάς αν θέλουν και έχουν τη διάθεση πραγματικά μπορούν να δώσουν τη λύση.

Η αδικία που έχουν εισπράξει αυτοί οι χιλιάδες ποδοσφαιριστές πρέπει να αποκατασταθεί και η Πολιτεία είναι υπεύθυνη να το πράξει

Είδα πως υπάρχει διάθεση γιατί η θετική ανταπόκριση για το ραντεβού ήταν άμεση. Από εκεί και πέρα, είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, αν και οι προκάτοχοί του δεν με έπεισαν στο ότι πρέπει να συνεχίσω να είμαι αισιόδοξος, γιατί κανένας από εκείνους δεν έλυσε το πρόβλημα και με καμία κυβέρνηση. Ωστόσο, θέλω να πιστεύω ότι ο Υφυπουργός θα δει το πρόβλημα με θέρμη και επιμένω σ’ αυτό πως αν η Πολιτεία θέλει να δώσει τη λύση και έχει τη διάθεση έχει και τη δυνατότητα."

Η λύση: Το εθνικό ταμείο

"Το εθνικό ταμείο υπάρχει σε πολλές χώρες, όπως πχ στην Ισπανία. Εάν υπήρχε το ταμείο, αυτές οι 60 ομάδες που έκαναν τις "κομπίνες" για να γλιτώσουν τα χρέη προς τους ποδοσφαιριστές θα αποπλήρωναν ένα μέρος του χρέους τους σε αυτό. Το ταμείο θα προσφέρει σταθερότητα και ασφάλεια ότι ένας παίκτης θα πάει σε μία χώρα και δεν θα χάσει τα χρήματά του. Αν το δούμε λίγο σε βάθος αυτό θα βοηθήσει και στην προσέλκυση παικτών, ενώ θα ανέβει και το αγωνιστικό επίπεδο. Έχει πολλές παραμέτρους.

Ο ΠΣΑΠΠ κάνει πολλά. Το ότι δεν βγάζει μία ντουντούκα να το διατυμπανίζει παντού δεν σημαίνει το αντίθετο

Ο Σύνδεσμος όλα αυτά τα χρόνια έχει δαπανήσει περίπου 300.000 ευρώ σε δικαστικά έξοδα για να τελεσιδικήσουν οι αποφάσεις που δεν εισπράχθηκαν ποτέ. Και δεν είναι μόνο οι 300.000, αλλά είναι και οι εργατοώρες που έχουν ξοδέψει οι δικηγόροι του Συνδέσμου.

Οπότε, καταλαβαίνετε ότι το ποσό είναι πολύ μεγαλύτερο, ίσως και το διπλάσιο και ο Σύνδεσμος θα συνεχίσει να στηρίζει τα μέλη του, γιατί γι’ αυτό είναι εδώ για να προστατεύει και να βοηθάει. Δεν τα λέω με παράπονο, αλλά αξίζει να κατανοήσουμε την πραγματικότητα. Πολλά ακούγονται: "Που είναι ο ΠΣΑΠΠ;, "Τι κάνει ο ΠΣΑΠΠ;", αλλά ο ΠΣΑΠΠ κάνει πάρα πολλά. Το ότι δεν βγάζει μία ντουντούκα να το διατυμπανίζει παντού και να λέει πόσο καλός και ισχυρός είναι, δεν σημαίνει πως δεν κάνει πράγματα".

H Super League 2 και το "αστείο" των 12 αναβολών

Δεν θα ήταν υπερβολή αν κάποιος χαρακτήριζε τη φετινή πρεμιέρα της Super League 2 ως ένα κακόγουστο αστείο, που υπέδειξε ακόμα μία παθογένεια του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μέσα σε ενάμιση χρόνο η η διοργανώτρια αρχή προχώρησε σε 12 αναβολές της έναρξης του πρωταθλήματος. Στην ανακοίνωση που είχε εκδώσει ο ΠΣΑΠΠ είχε κάνει λόγο για "το πιο ανοργάνωτο πρωτάθλημα του κόσμου". Είναι όμως, το πρόβλημα μόνο της Λίγκας ή ξεκινάει από την κορυφή της πυραμίδας και άρα, την ΕΠΟ;

"Το μεγαλύτερο πρόβλημα και τη μεγαλύτερη ευθύνη την έχει η διοργανώτρια αρχή, στην προκειμένη περίπτωση η Super League 2. Αν το πρόβλημα ήταν μόνο στο κομμάτι της ΕΠΟ θα είχε θέμα και η Super League, άρα δεν έχει. Βλέπουμε ότι εκεί τα πράγματα οργανώνονται καλύτερα. Και δεν είναι τυχαίο πως στη SL2 έχει καταντήσει συχνό φαινόμενο. Κάθε χρόνο πάμε από αναβολή σε αναβολή. Κάθε χρόνο είναι και χειρότερα.

Δεν γίνεται να είναι Αύγουστος και να μην γνωρίζουμε πόσες ομάδες θα συμμετάσχουν στης SL2 και το ποιες θα είναι αυτές

Είναι έλλειψη οργάνωσης, έλλειψη θέλησης, είναι ότι συγκεκριμένα δικαστικά προβλήματα θα έπρεπε να λύνονται από τον Μάιο, αλλά φτάνουμε Σεπτέμβριο – Οκτώβριο και ακόμα διαιωνίζονται. Πρέπει να αλλάξει αυτό κι αν θέλουμε να λέμε ότι έχουμε μία δεύτερη επαγγελματική κατηγορία, όπου είναι το "σκαλοπάτι" για τη μεγάλη κατηγορία θα πρέπει να λειτουργήσουμε πιο επαγγελματικά.

Δεν γίνεται να είναι Αύγουστος και να μην γνωρίζουμε πόσες ομάδες θα συμμετάσχουν, ποιες θα είναι αυτές, με τι κριτήρια αδειοδότησης θα συμμετέχουν, αν οφείλουν ή όχι χρήματα σε ποδοσφαιριστές, αν θα ξεκινήσουν με μείον βαθμούς, πράγματα που ταλαιπωρούν το ίδιο το άθλημα.

Η ένταξη των β’ ομάδων των "μεγάλων" θα κάνει σίγουρα το πρωτάθλημα πιο ανταγωνιστικό. Θα έχει ένα ενδιαφέρον. Γιατί ακόμα και με τη β’ ομάδα των Ολυμπιακού, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκού αν αγωνίζεσαι, αγωνίζεσαι απέναντι σε μία μεγάλη ομάδα. Σε ομάδες που κατά βάση έχουν νέους παίκτες από τις ακαδημίες των ομάδων και είναι σημαντικό. Δεν θα πω Έλληνες παίκτες, θα πω παίκτες που βγαίνουν από τις ακαδημίες, γιατί εκεί πρέπει να σταθούμε.

Αν πραγματικά θέλουμε να δούμε βελτίωση στο ελληνικό ποδόσφαιρο θα πρέπει να βασιστούμε στους ποδοσφαιριστές από τις ακαδημίες, γιατί υπάρχει πάρα πολύ μεγάλο ταλέντο και αυτό φαίνεται σε όλες τις εθνικές ομάδες της χώρας μας, όπου μέχρι την Εθνική Ελπίδων πάντα είχαμε επιτυχίες".

Η οπαδική βία, η ευθύνη των ομάδων και ο ρόλος της κοινωνίας

Οπαδισμός και βία. Δύο λέξεις, δύο φαινόμενα που δυστυχώς εν έτει 2021 παραμένουν εξίσου επίκαιρα, όσο και στο παρελθόν. Είμαστε ένας λαός που τα ζει όλα στο κόκκινο θα έλεγα. Οι περιπτώσεις που παίκτες έχουν δεχθεί επιθέσεις από οπαδούς αρκετές, με το ποδόσφαιρο τελικά, να είναι στην ουσία το μόνιμο θύμα.

"Δεν θέλω να σταθώ στο κομμάτι της καταστολής. Είμαι υπέρ της πρόληψης. Εμείς προσπαθήσαμε να βελτιώσουμε το φαινόμενο της βίας, πηγαίνοντας σε δημοτικά και γυμνάσια, προ πανδημίας. Πριν τα ντέρμπι κάναμε δράσεις, που παίρναμε από το χέρι έναν παίκτη της Χ ομάδας με έναν ποδοσφαιριστή της άλλης ομάδας, που θα έπαιζαν αντίπαλοι.

Η οπαδική βία στην ουσία είναι επίθεση στον συμμαθητή σου

Μιλούσαμε στα παιδιά και τους εξηγούσαμε ότι δεν μας χωρίζει τίποτα, ότι είμαι δύο φίλοι εκτός αγωνιστικού χώρου, αλλά και εντός που είμαστε αντίπαλοι πάντα αγωνιζόμαστε με σεβασμό και όταν τελειώσει το παιχνίδι πάλι θα δώσουμε τα χέρια και πολλές φορές ανταλλάσσουμε και φανέλες. Πρέπει να εστιάσουμε στην πρόληψη και όχι στην καταστολή. Η οπαδική βία στην ουσία είναι επίθεση στον συμμαθητή σου, γιατί όλοι αν γυρίσουμε τον χρόνο πίσω θα δούμε ότι στην τάξη μας υπήρχαν φίλοι μας που υποστήριζαν διαφορετικές ομάδες, αλλά τους αγαπούσαμε, ήμασταν μαζί τους.

Για κάποιον που έχει διαπράξει οπαδική βία εντός αγωνιστικού χώρου το να αποκλειστεί για πάντα η είσοδός του στο γήπεδο είναι κάτι που θα έπρεπε να γίνεται. Βέβαια, θα μπορούσαν και οι ομάδες να ελέγξουν λίγο καλύτερα ποιοι μπαίνουν στο γήπεδο. Φυσικά ο ποδοσφαιριστής είναι το θύμα. Το ίδιο το άθλημα είναι το μεγαλύτερο θύμα.

Δεν λέω ότι ο ποδοσφαιριστής δεν έχει μερίδιο ευθύνης. Έχουμε δει περιστατικά που και οι ίδιοι οι παίκτες έχουν προκαλέσει βία. Θα πρέπει και η Πολιτεία να το δει πιο "ζεστά". Θα μπορούσε να υπάρχει για παράδειγμα και μία ώρα την εβδομάδα στα σχολεία ειδικό μάθημα για την αθλητική παιδεία, κάτι που λείπει από την ελληνική κοινωνία".

Γιατί να υπάρχει το ποδόσφαιρο αν δεν μπορεί ένα παιδί να πάει στο γήπεδο να παρακολουθήσει έναν αγώνα, αν δεν μπορεί κάποιος να ταξιδέψει από μία πόλη σε άλλη για να υποστηρίξει την ομάδα του;

Οι εικόνες από παιδιά στις κερκίδες ολοένα και λιγοστεύουν, πόσο μάλλον σε μεγάλα παιχνίδια και ντέρμπι, όπου ο κίνδυνος επεισοδίων όχι μόνο είναι υπαρκτός, αλλά και σύνηθες φαινόμενο.

"Είναι πάρα πολύ λυπηρό να μην βλέπεις παιδιά στο γήπεδο και όταν το ποδόσφαιρο δεν δίνει πίσω στην κοινωνία δεν έχει και λόγο ύπαρξης. Δεν καταλαβαίνω για ποιον λόγο να υπάρχει αν δεν μπορεί ένα παιδί να πάει στο γήπεδο να παρακολουθήσει έναν αγώνα. Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιον λόγο να υπάρχει το ποδόσφαιρο αν δεν μπορεί κάποιος να ταξιδέψει από μία πόλη σε άλλη, υποστηρίζοντας την ομάδα του. Είναι ένα κενό της Πολιτείας αυτό και έχουμε καταλήξει στην διακοπή της μετακίνησης των φιλοξενουμένων, που είναι αντισυνταγματικό.

Δεν νοείται να παίζει ο ποδοσφαιριστής σε άδειες κερκίδες. Μα για ποιον παίζει; Για την τηλεόραση; Τι φταίει εκείνος που έχει πληρώσει διαρκείας;

Βλέπουμε ότι αυτή τη στιγμή διεξάγονται αγώνες κεκλεισμένων των θυρών, γιατί υπήρχε η εισβολή 10, 30, 40, 50 ατόμων. Αυτό τιμωρεί το ίδιο το άθλημα. Δεν νοείται να παίζει ο ποδοσφαιριστής σε άδειες κερκίδες. Μα για ποιον παίζει; Για την τηλεόραση; Πρέπει να βρουν άλλες λύσεις. Εμείς είχαμε προτείνει να γίνονται οι αγώνες κανονικά με κόσμο και όλα τα έσοδα να πηγαίνουν σε φιλανθρωπικούς σκοπούς, σε ιδρύματα ή σε ένα ταμείο που στο τέλος αυτά τα χρήματα να βοηθούν στην ανέγερση γηπέδων σε γειτονιές. Αλλά σε καμία των περιπτώσεων να μην παίζουμε σε άδεια γήπεδα.

Δεν μπορείς όταν πονάει το δάχτυλο να κόβεις το χέρι

Επίσης, τι φταίει κάποιος που έχει πληρώσει διαρκείας και θέλει να παρακολουθήσει και να στηρίξει την ομάδα του να του στερείς το δικαίωμα αυτό, χωρίς να ευθύνεται ο ίδιος γι’ αυτό. Πρέπει να απομονωθούν αυτοί οι λίγοι που είναι το πρόβλημα και όχι αυτός που για παράδειγμα παίρνει το παιδί του και πάει να παρακολουθήσει το παιχνίδι. Δεν μπορείς όταν πονάει το δάχτυλο να κόβεις το χέρι".

Το δίλλημα

Απόρροια των παραπάνω είναι έλλειψη παιδείας, αλλά και η λάθος νοοτροπία, το γεγονός ότι δεν έχουμε μάθει να χάνουμε, ότι δεν έχουμε μάθει πως η ήττα έχει μεγαλύτερη αξία, αλλά αντίθετα έχουμε αναγάγει τη νίκη σε αυτοσκοπό.

"Ο ρομαντισμός του αθλήματος συνεχίζει να χάνεται μέρα με τη μέρα. Δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο αυτό, είναι παγκόσμιο. Όταν ο ποδοσφαιριστής αναγκάζεται να γίνει μηχανή, που είτε πρέπει να κερδίζει είτε να κερδίζει, όταν χάνεται η αξία της ήττας και η σημασία της νίκης ο ρομαντισμός έχει φύγει προ πολλού.

Τελικά, μας αρέσει το καλό θέαμα, το άθλημα ή η νίκη της ομάδας μας;

Οι ποδοσφαιριστές ζουν μέσα σε τρομερά μεγάλη πίεση για τη νίκη. Για μας δεν υπάρχει κάτι άλλο πέραν της νίκης, γιατί αυτό μας περνούν οι γύρω από την ομάδα. Είσαι αναγκασμένος είτε να κερδίσεις, είτε να κερδίσεις. Αυτή είναι η πραγματικότητα σήμερα, που αυτό έχει περάσει και σε μας και στους δημοσιογράφους και στους οπαδούς και στους παράγοντες. Και το χειρότερο είναι ότι έχουμε φτάσει στο σημείο να αγαπάμε περισσότερο τη νίκη της ομάδας μας από την ίδια μας την ομάδα. Αυτό είναι σοβαρό.

Σπάνια θα χειροκροτήσει κάποιος την ομάδα του που έπαιξε τρομερά καλά, αλλά έχασε, ενώ το αντίθετο είναι πολύ πιο εύκολο, το να μην περάσει πχ το κέντρο η ομάδα, να κερδίσει 1-0 γιατί έκανε ένα σουτ και να χειροκροτήσω. Τελικά, μας αρέσει το καλό θέαμα, το άθλημα ή η νίκη της ομάδας μας; Εγώ κλείνω στο ότι αγαπάμε περισσότερο τη νίκη. Δυστυχώς είναι μονόδρομος".