Συνέντευξη στον Σάκη Γκίνα

Ο Γιώργος Σκαρτάδος είναι ένας άνθρωπος με έμφυτη ευγένεια, αλλά ταυτόχρονα αψύς και αμετακίνητος στις απόψεις του. Δεν τον ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων. Είναι σαν να σου λέει από την πρώτη στιγμή που τον συναντάς, "εγώ αυτός είμαι και σε όποιον αρέσω". Αποτελεί αναμφίβολα ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στην ιστορία του ΠΑΟΚ, αλλά παρόλα αυτά, δεν του δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να δουλέψει ούτε καν στα τμήματα υποδομών, αν και ο ίδιος το ζήτησε πολλές φορές, κατά το παρελθόν.

Έγινε σύμβολο για τον ΠΑΟΚ στη δεκαετία του '80, στη κατάκτηση του πρωταθλήματος του '85, στις μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές με την Μπάγερν Μονάχου, την Νάπολι και την Μαλίν. Παρότι έπαιξε και στον Ηρακλή και στον Ολυμπιακό, ο ΠΑΟΚ αποτελεί, όπως λέει, "το μεγαλύτερο κομμάτι της καρδιάς του".

Ο οξυδερκής χαφ με τα 107 γκολ στην Α' Εθνική συνεχίζει να είναι και σήμερα μία πολυσυζητημένη προσωπικότητα για πολλούς και διάφορους λόγους. Κινείται μακριά από κοινωνικές νόρμες και συμβάσεις. Για μία περίοδο έψηνε ακόμα και σουβλάκια έξω από την Τούμπα για να βοηθήσει οικονομικά τον κουμπάρο του που περνούσε οικογενειακό δράμα, όπως εξήγησε ο ίδιος.

Η συνέντευξη έγινε στις 23 Νοεμβρίου (πριν από ντέρμπι με τον Άρη) στο σπίτι του στο Πανόραμα, στο οποίο μάς υποδέχθηκε ανοιχτόκαρδος και χαμογελαστός, όπως πάντα. Ο 61χρονος διεθνής βετεράνος άσος μίλησε για όλα. Από τα παιδικά του χρόνια στην παλιά πόλη της Ρόδου, τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στις αλάνες, τη δικαστική διαμάχη Ρόδου - Διαγόρα για το δελτίο του, μέχρι τον Μπέλλη, τον Λίμπρεχτς, τον Παντελάκη, τον Κούδα, τον Χέερ, τον Τσερνάι, τον Σκότσικ, τις μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές με την Μπάγερν, τη Νάπολι του Μαραντόνα και την Μαλίν, το μαρκάρισμα του Μαραντόνα στο Σαν Πάολο, τον Κόκκαλη, τον Πέτρο Θεοδωρίδη, την οικογένεια Σαββίδη, το Καραϊσκάκη και την Τούμπα.

Αναφέρθηκε ακόμα, μεταξύ άλλων, στο παράπονό του από την ΠΑΕ ΠΑΟΚ και τον σύλλογο των βετεράνων του συλλόγου, στον φετινό ΠΑΟΚ, στον Μιχαηλίδη και στους πιτσιρικάδες του δικέφαλου του βορρά, στον Λουτσέσκου και στον Μαρτίνς, στον Γκαρσία, στον Ζαγοράκη, στην ΑΕΚ, στον Άρη, στον Παναθηναϊκό του Γιοβάνοβιτς, στον Τούχελ, στον Καντέ και στην κρίση ταυτότητας που διέρχεται το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ο Γιώργος Σκαρτάδος ανοίγει το βιβλίο της ζωής του.

Η μάνα μου έλεγε ότι οι ποδοσφαιριστές και οι τραγουδιστές είναι αλήτες

"Εδώ και τρεις μήνες έχω αναλάβει τον Οδυσσέα Κορδελιού. Μία ιστορική ομάδα της Θεσσαλονίκης με παράδοση. Ξαναγεννιέται μέσα από τις στάχτες της στο τοπικό πρωτάθλημα, γιατί οι προηγούμενες διοικήσεις, λόγω χρεών, τη διέλυσαν. Εδώ και δύο χρόνια έχει πάρει την προεδρία ο Νίκος Δεμερτζής μαζί με τον αδερφό του τον Γιώργο και προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο δυνατό για να επαναφέρουν τον Οδυσσέα στη θέση που του αρμόζει.

Ασχολούμαι με την προπονητική και κάνω αυτό που αγαπάω. Είμαι από 16 χρονών επαγγελματικά στα γήπεδα. Ο στόχος στον Οδυσσέα είναι να βγάλουμε κάποια παιδιά από το Κορδελιό. Δεν έχουμε στην ομάδα μισθοφόρους. Είναι όλα παιδιά από την περιοχή. Επίσης, θέλουμε να παίξουμε καλό ποδόσφαιρο και να πετύχουμε τον φετινό στόχο που είναι η άνοδος.

Από πολύ μικρός κλώτσησα μπάλα. Το ποδόσφαιρο ήταν το πάθος μου από μικρό παιδί. Ούτε τηλεόραση υπήρχε, τότε ούτε τίποτα, μόνο στο ραδιόφωνο ακούγαμε ποδόσφαιρο. Από επτά χρόνων παίζω μπάλα. Είχαμε ένα γήπεδο στην παλιά πόλη της Ρόδου που το λέγαμε "καμπάκι" και μαζευόμασταν μετά το σχολείο φίλοι και παίζαμε μπάλα. Από εκείνο το γήπεδο ξεκίνησαν πολλοί παίκτες που έκαναν καριέρα στην Α' Εθνική, όπως ο Γεωργαλής, ο Ράδος, ο Μαυρουδής και πολλοί άλλοι. Εκεί με είχε δει ένας προπονητής και μου είπε να πάω σε ακαδημία να παίξω ποδόσφαιρο. Στα τσικό της εποχής δηλαδή.

Ήμουν τότε 11. Η συγχωρεμένη η μάνα μου, η Διαλεχτή, δεν ήθελε. Γιατί έλεγε ότι οι ποδοσφαιριστές και οι τραγουδιστές είναι αλήτες. Εγώ στα κρυφά, όμως, πήγαινα κι έπαιζα. Είχα υπογράψει δελτίο στη Ρόδο σε ηλικία 12 -13 ετών, αλλά ήμουν μικρός και δεν με έβαζαν να παίξω. Ένας προπονητής του Διαγόρα εντόπισε το ταλέντο μου και μου είπε "δεν έρχεσαι σε μας να παίξεις;". Κι έτσι πήγα και στον Διαγόρα και υπέγραψα δελτίο και σε δεύτερη ομάδα. Είχα δύο δελτία παράτυπα. Κι επειδή όλοι στον Διαγόρα ήξεραν ότι έχω διπλό δελτίο, μ' έβαζαν κι έπαιζα με δελτίο άλλου.

Ο πατέρας μου, ο Δημήτρης, πάντως, που είναι 85 ετών σήμερα και ζει στη Ρόδο, είχε παίξει ποδόσφαιρο και του άρεσε που έπαιζα κι εγώ. Ήταν τερματοφύλακας στον Δωριέα, στην πρώτη ομάδα που ιδρύθηκε στην Ρόδο. Η μάνα μου μόνο ήταν κάθετα αντίθετη.

Κάποια στιγμή, όταν προπονητής στη Ρόδο ήταν ο Κοσμάς ο Σφυρίου, με είδε σε ένα παιχνίδι με τα δεύτερα του Διαγόρα και είπε ότι "αυτός είναι καλός παίκτης, πρέπει να τον πάρουμε". Τον ενημέρωσαν, ότι έχω ήδη δελτίο στη Ρόδο και απόρησε πώς παίζω στον Διαγόρα. Αποφάσισαν τότε να με διεκδικήσουν η Ρόδος και ο Διαγόρας. Έγινε ένα δικαστήριο στην Αθήνα. Ήμουν 15. Ο Διαγόρας είχε ένα δικηγόρο που λεγόταν Κόκκινος, στον οποίο άρεσαν το ποτό και τα μπουζούκια. Το προηγούμενο βράδυ της εκδίκασης πήγε στα μπουζούκια, δεν ξύπνησε, δεν παρέστη στο δικαστήριο και ο δικαστής με καταχώρησε στη Ρόδο.

Την επόμενη χρονιά, το '76, με προπονητή τον Σφυρίου, ξεκίνησα να παίζω με τη Ρόδο στη Β' Εθνική με πρώτο ματς εντός έδρας απέναντι στο Κορωπί. Κερδίσαμε 2-1. Τότε πρόεδρος στη Ρόδο ήταν ο συγχωρεμένος ο γιατρός ο Λαμπάδης. Μπήκε στα αποδυτήρια κι ενώ στους άλλους έδωσε 3.000 δραχμές πριμ σ' εμένα έδωσε ένα πεντακοσάρικο και μου είπε "μικρέ αυτό είναι για σένα, για χαρτζιλίκι".

Το 1979 έγινε η πρώτη πρόταση στη Ρόδο από τον Ολυμπιακό του Νταϊφά, αλλά δεν με έδωσαν γιατί θεώρησαν λίγα τα λεφτά. Βέβαια, ήμουν τυχερός τότε, γιατί είχα προπονητή τον Μιχάλη Μπέλλη, που είχε παίξει στον ΠΑΟΚ και το 1978 που ανεβήκαμε Α' Εθνική και μετά όταν επέστρεψε παίρνοντας τη θέση του Κώστα Πολυχρονίου. Το τι κυνηγητό έφαγα από τον Μπέλη δεν περιγράφεται. Με κυνηγούσε τα Σαββατοκύριακα στις ντίσκο. Μου έλεγε "θα φας πολύ ξύλο, άστα αυτά, εσύ πρέπει να παίξεις μπάλα".

Προτίμησα ΠΑΟΚ από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό λόγω Γούναρη και Κυράστα

Το καλοκαίρι του 1982 η Ρόδο είχε πρόεδρο τον κουμπάρο μου, αυτόν που με πάντρεψε, τον Παπαβασιλείου. Τότε με ζήτησαν τρεις ομάδες. Ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός και ο ΠΑΟΚ. Η αλήθεια είναι ότι για τον ΠΑΟΚ δεν ήξερα πολλά. Στην τηλεόραση και στις εφημερίδες μιλούσαν κατά κύριο λόγο για τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Ήξερα τον Κούδα και είχα παίξει δύο φορές αντίπαλος με τον ΠΑΟΚ, ενώ στη συνέχεια άλλες δύο φορές έπαιξα και αντίπαλος με τη Ρόδο ως παίκτης του ΠΑΟΚ. Είχα εικόνα μόνο από τους μεταξύ μας αγώνες και από την πορεία του στο πρωτάθλημα. Στον ΠΑΟΚ έπαιζε δεξί μπακ ο Γιάννης Γούναρης εκείνη την εποχή. Ο Ολυμπιακός είχε δεξί μπακ τον συγχωρεμένο Γιάννη Κυράστα. Στην ίδια μεταγραφική περίοδο έφυγε ο Γούναρης και πήγε στον Ολυμπιακό και ο Κυράστας πήρε μεταγραφή από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό.

Με προβλημάτιζε αυτό. Ήθελα να πάω κάπου για να παίξω και όχι να κάθομαι στο πάγκο. Ο Γούναρης και ο Κυράστας ήταν βασικοί στην Εθνική ομάδα και έπαιζαν στην ίδια θέση. Θα ήταν δύσκολο να παίξω βασικός σε Ολυμπιακό ή Παναθηναϊκό κι αυτός ήταν ο βασικός λόγος που προτίμησα να πάω στον ΠΑΟΚ. Είχα πει στον κουμπάρο μου, ότι "αν δεν με δώσεις και σ' αυτή τη μεταγραφική περίοδο, σταματάω το ποδόσφαιρο". Το έθεσα ως τελεσίγραφο. Έτσι έγινε η μεταγραφή μου στον ΠΑΟΚ, που στοίχισε 10 εκατ. δραχμές. Η Ρόδος πήρε εννιά εκατ. και ένα εκατ. δραχμές εγώ ως πριμ μεταγραφής.

Υπέγραψα 5ετές συμβόλαιο, αλλά στην ουσία εκείνη την εποχή τα πέντε χρόνια γίνονταν αυτόματα 10, εάν σου κατέθεσε η ομάδα σου την ανώτερη προσφορά των 15 εκατ. δραχμών στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων. Όπως κι έκανε τελικά ο Χάρης Σαββίδης, τότε πρόεδρος του ΠΑΟΚ, κι έμεινα στην ομάδα μέχρι το 1992. Με την ανανέωση του συμβολαίου, μου έδωσε δώρο κι ένα Opel Corsa. Όταν ήρθα στον ΠΑΟΚ είχαμε μηνιαίο μισθό 7.000 δραχμές συν τα πριμ αγώνων. Το ενοίκιο που πλήρωνα ήταν 3.000 δραχμές. Ήταν δύσκολα, αλλά την επόμενη χρονιά ο μισθός ανέβηκε στις 30.000 δραχμές.

Με τις ομάδες της Αθήνας υπήρχαν μεγάλες μισθολογικές διαφορές. Αρκεί να σου πω ότι την χρονιά που πήραμε το πρωτάθλημα (1984-85), έκανα φορολογική δήλωση 3.5 εκατ. δραχμές και ο αντίστοιχος παίκτης του Παναθηναϊκού τα διπλάσια”.

Μικρέ μην φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ, μου είπε ο Κούδας

Το ντεμπούτο μου στον ΠΑΟΚ ήταν παράξενο, γιατί ήταν τιμωρημένη η ομάδα και παίξαμε στη Βέροια με την Λάρισα. Κερδίσαμε 3-2. Βρέθηκα ξαφνικά από το χωριό σε μία μεγάλη ομάδα όπως ο ΠΑΟΚ με συμπαίκτες τους Κούδα, Δαμανάκη, Φορτούλα, Ιωσηφίδη, Πέλλιο. Κωστίκο, Δημόπουλο, αλλά δεν είμαι από τους ανθρώπους που κομπλάρουν. Βέβαια σ' αυτό συνετέλεσε και ο Γιώργος Κούδας. Το έχω πει δέκα χιλιάδες φορές.

Τις πρώτες μέρες, όπως ήταν λογικό, ήμουν κουμπωμένος στα αποδυτήρια. Με φώναξε εκεί που κάναμε το μασάζ και μου είπε "μικρέ μην φοβάσαι κανέναν, όποιος σε πειράξει, εγώ είμαι εδώ". Μου έδωσε άλλο αέρα. Εκτός από μεγάλος ποδοσφαιριστής αγαπούσε τους νέους, τους συμβούλευε και προσπαθούσε και μέσα στο γήπεδο να βοηθήσει την ομάδα. Εγώ έπαιξα μαζί του για δύο χρόνια. Καταλάβαινε το πότε δεν μπορούσε και έβγαινε γιατί ήταν στα τελειώματά του. Οι πιτσιρικάδες της εποχής δεν πρέπει να έχουν κάποιο παράπονο από τον Γιώργο. Βοήθησε πολλά νέα παιδιά.

Ο Χέερ έπινε πολύ, Τσερνάι και Σκότσικ είχαν φοβερή πειθαρχία

Αρχικά ήρθα στον ΠΑΟΚ για να πάρω την θέση του Γούναρη ως δεξιός μπακ. Την πρώτη χρονιά, σε ένα παιχνίδι που ήταν πάλι τιμωρημένος ο ΠΑΟΚ, παίξαμε με τον Ολυμπιακό στις Σέρρες και κερδίσαμε 4-0. Τουλάχιστον δυο - τρία παιχνίδια τη χρονιά τα παίζαμε τιμωρημένοι στις Σέρρες, στη Βέροια, στη Καβάλα, αφού ο κόσμος ήταν τρελαμένος! Ο Δαμανάκης ήταν τιμωρημένος ή τραυματίας σε εκείνο το παιχνίδι και με έβαλε ο Χέερ αμυντικό χαφ. Δεν με ξανάβγαλε.

Έβγαλε άλλους από την 11άδα και με έκανε δίδυμο με τον Δαμανάκη. Προφανώς τού έκανα τη δουλειά που ήθελε. Είδε και την ευκολία που είχα στο σκοράρισμα. Έβαζε μετά τον Ψαρρά αριστερό μπακ, τον Γεωργόπουλο δεξί χαφ, για να παίζω εγώ εξάρι. Αν βλέπεις έναν αμυντικό χαφ να σου βάζει 10 με 15 γκολ τη χρονιά, τι άλλο να θέλεις. Μόνο στο πρωτάθλημα με τον ΠΑΟΚ έβαλα 84 γκολ. Είχα από μικρός το σκοράρισμα. Και στην αλάνα στο "καμπάκι" στη Ρόδο που παίζαμε, όταν οι αρχηγοί των ομάδων επέλεγαν παίκτες, ο πρώτος παίκτης που διάλεγαν ήμουν εγώ, γιατί ήξεραν, ότι θα βάλω 10 γκολ.

Ο Χέερ είχε ένα μειονέκτημα: έπινε πολύ. Δεν ήταν κακός προπονητής, βέβαια, αλλά στη συμπεριφορά του ήταν λίγο αυταρχικός, είχε το στιλ "εγώ είμαι και κανένας άλλος". Στα δύο χρόνια, πάντως, που έμεινε στον ΠΑΟΚ καλά τα πήγε.

Ο Τσερνάι ήταν προπονητής με φοβερή πειθαρχία. Σου έδινε στις προπονήσεις να καταλάβεις ότι μπορείς να κάνεις αυτό, μέχρι εδώ, όχι το κάτι παραπάνω. Να φανταστείς τη χρονιά του Τσερνάι σε 15 παιχνίδια, αν θυμάμαι καλά, η άμυνα δεν είχε δεχθεί γκολ. Βέβαια δεν βάζαμε κιόλας. Παίξαμε πολύ μαζί του το τεχνικό οφσάιντ. Θυμάμαι το παιχνίδι με την Μπάγερν στη Γερμανία. Χαμογελούσε κατά την διάρκεια του αγώνα στον πάγκο. Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει. Είχαν παίκτες παγκοσμίου κλάσης, όπως οι αδερφοί Ρουμενίνγκε, ο Χρούμπες ο σέντερ φορ, ο Λέρμπι στο κέντρο και τους είχαμε ξεφτιλίσει εκεί μέσα. Αφού δεν κατάφερνε η Μπάγερν να μας βάλει στο Μόναχο ένα γκολ, καταλαβαίνεις τι άμυνα είχαμε.

Ο Σκότσικ ήταν σοβαρός προπονητής, με πειθαρχία, επίσης. Καθιέρωσε πρώτος τις τρεις προπονήσεις στη προετοιμασία. Με μία λέξη ήταν κύριος. Κατάφερε να μας πείσει, ότι μπορούμε και γι' αυτό το '85 πήραμε τον τίτλο. Μας βοήθησε πολύ εκείνη τη χρονιά και στο ξεκίνημα ήμασταν 12 ματς αήττητοι. Χάσαμε στο 13ο παιχνίδι με τον ΟΦΗ στη Κρήτη, αλλά την αμέσως επόμενη αγωνιστική πήγαμε στο ΟΑΚΑ και κερδίσαμε 1-0 τον Παναθηναϊκό. Ο Σκότσικ κατάφερε να μας επιβάλει τρομερή πειθαρχία.

Τα αξέχαστα τα ματς με Μπάγερν, Νάπολι και Μαλίν

Ο ΠΑΟΚ είναι το μεγαλύτερο κομμάτι της καρδιάς μου. Το πρωτάθλημα του '85 ήταν η καλύτερη ανάμνηση της καριέρας μου, όπως και ευρωπαϊκά παιχνίδια με την Νάπολι, με την Μπάγερν που αποκλειστήκαμε στα πέναλτι και με την Μαλίν που παίξαμε το 1991. Την προηγούμενη χρονιά η Μαλίν είχε πάρει το κύπελλο Κυπελλούχων. Όταν κληρωθήκαμε με την Μαλίν μάς έλεγαν όλοι ότι θα φάμε "τάλιρο". Ειδικά, όταν στο πρώτο παιχνίδι στη Τούμπα ήρθαμε 1-1, χάναμε 0-1 και ισοφάρισα εγώ σε 1-1, όλοι μας είχαν ξεγραμμένους. Όταν παίζεις με την κάτοχο του κυπέλλου Κυπελλούχων και περνάει με 0-0 στην έδρα της, λογικό ήταν να μας θεωρούν όλοι τελειωμένους. Κάναμε όμως μία φοβερή εμφάνιση στο Βέλγιο. Καταφέραμε να βάλουμε ένα γκολ έστω στα τελευταία λεπτά, με τον Στέφανο Μπορμπόκη μετά από σέντρα του Μαγκντί. Στην δική μου εποχή αυτή ήταν η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή πρόκριση.

Επίσης, μου έχει μείνει το ότι δεν χάρηκα την κατάκτηση ενός κυπέλλου. Έπαιξα τρεις τελικούς με τον ΠΑΟΚ, σκόραρα στους δύο, αλλά δεν πήρα κύπελλο. Με την ΑΕΚ το 1983 και με τη Λάρισα το 1985, όταν θα παίρναμε το πρώτο νταμπλ χάσαμε στην Αθήνα, με τον Ολυμπιακό στο διπλό τελικό του '92, δεν το πήραμε επίσης. Στον τελικό με την Λάρισα σίγουρα έπαιξε ρόλο και η αποβολή του Βασιλάκου πολύ νωρίς στο παιχνίδι. Η Λάρισα είχε καλή ομάδα με Κμίετσικ, Άνταμτσικ, Βαλαώρα, είχε πολύ καλό προπονητή τον Στρεϊλάου. Το παλέψαμε με 10 παίκτες, μείωσα εγώ σε 2-1, χάσαμε κάποιες ευκαιρίες, αλλά δεν τα καταφέραμε.

Μου λες ποια ήταν η διαφορά και ο ΠΑΟΚ τότε κόντραρε στα ίσα ομάδες μεγαθήρια, όπως η Μπάγερν, η Σεβίλλη και η Νάπολι. Κοίταξε να δεις. Το κίνητρο για μας δεν ήταν το οικονομικό. Λίγοι είχαμε στο μυαλό μας στη μεταγραφή στο εξωτερικό, γιατί εκείνη την εποχή σε κάθε ομάδα στην Ευρώπη επιτρέπονταν μόνο δύο ξένοι. Η μεγάλη διαφορά του τότε με το τώρα στον ΠΑΟΚ, νομίζω ότι είναι πως τότε παίζαμε για την φανέλα. Βάζαμε τα πόδια μας στη φωτιά, χτυπούσαμε, σπάγαμε χέρια, σπάγαμε πόδια. Τώρα δεν υπάρχουν αυτά.

Παίζει ρόλο και το ότι ήμασταν σχεδόν όλοι Έλληνες. Το μεγάλο πρόβλημα σήμερα είναι ότι ο ξένος που έρχεται και κάνει ένα συμβόλαιο για δύο χρόνια κοιτάζει τον πρώτο χρόνο να παίξει για να τα πάρει και τον δεύτερο χρόνο ηρεμεί για να μην πάθει καμία ζημιά και χάσει το επόμενο συμβόλαιο.

Επίσης, την δεκαετία του '80, 15-16 ποδοσφαιριστές ήμασταν 7-8 χρόνια μαζί και μάλιστα σε νεαρή ηλικία. Είχαμε ομοιογένεια. Μπορεί τώρα και ο Βαρέλα με τον Κρέσπο να παίζουν μαζί πέντε χρόνια, αλλά ο ένας είναι 34 χρονών και ο άλλος 35. Πρόσφεραν, αλλά είναι μεγάλοι ηλικιακά. Αυτοί είναι οι τρεις βασικοί λόγοι χάρη στους οποίους κοιτούσαμε τότε στα μάτια χωρίς φόβο τις μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες ως ΠΑΟΚ.

Αν γύριζε μέτωπο ο Μαραντόνα, σου έσπαγε τη μέση

Με ρωτάνε πολλοί ακόμα για το μαρκάρισμα στον Μαραντόνα στη Νάπολι. Πώς τον περιόρισα. Όταν έχεις απάνεντί σου έναν παίκτη που την προηγούμενη χρονιά πήρε μόνος του το Παγκόσμιο Κύπελλο, νιώθεις σίγουρα σεβασμό. Αλλά εγώ είμαι από τους ανθρώπους που δεν φοβούνται. Δεν πάει να μ' έβριζαν 100.000, εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα.

Το μυστικό ήταν ένα. Όχι μόνο για τον Μαραντόνα, αλλά και για οποιονδήποτε αντίπαλο, γιατί έχω παίξει και τον Έλκιερ, τον Ραούλ και άλλους. Να μην τον αφήσεις να γυρίσει μέτωπο. Γύρισε μέτωτο, σού έσπασε τη μέση. Όλο μου το σκεπτικό εκεί βασίστηκε. Τα κατάφερα στον αγώνα στην Ιταλία. Οι Ιταλοί δημοσιογράφοι στις εφημερίδες με βαθμολόγησαν με εννιά με άριστα το 10.

Αν ήταν το πέναλτι στον Μήτογλου, που έδωσε ο διαιτητής; Όταν έχεις αντίπαλο την ομάδα του Μαραντόνα, είτε ήταν είτε όχι, θα το έδινε. Είναι σαν να λέμε τώρα ότι παίζει ο ΠΑΟΚ με την Αλεξανδρούπολη και γίνεται μία τέτοια φάση. Δεν θα το δώσει; Θα το δώσει σίγουρα. Στη ρεβάνς στη Τούμπα ξεκινήσαμε πάρα πολύ καλά. Είχαμε 17-18 κόρνερ στο πρώτο 20λεπτο. Όταν, όμως, έχει απέναντί σου την άμυνα της Εθνικής Ιταλίας είναι δύσκολο να βάλεις με τέτοιο τρόπο γκολ.

Κανένας δεν στεναχωρήθηκε που αποκλειστήκαμε από την Νάπολι. Μην ξεχνάμε, ότι στο τέλος εκείνης της σεζόν η Νάπολι πήρε το Κύπελλο UEFA. Το θετικό είναι ότι γνωρίσαμε από κοντά κάποιους παίκτες, που δεν πιστεύαμε ούτε στα όνειρά μας ότι θα τους δούμε μέσα στο γήπεδο: τον Μαραντόνα, τον Καρέκα, τον Αλεμάο, τον Ντε Νάπολι. Ήταν εμπειρία ζωής".

Με πρόεδρο τον Παντελάκη και τα λεφτά του Σαββίδη, ο ΠΑΟΚ θα ήταν αιώνιος πρωταθλητής

Θα σου πω και κάτι για τον Παντελάκη. Όταν ήρθα Θεσσαλονίκη και υπέγραψα στον ΠΑΟΚ, το ίδιο βράδυ πήγα με τον πατέρα μου και κάτι φίλους στα μπουζούκια. Την άλλη μέρα με φώναξε ο Παντελάκης στο μαγαζί του. Το είχε μάθει και μου είπε "μικρέ εμείς σε πήραμε για να παίξεις μπάλα, δεν σε πήραμε για να πηγαίνεις στα μπουζούκια". Μου είπε ακόμα και πως "εάν δεν σε έβλεπα και σε πρότειναν άλλοι, δεν θα σε έπαιρνα, αυτούς που παίρνω στον ΠΑΟΚ, τους βλέπω εγώ ο ίδιος". Εάν κοιτάξεις τους παίκτες που μάζεψε ο Παντελάκης τότε από τα χωριά, θα δεις ότι όλοι έκαναν καριέρα.

Εάν ο ΠΑΟΚ είχε πρόεδρο Παντελάκη με τα λεφτά του Σαββίδη θα ήταν αιώνιος πρωταθλητής. Εννοώ, κάποιον με την νοοτροπία του Παντελάκη. Καταρχάς επέβαλε φοβερή πειθαρχία. Ήταν καθημερινά στην προπόνηση, ήταν τυπικός στις υποχρεώσεις του, τσιγγούνης, μεν, αλλά όταν σου έλεγε πέντε δραχμές θα πάρεις την Δευτέρα, αυτό γινόταν. Ήξερε από ποδόσφαιρο και ήταν μάγκας παράγοντας. Δεν μασούσε από Νταϊφά και Βαρδινογιάννη. Θα τσακωνόταν με οποιονδήποτε. Είχε μάτι, ξεχώριζε τα ταλέντα και ο ίδιος έλεγχε τα πάντα.

Ο Παντελάκης έφερνε όλο γερμανοθρεμμένους προπονητές, γιατί, πρώτον ήξερε ότι αυτή η σχολή βγάζει καλούς προπονητές και δεύτερον τον ενδιέφερε πολύ η πειθαρχία που είχαν ως βασικό χαρακτηριστικό. Η ομάδα δεν άλλαζε αγωνιστική φιλοσοφία και αυτό της έδινε συνοχή και ταυτότητα. Το μεγάλο λάθος για μένα έγινε τον Δεκέμβριο της χρονιάς που πήραμε το πρωτάθλημα. Χάλασε η ομάδα από κάποιες κινήσεις που έκανε τότε ο Καλαφάτης. Πήρε παίκτες που δεν έπρεπε, δημιούργησαν πρόβλημα στην ομάδα και αν θυμάσαι την επόμενη χρονιά ο Σκότσικ μετά από δυο αγωνιστικές έφυγε και πήγαμε να πέσουμε. Στην προετοιμασία το '84 φύγαμε με Παντελάκη πρόεδρο και γυρίσαμε με Καλαφάτη. Δεν ξέρω τι έγινε τότε στα διοικητικά.

Είχα πρόταση από την Κόμο το καλοκαίρι του 1987, πριν καν να παίξουμε με τη Νάπολι. Κάναμε στην Αυστρία στο ίδιο προπονητικό κέντρο προετοιμασία και με είδαν εκεί. Η Κόμο είχε μόλις ανέβει για πρώτη φορά στο Καμπιονάτο. Είχαμε γενικό αρχηγό τον Βασίλη Σεργιαννίδη. Ήμουν στα πάνω μου σε εκείνη την προετοιμασία γιατί είχα ανανεώσει και το συμβόλαιο στον ΠΑΟΚ.

Δεν έφυγα από τον ΠΑΟΚ, με έδιωξαν

Σε κάθε φιλικό έβαζα γκολ, ακόμα και παίζοντας ως λίμπερο έβγαινα μπροστά και σκόραρα, έβαζα γκολ και μετά από φάουλ με το κεφάλι. Είχαν τρελαθεί όλοι. Δεν με έδωσε ο ΠΑΟΚ, παρότι τα χρήματα ήταν πολλά τόσο για την ομάδα όσο και για μένα, γιατί ήταν ο Δεδέογλου πρόεδρος και μου είπαν "ανανέωσες τώρα, δεν μπορούμε να σε δώσουμε, θα μας φάνε στη Θεσσαλονίκη, δεν γίνεται". Τότε δεν έβγαιναν Έλληνες παίκτες στο εξωτερικό. Μόνο ο Αναστόπουλος είχε πάει στην Αβελίνο. Η Κόμο έδινε 40 εκατ. δραχμές στον ΠΑΟΚ και 40 εκατ. σε μένα.

Δεν έφυγα από τον ΠΑΟΚ το '92, με έδιωξαν. Είχε τελειώσει το συμβόλαιό μου. Είχα πιάσει το όριο των 32 ετών και, εάν είχες συμπληρώσει δεκαετία ταυτόχρονα, έμενες ελεύθερος. Έστειλε ο Βουλινός τον Σαράφη στο σπίτι μου και μου μετέφερε ότι "ο πρόεδρος θεωρεί πως ό,τι ήταν να δώσεις το έδωσες, δεν έχεις να δώσεις κάτι παραπάνω, εάν θέλεις να μείνεις στον ΠΑΟΚ, να μείνεις τζάμπα". Είπα "ευχαριστώ πολύ" στον κ. Βουλινό, "αλλά τζάμπα δεν μένω". Έτυχε εκείνη την περίοδο να είναι προπονητής του Ηρακλή ο Λίμπρεχτς που τον είχα και στον ΠΑΟΚ.

Κάναμε κάποιες συζητήσεις με τον Πέτρο Θεοδωρίδη. Συμφωνήσαμε για το χρονικό διάστημα του συμβολαίου, για δύο χρόνια, μετά έγιναν τρία, κι έφυγα για διακοπές. Του είπα "για το οικονομικό σου έχω εμπιστοσύνη, βάλε ό,τι θες εσύ". Και πραγματικά έβαλε πολύ περισσότερα απ' αυτά που περίμενα. Στον Ηρακλή δεν υπήρχε πίεση. Προσπαθούσε η ομάδα να βγει στο UEFA. Δεν είχα θέμα που προερχόμουν από τον ΠΑΟΚ. Ίσα - ίσα, στον Ηρακλή με αγάπησαν γιατί κατάφερα να μεταδώσω στην νέα φουρνιά τότε των παικτών του Ηρακλή την νοοτροπία του νικητή.

Δεν ήθελα να φύγω από τη Θεσσαλονίκη. Μίλησα με τον Θεοδωρίδη για ανανέωση και μου έκανε μία προσφορά που ούτε στον Χατζηπαναγή είχε κάνει. Είχε και κάποιον στο συμβούλιο που ήταν ιδιοκτήτης στα Goody's στο Πανόραμα. Μου υποσχέθηκε ότι θα έπαιρνα και το 50% των Goody's, συν τα χρήματα του νέου συμβολαίου. Ωραία, είπα, δεν πάω στον Ολυμπιακό, γιατί με ήθελε και ο Ολυμπιακός. Να υπογράψουμε αύριο το συμβόλαιο και το 50%. Aκόμα περιμένω εκείνο τον παράγοντα του Ηρακλή να έρθει. Μίλησα ξανά μετά με τον Θεοδωρίδη και του είπα ότι "είμαι στα τελευταία μου, κάνε μου συμβόλαιο για δύο χρόνια και δεν με πειράζει να πέσουμε στα λεφτά". Δεν δέχτηκε, ήθελε μονοετές.

Με παρέμβαση Κόκκαλη πήρα το περιβραχιόνιο

Με εισήγηση Λίμπρεχτς πήγα και στον Ολυμπιακό. Ήταν ο δεύτερος ποδοσφαιρικός πατέρας μου. Ο πρώτος ήταν ο Μπέλλης. Μιλούσα τότε με τον Λούβαρη από τον Ολυμπιακό. Μου έκανε μία προσφορά για δύο χρόνια. Ξαναπήρα τον Θεοδωρίδη και του είπα "πρόεδρε, έτσι κι έτσι, μου έκαναν αυτή την προσφορά από τον Ολυμπιακό για δύο χρόνια". Με ρώτησε από περιέργεια πόσα λεφτά ήταν η προσφορά. Όταν του είπα το νούμερο, η απάντησή του ήταν "θα είσαι πολύ μαλάκας, αν δεν πας". Και πήγα.

Ο σεβασμός που έδειξε ο Σωκράτης Κόκκαλης και όλη η διοίκηση του Ολυμπιακού στο πρόσωπό μου, αλλά και οι ποδοσφαιριστές που είχε ο Ολυμπιακός τότε, ήταν μεγάλος. Το αποκορύφωμα ήταν στην πρώτη προετοιμασία μου στον Ολυμπιακό. Όταν θα κάναμε εκλογές για την ανάδειξη αρχηγού με παρέμβαση του Κόκκαλη πήρα το περιβραχιόνιο. Είπε "πρώτος αρχηγός ο Σκαρτάδος και από κει και πέρα βγάλτε τον δεύτερο και τρίτο", παρότι είχε ο Ολυμπιακό εκείνη την εποχή Καραπιάλη και Καραταϊδη. Εκτίμησαν όλοι την πορεία μου στο ποδόσφαιρο.

Βέβαια, υπήρχε μία μικρή αμφισβήτηση από τον κόσμο του Ολυμπιακού όχι λόγω αξίας, αλλά λόγω ηλικίας, γιατί πήγα στα 35 με 36. Αλλά ήδη από τα πρώτα ευρωπαϊκά παιχνίδια είδαν την διάθεση που είχα και με αγάπησε. Ήμουν και ο μοναδικός παίκτης που μπορούσε να πάει να συναντήσει τον Κόκκαλη στην Intracom χωρίς ραντεβού. Σταμάτησα το '97 από τον Ολυμπιακό. Με πήρε ο Θεοδωρίδης να γυρίσω στον Ηρακλή, αλλά του είπα ότι κουράστηκα. Πήγα για έξι μήνες στο εξοχικό μου στην Ποτίδαια. Μετά με πήρε τηλέφωνο ο Γιάννης Γκαϊτατζής στον Ιάλυσο και πήγα να τους βοηθήσω να ανέβουν από την Γ' στη Β' Εθνική. Όντως αυτό έγινε και σταμάτησα το ποδόσφαιρο.

Με ρωτάς ποια είναι η πιο "καυτή" έδρα στην Ελλάδα. Το Καραϊσκάκη ή η Τούμπα. Νομίζω ότι εκεί στο Καραϊσκάκη είναι τρελοί, αλλά εδώ οι δικοί μας στη Τούμπα είναι θεότρελοι. Και στον Ολυμπιακό και στον ΠΑΟΚ ο κόσμος αγαπάει πολύ την ομάδα του, αλλά ο τρόπος που το δείχνουν εδώ στη Τούμπα είναι πιο παθιασμένος.

Ο Παναγούλιας πήρε στο Μουντιάλ τον κουμπάρο του τον Αλεξίου

Στην Εθνική ομάδα θα μπορούσα να έχω περισσότερες συμμετοχές. Ίσως φταίει ότι ήρθα και έπαιξα στη βόρεια Ελλάδα. Γιατί τότε στην Εθνική το 90% ήταν παίκτες από το λεκανοπέδιο. Στην Εθνική με πείραξε πολύ το ότι δεν πήγα στο Μουντιάλ του '94, αν και την χρονιά εκείνη βραβεύτηκα από τους αρχηγούς των ομάδων ως ο καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής και είχα παίξει καλά στα προκριματικά. Τελικά ο συγχωρεμένος ο Παναγούλιας πήρε στο Μουντιάλ τον Αλέξη Αλεξίου, τον κουμπάρο του.

Οι τρεις επαφές με τον ΠΑΟΚ και ο Γιώργος Σαββίδης που τα τελευταία 2,5 χρόνια έρχεται από την Αγγλία

Αναρωτιέσαι αν ο Σκαρτάδος, που έγραψε ιστορία στον ΠΑΟΚ, μπορεί να προσφέρει με τις όποιες ποδοσφαιρικές γνώσεις του στις υποδομές της ομάδας, κι αν είμαι πικραμένος που δεν δούλεψα ποτέ μέχρι τώρα στον ΠΑΟΚ. Αυτή την ερώτηση, σε παρακαλώ πολύ, να την κάνεις στον Βαγγέλη Πουρλιοτόπουλο και αναλόγως το τι θα σου πει, θα σου απαντήσω κι εγώ. Εγώ, πάντως, δεν θα πω αν είμαι πικραμένος ή όχι.

Με ρωτάς αν έγιναν επαφές επί Σαββίδη για να πάρω κάποιο πόστο στον ΠΑΟΚ. Η αλήθεια είναι ότι έγιναν τρεις επαφές. Η πρώτη με πρόεδρο τον Βρύζα στα γραφεία, ήταν και ο Τουρσουνίδης εκεί. Η δεύτερη έγινε με τον Μάκη Γκαγκάτση και η τρίτη όταν με φώναξε ο Μαλιούφας με εντολή του Γιώργου Σαββίδη μετά τον σάλο που έγινε με τα σουβλάκια που έψηνα στην καντίνα του κουμπάρου μου έξω από την Τούμπα. Τότε μου είπαν ότι "δεν είναι τώρα εδώ ο Γιώργος Σαββίδης, μόλις γυρίσει από Αγγλία θα το κανονίσουμε". Εδώ και 2,5 χρόνια περιμένω να έρθει ο Γιώργος Σαββίδης από την Αγγλία.

Δεν μπορώ να πω ό,τι δεν με πείραξε που δεν δούλεψα μέχρι τώρα ποτέ στις υποδομές του ΠΑΟΚ. Το έχω ζητήσει πολλές φορές. Ίσως κάποιους να τους ενόχλησε που είχα δουλέψει για ένα διάστημα στις ακαδημίες του Ολυμπιακού στη Θεσσαλονίκη, αλλά αυτό ήταν αποτέλεσμα της απραξίας της διοίκησης του ΠΑΟΚ στην περίπτωσή μου. Με πείραξε που δεν δούλεψα στον ΠΑΟΚ. Είναι γεγονός. Δεν ξέρω εάν θα ήμουν καλός ή κακός στην δουλειά μου στα τμήματα υποδομής, κι αν θα ήταν ευχαριστημένη η διοίκηση από μένα. Αυτό θα το έδειχνε το έργο που θα έκανα και ο χρόνος.

Αυτό, όμως, που με έχει πειράξει περισσότερο απ' όλα και με έχει απογοητεύσει από τον ΠΑΟΚ, ξέρεις ποιο είναι; Ότι έχουν τιμήσει ακόμα και παίκτες που έπαιξαν ένα παιχνίδι στον ΠΑΟΚ ή πέρασαν έξω από την Τούμπα και εμένα δεν με φώναξαν να με τιμήσουν ποτέ. Η Ρόδο μόνο διοργάνωσε παιχνίδι προς τιμή μου και είχε φωνάξει και τον ΠΑΟΚ πριν από αρκετά χρόνια. Ο ΠΑΟΚ δεν με βράβευσε ποτέ.

Έφυγα πριν από 30 χρόνια. Οι βετεράνοι του ΠΑΟΚ έκοψαν από τότε 30 πρωτοχρονιάτικες πίτες, στις οποίες τιμούν κάθε φορά δυο-τρία άτομα. Ούτε αυτοί με τίμησαν για την προσφορά μου στην ομάδα. Κι όταν έκανα το παράπονο στον Μαλιούφα και του είπα "καλά, ρε, σεις, έχετε τιμήσει όλο τον κόσμο, εγώ δεν είμαι ΠΑΟΚτσής να με τιμήσετε;" τα μασούσε. Ήταν ημέρα Πέμπτη. Την άλλη μέρα με πήρε τηλέφωνο και μου είπε πως αποφάσισαν να με τιμήσουν με πλακέτα οι βετεράνοι το Σάββατο. Να μην σου πω τι του απάντησα.

Εγώ δεν πρόκειται ποτέ να γλείψω κανέναν, ούτε να πω ψέματα

Γιατί δεν βραβεύτηκα ποτέ στον ΠΑΟΚ; Θεωρώ ότι συμβαίνει αυτό γιατί δεν πρόκειται ποτέ να πω ψέματα, δεν πρόκειται ποτέ να γλείψω κανέναν, δεν πρόκειται ποτέ να κάνω το άσπρο μαύρο, όπως είπα την αλήθεια κάποια στιγμή με τον Σαββίδη και το πλήρωσα. Θυμάστε, πριν από την εκλογή του Γραμμένου στην προεδρία της ΕΠΟ, ο Σαββίδης έδωσε χορηγία 200 μπουφάν στην ΕΠΣ Κυκλάδων. Τότε έγραψα στο facebook "καλά κάνει ο Σαββίδης και δίνει μπουφάν στην Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Κυκλάδων, αλλά να κοιτάξει και λίγο τους βετεράνους του ΠΑΟΚ". Με ρωτούσαν μετά οι δημοσιογράφοι γιατί το έγραψα αυτό. Είχα βγει στο Metropolis και είπα "εγώ σαν Σκαρτάδος που είμαι ΠΑΟΚ και πάω και παίζω στην Αλεξανδρούπολη, στην Πάτρα, στην Κρήτη για τους βετεράνους, για ποιον πάω;". Πες μου για ποιον πάω; Για τον ΠΑΟΚ φυσικά.

Πήγαμε και ζητήσαμε ένα σετ, μία τσάντα με μία φόρμα μέσα και μία φανέλα, όταν ήταν ο Τσιτσιακόφ και μάς ζήτησε 120 ευρώ. Και βγήκε ο Αλεξανδρίδης και είπε ότι Σκαρτάδος λέει ψέματα. Τον έπιασα και του είπα "γιατί είπες ότι λέω ψέματα, δεν σας ζήτησε λεφτά;". Μου απάντησε "μας ζήτησε, αλλά 80 ευρώ, όχι 120"! Του απάντησα "ποια είναι η διαφορά, αυτό είναι το πρόβλημα;". To πρόβλημα είναι ότι εγώ πάω να παίξω για τον ΠΑΟΚ και με βάζει να πληρώσω την φόρμα και την φανέλα του ΠΑΟΚ. Για τον ΠΑΟΚ πάω να παίξω. Όχι για μένα. Εμένα με ξέρει όποιος με ξέρει. Ξέρεις κάτι. Πληρώνω πάντα το ότι λέω την αλήθεια.

Μ' εμένα ο κουμπάρος μου πουλούσε 100 σουβλάκια

Για να ξεκαθαρίσουμε λίγο κάποια πράγματα με τα σουβλάκια. Τα είπα κι άλλες φορές. Πριν από μερικά χρόνια στο Ιπποκράτειο είχε πάρει φωτιά η αίθουσα των νεογνών. Εκείνες τις ημέρες η κουμπάρα μου είχε γεννήσει δίδυμα. Και τα δίδυμα ήταν στις θερμοκοιτίδες μέσα στην αίθουσα των νεογνών. Το ένα πέθανε επί τόπου και το άλλο βγήκε με εγκεφαλική παράλυση. Προσπαθούσαμε, όχι μόνο εγώ αλλά κι άλλοι να βοηθήσουμε τότε με όποιον τρόπο μπορούσαμε τον κουμπάρο μου.

Πήγαινα στην καντίνα του έξω από την Τούμπα πριν από τους αγώνες γιατί ήξερα ότι αν με δει κάποιος ότι είμαι εκεί, θα έρθει να πάρει ένα σουβλάκι. Εκεί που πουλούσε 50 σουβλάκια, πουλούσε 100. Πολύ δεν το καταλάβαιναν αυτό. Νόμιζαν ότι πάω εκεί για το μεροκάματο. Να πάρω 20 ή 30 ευρώ μεροκάματο από τον κουμπάρο μου μία ή δύο φορές τον μήνα και σώθηκα. Το πρόβλημά μου δηλαδή ήταν τα 30 ευρώ; Οι μισοί έλεγαν ότι πήγα για το μεροκάματο και οι άλλοι μισοί ότι κονομούσα πολλά λεφτά. Πολλοί δεν παίζονται με τίποτα.

Με ρωτάς γιατί μετά το νταμπλ του 2019 ο ΠΑΟΚ δεν σταθεροποιήθηκε στη κορυφή. Θα σου απαντήσω ότι σίγουρα έπαιξε ρόλο η φυγή του προπονητή. Γιατί όταν έχεις ένα προπονητή δύο χρόνια, σού φτιάχνει την ομάδα και καταφέρνει και σου παίρνει νταμπλ και την τελευταία ημέρα πριν από την προετοιμασία φεύγει και έρχεται ένας άλλος προπονητής που δεν ξέρει την ομάδα είναι δεδομένο πως αυτός ο καινούργιος προποπονητής θέλει ένα χρονικό διάστημα προσαρμογής.

Φταίει επίσης το ότι έφυγαν και κάποιοι παίκτες, για μένα κακώς και ήρθαν παίκτες που δεν ήταν αυτοί που χρειάζεσαι για να πάρεις πρωτάθλημα. Για παράδειγμα, για μένα κακώς έφυγε ο Σάκχοφ. Δεν ήταν ο παιχταράς, αλλά ήταν ένα εργαλείο μέσα στην ομάδα και κάθε χρονιά είχε 7-8 γκολ. Πήρες τον Εσίτι. Έβαλε ένα γκολ στην Τουρκία μετά από 15 χρόνια.

Μετά σε πήραν χαμπάρι και οι άλλες ομάδες. Δεν μπορεί να σε αφήνουν ως ΠΑΟΚ να πάρεις πρωταθλήματα σερί. Πήρες ένα το 2019, το επόμενο θα το πάρεις μετά από 10 χρόνια! Οι ομάδες έγιναν επιχειρήσεις και ο καθένας κοιτάει το συμφέρον του. Μπήκε ο ΠΑΟΚ στο μάτι κάποιων, τον κυνήγησαν, τον αδίκησαν, τον έκαναν, τον έδειξαν, κάτι το οποίο ο ΠΑΟΚ δεν μπορεί να το κάνει, απ' όσο φαίνεται ούτε με τον Σαββίδη. Ήδη ο Σαββίδης μπήκε στον δέκατο χρόνο και έχει πάρει ένα πρωτάθλημα και τέσσερα κύπελλα. Το κύπελλο είναι κερασάκι στη τούρτα. Θα μου πεις και τα δύο τίτλοι είναι, αλλά άλλο το πρωτάθλημα και άλλο το κύπελλο. Θα μπορούσε να είχε πάρει ο ΠΑΟΚ κι άλλους τίτλους.

Στην Ευρώπη είναι πλήρης η αποτυχία, όχι μόνο για την εποχή Σαββίδη, αλλά και για όλους τους προπονητές που πέρασαν από τον ΠΑΟΚ από το 2000 και μετά. Πέρασε η ομάδα κάποιες φορές στους ομίλους του Europa και πήγε δυο φορές στους 32. Ε και; Και η Ομόνοια Κύπρου κάποιες φορές πέρασε σε ομίλους και ο ΑΠΟΕΛ έφτασε στους 16 του Champions League. Μου λες ότι έκανε και μία μεγάλη νίκη με την Τότεναμ. Κι εμείς να παίξουμε ως βετεράνοι με τους βετεράνους της Τότεναμ μία φορά θα τους κερδίσουμε στα 10 χρόνια.

Ο ΠΑΟΚ φέτος είναι σκέτη απογοήτευση. Δεν βλέπουμε ποδόσφαιρο. Αρέσει σε κανέναν ο φετινός ΠΑΟΚ; Ένας από τους λόγους είναι πως ίσως ο προπονητής βασίζεται σε παίκτες, που ναι μεν έδωσαν πολλά στον ΠΑΟΚ την τελευταία 5ετία, αλλά πλέον δεν μπορούν. Και λόγω ηλικίας και επειδή δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στην πίεση του αντιπάλου, στην πίεση του πρωταθλήματος, κάθονται και μερικοί στα συμβόλαιά τους πάνω. Σου λέει "ανανέωσα για δύο χρόνια, θα πάρω αυτά τα λεφτά, τι να σκοτώνομαι τώρα, έτσι κι αλλιώς σε δύο χρόνια θα σταματήσω το ποδόσφαιρο".

Μεσοαμυντικά η ομάδα είναι κακή, τραγελαφική θα έλεγα, ενώ μεσοεπιθετικά δημιουργεί ευκαιρίες, κάνει γκολ, παλεύουν κάποιοι παίκτες, όπως ο Ζίφκοβιτς, ο Άκπομ, ο Σβιντέρσκι. Μεσοαμυντικά όμως από που να ξεκινήσουμε. Τέιλορ, Βαρέλα, Κρέσπο. Αν εξαιρέσεις τον πιτσιρικά τον Μιχαηλίδη, ο οποίος πραγματικά παλεύει και τον Ίνγκανσον που μας λείπει φέτος, δεν υπάρχει τίποτα. Του Βιειρίνια την προσαφορά δεν την αμφισβητεί κανένας, αλλά πήγε 36. Φτάνει...

Στα χαφ τι να πω; Τον Εσίτι; Υπάρχει ένας Σβαμπ που κι αυτός στα τελευταία παιχνίδια δεν παίζει. Πήραμε τον Μουργκ, λέγαμε παιχταράς, μπήκε την πρώτη Κυριακή στο ΟΑΚΑ με την ΑΕΚ έκανε γκολ πρόπερσι και μετά χάθηκε. Δεν ξέρω. Στον προπονητή δεν αρέσει; Αν δεν του αρέσει ας μην παίρνει και τα 500.000 ευρώ ο Μουργκ και ο κάθε Μουργκ.

Θα μου πεις για τον Κούρτιτς. Είναι πολύ καλός, αλλά είμαστε βραδυκίνητα καράβια στη μεσαία γραμμή. Ο ένας είναι πιο αργός από τον άλλον. Σήμερα αν δεν μπορείς να τρέξεις, δεν γίνεται τίποτα. Η δύναμη μετρούσε πριν από 50 χρόνια. Η τεχνική ήταν πριν από 20 χρόνια και τώρα είναι το τρέξιμο. Στο σημερινό ποδόσφαιρο αν δεν έχεις φυσική κατάσταση για να τρέχεις 90 λεπτά δεν κάνεις τίποτα.

Όλη η μεσοαμυντική γραμμή πρέπει να φύγει, με εξαίρεση τον Μιχαηλίδη. Δηλαδή, τι παραπάνω έχει ο Τέιλορ από τον Λύρατζη; Πες μου εσύ. Ο Τσιγγάρας, ο Κωνσταντέλιας που είναι πιτσιρικάδες και είναι γέννημα θρέμμα του ΠΑΟΚ, ποια διαφορά έχουν από τον Εσίτι; Να σου πω εγώ ποια διαφορά έχουν. Ο ένας παίρνει 700.000 ευρώ τον χρόνο και οι άλλοι παίρνουν 10.000 ευρώ. Ποιος έφερε τον έναν και ποιος έφερε τον άλλον;

Τον Λουτσέσκου δεν τον νοιάζει το αύριο

Να σου πω κάτι. Έτσι όπως είναι ο ΠΑΟΚ, αυτή την στιγμή, υπάρχει περίπτωση να πάρει πρωτάθλημα; Δύσκολο έως απίθανο. Γιατί να μην βάλεις αυτά τα παιδιά να πάρουν παιχνίδια και να τους εμπιστευτείς για βασικούς του χρόνου ή για μετά από δύο χρόνια; Για ποιο λόγο να μην παίξουν μέσα πέντε Ελληνόπουλα; Γιατί να μην παίξει ο Κούτσιας αντί του Σβιντέρσκι σε ένα παιχνίδι; Και μ' αυτούς τρίτος-τέταρτος θα βγεις και με τον Εσίτι και με τον άλλον πάλι τρίτος- τέταρτος θα βγεις. Γιατί να ξοδέψω εγώ 10 εκατομμύρια για να βγω τρίτος-τέταρτος με τον Εσίτι και να μην βγω με τον Κωνσταντέλια και με τον Τσιγγάρα ξοδεύοντας 500.000 ευρώ; Δεν το κατάλαβα.

Κι αν αποφασίσω να κάνω ομάδα να τα ρίξω στις μεταγραφές τα λεφτά που θα έχω κερδίσει απ' αυτούς που θα φύγουν και να πάρω πέντε παίκτες, να συμπληρώσω το ρόστερ για να χτυπήσω το πρωτάθλημα. Τι κέρδος έχεις αυτή την στιγμή που δίνεις 700.000 - 800.000 ευρώ τον χρόνο στον Εσίτι; Παίζει τον χρόνο τρία παιχνίδια. Έχεις κέρδος; Όχι. Από τον Τσιγγάρα θα έχεις κέρδος; Εγώ σου λέω ποδοσφαιρικά όχι. Θα έχεις, όμως, οικονομικό κέρδος 600.000 ευρώ, αφού κάνει την ίδια δουλειά που κάνει ο Εσίτι.

Είναι πολύ καλός προπονητής ο Λουτσέσκου. Όμως, κοιτάζει την πάρτη του. Δεν τον ενδιαφέρει τι θα γίνει του χρόνου. Τον ενδιαφέρει το τώρα. Και γι' αυτό έχει αυτούς τους παίκτες. Και γι' αυτό έφερε πίσω παίκτες που είχαν φύγει. Όχι ότι δεν έκανε καλά. Η διοίκηση θα τον κρίνει, όχι, εμείς. Αλλά κατά την γνώμη μου, βλέπει το τώρα, δεν βλέπει το αύριο. Κι άμα βλέπεις το τώρα, θα χάσεις και το αύριο. Γιατί υπάρχουν κάποιοι όροι στα συμβόλαια των μικρών που λένε πως αν δεν παίξουν κάποια παιχνίδια, θα φύγουν και θα τους ψάχνεις μετά. Θα λες "δεν έχουμε από τις ακαδημίες παιδιά". Τι δεν έχουμε... Τα είχες και τα έδιωξες.

Χωρίς τον Σαββίδη ο ΠΑΟΚ θα είχε την τύχη του Άρη και του Ηρακλή τα τελευταία χρόνια. Γ' Εθνική, Β' Εθνική, θα ξεκινούσε από το μηδέν. Σαφώς και ήταν ένας σωτήρας για τον ΠΑΟΚ στη μετά Ζαγοράκη εποχή. Έχει δώσει πολλά χρήματα. Αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανένας. Ναι, αγαπάει τον ΠΑΟΚ, έχει και τις δουλειές του, μέσω του ΠΑΟΚ κάνει δουλειές, αλλά αυτό είναι απόλυτα θεμιτό. Τα προβλήματα με τον Σαββίδη παρουσιάστηκαν μετά την πανδημία, στη διάρκεια της οποίας είναι εξαφανισμένος. Δεν διοικεί τον ΠΑΟΚ με τον τρόπο που τον διοικούσε πριν από την πανδημία.

Δεν έχει την άμεση επαφή είτε με τους ποδοσφαιριστές είτε με το συμβούλιο είτε με τον προπονητή είτε με τον κόσμο. Τα τελευταία δύο χρόνια νομίζω δεν τον έχουν δει οι ποδοσφαιριστές. Μόνο μέσω Skype και τηλεδιάσκεψης. Είναι θέμα αυτό. Εντάξει, ο άνθρωπος μπορεί να φοβάται για την υγεία του, να μην κολλήσει, αλλά είναι θέμα αυτό για τον ΠΑΟΚ.

Τώρα στο ερώτημα, αν έπιασαν τόπο τα λεφτά που έβαλε στον ΠΑΟΚ, θα σου πω ότι, αν εξαιρέσουμε το χρονικό διάστημα της πανδημίας, η προηγούμενη επταετία του ΠΑΟΚ ήταν πλήρως επιτυχημένη. Πήρε τέσσερα κύπελλα και δύο πρωταθλήματα, γιατί θεωρώ ότι το πρωτάθλημα που έχασε με το γκολ που ακυρώθηκε στο παιχνίδι με την ΑΕΚ ήταν δικό του. Για μένα ο ΠΑΟΚ επί Σαββίδη πήρε δύο πρωταθλήματα, άσχετα εάν το ένα το έχασε στα χαρτιά.

Εξαρτάται πλέον από το τι θέλει από δω και πέρα να γίνει στον ΠΑΟΚ. Θες να πάρεις πρωτάθλημα; Χρειάζεται να τα σκάσεις. Θες να φτιάξεις ομάδα για το μέλλον; Bρες έναν προπονητή να μην σκέφτεται μόνο το σήμερα, αλλά να σκέφτεται και το αύριο. Και ο Λουτσέσκου δεν το κάνει αυτό, όσο καλός προπονητής κι αν είναι.

Ο Ολυμπιακός δεν είναι το φόβητρο που ήταν τα προηγούμενα χρόνια. Κι αυτός αμυντικά έχει προβλήματα. Στις άμυνες ΠΑΟΚ και Ολυμπιακός είναι σαν την Σκύλλα με την Χάρυβδη. Απλώς ο Ολυμπιακός έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Έχει έναν προπονητή για τέταρτο χρόνο. Του έχει δείξει εμπιστοσύνη κι αυτός εμπιστεύεται τους νέους. Βλέπουμε ότι ο Ολυμπιακούς τα τελευταία χρόνια πούλησε αρκετούς παίκτες, προφανώς οι σκάουτς που έχει κάνουν καλύτερη δουλειά από τους δικούς μας. Φαίνεται από τους παίκτες που παίρνει η μία ομάδα και η άλλη. Κερδίζει η μία ομάδα από τις πωλήσεις και δεν κερδίζει ανάλογα ποσά η άλλη.

Το πρωτάθλημα όμως δεν τελείωσε. Το είπα και πριν χάσει ο ΠΑΟΚ από τον Ολυμπιακό. Δεν τελείωσε για τον εξής λόγο. Αν δεν είχε πλέι οφ, θα σου έλεγα ότι έχει τελειώσει. Από τη στιγμή όμως που υπάρχουν τα πλέι οφ, ο ΠΑΟΚ έχει την δυνατότητα να το διεκδικήσει, αλλά όχι ο ΠΑΟΚ του Ατρομήτου ή του Ολυμπιακού Βόλου. Θα μπορεί να το διεκδικήσει έναν ΠΑΟΚ σοβαρός, όπως ήταν στη Λεωφόρο με τον Παναθηναϊκό.

Είναι νωρίς ακόμα εξάλλου. Θεωρώ ότι και ο Ολυμπιακός θα κάνει κάπου κι άλλη γκέλα, δεν μπορεί. Ήδη έχει δύο γκέλες στο γήπεδό του με τον Ατρόμητο και με τον Παναθηναϊκό. Στον Άρη δύσκολα θα κάνει, αλλά έχει να έρθει στη Τούμπα, έχει να παίξει με τον Παναθηναϊκό εκτός έδρας, έχει άλλο ένα ντέρμπι με την ΑΕΚ. Αρκεί βέβαια ο ΠΑΟΚ να είναι σοβαρός και να παίρνει τα παιχνίδια. Πολύ δύσκολα κάποιος άλλος, πλην Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ, θα διεκδικήσει το πρωτάθλημα.

Οι αναλαμπές είναι για τους ετοιμοθάνατους

Θεωρώ ότι θα έχει μεγαλύτερο πρόβλημα ο ΠΑΟΚ, αν τυχόν δεν περάσουμε στην Ευρώπη. Δεν μπορεί να βάζει πάντα το χέρι στην τσέπη ο Σαββίδης. Κάποια στιγμή θα πει "έβαλα 150 εκατ. ευρώ, δεν μπορείτε να πάτε την ομάδα και μία φορά στους ομίλους του Champions League; Δηλαδή, δίνω 20-30 εκατομμύρια τον χρόνο για να παίζουμε στο Conference League;"

Αν δεν θέλει να χτυπήσει το πρωτάθλημα και θέλει να φτιάξει ομάδα για το μέλλον, μπορεί να πει και κάτι άλλο. Εγώ να σου πω την αλήθεια πέρυσι ήμουν της άποψης να βγει και να πει ο Σαββίδης ότι "θα φτιάξουμε μία νέα ομάδα και σε τρία χρόνια θα είμαστε ξανά έτοιμοι να πάρουμε το πρωτάθλημα. Θα πάρω έναν προπονητή, θα τον στηρίξω τρία χρόνια κι ας βγω την πρώτη χρονιά τέταρτος. Ας μην βγω μία χρονιά στην Ευρώπη.

Φαινόταν ξεκάθαρα ότι αυτοί οι παίκτες ήταν κουρασμένοι. Τα έδωσαν όλα. Πρόσφεραν τα παιδιά, προς Θεού, αλλά έπρεπε κάποιος να το καταλάβει αυτό. Είδες, μου είπες προηγουμένως ότι έχει πολλές αναλαμπές η ομάδα. Αυτό δεν είναι καλό. Οι αναλαμπές είναι για τους ετοιμοθάνατους. Κάποιος που είναι σοβαρά άρρωστος έχει κάποιες αναλαμπές και μετά πεθαίνει.

Πίστευα ότι φέτος και ο Άρης θα ήταν διαφορετικός, όπως το πίστευε και πολύς κόσμος του Άρη, αλλά δυστυχώς κι αυτός απογοητεύει. Ίσως έχουν το ψυχολογικό από το μείον έξι, αλλά θεωρώ ότι αυτό είναι δικαιολογία. Η ΑΕΚ είναι στα ίδια επίπεδα με πέρυσι. Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε μία φάση κατά την οποία ο Γιοβάνοβιτς θέλει να προωθήσει Ελληνόπουλα. Βλέπουμε ότι στην 11άδα παίζουν 6-7 ελληνόπουλα. Έχει ένα μπάτζετ συγκεκριμένο και θεωρώ ότι θα είναι επιτυχία για τον Παναθηναϊκό να βγει στην 5άδα για να πάρει θέση στην Ευρώπη. Επίσης, θέλω να πω πως ένας Ηρακλής σοβαρός και ενισχυμένος σίγουρα λείπει από την Α' Εθνική, όπως έλειπε και ο Άρης όταν έπαιζε Β' και Γ' Εθνική.

Ο Γκαρσία έκανε την μεγαλύτερη μαλακία της ζωής του που είπε το ναι, καλύτερα τεχνικός διευθυντής

Με ρωτάς για την περίπτωση Γκαρσία. Πού πήρε το κύπελλο και τον άδειασαν. Ο Γκαρσία έκανε την μεγαλύτερη μαλακία της ζωής του που είπε το "ναι" μετά την κατάκτηση του κυπέλλου και επέστρεψε στην δεύτερη ομάδα. Κατά την γνώμη μου, θα έπρεπε να πει "κύριοι εγώ σας πήρα το κύπελλο, αφού δεν με θέλετε για πρώτο προπονητή, ευχαριστώ πολύ, άντε γεια σας. Κι όταν με θέλετε για πρώτο προπονητή, πάρτε με τηλέφωνο, να ξανάρθω". Και δεν θα πήγαινα πουθενά. Σε καμία άλλη ομάδα. Θα καθόμουν και θα έβλεπα τα παιχνίδια. Για να μην δείξω ότι καίγομαι να δουλέψω αλλού.

Μην ξεχνάμε ότι τα τελευταία χρόνια με τον Γκαρσία ο ΠΑΟΚ έχει βγάλει και παίκτες από τις ακαδημίες. Να τα λέμε αυτά. Τον Μιχαηλίδη, τον Κωνσταντέλια, τον Κούτσια, τον Λύρατζη, τον Ταλιχμανίδη, τον Τζόλη. Δεν θα τα μηδενίσουμε όλα. Την τελευταία 5ετία με τον Γκαρσία η ομάδα έβγαλε παίκτες. Θα μου πεις πιο παλιά έβγαζε μόνο έναν. Θα το δεχτώ. Αλλά με τον Γκαρσία βγήκαν αρκετοί.

Ο Ολυμπιακός πούλησε περισσότερους μικρούς, αλλά αυτό οφείλεται στο μάρκετινγκ. Ο Ολυμπιακός είναι εκατό χρόνια μπροστά σ' αυτό. Μου λες ότι στον ΠΑΟΚ δεν παίζουν οι μικροί. Φυσικά, αν δεν τον δουν, πώς θα πάρει αξία ο πιτσιρικάς; Τώρα τελευταία κάτι έκανε ο ΠΑΟΚ και πούλησε τον Τζόλη.

Λες ακόμα ότι πρέπει ο ΠΑΟΚ να εναρμονιστεί με το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, να αναδεικνύει παίκτες, να τους πουλάει και να απεγκλωβιστεί από τις μεταγραφές. Σίγουρα αυτός είναι ο δρόμος. Η μοναδική ομάδα που το κάνει στην Ελλάδα αυτό είναι ο Ολυμπιακός. Είναι θέμα διοίκησης. Να βρει έναν προπονητή ο οποίος να εμπιστεύεται τα νέα παιδιά. Γιατί αν δεν παίξουν, πως θα φανούν; Ο Ολυμπιακός έβαλε τον Ρέτσο και τον άλφα και τον βήτα και τον γάμα, έπαιξαν 10 ματς, έχει καλό μάρκετινγκ, παίζει Champions League και έχει και τον Καρεμπέ από πίσω και πουλάει.

Μου θέτεις ως ερώτημα το αν χρειάζονται αναδιοργάνωση οι ακαδημίες στον ΠΑΟΚ για να αποδώσουν περισσότερο. Εύκολο είναι να σου πω πως θέλουν ριζική ανανέωση. Το θέμα είναι πως οι ακαδημίες έχουν τεχνικό διευθυντή εδώ και 15 χρόνια. Απ' αυτόν πρέπει να ζητήσουν κάτι τέτοιο. Το κάνουν;

Δεν ξέρω. Σίγουρα, πάντως, δεν θα το κάνω εγώ. Σε μία τέτοια περίπτωση θα πρέπει να φωνάξει ο τεχνικός διευθυντής τους προπονητές και να τους πει "εσύ μου κάνεις κι εσύ όχι" και μετά να ψάξει να βρει κάποιους προπονητές που δουλεύουν στις ακαδημίες σε ευρωπαϊκά πρότυπα ή να στείλει σε ομάδες του εξωτερικού δικούς μας προπονητές των ακαδημιών για να κάνουν σεμινάρια. Μόνο έτσι μπορείς να προχωρήσεις.

Εκτός από προπονητής ο Πάμπλο Γκαρσία είναι κατάλληλος και για τη θέση του τεχνικού διευθυντή. Γιατί το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει ο Σαββίδης είναι να βρει έναν τεχνικό διευθυντή που να είναι γνώστης του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Να έχει τις διασυνδέσεις. Σαν τον Άρνεσεν, που έκανε πολύ καλές και αποδοτικές για τον ΠΑΟΚ μεταγραφές. Να δει πού πονάει η ομάδα για να πάρει τους κατάλληλους παίκτες.

Πες μου τώρα εσύ, πού θα πάρει ο Καρεμπέ τηλέφωνο και δεν θα του ανοίξουν την πόρτα; Από μας ποιος θα πάρει; Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κανείς. Παίρνει ο Λουτσέσκου με τον πατέρα του. Ποιος τους έφερε τους παίκτες που ήρθαν το καλοκαίρι; Ο Λουτσέσκου δεν τους έφερε; Υπάρχει αυτή τη στιγμή ομάδα στην Ευρώπη που να μην έχει τεχνικό διευθυντή;

Σε κανένα Λιχνενστάιν, σε καμία Μάλτα ίσως. Στα σοβαρά πρωταθλήματα υπάρχει ομάδα χωρίς τεχνικό διευθυντή; Και μάλιστα να σου πω κάτι, τεχνικό διευθυντή βγαλμένο μέσα από την ομάδα. Δηλαδή, ένας Γκαρσία που έπαιξε στη Ρεάλ, στη Μίλαν, θα σηκώσει το τηλέφωνο και θα πάρει όπου θέλει. Εγώ αν πάρω τηλέφωνο, δεν θα μου το σηκώσουν. Μπορεί κάποιος να με ξέρει, αλλά δεν θα έχω την απήχηση που θα έχει ο Γκαρσία. Πριν από 30 χρόνια θα ήταν ο Κούδας κατάλληλος για τεχνικός διευθυντής. Τώρα είναι ο Γκαρσία.

Ο Ζαγοράκης κατάλαβε και έφυγε πριν γίνει ρεζίλι

Αναφέρεσαι στον Φαν Σιπ που είπε ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει κρίση ταυτότητας, αφού στις μεγάλες ομάδες παίζουν μόνο ένας ή δύο Έλληνες βασικοί. Τι άλλο να πω εγώ. Το βλέπει όλη η Ελλάδα αυτό. Στο Ολυμπιακός - Άρης είχε 22 ξένους παίκτες. Τι Εθνική ομάδα να κάνουμε; Άλλος παίζει στην Τουρκία, άλλος στην Γερμανία, άλλος στην Βραζιλία, αλλά στην Ελλάδα δεν παίζει κανένας Έλληνας.

Αυτό δείχνει την αρρώστια του ελληνικού ποδοσφαίρου, που φάνηκε και στην παραίτηση μέσα σε λίγους μήνες του Ζαγοράκη από την προεδρία της ΕΠΟ. Ήξερε τι τον περίμενε. Προφανώς, κατάλαβε ότι αυτά που ήθελε να περάσει στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν θα περνούσαν και σου λέει "πριν γίνω ρεζίλι ή πριν τα βάλω με τον Σάκη ή τον Γιώργο, φεύγω κι ευχαριστώ, άντε γεια σας".

Στο ελληνικό ποδόσφαιρο χρειάζεται να ξεκινήσουν όλα από το μηδέν. Και πρώτα απ' όλα πρέπει να αλλάξουν νοοτροπία οι παράγοντες όλων των ομάδων, γιατί από εκεί αρχίζουν όλα τα προβλήματα. Όταν ο άλλος μπαίνει στα αποδυτήρια και πλακώνει ή βρίζει ή πάει στα αποδυτήρια των διαιτητών και απειλεί, ο άλλος βγάζει πιστόλι, ο άλλος κάνει κάτι άλλο, δεν πάμε πουθενά έτσι.

Στην Ευρώπη δεν ασχολείται κανένας με τους παράγοντες των ομάδων. Όπως δεν ασχολούνται και οι Έλληνες με τους ξένους διαιτητές που έρχονται εδώ. Γιατί αυτούς δεν μπορεί να τους επηρεάσει κανένας. Ενώ εδώ με τις απειλές επηρεάζονται. Θα πεις πως υπάρχει το VAR. Και; Και στο VAR βλέπουμε ότι γίνονται λάθη. Πόσες φάσεις σταμάτησε το VAR και μετά δεν καταλογίσθηκε τίποτα, ενώ θα έπρεπε.

Ο Τούχελ, ο Καντέ οι καλύτεροι στην Ευρώπη

Στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο μ' αρέσει πολύ ο Καντέ, αν και δεν βάζει γκολ. Ως αμυντικό χαφ, όμως, βρίσκεται παντού, προωθείται κιόλας, άσχετα που δεν έχει το γκολ. Είναι ένας παίκτης που όλοι οι προπονητές θα τον ήθελαν στην ομάδα τους. Βέβαια κορυφαίος παίκτης στον κόσμο για μένα είναι ποδοσφαιρικά ο Μέσι, αλλά ως αθλητής ο Ρονάλντο.

Από τους προπονητές ο Γκουραδιόλα μ' άρεσε όταν ήταν στη Μπαρτσελόνα. Το τίκι-τάκα όμως αρχίζει και πεθαίνει. Δεν είναι πλέον μόδα. Μ' αρέσει ο Γερμανός της Τσέλσι. Ο Τούχελ. Έχει αλλάξει όλο το στιλ παιχνιδιού της Τσέλσι. Την έκανε πιο γρήγορη, πιο σταθερή, πιο επαγγελματική.

Πάντως, προβλέπω ότι στο μέλλον όλα στο ποδόσφαιρο θα γίνονται μηχανικά. Θα έχουμε ρομπότ στα γήπεδα με την τεχνολογία που υπάρχει. Μεταφορικά το λέω, άνθρωποι θα είναι οι ποδοσφαιριστές, αλλά θα κινούνται σαν ρομπότ με κατευθυνόμενες κινήσεις. Για την κορυφαία ομάδα στον κόσμο αυτή την εποχή δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Εμένα μ΄ αρέσει η Μπάγερν από παλιά.

Στο διαχρονικό ερώτημα "Πελέ ή Μαραντόνα" απαντώ ότι συγκρίνουμε διαφορετικές εποχές και διαφορετικό στιλ ποδοσφαίρου. Και οι δύο ήταν μεγάλοι ηγέτες. Δεν θα μπω στην διαδικασία να ξεχωρίσω κάποιον.

Ο γιος μου ο Μίμης είχε καλύτερη τεχνική από μένα, αλλά ήταν τεμπέλης

Η Θεσσαλονίκη είναι η πατρίδα μου. 40 χρόνια είμαι εδώ. To ψάρεμα είναι το αγαπημένο μου χόμπι. Σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο πάω για ψάρεμα και περνάω καλά, αλλά η οικογένειά μου είναι το σημαντικότερο για μένα. Ξεκινώ από την γυναίκα μου που τα ανεχόταν όλα. Εννοώ προπόνηση, ξενοδοχεία, ταξίδια.

Να φανταστείς ότι σε κανένα από τα δύο παιδιά μου δεν ήμουν στην γέννα τους παρών. Όταν γεννήθηκε ο Μίμης ήμουν σε ένα φιλικό με τον Παναθηναϊκό στην Αθήνα. Την κόρη μου την γνώρισα 18 ημερών, είχα πάει σε προετοιμασία με τον ΠΑΟΚ στην Αυστραλία, όταν γεννήθηκε. Η Ματθίλδη παντρεύτηκε στη Ρόδο, μένει εκεί, έχει ένα αγοράκι, θα έρθει την Πρωτοχρονιά με τον εγγονό εδώ, θα έχω και τον άλλο εγγονό του Μίμη, είμαι ένας ευτυχισμένος παπούς”.

Ο Μίμης πήρε το όνομα του παππού του. Είχε πολύ καλύτερη τεχνική από μένα. Καλύτερο σουτ, μόνο με το δεξί βέβαια, στο κεφάλι ήταν ατσούμπαλος. Το θέμα είναι πως αν δεν τρέξεις στο γήπεδο, δεν γίνεται. Ήταν τεμπέλης, βαριόταν. Έπαιζε σέντερ φορ, έκανε πεντακόσια μέτρα το πολύ σε 90 λεπτά. Έπαιξε μέχρι Γ' Εθνική με τον Διαγόρα. Παίξαμε και αντίπαλοι στη Ρόδο για το κύπελλο. Εγώ ήμουν προπονητής και ο Μίμης παίκτης της αντίπαλης ομάδας. Προηγήθηκαμε εμείς και ισοφάρισαν αυτοί με γκολ δικό του.

Ήρθε προς τα πάνω μου σηκώνοντας μία μπλούζα που έλεγε "συγνώμη πατέρα". Στο Πανόραμα στο τοπικό, όταν ήμουν 38 χρονών, παίξαμε συμπαίκτες. Τον είχα ως προπονητής και παίκτη στα Τρίκαλα και στη Κόρινθο. Έπαιξε και με τη φανέλα των Τρικάλων αντίπαλος του ΠΑΟΚ σε φιλικό στη Νάουσα την χρονιά που πήρε ο ΠΑΟΚ τον Σικαμπάλα. Έχουμε μικρή διαφορά ηλικίας".

Στο τέλος, ο βετεράνος άσος έδωσε τον λόγο στον - σιωπηλό κατά την διάρκεια της συνέντευξης - γιο του Μίμη, ο οποίος πρόσθεσε "πως ο πατέρας μου δεν παρενέβη ποτέ για να με ευνοήσει στο ποδόσφαιρο, δεν ήθελε, δεν έγινα τελικά επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ακολούθησα άλλο δρόμο, εργάζομαι σε μία πολυεθνική εταιρεία που ασχολείται με στοιχηματισμούς και ταυτόχρονα τρέχουμε με συνεργάτες κι ένα καινοτόμο πρότζεκτ, κοιτάζουμε να δούμε πως μπορούν οι ευεργετικές και φαρμακευτικές ιδιότητες της κάνναβης να ενσωματωθούν στον αθλητισμό.

Στο εξωτερικό υπάρχουν αθλητές όπως ο Τάισον και ο Σον Κεμπ, ο μπασκεμπολίστας, που ασχολούνται ενεργά με το συγκεκριμένο κομμάτι. Υπάρχουν και μεγάλες χορηγίες από εταιρείες που ασχολούνται με την κάνναβη ακόμα και σε ποδοσφαιρικές ομάδες στην Ιταλία, επίσης, σε επαγγελματίες τενίστες, ή και σε αθλητές των μαχητικών αθλημάτων. Συνεργαζόμαστε με φαρμακεία και αθλητικούς συλλόγους. Ήδη, η Ατλέτικο Μαδρίτης ψάχνεται για το πώς μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτά τα προϊόντα στην ομάδα. Στην ελληνική αγορά είναι κάτι πολύ καινούργιο. Μέσω του σάιτ μας μπορεί όποιος θέλει να ενημερωθεί".