Το Σαν Μαρίνο αντιμετωπίζει απόψε το βράδυ στο επιβλητικό "Γουέμπλεϊ" την Αγγλία και πιθανότατα ελάχιστοι θα ήθελαν να βρίσκονται στη θέση του γκολκίπερ της ομάδας, όμως ο ίδιος έχει διαφορετική άποψη.

Ο 28χρονος Άλντο Σιμοντσίνι δηλώνει χαρούμενος που υπερασπίζεται την εστία της χειρότερης εθνικής ομάδας στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο (βρίσκεται στην 208η θέση με μηδέν βαθμούς και στον πάτο του ranking της FIFA), και αυτό γιατί εδώ από το 2005 και έπειτα βλέπει τη ζωή με μία εντελώς διαφορετική ματιά, πιο αισιόδοξη και πιο φωτεινή.

Αιτία ήταν ένα τρομερό αυτοκινητικό ατύχημα στο οποίο πήρε μέρος εννέα χρόνια πριν, όπου πιστεύει πως αποκοιμήθηκε στο τιμόνι του αμαξιού οδηγώντας σπίτι μετά από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα.

Ο Σιμοντσίνι έπεσε με το αμάξι του πάνω σε ένα δέντρο και ξύπνησε στο νοσοκομείο με μεταλλικές πλάκες στο διαλυμένο σώμα του, με τους γιατρούς να εκφράζουν ανοιχτά τους φόβους τους πως ίσως να μην μπορούσε να περπατήσει ποτέ ξανά.

Οι επόμενοι έξι μήνες τον βρήκαν καθηλωμένο στο κρεβάτι να προσπαθεί να αναρρώσει από τα αμέτρητα τραύματά τους, με τον ίδιο να εξιστορεί το χρονικό του γολγοθά που ήταν αναγκασμένος να ανεβεί μέσω συνέντευξης του στη "Mirror".

"Η πρώτη μου ανάμνηση είναι από τη στιγμή που ξύπνησα μετά το χειρουργίο. Είδα όλα αυτά τα μεταλλικά μέρη να βγαίνουν από τη λεκάνη μου και φρίκαρα. Άρχισα να ουρλιάζω "Τι είναι αυτό; Βγάλτε τα από πάνω μου" και δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Άρχισα να κλαίω.

Αισθανόμουν τρομαγμένος. Έπρεπε να έχω αυτά τα πράγματα για να συγκρατούν τα κόκκαλά μου στη θέση τους για μερικούς μήνες. Πέρασα 5-6 μήνες στο κρεβάτι χωρίς να κουνιέμαι.

Όταν επιτέλους σηκώθηκα δεν είχα καθόλου μύες. Είχα χάσει 8-9 κιλά μυικής μάζας, ήταν μία πολύ δύσκολη στιγμή. Έπρεπε να δουλέψω σκληρά για να επιστρέψω. Στην αρχή καθόμουν για ένα λεπτό και μετά σηκωνόμουν για να κάτσω μετά λίγο περισσότερη ώρα.

Μετά έκανα τα πρώτα μου βήματα σιγά σιγά, σαν να ήμουν γέρος. Είχα κατάγματα στη λεκάνη και στον αγκώνα μου. Είχα μία κουβέντα με τον γιατρό που με είχε χειρουργήσει και παραδέχτηκε πως, όταν με είδε αρχικά μετά το ατύχημα, σκέφτηκα πως ίσως δεν θα περπατούσα ξανά.

Οι γιατροί δεν ήταν τόσο αισιόδοξοι αλλά μου είπαν τα αντίθετα: είμαι χαρούμενος που δεν αποδείχτηκαν σωστοί στο φινάλε".

Όπως αποκαλύπτει ο ίδιος μέσω της συγκλονιστικής του συνέντευξης, αυτό που του έδινε δύναμη ήταν το όνειρο όχι μόνο να περπατήσει ξανά αλλά να ξαναπαίξει ποδόσφαιρο!

"Πήρα δώρο από τους θείους μου ποδοσφαιρικά παπούτσια και τα είχα συνέχεια δίπλα στο κρεβάτι μου. Συνέχισα να ελπίζω ότι κάποια ημέρα θα ξαναπαίξω μπάλα. Προσπαθούσα να βλέπω τα πράγματα θετικά.

Όταν σηκώθηκα από το κρεβάτι, δούλεψα σκληρά για να επανέλθω. Το καλοκαίρι του 2006 είχα την πρώτη μου προπόνηση. Ένας φίλος μου είχε μία ακαδημία παιδιών που λειτουργούσε το καλοκαίρι και έτσι πήγα μαζί του.

Εκεί υπήρχε και ένας προπονητής τερματοφυλάκων και δούλεψα μαζί του για λίγο. Δεν ήταν κάτι το σημαντικό, απλά για να αποκτήσω ξανά την αίσθηση του να είσαι τερματοφύλακας.

Εκείνο το καλοκαίρι εντάχτηκα στην San Marino Calcio είχα τη δυνατότητα να προετοιμαστώ με αυτούς ενόψει της έναρξης της σεζόν.

Θυμάμαι πως τέλειωνε η προπόνηση και έκλαιγα: ήταν πολύ επώδυνο. Πονούσε ο αγκώνας μου, πονούσε η λεκάνη μου, φοβόμουν ότι δεν θα αποθεραπευτώ πλήρως".

Το εντυπωσιακό μάλιστα είναι, όπως αποκαλύπτει ο Σιμοντσίνι, πως στο ντεμπούτο του με την Εθνική του Σαν Μαρίνο δέχτηκε 13 τέρματα από τη Γερμανία, αποτέλεσμα που συνιστά μέχρι σήμερα την πιο βαριά ήττα στην ιστορία του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος της χώρας του.

"Έναν χρόνο αφότου άφησα το κρεβάτι μου, αισθανόμουν επιτέλους έτοιμος να παίξω. Τότε έκανα το ντεμπούτο μου με την εθνική ομάδα κόντρα στην εθνική Αλβανίας ενώ το επίσημο ντεμπούτο μου έγινε για τα προκριματικά του Euro 2008 (6 Σεπτεμβρίου 2006) κόντρα στη Γερμανία, ήττα με 13-0.

Ήξερα ότι δεν είχα αποθεραπευτεί 100% αλλά ένιωθα πως ήμουν σε καλό δρόμο. Αυτή ήταν μία όμορφη στιγμή.

Η ιστορία μου έχει ευχάριστο τέλος, παρότι δεν κατάφερα να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής (σ.σ. μαζί με τον 37χρονο φορ Άντι Σέλβα είναι οι μοναδικοί ημιεπαγγελματίες ποδοσφαιριστές της χώρας, με τον ίδιο να ασκεί το επάγγελμα του τραπεζικού υπαλλήλου όταν δεν εκπροσωπεί τον σύλλογό του ή τη χώρα του). Έχω όμως ζήσει μερικές φανταστικές στιγμές με τη φανέλα του Σαν Μαρίνο".

Ο γκολκίπερ της Λιμπερτάς από το 2012 και μετά, Σιμοντσίνι, ήταν κάτω από τα γκολπόστ και στην προηγούμενη επίσκεψη του Σαν Μαρίνο στο "Γουέμπλεϊ", όταν ηττήθηκε με 5-0 από την Αγγλία τα προκριματικά του Μουντιάλ 2014, με το ίδιο πάντως να έχει μόνο ευχάριστες αναμνήσεις από την αναμέτρηση.

"Πάντα παίζουμε για να εκπροσωπούμε τη χώρα μας. Πάντα δίνουμε όλο μας τον εαυτό και κάνουμε δύσκολη τη ζωή των αντιπάλων.

Χάνουμε όλες σχεδόν τις φορές αλλά προσπαθούμε. Αντιμετώπισα δύο φορές τον Τζο Χαρτ. Πάντα μου φερόταν σαν να ήμουν φίλος του για χρόνια, πάντα ερχόταν προς το μέρος μου και μου μιλούσε πολύ φιλικά. Μου έδωσε συγχαρητήρια μετά το 5-0 πριν δύο χρόνια και ανταλλάξαμε και φανέλες. Τον σέβομαι πολύ".

Το σίγουρο είναι πως και ο Άλντο Σιμοντσίνι αξίζει τον σεβασμό και μάλιστα καθολικό. Γιατί μπορεί στο γήπεδο η νίκη να είναι άγνωστη λέξη για αυτόν φορώντας τη φανέλα με το εθνόσημο όμως έξω από αυτό κατάφερε να κερδίσει μία πραγματική μάχη, που φαινόταν μάλιστα χαμένη...